Norðurljósið - 01.05.1913, Blaðsíða 3

Norburljósið
35
arinnar að verða þessum óhreinu tuskum samferða á
Ieið þeirra frá einu keri til annars, frá einni vjel til
annarar, þangað til komið væri að síðustu vjelinni og
tuskurnar væru orðnar að hinum fallegasta skrifpappír.
Skömmu síðar var drottningunni sendur dálítill pakki
með skrifpappír, sem stimplaður var hinum konung-
lega stimpli, og fylgdi honum spjald, sem á voru
prentuð eftirfylgjandi orð:
sTiIbúinn úr hinum sömu tuskum, sem yðar Há-
tign tók eftir og talaði um, þegar þjer heimsóttuð
hina konunglegu pappírsverksmiðju.t
Vottorð fylgdi, um að þetta væri satt, frá hirðmann-
inum, sem hafði orðið tuskunum samferða á leið þeirra
í gegnum vjelarnar.
Drotningin skoðaði pappírinn vandlega, hjelt honum
uppi við birtuna, til að sjá hvort ekki sæjust óhrein-
indi eða merki þess, að efnið hefði áður verið marg-
litað og óhreint. Hún fann ekkert að papptrnum, enda
var hann að öllu leyti í besta lagi. Þá ritaði hún á
spjaldið, sem fylgdi, þessi orð:
„Fyrst merin, eins ófullkomnir og takmarkaðir og
þeir eru, geta gert iafnstórkostlega breytingu og þetta
er, getum vjer þá efast um kraft hans, sem innbljes
orðin i Esa. 1. 18.,* til að fullkomna það, sem hann
lofar hjer ?"
Skömmu áður en Viktoría drotning dó, heimsótti
hún gamla, fátæka konu, sem var orðin 104 ára. Kon-
an varð allshugar fegin heimsókninni og liinni blíðu
framkomu hins konunglega gests síns. Þegar Viktoría
var að fara, leit gamla konan til hennar, horfði fast á
hana og sagði: »Með leyfi, má jeg spyrja yðar Hátign
einni spurningu?« »Þjer megið spyrja mig um hvað
sem yður sýnist,* svaraði drotningin. Hægt og alvarlega
spurði konan: »Hittumst við aftur heima í himnaríki?«
Drotningin þagði eitt augnablik. Þá beygði hún höf-
uðið og svaraði með mikilli tilfinningu: »Já, við hitt-
umst aftur þar, fyrir Ouðs náð og fyrir blóð Drottins
vors Jesú Krists.«
Drotningar og vinnukonur, konungar og sveitar-
ómagar, ríkir og fátækir, vísindamenn og hinir óment-
uðu, — allir geta þeir komið til Ouðs, ef þeir trúa af
hjarta á friðþægingardauða Drottins Jesú Krists, — en
á annan hátt er eigi hægt að koma.
* Þetta vers er: »Þó að syndir yðar sjeu sem skarlat,
skulu þær verða hvítar sem mjöll. Þó að þær sjeu
rauðar sem purpuri, skulu þær verða sem ull.«
Tóm sál er þung byrði, en sál sem er full af kær-
leika Krists er svo ljett, að hún stígur upp til Ouðs,
eins og á vængjum.
Dómarinn og umrenningurinn.
I ensku stórblaði er sagt frá því, að vegum tveggja
skólapilta, sem voru í sama skóla fyrir 40 árum, hafi
lent saman á mjög einkennilegan hátt. Þeir hjetu Jón
og Vilhjálmur. Þeir byrjuðu Hfið jafnt; Jón var sonur
kornkaupmanns, og faðir Vilhjálms var efnaður bóndi
á stórbæ í sveit.
Hjer er ágrip af sögu þeirra beggja:
Jón:
1. Skólapiltur í latínu-
skóla.
2. Var á skrifstofu föður
síns.
3. Gerðist meðlimur í
kristnum söfnuði.
4. Erfði hlut í verzluninni
eftir föður sinn.
5. Tók við allri verzlun-
itini við dauða bróður
síns.
6. Byrjaði kristilega starf-
semi í frístundum sín-
um.
7. Söngstjóri safnaðarins.
8. Djákni safnaðarins.
9. Forstöðumaður sunnu-
dagaskólans.
10. Formaður stjórnmála-
flokks síns í hjeraði
sínu.
11. Dómari.
Vilhjálmur:
1. Skólapiltur í latínu-
skóla.
2. Fór í mentaskóla.
3. Fór á háskóla.
4. Nam búskap.
5. Reisti stórbú.
6. Byrjaði að drekka vín.
7. Fór að vanrækja bú
sitt.
8. Varð að selja jörð sína
og bú.
9. Verður lausamaður.
10. Kemst á flæking.
11. Er leiddur í dómsalinn
til að dæmast af gamla
skólabróður sínum.
Dómaranum brá mjög við, þegar hann fjekk að vita
að ræfillinn, sem stóð fyrir franian ltann, var í raun og
veru gamall skólabróðir hans. Hann hlaut að dæma
hann samkvæmt lögunum, en hjálpaði honum, þegar
fangelsisvistin var úti, ög reyndi að leiða hann á betri
veg.
Það er öllum mikill lærdómur í þessu stutta ágripi,
einkum ungum mönnum. Á ungdómsárunum kjósa
menn stefnu sína, en það verður erfiðara að breyta út
af henni, þegar fram líða stundir.
Ungir menn, hugleiðið þetta!