Norðurljósið


Norðurljósið - 01.01.1940, Blaðsíða 5

Norðurljósið - 01.01.1940, Blaðsíða 5
NORÐURLJÓSIÐ 5 trúboðar, sem störfuðu á stað, sem heitir Ganado í Arizona-eyðimörkinni, meðal Navaho-Indíána. Mjer var boðið þangað til að halda samkomur með þeim, og meðal annars fór jeg til að skoða sjúkrahús þeirra. Þar lá Navaho kona, sem hafði verið þar níu vikur og var á góðum batavegi. Trúboðinn sagði mjer sögu hennar. Læknirinn, sem starfaði þar, var einn dag á ferð í bifreið sinni, er hann heyrði ógurlegt hljóð i skóginum rjett við veginn. Hann hjelt, að það væri öskur einhvers villidýrs, sem hefði lent í gildru, Hann tók byssu sína og ætlaði að drepa dýrið, svo að það kveldist ekki lengur. En þegar hann kom á staðinn, sá hann Indíánakonu liggja á jörðunni, og æpti hún af kvölum. Hann athugaði sjúklinginn og komst á þá skoð- un, að konan ætti skamt eftir ólifað. Hann gaf henni deyfisprautu, vafði um hana teppi og flutti hana til sjúkrahússins. Það kom síðar í ljós, að kona þessi hafði orðið mjög veik, og Indíána-skottulæknirinn hefði gert tilraunir til að lækna hana. En þegar þótti sýnt, að hún gæti ekki lifað, var henni fleygt út í skóg- inn til að deyja. Þar hafði hún legið fjóra sólar- hringa, matarlaus og án vatnsdropa til að svala þorstanum í hinum brennandi hita. Þegar komið var í sjúkrahúsið, gerði læknirinn skurð á henni, ef verða mætti að hægt væri að bjarga lífi hennar. Eftir bæn til Guðs varð hann ekki vonlaus um, að hún gæti lifað. í níu sólar- hringa sat hann við rúm hennar og vakti yfir henni. Það var hörð barátta, en Guð gaf honum sigur að lokum. Eftir níu daga fór hitinn að minka, og hún fór smámsaman að safna kröftum. Hún hafði verið með óráði og vissi ekkert af sjer, en þegar hún kom til meðvitundar, spurði hún hjúkrunarkonuna, hvar hún væri og hvernig hún hefði komið þangað. Hjúkrunarkonan sagði henni alt hið sanna. „En hvers vegna gerði læknirinn þetta?“ spurði hún. „Hann þekkir mig ekkert. Jeg er Indíána- kona, en hann er hvítur maður. Mitt eigið fólk fleygði mjer út til að deyja, en hann flutti mig hingað og bjargaði lífi mínu. Hvernig stendur á því, að hann gerði þetta?“ Hjúkrunarkonan svaraði, að það væri kærleiki Krists í hjarta læknisins, sem leiddi hann til þess að gera þetta líknarverk. „Kærleiki Krists?“ svaraði hún, undrandi, „hvað er kærleiki Krists? Jeg hefi aldrei heyrt hans getið fyr.“ Hjúkrunarkonan reyndi að segja henni frá því, sem Kristur hafði gert fyrir oss mennina, en kon- an var enn í myrkri heiðninnar og skildi ekki, hvað hún átti við. Trúboðinn kom og reyndi dag frá degi að hjálpa konunni að skilja kærleika Krists, en henni gekk seint að skilja það, sem sagt var. Einn dag sat trúboðinn við rúm hennar og hafði lesið fyrir henni úr ritningunni. Honum fanst tími kominn til að hvetja hana að koma til Krists í bæn og biðja hann um að taka á móti henni og frelsa hana. Meðan hann talaði, horfði hún á hann eins og hún vildi skilja, en gæti það þó ekki. Hann beið eftir svari hennar, en hún sagði ekki neitt. Þá opnuðust dyrnar, og læknirinn gægðist inn. Hann ætlaði að vitja um sjúklinginn, en þegar hann sá, að trúboðinn væri að tala við hana, gekk hann hljóðlega í burtu. En þegar konan sá lækninn, ljómaði andlit hennar, og hún sagði: „Ef Jesús er líkur þessum lœkni, þá vil jeg fela konum sálu mína fyrir fult og alt!“ Já, læknirinn hafði verið líkur Drotni Jesú í því, að sýna hinni deyjandi konu miskunn og kærleika, þó að hún gæti ekkert gert fyrir hann og verðskuldaði ekkert frá honum. Þetta hefir Kristur gert fyrir oss, og þess vegna elskum vjer hann. Og það er vilji hans, að vjer, sem þekkjum hann, komum þannig fram, að vjer með fram- komu vorri leiðum hugi manna og hjörtu til hans. „Þjer eruð .... brjef Krists, .... ekki skrifað með bleki, heldur með anda lifanda Guðs.“ (II. Kor. 3. 3.) ■ ----°------ „Beytí þtg og drekk!“ Ferðamaður í Arizona, í Bandaríkjunum, gekk einn dag mjög þreytulega í steikjandi sólarhitan- um og var ákaflega þyrstur. Þá kom hann auga á skála við veginn, þar sem var sæti í skugganum handa vegfarendum. „Hjer get jeg sjálfsagt fengið vatn að drekka“, sagði hann við sjálfan sig. En þegar hann kom inn, var hvergi hægt að sjá nokkuð sem gæfi til kynna, að drykkjarvatn væri fáanlegt, nema orðin, sem letruð voru á vegginn: „Beygið yður og drekkið!11 „Þetta er einkennilegt,“ hugsaði hann, „hjer hlýtur að vera vatn til að drekka, en hvernig get jeg náð í það? Það er ómögulegt, að þetta sje gabb!“ Þó sást hvergi vatnsdropi. „En merkið segir: Beygið yður og drekkið! Það virðist heimskulegt, að beygja sig til að drekka, þegar ekkert vatn er til, en jeg ætla samt að gera eins og mjer er sagt.“ Og þá nam hann staðar fyr- ir framan orðin, beygði sig, og----viti menn, þá kom fram buna af ísköldu vatni! Þegar hann beygði höfuð sitt til að drekka, rauf hann þar með rafgeisla, og við það streymdi vatn- ið fram. Hefði hann ekki trúað því, sem stóð á veggnum, og hlýtt orðunum, hefði hann alls ekki fengið þennan hressandi vatnsdrykk. Kristur veitir öllum lífsvatnið með sömu skil- yrðum. Ef vjer trúum orðum hans og hlýðum þeim, þá öðlumst vjer blessun hans. En ef vjer neitum að beygja oss fyrir honum og hlýðnast honum, þá slökkvum vjer aldrei þorsta sálarinnar. Ef þig þyrstir, þá beyg þú þig fyrir kröfum Krists! Kom þú til hans, trú þú á hann, beyg þig fyrir honum og drekk þú hið blessaða, svalandi lífsins vatn, sem hann býður þyrstum sálum. „Beyg þig og drekk!“

x

Norðurljósið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Norðurljósið
https://timarit.is/publication/128

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.