Fjallkonan - 01.11.1893, Side 3

1. növ. 1893.
FJALLKONAN.
175
rekið 'úr henni 28 þús. djöfla, enn það dugði samt
ekki, því stúlkunni batnaði ekki að heldur. Bæjar-
stjórnin fór þá að skifta sér af þessu og lét sækja
lækna frá Paris. Þeir kváðu þetta vera venjulega
geðveiki, sem hægt væri að lækna, enn fólkið trúði
prestunum betr.
Átthagar kóleru. Hinn frægi læknir Koch heldr
að kóleran sé upphaflega komin frá Indlandi, enn nú
halda ýmsir að drepsótt þessi eigi upptök sín í Mekka.
Þangað fara á hverju ári þúsundir „rétt-trúaðra“ Mú-
hammeðsmanna, sem flytja sýkina víðsvegar. í nánd
við borgina er fórnarstaðr, þar sem Múhammeðsmenn
segja að djöfullinn hafi birzt Abraham, og er þar stöð-
ugt fórnað ógrynni af dýrum til að fæla djöfulinn.
Hræin eru látin rotna á víðavangi. Sem kunnugt er,
mega engir aðrir en Múhammeðsmenn koma til Mekka,
og er því borg þessi lítt kunn, enn Burton (sá hinn
sami, sem fór hér um land) og von Maltzan, sem
báðir fóru til Mekka, segja frá fórnum þessum, og
segir Burton, að 6000 dýrum hafi verið fórnað á þess-
um stað meðan hann var i Mekka. Af þessu verðr
loptið baneitrað, og er nú haldið, að þaðan sé kólera
upp runnin.
Lystiskip Vanderbilts, sem hann lét byggja í
sumar, og ætlaði að fara á til Evrópu, er eitthvert
hið skrautlegasta skip sem til er. Það er 300 fet
á lengd, 2400 tons að stærð og vélin með 4500 hesta
afii. Allr húsbúnaðr er fóðraðr með rauðu silkiflosi.
Stórt bókasafn er á skipinu og eru skáparnir úr
valhnotutré. í svefuherbergi frú Vanderbilt er hús-
búnaðr allr greyptr gulli og fílabeini, enn tjöld og
fóðr úr rósasilki. í daglegu káetunni er húsbúnaðrinn
úr mahóní og dyratjöld úr grænu silkiflosi. í bað-
herberginu er allr búnaðr úr silfrpletti og hurðahún-
arnir silfraðir.
Dans á laugardagskvöldum.
Fyrir skömma var „skautafólagið" hér í bænum
kært fyrir dans á laugardagskveldi, sem átti að
hafa staðið lengr enn lög leyfa, þ. e. fram yfir
kl. 11. Enn nú hafa einnig fyrir skömmu bæði
ö-ood-Templarar og jafnvel fleiri haft dansleiki,
sem staðið hafa lengr fram á nóttina. Enn lög-
reglustjórinn hreyfir sig ekki, og þeir sem hlut
eiga að máli, segjast að sögn hafa haft leyfi hans.
Það lætr heldr undarlega í eyrum, og er fremr ó-
trúlegt, enda gætu þjófar vorir á sama hátt feng-
ið að njóta undantekningar frá hegningarlögunum.
Enn vera má að lögin eigi ekki að ná jafnt yfir
alla, og að Giood-Templarar og þeirra fylgifiskar
standi fyrir ofan lands lög og rótt.
Nontemplari.
Slcagafjarðarsýslu, 10. okt. „Nú er verzlun hér í
haust búin að sýna sig til enda, og hefir ekki þótt
hagstæð. Bezta kjöt, 45 punda kroppar, 16 au., 30
pd. 14 au., 30—35 pd. 12 au. og 25—29 pd. 11 au.
Gærur pundið 20—23 eítir gæðum. — 2 gufuskip
komu hingað eftir Ufandi fé; annað kom 22. f. m. og
tók þá nálægt 5000 sauða og byrjaði vel. Hitt kom
2. þ. m. og beið hér 6 daga eftir veðri til útskipun-
ar, fékk það loks og fór með nálægt 17 hundruð
og vantaði þó talsvert uppá sauða-loforð bænda.
Fé reynist til skurðar í nieðallagi, en hver kindin
gerir þó iítið með þessu verði“.
Sprengikúlan.
Eftir J. Ricard.
Castelfouiilé-sur-Orne heitir smábær jí Prakklandi. Þar eru
togleðrverksmiðjur.
Degar þessi saga gerðist, höfðu verkmenn bæjarins lagt niðr
vinnu, og uppþot orðið á götunum, lögreglulið bæjarins réði ekki
við neitt; herflokkr var fenginn til að skakka leikinn, hermenn-
irnir höfðu ráðizt á verkmenn, sem höfðu verið „egndir upp af
samvizkulausum æsingamönnum“; þessi „sauðsvarti skríll" hafði
kastað steinum að hermönnum og alt var í uppnámi.
Mest var þð nppnámið í höfði málaflutningsmannsins í bænum,
Stefáns Poupinards. Hann átti þá daginn eftir að mæta sem
sækjandi i málinu gegn Balard og félögum hans; það vóru verk-
menn, sem sérstaklega höfðu verið ákærðir fyrir róstur á göt-
unum, árásir á lögreglumenn, æsingar í orðum, rúðubrot o. fl.
Málflutningsmaðrinn svaf í rúmi sínu og dreymdi um ókomna
frægð sína. Að morgni átti hann í nafni frönsku stjórnarinnar
að tala máli brotinna réttinda. Dað átti að verða byrjun frægð-
ar og mikillar upphefðar fyrir hann. Hann þóttist vera kvaddr
til Parísar, klæddr purpurakápu yflrdómarans — fantarnir nötra
af hræðslu á sakamannabekknum, þegar þeir heyra orð hans, og ljóm-
andi stúlkur á áhorfendapallinum hlusta á hann með tárvot augu
og titrandi brjóst.
Enn þessi glæsilegi draumr breytist í annan draum, sem
ekki er alveg jafnskemtilegr. Að morgni átti hann að krefja
þess að sökudólgunum yrði hegnt, og þeir fá líka makleg mála-
gjöld, enn hefndin kemr i koll honum sjálfum. „Skríllinn sauð-
svarti“ veðr að honum i stórri þyrpingu með reidda hnefana.
Þeir taka hann höndum, rífa hann úr hverri spjör, setja snöru
um hálsinn á honum og hengja hann upp í götuljósstjaka. Síð-
an kasta þeir líkinu í forarræsi. Þessum og þvílíkum forlögum
verða réttvísinnar þjónar oft að sæta í þessum heimi.
Enn dreymir hann þriðja drauminn. Hann þykist vera staddr
í einni skuggalegustu götunni í bænum. Þar er all-óttalegt um
að litast — hjá hverju húshorni gægist grímuklæddr morðingi
með sexhleypta stnábyssu — allír hafa þeir dimmblys í beltun-
um og glætan úr þeim gerir myrkrið enn ógurlegra. Málaflutn-
ingBmaðrinn tekr til fótanna og hleypr alt hvað af tekr um
auðar götur til að komast heim til konunnar, sem býr í litlu
húsi með villivínvið og rósum alt í kring um veggina. Kúlurn-
ar þjóta um eyru hans — hann kemr á strætið, þar sem liann
á heima — þar sem húsið hans var einu sinni — þar eru nú
tómar rústir — vínviðrinn vefst yflr brunna bjálka og brotið
veggjagrjðt, eins og krans á leiði. Þetta heflr dýnamítinn
unnið.
Málaflutningsmaðrinn vaknar og angistarsvitinn drýpr af
hverjum hans lim. Það er sannarlega verra enn versta strit-
vinna að dreyrna aðra eins drauma.
Hann stekkr ofan úr rúminu, gengr að borðinu, kveykir á
lampanum og fer að lesa athugasemdir og uppköst, sem hann
hafði gert til undirbúnings málinu daginn eftir. „Drottinn
minn, ég skal svei mér ekki hlífa fóntunum, pína þá með flókn-
ustu krókaspurningum, þeir skulu að lokum ekkert geta sagt
nema það sem ég ætlast til. Ég skal sannarlega vefja þá upp
á fingr minn. Já, það skal ég gera!“
„Hverjar svo sem afleiðingarnar verða, þá skal ég ekki láta
mitt eftir liggja; aldrei skal það vanta, að Stefán málaflutnings.
maðr geri skyldu sína“.
í hina rniklu sóknarræðu ætlaði hann að taka smellnar máls-
greinir eftir merkishöfunda — enn minnið var ekki sem bezt
og nú fór hann í nætrkyrðinni að berja saman í tuttugasta
sinni upphaf ræðunnar:
„Að sönnu eru hæfileikar manna ólíkir, og að sönnu eru þarfir
manna ýmislegar og misjafnlega miklar, enn að beygja ekki
girndir sínar, hæfileika og þarfir undir kröfur heildarinnar, mann-
félagsins, ríkisins, og að krefja---“
Langra komst hann ekki, því hann sofnaði sætt og rótt i