Fjallkonan - 16.03.1894, Qupperneq 1

Kemr út & miðvikudögum.
Árg. 3 kr. (erlendis 4 kr.).
Auglýsingar mjög ódýrar.
Gjalddagi 15. júll. Upp-
sögn skrifieg fyrir 1. okt.
Afgr.: Þingholtsstr. 18.
FJÁLLKONAN.
XI, 11. Reykjavík, 16. marz. 1894.
Influenza.
Þessa síðustu viku hefir slegið dauðaþögn yfir þenn-
an bæ, því influenzan, þessi illkynjaða kvefsótt, hefir
gagntekið nærri því hvert einasta heimili, ogímörg-
um húsum hefir alt fólkið lagzt í sömusvipan. Yeik-
in er alls ekki í réuun enn, þó sumir sé á batavegi
og einstaka manni virðist batnað að mestu, því að
þá leggjast aðrir í þeirra stað, því ekkert mannsbarn
sleppr að kalla, og ekki er heldr séð fyrir endann á
eftirköstum veikinnar, sem venjulega fylgja henni, og
eru hvað hættulegust.
Veiki þessi kom með skipi 0. Wathnes „Vaagen“
til Seyðisfjarðar 8. janúar og breiddist út frá
Seyðisfirði bæði suðr og norðr um land. Ekki hafði
hún gengið nema um Múlasýslur og Skaftafellssýslur,
er síðast fréttist, enn nú er hún eflaust komin víða
um.
Á Seyðisfirði varð sóttin 10 mönnum að bana að
sögn á hálfum mánuði eða 3 vikum. Annarsstaðar
úr Austfjörðum eru ekki vissar fregnir. — í miðjum
febrúar var veikin komin nærri um alt Hérað og
Jökuldal, og vóru þá dánir úr henni nokkrir tugir
manna í þeim sveitum. í Jökuldal og í Tungu dóu
í hverri sveitinni um 20 manns á viku. Af þessum
fregnum má ráða, að veikin er í meira lagi mannskæð,
og að þörf er á að sjúklingar fari sem varlegast með
sig, fari ekki ofsnemma á fætr eða út í vetrarkuldann
o. s. frv.
Það tjáir ekki að sakast um orðinn hlut, enn þó
virðist sem hægt hefði verið að stemma stigu fyrir
veiki þessari, hefði það verið gert í tæka tíð, helzt
þegar í stað á Seyðisfirði, eða með því að hefta um-
ferð um tveggja mánaða tíma við Jökulsá á Brú á
annan veg, og við einhverja ána í Skaftafellssýslu
á hinu veginn, enn yfirvöldunum hefir ekki þótt það
tiltækilegt, enda vantar lagaákvæði um þess konar.
Ekki þarf að efast um það, að veikin berst með
mönnum, þó sumir læknarnir neiti því (!) Hér í
Reykjavík var hægt að rekja feril hennar fyrstu
1—2 dagana, þ. e. hverir báru hana húsa á milli.
í vetr hefir víða gengið illkynjað kvef, sem lækn-
ar hafa kallað „influenza", enda eru þeir farnir að
brúka þetta nafn á margsháttar kvillum, af því það
er svo handhægt. Enn þessi „influenza“, sem gengið
hefir í vetr, hefir óvíða orðið mönnum að bana, og er
því alt annað enn þessi mannskæða sótt, sem nú veðr
sem morðengill yfir landið og léttir líklega ekki fyrr
enn hún hefir höggvið ærið skarð í landsfólkið.
Löggjafarvaldinu hér á landi virðast vera mislagð-
ar hendr, að vera að stritast við að reisa sem ramm-
astar skorðr við því, að 2—300 fátæklingar, verk-
leysingjar og ráðleysingjar sleppi lifandi á ári til
Ameríku, enn hafa ekki minstu viðleitni til að sporna
við skæðustu farsóttum, sem drepa landsmenn þús-
undum saman, hvað ofan í annað, hafa engin lög um
sóttvarnir innanlands, þar sem þó er hægra að koma
hér við sóttvörnum enn í nokkru öðru landi og þráttfyr-
ir það þótt slíkar sóttir verði margfalt skæðari hér á landi
enn víðast annarsstaðar. Að segja að slíktséómögulegt,
eins og sumir læknar segja, er hinn mesti bjánaskapr
og þverhöfðaháttr, enda hefir tekizt að verja næm-
ustu sóttum útbreiðslu og má færa til þess fleira enn
eitt dæmi.
Sjávarbændrnir munu nú sjá sína sæng upp búna
fyrir þessa vertíð. Það er hætt við, að influenzan
með eftirköstum hennar treinist þeim að minsta kosti
til vertíðarlokanna.
Útlendar fréttir.
(Frá fréttaritara).
Kaupmannahöfn, 1. marz.
Stjórnleysingjar. Yaillant sá, er þeytti morðvélinni
í fulltrúaþingdeild Frakka, var tekinn af lífi snemma
í febrúar. Ógnunum hafði verið beitt við dómendr
og stjórnina, til þess að fá hana til að náða Vail-
lant, enn eigi tjáði það neitt. Glæpamaðrinn átti
engrar vægðar von. Eftir greftrun hans var mikil
aðsókn að gröf hans. Fjöldi manna fór nokkurs-
konar pílagrímsferðir til legstaðarins, og sózt var um
að ná í ýmislegt af munum hans eins og það væru
helgir dómar. Það voru eigi að eins flokksmenn hans,
stjórnleysingjarnir, heldr slógust og í förina fjöldi
tíginna manna. Auðug hertogafrú ætlaði að taka
dóttir hans til uppeldis, enn stjórnleysingjar náðu í
krakkann, og kváðust mundu ala hana upp í sínum
kreddum, og var eigi nærri því komandi, að þeir
sleptu henni. — Það voru eigi margir þeirrar skoð-
unar, að dauðadómr Vaillants mundi breyta háttsemi
stjórnleysingjanna að nokkrum mun til hins betra,
og nú hefir reynslan sýnt það, að þeir þykjast eigi
hafa nóg aðgert. Núna seinnipartinn af febrúar
hafa þeir gert tilraunir til þess að sprengja fimm
veitingarhús í loft upp. Þetta tókst þó eigi eins vel
og stjórnleysingjar höfðu tilstofnað. í einu af veit-
húsunum særðust allmargir; reyndar lét enginn lífið,
enn menn urðu svo æstir gegn morðingjanum, að lík-
lega hefði hann eigi komizt lifandi í fangelsið, ef
lögregluliðið hefði eigi verndað hann. Morðingi þessi
heitir Henri og er stúdent. Verðr hann að líkindum
dæmdr til dauða. Ymsir stjórnleysingjar hafa verið
teknir og kastað í fangelsi, og lögregluliðið gerir það
sem hægt er til þess að haida óaldarflokk þessum í
skefjum.
Englendingar hafa að mestu sloppið við árásir
stjórnleysingja, enda hafa þeir nokkurskonar friðland
í Lundúnum. Þar hafa þeir félag, og þangað Ieita
félagar þeirra frá meginlandinu, ef þeim þykir ekki
óhætt heima. Lögregluliðinu í Lundúnum hefirlengi
verið kunnugt um félag þetta, enn eigi hefir því þótt
ástæða til þess að banna félagsmönnnm fundahöld.
Nú fanst lögregluliðinu ástæða til þess &ð njósna um
aðgerðir þeirra, og eitt kveld er fundr átti að vera
í félaginu tók lögregluliðið á móti fundarmönnum