Fjallkonan - 01.06.1898, Blaðsíða 3

1. jflní 1898.
FJALLKONAN.
87
um að fylgja politik öladstones, sem mörgum þótti
of stórstíg, og skiftust Wiggar því í tvo flokka
ÖIad8tone-inga og Úníonista. — Um þær mundir
lagði hann til að sett yrði írskt parlament í Dyfliuni,
enn það varð ekki samþykt. Hann leysti þá upp
neðri deildina, enn kosningarnar fellu á mðti honum
og ihaldsmenn komust að völdum (1886). Enn 1892
sigruðu Wiggar aftr við kosníngarnar og Gladhtone
skipaði þá enn nýtt^ráðaneyti. Þótt hann þá væri
83 ára, hóf hann svo harða baráttu fyrir sjálfstjórn
íra, að frumvarpið um heimastjórn írlands varð loks
samþykt í neðri deild parlamentsins vorið 1893, enn
lávarðadeildin feldi frumvarpið með miklum meiri
hlut atkvæða. Hann lét þó ekki bugast að heldr,
enn hóf nýjar atlögur og hreyfði því jafuvel að
lávarðadeildin yrði afnumin. Enu þá er hann var
að búast til nýs áhlaups á íhaldsmenn, varð hann
fyrir því óhappi, að h&nn fekk svo mikla sjóndepru
af ofmikilli áreynslu, að hann varð að fullu og öllu
að hætta stjórnarstörfum (1894). Keyndar tókst
augnalæknum að bæta honum sjónina að nokkuru,
enn eftir þ&ð tók hann lítinn þátt í stjórnmálum.
Hann var aldrei iðjulaus og hefir ritað mjög mikið,
eigi að eins politisk rit, heldr og um mörg önnur
efni, bæði í fornum og nýjum bókmentum, stórt rit
verk um Hóiner og ýms rit trúarlegs efnis.
Ófriðrinn.
Ekki hefir enn frézt af neinum bardaga sem
teljandi sé, nema þeim við Filippseyjarnar, sem háðr
var 1. maí. Yfirmaðr (commodore) Bandamanna
Dewey (djúi) v&nn þar mikinn sigr á Spánverjum,
sem áðr hefir verið sagt.
Það er talið víst í siðustu fréttum, að spænski
flotinn sé eigi Iangt frá Cubu og að stórorrusta sé í
nánd.
ÍSLENZKR SOGUBÁLKR.
Æflsaga Jóns Steingrímssonar,
prófasts og prests að Prestsbakka.
[Eftir eiginhandarriti. Landsbðkas. 182, 4to].
(Prh.) Þð var ei þar með búið. Fyrir sunnan og ofan foss-
inn er uppmjór klettr með skúta í að fltvestan hvar í einn
hra,fn varp, enn bergflái með smáhellugrjóti að neðan.--
Yar talið ðmögulegt undan honum að steypa; klifruðumst við
þar upp fjðrir og náðum ungunum. enn þegar við skyldum aftr
ofan fara þetta lausa berg, komumst við í mesta lífsháska og
vandræði, svo eg hvorki trfli né veit annað enn guð hafi látið
BÍna heilögu engla bera oss og færa þaðan. Því hétum við af allri
alvöru, að fara aldrei svo ðgætilega i kletta og klungr ef hann
frelstioss þaðan, hvað og ent höfum eftir sem síðan endrvitkað-
ir höfum að samfundum samanborið oss. — — — Þá
skólinn var settr á haust, var venja, að einn af skóla-
piltum skyldi lesa skðlafororðninguna; var mér nú til sagt það.
Hafði þá skðlameistari ýmisleg brögð og hneyksli til þess
eg skyldi stranda og ei komast ót með hana, enn eg kðfsvitn-
aði af ilsku, sem yfirbugaði alla feimni og hræðslu, so Iestrinn
komst af, og so var í fleiru, þó ekkert úr yrði. Nó kemr til
mín um vorið, er upp var sagt skðlanum, þá hélt hann að
venju eina latínska ræðu við forma, eða upphækkaðan skáp á
skðlagðlfi; bý eg þá so um, er hanu er tekinn til að perorera,
að honum kemr fyrir sjðnir skrifað blað, þð so hátt, að hann,
sem var lágr maðr, náði ei til þess; varð haun nfl sárhræddr,
að á þessu blaði, sem svo fyndilega blakti fyrir hans Bjðnum,
mundi eitthvert ðlukku níð vera, sér eða öðrum til blamms, og
komst so varla eða ekki flt með ræðuna af höstugri innbyrlingu
og þönkum, er hann inn tóku af þessu. Að endaðri ræðunni
seildist lókátriun eftir blaðiuu, því hann var hæstr yfirmanna
þeirra er þar vðru viðstaddir, og fðru þeir með það fram í hfls
sitt; var þá ei annað á því, enn iatínuvísur, sem þá gladdi
aftr, og gátu til hver gert hefði.------Meðal annara smáleika
og lista, er margir þá í skðla lögðu sig eftir, vðru sundfarir,
sem er bæði auðvelt og gagnlegt, þeim er nema vill. Komst eg
þó af hirðuleysi ei framar í þcirri list enn synda hér um 4
faðma fram og til baka. Var þar hlaðin sundtðft fyrir ofan
tún staðarins af fornmönnum (annað eins form er fyrir ofan
fjósið á Prestsbakka á Siðu); varð þar að hleypa í læk þeim
sem rennr í gegnum staðinn, hvar við matseljur og brytar liðu
stundum baga af vatnsskorti. Oss var vatnsveitingin í tóftina
ei so vel liðin; brflkuðum því langan og hyldjúpan vatnsskurð
þar til á eyrunum fyrir sunnan staðínn, sem áin hafði úr fallið.
Binn mikið blíðan og ; heitan frídag erum við þangað komnir,
og vðrum að því verki nær allsnaktir. Kalt var í vatni, so við
urðum að hlaupa' okkr til hita, hvar við hestar, sem þar vóru
á eyrunum, fældust og hlupu hingað og þangað. Biskup var
flti og sá í kiki sínum þennan skripaleík, sendi eftir oss og
hótaði því og því fýrirj læti þau, eðr ef so gerðum oftar.
Oss þðtti stðrum fyrir, þó so yrði að vera. Enn á oss sannað-
ist, að náttflran stríðir á móti því henni er bannað. Við tðk-
um það ráð saman, að fara aftr þar i vatn, og enda flt með
því daginn, sem hann eðr aðrir sæi ei til vor. Fyrir norðan
staðinn rennr á, temmilega stór, í gljúfri, sem heitir Víðinessá:
þar er í foss fyrir víst 6 faðma hár. Áin rann í stokk fyrir
ofan. í hann köstuðum við oss, hver eftir annan, fleygðumst so
ofan fyrir og fram á grynningar, hvar til ýmsir vóru settir til
skiftis að taka á móti þeim er ei gátu fótað sig; gekk þetta
so lengi dagB, þar til enginn gat lengr. Það yrði alt of langt
ef fleira væri tilfært, sem við mig blítt og strítt fram kom um
þennan tíma. Enn þð til leyfilegrar skemtunar og að guðs
verði dýrðin af öllu, skal hér eftir sýnast, hversu til gekk mín
fyrsta ferð hingað á Austrlandið, þá eg var búinn að vera nær-
felt 3 ár í skóla. Var eg þá 17 vetra gamall.
(Framkald).
Vesta kom hingað á sunnudaginn norðan og vestan fyrir
land með allmarga farþega. Þar á meðal var Jðn A. Hjalta-
lín skólastjóri á Möðruvöllum.
Veðrið er altaf mjög kalt og gróðr lítill. Hafís er þð
hvergi nærri landi.
Aílabrögð. Aflalítið hefir verið bæðí á Austfjörðum og
Vestfjörðum, eftir því sem siðustu fréttir segja. — Hér í Faxa-
flóa mundi vera nokkur afli, ef unt væri að stunda hann fyrir
ógæftum, botnverpingum og þvi að bátafltvegr er hér enginn
að kalla.
Dáinn er 10. maí Indriði Gíslason á Hvoli í Saurbæjar-
hreppi í Dalasýslu, rúmlega hálfníræðr, sour Gisla Konráðsson-
ar sagnritara.
Islendingar í gulllandinu nýja, Klondyke (Klondæk).
Þeir eru eigi all-fáir komnir þangað. Fyrst fðr þangað Þorkell
nokkur og fl. íslendingar frá Victoria á Kyrrahafsströndinni, og
síðan hafa farið þangað fleiri og fleiri af Ameríku íslendingum.
í vor er getið um að þessir hafi farið: Björn Magnósson, og
Ólafr Jðnsson (báðir flr Landeyjum), Hjörtr Jðnsson, Jðn Bíld-
fell, Jðn Valdimarsson, Jón Jðnsson, Teitr úrsmiðr, Kristján