Heimskringla - 27.10.1887, Blaðsíða 3

brunna, en víðast hvar virðist vera
nægt af vatni í jörðu, pó sumstað-
ar verði að grafa nokkuð djúpt;
ausa verður upp fyrir gripum eins
á sumrum og vetrum. Stórvötn
eru engin, en nokkrar smá tjarnir,
en í engri peirra fiskur. Dýr eru
hjer helzt: tóur, kanínur, hjerar og
nokkur fleiri smádýr. Birnir og
úlfar sjást hjer sjaldan, enda flýja
peir byggðina.
Nýlenda pessi er einkar vel
fallin til kvikfjárræktar, pví'beiti
og slægju lönd eru nóg hvervetna.
Akurland er og nægilegt víðast
hvar, en er sums;aðar pakið hrís og
víði, sem pó ekki er til neins’ not-
andi, ekki einu sinni til eldsneytis.
Dar, sem pessir hrísrunnar eru, er
ágætt akurland eptir að búið er að
hreinsa hrísið burtu. Sauðfje prífzt
hjer vel, og ekki eins fyrirhafnar-
samt sem á íslandi. Ekki veit jeg
til að ær beri nema einu sinni^á ári
en inargar eru pær tvllembdar. Kýr
mjólka hjer mæta vel og er mjólk
in að pví skapi kostgóð. Fráfærur
á vorin eiga sjer ekki stað hjer,
heldur eru ærnar látnar ganga með
dilkum. Þykir pað borga sig bezt,
pví bændur purfa ekki mjólkurinn-
ar fyrir heimili sín; hafa nóg af
kúamjólk. Rótaávextir prífast hjer
ágætlega, svo sem: kartöplur, róf-
ur, næpur, kálhöfuð o. fl. Kornteg
undir, hveiti, hygg (grjón), 'hafrar,
korn (rúgur), baunir o. fl. proskast
einnig vel, en eitt er athugavert
við hveitiræktina hjer í pessum
parti landsins, og pað er: að stund-
um koma næturfrost á sumrum á
hvaða tíma sem er, og kippir pá
▼exti úr öllum korntegundum, eink-
um hveiti, sem ekkert frost polir á
meðan pað er að sprótta. Hvorki
1 fyrra sumar nje I surnar gerði næt-
urfrost vart við sig, enda er nú upp-
skera í sumar í be/kta lagi.
Verð á gripum er hjer mjög
mismunandi, fer allt eptir pörf og
nægtum. í vor og sumar hefur
▼erðið verið liátt, er kemur af mikl-
um innflutningi af fólki, pví allir
innflytjendur purfa að kaupa gripi.
Eitt uxapar (xkneyti) fæst nú ekki
fyrir minna hjer en frá 1120-150,
mjólkurkýr $40-45 hver, og aðrir
gripir að sama skapi.
*
* *
Bezt er fyrir pá, sem hafa á-
kvarðað sig 1 einhverja vissa ný-
lendu áður en peir fara af íslandi,
að kaupa farbrjef á næstu vagn-
stöðvar við hana. Þeir sem ætla
sler í t>ingvallanýlenduna t. d.
skyldu kaupa farbrjef til Langen-
burg, N. W. T.; pað sparar inn-
flytjöndum margan snúning og ó-
parfa fyrirhöfn.
Ekki álít jeg ráðlegt fyrir
neinn pann að flytja i Þingvalla-
nýleiuluna I pví skyni að taka land,
sem ekki getur byrjað búskap án
pess að fá peningalán.
B. I). Westman.
Raiiiraluenffliiis.
[Ritstjómin dbyrgint ekki meiningar
þœr, er fram koma í Uröddum almenn-
ings”.]
KÆRU ÍSLENDINGAR í DAKOTA!
Hafið pjer gætt að pví, að lög-
gjöfin kallar yður nú, ásamt öllum
öðrum íbúum Dakotaríkis, til pess
pjer hinn 8. næstk. nóvember-
rriáu. greiðið atkvæfti um pað, hvort
óskið heldur að ríkið fái inn-
^nRu í sainband Bandaríkjanna ó-
' '*Irt eða pað 'verði áður hlutað
,U*Ur f tvö ríki? Gegnið fúslega
{ ess.irí köllun yðar helga atkvæðis-
rJ( tt,lr' með pvj ag koma allir sam-
an a osi>ingarstaðina, sem hafið til
pess aldur, rjett skyldu að lö
uin. ætið þess, ag e£ auðuga
og víðlenda Dakotaríki færaðhald-
ast óskipt stendur pað t;i ag verða
eitt hið voldugasta og atkvæða-
mesta ríki í sambandinu, innbúum
Þess til ævaraiuli gagns sóma j
sambandsmálum. Látið pað
vaka fyrir yður, að hið óskipta I )a-
kota ríki parf aldrei að kosta íleiri
en eina stjórn, sem sparar pjóðinni
niarga tugi púsunda dollara árlega
um aldur og æfi. Enn fremur gæt-
ið pjer reitt yður á, að fari skipt-
ingin fram verður pað suðurhlutinn
—sein er miklu eldri og mann-
fleiri—, er pá kemst inn í samband-
ið, en norðurhlutinn má bíða utan
dyra pess, ef til vill, í mörg ár, og
er sá skaði óreiknanlegur.
Djer getið búist við að peir
ómerkingar vorir, sein hafa ljeð sig
í pjónustu hinna gráðugu peninga
varga við kosningar og atkvæða-
greiðslur að undanförnu—sjái enn
pá hag sinn í pví sem alpýðu er til
kúgunar á eignum og frelsi og leit-
ist pví við að gera yður skiljanlegt
að skiptingin á Dakota sje hið eina,
sem við á.
íslendingar, hvar sem pjer er-
uð í Ameríku, hugsið ætíð fyrir yð-
ur sjálfa. Menntið yður, fræðið yð-
ur, en sækið fræðsluna aldrei til
peirra, sem ætla að hafa yður fyrir
fjepúfu. Munið ætíð eptir, að pjer
eruð allir skapaðir til frelsis—að
frelsið er yðar dýrmætasti fjársjóð-
ur—, og að, ef pjer viljið eigi lifa
langt fyrir neðan ákvörðun yðar,
Pd haldi menn nú daubahaldi i"
frelsið, gaguvart hverjum manni og
hverjum flokki, sem nafn hefur und-
ir sólunni—undir hverjum yfirklæð-
um og í hvers umboði sem hann
kemur, til pess að ginna yður í hlekki
myrkurs ogápjánar.
Hugsið ætíð fyrir yður sjálfa !
Mountain, Pembina Co., Dak.,
14 október 1887.
JBr. Brynjólýsson.
KIBKJUSÖNGIR
ÍSLENDINGA í WINNIPEG.
í>að er hörmung að vita, hversu
lítil rækt er lögð við, að hafa sóma-
samlegan söng í kirkjunni á sunnudög-
um. Allar kirkjur, af livatSa flokki,
sem pær kunna að vera, leitast vitS að
hafa góðan söng, sem eðlilegt er, þvi
jeg reit ekki hvað getur verið fagrara
og um leitS áhrifa meira fyrir anda
mannsins, eins og koma inn í kirkju,
par sem vel er sungið. Röddin er
gjöf guðs, og jeg veit ekki hvar ætti
að nota hana fremur, en einmitt í
han9 eigin húsi. Davíð lofaði drottinn
með pví að singja sálma sína og um
leið leika pá á hörpuna. Eins og það
er skemmtilegt, að hlusta á ræðu prests.
sem hefur góðan framburð, jafnvel pó
ræðan sje ekki neitt framúrskarandi,
eins er pað leiðinlegt, að sitja undir
ræ*u þess prests, sem hefur ljótan
framburð, dregur seimin o. s. frv. og
pað jafnvel pó ræðan sje ágæt; orðið,
sem í sjálfu sjer er gott, tapar sjer al-
veg og hefur svæfandi áhrif á, anda
mannsins, svo hann með engu móti
getur halditS sjer vakandi. En ötíruvisi
áhrif hefur söngurinn; sje liann vond-
ur, pá hleypir hann í njann hroll og
nokkurskonar ónotum, líkt því sem ver-
ið er a* skerpa sög, par sem aptur
góður söngur lífgar andann og skerpir
tilflnningarnar fyrir hinu fagra. Sá,
sem mest og bezt studdi að pví, að
vekja tilfinningar íslendinga fyrir fögr-
um söng, sjer í lagi kirkjusöng, var
Pjetur sálugi Guðjohnsen, og vann
hann atS pvi* að kappi bætii nótt og dag.
Þess vegna flnnst mjer það skylda allra
presta og einkum þeirra, sem notiti hafa
tilsagnar hans, atS styðja að því, að
söngurinn í kirkjum þeirra fari svo
vel, sem kostur er á.
Þegar jeg fyrst kom til þessa bæj-
ar var jeg eitt kvöld staddur í húsi
sjera Jóns Bjarnasonar, og meSal ann-
ars spurði jeg hann, hverúig söngur-
inn væri í kirkjunni, og svaraði hann
mjer: (lSvona, hann er ekki lakari en
hjá Jónasi”. Náttúrlega Jónasi organ-
ista við Reykjavíkurdómkirkju, eða svo
tók jeg þati, Mjer þótti vænt i(ð lieyra
þetta, og næsta sunnudag fór jeg í kirkju,
en hvað sönginn snertir, þá verS jeg að
segja, að það vantaði mikið á, at! lmnn
gæti heitið líkurkirkjusöngnumíReykja-
vikur kirkju, eins og jeg reyndar bjóst
vi5, því að hann var ekki einusinni
eins góður, eins og víða upp til sveita
á gamla landlnu, þar sem orgel eru
komin. Látum nú vera, ef söngurinn
í kirkjunnl hjer hefði farið batnandi.
eða þá að minnsta kosti lialdið sjer,
eins og hann var, þegar jeg fyrst kom,
en það er öðru nær, hann hefur, þvert
á móti, farið hriðversnandi siðan. Ilverj-
um er það að kenna? Min skotSun er
sú, að það sje bæði prestinum og
fulltrúum safnaðarins að kenna, að söng-
urinn fer i þessu ólagi; þeir kæra sig
ekkert um, hvort það er nokkur til að
syngja, eða ekki. Eða til hvers er
orgelið? Það veit jeg ekki. Mjer
hefði þótt miklu vænna um, a'S herra B.
Baldvinsson hefði minnt ungu stúik-
urnar á, að þær, í samfjelagi við ungu
piltana, leituðust við, að koma á fögrum
söng í kirkjunni, svo aS hann gæti orð-
itS þjóðinni til sóma, heldur en að brýna
fyrir þeim, að þær ættu að gefa sinn
dollarinn hver, til að kaupa stopp-
aðar sessur i sætin, því það álít jeg
sannarlega óþarfa kostnað. Ef menn
geta setið á glerhörðum bekkjunum
alla leiðina frá Quebec til Winnipeg
eða allt að 100 klukkustundum þá
sannarlega vorkenni jeg þeim ekki,
hvorki karli nje konu, atSsitja á bekkj-
unum óstoppu'Kum þessa stuttu stund,
meðan á guðsþjónustunni stendur, sje
ræðan góð og söngurinn góður; en
það er satt, verði ekki söngurinn í
nýju kirkjunni betri en hann er nú,
þá veitir ekkert af að mýkja sessinn.
Söngurinn, eins og hann er núna, er
hneiksli og skömm fyrir íslendinga í
Winnipeg; og þa'5 væri helmingi nær,
að láta sjer nægja, að sjera Jón læsi
sálmana, eins og hann gerir. en sleppa
aiveg að syugja þá. Það eru svo marg-
ar ungar stúlkur og ungir piltar hjer,
sem hafa ágæt hljó'5, og því ekki nota
þessa hæfilegleika og koma upp gó5-
um söngttokk fyrir kirkjuna. Jeg skal
ábyrgjast það, að ef unnið væri af
kappi af öllum, presti, fulltrúum, safn-
aðarmönnum og öðrum, að þessu, og
allir, sem hafa góð hljóð kæmu fram,
þá mætti mynda þann söngflokk, sem
ekki stæði á baki annara kirkna. Þati
er veri'5 að brýna fyrir mönnum, að
sætin í kirkjunni ættu að vera stoppu'5,
svo þau væru ekki lakari en í öðrum
kirkjum, því má þá ekki eins bæta
sönginn, sem svo að segja ekkert
kostar, svo að hann verði ekki lakari,
en í öllum öðrum kirkjum. Vera kann,
aK sumir segi, aiS menn eigí ekki að
gangaíkirkju eingöngu til a5 heyra
sönginn, heldur orðið, sem þar er haft
um hönd; jeg skal gjarna ganga inn
á þaK, en er ekki orðifi í sálmunum
jafngott fyrir það, þó þatS sje sungið
vel, eins og þó það sje sungið illa?
EKa skyldi það ekki hafa jafnmikil á-
hrif á anda mannsins, ef !>a'S er sung-
itS vel, eins og, ef það er sungið illa?
Eða ætli menn geti ekki hlýtt, með
jafnmiklu atliygli, á orðið, það er ræðu
prestsins, fyrir það þó söngurinn sje
góður? Jeg er nú svo grunnhygginn,
að leg fæ ómögulega sjeð, að góður
söngur þurfi að draga úr atliygli
manns á,orðinu, heldur þvert á móti
aulta það.
Að endingu vil jeg benda full-
trúum kirkjunnar á, að margir Eng-
lendingar hafa látið í ljósi við mig,
að þeir mundu verða við, þegar nýja
kirkjan verður víg'5. Þetta er jeg viss
um að verður lika; væri þá vel að
þeir (fulltrúarnir) leg'Su sitt fram og
styddu að því i tíma að söngurinn
gæti farið sem bezt úr liendi þó ekki
væri neraa þann dag, svo liann yrði
íslendingum i Winnipeg til sóma, og
ekki að eins þeim, heldur þjgðinni i
heild sinni.
Winnipeg 25. október 1887,
Einar Sœmundsson.
J I P I .
Roumaniskt æfintýri.
Eptir ((Carmen Silva ”.*
(Eggert Jóhannsson Þýddí).
Mitt í Bucegi-klasanu m í Carpath-
ian-fjöllunum rísa tveir drangar sam-
hliða og me'fi stuttu millibili, gnapandi
gegn hvoröðrum, einsog ^ær risavaxn-
ar vígtennur tveggja varga, er vildu ná
saman og veita livor öðrum bgnasár. Á
milli þeirra steypist niður um hamrana
með drynjandi hljóði hinn ægilegi
Urlatora-foss (organdi), er þyrlar
áíram vatni árinnar í fannlivitu
*) Carmen Sylva er drottnlng Roum-
ana, víðfrægur æfintýra rithöfundur, er
tók þetta. nafn, þegar hún fyrst byrjaði að
rita, og hefur haidi'5 við þa'5 síðan. ÞýiS.
froðuskúmi, þar til það staðnæmist fyrir
neðan gljúfrin í hinu djúpa og lygna
Praliova-fijóti. Þessirtveir drangar heita
Jipi*, og segja munnmælasögur Rou-
mana, að í fyrndinni hafi þeir verifi
bræður, tvíburar, er unnu hvor öðrum
svo mjög að hvorugur mátti sjá af öðr-
um eitt augnablik. Hvorugur vildi hvíl-
ast nema hinn hvíldist með og hvorugur
þáði svo mikifi sem bita af brauði nema
hinn neytti hans líka. Ef annar var á-
varpaður gengdi sá líka er ekki þurfti
þess. þegar annar var veikur grjet hiun,
og huggaðist ekki fyr en bróðirinn
fjekk heilsuna aptur. Báðir voru fríðir
sýnum, grannvaxnir og beinvaxnir eins
og furutrje, fóthvatir sem hirtir og þrek
miklir og þolnir sem ungir birnir.
Móðirin, sem ól þá báða á sömu klukku
stundu ann báðum hugástum; og er hún
sat og fljettaði þeirra hrokknu lokka
um fiugur sína, sagði hún opt”við þá,
að hún og vonaði að þeir synir hennar,
er hjetu Andrei og Mirea, yrðu svo mikl
ir og nafntogaðir menn, að jafnvel stein
arnir töluðu um þá á ókomnum árum.
Unglingar þessir voru] afjj'göfgum
ættum og erfingjar að kastala allmiklum
er stóð á háum, hömruin girtum lijalla.
og þar voru þeir einvaldir drpttnar, rjett
eins og heila veröldin væri þeirra eigin
eign. Opt sögðu þeir í spaugi, að ef þeir
giptust hlytu þeir báðir að eiga sömu
konuna, því tvær konur öldungis eins í
ásýnd og vexti mundi örðugt að finna;
gæti þetta ekki látið_sig gera, Jþá yrðu
þeir að hætta allri hugsun um að kvong-
ast. En mófiirin tók aldrei þátt í þessum
umræðum; húu daufheyrðist .við jþeim
öllum, því hana langaði til að rugga þeim
í örniurn sínum til enda, eins og meðan
þeir voru börn,| ogj syngja þá til svefns
með barnagælum fjallbúanna. Opt söng
hun þeim kvæði úr forntíðinni á kvöldin,
þegar hún sat og þeytti rokk sinn. En
hinir ungu bræður sátu og hlustuðu,
aunar á sessunni á fótskörinui við fætur
hennar, en hinn að baki hennar, Ihallandi
sjer fram á stól hennar og drákk í síg
ilminn af hennar þykku, gljáandi, liálf-
björtu lokkum, er fjellu iliylgjunTiiiður
undan hennar gagnsæu, þuuuu]"snjohvítu
blæju. *
,Hún er enn all-ung, hún móðir okk-
ar’, sagði Andrei.
(Já, það er víst',‘svaraði Mirea. (Það'
er enn ekki eitt hvítt hár á höfði hennar’.
(Ekki heldur er sjáanlegj^ein hrukka
á andliti hennar’, sagði Andrei.j —I I
.^4» .Aldrei getumjvið fengið’konu,- sem
líkist þjer’ sagfii Mirea, og.’kysstijum leið
blæjuna.
(Þú ert iangt um fremri jenjþærj all-
ar’, tók þá Andrei undir ogjkyssti á fing-
urua, er teygðu hörkembunaJjog~gerð'ú
úr henni þráð.
(Faðir okkar var lukkulegur maður’,
sagði Mirea.
(Og við erum lukkuleg Jbörn’, sagði
þá Andrei.
Móðirin brosti að þessu barnalega
tali. Og svo sagði hún þeim sögur af
hinum frumbýlingslega búnaði á fyrri
árum, af móður sinni, af föðurjsínum, er
var stórskorinn maður í geði og ráðrik-
ur, af föfiur þeirra, er var enlstórkostlegri
og ráðríkari en faðir hennar var. Þann-
ig leið hver dagurinn á fætur öðrum,
þægilega og með glafiværð. og þegar
þau þrjú sátu saman að máltíð var gleðin
eins mikil eins og húsið hefði verið fullt
af gestum. Stöku sinnum var vinum
boðið þangað, og voru þá bræðurnir þög
lari en vanalega, og sýudu þannig til-
hlýðilega virðingu fyrir ætt sinni. Þeir
voru mjög greiðasamir við gesti, er bar
að garði og voru ótregir á að ganga úr
rúmi, svo gestirnir fengju hæga og hlýja
hvílu. Og allir, sem staðnæmdust undir
þaki þessa kærleiks heimilis fóru þaðan
glaðir og ánægðir, óskandi eigöndunum
allra heilla.
Það bar til einn dag, er þeir bræður
voru á veiðum, afi þeir ásettu sjer að fara
út yfir sínar gömlu slóðir og kanna kletta
belti nokkurt í fjöllunum, í þeirri von afi
finna þar björn, er um undanfarin tíma
haffii gert stórskaða í nágrenninu. Ept-
ir langa og þreytandi göngu meðal
klettanna fundu þeir loks slóð bjarnar-
*) Bræðragnýpúr mundi mcga nefna
þessa dranga á íslenzku. Þýfi.
**) Roumana kvennfólk brúkar fyrir
höfuðbúnað ofur þunnar blæjur, er hylja
part af höfðinu og falla nifiur um horð-
arnar. Þýfi.
ins, og stuttu síðar heyrðu þeir hinn
einkennilega rym hans, og samstundis
heyrfiu þeir steinana byltast undan fótum
lians ofun eptir klettunum, er gaf þeim
til kynna að dýrið væri í nánd. Innau
stundar sáu þeir björninn, og í sömu
andránni, er Mirea var að spenna bog-
ann kom ör þjótandi úr skógarrunna til
annarar handar og stóð föst í sífiu dýrs-
ins, og sarastundis barst afi eyrum þeirra
hljóð af gleðihlátri úr sömu átt og örin
kom.
Björninn reisti sig fljótt við eptir
tilræðið og gekk á apturfótunum með
orgi og ólátum í stefnu til runnans. An-
drei sá hættuna, er vofði yfir hinum
hulda, en hugrakka veiðimanni, og
hljóp til runnans að veita honum lið.
Mirea stóð kyr, og sagði kuldalega :
(Láttu veiðimanninn klára verkið úr því
hann byrjafii’.
(En’ sagfii Andrei (heyrðirfiu þá ekki
á hlátrinum, að veiðimaðurinn hlýtur að
vera barn’. Að svo mæltu hjelt hann á-
fram og dró veiðimannahnífinn úr skeið-
um. Inuan stundar náði hann birnin-
um, er mæddist af blóðrás, og stakk
hnífnum upp að hjöltum í öxl dýrsins,
sem þá fjell dautt að fótum hans.
(Æ, tarna fór illa’, sagfii silfurskser
og hlægjandi rödd, og í sömu svipan
opnaðist skógarrunnurinn og frammi
fyrir Andrei stóð ung og undur fögur
stúlka. Hún var klædd vaðmálsfötum
með sjal úr geitahári sveipað um herð-
arnar, silkimjúkt og hvitt sem snjór, og
mefi skó á fótum úr óelltu dýraskinni."
Á höfðinu bar liún lambskinnshúfu og
niður undan henni á allar síður liðuð-
ust stórir lokkar af hálfbjörtu hári, sem
mærin hafði ekkert vald yfir í vindinum.
Augun, er voru til hálfs hálfs hulin und«
ir hinum blaktandi þykku lokkum, voru
grænleit með gulum blettum og glóðu
eins og stjörnur ]í skugganum af háum
og bogmynduðum brúnum. í hægri
hendi hjelt hún á veiðimanna hníf, öld»
ungis eins og þeim, er Andrei vó björn-
inn með, og stóð þar tilbúin að taka á
móti dýrinu.
(Hvað þetta fór illa! Hvað þetta fór
illa!’ sagfii hún aptur, ((að það var#ekki
jeg sem vann á dýrinu’. Og gremju-
tárin fylltu augun og fjellu niður kinn-
arnar.
Andrei var sneypulegur eptir að
hafa unnið verkið og horfði á björninn
eins og hann vildl gjarnan gefa honum
líf aptur fyrir sakir hinnar ungu stúlku,
sem stóð frammi fyrir honum grátandi
yfir því að hafa ekki verið sigurvegar-
Inn.
Allt í einu snerti hún bjarnarskrokk-
inn með fætinum eins og hálf-óafvitandi,
en í rauninni til þess að dylja gremju
sína. En björninn, sein enn var lifandi,
sneri sjer snögglega á aðra hliðina. í
sömu svipan var kippt í liana og kippt í
lopt upp og snarað frá birninum. (Gættu
þín barn!’ kallaði Mirea um leið og
hann setti hana aptur til jarðar.
Ilún var öldungis hissa, er hún
heyrði röddina, er var alveg hin sama
og rödd hins unga mans, er stófi frammi
fyrir henni. Hún leit upp og framan í
þennan nýja mann og sá, sjer til undr-
unar afi andlit beggja voru öldungit
eins, svo lík, að hún gat engan veginn
greint annan frá hinum. llún liorffii á
þá á víxl með björtum og tindrandi aug
um, opnum munni, eins og barn, sem
ekki skilur í því sem fyrir augun ber,
þangað til öll þrjú fóru að skelli-hlægja.
(Þú ert þá tvöfaldur’, sagði hún um
sífiir við Andrei. ,Öldungis eins og 3
hnetur úr einni og sömu skel’.
(Og við erum í raun og veru tvær
linetur úr sömu skel’1 sagði Andrei. (En
hver ert þú, litla huldukona í skóginum?
Jeg vona að þú sjert þó ekki galdrakana
í dularbúningi, sem hugsar þjer að um-
kringja okkur og eyðileggja.
(Hver veit’, sagði hún hlægjandi.
(Máske jeg sje galdrakona, afi minn seg-
ir það opt. Þó jeg sje ekki búin að vera
lijá honuin nema eina átta daga, þá á
þeim átta dögum hefur liann ekki einu
sinni fengið aðkenning af sinni þrálátu
ifirakveisú!’
(Við ættum tafarlaust a'5 fara með
þig eins og liættulega galdrakerlingu’,
sagði Mirea, (og taka þig höndum og
flytja 5 kastalann okkar, því þú hefurver-
ið á veiðum í okkar landeign í leylis-
leysi’.
(Frambald síðar).