Norðurljósið - 01.06.1963, Blaðsíða 1

44. árg.
Júní 1963
6. tbl.
SIGUR YFIR VÍN! OG TÓBAKI
Eftir J. Karam, fyrrv.
Þegar ég var unglingur, man ég eftir, vildi ég verða
góður og heiðarlegur æskumaður vegna móður minnar.
Hún var mér alveg dásamlega góð, og ég vildi hún væri
hreykin af mér. Af einhverri ástæðu leið mér aldrei vel;
og ég var alltaf hræddur, þegar ég var drengur. Eg fór því
að leita að hamingju á þann eina hátt, sem ég þekkti.
Oftsinnis sagði ég móður minni, að ég vildi fara til ein-
hvers staðar, og hún lánaði mér bifreiðina. Síðan tók
ég einhverja vinstúlku mína með mér, og við fórum í ein-
hverja skemmtiknæpu til að drekka og dansa. Stöku sinn-
um sá ég einhvern, sem taldi sig vera sannkristinn, á slík-
um stöðum. Þá notaði ég hann til að friða samvizku mína
og til að sannfæra vinstúlku mína, að það væri rétt, sem
við vorum að gera. En mig langaði alltaf til að gera rétt.
Eftir starf mitt í þágu knattspyrnunnar, sem dvöl í sjó-
hernum sleit um tíma, leitaði ég ákaflega að nýrri leið til
hamingju. Ég sagði stundum yndislegu konunni minni, að
ég þyrfti að skreppa eitthvað í viðskiptaerindum. Þá sótti
ég skemmtistaði, félagsheimili og vínsölukrár. Auðvitað
veitti stundaránægja af þessu enga varanlega hamingju.
Þegar konan mín komst að þessum íúrum mínum, bað
eg hana að fyrirgefa mér, eins og ég hafði beðið móður
ttína fyrr á árum. Ég reyndi að spila ekki fj árhættuspil,
drekka ekki né þjóta eitthvað. En maður án náðar Jesú
Krists getur ekki staðizt freistingar djöfulsins.
A hádegi, laugardaginn 6. apríl 1959, kom dóttir mín
til mín og sagði mér, að vakningarsamkomur ættu að
byrja í kirkjunni í næstu viku. „Mig langar til, að þú
komir, pabbi,“ sagði hún. Þú hefir aldrei komið í mína
kirkju.“ Börnin mín höfðu tilheyrt henni í átta ár.
Eg hafði tilbúna afsökun: „Ekki nokkur maður í þeirri
kirkju hefir nokkru sinni boðið mér að koma,“ sagði ég
við hana. „Þeir kæra sig ekkert um mig þar.“
Dóttir mín gafst ekki upp. Hún talaði við sálnahirði
stnn, dr. W. 0. Vaught. Hann endurtók boðið og spurði
Wiig líka óþægilegrar spurningar.
„Eruð þér sannkristinn?“ spurði hann.
„Já, herra minn, ég er sannkristinn.“
Sálnahirðirinn horfði á mig andartak, benti með fingri
knattspyrnukennara.
á andlit mér og sagði: „Jimmy, ef þér ættuð að deyja á
þessu andartaki, færuð þér beina leið til helvítis.“
Mér til undrunar varð mér ekkert illa við þessa fullyrð-
ing hans. Eftir örlitla stund sagði ég við hann: „Prédikari,
ég býst við, að það, sem þér segið, sé rétt.“ Síðan tjáði ég
honum, hve mjög ég hafði reynt að breyta líferni mínu.
„Ég reyndi það fyrir móður mína,“ sagði ég, „ég hefi
reynt það fyrir konuna mína, og ég hefi reynt það fyrir
börnin mín. En það hefir ekkert gagn gert.“
„Jimmy,“ sagði hann, „það, sem þér segið, er vafalaust
rétt. Þér hafið reynt vegna móður yðar, konu yðar og
barna yðar. En hafið þér nokkurn tíma reynt að hætta
vegna Jesú?“ Síðan tók hann fram nýja testamentið.
„Ég er syndari, alveg eins og þér,“ hélt hann áfram.
„Okkur alla skortir Guðs dýrð. En hann hefir gert ráð-
stafanir vegna synda okkar með dauða Jesú Krists á kross-
inum. Það er ekki eingöngu, að hann þurrki á brott allar
okkar syndir, en hann gefur okkur styrk til að halda okkur
frá að ljúga, svikja, drekka og öllu öðru, sem við viljum
ekki gera.“
Þetta var hið eina, sem ég þurfti að heyra! Þarna og
samstundis lagði ég vilja minn undir Guðs vilja. Síðar
kom ég fram í kirkjunni til að játa opinberlega trú mína
og var skírður. Síðan hefir allt verið dásamlegt.
Hér um bil hálfum mánuði eftir skírn mína naut ég
kristilegs samfélags á heimili ungra hjóna. Sálnahirðirinn
var þar. „Jimmy,“ sagði hann við mig, „þú hefir reykt
18 sígarettur á minna en einni klukkustund.“
„Mér þykir það leitt,“ sagði ég við hann, „en ég get
ekkert gert viðvíkjandi reykingum. Ég er eini knattspyrnu-
þjálfarinn, sem þú hefir nokkru sinni heyrt um, að hann
hafi reykt á æfingavellinum. Ég ræð blátt áfram ekkert við
þetta.“
,.Jimmy,“ hélt hann áfram, „þú gætir þjónað Drottni
dálítið betur án þeirra.“ Aftur skýrði ég fyrir honum, að
ég gæti alls ekki hætt.
Um kvöldið lásum við konan mín ritninguna saman eins
og venjulega. Þá lásum við þar: „Allt er mögulegt fyrir
Guði.“ Ég fór að hugsa um það, sem sálnahirðirinn hafði