Norðurljósið - 01.01.1935, Blaðsíða 3

NORÐURLJÓSIÐ
3
Niðri í Vatnsstræti.
,• (Framhald).
XIII.
Nú skal jeg segja frá Billy Kelly, fyrverandi
knæpuþjóni.
Það var laugardagskvöld. Samkomusalurinn var
svo þjettskipaður, að varla hefði einn maður
komist lengur inn. Á pallinum og í instu sætun-
um sátu þeir, sem Drottinn hafði bjargað. Allir
höfðu þeir verið drykkjumenn, en nú voru þeir
ágæt’ir, velklæddir, fríðir menn að sjá. í hinum
sætunum voru tómir drykkjumenn á lægsta stigi.
Þetta kvöld var haldin »kærleiksmáltíð«. Það var
unun, að sjá þá, sem frelsaðir voru, ganga um
meðal hinna, rjetta þeim diskana með smurðu
brauði og nautakjöti, og svo kaffibollana; að
heyra, hversu blíðlega þeir töluðu við þá, jafnvel
þó að hinir væru fyrir löngu búnir að gleyma öll-
um kurteisisreglum. Þegar allir höfðu borðað
nægju sína og borðáhöldin voru tekin burtu, byrj-
aði samkoman.
Maður, göfuglegur yfirlitum, stóð upp til þess
að lesa úr biblíunni. Hann las um Drottin Jesúm,
hversu hann heföi komið, »ekki til að kalla rjett-
láta, heldur syndara til iðrunar«, og hversu »Guð
svo elskaði heiminn, að hann gaf son sinn ein-
g-etinn, til þess að hver, sem á hann trúir, ekki
glatist, heldur hafi eilíft líf.« Þrátt fyrir útlit
hans, vissu allir, að hann hafði komist mjög lágt,
því að hann sagði þeim frá því, hvernig Kristur
hefði komið í hjarta hans, þegar hann var upp-
gefinn, glataður drykkjumaður, heimilislaus og
vinalaus. Hann hvatti áheyrendur sína til þess,
að leita hins sama frelsara.
»Já,« sagði hann, »kvalir helvítis voru þegar
byrjaðar í brjósti mjer! En, ó, hinn blessaði
frelsari kom til mín og tók þær allar burtu! Og
nú, vinir mínir, hefi jeg alt, sem maður getur
óskað eftir, nýtt heimili aftur, ástvini mina
komna til mín aftur, og það, sem best er, Drott-
inn Jesús er hjá mjer og löngunin eftir áfengi er
öll horfin. Hver vill koma til Jesú nú í kvöld?«
Hinn fyrsti til að lyfta upp hendi sinni, var
Billy Kelly. Hann var hjer um bil 36 ára og var
nærri dauðsjúkur af drykkjuskap. Hann þjáðist
af drykkjumannsæði (delirium tremens), meðan
hann sat þar á samkomunni. Fleiri en tuttugu
komu með Billy fram að bænabekknum. Ekkert
heyrðist, nema andvörp þessara þjáðu manna,
þangað til einn starfsmaður hóf upp raust sína
í bæn til Guös fyrir þeim. Hann bað Drottin að
koma í hjörtu þeirra þá og þegar, að frelsa þá
og hreinsa þá af syndum þeirra, fyrir kraft hans
dýrmæta blóðs. Mennirnir, sem sátu kyrrir í
salnum, horfðu á þá forvitnislega, en þó með
virðingu og þögn.
Eins og venja er til í trúboði okkar, eru leit-
andi menn hvattir til að biðja upphátt sjálfir.
Þegar röðin kom að Billy Kelly, lyfti hann höfði
sínu, horfði til himins og sagði: »ó, Jesús, gef
mjer svefn! Kæri Jesús, gef mjer svefn! Gefðu
mjer svefn, annars dey jeg!«
Allir vissu vel, hvað hann átti við, — af eigin
reynd. Menn, sem þjást' af drykkjumannsæði,
deyja af svefnleysi. Þeim er ómögulegt að sofna,
því að um leið og þeir láta aft'ur augun, sjá þeir
hinar hræðilegustu ofsjónir, svo að svefn er með
öllu ómögulegur. Nokkrir söfnuðust í kringum
Billy til að hugga hann.
»Amen, bróðir,« sögðu þeir. »Treystu Jesú!
Hann mun gefa þjer svefn. Kom þú til hans rjett
sem þú ert. Hann mun frelsa þig. Hann mun
gefa þjer svefn«.
Þegar við stóðum upp frá bæninni, var Billy
Kelly frelsaður maður, ný sköpun í Kristi Jesú.
Við útveguðum honum rúm í gistihúsi, og hann
svaf þar þrettán klukkutíma lát'laust. Þá kom
hann til okkar og sat hjá okkur allan daginn.
Við klæddum hann úr tötrum hans og fengum
honum hrein föt.
f þrjá mánuði dvaldi Billy í trúboðshúsinu,
meðan hann var að ná kröftum sínum, því að
líkami hans var mjög máttfarinn. Hann las mik-
ið í biblíunni. Hann hafði verið uppalinn hjá
kaþólskum, því var biblían honum sem ný bók.
Einu sinni sagði hann: »Mr. Hadley, jeg held,
að jeg geti unnið nú, ef jeg gæti fengið einhverja
vinnu.«
Jeg útvegaði honum vinnu, og þó að vinnan
væri heldur erfið og hann væri umkringdur af
ruddalegum áfengisneytendum, veik hann hvorki
til hægri nje vinstri um hársbreidd. Hann varð
öllum sönn blessun, sem þektu hann.
Þessi maður hafði áður unnið í knæpu sem
bjórsali, þangað til ómögulegt var að hafa hann
lengur vegna sífclds drykkjuskapar. Hann átti
marga kunningja í borginni og gat altaf fengið
í staupinu, þegar hann vildi. Þrisvar sinnum
hafði hann verið borinn inn í Bellevue sjúkrahús
og bundinn í vitfirringsklefanum, svo óður var
hann í drykkjumannsæöinu. Hann var mjög að-
framkominn af þreytu og svefnleysi, er honum
var sagt frá því, að »kærleiksmáltíð« yrði hald-
in í Vatnsstrætistrúboðinu. Þetta var hið ógleym-
anlega kvöld, örlagaríkt í æfisögu hans.
Þegar Billy hjelt' »afmæli sitt«, einu ári eftir
að hann hafði frelsast, talaði hann á samkomunni
og vitnaði um það, sem frelsarinn liafði gert
fyrir hann. Gamli húsbóndi hans hafði fengist
til að koma á þá samkomu, ásamt konu sinni.
Tveimur mánuðum síðar veiktist Billy af
lungnabólgu. Daginn áður en hann dó, sagði hann
við mig: »ó, bróðir minn, hversu yndislegur
Jesús er sálu minni! Mjer hafði aldrei komið í
hug, hversu dýrmætur hann er!« útför hans, frá
trúboðshúsinu, var ógleymanleg- stund.
XIV.
Nú kemur sagan um Jón Jaeger, þýskan stjórn-
leysingja. Hann var gerspiltur maður að öllu