Fjallkonan - 23.05.1901, Blaðsíða 3

FJALLKONAN.
3
En búast má við, að bent verði á ýmsa
aðra hentuga staði fyrir klæðaverksmiðjuna.
Þingmálafundir eru byrjaðir í sumum hér-
uðum. Hefir frózt af þingmálafundum Ár-
nesinga og Austur-Skaftfellinga. Á báðum
þeim stöðum var meiri hlutinn með þvi að
halda áfram stjórnarskrármálinu á sama grund-
velli og 1897 og 1899.
Sæbjargarskip eða skip til að bjarga skip-
um í sjávarháska kom 18. þ. m. til Hafn-
arfjarðar og heitir „Helsingör“, kapt. Nic.
Mogensen, frá hlutafélagi i Kaupmannahöfn,
sem kent er við stórkaupm. Eai. Z. Svitzer
og hefir 11 gufuskip í förum sem vinna að
því að bjarga skipum úr sjávarháska, veita
aðstoð við skipströnd, ná fémætum munum af
mararbotni o. s. frv.
Á skipinu eru köfunarfæri og tveir köfan-
armenn, annar íslenzkur, og smiðir og ýms
áhöld til að gera við skip.
Próf í stýrimannafræði, hið meira, tóku
3 námsmenn við stýrimannaskólann 6.—9_
maí, allir úr Rsykjavík og fengu þessar eink-
unnir:
Jón Theodor Hansson 86 stig.
Ólafur Ólafsson 81 —
Kolbeinn Þorsteinsson 75 —
Hæsta einkunn sem getur verið er 112 st.,
lægsta til að standast prófið 48 stig.
Prestvígsla 16. þ. m. (upp3tigningardag)
vígði biskup kand. theol. Vigfús Þórðarson
prest að Hjaltastað.
Veðrátta hefir verið votviðr&söm og köld
langan tíma. Heitast í dag um 10°.
Afiabrögð á þilskipin haf'a orðið í góða meðal-
lagi, líklega þó minni en í fyrra. Aflilítið í
syðri veiðistöðunum við Faxaflóa, en nokkur
afli á Inn-nesjum. Austanfjalfs hefir verið nokk-
ur afli nú um tíma. Bezti afli í Vestmann-
eyjum.
Botnvcrpingar hafa varla gert vart við
sig í Faxaflóa á þessu vori; og er það þakkað
„Heimdalli". Þó hefir eitthvað af þeim komið
hér á fiskimiðin nýlega og eru þá landsmenn
ekki seinir á sér að sækja þá heim eins og
vant er.
Manntjón. 16.þ. mán., á uppstigningardag
siðla dags, fórst skip uudan Eyjafjöllum sem
var á leið til Vestmannaeyja og var komið þar
á Víkina fyrir utan höfnina. Stormur nokkur
mun hafa verið, og úfinn sjór. Á skipinu voru
28 manns, 20 karlmenn og 8 kvenmenn og
varð alls einum manni bjargað. Var það flest
ungt fólk, ungir og duglegir menn undan Ey-
jafjöllum, sem ætluðu til róðra í Eyjarnar,
því þar hefir nú um tíma verið góð-
ur afli svo og kvenfólk, sem farið hafði sér
til skemtunar í land úr Eyjunum, eða ætlaði
til vistferla út í Eyjar. Formaðurinn var Björn
Sigurðsson frá Skarðshlíð, ungur duglegurmað-
ur, en nöfn fæstra hinua hafa frézt. Þó eru
tilnefnd tvö systkin, Sigurjón Bjarnason frá
Eystriskógum og Guðný systir hans, bæði ó-
gift, Þórunn Sigurðardóttir trésmiðs úr Vest-
mannaeyjum Sveinssonar og Rannveig mágkona
séra Magnúsar Þorsteinssonar á Bergþórshvoli.
Líklega hefir flest af fólkinu verið undanAust-
urfjöllunum. Skipið fórst fáa faðma undan
landi, rétt suður af Yztakletti.
Dálasýslu, 11. maí. Tícfin hefir verið mjög
votviðrasöm nú um tíma. Tún eru orðin all-
mikið græn og er það óvanalegt svo snemma.
Skarlatssóttin hefir gengið á Sauðafelli, en
hefir enn þá eigi breiðst út, og væri óskandi,
að tekist gæti að hefta hana.
Smjörgerðarmál þeirra Miðdælinganna hefir
strandað, að minsta kosti í bráðina, á tómri
sundrung og samtakaleysi. Þó munu fáar
sveitir á landinu betur lagaðar fyrir samlags-
mjólkurbú, þvi kýr eru margar, bygðin þétt-
býl, og bæir standa reglulega og í röðum,
svo sem tíðast er í dalasveitum. Þar á ofaa
er akvegur nálega eftir endilöngum hreppnum,
er fara mætti sumar og vetur með kerru, en
á með fossi er í miðri sveit til að knýja
mjólkurvélarnar áfram. Þeir ólafur Jóhanns-
son, sýslunefndarmaður í Stóra-Skógi og Jó-
hannes L. Jóhannsson, prestur á Kvenna-
brekku, hafa mest barist fyrir máli þessu sið-
an Stefán B. Jónsson á Dunkárbakka vakti
hugmyndina um það hér i sýslu, en árangur-
inn er því miður enginn orðinn enn þá, sök-
um skammsýni vissra efnamanna.
Um landsmál er hér litið talað, nema helzt
barnakennslumálið, sem þykir þurfa stórra
umbóta við, og svo er einnig álitið æskilegt,
að launamál presta gæti fengið einhver heppi-
leg úrslit á næsta þingi,og hallast menn helzt
að frumvarpi fyrrveranda þingmanns héraðs-
ins. Löw.n nýju um lambsfóður og dagsverk
eru alls eigi vinsæl hér.
Tóvélarnar í ólafsdal hafa haft mikið að
gera í vetur og hefir mikil ull verið send
þangað. Það eykst þó vonandi meira síðar.
Stúkan „Mru í Búðardal heldur iðulega
fundi og er í henni margt manna.
Um kolatollinn enska segja verzlunarfróðir
menn útlendir: Þessi tollur er lagður á kola-
útflutninginn til þess að styðja enskan iðnað.
Hann kemur þyngst niður á námaeigendum og
námaverkmönnum, og getur verið að verkmönn-
unum takist með almennu verkfalli að hrista
hann af sér, enda munu námaeigendur styðja
verkmennina til að halda verkfallinu áfram
sem lengst. Enska stjórnin mun samt sem áð-
ur sitja við sinn keip.
Ekki ætla þeir að kol muni hækka í verði
að sinni fyrir tollinn af því farmleigur eru nú
óvenjulega lágar. En ef þær hækka má búast
við að kolin hækki í verði og allra helzt ef
verkfall yrði því samfara.
En hætt þykir við, að enska stjórnin nemi
tollinn ekki úr gildi. Hann er miklu fremur
verndartollur til þess að hjálpa Englandi í iðn-
aðarsamkepninni við önnur lönd, heldur enn til
þess að greiða með honum hernaðarkostnaðinu
í Afríku.
Járnbrautir framtíðarinnar. Félag eitt i
Berlín ætlar í sumar að reyna að búa svo út
gufuvagna að þeir geti farið með sem mestum
hraða. Til þessara tilrauna hefir verið ákveð-
inn og undirbúinn all-langur járnvegur.
Hreyflngin á að vera r&fmagn, sem veitt er
í vagnana eftir eirþráðum ofanjarðar. Hreyfi-
vagnarnir eiga að vera tveir, hafa rúm handa
40 manns og fara um 27 mílur á klukkutiman-
um. — Þegar þessir vagnar er komnir til ís-
lands, geta Reykvíkingar hæglega farið norður
í land og heim aftur á dag.
Ný sniö
af allskonar kvenfatnaði og
barnafatnaði eftir allra nýj-
ustu tízku fást nú hjá mór,
eins og stöðugt að undan-
fórnu, og kosta frá 40—80
aura.
Bríet Bjarnhéðinsdóttir.
32
„Mínu mannorði1*. Ó eg skil ekki í því, hve illkvittinn þú
getur verið, frændi. Eg hefi eytt efnum mínum, það er satt, en
hafa ekki margir ungir aðalsmenn gert það? Eg hefi fórnað gleð-
inni og goldið heimskunni skatt, eins og aðrir, en eg hefi ekki
framið neitt verk, sem ekki er sæmilegt aðalsmanni".
Majórinn svaraði engu. Hann lauk upp skáp og tók pappírs-
miða úr skúffu og brá fyrir augu frænda síns.
„Hvað sýnist þér þetta vera?“ sagði hann.
Undirforingjanum hnykti við þegar hann leit á blaðið og hann
hrökk nokkur fet aftur á bak og bliknaði upp.
„Þessi víxiil — þessi víxill er ekki fallinn ígjalddaga“, sagði
hann.
„Nei, en hann verður það eftir nokkura daga, og þú hefir lík-
lega komið í þeim erindum til mín í dag, að fá hjá mér peninga
til þess að borga hann. Veslings ræfillinn, eg Iengi verið hrædd-
urum, að þú mundir hafast eitthvað ilt að, en ekki kom mér þó
til hugar, að þú mundir fremja svik. Eg komst að því af hend-
ingu, að þetta pappírsblað var til og eg flýtti mér til að leysa
það inn, svo að ókunnir menn hefði ekkiþásönnun íhöndum fyrir
óráðvendni þinni".
Þessi snoppungur gerði nærri út af við undirforingjann. Hann
hné niður á stói og gat ekki litið upp, og þó þótti honum í öðru
veifinu vænt um, að víxillinn var borgaður og að hana var því
úr mestu hættunni.
„Að réttu iagi hefði eg átt að draga þig fyrir dómstólana, en
af því þú ert bróðursonur mian og enginn annar en eg hefði beðið
29
tígulegur maður ásýndum. En hvernig lízt þér á apótekarami,
hann Hellstedt?“
„Mór lízt heldur vel á hann, hann lítur vel út, og er hreinn
og beinn í framgöngu. Hann er kátur og skemtilegur, og sagt
að hann hafi gaman af smáhrekkjabrögðum, og mér þykir hann
ekki verri fyrir það.“
„Jæja, írökeninni lízt þá nógu vel á Hellstedt og stæði lík-
lega á sama þótt hann segði upp konuefninn, henni Hildu Vickman."
„Nei frændi, það hefi eg ekki sagt“, sagði Emma og var
hálf-vandræðaleg í málrómnum.
„Þú þarft ekki að afsaka þig barn, eg var að gera að
gamni mínu. En þú hefir ekki minst á frænda þinn; finnur hann
ekki náð fyrir þínum augum“?
„Langt frá, það fara alt af einhver ónot um mig, þegarhann
er nálægt mér; eg get ekki einu sinni tekið í hendina á honum
svo að eg finni ekki til einhvers hryllings. Eg man að einhver
sagði einu sinni við mig að við værum hjónaefni, en eg fann það
undir eins á mér, að eg vildi tíu sinnum heldur deyja“.
„Vertu nú stilt, barnið mitt. Það dettur engum í hug, að
gefa þig honum Gústafi; hann hefir líka augastað á annari. En
hver ríður nú hérna i hlaðið? Svei mér ef það er ekki hanu
öústaf! Ef maður minnist á hann er hann óðara kominn“.
„Eg ætla þá að fara burtu með leyfi frænda", sagði Emma.
Það var auðséð á svip hans og framgöngu, að hann var í
þungu skapi. Það var eins og hann byggi yfir einhverjum ó-
þægilegum ásetiingi, sem hann væri neyddnr tií að framkvæma,