Norðurljósið - 01.08.1912, Qupperneq 3

Norðurljósið 59
-• • • • ♦ ••••••••• • • • • • • • • • • • • • • • • • • ••••••••••
var ekið yfir hana, og þá var hún borin hingað á spít-
alann. Hún hafði biblíu yðar í hendi sjer! En hún dó
rjett eptir að hún kom hingað.«
Frúin fór inn til að skoða lík konunnar, og þekti
strax að það var sama konan sem hún hafði reynt að
leiða til Drottins. »Sagði hún nokkuð áður en hún dó?«
spurði hún hjúkrunarkonuna.
»Nei, ekkert sjerstakt, en hún var altaf að tauta með
sjálfri sjer: „Guði sie lof, að það var útkljáð í gœr-
kvöldi!“ svaraði hjúkrunarkonan.
Konan hafði leitað, þangað til hún fann. Hún kom
þegar Andi Ouðs kallaði á hana, og þess vegna var
hún viðbúin, er dauðastundin nálgaðist. Hún kom
ekki of seint.
* *
*
Hyggnir útgerðarmenn sjá um að vátryggja skip sín,
áður en þau fara úr höfninni. Þeir bíða ekki þangað
til þeir fá frjettir um mikið óveður. En sumir menn
hugsa alls ekki um sálir sínar, og álíta það nóg, að
gera það þegar storma dauðaus ber að. Það var borið
upp á eigendur »Titanics«, að þeir hefðu fengið óljóst
skeyti um, að skipið væri í hættu, áður en aðrir vissu
nokkuð um slysið, og að þeir hefðu þá undireins reynt
að fá vátrygginguna hækkaða. Þetta reyndist ósannur
rógur, enda hefði það verið óhróðursverk, hefði það
verið satt. En þetta er ekkert verra en það, sem þús-
undir manna ætla sjer að gera í andlegum efnum. Þeir
hugsa sem svo, að þeir þurfi ekki að skifta sjer af
sálarástandi sínu fyr en stormar koma. Þá ætla þeir að
hugsa um að tryggja sálarvelferð sína.
Lesari! Það er hjegómi, að treysta á morgundaginn!
Hvort vilt þú gera, — koma til Krists nú, eða —?
Brytinn á kolaskipinu.
»Nú, nú, hvað er þetta? Nú verður þú að fara! Jeg
vil ekki að þú sjert hjer lengur. Jeg ljet þig vera hjer
vegna systur þinnar, en nú vil jeg ekki hafa þig leng-
ur. Farðu!«
Daníel horfði eitt augnablik hálfhræddur á mág sinn,
sem var afar-reiður; síðan hljóp hann á braut.
Þegar hann hafði hlaupið dálítinn spöl, stansaði
hann, því að hann var orðinn móður. Þá fór hann að
hugsa um ástæður sínar.
Það var að verða dimt, og hann átti ekkert hæli um
nóttina. Með eigin synd sinni hafði hann komið sjer
út úr húsum á því eina heimili, sem hann þekti, því
að hann var orðinn uppvís að þjófnaði, og það hjá
mági sínum, sem hafði opt hjálpað honum.
Hvernig gat hann fengið aðra vist?
Allir vinnuveitendur vildu fá að sjá siðferðisvottorð
frá fyrri meistara hans. Og nú gat hann ekki fengið
vottorð um annað en það, að hann væri þjófur.
Hann hafði fallið áður, og mágur hans hafði fyrir-
gefið honum. En hann iðraðist ekki einlæglega og
og fjell því aptur fljótlega.
Skyldi það hjálpa honum nokkuð, ef hann segði, að
hann hefði altaf gengið í sunnudagaskóla, þegar hann
var unglingur?
Þó hann væri ekki nema sextán ára, vissi hann svo
mikið, að það myndi aðeins auka sekt hans og gera
synd hans ennþá svartari.
Loksins kom honum gott ráð í hug. Hann flýtti sjer
sem mest hann mátti og stefndi að höfninni; þar lágu
mörg skip. Þegar hann kom þangað, fjekk hann stöðu
sem bryti á kolaskipi einu, og fór sömu nótt frá Lon-
don. Brytastarfið þekti hann fremur lítið, en þrátt fyrir
það var hann glaður yfir því, að fá vissa stöðu. Skip-
stjórinn spurði ekkert um fyrra starf hans, svo að hann
þurfti ekki að skýra frá því, hvers vegna hann hafði
farið svo snögglega úr þjónustu mágs síns.
f þrjú ár flæktist hann hingað og þangað á ýmsum
skipum, og sá marga staði, en hann gat samt aldrei
gleymt synd sinni, er hann hafði drýgt gegn mági
sínum.
Einhverju sinni var hann í ókunnri höfn í Norður-
Englandi, þar sem skipið varð að bíða nokkra daga
eptir að taka kol, og hann fór opt inn á sjómanna-
heimilið, sem þar var, til þess að eyða frístundum
sínum. Andlit hans hafði fengið mjög sorglegan svip
eptir þessi þrjú ár, og kristin kona ein, sem starfaði
við sjómannahælið, tók eptir því og kendi í brjósti
um hann.
»Daníel,« sagði hún, »hefir þú hinn himneska hafn-
sögumann á skipi þínu?« Daníel horfði fastáhana og
svaraði fljótt, en samt með hrærðu hjarta: »Nei.«
Hún var kölluð í burt fáeinar mínútur, og þegar
hún kom aftur, sá hún að Daníel sat einn, og langt
frá öllum hinum sjómönnunum, djúpt sokkinn i hugs-
anir sínar. »Daníel, viltu ekki tala við mig dálitla
stund?« spurði hún. »Jú, það þykir mjer vænt um,«
svaraði Daníel.
Hann var óvanur við að tala mikið við aðra, og því
síður um sálarástand sitt, en hann fór samt að segja
henni frá því, hversu samviska hans var óróleg og
hversu sárt hann fann til þess að hann var alt of vond-
ur til að geta frelsast.
»Lestu ekki í biblíunni?« spurði konan.
»Jú, jeg les töluvert mikið,« svaraði Daníel, »en mjer
virðist hún vera tómar fyrirdæmingar.«