Fjallkonan - 26.07.1900, Blaðsíða 3

FJALI/KONAN.
3
hjörs við messu þjökuðum;
gaf hún blessun berserkjum
á blóðvaug þessum margsærðum.
Glóðu blóm á brjóstum þar
Börva skjóma um göturnar,
er fyrir sóma fagurrar
frúar Óma báru skar.
Brestur hljóðin, enda’ eg óð.—
Unga rjóða baugaslóð,
syngdu ljóðiu sönn og fróð
um Sjafnar glóð og stál og blóð.
Makt myrkranna.
Eftir
Bram Stoker.
(Framh.)
Pegar eg leit út um gluggann, sá eg að eg
mundi hafa farið í ótal krókum og komist að
norðurhlið hallarinnar. Glugginn var of lítill
til þess að eg gæti séð langt til hægri handar
eða vinstri, en eg sá þó, að veggir hallarinnar
lágu hér að gljúfri og að hér var undir rjúk-
andi fors. Hafði eg oft heyrt til hans í nætur-
kyrðinni, en eg helt ekki að hann væri svo
nærri. Frá porthvelfingunni lá brú yfir fors-
inn, en nú var hún dregin upp, svo að ekki
varð komist að höllinni þá leið. Eg sá nú til
hvers járnfestin átti að vera, sem eg hafði séð
við gluggana; hún var höfð til þess að draga
upp brúna. Eg sá líka, að þó eg hefði getað
komist út um fors&l hallarinnar, hefði eg ekki
komist í burt að heldur. Eg fór í skyndi ofan
stigann, og skygndist betur um. Þegar eg
gætti betur að, sá ég að nýlega hafði verið
gert við þau færi, sem höfð vó;u til að vinda
upp brúna og leggja hana niður, og að nýgengiu
spor vóru í rykinu á gólfiuu. Eg réð af því,
að vindubrúin mundi vera hreyfð smámsaman
og að þeir, sem það gerðu, hiytu að ganga um
þetta herbergi. Það var ótrúlegt, að þeir færu
gegnum öll þau göng og herbergi, sem eg hafði
farið gegnum; það hlaut að vera útganga nær.
Eg varð líka brátt var við, að dyr vóru gegnt
þeim dyrum, sem eg hafði konuó inn um; en
þær vóru miklu rainni og tæplega mannháar.
Á þeirn var enginn lás, að eins einföld klinka,
eins og sjá má í gömlum bændabæjum á Eng-
landi. Það var hægt að Ijúka henni upp, þó
hurðin væri þung og stirð. Fúlt loft blés á
móti mér; eg sá fjórar eða 5 rimar af vindu-
stiga, sem lá niður á við í kolsvarta myrkur.
Hefði eg verið í rólegu skapi, hefði eg eflaust
hikað við að fara þar ofan, en eg hugsaði ekki
um annað en að komast áfrara. Eg rak hurð-
ina upp á gátt, og setti við hana trédrumb,
sem lá þar út í horni.
Síðan fór eg ofan stigann með hægð. Eg
hafði fyrst dálitla skímu úr dyrunum, en brátt
tók við kolsvarta myrkur, svo að eg varð að
þreifa fyrir mér. Það var langt á milli rim-
anna, og stiginn var svo þröngur, að ekki gat
nema einn maður gengið hann í einu. Það var
likast niðurgöngu í djúpan brunn. Eg þreifaði
með höndunum um vota veggina í kring, og fór
varlega, og eg er viss um að eg hefi farið fim-
tíu tröppur niður. Eg fór þá að hugsa um að
snúa aítur, en forvitnin rak mig áfram; eg vildi
komast að einhverju því, sem hulið mundi vera
í þessari höll eins og greifinn hafði gefið mér
í skyn — sem mig grunaði þó að vera mundi
þeirrar tegundar, að enginn heiðarlegur maður
ætti að koma þar nærri og að mér væri skylt
að vara Hawkins húsbónda minn við greifan-
um, sem eflaust væri bezt að væri kyrr þar
sem hann er.
Alt i einu fanst mér sem eitthvað væri á
eftir mér í stiganum. Eg heyrði ekkert og sá
ekkert, en mér fanst samt einhver vera í hæl-
unum á mér; ég fann eins og ónot í hnakkan-
um og mér fanst eins og kalt vatn rynni milli
skinns og hörunds ofan bakið á mér. Eg gat
ekki þol&ð það og hálfsneri mér við, studdi
bakinu upp við vegginn og hafði annan fótinn
á neðri riminni.
í því réðist eitthvað á mig, dýr eða maður,
eg veit ekki hvort heldur var; það var tekið
tökum á mér, ekki að baki, því þá hefði verið
úti um mig, heldur var ráðist framan að mér
og á hliðina á mér, svo að eg átti hægra með
að koma vörn fyrir mig. Eg fann að eitthvað
feikna þungt lagðist á vinstri öxl mér og tók
kverkataki á mér, eg fann fúlan andardrátt og
gapandi kjaft og þykkvar varir, sem strukust
við eyra mér og vanga og munn, og eg fann
að fótur, eða eitthvað þvílíkt vafðist um hægri
fót mér. Til allrar hamingju hafði eg báðar
hendur lausar og gat spyrnt með fætinum í
rimina. Eg gat ekki náð í marghleypuna, en
þreif í handleggina, sem Iágu um hálsinn á mér,
og fann að þeir vóru sem mannshandleggir, en
vaxnir býsna miklu hári; gat eg ekki bifað
þeim, þó eg tæki á af öllum kröftum. Eg fann
að rifið var af hálsinum á mér og að þessi
óvinur reyndi að komast með varirnar ofan á
hálsinn á mér; eg tók um höfuð hans með báð-
um höndum, en alt í einu slepti hann takinu
og hratt mér frá sér svo eg hrapaði langar
leiðir niður. — — —
Eg veit ekki hvað langur tími leið þar til
eg rakuaði úr rotinu og gat eg þá ekki áttað
mig, fyrr en eftir stundarkorn. Eg lá þá á
gólfi fyrir framan mjóar dyr og sá eg á stig-
ann í myrkrinu á bak við þær. Fram undan
mér vóru löng göng og var þar dálítil skíma
úr gluggum upp við þakið. Þar var moldar-
gólf, og því hafði eg ekki meitt mig. .
Eg fór fyrst að hugsa um, hvort það væri
imyndunin tóm eða veruleiki, sem fyrir mig
hafði komið. Eg reyndi að gera mér í hugar-
lund, að eg hefði orðið hræddur, fengið svima
og dottið og hefði þá um leið rekist á hurðina
sem eg lá nú innan við og lyft henni upp,
Hitt hefði alt verið höfuðórar. En hvernig stóð
á því að skyrtan og kraginn var rifinn upp,
hálsklúturinn horfinn og talnabandið með járn-
krossinum, sem eg bar til minningar um veit-
ingakonuna, sem eg gisti hjá, hafði þrýst sér
svo inn í hálsinn, að eg var marinn eftir? Eg
fann þar að auki til sviða í hálsinum.
Nú flaug mér í hug, að eg yrði að fara aft-
ur sömu leið. Sú tilhugsun ætlaði alveg að
gera út af við mig. Eg fann að eg var sera í
gildru, og helt eg áfram ferð minni í hugsun-
arleysi, hálfhaltur.
Þegar eg kom út úr ganginum, tók við
gluggalaus hveífing, sem var opin á báðar
hliðar. Þegar eg kom út úr henui, tók við kring-
lótt herbergi með moldargólfi, og vóru þrír eða
fjórir gluggar hátt uppi. Veggirnir vóru úr
afarstórum steinum, og þóttist eg vita, að eg
muudi nú staddur í einhverju af neðstu her-
bergjum hallarinnar, enda heyrði eg hér bezt
forsniðinn. Út við vegginn lá gólfið niður á
við og var þar eins og gryfja.
Eg stóð við stundarkorn til þess að átta mig;
ginggarnir vóru opnir, og vindurinn blés á
köngulóarvefina uppi undir loftinu, en þó
var þar fýla inni. Eg komst brátt að raun um,
af hverju hún var.
Mér kom fyrst til hugar, að eg mundi vera
í matvælakjallara; mér sýndist eg sjá hrúgur
af jarðarávöxtum meðfram veggjunum, og datt
mér þá líka í hug, að hér mundi vera útgang-
ur, sem heimilisfólkið ætti hægt með að ganga
um. Eg tók þá eftir því, að í veggnum rétt
hjá mér var hleri eða dyr. Eg reyndi að Ijúka
þar upp og tókst það. Þegar ég sá, að ég gat
fengið loft og birtu þar inn, fór eg að skygn-
ast betur um, en rétt í því eg studdi hendinni
við vegginn til að horfa út um gatið.á veggn-
um ultu tvær mannshauskúpur þar ofan fyrir,
önnur bleik og skinin en hin með hári og
skinni.
Mér fór nú ekki að verða um sel og versn-
aði fyrir alvöru þegar eg sá, að Iægðin út við
vegginn var að miklu leyti fnll af mannabein-
um, mygluðum og hálfrotnuðum. Þar lágu
rifjahylki áföst hryggnum, handleggir og fót-
leggir, sem sinarnar vóru ekki rotnaðar af, og
hauskúpur með holum augnatóftum, hvað innan
um aDnað. Svo mikill ódaun fylgdi þessum
ófagnaði, og magnaðist svo við rensli loftsins,
að mér lá við að fleygja mér út um vindaugað.
Eg hafði þó þá stillingu í mér, að eg gerði
það ekki, því að annars hefði það orðið mitt
síðasta fótmál. Því rétt neðan undir þessu
vindauga á veggnum var hamragljúfur og ið-
andi forsinn þar neðan undir.
Eg gekk úr skugga um það, að þessi vegur
var engum lifandi manni fær. Hann var eigin-
lega handa hinum dauðu!
Eg varð mjög óttasleginn þegar ég hugsaði
til þess, að eg yrði líklega að reyna að fara
sömu Ieið aftur. í gremju minni hljóp eg yfir
beinahrúguna, sem glamraði undir fótunum, yfir
í hinn enda herbergisins. Þar vóru dyr, og
tókst mér að lúka þeim upp.
Hvað skyldi nú taka við kinum megin þess-
arar hurðar?
Eg lauk upp með kálfum hug.
Síðan læddist eg inn.
Eg var þá kominn í einhvers konar kirkju
eða musteri; þó var þar að kalla ekkert af
þeim jarðtegnum, sem kristnir menn hafa í
kirkjum sínum.
Þar var hálfdimt inni. Bogagluggarnir vóru
efst á veggjunum, en á veggjunum vóru hálf-
villilegar myndir, og óþekkilegar myndir og
táku vóru á gólfinu. Þar vóru steinlíkkistur,
og fyrir gafli afarstór steinlikkista úr gulum og
mislitum marmara.
Alt í eiuu urðu fyrir mér dyr á veggnum,
og sá eg að þar var uppganga.
Eg hikaði við að fara þar upp, því mér var
í fersku minni það sem fyrir mig hafði komið
í kiuum stiganum. Eg réð þó af að fara upp stig-
ann.
Þegar eg kom upp úr stiganum, var eg stadd-
ur á einskonar svölum, og þaðan sá eg ofan í
gamla, hrörlega kirkju. Eg sá nú að kerbergi það
sem eg hafði verið í mundi vera í sambandi
við kirkjuna og vera kjallarakirkja. ,En enga
leið gat eg fundið af svölum þessum ofan í
kirkjuna. Hins vegar sá eg að stigi lá upp af
svölunum, og réð eg af að fara hann upp. Það
var auðséð á rimunum, að þessi stigi var fjöl-
farinn og þegar eg kom upp í hann, sá eg
sólargeisla á veggnum fyrir ofan mig og gladdi
það mig mjög. Þar var gluggi. Eg varð svo
fegiun, að eg gleymdi því i bráðina, að óvíst
var að eg kæmist nokkuru tíma til herbergis
míns. Eg teygði mig út að glugganum og
skygndist út.
Eg sá þá að eg var í suðvesturhorni hallar-
innar og að eg gat séð þaðan yfir austurhlið
hennar þar sem herbergi mitt var. Eg sá líka
að gluggarnir þar vóru opnir, eins og til stóð.
Hefði eg haft vængi þá hefði eg flogið þangað
inn! [Frh.]
Framför í læknislistinni.
Dauður maður vakinn tii lífs 3 sinnum.
Tveir franskir læknar, sem heita Tuffier
og Hallion, hafa nýlega skýrt frá því í Aca-
demie de Medicine í París, að þeim hafi tekist
að vekja dauðan manu til Iifsius 3svar sinn-
um.
Það hefir áður tekist að lífga hunda, sem
drepnir hafa verið á klóróformi eða kafnað.
Lengur en 22 klukkutíma hefir þó ekki tekist
að halda í þeim lífinu.
Maður, sem var 24 ára gamall, hafði dáið
eftir lækniskurð. Það var nákvæmlega sannað,
að maðurinn var dauður áður en læknarnir
gerðu tilraunirnar. Þær vóru fólgnar í því, að
lífga við andardráttinn og hreyfa tunguna.
Þessum tilraunum var haldið áfram í einn
klukkutíma, og varð enginú árangur aí því.
Síðan var ryfjahyjkið opuað viustra megin