Fjallkonan - 21.06.1901, Blaðsíða 4

4
FJ'ALLKOJí AN.
Björn Slmonarson,
gullsmiður
Vallarstrœti 4,
solur alls konar gullsmiöi og silfursmiöl,
einkar vand&ð og ódýrt. Þar geta menn fengið og pantað alls konar
gripi úr guili og silfri, og ait KVeilSÍlfur, sem
heyrir til íslenzka kvenbúninginum.
Ennfremur tek eg að mór að gylla og forsilfra.
Aögeröir á úrum leystar fljótt og vel af
hendi og nvergi eins ód^rt.
Trúlofunarhringir fást hvergi jafngóðir og ódýrir og
hvergi jafnfljótt afgreiddir.
Gramalt
silfur
og fleiri gamla muni kaupir háu verði
Björn Símonarson.
Saltfiskur
velverkaður, stór og smár og ísa verður keyptur hæsta
verðií verzl. „Edinborg“ í Reykjavík, Keflavík, Stokks-
eyri og Akranesi; sömuleiðis á öllum viðkomustöð-
J. P. T. Brydes
Yín, vindlar og reyktóbak
frá L
Kjær & Sommerfeldt. r
Nýjar vintegundir komnar svo sem:
Graacher hv. vín
Messuvin á ^ fl. ^
Marsala (Madeira), r
Rheinewine (Ehinskvin musserende).
Genever í1/* pt.
Bodenheimer hv. vín. m
Madeira dark rioh. Ik
Ætíö nægar birgðir, og hvergi fá T
menn ódýrara vín eftir gæöum.
um strandbátanna.
Ásgeir Sigurösson.
SUNDMAGA borgar enginn betur en
Ásgeir Sigurðsson.
Til anglýsenda. Þeir sem aug-
lýsa í „Fjallk.“ verða að tiltaka það
nm leið og þeir auglýsa, hve oft
auglýsingin 4 að standa i blaðinu.
Greri þeir það ekki, verður hún látin
standa á þeirra kostnað þar til þeir
segja til.
Sundmaga
kaupir liæstu verði fyrir peninga
Verzlun Gunnars Þorbjörnssonar
Munið eftir
Ullarband,
Aalgaards ullarverksmWju. ník()m|ð ffl s51l , Wngholts8træli
Bezt að senda vinnu ni! nú í
kauptíðinni.
Umboðsinaðar
Ben. S. Þórarinsson.
182 norðlenskt, þrinnað, mórautt,
dökkgrátt og sauðsvart._________________
Útgefandi: Yald. Ásmundsson.
Félagsprentsmiðjan.
í ffiörg ár þjáðist eg af tauga
veiklun, höfuðsviraa og hjart-
slætti; va-r ég orðinn svo veik-
ur, að ég lá í rúminu sam-
fleytt 22 vikur. Ég leitaði
ýmsra ráða, sem komu mér að
litlum notum. Ég reyndi Kína
og Brama, sem ekkert bættu
mig. Ég fékk mér því eftir
læknis ráði nokkur glös af
J. Paul Liehies Maltextrakt
með kínin og járni, sem kaupra.
Björn Kristjánsson íReykjavík
selur og biúkaði þau í röð.
Upp úr því fór mér dagbatn-
andi. Ég vil því iáða mönnum
til að nota þetta iyf, sem þjást
af líkri veiklunog þjáð hefir
mig.
Móakoti í Reykjavík, 29 des. 1900.
Jóhannes Sigurðsson.
VÍN allskonar, POB.TER og EX-
PORT ALLIA.NCE (gamli Carlsberg)
fæst hjá mér
Ben. S. Þórarinsson.
Gömul blöð og tímarit.
Þessi biöð og tímarit kaupir
ixtgefandi Fjallk. háu verði:
Minnisverð tíðindi, öll (þrjú b.).
Evangelisk smárit (einst. númer).
Ármann á alþingi, ailur (fjórir árg.)
Fjölnir, sjötta ár.
Norðurfari, annað ár.
Búnaðarrit suðuramts bún. fél. 2. b.
síð. d.
Hirðir, allur (fjórir árg.).
Gaagleri 1. ár. bls. 33—48.
G-önguhrólfur allur.
Gefn 3.—5. ár eða öll.
Ameríka 1. árg.
Akureyrarpósturinn.
Jón rauði.
Islendingur Páls Eyjólfssonar.
Máni, anaað ár.
Fornmannasögur 7. og 8. bindi.
46
þetta mikla höfnðból, og svo vildu þan Hermína ekki vekja um-
tal fólks'ns með því að vera of oft saman. Kunningjarnir vóru
ekki margir, — majórsfólkið á Hringnesi var eina vinafólk
sem svo gat heitið, — svo heimilislífið hefði orðið æði einmana-
legt á Damsjö, ef Amanda hefði ekki lífgað alt upp með léttlyndi
sínu. Hermína unni líka fylgdarmey sinni eins og hún væri eldri
systir hennar.
„Heyrðu Atnanda,“ sagði Hermína, „þetta er Ijóti leiðinda-
dagnrinn! Þú verðar að taka á því, sem þú hefir til, til þess að
reka úr mér ó!undina“.
„En hvað þú ert vanþakkiát!" svaraði Amanda, „þú siturhér
á herrasetri i ailsnægtnm eins og dáJítii drotning, þú ert nng og
falleg og getnr gifzt þegar þú vilt. — Þú situr hér meðal fegurstu
blóma eins og í paradis, og þó ertu óánægð, jafnvel þó þú hafir
við hlið þér gamla jómfrú eins og mig, sera öfundar þig ekki af
allri dýrðinni".
„VÍ8t er það satt, Araanda, eg er vanþakklát, en eg get samt
ekki að því gert, að mér dauðleiðist við og við!“
„Eg skai skrifa þér fyrir gott meðal við þeim sjúkdómi“
„Hvað er það nú?“
„Giftn þig! — Eg spái því, að þá færu úr þér leiðindin. Þú
getur reynt það að minsta kosti.“
„Nei, það vil eg ekki eiga á hættu; það er við því búið að
meðalið yrði verra að þoia en sjúkdóminn. Eg hefi gert tilraun
til þess, og þótt eg hefði ekki beinlínis ástæður til þess að vera
óánægð, þá þori eg þó ekki að reyna það aftur, af því að . . “
47
„Því heldurðn ekki áfram? — Þú veizt að við mig geturðu
talað óhrædd eins og við samvizku þína. Nú, af því að?“
„Nei, eg vil ekki segja það sem mér datt í hug“.
„Þá skal eg gera það fyrir þig! Af því að þú ert hrædd
um, að þú getir ekki eiskað; það var það, sem þú ætlaðir aðsegja.
Og þú hefir rétt að mæla: það er nóg að hafa eitt skynsemis-
hjónaband á samvizkunni. Því einn góðan veðnrdag kemur ástin,
kiædd herforingja einkennisbúningi með mikið og harðsnúið yfir-
skegg og augu eins stór og--------“
„Svei, Amanda! — Þú tekur bara mynd af Riisensköld und-
irforingja. Heldurðu virkilega að-------“
„Að hann sé ástfanginn? — Já svo, að eg held að hann væri
til í það að eiga mig, ef þú vildir gefa það eftir.“
„Já, það geri eg með ánægju, — eigðu hann bara, eg skal
ekki standa í vegi fyrir þér.“
„Nú held eg þú iofir upp í ermina þína. Heldurðn að þú
vildir sleppa Damsjö við mig líka?"
Meðan þær töluðu þetta, var vagni ekíð í garðinn og fröken
Emma Ankarstiále flýtti sér upp tröppurnar að finna vinkonur
sínar.
Þeim Amöndn og Emmu tókst von bráðara að bæta skap
Hermínu.
„Amanda segir, að eg sé vanþakklát,“ sagði unga ekkjan,
„eg verð lika að játa það þó undarlegt aé, þar sem eg hefi auð
og allsnægtir“.
„Það sannar bara gamia spakmælið, að auðæfi eru ekki æðstu