Heimskringla - 16.06.1887, Blaðsíða 3

mest atS, Heima á Fróni er kvikfjár-
rækt helzti atvinnuvegur, pá sjómenzka,
en iðnaður lítill, námagröptur og málm-
vinna nærri engin og skógarhögg alls
ekkert. Reynzlan hefur sýnt, að, þótt
einstakir gjörfugleika menn hafl komizt
upp á eina eða aðra vinnu hjer í landi
t. d. skógarhögg og námavinnu, þá er
hún þeim ekki Jafn eiginleg og ljett
eins og innlendum. Aðeins ungir menn
læra vinnu auðveldlega og geta orðið
jafngóðir verkamenn og innlendir, en
ðldruðum mönnum er örðugra að læra
og vinnan tekur meira á þá. Mikill
fjöldi manna hefur reyndar breftt
eptir þessu, enmargir hafa i hugsunar-
leysi látið stjórnast algerlega af kring-
umstæðum. Menn eru uppaldir við
búskap vanir við sjó, en kunna litið
til iðnaðar; enda hafa þeir gefið sig
helzt við sinni gömlu iðn, veiðiskap
og búskap. Þeir, sem hafa sezt ati í
bæjum, hafa sjaldan skarað fram úr í
iðnaði nje verzlun en optast orBið að
lúta lægri vinnu, svo sem bera vatn, saga
við, grafa skurði eða moka, og verið
nokkurskonar undirtyllur eða ókeyptir
þrælar innlendra. Þar á móti hafa þeir,
sem sezt hafa að út á landi og stundað
búnað komizt furðanlega vel áfram, að
sinu leyti betur en innlendir. Þegar
tekið er lillit til efnahags og kringum-
stæða þeirra. Kvikfjárrækt hefur heppn-
ast mönnum vel, þó í sumu megi þeir
læra af innlendum. Jarðyrkju hafa
menn lært auðveldlega og flestum lán-
azt. Fiskiveiði liafa menn einnig gefvB
sig viB, en, þó hún opt hafi komið sjer
vel fyrir fátæklinga, þá er hún arð-
minnst og stopulli en landbúnaður, og
örðugt er að stunda hvorttveggja til sam-
ans, og þess vegna betra að stunda ann-
aðhvort útaf fyrir sig. Menn skyldu
síður fara þangað sem mjögmikil skóg-
vinna útheimtist nje heldur gefa sig við
námagreftri eða málmavinnu eða vana-
legri daglaunavinnu, heldur annaðhvort
ganga á verkstæBi og læra handverk
eða setjast að á Iandi og byrja búskap.
(Framh. síðar.)
F i' e g n i r
Úr hinum íslenzku nýlendum.
MOUNTAIN, DAK., 30. maí 1887.
I>að virðist sem menn í J>essari
Isl.-nýl. hafi ekki mikin áhuga fyrir
að rita í t(Hkr.” um pað, sem við ber
meðal vor, f>ar sem ekki hefur sjest
neitt frjettalegt hjeðan svo langan
tíma, og er slíkt undarlegt, f>ar sem
t><5 er jafngóður fjelagsskapur og i
Vikurbyggð, einkum meðal hinna
ungu manna. Jafnvel J><5 ekki væri
miklar frjettir ritaðar, pá ættu menn
f>ó að láta í ljósi skoðanir sínar á
ýmsum mélefnuin, er væru fróðleg
fyrir alpýðu. J finir eldri menn ætti
einkum að gera sjer far um f>að, pvl
f>að eru einmitt ]>eir, sem bezt geta
af eigin reynslu sýnt unga fólkinu
fram á, hvaða stefnu er bezt að taka
til að verða sjer og öðrum til upp-
hyggingar og heiðurs í mannfjelag-
inu.
Tiðarfar hefur hjer verið bæði
of purkasamt og kalt, svo allt útlit
er fyrir að hveitiuppskera og hey-
verði með rýrara móti, nema því
fljótari umskipti komi. Að visu var
rigningin, sem kom 21. þ. m., mikil
hjálp, og hefur siðan verið heitara
veður; aptur komu hjer góðir regn-
skúrir 23. og 28. Á hvítasunnudag
var rigning mest allan daginn og
kaldur norðvestan stormur þegar leið
á daginn, sem hjelzt par til um miðj-
an næsta dag. í kvöld er heiðskírt
veður og stillt, svo regnið gerir
mikið gott, þó heldur væri kalt. Kf
vjer fengjum aðra eins vætu einu
sinni I viku, par til í miðjum júlí,
p& getur uppskera enn pá orðið nokk-
e margir af bændum eru skyldug-
ír, enn ef uppgkera verður eins lítil
hjer í sumar eins og í fyrra, pá er
ekki útlit fyrir að skuldir þeirra
minnki, og svo lengi sem peir ekki
geta borgað skuldir sinar geta þeir
ekki tekið miklum framförum i efna-
legu tilliti. Kn pó standa peir vel
að vígi, sem búa á góðum engi-
löndum, ef purkas>imar verður, ept-
ir pví sem hey seldist hjer siðastl.
ár, gem varí haust er leið: $3-4 ton,
og í vor $7-9. Jeg hef að eins lieyrt
einn bónda tilnefndan hjer í nýlend-
unni, er á pessu timabili seldi hey
tonnið á $3, og pegar hann var
spurður, hvernig Jiann gæti staðið
sig við að setja svo ódýrt, svaraði
hann jafnan pví: að hann vildi ekki
vera pekktur að pví að nota sjer
ney$ annara.—Þessi maður er Jón
Hörgdal, bóndi I Hallsonbyggð—.
Hann ætti vissulega lieiðurskilið fyr
ir mannkærleik |sinn, pvi sannarlega
er pað mikilsvirði fyrir pá, sem
kaupa, og ekki sizt pá fátæku.
Fjelagsskapur er hjer heldur
góöur, og virðist allt af fara vaxandi
Kappræðufundir hafa viöa verið
haldnir hjer síðastl. vetur, og voru
peir fjölmennastirá Mountain. Fund
ir voru haldnir einu sinni i viku fram
að sáningatima, en síðan aðra hvora
viku, og hafa ungir drengir jafnt og
fullorðnir tekið pátt i kappræðum,
sem lýsir pvi, að ungdómurinn er
farin að kosta betur kapps um að
upplýsa sjálfan sig en verið hefur.
Kf vjer höldum áfram að vinna í pá
átt, pá er vonandi að pað verði
með framtiðinni að góðum notum
fyrir oss.
Ungu mennirnir hjer í Víkur-
byggð byrjuðu vorið með pvi, að
koma á fót bindindisfjelagi, sem
saman stendur mestaf ungummönn-
um, er virðast hafa mikin áhuga á
að vinna kappsamlega móti nautn
áfengra drykkja. Nafn pessa fjel.
er Leiðarstjarnan og einkunnarorð
pess berjwnst til sigurs. Meðlimir
pess eru 35, og ekki búizt við að
peir fjölgi í sumar, en í haust eru
miklar likur til að vjer fáum nokk-
urn viðbóta, ef allt gengur vel.—
Fjelagið hjelt skemmtisamkomu á
sumardaginn fyrsta (ókeypis fyrir
alla) og var hún vel sótt. Að kveldi
sama dags var leikið ritið Úthýsing-
in af fólki norðan af Sandhæðum,
og var inngangseyrir 15 cents. Flest-
ir, er sáu leikinn, ljetu vel af honum.
Nú eru menn hjer farnir að
hugsa til undirbúnings fyrir pjóð-
hátíðina 4. júlí hjer I Víkurbyggð,
er búið að kjósa nefndir til að und-
irbúa skemmtanir pær, er fram eiga
að fara á hátiðinni, svo jpað er fullt
útlit fyrir að skemmtanir verði hjer
bæði meiri og fullkomnari en nokkru
sinni áður, par sem vjer höfum svo
langan undirbúningstíma nú, en
undanfarin sumur hefur ekkert ver-
ið um pað hjer i Víkurbyggð nema
hálfsmánaðartíma fyrir hátiðina, en
allt um pati fengu Vikurbúar pann
vitnisburð, að samkoma peirra 4.
júlí f. á. hefði verið betri heldur en
í nokkrum öðrum smábæ par ná-
lægt. Vjer vonum eptir að sjásem
flesta af kunningjum vorum frá Cana-
da hjer syðra á hátiðinni.
t>. Þorfinnsson.
MINNEOTA MINN., 4. júní 188T.
Síðan jeg skrifaði siðast hefur
veðrátta verið hin hagstæðasta; hæg-
ir regnskúrir hafa komið við og við,
en pess á milli sólskin og stillingar;
aldrei ofsa hiti. Kn á pessum tíma
hefur mannlifið hjer I Minneota ver-
ið umbreytingum háð, en pær eru
allar tilheyrandi verzlunarstjettinni.
Hin fyrsta er sú: að hinn mikli
unautakongur”, T. D. Seals, er fall-
inn I verzlunarrot, vegna skulda, og
er nú veriö að selja eignir hans, pær
sem nást. önnur er sú, að peir
bræður (Davidsons) hafa selt bank-
ann, er peir áttu hjer i Minn., Kng-
lendingi, Steele að nafni, hefur svo
heyrzt að peir bræður muni flytja
innan skamms alfarnir til St. Paul.
í Norðurbyggð er nýmyndað
lestrarfjelag; til byrjunar hefur pað
nú fengið 4 íslenzk frjettablöð og
býzt við að fá bækur i haust.
í gærkvöld hafði safnaðardeild
Minneotabúa fund með sjer til að
ræða um ýms safnaðarmál, par á
meðal um húsbygging fyrir prest-
inn. Málið var mikið rætt, Jen sök-
um timaleysis varð engin viss niður
staða pví viðvikjandi, og pvi svo
visað til næsta fundar, sem haldin
verður í kvöld. Kptir pví, sem út-
lítur með petta mál, verður húsið
byggt og að öllum líkindum hjer í
Minneota.—Kirkjusöfnuður Norð-
manna hjer i Minn. hefur hreift pví,
að sjera N. S. Þorláksson gerðist
einnig prestur hans, en um pað hef-
ur ekkert verið samið enn.
í gæt lag kom hingað með
hraðles'tinni frú Þorbjörg, móðir al-
pingismanns Jóns Ólafssonar.—Guð-
laugur Guðmundsson, sem fór hjeð-
an hfcim til íslands fyrir tveimur ár-
um síðan, er sagt að muni koma
hingað aptur i sumar. Kinnig hefur
heyrzt, aö Vilborg Snorradóttir hafi
i hyggju að koma.
Járnbrautin, sem Marshállbúar
vonuðust eptir að sjá lagða gegn
um Lyon-hjeraðið I sumar, fyrir ein
hverjar gildar og góðar ástæður
kemur nú ekki í sumar.
Siðastl. föstudag var barnaskóla
Minneota sagt upp eptir níu mán-
aða setu.
Kr pað satt, að sjera Matthías
Jochumson hafi gefið kost á að ger-
ast prestur íslendinga hjer í Ame-
ríku? E>að hefur heyrzt hingað, að
hann hafi beðið herra B. Pjetursson
að útvega sjer söfnuð hjer vestra.
Glpsy Blaii''
(Þýdd saga.)
(Farmhald).
Lucya hrökk frá honum eins eg hann
væri höggormur, er vildi bíta hana; hest-
urinn, sem var farin að stillast, byrjaði
á ný atS ólmast, en enginn tók eptir því,
að ókyrrleiki hestsins orsakaðist af því,
að svartskeggjaBi ’maðurinn stakk hann
með nál í síðuna. Fljótur sem eláing
greip hann Lucya úr söðlinum og setti
hana ,niður í grasiB og hvíslaði um leið
í eyra henni: ,Óttastu ekki, þjer skal
ekkert |mein unniC; jeg skal verja þig
eins og sjálfan mig’.
Við þessi hughreystingarorð, lifnaði
aptur von um frelsi. Þessl maður hafði
áður talað í köldum og bistum rómi, en
nú í blíðum og viðkvœmum, og henni
virtist hann mundi hafa bæði vilja og
mátt til að efna það, sem hann sagði.
Hann variS aptur alvarlegur í máli,
og tók þannig til orða: ,Þetta bannsetta
tígrisdýr reif mig til skemmda’.
,Hafðu þetta, hvolpurinn þinn’, hróp-
aði Clark, um leið og hann sló svart-
skeggjaða manninn á nasirnar. (Vogar
þú, sótrapturinn þinn, aö snerta hendi
vitS ungum stúlkum’?
Maðurinn datt við höggið, en sagði,
um leið og hann stóð upp aptur: ,Þessi
skrifast þjer til góða, Clark’.
Jlaltu tungu þinni í skefjum, asni,
því annars getur skeð að þú lútir látt’,
mælti ræningjaforinginn reiðulegur.
4. KAPÍTULI.
Hinn svartskeggjaBi dróg sig út úr
hópnum og tautaði eitthvaB llátt fyrir
munni sjer. Traust það, er Lucya rjett
áður hafíi til hans, hvarf nú rjett eins
og dögg fyrir sólu. Eða var það ekki
von? Hvernig gat hún vænt hjálpar af
þeim manni, er óhegnt Ijet það, sem
honum var gert til hneysu, bæði hrakinn
og nefndur þýjarnöfnum. Bf þessi ímynd-
aði verndari hennar hefði brej-tt eptir
þátíBar þarlendum siö mundi hann um-
svifalaust hafa gripið til skammbyssu
sinnar eða dregið hinn oddhvassa morB-
hníf úr skeiðum. Á þeim tíma voru það
þau tvö vopn, er leiddu flestar sakir tll
lykta.—En þó hugsafli hún að hann með
elnhverju öðru gæti orðið sjer aB liði,
þó hann í þetta skipti hefði sýnt sig sem
ragmenni.
Lucya var nú sem fangi fallin í hend
ur Clarks.—Vjer verðum þó að segja
honum það til hróss, aö hann reyndi til
eptir megni að klætiast vlnarbúningi í
augum hennar, þó þaB væri árangurslaust.
Hún vildi enn gjöra elna tilraun tll
að sleppa, fyrst engin brögð dugðu,
hugsaði hún sjer að reyna aB vekja
meBlíðun Clarks meB fyrirtölum og bæn-
um.
,Ó Burt Clark! ef mannlegt blóð
rennur í æðum þínum, sjeu ekki allar
mannlegar tilfinningar útdauBar úrbrjósti
þjer, sje ekki samvizka þín sofnuB, þá
vona jeg aB þú fyrir guBs skuld hafir
meðlíðunmeð mjer og lofir mjer að fara
í friBi heim aptur til hins dauBvona
bróður míns!'
,Sje skapadægur þess gamla komið,
þá er þjer ofvaxið að varna dauða lians
eða lengja lifstundirnar. Jeg hef annaB
að gera en að þrasa hjer; jeg kæri mig
alls ekki um að nýbyggjarnir krækji
önglum sinum í hæla mjer’.
,Þú getur fariB með mjer til bróður
míns, svo þegar jeg hef veitt honum þá
siBustu hjálp, þá skal jeg fara jmeð þjer
aptur, ef þú æskir þess’.
,Nei, min kæra. Vmsra orsaka vegna
læt jeg ekki sjá mig í Wadeville fyrst
um sinn; það er þvert á móti hinni þeg-
ar gerðu ætlan minni'.
,Lofaðu mjer þá að fara einni, og
trúðu því, sem jeg segi þjer, taktu hest-
inn minn, en láttu mig hafa annan i stað-
in. Jeg sver það vlð æru mína, að jeg
skal koma aptur til þín’.
,Hættu sliku. Þú ert kvennmaður.
Æra og orð kvennfólks eru einskisvirfli’.
Lucya sá nú að allar tilraunir hennar
til undanfærslu voru til einskis. Þó hún
væri djörf og huguð, gat hún ekki ann-
aB en óttast hina yfirvofandi hættu, og
þar við bættist síi hugsun hennar, að hún
þóttist sjá bróður sinn liðið lík, einmana
og án nokkurar hjálpar. Þetta allt sam-
an gerði hana nær því frávita, svo hún
hrópaði grátandi:
,Ó, Burt Clark! lofaðu mjer lieim til
vesalings bróður mins’.
,Jeg get það ekki, Lucya’.
,Þú ætlar að gera mig stjórnlausa’,
mælti hún, og greip um leið til skamm-
byssunnar.
,Komdu. Jeg skal liugsa um hvað
hægt er að gera’, sagði Clark, en hann
vissi ekki að á þessari stundu hjekk líf
hans sem á hálfbrunnum þræði.—Hann
tók Lucyu við hönd sjer og leiddi hana
þannig um stund, þar til þau komu í
lítið dalverpi, er var aðfangastaður stiga-
mannanna um nóttina; var þar kveiktur
eldur, og settust allir kring um liann;
sumir lágu í grasinu, aðrir stóðu eða sátu
og reyktu pípur sínar, og töluðu um
liðna og ókomna tíma.
Clark kom með stól handa Lucy til
að setjast á, og gafst henni tækifæri til
að virða fyrir sjer þennan óaldarflokk.
Hin sólbrunnu andlit og drungalegi svip
ur, er grúfði yfir þeim öllum, boðaði
henni enga miskunn. Einkum gat hún
nú betur að gætt svartskeggjaBa mann-
inn. Hún þekkti hann af hinum skrítna
höfuðbúnaBi, er hann bar, að öðru leyti
var hann klæddur sem hinir. Og þó var
hann einhvern veginn frábrugðinn þeim,
andlitsdrættirnir voru ekki eins grimm-
legir, og augna tillit hans ekki svo villt
sem hinna.
Lucya aðgætti hann vandlega; henni
datt í hug að hann mundl, ef til vildi,
vera dularbúinn.—Hún hrökk upp úr
þessum liugsunum sínum við skotdunur,
er ómuðu í fjallshlíðinni. llæningjarnir
spruttu allir á fætur, og gripu vopn sín.
,Slökkvið eldinn’, mælti Clark,
,slökkvið hann á augabragði’. En um
leið heyrBizt blýstrað skammt frá.
jBíðiB viB’, mæltl foringinn, ogskip
aðl einum aB fara og vita, frá hverjum
vísbendingin væri. Fáein andartök liðu;
hver stóð í sömm sporum, búin til varnar.
í annað sinn heyrðu þeir blýstrað með
tvenns konar hljóðbreyting. Við það
hvarf hræðslusvipurinn af enni Clarks.
.Engin hætta fjelagar’ mælti hann, látiB
eldinn loga’. í þvi sama sáust tveir
menn nálgast eldinn, var það annar sá,
er Clark sendi, en hinn varmaður herða-
breiBur, og lýsti búnaður hans og yfirlit
því, að hann mundi tilheyra flokknum.
Hann gekk mjög þunglamalega sem
hann væri langt að kominn. ,Hvati lengi
hafið þjer verið hjer’, spurði hann um
lelð og hann settist niBur.
,Síðan um mlðjan dag’, svaraöi Clark
,en sástu nokkuð ótryggt?’
,Nei, en jeg hef nýjar frjettir a«
segja’.
,Það er svo. Máske nýbyggjarnir
sjeu að búa sig á mótl oss?’
,Nei’.
,Eru það þá gótSar frjettir?’
,Getur veriB, og máske ekki’.
,8yngdu það út, hver skoliinn sem
það er’, mælti Clark óþolinmóður.
(Gipsy Blair, lögregluþjónninn hefur
fundiB spor vor’.
Ræningjarnir fölnuðu við þessa
fregn; nafn þess manns var nóg til að
skjóta þeim skelk í bringu. En Lucya
tók einkum eptir breyting á svip svart-
skeggjaða mannsins, þegar nafnið var
nefnt.
Clark náði sjer fljótlega aptur. Hann
dró hnif sinn úr skeiðum og stakk hon
um allt að skapti í trjástofn, er þar stóð,
og mælti: .Sjáið, hvernig hnífurinn
stendur í þessu trje, væri Gipsy Blair
hjer, skyldi hnífur þessi standa þannig í
hjarta hans’.
Lucya horfði stöðugt á svartskeggj-
aða manninn, hún sá að hann skipti lit-
um og sýndist eldur tindra úr augum
hans. Henni flaug í hug, að matSur þessi
mundi veraí einhverju sambandi við hinn
ægilega lögregluþjón.—Hver veit nema
Gipsy Blair sje nær en nokkurn varir.
Það væri ekki óhugsandi að stigamanna-
foringinn oglögregluþjónninn stæðu and-
spænis hvor öðrum einmitt á þessari
stundu.
5. KAPÍTULI.
Við þessa hugsun endurnýjaðist von
Lucyu; hún minntist þess, er hann hafði
sagt í eyra henni, þegar hann tók hana
af Itaki. Nú þóttist liún sjá, að það hefði
verið klókindabragð hans að vægja fjrrir
foringjanum. Lucj'a var að leita atS
Gipsy Blair, og fjTÍr bllnda tilviljun var
hún nú búin að fynna hann. Hefði hún
farið þjóðleiðina, þá hefðl hún slopoið
hjá þessari hættu, er varð á þessum vegi
fyrir henni, en þá hefði líka fer5 henn-
ar orSið erindisleysa.—Hún áleit sig
heppna mitt í ógæfunni.
Ræningjarnir hjeldu ráðstefnu—um
hvað, mun lesarinn ímynda sjer—. Enn
svartskeggjaBi maðurinn tók engann þátt
í umræBum þeirra eða ráBagjörSum, en
virtist þó veita öllu nákvæma eptirtekt,
er hinir sögðu.
Hinn nýkonjni maBur tók til máls,
þegar Clark liafSi stungið hnífi sínum í
trjeð, á þessa leið: ,Vjer getum aldrei
orBiB óttalausir meðan Gipsy Biair er lif-
andi; hann fylgir oss sem vor eigin
skuggi’.
,Envjer erum hjer 20 saman og allir
vel hraustir menn, og sýnast þvi litlar lík-
»r til að einn maður reisi rönd viö svo
mörgum’, mælti Clark. ,Nei, hannverB
ur aB víkja’.
,Það er hægar sagt en gert. Gipsy
Blair er heljarmenni viSfangs’.
,Þú skelfur af hræBslu, Nathan Grit-
man, sem lauf fyrir vindi, ef þú heyxir
nafn hans nefnt; það er gott útlit fyrir
að þú hafir ótta af honum’.
,Það er hið samafyrir þjer, síðan þú
hrökklaðist undan byssu hans forðum.
Þú ert óspar á heitingar og svardaga og
fljótur til að stinga hnífi þínum í dauða
hluti o. s. frv., |en ef þú mætir Gipsy
Blair, mun lúður þinn gjallaöðrum rómi’.
,ÞaB mun reynt verða; við munum
finnast, og þá skal annar hvor okkar lúta’.
,Það verður þú, sem lýtur’, heyröist
einhver óþekkt rödd segja. Ræningjarn-
irhorfðiróttaslegnir hver á annan. ,Hver
talaði’, var spurt. ,Hvers orð voru þetta?’
En enginn þóttist hafa talað.
,Er hjer svikari á meBal vor?’ Spurði
Clark í grimmlegum rómi, og brá litum.
,Þaö er að eins einhver, sem vill
hræða þig’, sagði Nathan Gritman. Lát
um oss ekki eyða tímanum í óþarfa þrasi,
tölum heldur um t>að, sem gera þarf.
Munum þaö að vjer höfum mikilsrarð
andi mál að íhuga, semer:að ryBja Glpsy
Blair úr vegi frá oss’. •
,Hvað varstu aB skjóta þarna upp i
fjallinu’ spurði Clark.
,Það var hjörtur, er jeg sendi kvaðju
mína’.
Lucya tók vel eptir öllum breyting-
um, er voru margvíslegar á svip hins
svartskeggjaða meBan á samtalinu stóB.
Það var hann, sem talaBi orðin, er hin-
um varð vest við. Þá talaBi hann í sama
rómi sem hann hvíslaði huggunar orðun-
um í eyra hennar. Og væri þessi maður
ekki Gipsp Blair sjálfur, þá hlaut hann
samt að vera hans maður. Lucya braut
huga sinn um, hvernig hún gæti bezt
framflutt erindi sitt undir þessum kring-
umstæðum. Hún hitti ráðið, og veik
sjer að Clark, spyrjandi:
,Er það Ronald Blair, sem þið taliö
um?’
,Já, eða livað um það. Hefur þú
nokkuð um hann að segja? spurði Clark.
,Jeg var send til að finna Ronald
Blair, en þið hafiðtafið ferS mína’. Meö-
an hún talaði hafði hún ekki augun af
þeim svartskeggjaBa; hín vildi sjá, hvort
orð hennar hefðu nokkur áhrif á hann.
Hann horfði líka á hana eins og hálf-
undrandl.
,Þú varst send til aB finna Gipsy
Blair?’ spurBi Clark. Alllr uröu nú for-
vitnir að hejra um erindi hennar, en
Nathan Gritman sagBi:
,Nú eru refir í launsátrum, f jelagar.
Nýbyggjarnir búa oss svik. Hún hefur
átt að flytja boð þeirra til Gipsy’.
,Er það svo Lucj'a?’
,Til hans hafði jeg erindi’.
,Segðu tafarlaust, hvað það er, efia
jeg skal kvelja þig til þess’, aagði Nath-
an Gritman.
Hinn svartskeggjaði hafðl tekið ajer
þar stöðu, sem hann gat vel heyrt hvað
Lucya sagðl, án þess þó að eptir honum
væri tekið.
,Jeg skal segja ykkur erlndið. Fjt-
ir mörgum árum síðan voru þeir fafiir
Ronald Blairs og föðurbróðir minn fje-
lagar og vinir, og nú vill bróðir minn
framhalda (>eim vinskap við son vinar
síns’.
,Hver and.., hvert er erindið’.
,8em jeg sagfii áður liggur bróðir
minn að fram kominn, og það er hans
síðasta ósk að ná fundi Ronald Blairs,
svo hann geti sagt honum og falið á
hendur launungarmál, er hann hefur.
Jeg vissi að Gipsy var hjer skammt frá,
fór jeg því á staB að sækja hann og vísa
honum leið til Leonhards, er býr á Beach
búgarði vlð Fjórðalæk’.
,Þetta var þó sannarlega happa at-
vik að hún skyldi þannig segja erindi
sitt. og svo hvar bróður hennar er að
finna. En hvafi á slíkt þvaður afi þýða,
sem þú fer með?’ mælti Gritman.
,Þetta er merkilegt erindi’, mælti
Clark, ,já, svo merkilegt, að jeg held
jeg verði að láta Lucyn lialda áfram að
flnna Gipsy Blair’.
,IIvað hugsarðu með því?’
,Með því móti gætum vjer ginnt ref-
inn í gildruna, þegar hann aleinn og
ugglaus vœri á leifi til Leonhards’.
(Framhald síðar.)