Austri - 17.11.1887, Blaðsíða 4

76
V
J>ar lifði hún síðan einsetulífi til elli
Hún lét tjald eitt hanga yfir sér. svo
hún sæi eigi þá menn, er í húsið
gengu. Hún mælti aldrei veraldlegt
orð né gálaust, en ef hún þurfti ein-
liverra nauðsynja, beiddi hún þess
með bending eða hljóðum orðum.
Úlfrún nokkur var lengi einsetu-
kona á |>ingeyrum. Hún var hin sið-
látasta og skynsöm. Hún var móðir
Símonar prests hins mikla. Hún hélt
svo rikt einsetu sína. að hún vildi eigi
að son hennar kæmi til hennar, svo
að hún sæi hann, þá er hann sótti
hana heim.
Björn nokkur var einsetumaður á
jjingeyruin um 1200. Fleiri mætti telja,
en pessir eru helztir sem taldir eru
eða frá þeim segir mest að því er
snertir hvatir þeirra til að gjörast ein-
búar og hætti þeirra.
Aðalorsakirnar til þess, að memr
réðust í einsetulif voru þær, að þeir
voru trúmiklir. en héldu vel trú sína
og vildu eigi blanda sér saman við
lieiðna eða ósiðvanda menn, eða þeir
leituðu sér i því hvíldar og friðar í
elli sinni eptir liarma og róstur mann-
lífsins.
(Framhald).
Cr ó ð r á ð.
—o—
Af nautakjötssteik kemur ætið
meira flot en maður borðar með kjöt-
inu. Til þess að nota flotið sem bezt,
skal fyrst láta það storkna vel, síðan
merja það smátt — bezt er að láta
það ganga í gegnum söxunarvél (Hak-
kemaskine), sjóða það síðan í vatni,
síja svo flotið vandlega frá vatninu og
láta það storkna. J>egar þannig er
búið að fara með flotið, er það eins
gott til matartilbúnings og smjör.
Ofna má fægja fljótast og ódýr-
ast á eptirfylgjandi hátt: 10 qvint
af grænsápu skal hræra út í 1 pela
af heitu vatní, þar í skal láta 25 qvint
af „nikkelpúlveri“ og hræra vel sam-
an svo það verði að þunnum graut;
síðan skal láta það kólna. J>ennan
graut skal bera á ofninn með ullar-
tusku og bursta hann síðan með 2—3
mjúkum burstum og mun ofninn þá
verða skínandi fagur. J>etta er nóg á
6—8 ofna.
Kiðblettum er bezt að náafjárni
með þvi að væta þá fyrst hvað eptir
annað með steinolíu, og síðan þegar
riðið er farið að losna, að nugga þá
með ullartusku og heitri steinkola eða
viðarösku; síðan skal fægja blettinn
með fínu fægipúlveri.
' Til að lækna kvef og hæsi skal
drekka fullan bolla af soðnu bæersku
öli með sykri í, áður en maður hátt-
ar; skal drekka það svo heitt sem
| maður þolir. Að morgni mun maður
1 strax finna bata.
Smávcgis.
Presturinn: Af hverju grætur þú
stúlka mín.
Stúlkan: Af því að unnusti minn
er orðinn hermaður.
Pr.: Vertu hughraust, hann kem-
ur heim aptur þegar tími hans í her-
þjónustunni er útrunninn.
St.: Já, en hver veit nema eg verði
þá búinn að fá mér annan unnusta.
Frakkneskur prestur talaði einu
sinni í ræðu sinni um skyldur hús-
móðurinnar og sagði meðal annars:
„I þessum söfnuði sé eg konu, sem
hefur gjört sig brotlega og syndgað
með því að óhlíðnast manni sínum,
og til þess að þér allir skulið þekkja
hana, vil eg kasta handbók minni í
höfuð henni“. Hann lypti upp hand-
bókinni og allar konur sem viðstadd-
ar voru, lutu niður sem ein væri.
tíamall piparsveinn segir að það
sé ekki til neins að veita konum kosn-
ingarrétt, þvi þær muni ávalt neita
að þær séu nógu gamlar til að geta
neitt kosningarréttarins, þar til þær
eru orðnar of gamlar til að gefa sig
við pólitískum málefnum.
tíamla frú P. segist vona að nú
verði ekki offrað fleiri mannlífum til
að finna norðurheimskautið, fyr en bú-
ið sé að senda einhvern til að sjá
hvort nokkurt norðurheimskaut sé í
raun og veru til.
|>að vita allir, að sumar konur
eru mjög skrafgefnar, og kemur það
stundum fyrir er þær hitta einhvern
kunningja eða kunningjakonu, að þær
gleyma sér öldungis í samtalinu. J>ann-
ig var einu sinni kona nokkur á bæ,
og stóð svo á að hún var að sjóða
slátur er barið var að dyrum; hún
fór til dyranna með blóðmörskepp í
hendinni, og þar eð hún var kunnug
aðkomumanni, sem Jóhannes hét, gaf
hún sig á tal við hann; jókst nú orð
af orði og varð samtalið all-fjörugt,
enda beit húsfreyja við og við í blóð-
mörskeppinn til að örfa fjörið, og
gekk þetta þar til blóðmörskeppurinn
var búinu. Aðkomumaður fór nú að
kveðja konuna og tók hún þá fyrst
eptir þvi að blóðmörskeppurinn var
horfinn, og sagði við manninn: „At
eg keppinn Jóhannes11 — og er þetta
síðan haft að máltæki þar í sveitinni.
Einu sinni stóð svo á, að kona
nokkur þurfti að senda son sinn til
næsta bæjar en á rann milli bæjanna,
og áminnti konan því drenginn alvar-
lega um að' fara gætilega og sagði
við hann að skilnaði: „Ef þú drepur
þig í ána, skal eg flengja þig þegar
þú kemur heim“.
J>egar herramaður einn kom að
miðdagsborði sínu, sá hann steiktan
hana á borðinu en átti ekki von á
slíkum rétti og spurði því þjön sinu
hvaðan hann hefði íengið hanann. Ó,
sagði þjóninn, „þessi hani hefur nú í
3 nætur sofið hérna á rimagarðinum
og í morgun tók eg hann sem leigu
fyrir að hafa sofið þar svo lengi“.
Auglýsiiigar.
HS||r* Oddahúsið með ofnum og öllu
naglföstu, skemmu og hjalli, hvoru-
tveggja úr timbri, fjósi og hesthúsi,
er til sölu fyrir 700,00 krónur, sömu-
leiðis hið svo kallaða Kristínarhús á
Búðareyri sem nú er veitingahús, fyr-
ir 6—-700 krónur ; bæði móti pening-
um innan júnímánaðar loka 1888.
Oddahúsin geta ekki orðið laus fyr
en 1. maí næstkomandi, en hitt með
mánaðar fyrirvara.
Seyðisfirði 8. nóvember 1887.
Fyrir hönd norzku verzlunar,
Sig. [Johansen.
TTér með áminnast þeir um, sem ekki
hafa enn borgað mjer mjöl, timb-
ur og •kartöflur, sem eg hefi lánan
þeim, að borga það hið allra fyrsta.
Vestdalseyri 16. nóv. 1887.
Sigurðr Jónsson.
m næstliðnar veturnætur var dreg-
in hingað svartkollótt ær með svört-
um sumrungs dilk, hvorttveggja með
laukréttu marki mínu, sneiðrifað fr.
hægra og tvístýft fr. vinstra. —- Ær-
in liefur verið brennimerkt en eigi er
unnt að lesa úr því. — J>ar eð eg
kannast eigi við á þessa sem mína
eign. þá getur réttur eigandi hennar
vitjað hennar hingað og um leið borg-
að fyrir hirðingu á henni og auglýs-
ingu þessa.
Slfjöldólfsstöðum, 29. okt. 1887.
Jón Jónsson.
TFér með auglýsist, að eg frá þess-
um degi sel ferðamönnum allann
greiða.
Snotrunesi 19. október 1887.
Ármann Egilsson.
TTndirskrifaður hefur til Homöophat-
^isk meðöl í vetur, sem fást mót
borgun út í hönd.
Vestdal 4. nóvember 1887.
Benidikt Sigurðsson.
Abyrgðarm.: SigurðrJónsson.
Prentari: Baldvin M. Stephánsson.