Norðurljósið - 01.09.1927, Síða 5

NORÐURLJÓSIÐ.
37
jeg trúi ekki á neitt himnaríki nje helvíti, því skyldi jeg þá
ekki breyta að öllu leyti etns og mjer líkar? Þar sem engin
eilif hegning er til, þá má jeg gefa eftir öllum tilhneigingum
holdsins. Nd er mjer sama um alt og alla. Jeg kæri mig
ekki hót, hvað prjedikarinn segir um þetta. Jeg vildi óska
aðeins, að hann Ijeti mig í friði, og lielst strikaði nafn mitt
út af safnaðarskránni.
Jeg verð að játa það, að það sje sumf, sem jeg veit ekki,
og sumf, sem gerir mig órólegan. Jeg veit ekki, hvaðan jeg
kom og hvert jeg fer. Jeg veit það aðeins, að jeg er hjer,
og að jeg fer bráðum að deyja.
Regar jeg fer að hugsa alvarlega, eins og jeg verð að gera
stundum, hvort sem jeg vil eða ekki, þá verð jeg að kannast
við það, að þegar jeg fer út úr þessum heimi, bíði mín ann-
aðhvort gereyðing eða eilíf glötun. Og^ jeg veit ekki hvort
verður. Mjer finst afstaða mín í þessu heldur ófullnægjandi,
og stundum er jeg kvalinn af óvissu.
Hvaða leið á jeg að fara til þess að losna við þessa óvissu ?
Jeg sje enga, nema þá,'að reyna að gleyma öllu og hugsa
sem minst. Jeg skal lifa guðlausu lifi og halda kjarkgóður
út í óvissuna, sem tekur við á endanum. Mjer er það að
vísu ljóst, að margir góðir menn verða hryggir yfir þessari
ákvörðun rninní. Jeg þykist vita líka, að enginn leitar fram-
vegis til min á reynslustundum lífsins, til að fá huggun og
hluttekningu. Jeg get heldur ekki ráðlagt börnum mínum að
fara sötnu leið og jeg. Mjer þætti líka betra, að kona mín
færi ekki að yfirgefa trú sína. Mjer kæmi.það illa, ef hún
skyldi líta eins frjálst á siðferðismái eins og jeg hefi ákveðið
að gera. Auðvitað sýnir þetta, að jeg er orðinn ákaflega
eigingjarn. Mjer er það Ijóst, að iíf mitt styður lítið eða
ekkert að heill mannfjelagsins og vellíðan.
Nú langar mig ekki ttl að deyja og lifa aldrei aftur. Mig
langar einmitt til að lifá. Og mig Iangar ekki til að glatast.
Tilhugsunin um það, að jeg verð annaðhvort að engu, eða
þá glatast, bannar mjer að njóta gæða þessa lifs. Jeg hefi
enga ró.
Jeg er ráðinn t þvt, sem jeg skal gera. Jeg skal ekki leyfa
hinum svikulu leikföngum þessa heims, hinni hjegómlegu
lystisemd holdsins, að hertaka mig lengur. Jeg vil ekki leyfa
neinu að koma milli mín og eilífrar sælu. Jeg finn það nú
hversu heimskur jeg hefi verið, að hugsa svo mikið um hje-
góma þessa heims, og svo lítið um alvöru eilífðarinnar. Æ,
hve blindur jeg hefi verið! Hve heimskur! Að jeg skyldi
ekki hafa getað hugsað með meira viti! Jeg vil ekki hrósa
mjer rneir af fífldjarfri vantrú minni.
Nú er jeg að losna við mikla byrði. Jeg iðrast þess sárt,
jeg sneri mjer frá Kristi og fólki hans. Hjartað brennur
1 nrjer, er jeg hugsa um eigingirnina og saurugleikann, sem
leiddu mig burt frá vegum Guðs og stofnuðu sálu minni í
eilífa hættu.
Nú veit jeg, að Guð iifir, og að Jesús Kristur er hans
elskulegi sonur. Til er eilíft lif. Nú veit jeg það! Jeg finn
hjálpræðið r Drotni Jesú. Jeg vil taka mig upp og fará til
Föður míns. Jeg vil kannast við það fyrir honum, að jeg er
mikill syndari og er þess ekki verður að heita sonur hans.
Jeg vil biðja af hjarta, og vil ekki einu sinni hefja augu mín
til himins, heldur berja mjer á brjóst og segja: „Guð, verta
mjer syndugum líknsamur!" Jeg vil hverftt aftur til Drottins
og vil ekki lengur „fara að ráðum óguðlegra, eigi ganga á
vegi syndaranna og eigi sitja t hóp háðgjarnra". Jeg vil
hætta nú að fylgja vegi heimskunnar, eigingirninnar og-
syndarinnar. Hjer og nú beygi jeg mig við hásæti Guðs og
Krists, og helga mig að nýju honum og þjónustu hans.
Guð hjálpi mjer til þess, í Jesú nafni!
E. S.
Hvernig sagan „Ben Hur“ varð til.
Tveir vantrúarmenn voru að spjalla saman um jesúm
Krist. Annar þeirra var hinn alræmdi Ingersoll ofursti, hinn
Lew Wallace hershöfðingi. Hinn síðarnefndi sagði við
Ingersoll: „Jeg held það mætti skrifa skemtilega skáldsögu
um hann-“ Ofurstinn svaraði: „Já, og þú ert einmitt mað-
urinn, sem gæti gert það best. Sýndu mönnum líf hans og
persónu frá rjettu sjónarmiði. Rífðu niður alla þessa al-
gengu ímyndun um guðdóm hans og sýndu hann eins og
hann var, sem rnann eins og aðra menn.“
Hershöfðinginn lofaði að gera það. Hann fór því að lesa
guðspjöllin með nákvæmni, — sem hann hafði aldrei gert
fyr, — og smárnsaman sannfærðist hann um, að „tnaðurinn
frá Galileu" væri sannarlega Sonur Guðs, og það leið ekki
langt fyr en hershöfðinginn niikli hafðí auðmýkt sig fyrir
Jesú Kristi og tekið á móti honum sem sínum eigin per-
sónulega frelsara. Hann hjelt áfram að semja bók íína,
samt sem áður. Hún heítir „Bert Hur“, sem margir munu
kannast við. Bókin hefir verið gefin út á íslensku.
„Ríkur“, — en fátækur!
Prjedikari einn fór einu sinni til að finna bónda í
Illinois fyiki í Bandaríkjunum. Bóndinn var vantrúar-
maður, og prjedikaranum var ráðlagt að tala ekki við
hann um trúmál, því að hann reiddist, þegar merin
nefndu slíkt.
Meðan prjedikarinn var hjá honum, tók bóndi hann
upp á þak einnar hlöðu sinnar, til þess að hann gæti
skoðað akurlöud hans. Þegar komið var upp á þakið,
sagði bóndi:
»Pegar jeg kom bingað í þessa sveit, var jeg fátækur
drengur og átti ekki rauðan eyri. En nú á jeg alt, sem
þjer sjáið hjer í kring, á margra mílna svæði. Litið
þangað! Sjáið þjer ekki kornekrur þessar ? Pær eru
allar mínar! Lítið nú í þessa átt! Sjáið þjer beitilöndin
þarna? Pau tilheyra rnjer öll saman! Sjáið þjer skóginn
þarna? Hann tilheyrir mjer. Sjáið tiú allar þessar nauta-
hjarðir. Pær eru allar mínar. Og kindahóparnir þarna^
líka. Jeg kom hirfgað sem umkomulaus strákur, en nú
á jeg alt, sem augað eygir í allar áttir!«
»Vissulega eruð þjer ríkur maður!« svaraði prjedikar-
inn, »þegar þjer lítið í allar þessar áttir. En hve mikið
eigið þjer, þegar þjer lítið í þessa átt ?« Og hann beníi
upp til himins. „
Bóndinn leit upp snöggvast. Pá hneigði hann höfuðið
og svaraði dræmt: »Jeg er hræddur um, að jeg eigi
sáralítið í þeirri átt!«
»Hvað stoðar það manninri, að eignast allan heiminn,
og fyrirgera sálu sinni?« (Mark. S. 36.).