Fjallkonan - 09.02.1901, Blaðsíða 3

FJALLKONAN.
3
sem liún sæi Arthur vera að kys9a ungan kven-
mann seœ sat hjá honnm. En daginn eítir
fékk hún bréf frá honum, og sagði henni þar
frá því, að María systir hans hafði komið til
hans kvöldið áður. Hún var gift rúmenskum
manui, sem var aðstoðarmaður austurríska
sendiherrans í Lundúnum, Koromezzo fursta.
Ættingjar Maríu höfðu gert alt sem þeir gátu
til þess að koma í veg fyrir giftingu þeirra,
af þyí furstinn var ill& kyntur.
Pau höfðu farið til Konstantinopei uadir eius
eftir giftinguna.
6. kap. Sjúkleiki og dauði Lúsíu.
Eftir þetta ágerðist meir og meir sjúkleiki
Lúsíu. Hún fór einförum og var ekki mönn-
um sinnandi. Hún fór þá til Lundúna og fór
að búa sig ur.dír giftingu sína. Þangað var
þá baróninn kominn, og talaði ott við kana.
Húngat ekki sofið á nóttunni, og varð fölari
með degi kverjum. Þegar Arthur kom
að heimsækja hana, brá honum í brún að sjá
útlit hennar. Hann lét senda eftir lækni, Dr.
Seward, eu hann gat ekki hjálpað henni, og
skrifaði því prófessor í Amsterd&m, Yan Hels-
ing, sem var frægur um allan heim tyrir
rannsóknir sínar á taugasjúkdómura. Hann
gaf henni ráð við sjúkdómi hennar og virtist
henni batna um tíma. Eu henni versnaði
aftur, og var þá hinn hollenzki læknir fenginn
af nýju. Hann kvað haua vera þjáða af blóð-
leysi, og að úr því yrði ekki bætt nema með
því, að taka blóð úr heilbrigðum manni og
veita þvi inn í æðar hennar. Þetta gerðu
læknarnir, og batuaði henni nokkuð við það.
Hinn hollenzki iæknir varð að fara heim til
sín. En daginn eftir, þegar Seward læknir ók
þangað sem Lúsía átti heima, vsr hús hennar
karðlokað, bæðifordyrum og bakdyrum, og var
þó komið fram yfir nón. Eu rétt um sama
leyti heyrði hann að einhverir komu hlaupandi
garðmegin, og var það garðmaðurinn og eina
af verkmönnum hans. Þeir stóðu á öndinni af
skelfingu, og gátu varla komið upp nokkuru
orði. Loks gat læknirinn skilið á þeim, að
stofustúlkan hefði verið drepin og að blóðugt
líkið lægi úti í garðinum.
Þegar hann fór að gæta bstur að, sá hann
að glugginn var brotinn á svefnherbergi Lúsíu.
Hann bjóst þá við öliu illu.
Hann leit inn um gluggann, og sá að alt
var í sömu skorðum og áður í herberginu. En
í rúminu sá hann Lúsíu og móður hennar, og
virtust þær báðar vera dauðar.
Hann rétti höndina inn um gluggann, lauk
honum upp og vatt sér inn, en bað mennina
að bíða sín úti fyrir. Þegar hann kom að
rúminn, sá hann að móðir Lúsíu var dauð og
virtist hafa dáið af hræðslu, en Lúsía lá hreyf-
ingarlaus fyrir ofan hana í rúminu, og gat
hann ekki séð, hvort hún var dauð eða lifandi.
Hann vissi þá ekki hvað til bragðs skyldi taka.
En rétt í því heyrði hann að vagni var ekið
að húsinu. Hanu bað mennina, sem stóðu úti
fyrir, að taka á móti aðkomumö inuuum og var
þar kominn Yan Helsing prófessor. Þeir fóru
nú báðir að skoða Lúsíu og urðu þá varir við,
að hún var með lífi. Réð prófessorinn að láta
láta gera henni volgt bað, og fóru þeir nú að
leita að vinnukonunum, en þær vóru allar í
fasta svefni, og urðu ekki vaktar, hvernig sem
ýtt var við þeim.
Þá var fengin kona garðmannsins og dóttir
hans, og bjuggu þær til baðið. Eftir nokkrar
tilraunir tókst lækuunum að vekja svo Lúsíu
til lífsins, að þeir þóttust geta sett blóð inu í
hana. En þá var um það að ræða, úr hver-
jum þeirra blóðið ætti að taka. Báðir höfðu
þeir orðið að sæta mikium blóðmissi við hinar
fyrri tilraunir.
En í því bar að Quincey Morris, hinn unga
Ameríkumann, sem áður hafði beðið Lúsíu.
Hann bar kveðju Arthurs, og kvaðst fús á, &ð
láta blóð úr sér.
Það tókst um siðir ?ð vekja Lúsíu til lífsins,
svo að hjarta og luogu tóku til starfa.
Þegar læknárnir þóttust geta gengið burt frá
sjúklingraim stundarkorn, fóru þeir að vitja um
hitt fólkið í búsinu.
Lögreglumennirnir voru farnir að leita morð-
ingjans. Vinnukonurnar vóru nývaknaðír; þær
höfðn farið að sofa í sama mund og vant var,
en var sízt að skilja hve seint þær hefðu vakn-
að. Þær vissu ekkert um morð stofumeyjar-
innar, en sögðu að hún hefði verið vön að fara
sinna ferða og verið kveldgöngul.
Lögreglumennirnir þóttust sjá, að morðiðhefði
verið með ráðum gert og mundi stofustúlkan
hafa verið í vitorðí með ódáðamönnunum og
mundi hafa gefið vinnukonunum svefnlyf. Síðan
hefðu þeir drepið bana til þess að enginn væri
til frásagna. Það þótti þeim mest furðan, að
engu hafði verið stolið. Tatsrahópur hafði ver-
ið þar í grendinni undanfarna daga, og þótti
líklegt, að þeir ættu þátt í þessum glæp, eink-
um fyrir þá sök, að þeir höfðu haft sig á burt
daginn eftir morðið.
Læknarnir skoðuðu líkið vandlega, og virtist
þeim ekki betur, en að stúlkan hefði verið bit-
in á barkann.
Loks fundu þeir seðil, sem Lúsía hafði skrif-
að á það sem fyrir hana hafði borið um nótt-
ina. Henni virtist vera barið á gluggann hvað
eftir annað, og loks svo fast að rúðan brotnaði.
Síðan þóttist hún sjá illilegt mannsandlit í
glugganum. Þær mæðguruar féllu þá í öngvit.
En þegar hún raknaði við aftur, sá hún að
móðir hennar var dáin, og gat þá með naum-
indum skrifað þetta á seðil, ásamt kveðju til
vina sinna og kunningja, því hún bjóst við
dauða sínum. Að afliðnu miðnætti næstu nótt
varð Seward læknir var við að barið var hægt
á gluggann, en hann varð einkis vísari.
Um morguninn var hún svo veik, að lækn-
arnir vóru örkola vonar um hana, og þann dag
dó hún að viðstöddum lækuunum og Arthur. Síð-
ast sagði hún við prófessorinn: „Vernaðu hann
og gefðu mér frið“.
Nú var búist við jarðarförinni. Kvöldið fyr-
ir jarðarförina gengu þeir Seward læknir og
Arthur inn í berbergið, þar sem lík mæðgnanna
vóru, með blómum í kring og háum kertastjaka
með logandi vaxljósum. Lækirinn lyfti upp
líkblæjunni, og varð þeim þá mjög hverft við.
Það var eins -og Lúsía væri lifandi. Hún var
jafnvel unglegri en hún hafði verið síðasta
kastið. Engin merki dauða eða rotnunar sáust
á líkinu.
Um nóttina svaf Arthur í herbergi Lúsiu og
læknirinn í næsta herbergi. Um nóttina vakn-
aði læknirinn við eitthvert hljóð; hann stökk á
fætur og tók sér ljós í hönd, sá að myrk-
ur var í herbergi Arthurs, en hurðin á herberg-
inu, þar sem líkin vóru, stóð í hálfa gátt. Hana
gekk þar inn. Þá sá hann að lokinu á kistu
Lúsíu hafði verið lyft upp og að blómstrin vóru
í hrúgu. Arthur lá i öngviti við hiið kistunnar
Læknirinn tók hann og bar hann inn í rúm, og
þegar hanu r&knaði við, stóð hann fast á því>
að Lúsía væri lifandi, og að húa hefði risið
upp brosandi í kistunni. Hann hefði orðið and-
vaka, og þá hefði hann langað svo mikið til
að sjá líkið, að hann fór á fætur.
Hann hélt því svo fast fram, að hún væri
ekki dáin, að læknarnir gerðu alt sem þeir gátu
til að lífga hana, en það varð árangurslaust.
Arthur lét sér þó ekki nægja það, og Iét aldrei
skrúfa lokið á kistuna. Kistan var iátin standa
í grafhvelfingu, þar sem nægilegt Ioft gat leik-
ið um, og hjá kistunni vóru Iagðar ábreiður og
nesti handa líkinu, ef það kynni að rakna við.
(Frh.).
Séra Arnljótur og kirkjugaröurinn,
Til þess að almenningur geti séð, hvað séra
Arnljótur á Sauðanesi er vandur að meðulum
til að koma sér undan ábyrgð fyrir grafreits-
grindabrotið í Sauðaness kirkjugarði, sem eg
hefi farið í mál útaf og tapað fyrir báðum rétt-
unj, þá ætla ég að birta hér tvo kafla úr varn-
arskjali hans. Þar segir hann svo:
„Sökum naumleika tímans skal eg fyrst og
nálega eingöngu snúa mér &ð þeim greinum í
framhaldssókiiinni, sem eitthvað snerta málefnið,
en eru eigi tómur uppspunninn óhróður um
mig út í loítið, og sem einungis er vottur um
að enn eymir eftir hjá sækjanda af rógi þeim,
er hann áður bar milli mín og sóknarmanna
minna, en sem honum er nú ekki til neins að
endurtaka framar"............. „Það er satt, að
mér hefir enn ekki tekist að fá kirkjugarðinn
bygðan upp fremur en formönnum mínum.
Ber tvent til þess: það fyrst, er sækjanda má
vera kunnugast allra manna, að árið 1892 var
rógur kveiktur úr þeirri átt, sem hann þekkir
grant, milli mín og sóknarmaena, er hafði um
2 -3 ár óheppiieg áhrif á góða samvinnu milli
mín og safuaðarins. Hitt annað, að siðan hefir
sóknarnefndin haldið því fram, þar til á safn-
aðarfundinum síðast-liðið sumar, að flytja yrði
kirkjugarðinn upp á holtið hjá nýju kirkjunni.
Eg hefi gætt eftir megui skyldu minnar í því
að áminna sóknarnefndina um bygging garðs-
ins og málið er komið svo áleiðis, að eg get
talið víst að hann verði uppbygður í haust.
. . .“ Þetta leyfir séra Arnljótur sér að leggja
fram fyrir dómstóla landsins. Eg skora á
sóknarnefndir þær sem hafa verið í Sauðnes-
sókn á þessu tímabili, frá 1892—1898, að hreinsa
sig af því, ef þær geta, að vanræksla á við-
gerð kirkjugarðsins sé þeim að kenna, og sömu-
leiðis segja sannleikann um rógburð þann er
séra Arnljótur tilnefnir.
Eg hefi munnlega skýrt Friðriki Guðmunds-
syni frá þessum köflum úr varnarskjalinu, og
brást hann reiður við, og sagði mér að Páll
bróðir minn hefði engan róg kveikt.
Séra Arnljótur kom tii Sauðanesbrauðs 1890.
Samsumars voru grindurnar settar í garðinn.
Þetta voru einu járngrindurnar sem þar voru.
Því sá hann ekki um að sóknarnefndin gerði
við garðinn áður en „rógurinn" var kveiktur?
1891 vísiterar Halldór bróðir minn og áminnir
prestinn um að gera við garðinn, og þá eru
ekki nema^ tveir staðir, sem viðgerðar þarf á,
en þeir eru látnir eiga sig. Séra Arnljótur
finnur ekki til þess að garðurinn þurfi við-
gerðar fyrr en sóknarnefndin er orðin honum
svo erfið, að hún gegnir ekki til þess.
Reykjavík, 7. febr. 1901.
Guðrún Bjarnardóttir.
f Kaupfélag ísfiröinga.
Útfararminning.
Laugardaginn 2. febrúar var ausið moldu
„Kaupfélag ísfirðinga", að viðstöddum öllum
fulltrúum þess, ásamt mörgum öðrum. Lík-
ræðuna hólt fósturbarn og brjóstbarn þess,
Skúli Thoroddsen, og mæltist vel að vanda.
Hann gat þess meðal annars, að þegar nú
búið væri að borga bæði sér og öðrum gæð-
ingum þess, þá væru eftir 2500 krónur, sem
væri nú aðalhlutverk fundarmanna að skifta,
svo að hver fengi sinn pening. Sjálfur ætl-
aði hann að skifta aflanum þannig, að 1600
krónur af nefndu fó kæmu í sinn hlut, sem
þóknun fyrir eftirlit meðan félagið lá á lík-
börunum. Stöku fulltrúi mótmælti þessu
harðlega, og sögðu að slikt gæti ekki komið
til mála, því fólagið hefði sálast fyrir ári og
Skúla verið skyit að gera þá reikningsskil,
en þau hefði ekki komið fyrr en í sumar.
Annað það, að Skúli hefði verið ráðinn upp
á 4 af hundraði í kaup af „umsetningu“ fé-
lagsins árlega, og haft 4—7000 kr. árlega
fyrir verk, sem hægt var að hafa í hjáverk-
um að miklu leyti (en í sumar hafði ekkert
fólag verið til). En Skúli var ekki af baki