Fjallkonan - 01.05.1901, Blaðsíða 4

4
FJALLKONAN.
Með sjs „Laura“ og „Thyra“ hafa komið miklar vörubirgðir til
allra deilda „Edinborgar“ og skal hér telja þær helzfcu.
í vefnaöarvörudeildina:
Hattar — Húfur drengja og karlm. — Stráhattar — Prjónatreyj-
ur — Lóreft bl. og óbJ. margar teg., mjög gott og ódýrt — Sirtz
ljómandi falleg munstur — Tvisttauin frægu — Lakaléreft — Svuntu-
tau yndisleg — Flonel og Flonelette góð og væn — Regatta — Ze-
phyrtau — Tvinni allskflaiar — Handklæðatau og Handklæði væn og
ódýr — Herðasjöl — Höfuðsjöl — Lifstykki og Bolpör — Fóðurtau
allsk. ítal. klæði — Reiðfataefni — Dagtreyjutau — Cashmere —
Astrachan — Angola — Java — Stramai — Kvenn-Regnslög — Regn-
kápur karlm. — Sængurefni — Q-ardínutau mikið úrval — Blúndur —
Lissur — Kantabönd — Fataefni alisk. — Borðdúkar hv. og misl. —
Vasaklútar — Rúmteppi og margt fleira, sem ofiangt yrði upp að telja.
Eitt er vist, að hvergi hór í bæ munu fást betri kaup á vefnaðarvöru
en í „Edinborg11.
í nýlenduvörudeildina:
Tóbak: Roel, Skraa og Reyktóbak — Niðursoðnar vörur — Lax,
Lobster, Nauta- og Sauðakjöt — Sardínur — Rúsinur — Fíkjur —
Döðlur — Leirtau ailsk. — Kaffibrauð marg. teg. — Ofiur fl. teg. —
Skinke — Kryddvara allsk. — BrjÓ3tsykur — Sultutau — Handsápa
margar sortir — Ljáblöð og Brýui o. m. fi.
í pakkhúsin:
Þakjárn miklar birgðir — Þakpappi — Saumur — Cement —
Allskonar matvara, mjög miklar birgðir — Kaffi — Sykur o. fl. o. fl.
Rvík 27. apríl 1901
Ásgeir Sigurðsson.
Hurðarskrár, lamir, handgrip, og margs-
konar smíðatól, nýkomiö mjög ódýrt til
Th. Thorsteinsson.
Vottorð.
Þegar eg var 15 ára að sldri
fékk eg óþolar di tannpíau, sem
sem eg þjáðist af moira og
minna í 17 ár; pg hafði loitað
þeirra lækna, ailopathiakra og
homöopathiskra, sem eg gat náð
í, og að lokum leitaði eg til
tveggja tannlækna, en það var
alt jafn-árangurslaust. Eg fór
þá að brúka Kíns-Iifs-eiixír, sem
búinn er til af Valdimar Peter
sen í Friðrikehöfn, og eftir er
eg hafði neytt úr þremurflösk-
um varð eg þjáningailaus og
hen nú í nær tvö ár ekki fundið
til tannpínu. Eg get af fullri
sannfæringu mælt með ofsn-
nefndum Kína-lífs-elixír herra
Valdimars Patersens við alia,
sem þjást af tannpínu.
Hafnaríirði.
Margrét Guðmundsdðttir, Ijösmððir.
Kína-lífs-ellxírinn fæst hjá
flestum kaupmöanum á íslandi
án nokkurar tolihækkuaar, s'0
að verðið er ekki nema eins og
áður 1 kr. 50 au. flaskan.
Til þess að vera vissir um, að
fá hinn ekta Kína-lífs-elixír, eru
kaupendur beðnir að líta veleftir
því, að vi?' standi á flöskunum
í grænu'lakki, ogeins eftir hinu
skrásetta vörumerki á flösku-
miðanum: Kínverji með glas í
hendi, og firmanafnið Waidemar
Petersen, Nyvej 16 Kjöbenhavn.
sr
'K
r
Samúel Olafsson
V d S 3 Ú r stuncialtl.
saumavélar o.
Mikið úrval, bezta verð!
Magnús Beujamínsson.
J Stór sparnaöur J
er það að almenningsdómi, að
verzla við saumastofuna í
Bankastræti 14,
því hvergi fá menn betri, ódýr-
ari og fallegri föt og fataefni
en þar.
Ii>- Qjörið svo vel að líta á þau
áður en þið festið kaup annarsstað-
ar.
Fleiri hundruð ljómandi efni af
nýjustu tízku til að panta eftir.
Allar pantanir afgreiddar fljótt
og vel.
Feriningarföt sel ég langódýr-
ast þetta árið.
14. Bankastræti 14.
Guðm. Sigurðsson.
Munið eftir að koma í tíma
fyrir Hvítasunnu, því aðsóknin er
mikil að vanda.
Allar helztu matvörutegundir
fást altaf í verzlun
Björns Kristjánssonar,
og seljast mjög ódýrt.
Allir þekkja gæðin.
Laugareg 63, Keykjavík.
pantar Iiaflistimpla af alis-
koaar gerð. Þeir sem vilja
gerast útsölumenn skrifi mér.
Verða þeim þá send sýnishorn
af stimplunum.
* B l
Tl L S Ö L U dúplíköt af Þjóð-
ólfi, ísafold, íslendingi eldra, Vík-
verja, Suðra og fleiri blöðum.
Þingholtsstræti 18.
HgHT” Nýkomið í verzlun Björns
Kristjánssonar með „Thyru“ og
„Laura“ allskonar vefnaðarvörur,
svo sem: Lóreft ailskonar, strigi,
handklæði, shirtingur, millifóðurs-
strigi, stumpasirz, flunneliett, herða-
sjöl, nærfatnaður, fataefni margs- *
konar, Piquó, rúmteppi, tvisttau
og margt fleira.
Otgefandi: Vald. Ásmundsson.
Pélagíprantsmiðian.
22
má nú ekki segja þér. En það get eg þó sagt þér, að faðir þinn
er góður maður, en nokkuð ógætinn, og fyrir það hvorttveggja
hefir hann ratað í mikla ógæfu“.
Nokkuru síðar fór Páll Willuer til Svíþjóðar; hann hafði þar
ýmislegt fyrir stafni, sem að hendi bar, þar til hann varð ráðs-
maður á Damsjö, og hafði hann verið þar vikutíma, þegar hér
var komið sögnnni.
Þegar hann kom inn i skóginn, fanst honnm mikið um nátt-
úrufegurðina; hann hlustaði á þytinn í laufinu og fuglakvakið í
trjánum og andaði að sér skógarilminum. „Hér er fallegt“, hugs-
aði hann með sjálfum sér, „og hér ætti mér að geta liðið vel“.
Þá heyrði hann skamt írá sér, að einhver söng kvæði Tegnérs
„Karl hilmir hetjan unga“. Hann stóð við og heyrði brátt, að
það var ekki alþýðumaður sem var að syngja, heldur einhver sem
hafði lært söng. Hann sá þá, að maður sat skamt frá honum á
stýfðum trjástofni og hallaðist fram á staf sinn. Hann var í slitn-
um fötum, sem höfðu þö verið góð upphaflega, og með flókahatt
á höfði með trosnuðum börðum; htnn var grannleitur í andliti
með ígrátt alskegg og með kónganeí; ennið var mikið og augnn
hvöss. Á svipnum mátti sjá, að hann mundi vera einn þeirra
manna, sem hafa liðið skipbrot í öidum lifsins.
Willner gekk til hans og heilsaði honum.
Hann tók dauflega kveðju hans, leit á búning hans og
sagði:
„Hartmann segir svo í ,Sælufræði‘ sinni, að klæðnaðurinn sé
ekki tit annars en að skýla líkamanum og halda honum heitum,
23
og tötrarnir mínir eru mérnógir til þess. Af hverju eru menn þá að
breyta eðlilegri þörf í skrípamynd og gera sig að páfuglum, strút-
um og páfagaukum? Breiddu út stélið, herra Pái*. Sólin skia enn“.
Willner starði á manninn og brá heldur kynlega við. En
maðurinn horfði á hann frá hvirfli til ilja með háðsvip. Honum
lá við að reiðast, en af því ókunni maðurinn leit svo góðlega út,
rann honum reiðiu og hann fór að taka betur eftir houum.
Beiningamaðurinn ssgði: „Ég hygg að Diogenes hafi verið
meira verður í tötrum sínum en Alexander í allri sinni dýrð“.
Beiningamaðurinn fór nú að veita Willner meiri athygli.
„Mér hefir skjátlast, ég átti ekki að segja herra Pái, heldur
mistör Píkokk**.
Wilinor furðaði nú enn meira. Það mátti heyra snert af
enskum framburði á mæli hans frá því hann hafði dvalið á Eug-
landi, cn þó svo lítinn, að fæstir tóku eftir því.
Hann settist á stein móti beiningamanninum.
„Hvaða maður eruð þér?“, sagði hanD.
„Hver ég er? spyrjið forlaganornina, og hún muu svara:
Týndur sauður úr húsi mannfélagsins, skipbrotsmaður og flak á
straumi lífsins. Ég befi hrapað, eins og höfuðengillinn, og þó það
værí af öðrum ástæðum, þá hefi ég sett mér mark eics og hann,
en um það tala ég ekki“.
„Mér þætti gaman að vita það. Þér munuð hugsa um að
hefna yðar“.
„Það hefi ég ekki sagt. En þó svo væri, þá munduð þér
*) Péi, páfugl; sbr. Ólafr pái. **) Pikokk (Peaocock), péfagaukur.