Heimskringla - 17.11.1887, Blaðsíða 3

gengni; svo framarlega er pað
skylda þeirra og vor skylda að
hjálpa þeim tilpess. Hvernig get-
um vjer stutt að útflutning? Með
því að segja satt frá [)vi, sem vjer
vitum um þetta land og kringuin-
stasður manna hjer, og með pen-
•ngalegri hjálp til að koma og með
leiðbeining um landnám og atvinnu
þegar hjer kemur. A.
On to Richmond.
Eptir A. F. Orant.
(Hggcrt Jóhanntton Þýddi).
I. KAPÍTULI.
Hvað spæjarinn fann.
.Bveitarstjórinn* vill finna fig
fhipont’!
.Sveitarstjórinn vill finna rnigV
endnrtók maðurinn, sem hinn hvatlegi
skósveinn sveitarstjórans talaði viö.
elá, hanu parf aS finna pig undir-
®ins, það er aS segja ef þú ert Tracy
Dnpont’.
,Það nafn tileinka jeg mjer I öllu
falli’ var svar hins glaðlega unglings-
*anns. Ilann var á að geta 23. ára
gamall, hávaxinn en grannur og fríður
sýnum og klæddur í liinn bláa einkennis-
búning norðanmanna. Hann brá þegar
við 0g gekk með skósveininum í átt-
ln* til sveitarstjóratjaldsins, utarlega í
skógarrunninum.
Þetta gerðist hiS minnisstæða kvöld
hinn 3. mai 1864, þegar Potomak-her-
ínn var að lypta herbú-Sum sínum við
Culpepper stöðvarnar.
.Áfram, til Kichmand’ var herópið í
wnað sinn. Og í þetta skipti undir
forustu Grants sjálfs, hjelt þessi frægi
herfiokkur af stað í áttina til liinnar sögu-
Rapidan-ár sem hann haf'Si svo opt
komist yfir áður, en jafn opt orSiö að
hörfa yfir aptur á flótta, fyrir áhlaupum
suunanmanna undir forustu Lee’s.
Tracy Dupont gaf fylkingunum lit-
inn gaum þó þær færu skammt frá lion-
Um á göngunni; hann að eins kinkuði
kolli um leið og hann fór hjá einhverj-
um gömlurn fjelagsbróður. Ilanu gekk
nfram í þungum liugsunuin og þegjandi;
hann eins og vaknaði upp af þeim ann-
afS slagi-S, en ekki nema augnablik í
*enn.
,Þarna er sveitarstjórinn’ mælti skó-
sveinninn skyndilega. ,Og svo ætla jeg
biðja þig að afsaka mig þó jeg fari;
jcg hef öðrum boðum að skila’, lijelt
hann áfram, um leið og hann kurteislega
°g samkvæmt herreglunum kvaddi Dup-
ont, og var svo á burt í sömu svipan.
,Mjer geðjast að þessum unglingi og
geðjast þó ekki að honum’, sagði Tracy
T'ð sjálfan sig’. ,.Ieg hef sjeð hann áður,
°g í stötSum, þar sem jeg hjelt að hann
mundi ekki vilja vera. Kn, jeg hef
pkki tima til að Igruiuia sjerlyndi hans
1 Þetta sinn, jeg þarf aö ll ýta mjer til
sveitarstjórans. HvaS aimars skyldi hann
Vllja mjer núna? Hamingjan veit að
l®g vil fá hnetuna brotna, svo jeg kom-
■st ats kjarnanum sem fyrst’. Greiddi
hann nú sporifi í áttina til manns, er
hallaðist upp við trje í skóginum ber-
*ýnilega að bi'fia eptir honum.
Marshall, hersveitaStjóri í .. Pennsyl-
vania herdeildiuni, var hermannlegur
maður á velli og 12 árum eldri en
Dupont. Hann var klæddur einkennis-
húningi sínum og sýndi berlega að
hann var góður hermaður eins og líka
or'S fór af. Hann var dökkur á hár
°g hörundið dökkt eins og á Spánverja,
s'ðan hann um margra ára tíma hafBi
flvalið á Vestur Indía-eyjunum. Aug-
un voru dökk, eldsnör og hörð, og þó
þau ekki lýstu varkárum, aðgætnum her-
foringja, þá lýstu þau honum svo, að
hann mundi framgjarn og djarfur, og
fremur sigra moð snöggu áhlaupi en
umsátri. Hann hafði verið foringl
Þotomak-hersins frá hinni fyrstu og
minnistæðu orustu við Bull Run. Ilug-
tekki hans hafði því verið reynt til
hlýtar bæði í þeirri orustu og í orustii*
unum við Seven Oak, C’hancellorsville,
þ r>ðriksborg, og Antietam. í lii nni síö-
astnefndu orustu reiö hann fram fyrir
allar fylkingarnar móti fjendunum,
ondurnýjaði með því liugrekki manna
s>nna, er voru við það að siga undan,
°S um siðir rak Lee og lians menn á
fiðtta allt að bökkum Potomak-árinnar.
* Sveitarstjóra kalla jeg Colonel svona
vtðast hvar. þýð.
Þetta var maðurinu, sem Tracy
Dupont, norSan-spæjarinn, eins og liann
var kallaður, gekk til móts við að kvöldi
hins 3. maí. Þeir heilsuðust að her-
manna sið og var auðsætt af augnatilliti
beggja, að þeir þekktust. Það var og óræk-
ur vottur um kunningsskap, að Mar-
shall dró vetlinginn af liægri hendinni
og rjetti liana fram um leið og hann
sagð: ,Dupont! jeghefnokkuð fyrir þig
að vinna. ESa ertu vrSbundinn núna?’
,Nei, herra foringi, jeg er engum
háður’.
,Við erum að færa okkur í áttina
til Richmond einu sinni enn, og í þetta
skipti metS þeim ásetningi að hopa
ekki eitt fet, nje hætta fyrr en þessi
lengi þráði höfuðstaður or í okkar
höndum’. Ept.ir litla þögn hjelt hann
áfram: ,Jeg þarf að koma brjefi í hús
nokkutS langt í burtu—og ef mögulegt
er þarf brjefið að komast í hendur
móttökumannsins áður en dagur renn-
ur í fyrramálið. Ilúsið stendur innan
landamæra uppreistarmanna, en það ger-
ir þjer ekkert til, það er jeg vissum.
Þú hefur svo opt troöið hina helgu
Virginíu jörð án þess að óttast, og ert
vel kunnugur landslaginu’.
Spæjarinn svaraði engu, en hneigði
sig sem merki upp á þakklæti fyrir þetta
óbeina hrós. En augu hans er hann
sneri frá foringjanuin, lýstu undrun.
Eptir litla þögn leyt hann upp og sagði:
,Ef jeg get gert. nokkuð fyrir þig, hra.
foriugi, þá er jeg viljugur til þess, þvi
yfirforiugiuu, þó jeg ætti ekki von á því,
sagði jeg mætti vera sjálfráður í nótt.
Jafnvel yfirforingjarnir leyfa spæjurun-
um stundum að hvíla sig’, sagði liann
hlægjandi.
,Og þá rrena undirforingjarnir ykk-
hvíldinni, er ekki svo Dupont?’ spurði
Marshall þá hlægjandi.
Tracy svaraíi engu en hlóg og
þeir báðir, en ekki lengi, því Dupont
leit svo alvarlega til til Marshalls, að
þat! var auSsjeð að hann vildi tafar-
laust. fá að vita erindið.
,Eins og jeg sagði’ sagði þá Mar-
shall, ,er þetta hús fyrir handan okkar
landaraæri, en jeg er sannfærður um
að þar umhverfis eru engir sunnanher-
menn. Lee hefur að minni meiningu
dregið allt lið sitt burtu úr þeim hluta
ríkisins, og sameinaó hjer framundan
okkur.—Þú færS að fræðast um Fox-
halls ættina á meðan þú dvelur undir
þaki þeirra, en gættu þín, að þú verðir
ekki liöndlaður, Dupont’ sagði Marsliall
hlægjandi, og dróg um leið innsiglað
brjef upp úr vasa sínum, er hann fjekk
Tracy, er undireins stakk því í vasa
sinn.
,Viðvíkjandi leiðinni’.........sagði
Marshall, en komst ekki lengra.
',Jeg á að velja mjer veg sjálíur,
lierra foringi’ sagtii Tracy. ,Jeg hef
aldrei komið inn fyrir dyraþrepið á
Foxhalls húsinu, en jeg lief opt farið
þar lijá og treysti mjer til :cS finna
það at! næturlagi, vandræðalaust’.
,Alveg satt, Dupont! Forláttu að
jeg efaðist um at! þú þekktir veginn.
Þú getur fundið húsiS á meðan jeg
steud og hugsa um livaða veg jeg
mundi fara. Farðu þá vel, skilaðu
brjefinu til persónunnar er utauáskript-
in ávísar, og finndu mig svo undireins
og þú kemur aptur. En vertu varkár.
Ilættu eklii höfSi þínu í nokkra gildru,
því Potomak-herinn má ekki missa þig
enn’.
Mínútu eða svo sífiar starði hann
á eptir Dupont, er var að hverfa út í
myrkrití. Hann stótS hreifingarlaus,
en svo var að sjá sem eitthvað mikið
byggi inni fyrir, og þegar Dupont var
horfinn kipptist hann við, ljet hrjóta
blótsyrði og hljóp burtu frá trjenu.
Meðan á þessu stóð hjelt Poto-
mak-herinn, í mörgum fylkingum og
120,000 til samans, áfram í áttina til
liinna sögulegu orustustatia framundan.
Tracy hjelt áfram 1 áttina til bónda-
hússins, er stóð á því sriði, er til
skamms tíma var þakið af gráserkjum
sunnanmanna
4Svo jeg lief þá boð frá yfirmönn-
um mínum að finua Foxhall’ sagði
lmnn nærri upphátt við sjálfan sig um
leið og hann braust gegn um skóg full-
an af smáviði, er allir hermenn kann-
ast við, er fóru um Virginia á þeim
árum. ,Látum okkur sjá. Er ekki
Foxlialls ættin 1 anda meS okkur norö-
anmönnum. Ekki veit jeg þa'5 samt,
því jeg hef sjeð Lee sjálfan á dyra-
tröppunum. Og nú sendir Marshall
mig með brjef til einhrers þar, en til
hvers? Jeg hef ekki aðgætt það enn’.
Hann stanzaði, dróg brjefið úr vasa
sínnm, gekk þangað, sem tunglið skein
milli trjánna, leit vandlega kringum
sig og leit svo á brjeflð, ,Tii Láru
Foxhall, eins og jeg er lifandi!’ sagði
hann eins og óafvitaudi. ,Jeg gat ann-
ars ímyndað mjer þetta, eða öllu held-
ur mátti jeg ætla að hann mundi vilja
ná í Fanny, þá eldri, en ekki í
Láru. En hann hefur ekkert upp úr
þessu. Jeg er viss um að einhver er
kominn á undan. Einhver gráserkur-
inn suðræni er búinn að ræna hjarta
meyjarinnar nú; það er jeg viss um.
Hugur spæjarans hjelt þó enn bet-
ur áfram en tunga lians meðan hann
var að stúdera utanáskript brjefsins.
Og hann langaði til að ná endastöð-
inni. Með allri varliyggð, er sæmdi
gömlum og reyndum spæjara, nálgað-
ist hann hið reisulega hús Foxhalls,
er stóð á ofurlítilli hæð um 10 mílur
vegar frá fyrverandi herbúíum Poto-
makhersins. Húsið var umgirt nærri
algerlegu af þjettum skógi, og frá þjóð-
veginum lá illa gerður akregur heim
að því, en með fram þessum stíg á
báðar sítSur var þjettvaxin Box-viíar-
skógur, er um langan tíina hafði verið
liirðingarlaus. En marglitir blómknapp-
ar gægðust upp úr grasinu og hvervetna
fram met! rótum trjánna.
Á leiðinni hafði Dupont stanzað til
að hafa klæða skipti, fara úr bláu föt-
unum og íklætSast þeim lit, er betur átti
við þennan hluta landsins. Þar af leið-
andi þegar hann í hægðum sínum gekk
upp hæðina, eptir stígnum, leit hann
ekki lengur út eins og einn vrSfrægi
norðan-spæjari, sem öllum var kunnur
að afspurn frá Washington til Richmond,
Eins og hann leit út nú hefði enginn
þekkt hann frá sunnanuiauni.
Dauða þögn livíldi yfir húsinu,
þegar Tracy staðnæmdist við hinn inosa-
vaxna steinstólpa við garðshliðitS, og
virti það fyrir sjer. Ekkert lífsmark
var að sjá, nema ofurlitla ljósglætu, er
þrengdi sjer út um gluggatjöldin á
einum framglugganum nálægt dyrunum.
(Þessi geisli þýðir þó eittlivað’ sagði
hann við sjálfan sig, eptir að liafa
virt liann fyrir sjer um hríð. ,Jeg lief
aldrei sjeð hús Foxhalls gamla svona
dimmt fyr; það getur þó líklega ekki
verið að fólkið liafi fiutt með Lee’
Norðan-spæjarinn, ætíð djarfur og
framgjarn, var um (>aö að hefja göng-
una að dyrunum, til að komast fyrir
sannleikann, þegar hann allt í einu
stanzaði. ,Máske þetta sje gildra’,
hugsaði hann. ,Þeir vilja gjarnan ná í
Tracy Dupont, og mundu því ekki
skirrast við að búa til gildruna fyrir
mig. En þetta er heimska! Það vissi
enginn að jeg mundi koma lijer í nótt.
Jeg er heimskingi—barn, þegar jeg á
að vera maður’. Hanu gekk áfram með
augu og eyru opin til »ð atliuga allt
og með nfira hendina á skapti marg-
hleypunnar. Ljósglætan lýsti honum
inn um garðinn; hann steig öruggur
upp á pallinn fyrir dyrunum, en svo
ljettilega að ekki heyrðist minnsta
skóhljóð. Ilann læddist að glugganum,
er ljósglætan kom frá og sein var á
fram hlið bókahirzlu Foxhalls. Ljósið
var dauft og blæja fyrir glugganum.
en eptir að hafa horft um hrið, gat
hann greint að lampinn stó'S á spor-
.öskjulöguðu borðí og að í stól rjett
hjá sat maður og hallaði sjer aptur á
bak,
,Það er Foxhall, major, sjálfur og
sefur’ sagði hann við sjálfan sig. ,Hitt
fólkið er komið í rúmin og jeg orð-
inu of seinn me'5 brjefið'. Hann horfði
enn inn um gluggann, og þess lengur
sem hann horfði þess meir líktist mað-
urinn í stólnum ná, en ekki sofandi
manni. Tracy var5 hverft við, og varö
forvitinn: vildi fyrir vissu vita hveit
hann sá rjett. Ilann gekk til hliðar,
lagði hendina á hurðarhúninn og sneri,
ýtti svo á, hurðin gekk upp og norð-
an-spæjarinn gekk öruggur inu, og í
herbergið. Hann tók lampann af
borðinu og lýsti í andlit mannsius í
stólnum, og sá hann þá við fyrsta til-
lit að hann hafúi sjeð rjett. Purker
Foxhall, einn af hetjunum úr Mexi-
kanska stríðinu, var dauður. Og Tracy
HUM! HURRA!!
------1 ^ i---
Vjer höfum náð viðskiptum megin hluta íslendinga í borginni eiu-
mitt vegna þess, að vjer seljum með svo LÁGU VERÐI OG AFGREIÐ-
ÞÁ SVO FIJÓTT.
Ilngimi i borgiiini selur heldur með því líku verði og vjer gernm.
hvert heldur er BLANKETTI, FLANNELS, IvJÓLATAU, ULLARDÚKA,
FÓTABÚNAÐ. ýmsan KARLMANNABÚNAÐ, KVENNHATTA,
LOÐSKINNAHÚFUR, HANDVÆRUR (Mutfs) og YFIRIIAFNIR,
STÍGVJEL og annan SKÓFATNAÐ, LEIKFÖNG o. fl. o. fi.
Vor veralun er liin stærsta i reatiir-Uniinda og vjer «r
um æfinlega tilbúnir að taka á inóti fjöldanum, er að sækir,
Oss þykír vænt um að sjá þig sem optast, jafnvel þó þú kaupir ekk*rt.
MUNDU EPTIR STAÐNUM, NÆRRI PÓSTHÚSiNU,
THE BAZAAli
55, 7, og S> McDEÍRMOT St.
!3P~Ef þú ert ókunnugur; þá spurðu hvar the Kazaar or.
CLEARIM SALE!
Er knúður til að selja út ALGERLEGA til að losast við flutaing úr
gömlu búðinni því hún er oflitil, og jeg ætla að koma upp nýrri BTttGIN#.
ÞYKKA FLANNELIÐ GRÁA Á 20 ots. j rd.
KVENN .TAKKAR FRÁ 95,00 til 935.00.
BLANKETTI, STOPPTEPPI OG YFIRTEPPI.
GRÁ OG IIVÍT L.IEREl’T.
ALLT MEÐ NIÐURSETTU VERÐI.
288 MAIS STREET, CORRER OF GRAHAM.
Wm. BELL .
UgT" Þessi verzlan hefur staðið síðan 1879.
sá meir en þetta. Vinstra megin á brjóst-
inu, rjett neðan við hálsinn, stóð fíla-
beins-skeptur hnífur, sokkinn í brjóst-
ið upp að skapti. Oddurinn hafði
náð til hjartans, og linífnum liafSi
ekki verið kippt út aptur: eitt lag
hafði hrifið.
Hjer var leyndardómur, sem Tracy
ekki einungis undraðist, heldur óttað-
ist. Svo framt sem hann gat sjeð var
allt ólirært í herberginu, og pappírs-
blað, sem hinn látni hafði verrS að
skrifa á þegar liönd morðingjaus stytti
honum aldur, lá við fætur hans á
gólfinu, eins og það liaf'Si fallið. Hver
var vegandinn?
Þarna stóð Tracy aleinn um inið*
nættisskeið í náveru hins myrta mans,
en liann óttaðist ekki lengi. Hann
setti lampaun á borðið og hugsaði með
sjer: ,Jeg ver5 að kunngera fólkinu
þetta. Jeg veit hvar hreisi svertingj-
anua eru; jeg fer þangað og segi sög-
una’.
Dauðaþðgn grúfði yfir húsinu.
Ekkert hrærðist úti cSa inni, ekkert
gaf hljóð af sjer, ekki svo mikið sem
golu þytur í greinum trjánna, Og
uglan, sem fyrir fáum minútuin var
að skrækja í skóginum fyrir ncSan
hólinn, var nú eiunig þögnuð.
Tracy stikaði frá húsinu í stefnu
til negra hreisanna og fann þau—tóm.
Hvernig veik þessu við? Hann sueri
aptur til hússins, og þar e$ hann haf8i
sjeð uppdrætti af húsinu, vissi haun
hvar var að leita svefnherbergja vinnu-
fólksins, og þá um leið þóttist hann
vita hvar væru svefnherbergi Foxhalls
sjálfs og dætra hans. Gekk hann því
öruggt upp stigann og klappa'Si á dyrrt-
ar á svefnherbergi þeirra systra, er
hann þóttist vita að væri. Enginn
gegndi. Ilonum leiddist biðin og þögn-
in, sneri því húninum, dyrnar opnu'5-
ust og hann gekk inn. Tunglið skein
inn um gluggann og sýndi Tracy, að
allir lilutir báru vott um skyndilega
brottför úr húsinu.
,þessi gáta fer nú að verða þung-
ráðin’ liugsaði Tracy með sjer um leið
og hann gekk ofan af loptinu aptur.
,Það er útsjeð um það, að jeg skila
aldrei brjefinu því arna í kvöld,—en
jeg geri það þá sítSar. Og jeg legg
dreugskap minu við að finna Láru
Foxhall, jafnvel þó það kosti leit til
enda styrjaldarinnar!” Hann staSnæmd-
ist aptur í skrifstofunni, þar sem lík-
ið var. í þetta skipti var5 honum bilt
við. Lampinn, sem liann skildi við á
borðinu, var þar eklci lengur, heldur,
sat nú á gólflnu rjett við vinstri síðu
násins.
,Hjer hefur einhver komið,—er
hjer nú’, hugsaði liann er hann stóð
með hendina á dyrastafnum. ,Morð-
inginn hefur hvarflað hingað aptur til
að vitja herfangsin.s Og þarna hef jej
hann’!
í sömu svipan hafði hann snarast
þvert yfir herbergið, og dróg sam-
stundis fram úr dimmu skoti eiuhvers
konar likamlega veru ,er gjarnan vildi
sleppa úr greipum hans.
,Já, þjer hefði verið betra að koma
ekki fyrr en jeg var kominn burtur
sagði liann um leið og hann dróg
herfang sitt í ljósbyrtuna, er hann þá
sá a5 var hálf-negrapiltur vel hálf
stálpaður, og ærið óttasleginn. ,Því
talarðu ekki og skýrir frá erindi þínu
hingað? Segðu mjer undireins hver
stakk linífnuin i brjóst húsbónda þíns,
og hvers vegna kvenufólkHS flú'Si’.
Drengurinn hristi höíuði'S en svaraði
engu; vildi með þvi gefa Tracy til
kynna, að lianu vissi ekkert um það
sem gerst hafSi þar i húsinu. ,Mál-
laus eins og skelfiskur’, sagði nú
Traey. ,En bíðum vit!, jeg get held
jeg gefið þjer málið!’ Tók hann nú
upp marghleypu sína, spennti liana og
hjelt henni við ennið á piltinum. ’NÚ,
drengur minn, skaltu opna munninn, e'5a
jeg opna á þjer liauskúpuna. Hrað
reist þú um dauða majorsins?’
En þessar heitingar höfðu engin
álirif. Drengurinn benti á varir sínar,
og hristi höfuðið aptur.
,Ó, hann er þá svona!—mállaus?’
sagði Tracy, er nú þóttist sannfærður
um hverjar ástæðurnar voru. ,Mál-
leysingjar geta ekki talað, en þeir
geta skrifað, sumir’. Sleppti liann nú
haldi sínu og gaf drengnum til kynna
með bendingum, a« hann mætti vera
óhræddur, lionum yrði ekkert gert.
Þar næst þreif liann penna, dýfði hon-
um í blek og fjekk svo piltinum, er
þegar skildi hvað hann átti að gera,
gekk að borðinu og skrifaði eitthvað
á blað.
,Hvað hefurðu nú skrifa'5’ sagði
Tracy óþolinmóður og rjetti höndina
eptir miðanum, sem fræddi hann æði-
‘lítið um það sem hann vildi fræðast
um, því drengurinn haf5i párað að
eins eitt orð á blaðið og þetta eina
orð var: „ lívgo
(Framhald aíðar).