Heimskringla - 04.08.1887, Síða 3

Raiflir almenainp.
[RiMjárnin dhyrgist ekki raeiningtir
t'*r, er frara koma i Uröddum almenn-
ings”.]
t>ar eð liinn heiðraði höfundur
sem jeg á að máli við i grein minni
u Vísbending", upp&stendúr, að jeo
hafi auðsjáanleera misskilið grein sína
um (lLántektir og akuryrkju”, vil
jeg nú, honum og sjálfum mjer til
rjettlætis, leitast viðaðgera gleggri
grein fyrir máH mínu, svo allir
megi sjá, hvernig peim misskiln-
ingi sje varið, ef nokkur er.
J>að voru að einstvær setnino-
ar í grein höf., sem jeg dirfðist að
mótmæla, en pasr áttu auðvitað
djúpar rætur í málinu.
Plin fyrri er svona:
Fjelagitt hefur aíi vísu fengið sína
vi'ixtu (8 af hundraði), en pað pykir pví
ekki nóg. Ef bóndiun getur ekki borg-
að á tilteknum degi, má hann gera svo
vel að afsala sjer eignarrjettinum til
landsins. Þar í liggur aðal-ágóði fje-
lagsins.
Hin seinni lýtur að hinni fvrri
og hljóðar pannig:
Því verður ekki neitað, að þetta er
gangurinn; svona löguð verzlun á sjer
stað daglega um pvera og endilanga
Ameríku. Það er með pessu móti að
hinir mörgu selja óðul sín í liendur
tiinna fáu, mynda irskt landveldi mitt í
hinni frjálsu Atneríku, og mynda lands-
drottna, sem eru margfalt meiri blóð-
stigur en peir nokkurn tima eru á írlandi
sjálfu, af fví lögin hjer gefa lands-
drottnum svo mikið siakari taum.
Þá er nú að sjá í hverju mis-
skilningurinn er fólginu. Mjer skilst
pað vera álit höf. 1 pessum setning-
um, að fjelagið láti sjer ekki nægja
með vöxtu höfuðstólsins, pví hafi
bóndinn ekki peningana til reiðu á
tilteknurn degi, pá hafi hann ekk-
ert undanfæri, ekkert annað úrræði
en að sleppa landinu. Og par í
liggi aðal-ágóði fjelagsins; petta
sje gangurinn; pannig selji hinir
inörgu óðul sin í hendur hinna fáu;
petta eigi sjer stað daglega um
pvera og endilanga Aineríku; svona
myndist hin ægilegu landveldi.
Mjer er næst að álíta, að jeg
skilji grein höf. fyllilega, og að
pað sje öllu fremur meiningainun-
ur en misskilningur, sem okkur l>er
á milli.—Manni er ekki svo hætt
við að misskilja pað, sem nógu er
skýrt og skorinort. Hinn heiðraði
höf. verður að gæta pess, að pað
«ru að eins tvö atriði sem okkur
greinir á um, og pað eru einmitt
pau, sem jeg hefi nú bent á, og
sem hin fyrri grein tnín er algerlega
sprottin af, nefnilega: Afleiðing
lántekta, og tilefui landvelda—frem-
ur en að andmada nokkru öðru—,
lýsti jeg yfir mínu sampykki. Þetta
vona jeg nú að höf. komi til að játa.
Mig furðar stórum, af hverju
höf. ræður pað skoðun mína, að bónd
inn geti verið sjálfstæður, pó hann
sje í skuldum, pvf slíka ályktun er
alls ekki að finna í grein minni,
trkyldi höf. endilega ráðapað af pví,
eða álíta pað vegna pess, að jeg var
ritgerð hans sampykkur, að svo
miklu leyti, sem hún miðaði til pess
að hvetja til sjálfstæðni og aptra
skuldum, pó jeg væri honum sund-
urpykkur um afleiðing lántektanna?
Ef svo skvldi vera, pá er mjer spurn:
Hefði ritgerð hans ekki getað full-(
nægt tilgangi sínum, pó hann hefði
viðurkennt hinar sönnu og eðlilegu
kringumstæður og úrræði? Hefði
hann ekki getað sýnt mönnum fram
á pað, hve viðurhlutamikið pað væri
tyrir bændur (eða hverja aðra), að
Ur>diroka sig skuldum og rentum,
fneð ögru nl(5ti en að innbyrla mönn-
lmi það, að veðfjeð (landið) væri
tapað, svo framarlega að menn ekki
stæðu skil af höfuðstólnum? Jú,
það hefði hann getað—Eðli er ætfð
trútt.
Dæmið, sem höfundurinn kem-
ur með viðvíkjandi landveldi, snerti
alls ekki pað atriði, sem okkur
greinir á um; pað miðar einungis
til þess, að sýna að landveldi eigi
sjer stað, hvernig peirn fari fram o.
s. frv., en leiðir engin rök að upp-
runa veldisins. Það raskar pvíekki
hót mínum ástæðum nje áliti.
A einum stað er höf. máli mínu
sainpykkur—allt að peirri lítilvægu
undantekning, að gjaldfrestinn sje
pó einkum að fá f hinum eldri
byggðum—. Jeg kalla petta lítil-
væga undantekning, sökum þess,
pað liggur svo berlega f augum
uppi, að gjaldfrestinn er allt að
einu að fá í hinum yngri sem eldri
byggðum, eptir að par hefur lán
verið einu sinni veitt. Eða vill
hiff. álfta, að byggðunum fari aptur
með aldri og umbótum? Ekki get
jeg meint pað. I>að er auðvitað
erfiðara fyrir nýlendubúa en hina,
að komast að láni í fyrstu, en eptir
að ein nýlenda er komin á það rek,
og í pað álit aS veðbrjef í löndum
hennar hafa verið tekin gild móti
ærnum peningum, parf enginn að
óttast að pað fáist ekki gjaldfrast-
ur og lán framvegis. Lánið er
vanalega veitt til 5 ára—og peim,
sem tóku lán fyrir 5 árum síðan,
mun ekki verða neitað í dag. Þetta
vona jeg nú að höf. fallist á, og pá
yrði öllum ágreiningi lokið; pví sje
pað ekki sönn afleiðing lántektanna,
að maður verði að afsala sjer eign-
arrjettinum til landsins, þegar pen-
inga. vantar á gjalddegi, pá getur
slíkt ekki orðið tilefni til landveld-
is—um fleira er ekki að ræða.
Höf. þykist ekki sjá, til hvers
pað væri fyrir auðmennina að kepp-
ast við að lána út peninga sína, ef
þeir par með næðu ekki meira og
ininna af landinu undir sig. Svar:
Ef hvern einstakann bónda inunar
nokkuð um renturnar, sem hann
geldur árlega af peningum auð-
mannsins, pá ætti auðmanninn (eða
pó fjelög sje), sem á peninga úti-
standandi í hundruð-púsunda og
iniljóna-vfs! að muna dálítið um
rentur pessar upphæðar, pegar pær
eru komnar í eitt. Dað eru einmitt
renturnar, sem þeir gangast fyrir
og sætta sig við. Löndin fengju
þeir ekki, pó þeirvildu. Jeg vona
að höfundurinn geri sig ánægðann
með petta svar.
E>ar næst spyr höf., hvort nokk-
ur dæmi sjeu til, að menn þessir
hafi slegið hendinni á móti landinu,
pegar peningar fengust ekki. Svar:
Jeg veit mörg dæmi til pess, að
þeir hafa beðið svo lengi sem heilt
ar, hafi þeir átt nokkra von á pen-
ingunum. En Þegar rentur ekki
eru borgaðar, og engin von er á
borgun, eða landið verið yfirgefið,
pá koniast peir ekki hjá pví að
taka landið veðbrjefinu til fullnæg-
ingar. 1 peim tilfellum verður pó
allt að ganga lagaveg. Landið er
boðið upp á söluþingi; veðhafandi
liefur rjett til að bjóða f landið
eins og aðrir, og sá hreppir sem
hæst býður. Seljist landið fyrir
meira en nemi skuldinni, fær sá er
landið átti, hvað sem par er frain
yfir; og síðan hefur hann rjett til
að endurleysa (redeern) landiti, hve
nær sem er innan 12 mánaða (lög-
bók Minn., bl. 843—4). Þetta sýn-
ir, að lántakandi hefur ofur lftið
svigrúin til að hjálpa sjer í svona
löguðuin kringumstæðum, og að
pað liggur ekki stór auka-gróði í
því fyrir veðhafanda, að selja land-
ið, sem pá er einnig sönnun fyrir
pví, að landveldi stafar ekki af láni,
og að veðhafendur geta ekki hugs-
(að sjer að gerast landdrottnar með
pessari aðferð—, nema peir sjeu pví
heimskari en aðrir menn!
Það fer fjarri pví, að jeg sje
að mæla- ineð lántektum, eða jeg á-
lfti það nokkur óskakjör fyrir bóml-
ann, að lána hjá einum til að borga
hinuin, pó honum sje pað betra en
að sleppa landinu. Mjer dettur ekki
heldur til hugar að bera á móti pví
að landveldi eigi sjer stað, pó pau
stafi ekki af lántektum bændanna.
Ekki er jeg heldur að halda pvf
fram, að það sje fyrir ((manngæzku”
auðmannsins að bóndinn fái gjald-
frest eða nýtt lán, hve nær sem hann
æskir. Þar er jeg ekki að dæina um
(Jeg býzt pó við að auðmennirnir sje
upp og niður eins og aðrir menn, og
að örbyrgðin sje rjett eins skað-
leg og auðæfin). Jeg gef pað líka
eptir, að með engu inóti yrði jafn
auðvelt fyrir auðmennina að auka
afl sitt og vald eins og með pvf að
svæla undir sig landið, par til meiri
og minni hluti fólks yrði ekki frjáls
jafnvel að standa og sitja á jörð-
unni, nema á pjóðbrautinni,—ef þeir
fengju pví viðkomið! En pað er
ekki hætt við að slíkt komi fyrir f
Ameríku; lögin eru pvf til hindrun-
ar, og frjáls alþýða 113'tur rjettar
síns betur en svo.
í von um, að hinn heiðraði höf.
skilji meiningu mfna nú betur en áð
ur og að mestu athugasemdir hans
verði pvf efninu sainkvætnari en hin
ar fyrri, segi jeg máli mínu lokið.
Satt að segja er jeg ekki gefinn fyr-
ir deilur. Jeg mætti líka vita, að
pað eru útgefendurnir sjálfir, sem
jeg á að máli við, svo mjer væri nær
að gera eitthvað parfara fyrir blaðið
t. d. útvega pví eina 20 eða 30 á-
skrifendur, heldur en að standa f
deiluin við ritstjórann.
F. R. Johnson.
Cripsy Blair.
(Þýdd saga.)
(Farmhald).
Clark svaraði honum engu orði.
.Þat! er ekki eyðandi orðum við
þennan væskil; hann er blauðari en geit.
Setjið á hann handajárnin piltar’. Og
ó'Sar var hespunni læst að höndutn haus.
18. KAPÍTLLI.
Að pví búnu hjelt flokkurinn á stað,
og eptir fáa klukku tíma voru ræningj-
arnir komnir í sterkt varðhald.
Tveimur dögum seinna, seint um
kvöld, var Gipsy á leið til Manton Le-
onards í peim erindagerðum að byrja á
arfsmáli Lucyu. Það var komið myrk-
ur og hinir drungalegu skýjabólslrar
þeyttust til og frá um loptið sembotiaði
að óveíur væri í nánd. Tók hann sjer
því náttstaS í fyrsta gestgjafahúsi, er
hann kom að. Hann gekk frá hesti sín-
um í hesthúsinu, og fór svo til stofu.
'Umleiti og hann opnafii dyrnar, lieyrði
hann nafn sitt nefnt.
Kringum stórt drykkjuborð i stof-
unni sátu nokkrir ferðamenn, sem voru
að tala um hinn alkunna lögregluþjón,
Gipsy Blair.—í hópnum var risavaxinn
maður, velbúinn, sem mælti, um leið og
hann tók staup af borðinu: (Gipsy Blair
er engu minni fantur en þessir, sem
hann nú nýlega tók til fanga’.
Við fyrsta tillit var það ekkert í fari
liins víðfræga lögregluþjóns, er ljóslega
sýndi þennan ofdirfskufulla, týhrausta
mann. Útlit hans var blítt og aðlaðandi.
En ef reyna skyldi þrek hans, var hann
ljón snar og sterkur —Það er almennt á
svona stötSuni, að komumenn gefi sig í
hóp þeirra sem fyrir eru—. Gipsy slóst
nú i hópinn, og svaraði hinuin stóra
manui í óþý-Sum og rustalegum rómi.
—(Jeg ímynda mjer ókunni inaður, að
þú þekkir Gipsy Blair mjög lítið’.
(Þú heldur það, en livers vegna ?’
(Ef þú þekktir hann, mundir þú
ekki tala svona óvirðulega um hann’.
(Má vera að þú þekkir hann betur,
ókunni ma'Sur’.
(.Já, jeg er viss um það’.
,Og þú álítur liann ágætis mann ?’
,Já, það geri jeg’.
Hinir, er áSur höfSu lialdið uppi
tali við stóra manninn, sem virtist aS
vera drjúgur af sjálfum sjer, gáfu nú
lögregluþjóninum allan tímann til aS
verja og sækja málstaS Gipsy Blairs
Þeir vissu vel, að þræta þeirra mundi
enda með blóðugu slagsmáli, þvi slíkt
var svo daglegt á svona afskekktum
gtöðum.
(Jæja’, mælti stóri maðurinn. (Okkur
kemur ekki saman um þetta, þvíjegálít
ekki Gipsy Blair vandaðan mann’.
(Því ekki ?’
(Þú veizt, að tii þess að taka þræla
til fanga, verða menn að við hafa þræla
aðferð’.
(Ekki æflnlega’.
(Heyrðu vinur! Mjer líkar ekki
þessi talsháttur þinn’.
(Jeg get ekki gert vits þvi. Mjer
fellur líka illa að þú skullr hallmæla
þeim manni, sem jeg er viss um að
aldrei hefur gert þjer neitt illt.
(Ilvernig veiztu að hann liafi aldrei
veriö mjer til meins ?’
(FyrirgefSu; jeg tek það aptur; það
getur vel verið að hann hafi eitthvað
haft við þig afl sýsla, tildæmisí klækja-
mála njósnunum’.
Tilheyrendurnir horfðu undrandi á
lögregluþjóninn; þeir voru hissa af því
ats hann, svo gætnislegur maður, skyldi
voga að tala þannig við heljarmennið,
og bjuggust við á hverju augnabliki að
sjá morðvopnið blika, og hinn ókunna
ofurhuga hníga örendann á gólfið.—En
heljarmennið hreifði því ekki. Iiann
horftSi undrandi á mótstöðumann sinn
og sagði: (.Jeg held þú þekkir mig
ekki’.
(Það skiptír mig engu, hver þú ert’.
.Attu heima hjer í grendinni ?’
(Heimili mitt er í þessu fylki, þar
sem jeg er staddur i það og það skipti’.
(Þú lætnr sem þjer líki Blair ?’
(Já, og mjer likar ekki alS einn nrSi
annan’.
(Hver hefur verifi niddur ?’
(Honald Blair’.
(FyrirgefSu kunningi; jeg sagði að
eins mína meiningu’.
(En það var skakkt, og þjer hefSi
verið betra aS þegja’.
(Og þú lieldur það’.
(Já’.
(Veiztu það ókunni maður, að mjer
líkar þú vel’.
(Er það svo. Það er fljótfædd hug-
mynd’.
(SjáSu, mjer lika allirsem eru djarf-
ir, og fyrir dirfzkuna fyrirgef jeg þjer
ruddaskapinn, sem þú hefur sýnt’.
,Jeg hef ekki beðið þig fyrirgefn-
ingar’.
(Jeg held þú ætlir aS egna mig til
reiði’.
Lögregluþjónninn hló kuldalilátur;
stóri maðurinn sneri sjer til gestgjaf-
ans og spurði: Er þessi maður vinur
þinn ?’
Gestgjafinn, sem var stiltur maður
og blátt áfram, svaraSi: (Jeg hef aldrei
sjeð hann fyr en nú, en hver helzt er
liingað kemur, og sem hagar sjer ráð-
vandlega, sá er vinur minn’.
(Jæa, herra gestgjafi; líki þjer illa
liark í húsum þínum, þá er þjer ráð-
legast a'S vísa honum á dyrnar’.
(.Jeg hef enga heimild til að reka
inanninn út. Hann hefur jafnan rjett
til aS láta meiningar sínar í ljósi sem
hver annar’.
(Yiljir þú ekki reka hann út, þá
skal jeg gera það’.
19. KAPÍTULI.
Nú var komiS aS því, er hinir
bjuggust við að leiða mundi af þræt-
unum.—Gipsy Biair hirti ekki um að
auðmýkja sig; hann smá hló, en stóri
maðurinn æstist því meir.
(Þurfi jeg að reka gesti mína út’
mælti gestgjafinn, (mun jeg geta það
sjálfur, án þess að a'Srirhjálpi mjer’.
(Það er mikið rjett’ svaraði stóri
inaSurinn, (en þessi maður liefur mis-
boðið mjer í orðum, og vegna þess
verSur hann að fara burt hjeöan’.
(Hver ertu herra, sem tekur þjer
hjer svo mikið vald’, spurði nú lög
regluþjóuuinn.
(Nafn mitt er Bob Marvin’, mælti hinn
met! voldugri röddu um leið og liann
rjetti úr sjer. eins og hann var langur
til. Nafn hans virtist hafa mikil lotn-
ingar áhrif á þá nærstöddu, nema Gipsy
Blair; svipur lians breyttist ekki hiS
minnsta.
Bob Marvin var tröll að vexti, og
æfður fimleikamaður, og þar að auki
orðlagöur áflogahundur. Hann hafði
opt verið í einvígum og á blóðugum
fundum, voru því fáir, sem til hans
þekktu, er vildu eggja liann til óeirða
við sig.
Þegar Bob var búinn aö segja til
nafns sins, sagði lögregluþjónninn: (Þá
skal mig ekki furða, þó þú lastir Gipsy
Blair’.
(Hvernig er það aS skilja, herra’,
spurði Bob reiðulegur.
(Jeg talaði hreint og beint eins og
jeg meinti, og ímynda mjer aö allir hjer
viðstaddir hafi heyrt og skilið, hvaS jeg
sagöi’.
(Þú verður þó að gera þig beturskilj-
anlegan, eða þessir skulu—og reiddi til
hnefana—deyfa dálítið hrokann í þjer.
Sagðir þú jeg heföi ástæðu til að hafa
ýmigust á Gipsy Blair ?’
(Já, jeg sagði það, og skal endurtaka
það, ef þú vilt’.
(Ertu sá snillingur, aö þú getir út-
þýtt orð þín ?’
(Já, og það skal jeg gera’.
(En skeð getur að mjer líki ekki
útskýringin, og þá fer illa fyrir þjer,
það skaltu vita’.
(Það gildii sama, jeg verð aö segja
þaö’, svaraði Blair kímileitur.
Bob stakk höndinni í vasa sinn og
sagði í bjóðandi rómi: (Yertu gætinn’.
(Jeg sagði, að þú hefðir orsök tii
að bera kala til Gipsy Blairs’.
(Þú sagðir svo’.
(Þáskal jeg segja þjer, hvers vegna.
Vegna þess hann einu sinni neyddi þig
til að stökkva í vatn í öllum fötunum.
Þá varstu hræddur sem selur 1 flæðar-
máli, þegar liann vaknar við skotdun-
ur’.—Varla hafði lögregluþjónninn slept
seinasta orðinu, þegar Bob dró fram
skammbyssu sína og bjózt til aí skjófa,
en fljótar en augaö eygöi var Gipsy
búin að slá hana úr hendi hans; hlupu
þeir þá saman. Bob hafði brugðiö hníf
sínum, en Gipsy kreisti handlegg haiu
svo óþyrmilega að hann veinaði af til-
finningu, og hnífurinn datt úr hendi
hans. Gipsy setti skammbyssu sína að
enni Bobs ogmælti: (Bob Marvin; sliðr
aðu vopn þin. Þú getur ekki drepið
neinn mann hjer’.
Hinir viöstöddu horf5u hræddir og
undrandi á lögregluþjóninn.—Á þeim
tíma var afl og líkams atgervi metið
framar öllum öörum hæfileikum í hin-
um vestlægu fylkjum, og þaö var þvi
ekki nema eðlilegt, að Gipsy Blair óx
við þetta þrekvirki í atigum þeirra.
(Hver ertu ókunni maður?’ spurði
Bob.
(Þú vilt þá fá að vita, liver jeg er’.
(.Já’.
(Menn kalla mig almennt Gipsy
Blair, en jeg heiti Ronald Blair’.
Bob stakk nú hníf sínum í skeiðar,
rjetti fram höndina og mælti: (.Jegmátti
vita þetta’.
Áhorfendurnir virtu Gipsy fyrir
sjer með undrun, og voru nú sannfærð-
ir um hans viðfrægu dirfð og hreysti.
-—Hann tók ekki í hönd Bobs, er hann
rjetti hana fram, heldur sagöi með fyr-
irlytningar svip; (Nei Bob Marvin; jeg
saurga ekki höud mína meö því að
snerta heudi flugumanna’.
(Slíka smán þolir Bob Marvin eng-
um manni nema Gipsy Blair’.
(Heyr á endemi’ svaraöi Gipsy, og
sneri sjer til gestgjafans og bað
hann um rúm yfir nóttina, sein þegar
var í tje. Um leið og hann lokaði dyr-
unum, bað liann gestgjafann að vekja
sig um apturelding. Hann háttaði ekki,
heldur settist á stól og fór að hugsa um
mál það, er var fyrir hendi.
Bob Marvin, er tiann mætti þarna
rjett af liendingu, var einmitt maöur
stjúpmóður Lucyu, og hann var nú ráð-
andi yfir arfinum, sem Gipsy ætlaði að
ná, og lofaði hanu hamingjuna fyrir aö
fundum þeirra bar þarna sarnan, því sjálf
sagt var að byrja málssóknina við Bob.
Hann hrökk upp frá þessum hugs-
unttm sínum við manna mál fyrir
utan gluggann. Það var gestgjafinn, er
talaði á þessa leið: ,Er ekki hægt að
komast lijá )>ví, aö þú farir í nótt ?’
(Ómögulegt. Jeg hlýt að fara. LAttu
söðla hestin minn samstundis’.
(Hestasveinninn er komin til livíldar,
en ef þú þarft endilega að fara, þá skal
jeg söðla hestinn’.
(Er engin annar vegur til Fjórðalæks
en sá, sem liggur yfir fjallið ?’
(Engin annar, svo jeg viti’.
(Hvað er löng leiöin þangað ?’
(Hjer um 38 inílur’.
Gipsy lieyrði svo að þeir gengu burt,
stóft iiann þá á fætur og leit út um glugg-
an. Regninu var ljett af, og hin drunga-
legu þrumuský voru farin að að dreifast,
svo tunglið sást við og við.
(Jeg hef sannarlega komið hingað á
gæfustundu’, sagði Gipsy við sjálfan sig.
(En hvern skollann sjálfan skal þrjótur-
inn hafa að gera að Fjóröalæk, og það
einmitt í nótt. Það gerir annars lítiö til.
Bob Marvin. Þú fær óvænta fylgju;
Gipsy Blair er á hæluin þjer’.
Hann opnaði gluggann og lilustaði
eptir, hvort hann heyrííi nokkuð, en allt
var kyrt og þögult. Bob var efalaust
farinn. Gipsy fór þegar út úr herbergi
sínu og sknndaði til hesthússins, opnaði
dyrnar, og brá upp skriðbyttu sinni, svo
hann sæi til að söðla hestinn. IJann dró
leðursokka á fætur hans, til að fvrir-
bvggja hófagnýinn; að því búnu hjelt
hann á stað.
20. KAPÍTULI.
Gipsy fór nú á eptir Bob, en er hann
hafði riðið um stund, stanzaði hann og
sneri af veginum inn í skóginn; batt þar
hestinn, og leisti til mals síns, tók úr
honum klæðnað og fór í hann; var það
fornlegur bændabúningur. Þegar hann
kom aptur ríöandi eptir þjóðveginum í
þessum búningi, mundi enginn hafa hugs
að, að hann va>ri hin ljónliugaða hetja,
sem hraklegast ljek Bob Marvin i gesta
stofunni.
Svona búinn hjelt hann eptir vegin
um, eins hart og hesturinn gat harðast
fariö, því við þessa töf liaföi dregið í
sundur með Bob og honum.
Undir fjallinu var gestgjafahús, er
hafði það orð á sjer, aö þaðan kæmu
ekki allir út aptur, er inn færu, enda
lýsti svipur gestgjafans því, að eitthvað
mundi hæft í þeim orðrómi manna, er
a ljek. Þegar Gipsy átti skammt eptir
til hússins steig hann af baki og sneri
inn í skóginn, læddist svo með mestu var.
kárni áfram milli eikanna og teymdi
hestinn eptir sjer. Hann sá j>á hvar Bob
var skammt þaðan, að binda hest sinn.
Gipsy stanzaði, tii að vita hvað Bob ætl-
aði að gera. Þegar hann var búin að
binda hestinn, gekkhann á leið heim til
hússins. (Nú er eittlivað um aö vera’,
hugsaði Gipsy; (lijer er stefnumót Bobs
við einhverja. Ekki mun honum gott
til ganga með þetta næturstaul’.
(Framhald síöar.)