Austri - 30.01.1885, Qupperneq 2

stjórnarskrárinnar nær fram að ganga,
pá verði eigi skilið svo við liana, að
pingsetutíminn verði eigi fluttur frá
júlí og ágúst til október og nóvem-
ber, og gætu pá pingmenn notað sið-
ustu ferðirnar til að komast heim til
sin aptur. Yér skulum ekki fara fram
á meira, en að til pessara síðustu
strandferða yrði haft sama póstskip
og fer pá til Rvíkur, pannig, að pað
færi frá Rvík norður um land, til
Khafnar, og sömu leið aptur til Reykja-
vikur.
|>að er einnig deginum ljósara,
að almenn óánægja á sér stað yíir
pví, hve viðstöður skipanna eru stutt-
ar og óákveðnar, enda hafa opt komið
fram opinberar umkvartanir um pað, að
menn hafi ekki getað hagnýtt sér kom-
ur skipanna á vissar hafnir fyrir pessa
sök, pó yfir tæki í síðustu ferð „Thyra“
5 haust er var. |>að liggur í augum
uppi, að pótt skipin verði á eptir á-
ætluninni, pá parf jafnmikla viðstöðu
á millistöðvunum fyrir pví, til pess
menn geti haft fullt gagn af peim,
og skipstjórarnir ættu alls ekki að
hafa leyfi til að vinna upp skakkann,
á öðrum stöðvum en endastöðvunum.
J>á er hitt ágreiningsefnið, hvar
skipin eiga að koraa, og hvar að mæt-
ast. Aðalreglan ætti að vera sú, að
skipin kæmu við á sem fæstum höfn-
um, nema um hásumartímann, (íjúní,
júlí og ágústferðum) ætlum vér pað
mundi nægja að pau kæmu endranær
við alls á 7 stöðum auk Rvikur nl. á
2 stöðum á Vesturlandi, 3 stöðum á
Norðurlandi og 2 stöðum á Austur-
landi, nema pví að eins að einstakir
kaupmenn á öðrum höfnum hefðu samið
við gufuskipastjórnina fyrirfram um,
að pað kænii við hjá sér.
mesta hugarangur, var hann eigi
heima.
„Hvernig fer, ef ég læt yður eigi
taka mig fastan hér?“ sagði Edlich.
„Eg sendi eptir lögreglumönnum,
læt taka yður með valdi og leggyður
í járn“.
„Mér er illa við að valda meira
hneyksli en pörf er á“ svaraði Edlich
„og læt taka mig fastan, en gætið
pess, herra yfirdómari að pér getið
misst embættið fyrir vikið. J>ér hljótið
að vera meira en meðal-naut að sjá
eigi, að ég er eigi Nobiling yngri“.
„Eg kal'la yður, göfuga frú, til
vitnis um að hann hefur kallað mig
naut, mann sem lteisarinn náðarsam-
legast hefur veitt dómaraembætti“.
„f>ér purfið eigi að taka vitni að
pessu“ sagði Edlich „pvi að pað sem
ég hef talað hér við yður, ætla ég að
láta koma í blöðunum11.
|>að var auðséð að yfirdómaranum
kom pað eigi sem bezt að eiga von á
að verða kallaður naut eða asni í
J>að, að strandsiglingaskipin hafa
verið látin mætast á Seyðisíirði, hefur
lengi verið hneyksli í augum „hreppa-
pólitíkusanna“ og er eigi langt síðan
að óánægjan yfir pví var ítrekuð í 17.
blaði „Fjallkonunnar11, par sem sagt
er að gufuskipafélagið „hafi gjört
Seyðisfjörð að nokkurs konar aðalstöð
póstskipanna hér á landi“. An pess
petta eigi að vera nokkurt svar npp
á nefnda grein, skulum vér geta pess,
að petta eru hreinar og beinar of-
sjónir, eins og fleira í greininni. Seyð-
isfjörður eða Austurland hefur, oss
vitanlega, eigi haft hinn minnsta hag
af að skipin hafa átt að mætast par,
og pað af peirri einföldu ástæðu, að
viðstöðurnar eru svo stuttar, að ehg-
um lifandi manni dytti í hug að
reiða sig áað pau mættust par,
fyrst peim er ekki gert að skyldu að
bíða par hvort eptir öðru. J>að kem-
ur nefnil. optar fyrir en hitt, að pau
mætast ekki, og pó peim væri gert að
skyldu að mætast, pá væri viðstöðu-
tíminn epti að bæði eru komin, svo
sem sólarhringsdvöl mest, alls eigi
nægilegur til pess að ferðamenn eða
„forretningsmenn11 geti hagnýtt sér
sömu ferðina l'ram og aptur. Yér
ætlum að pessi skýring nægi, og að
allir sjái af hverjum toga pað er spunn-
ið, að telja mönnum trú um, að hér
búi undir hlutdrægni og undirmál ein-
stakra manna. Yér vitum ekki af
hverju skipunum er ætlað að mætast
á Seyðisfirði, en pað vitum vér, að pað
getur ekki verið af neinni sérstakri
umhyggjusemi fyrir Austurlandi, Seyð-
isfirði né Gránufélagsverzlun, eins og
sumir hafa getið til. Sé orsökin nokk-
ur önnur en hending ein, pá er lmn
blöðunum, en hann var nú kominn of-
langt til pess að geta komið sér , úr
kreppunni, og par að auki var hatrið
og heiptin nærri pví búin að trylla
hann.
„Komið með mér“ sagði hann við
Edlich.
Edlich stóð pegar upp, hneigði
sig fyrir konu majórsins og bað haua
að senda til föðursystur sinnar pegar
í stað og segja henni hvar komið
væri.
Hálfri stundu síðar sat Edlich í
ráðhúss-fangelsinu, og yfirdómarinn
sendi hraðskeyti til Berlinnar um að
hann væri búinn að ná yngra bróour
Nobilings.
J>að barst brátt um bæinn að
yfirdómara Heinert hefði teki?t pað
mjög giptusamlega að ná yngra bróð-
ur Dr. Nobilings; hann hefði náðst
hjá majór Körner, en látizt heita par
annað. Bæjarmenn voru hreyknir af
lögreglustjóranum sínum og pað var
íarið að tala um að halda honum át-
að likindum helzt landstöðu- eða af-
stöðu-leg.
Vér erum pví öllum peim sam-
dóma, sem vilja taka pessi forrétt-
indi (!!) frá Seyðisfirði og leggja pau
til Reykjavíkur. Ef pað að öðru leyti
getur samrýmzt ferðatilhögun skipanna,
pá skulum vér fúslega játa, og pað
væri miklu hagfelldara, og meiri gagns-
von að pví fyrir almenning, að skipin
mættust í Reykjavík, og pað einmitt
af peirri ástæðu að skipin dvelja par
lengst, eins og verður að vera. J>ví
að pótt Rvík sé, enn sem komið er,
alls engin miðja (centrum) fyrir inn-
anlands verzlun og viðskipti manna,
pá gæti hún bæði með tímanum orðið
pað fremur, og svo er hún pegar miðja
allra vorra stjórnarathafna, mennt-
unar og félagslífs.
Eins og vér pykjnmst gæta allr-
ar sanngirni í pessu, eins ætlumst vér
til að aðrir vilji sjá, eins og glögg-
lega hefur verið tekið fram í 22. tölu-
blaði „Austra11 áður, hve nauðsynlegt
pað er, að hafa tíðari ferðir milli Suð-
ur- og Austurlands, sunnan um land-
ið en verið hefur, bæði til að spara
öllum peim kostnað sein purfa að
fara inilli pessara fjarlægu landshluta,
og til að efla viðskipti manna í peim,
sem eptir ástæðum mundu geta orðið
mikil með tímannm. J>að er bágt að
vita, hve afarmikill hagnaður pað gæti
orðið bæði Sunnlendingum (Reykja-
víkurbúum) og Austfirðingum að geta
með hægu móti skipzt á um verka-
menn, iðnaðarvöru og ýmsan landvarn-
ing. Yér getum varla ætlað nokkrum
pá ósanngirni eða smámunasemi, að
peir hafi á móti pessu, par sem um
gagn tveggja aðallandsfjórðunga er
veizlu í virðingarskyni. Menn furðaði
annars stórlega að pað skyldi vera
hægt að leika svona á majór Körner,
og majórinn, sem var nú aptur á leið-
inni heim til sín, skildi ekkert í hversu
mönnum varð starsýnt á hann. Hann
var næstum hræddur um að frakkinn
hans væri rifinn að ap.tan, eða pá
eitthvað annað væri að fötunum, sem
hann vissi eigi um.
Hann fiýtti sér pví heim til pess
að vera sem skemmst augnagaman
porpsbúa, en er hann kotn heim und-
ir, mætti hann lögreglupjóni með far-
angur Edliclis. Majórinn spurðihvað
slíkt ætti að pýða, og sagði pá pjónn-
inu að hanu vissi liklega að Edlich væri
í haldi.
„í haldi, og hversvegna?11 spurði
majórinn.
J>að vissi lögreglupjónninn eigi.
Majórinn flýtti sér pá inn, kallaði á
kouu sína og dóttur, og sögðu pær
honum ýtarlega alla söguna.
„Er Heinert orðinn hringlandi vit-