Heimskringla - 01.03.1888, Blaðsíða 2

„Heimskriníla,”
Ax
Icelandic Newspaper.
PuBI.ISHED
every Thursday, at,
The Heimskringla Norse Publishing
House
AT
35 Lombard St.......Winnipeg, Man.
Frimann B. Anderson & Co.
PliINTERS & PUBI.ISHERS.
Subscriptiou (postage prepaid)
One year.........................$2,00
6 months......................... 1>25
3 months............................ ”5
i’ayable in advance.
Sample copies mailed free to an\
address, on application.
Kemur út (að forfallalausu) á hverj-
um fimmtudegi.
Skrifstofa og prentsmiðja:
35 Lombard St........Winnipeg, Man.
Blaðið bostar : einn árgangur $2,00;
hálfur árgang r $1.25; og um 3 mánuði
75 cents. Borgist fyrirfram.
Herra ísleifur Vernharðsson Leif-
ur, Hallson, Dak. skrifnr oss, og
biður um viðurkenuing f>ess, að
hann sje ekki hiifundur frjettagrein
ar Jjeirrar frá íslendingabyggð fyrir
norðan Tungá í Pembina Co. ]>ak.,
er birtist í 6. nr. þ. á tlHkr.”.
Detta erum vjer fúsir að viður-
kenna. Herra J. V. Leifur er ekki
höfundur nefndrar greinar.
Ritst.
Eiga íslendingar að taka nokk-
urn J>átt í f>ví verki, sem Miss.
Brown er að vinna, og sem skýrt
frá í síðasta blaði uHeimskringlu‘f”
L>að er auðvitað, að ef íslending-
ar gera ekkert, framleggja enga
kriifn í f>á átt, að Leifur sje viður-
kenndur íslendmgur, pá gera. ekki
uSkandinavar” f>að. Leirra áhuga-
mál er vitanlega, að fá hann viður-
kenndan uSkandinava”, en ekki ís-
lending, að láta greinirinn: uíslend-
ingur” hverfa og gleymast. Þeim
heifur tekist að fela uppruna Alberts
Thorvaldsens svo að fáir—af ensku-
talandi pjóðum að minnsta kosti—
vita nokkuð nánara um hann en að
hann var Skandinavi”. Og þeir
eiga eptir að fara öldungis eins með
nafn Leifs Eirikssonar, ef íslending-
ingar standahjá, pegjandi áhorfend
ur, og gera ekkert til að krefjast
rjettar síns af liendi peirrar pjóðar,
sem nú er beðin að viðurkenna Leif
fyrsta fundarmann Ameríku. Og
pjóðin, sem í hlut á, mundi að öll-
um líkum eins fús á að viðurkenna
hann Islending eins og tSkandinava’,
ef henni væri sýnt frain á, að pað
væri rjettara.
Hvertiig á að koma pví í kring?
mun spurt. Til að byrja með, parf
ekki annað enn að íslendingar semji
bænarskrá, byggða á peirri, sem
Miss. Brown hefur seut út til undir-1
skrift i, og sendi liana á pjóðpingið |
í Washington. í pessari bænarskrá I
parf að sýna stjórninni fratn á, að |
Leifur haíi \ erið íslendingur, og að j
íslendingar pess vegna leyti sjer að |
krefjast pess sein rjettar síns, að j
hún viðurkenni Leif Eiriksson ís- j
lendino, ef hún á annað fiorð viður- I
° I
kenui hannfyrsta fundarmann lands- j
ins, samkvæmt almennri ósk í bæn-
arskránni, er Misa. Marie A. Brown j
í Boston samdi og sendi út. Undír
pessa bænarskrá ættu allir íslend-
ingar að rita, hvort heldur peir eru
í Bajidaríkjum eða Canada. Og und
ir pessa bænarskrá ættu að fást nöfn
3—4000 ísíendinga að minnsta kosti,
er væri nóg til að sýna stjórninoi,
að petta væri af íslendingum álitið
pjóðarspursmál.
Pað er vitaskuld að Miss. Brown
kallar Leif íslending í bænarskránn
og æskir að íslandi sje gefið heið-
urssæti á fyrirhuguðu hátíðahaldi í
Washington, en pað má eigi að síð
ur ganga að pví vísu, að Norðmenn
oir Svíar oera sitt til að íslenzka
o r»
nafnið hverfi, er líka má ráða af
pví, að meginhluti blaða peirra hjer
í landi, pegar pau minnast á petta
mál, geta uin Leif Eiriksson án pess
að tilgreiria, hvers lands hann var.
Hann er hjá peiin eintóraur Leifur
Eiriksson, og pað er fyrsta sporið til
að villa sjónir fyrir hjerlendri al-
pýðu.
Al-íslenzk bænarskrá gæti held
ur ekki spillt fyrir málefni pví, er
Miss. Brown er að berjast fyrir. Hún
væri miklu fremur styrkjandi pað
málefni, pó bænarskráin væri ekki
hin sama orð fyrir orð. Það er und
ir öllum kringumstæðum heiður fyr-
ir íslendinga að hjálpa verkinu á-
frain, og núeinmitt gefzt peim tæki-
færið.
FISKIVEIÐA-SAMNINGURINN.
Fylgjandi greinar eru lausleg
pýðing yfir samninginn, er (iski-
prætunefndin hefur setið við að
semja síðan hún kom saman í AVas-
hington 22. nóv. f. á.
uDar eð práttanir liafa komið
upp út af pýðing 1. greinarinnar í
saniningnum, er gerður var 20. okt. j
1818, en par eð stjórn Bandaríkja !
í Norður-Ameríku og hennar há-
tign, drotningin yfir Bretlandi hinu
mikla og írlandi, vilja sameigin-
lega útrýinaöllum ástæðum til mis
skilnings i pessu efni og efla
vinsamleg viðskipti, nágröntium
sæmandi, milli íbúanna í Bandaríkj
um og í eignum hennar hátignar í
Norður-Ameríku, og báðir máls-
partar hafa ályktað að gera samn-
ing, er stefni að pessu takmarki.
I>á hafa fulltrúar beggja pess-
ara stjórna sampykkt fylgjandi
greinar” :
1. gr.
„Hlutaðeigandi stjómir sampykkja,
•ið kjósa í saineining nefnd manna ,til
að merkja, samkvæmt því, er í þessum
samningi verNitr tiitekið, brezka eign á
sjó, fjörðum, ármynnum og höfnum viN
strendur Canada og Nýfundnaland*. Og
innan peirra takmarka, samkvæmt samn
ingi inilli Bandaríkja og Breta 20. okt.
1818, afsala Bandaríkin sjer öllum rjetti
til að veWa, verka eða purrka fisk, um
öll ókofnin ár”.
2. gr.
„Nefndin skal saman standa af tveim
ur fulltrúum, útvöldum af hennar há-
tign, drottningu Breta, og af tveimur
mönnum, útvöldum at' forseta Banda-
ríkja, og skulu pessir menn t'ui' tilkvadd
ir svo fljótt sem verður, eptir staðfest-
ing pessa samnings, með undirskriftuin
beggja málsparta. Nefndin á aS koina
saman og ijúka verki sínu par á eptir
svo fljott sem við verður komið. Ef
einhver nefudarmaður deyr, er fjar-
staddur eða ófær til að gegna starfinu, j
eða ef einhver peirra hirðir ekki uni
að mæta, eSa neitar aS vinua í nefnd-
inni, |’á skal hennar hátign drottniugin
eða forsetinn, þegar tiinofna annau
mann í skarSið”.
3. gr.
„Landamerki þau, eráerminnstí 1.
grein þessa samnings, skulu sýnd á sjó-
uppdráttum sjóflotastjórnar Breta, regiu
lega upptalin, og þeim greinilega lyst.
Eptir að uppdrættir þessir eru þannig
merktir, skulu þeir fjórritaðir og undir-
skrifaðir af öllum nefndarmönnum, og
skal ein afskriftin send utanríkisstjóra j
Bandaríkja, en þrjár afskriftirnar send- i
ar stjórn hennar hátignar, drottningar- !
innar. Landanterki þau, sem iijer er !
áttvið, skulu vera sem fylgir, ogskulu'
af báðum málspörtum álitin samhljó'Sa !
því, sem til er tekið í 1. grein samnings- j
ins frá 20. okt, 1818: Þær 3 sjómílur j
sem ákvetinar eru 5 samningnum frá j
1818 skulu mældar l>eiut til liafs frá
lægsta vatnsiuarki, en þar sem mn ár-;
mynni, fjörfi eðahöfii er afi gera, og sem
ekki er sjerstaklega tilgreint í þesgum j
samningi, þá skulu þessar 3 míiur mæld- \
ar frá beinni línu, dreginni yfir þann
fjörð, það ármynni efia þá höfn niest því
gviði, þar sem breiddin er ekki meir en
tíu sjómílur”.
4. gr.
uVið síðar talda firði skal landhelgi
takmörkuð mefi beinum línum, dregn-
um sem fylgir: Við baie l)e*'Chaleurn
frá vitanum á Bireh Poirit á Mlsconeyju
til vitaus á Marqaerean Point; við Huy
nf Mirimirhe, frá vitanum að Potni Kx- j
evminae til austurendans á Tuhwintat j
Gully; við Eymont Bay á Pvince Edward ,
eyju, frá vitanum á tUipe. Egmont til vit-
aus að Wexl Poiut við ,Sö Annx Jlay á
Nýja Skotlandi, frá Uttpe Brnoke til vit-
aiib' að Point Aconi við Fortune l)uy á
Nýfundnalandi, fré Connaigre fíead til
vitans á suðansturenda JlrunM-oyjar og
þaðan til Fortune Uead\ við ,Sir C/uirlee
JJamiltt'ns-nunú, frá su'fiausturskagunuin
á Cape Fogo til Hvíteyjar, þaðun til
norðuroddans á Peekford-eyju og þaðan
yzt á skagann við Iiagged Ilarhor".
uVið sífiartalda firði skal landhelgi
ná 3 sjómílur út fyrir beinar línur,
dregnar sem fylgir: Vifi Varrington
Bny á Nýja Skotlondi, frá vitauum á
Stoddard-eyjvt til vitans á sufiurskaga
SaMc-hitfðn og |>aðan til vitans á Vatra-
rtt Point; við Chednhnrto og ,S’ 1. Peters-
firði, frá vitanum á C.anherry-oyju til
vitatis á Grcen-eyiu og þaðan til litmge
Point; við .Iftm-fjörð, frá vitnniun á
austuroddaSrrtú/w-eyjar til norðaustasta
taagans á t'upe, Mnrien; við l’laeentia
fjörð á Nýfundnalandi, frá htitnr Poini
til suðuroddans á Hauðeyju og þa'San
með fram syðsta oddatmm á Merttehae-
en-eyju til meginlands’.
„i.angey og Vryer-oy viN St. ifarys-
fjörð á Nýja SUotlandi skuiu við land-
helgistakmurkunina vera skoðafinr sem
strendur meginlandsins fram me S firfi-
inum”.
5. gr.
„Ekkert i þessuin samniqgi skal svo
skilið, að leytilegt sje að veifia fisk á !
þeim fjörðum og víkum, semiiggja inn-
an þeirra 3 sjómílna, sem ákvefinar eru
í samuinguniim frá 20. okt. 1818.
0. gr.
„Merkjanefiidin skal smám snman
kunngera aðalmálspörtum, hvernig verk
ið srengur, og senda þeim fjórritaða ná-
kvœma uppdrætti yfir hvern part, sem
fullgerður er í það og það skipti, og
skulu þau merki jafnsnemma auglýst af
báðum stjórnum, jafnótt og ilver partur
er fúllgerður og skulu þau merki gild-
andi eptir að 2 mánuðir eru liðnir frá
því þau voru af himt opiubera augiýst”.
7. gr.
uEf nefndin verður ekki sammála i
einhverju atrifii skal málinu vísað til
dómara, er þeir utanríkisstjóri Banda-
ríkja og ráðlierra Breta í Washington
skulu sameiginlega kjósa til þess starfa.
Úrskurður þess inanns skal vera ein-
lilýtur”.
8. gr.
„Ilver málspartur skal borga sínum
nefndarmönnum og öðrum þjónum, en
allan kostnað, er á kann að falla við
þetta sameiginlega verk, svo og laun
dómara, er dæmir í þrætumálum, ber
báðum málspörtum að greiða sameigin-
lega, aðjöfnum hlutföllum”.
9. gr.
„Ekkert 1 þessum sumuingi skal
hindra fiskiskip Bandaríkja frá að sigla
eptir Canso-sundi”.
10. gr.
„Fiskiskip Bandaríkja skulu, þegár
þau eru iun á liöfnum í Canada, og vitt
Nýfundnaland, framfylgja hafnreglum
þeim, sem þar eru í giidi, og sem þar-
lend tiskiski\> framfylgja. Ekki eru
þau skyld að kunngera tollstjóra komu
sína á höfnina, þó þau lileypi inn nnd-
an illviðri eða til aðgerfia, eða til að
kaupa eldivið ogfávatn, nema þar sem
eru lögboðnar tolltökustöðvar. Liggi
skipið á höfuinni lengur en solarhring,
að undanskildum sunnudögum og lög-
boðnum helgidögum, og liafi umgöng
vrS landsmenn, er það ssylt, ef krafist
verfiur, að kunngera komu sína og brott
för. Og öll fiskiskip eru skyld til að
gefa umboðsmanni stjórnarinnar, er um
borð kann að koma, þær Upplýsingar,
er liaqn æskir eptir. Fiskiskip, sem
hleypa þannig inn á þessar liafuir, eru
ekki sk)rld til að taka liafnsöguinann,
ekki lieldur eru þau skyld til, þegar þau
lileypa inn undan veðri, til aðgerða eða
til eldiviðar og vatnskaupa, að greiða
hafntóll, lestatoli, vitatoll uje aðra því
líka tolla, nje nokkur önnur gjöld, sem
hindrað geta notkun þess frelsis, er tak-
murknð erog ákveði'fií samningnuin frá
1818".
(1. gr.
uFiskiski]> Baudaríkja, erhleypa inn
á hafnir vifi norður og imstur strönd
Cauada og við Nýfuudnaland undan
vefiri efia annaru slysu vegna, mega nf-
fenna sig og ferina uptur, senda hurtu
eðaseija, samkvæmt þar gildandi toll-
iögiun, alian tísk, er þau hafa meðferð-
is. Þau inegaog kaupa veiðarfæri, vist-
ir o. þ. h. í stað þeirra, er tapast hafa
efia skemmzt fyrir óveðnr eða slys. Og
í tilliti til dauðsfaila eða veikinda skal
skipstjóra veittur allur beini undir eins
ogbaiin æskir þess, svo sem, leyfi ókeyp
is til að senda burtu menn, leigja aðra,
katipa almennan vistaforða íyrir heitn-
ferðina; og þeim wkipstjórum, sem þimu
ighefur verið veitt leyfi 5 svona tilfell-
nm, skal ætíð leyfilegt að kaupa ati þðrf
umviðbótvið vistir o. þ. h. með sömu
kjörum og alinennum vcrzlunarskipum
er veitt það. En ekki skal skipstjórum
leytilegt að útvega sjer vistir með vöru- j
skiptum, uje lieldur til að selja slíkt
aptur".
12. gr.
„Fiskiskip Canada og Nýfuudnalánds
skuiii á höftium við Atlanzthafsströnd
Bandaríkja hftfa allun þann rjett, sem
fiskiskipum Buudaríkja er í þessum
samuingi veittur ú liöfnum við Atlanz-
hafsströnd Canada og vifi Nýfundna-
laiid”.
13. gr.
„Fjármálastjóri Bandaríkja skal sjá
um að reglur sjeu sanuiar, er tiltaki, að
á brjóstum allra fiskiskipu Bandaríkja
skuli vera greinilega skráfi númer skips
ins eins og það erí bókum hins opinbera
Og öll sl-i]>, sem liið ojiiiibera lieimtar
að iiali númer samkvremt löguin, en er
ekki hlýðnast því boði, fyrirgera öllum
rjetti, sem fiskiskipmn er veittur i þess-
um samningi, þegar þuu eru á höfnum í
Caimdu. Afskrift af þessum reglum
skal fjármáblstjórinn senda Brotastjórn
áður en þfer öðlast lagagildi”.
14. gr.
uHegning fyrir ólöglegar fiskiveiðar
á fjörðum þeim og víkum, sem um er
getifií I. greiu þessa samnings, má vera
svo mikii. að eigandi tapi skipinu með
öllum veifiarfærum, svo og farmi þeim
og \istaforða, sem á því var, þegar iirot-
ið var fratnið. Og fyrir undirbúning
til fiskiveiða skul dómstóllinn ákyefia
liegninguna, en ekki má hún vera meiri
on ákvefiið er fyrir ólöglegar fiskiveið-
ai. Fyrir öll önnur brot laganna á
Englandi, í Canada eða áNýfundnalandi
er lúta að fiskivoiðum á áðurnefndum
fjörðum, víkvm og höfnum, sknl dóm-
stóllinn ái'veðu hegninguna, on “kki
má luín meiri vera en nemi þriggja doll-
nra útlátuin fyrir hvert lestnrúm á ski]>-
inu, er lilut á að máli. lialda má skip-
inu fyrir þessum skaðabótum. Máls-
sóknir á hendur skipstjóra skulu bráð-
gerðar og svo ókostbærar sem verður,
og rannsóknir í máliuu að undanteknu
því, ef verjandi víwar málinu til hærri
rjettar skulu fara fram á stafinum þar,
sem skipið var fest, nema ef dómari,
eptir beiðni verjanda, skipar að rann-
saka það á öfirum stað, þar sem hann á-
lítur hentugra. Ekki skal sækjandi
krefjast ábyrgðar fyrir málskostnaði af
verjanda, nema ef verjandi kaupir sig úr
varðhaldi, og sæmilogri fjárupphæð, er
trygging fyrir að verjandi mæti fyrir
rjettinum, skul ekki neitafi. Frjálst er
verjanda að vísa máli sínu til liærri
rjettar, og sömu vitni eru gild fyrir
liærri rjetti, er frain koma við fyrstu
rannsókn. Sækjandi getur ekki vísað
málinu til hærri rjettur. Dóinur um að
taku skip og góz af eiganda fyrir laga-
brot skal ytírlitinn af landstjóranum í
Canada in eouncil efia landstjóra á Ný-
fundnalandi in couneil, áfiur en honum
er fullnægt”.
15. gr.
(lUndir eins og Bandaríkjastjórn hef
ur afnumið innflutningstoll á fiskilýsi,
hvallýsi og sellýsi, og fiski af öllum teg-
undum (að undanteknum flski geymd-
um í lýsi) veiddum og verkuðum af
fiskimönnum í Canada, í Nýfundualandi
og Labrador, og á tunnum, köggum og
könnnm ogöðrum ílátum nauðsynlegum
við þennan iðnað, og tilbúmim í nefnd-
uin rik jum, skal Clanadastjórii og stjórn
Nýfundnaliuids afnema innflutiiingstoll
á ölhim samskonar varuingi og aö ofan
er taiin, aðfluttum frá Bandarlkjum.
Eptir að. þessi tollur er afnuminn og
brezkum þégnum leyft að flytja þenn-
an varning tolllaust inn í Bandaríkin,
skal fiskiskipum Bandaríkja geflð leyfis-
brjef ókeypis á hverju ári til að fara
inn á hafnir í Canada og við Nýfundna-
land, þegar þarf, til þess í fyrsta lagi:
afi kaupa vistir, beitu, ís, netja-þini, lín-
ur efia önnur veiðarfæri og hvað annað,
er þarf; í öðru lagi: afi aíferma veifiina
og sendii hurt moð járnbrautum eða
livtiða tiel/.t móti, er bezt þykir, og í
þriðjalagi: að senda iiurtu sjómenn og
leigja aðra. V'istaforði skul ekki fáan-
legur í vöruskiptum, en beitu má þami-
ig útvega sjer. Samskonar rjettindi og
þessi skulu fiskiski|> ('anada og Ný-
fundnalands hafa á höfnum við Atlan/.
hafsstrendur Bandaríkja”.
1«. gr.
„Þpssi samningur skal staðfestur af
forseta Bandaríkja, að ráði og samþykki
ölduiigaráðsins, og af hennar hátign,
drottningu Bretlands liins mikla, afi
ráði og samþykki sambandsþingsins í
Canada og löggjafarþingsins á Nýfundn
landi. Þessar strtðfestingar skulu gerð-
ar svo tljótt sem unnt verður”.
,í þessari trú höfum vjer undirritaðir
fulltrúar sett nöfn vor og innsigli undir
þennan samning'.
Tvíritað að Washington hinn fi'ot"
áqda dag febrúarmáuafiar 1888.
William L.Putnam, Lionel 8. West,
Jnmes B. Angell, C'harles Tu]>P*r.
í fylgiskjali ákveða fulltrúar Breta,
að á meðiui samningurinn sje ekki stað-
festur, og sem ómögulega geti ger/.t áð-
ur en vertíðin næsta byrji, skuli fiski-
skipum Bandaríkja leyft að hleypa inu
á hafnir í Cnnuda og hafa þar söinri rjett
indi og leyfð eru í snmningununv með
því þau fyrst katipi leyfisbrjef, ”r gildi
fyrir 1 ár og kosti $1.50 fyrir hvert lest-
arrúm í ski]>inu. Ef Bandaríkjastjórn
afnemi toliinri á þessu tíinabili á fiski o.
s. frv., fái skipin þetta leyfl ókeypis.
Emi fremur, afi skipin hafi leyfi til afi
hleypa inn á liafnir undnn veðri eða til
aðgerða og liggja solarhring án þess afi
kunngera komu sína, pf skipsmenn hafi
engar sumgöngur við iaudsmenu. Þess-
ir aukasamningar eiga að gilda um 2 ár
frá því þeir eru siunþykktir”.
FISKIYEIÐAR í N Ý .1 A -
í S L A N DI.
Það er ef til viil margra álit afi
uaufisynlegt sje að gera þann fisk, er
veiðist við strendur Nýja-íslands yfir
sumartímann, að verzlimarvöru, og það
eru nokkrir sem álíta það mjög svo
þýðingarmikið atriði fyrir alla Ný-ís-
leudinga. En inín skoðun er þessu al-
veg gagnstæð.
Kostnaðurinn, sem leiddi af því að
koma upp íshösi, yrði nokkur og við
að viðhalda frostvjel allt sumariS eða
meirihiuta þess yrði lmnn grófur, þvi
til að viðhalda frostvjel þarf bæfii
mikinn ís og mikið salt—margnr tunn-
ur salts á hverjum degi, ef mikill fiskur
berst að.—Það yrði því breði fyrirhafnar-
samt og kostbrert að koma upp fiski-
verzlaninni, það svo, að þeir munu fáir
í Nýja íslandi, er liafn krapt tii þesa
eins og þarf.
Hvað það áhrœrir að stunda suinar-
veiðina, þá yrði það og að minni mein-
ingu fremur til skaðu en'ábata þeim, sem
það reyndu, því sumarveiði við strendur
nýlendunnar er tæplega teljandi. Og
þær fiskiteguudir, er lielzt aflast þar á
þeim tíma eru ekki þrer hentustu til að
mynda góða verzlunarvöru. Það ereink-
um „pikkfiskur” og ltpækur” (gedda?),
sem menn svo kalla, er aflast þar að
sumrinu, og ]>ó ekki til muna nema
um tíma á vorin e|>tir að ís leysir af
vatuinu. Og þessi fiskur er um þann
tima árs í svo lágu verði, að þeir sem
veifiina stunduðu muudu ekki fá verk
sitt nema ljeiega lauilað. Þafi mundi
afi öllu leyti happadrýgra afi stunda
landbúnaðinn betur en gert hefur
verið hjer i nýlendunni að undanförnu,
en líta minna á hagsmuni af veiðinni.
En að vorinu tii getur ekkí liver ein-
stakur gert hvortveggja: stundað veiði,
og sáð og yrkt landið, Það verfiur
alltaf annafihvort afi sitja á liakauum.
Það eru hjer aufivituð nokkrir
menn, sem heizt, vilja stunda fiskiveiðar
allt árið um kring. En þeiin er þá
rnikið betra afi fá sjer bát og veifiar-
færi og fiylja yfir sumartíraann norður
mefi vatni, á þær stöðvar, sem fiski-
veiðafjelögin hafa aðsetur sitt, veiða
þar hvítfisk og selja fjetögunum jafn-
ótt og flskurinu er tekinn úr netinu.
Þetta yrði eflaust ]>eningavegur, ef
veiðin heppnast og fjelögin vilja kaupa.
Það að minnsta kosti yrfii meiri pen-
ingavegur, iieldur en að liver búandi í
Nýja-íslandi káki viö liæði landbúnað
og flskiveiðar í senn, sem aldrei verð-
ur til annars en að hvorugt gengur á-
fram, eins og lika er skiljanlegt þar
sem svo óvíða er nema einn karlmað-
ur á heimili og sem þá þarf að gera
livortliveggja auk annara bústarfa.
Allt ööru máli er að gegna ineð
vetrarveifiina. Ef nýlendubúar stund-
uðu hana betur en þeir gera, þá mundi
það geta verið arðsamur atvinnuvegur.
Það eru auðvitað margir sern stunda
hana allvel, en fáir eius vel og ætti
að vera. Útbúnaöurinn er hjá flestum
fátæklegur. Fæstir af þeim, sem veiðar
stunda, eiga meira en 2—3 netstúfa
hver, og netlfi þf‘tta 15—20 faðma langt
hvort. 8vo eru og inargir, sem ekki
vitja um þessi net sín optar en tvisvar
í viku þ»ð mun enda bera vifi að ekki
sje vitjafi um þau nema einusinni í
viku á stúndum—og skipta nllt of sjnldan
um flár. En þar eð flár þær, er liestir
tirúka eru úr grenivið, verða þær fljótt
vatnssósa, svo það þarf helzt að sklpta
um þær þrisvar á mánuðl afi minnsta
kosti. i’pir, sem liafa stundað vetrar-
veiðina afi nokkru ráfii, hafa sýnt. að
hún borgar vel alla fyrirhöfn. Það eru
til nokkur dæmi upp á þafi, að monn
liafa 1 2 -3 netstúfa afiað fisk upp á
$20 $30 og þar yfir á einum mánuði,
og það rjett fram undan sínu eigin landi.
Ef nú liver maður, sem stundar vetrar-
veifii á annafi borð, hefði 200—300
faSma af netum, í stað 50—00, og ef
þau væru vel liyrt, |>á má ætla að hann
liefði mikla peninga fyrir viunu sína.
’ Að gefa sig eingöngta við jarðyrkju
og landbúnaði á siimrum, en stunda
fiskiveiði upp um ís á vetrum eptir því
aem hver hefur framast föng a, verfiur
fyrst um sinn nffnrasæiast fyrir Ný-
íslendinga.
Þáð eru sumir, • sem ætla, að það
sje ekki menn8kfa manna- mefifæri afi
stunda flskiveiöar frammi á ísnum um
háveturinn. Það er auðvitað kallt verk,