Norðurljósið - 01.10.1919, Síða 6

78
NORÐURLJÓSIÐ.
Söfnuður Quðs.
VII.
Fjármál safnaðar Guðs.
Af öllum syndum og breiskleikum manna, lalaði
frelsarinn mest og oftast um fjegirnd. Við engri
annari synd varar hann menn eins rækilega. Og hann
þekti mennina öllum betur. Af því drögum vjer þá
ályktun, að hjer sje veikasta hlið mannanna. Pess
vegna kemur það oss ekki á óvart, er vjer rannsök-
um nýja testamentið, að sjá að Drottinn og postul-
ar hans hafa gefið oss mjög ýtarlegar leiðbeiningar
um það, hvernig fjármálum safnaðar Guðs skuli
hagað.
Oss er eigi síður skylt, ef vjer viljum halda kristna
nafninu, að hlýðnast honum í þessari grein, en í öll-
um hinum, sem nýja testamentið fyrirskipar. Leið-
beiningar Krists og postula um fjármál safnaðanna
eru nauðsynlegar, til þess að þeir geti þrifist og
leyst viðunanlega af hendi það starf sem Kristur hef-
ir falið þeim.
í hinum fyrsta söfnuði í Jerúsalem, höfðu læri-
sveinarnir »alt sameiginlegt«, eins og hinir tólf höfðu
eflaust á meðan Drottinn Jesús var enn þá hjá þeim.
(Post. 2. 44.-45. og 4. 32.-37.)
En hvergi er sagt að Kristur hafi svo skipað fyrir.
Pvert á móti sagði hann við Iærisveina sína rjett
áður en hann var handtekinn og krossfestur: »Pegar
jeg sendi yður út án pyngju, mals og skóa, brast
yður þá nokkuð?« Og þeir sögðu: »Nei, ekkert.«
Og hann sagði við þá: »En nú skal sá, sem hefir
pyngju, taka hana með sjer, sömuleiðis einnig mal.«
(Lúk. 22. 35.-36)
Hið upphaflega fyrirkomulag: að hafa alt sameig-
inlegt, hafði marga erfiðleika í för með sjer, sem
komu brátt í Ijós. í 5. kap. í Postulasögunni er sagt
frá hneykslismáli Ananíasar og Saffíru konu hans, sem
stóð í sambandi við þá reglu, að hafa alt sameigin-
legt. I næsta kapítula er skýrt frá óánægju þeirri,
sem kom upp meðal Hellenistanna í söfnuðinum
einnig út af þessari sömu reglu.
Eftir þetta hófst mikil ofsókn gegn söfnuðinum,
lærisveinarnir dreyfðust víðsvegar um landið, svo að
hver þurfti að bjarga sjer sjálfur, og frá þeim tíma
er ekkert minst á það, í öllu nýja testamentinu, að
kristnir menn hefðu »alt sameiginlegt*.
í brjefum nýja testamentisins lesum vjer um kristna
húsbændur og hjú, og um laun, sem þeim eru gold-
in. Páll skrifar Fílemon og biður hann um að færa
sjer skuld Onesimusar sjer til reiknings, og lofar að
endurgjalda. Pað var svo langt frá því, að söfnuð-
irnir í Efesus, Korintu og Pessaloníku hefðu alt sam-
eiginlegt, að vjer lesum um Pál postula, þegar hann
var hjá þeim, að hann vann með sínum eigin hönd-
um, til þess að hafa ofan af fyrir sjer.
Alt þetta sýnir, að postular Krists hjeldu því alls
ekki fram, að kristnir menn ættu að hafa alt sam-
eiginlegt. Orðin í I. Jóh. 3. 17.: »Sá sem hefir
heimsins gæði og horfir á bróður sinn vera þurf-
andi, og afturlykur hjarta sínu fyrir honum, hvernig
getur kærleikur til Guðs verið stöðugur í honum?«
hefðu ekki getað verið skrifuð, hefði það verið siður
að hafa alt sameiginlegt. Páll ritar Pessaloníkumönn-
um og segir: »Vjer heyrum, að nokkurir meðal
yðar lifi óreglulega, sem ekkert vinna....Slíkum mönn-
um bjóðum vjer og áminnum þá vegna Drottins
Jesú Krists, að vinna kyrlátlega og eta sitt eigið
brauð.« (II. Pess. 3. 11, —12.)
Alt sem hjer eftir verður bent á í nýja testament-
inu mun bera með sjer., að regla sú: að hafa alt
sameiginlegt, átti ekki að standa sem stöðug gild-
andi regla fyrir söfnuð Guðs.
En þó að því sje þannig varið, að því er snertir
hið ytra fyrirkomulag safnaðar Guðs, að vjer eigum
ekki að selja eigur vorar og leggja verðið við fætur
umsjónarmanna safnaðarins, eins og sumir gerðu í
Jerúsalem í upphafi kristninnar, er það samt skylda
hvers Guðs barns að leggja sjálft sig og alt sem
það á, við hina gegnumstungnu fætur Drottins síns
og meistara. Mismunurinn er sá, að í staðinn fyrir
að leggja ábyrgðina í hendur annara manna, verðum
vjer að bera hana sjálfir, þannig að sjerhver kristinn
maður skoði sig sem ráðsmann Guðs, til að ávaxta
það »pund«, sem Drottinn hefir gefið honum, á
þann hátt, sem Guði er þóknanlegur.
»Ekki eruð þjer yðar eigin, því að þjer eruð
verði keyptir.* (I. Kor. 6. 19. — 20.) »Svo áminni
jeg yður, bræður, að þjer, vegna miskunnar Guðs,
bjóðið fram líkami yðar að lifandi, heilagri, Guði
þóknanlegri fórn. og er það skynsamleg Guðsdýrk-
un af yðar hendi.« (Róm. 12. 1.)
Pessar tilvitnanir sýna, að vjer eigum að helga
Guði ekki aðei ís það, sem hendur vorar geta fram-
leitt, heldur og hendurnar sjálfar. Alt eigum vjer
að leggja á altari Guðs, eigur vorar, hæfileika og
krafta. En vjer tökum það alt aftur frá honum,
ekki sem eigendur, heldur sem ráðsmenn hans, til
þess að vjer, hver í sinni stöðu, leitumst við að nota
alt í þjónustu Guðs, samkvæmt leiðbeiningum orðs
hans.
En Iátum oss aldrei tala um eða gefa í skyn, að
vjer höfum helgað Guði alt, ef vjer höfum ekki gert
það eftir bestu vitund. Gegn slíkri hræsni er al-
varleg aðvörun í Postulasögunni, (5. kap.). Ananías
og Saffíra vildu fá heiðurinn, í augsýn manna, af því,
að gefa allar eigur sínar Guði. En þau drógu und-
an af verðinu á laun. Og þung refsing frá Guði
kom skjótlega yfir þau.
Vjer skulum ekki halda, að slík hræsni eigi sjer
ekki stað nú á dögum, vegna þess að vjer sjáum
ekki menn eða konur lostnar til bana af valdi hins
Almáttuga. Vjer lærum af ritningunni, að Guð læt-
ur hegningu sína ganga undir eins yfir hverja synd,
fyrsta sinn sem menn drýgja hana, svo að allif
sjái og óttist. Petta gerir hann til þess að aðvara
menn og sannfæra þá um það, hve syndin er hon-
um viðurstyggileg, og líka um það, hvílík hegning
bíður þeirra á dómsdegi, ef þeir drýgja hina sömn
synd.
Fyrsta sinn, til dæmis, sem ísraelsbörn gerðu sjer
steyptan hjáguð, voru 3000 menn drepnir (II. Mós.
32.) ísrael gerði sjer skurðgoð og steyptar líkneskj-