Fjallkonan - 21.06.1901, Blaðsíða 3

FJALLKONAN.
3
Miðjarðarhafið (öibraltar-sundið) frá Spáni til
Marokko.
Það er franskur verkfræðingur, Berlier að
nafni, sem hefir verið upphafsmaður þessa fyr-
irtækis, sami maður, sem bygt hefir Alexanders-
brúna í París, sem þykir einhver merkilegasta
brú í heimi. Göngin undir Miðjarðarhafið eiga
að verða 25 enskar mílur á lengd og verða
þá 20 míiur undir sjávarbotninum. Þessi göng
er gert ráð fyrir að verði bygð á 5 árum og
muni kosta 23 miljónir sterlings punda, eða
414 miljónir króna. Það er því minna en sum
jarðgöng hafa kostað. Yerði byrjað á báðum
endum undir eins, verðnr öllu verkinu lokið
1907. Helztu örðugleikarnir eru að íá nægi-
legt loft ofau i göngin og að koma burtu
vatni sem þar kæmi upp.En rnesti örðugieikinn
er þó mótspyrna Englendinga enn sem komið er.
t
Sigurður Ólafsson,
realstudent.
Druknaði 7. apríl 1901.
I.
g sé í anda, úti á reginhafi,
er alt er stilt og bl'essuð sólin skín,
k seglin brún bún bjarta fellir stafi,
en blærinn létti’ í rám og stögum hvin,
og uppi’ á þiljum fengsæll fiskimaður
við færið stendur hugrakkur og glaður.
Og þar eg sé þig einn með öðrum standa,
sem eg vil dánum helga þessi ljóð;
með sæg af vonum, þrótt í armi’ og anda,
á ægis fram þú mænir breiða slóð, —
og hugur finnur hafnir vonar sinnar
í huldri þrá við brjóstin móður þinnar.
Það breýtist sjón min: aftur úti’ á hafi
er ofsarok og nóttin dimm og köld,
og boði rís upp himin-hátt úr kafi
óg höfuð ber við dimmblá næturtjöld.
En djúpt í öldudalinn skipið fellur
og dimmur holsjár yfir þiljur skellur.
Eg sé þig koma fyrstan upp og falla, —
— já, fyrstur löngum varstu’ i margriþraut.
og dáinn þér að hjarta guðs þíns halla
og horfa fram á ljóssins sigurbraut, —
og bróður þinn und stýri’ í svipan stökkva
og storkin tár af þrútnum augum hrökkva.
En ekki’ er tími til að kveina’ og harma:
hann tekur stjórnvöl, kallar snjalt og hátt;
á annan horfir hníga í dauðans arma;
á hafi’ er stundum úti’ um kveðjur fátt.
Og mönnum, skipi er borgið: léttur boði
það ber er ljómar páska-morgunroði.
II.
•
Svo kynlega á jörðu’ er sköpum skift,
svo skjótt ber að harminn þunga,
er ástvinum beztu’ á burt er kippt.
og brotin er greinin unga!
Og dagsljósið breytist í dauðans nótt
með dimmustu skelfing og voða.
En bótin er sú, að hún breytist skjótt
í bjartasta morgunroða.
Og hafið, sem flytur oss arð og auð,
þar árstjarnan speglast skærast,
það færir oss harminn og napra nauð
og nemur það burt sem er kærast.
Já, svo ertu, vinur minn, lagður lágt
und leiðið á Víkur sandi!
en minningu ljúfa þú eftir átt
og ástvini í föðurlandi.
Þitt hjarta var gott, þú varst gull í raun
og gætinn og stiltur maður;
þó heimurinn gyldi þér lítil laun
þú lifðir af þínu glaður.
Nú grætur móðir soninn sinn
og systkinin góðan bróður;
því öllum varstu þeim ástfólginn,
en einkum þó kærri móður.
Þú elskaðir hana’ af hjarta og sál
og hennar þú léttir sporin,
og því er von henni þyngi’ um mál
er þú ert til grafar borinn.
Eg kveð þig, vinur, í síðsta sinn:
eg sakna þín líka’ af hjarta.
— Á himnum finnur þú föður þinn
í friðarins salnum bjarta.
Eg get ekki lagt á þitt leiði rós
því langt er eg gröfinni fjærri;
en bliki þar himinsins leiftur-ljós
með ljómanum öllu skærri!
Ouðm. Guðmundsson.
Miltisbrandur hefir komið upp hér í bæu-
um hjá Jóni söðlasmið Ásmundasyni á Laugá-
veg og drápust hjá honum 2 kýr og 3 annars-
staðar. Pestin hafði komið upp af því að ó-
variega hafði verið farið með útlendar húðir.
7. árgangur, nr. 5, maí-
blaðið, er fyrir nokkru
* útkomið og sent út um
alt land með póstum. Efni: Bréf frá París-
borg eftir frk. Þóru Friðriksson. — Skulda-
dagarnir (þýdd saga). — Til íslands, alda-
mótakvæði eftir Þorstein Erlingsson á nbtum,
bæði kvæðið og lagið fallegt.
Nr. 6 af sama ári, júní-blaðið, er líka kom-
ið út, og sent út um land með póstum.
Efni: íslenzkar konur í Kaupmannahöfn
með myndum af þeim systrum landshöfðiugja-
frú Elinborgu Thorberg og doktorsfrú Þóru
Thoroddsen. — Norræna kvenfélagið. —Með-
al nútíðarkvenna. — Útsala Thorvaldsensfé-
lagsins. — Rósin (kvæði, G. Gf.). Kurteisar
reglur í góðu félagslífi. — Að merkja föt og
dúka. — Hugvitskonur. —
KveniiaMaðÍð er í sinni röð bezta blaðið
á landinu, og ætti kvenfólkið að hlynna bet-
ur að þvi en það gerir.
Það kostar 1 kr. 50 aura, um árið eða lítið
meira en 2 kaffipund og má allvíða borga
það í verzlunarreikninga til kaupmanna.
Fjallkonan-
frá l.júlí næstkomandi tilársloka.
Blaðið kemur út í hverri viku.
ú»ar með fylgja í kaupbæti
þrenn sögusöfn blaðsins, I II, og
III, yflr 200 bls. af agætum skcuiti-
söguni. Kaupbætinn geta menn
ekki fengið nema þeir hafi greitt
borgunina. Áskrift að þessum
árgangi er einnig bindandi fyrir
næsta árgang 1902.
Nýir kaupendur gefi sig fram
sem allra fyrst.
g™--. ________ . . . ___a
r
Samúel Olafsson
Laug-avegr 63, Reykjavík.
paatar nafnstÍUipla af alls-
koaar gerð. Þeir sem vilja
gerast útsölumeun skrifi mér.
Verða þeim þá seud sýnishorn
aí stimplunum.
48 45
gæði lífsins. Mér leiðist aldrei, og þó á eg ekki neitt, en verð að
vera npp á föðurbróðir minn komin í öllu“.
„Sjáðu nú Hermína11, aagði Amaada hlæjandi, „þig vantar
bara einhvern göfugan, gamlan karlmana til að stjana víð í stað-
ian fyrir kerlingarvarg eins og mig. Ea á sjúkdóminum verður
að ráða bót. Þarna er nú ráðsmaðurinn niðri í garðinum.
Ættum við að taka hann fyrir ráðgjafa?“
„En Amanda, — þú vilt þó ekki-------------“
„Yertu róleg. — Eg skal ekki fara oflangt. En kaffisopa
finst mér þessi ungi maður geta fengið, og þú telur hann þó lík-
lega ekki eftir honnm. — Herra Wilner!“ kallaði hún niður í
garðinn „gerið þér svo vel og drekkið einu kaffibolla með þrem-
ur uugum dömum, sem leiðist að hafa ekkert snyrtimenni hjá sér!“
Ráðsmaðurinn kom að vörmu spori upp til þeirra Hann var
hár og vel vaxian, heilsaði þeim mjög kurteislega og tók við boll-
anum, sem frökeu Adlerkranz rétti honum.
„Hér sitjum við þrjár og látum tímann líða; en eiuni okkarað
minsta kosti þykir hann heldur hægfara. Getið þér, Wilner, ekki
gefið nein ráð við leiðindum og ólund?w
„Jú, eg þekki eitt ósvikið meðal, en eg held það sé of sterkt
handa öðrum eins sjúklingnm og þið eruð. — Eg þori ekki að
ráða til þess“.
„Hvers vegna ekki?“ spurði frú von Dahn.
„Þið þekkið það ef til vill; nafnið á því byrjarsvona: „Yinn-
an gerir lífið létt . . . “
4. Ápiamsjö.
Langur og fagur trjágangur liggur heim að höfuðbólinu Dam-
sjö; eru stórvaxin lauftré báðum megin vegarins og fléttast grein-
irnar þétt saman yfir veginn, svo að þar myndast græn laufhvelfing.
Þegar komið er inn úr ganginum, blasir við framhlið aðalhússins
með stórum tvísettum giuggaröðum, en tvær minui álmur ganga
út úr húsinu, og er milli þeirra grasgarður með sandgöngnm.
Graníttröppur liggja upp að forsalnum, og er þar alsett blómker-
um, er svo fyrir komið, að milli þeirra eru útskot hér og hvar, og
eru þar settir setubekkir fyrir tvo. En fætur blórakeranna eru
huldir algrænu jurtaskrauti, svo kerin sýnast hanga í lausu lofti.
í þessum einkennilega aldingarði undi barónessa Hermína von
Dahn sér bezt. Þó að Hermína sýndist vera fædd til að drottna, þeg-
ar hún var eins og drottning í allri sinni dýrð, var hún hvers
manns hugljúfi á heimilinu. Fylgdarmær hennar, fimtug fröken,
Amanda Adlerkranz að nafni, var ein af þessum öldruðu ógiftu
meyjum, sem lét í veðri vaka, að hún væri ekki upp á karlmenn-
ina komin, og brá gleðiblæ yfir heimilið með fjöri sínu, þó hún
stundum raulaði ein fyrir munni sér vísuna, sem frú Lenngren
kvað:
„Berðu’ í hljóði harminn þinn,
hjartans barnið góða,
þó þér ætli örlögin
afarkosti að bjóða.“
Að sönnn var ungi ráðsmaðurinn gáfaður og skemtilegur
maður, en bæði var það, að hann hafði mikið að vinna, að sjá um