Heimskringla - 03.05.1888, Blaðsíða 3

fjóðfjelagi sínu til uppbyggingar, pá
trar ráðleggingin pessi: „Si/.t af öllu
skaltu fara til Nýja íslands, pví þar get-
ur-pú aldrei cignast nokkuð að niun og
par verða aidrei neinar verulegar i'rant-
farir”. Ef hann var aptur fáttukur, þá
var ekkert betra en fara til Nýja ís-
lauds. ul»ar getur fú bezt fraiuftert
fjölskyidu pina fyrir tiskafiann, setn
ailur fjöldi nýlendubúa lifir af að mestu
leyti”. Þetta var ráðið, sein fátækliug-
unum var getið, og þeim var ekki láandi
pó peir færu eptir pví. i'að sýtiist standa
i sambaudi við þetta, að fátækir fjöl-
skyldumenn hafa safnast til Nýja ís-
lands tiltölulega meir en i aðrar nýlend-
ur. Þessi fjöldi liefur ekki komist af án
pess að njóta liðsinnis góðra mauna. Sú
bjálp liefur auðvitað ekki veriö full-
koniin sein pörf peirra lieiur krafist, en
þó mun inegu fullyrða að pað hefur
koinið pungt uiðt.r á marga. Þannig
hefur |>að gengið til, að pegar einu hef-
ur verið orðin sjálfstæður, |>á hel'ur kom-
ið fyrir hanii að hjáipa öðruin áfram.
Það segir sig sjálft, livað pessi fátækl-
ingaskari getur starfað að framförum
undir pessum kringumstæðiim, pví fyrst
og fremst liljóta allir að alla líkamlegs
viðurværis iianda sjer og sinuin.
Þegar jeg koin úr vinnu uæstliðið
liaust var jeg einmitt að hugsa unt að
fara til Nýja íslands og lifa par yfir vet-
urinn, en nfikkrir af kuuuingjum mínurn
í Wiimipeg rjeðn mjer frá*pví og leit-
uðust við afi telja mjer trú um, aö par
væri ekki lifandi fyrir unga og frjáls-
lynda inenn. ,.Þar sefur hver í sínu
horni og hugsar ekkert um menntan etia
framfarir. BúnaSartiættir ganga næst
lifnatfarháttum Skræiingja”. I>etta voru
tilhigur ungu mannaniia. Ungu stúlk-
lirnar sögðu aptur: „Þegar Ný íslend-
ingar koma liingaS til bæjarins, pá hafa
peir loðna skó á fótum, hár ofan á hertS-
ar eins og Indíánar, liafa stór hálsnet, eru
aliir jafngildir og ólíkir öðrum mönnum.
Þeir ganga bognir og niðurlútir, liafa
sporið misjafnlega langt og kunna ekki
að stíga eptir hljóðfalli”. Það var ískyggi-
legt að fara til Nýja íslands og verða inn-
lífaður í lifnaðarliáttum uýlendubúa.
Saint rjeSi jeg af ait fara pangað, og var
par viS gripahirðing par til snemma i
aprílmánuði að jeg fór aptur til Winni-
peg. Jeg tala ekki um hvað jeg kveið
fyrir að koma úr myrkrinu fram í dags-
ljósi-8, frá Nýja íslandi til Winuipeg, pví
jeg fann hve fákunnaudi jeg vur í peirri
kurteysi, sem yngismeyjum bæjarins
allra virðingarfyllst sæmdi. Þegar inað-
ur rúmlega tvítugur kemur pangati, pá
ber margt eptirtektavert fyrir augu lians.
Um bæinn ganga ungar og fagrar meyj-
ar, og er ánægjulegt að ganga peim við
hliö. Einhverju sinui var jeg á gangi
eptir ASalstrætinu, .og vikli pá svo til að
jeg fyrir lútti stúlku, sem jeg pekkti áð-
ur lítið eitt. Jeg tók á aliri peirri kurt-
eysi, sem jeg haföi til og bauð henni til
samfylgdar og tók hún pví glaðlegn. Um
fram allt vildi jeg gera mig pess ágætis-
niaklegann að ganga við lilið lienni.
<Jekk vel upprjettur, hafði sjiorið jafnt
og hún og allt eptir pessu, svo pað liefði
að Hkindum gengið af slysalaust, ef lítil
tilviljun hefði ekki sruíi’S pví áannan veg.
Vi'Stöluðum út í heima oggeima og með-
al annars spurði hún mig að hvar jeg
heftsi lifað í vetur. „í Nýja íslandi”
svaraði jeg hreinskiinislega, „og mokaði
Þar fjós hjá einum góðum bónda”. Þetta
var nægilegt, pví pegar hún heyrði fjós-
ið nefnt, brá svo við að hún tók stökk út
Undan sjer til að geta fjarlagst mig sem
fyrst. u//í>/. Mjer finnst lika mykjulykt
af pjer”, sagði liun með fyrirlitningar og
reiSisvip. Mjer varð ráðafátt, en pegar
jeg sá hvað verða vildi, tók jeg ofan hatt
minn, hneigði mig djúpt og bað hana
allra mildilegast fyrirgefa að jeg hefði
verið svo djarfur að bjóöa henni til sam-
fylgdar áður jeg nógu rækilega hefði
gengið gegnum hreinsunareld bæjarlífs-
ins í Winnipeg eptir fjósveruna. Þessu
gaf hún engan gaum, euda hafði hiín
þá annaS til að hugsa um. Kjett í pessu
bar |>ar að mann, sem kom út af veitinga-
húsi. Hann var mjög óstyrkur og leit
tít fyrir að hafa minnst við Bakkus að
'UUn. Hann ávarpaðí hana með peim
orðurn, sem jeg ekki skildi, og gekk
hún strax leiðar sinnar með honum. Því
verðvir ekki neitað að pað var kærleiks-
verk að styðja pennan mann, pví hann
var naumast sjálffær, en hvort paS lief-
ur eingöngu veriS tilgangur hennar iæt
jeg ósagt. Víst var pað, að ekki hefur
verið mykjulyktaf honum, endavar hann
ekki íslenzkur og hefur sjálfsagt aldrei
mokað fjós í Nýja íslandi.
Svo tilfinnanlega viltir liefði jeg aldrei
trúað aS landar mínir værti, ef jeg liefði
ekki reynt psð. Þvi betur munu paS fúir
af vorri íslenzku pjóð, sem hafa svo skað-
legann liugsumirhátt, en margt sýnist pó
bendatil pess aS ungir menn setjast frcm-
ur að í Winnipeg og eyða par tímanum
að miklu leyti í glaum og gleði, heldur
en fara út í nýlendur og stunda latidnám
og landbúnnð. í bæjuin er auðvitnS
betri hentugleikar til aS afia sjer mennt-
unar heldur en út á landi, en pví miður
munu fáir færa sjer pá lientugleika í
nyt. Hvort hæjnrHfiS fer ekki með dag-
peninga peirra verkainanns, sem liafs st-
viniiu að eiii^ ylir sumarið, pað vita pclr
bezt, sem reynn. Mun pað ekki getaátt
sjer stað að margir ungir oir vel vinnandi
menn, som vinna nt á landi á sumrum, en
lifa í bæjnm á vetrum, eyði svo ksupi
sínu aS peir hafi lítin eðs engan ágóSa
eptir áriS. Þannig Hða beztu ár æfinnar,
og pað er fyrst pegar einstaklingurinn
hefur svo inargmenna fjölskyldu fram
aS færa aS vinnulaun lians nægja ekki til
pess, sem hann neyðist til aS 'gera tii-
raun til aS nota pann arð,sem landið gef-
ur af sjer. Til pess nú að stofnsetja bú
einungis á kostnað vinnunnar, parf fleiri
ára arð hennar, og pá lilýtur fjölskyldu-
faðirinn að yfirgefa lieimili sitt og præla
lijá öðrum. Myndi ekki heppilegra fyrir
unga manninn, pó lianii sje einhleypur,
að verja strax vinnulaunum sínum í arð-
berandi pening og lifa svo af ágóðanum
pann hliita ámins, sem vinna er ekki fá-
anleg, pví á pann hátt mætti takast að
eiga höfuðstólinn að miklu leyt.i óskei -
ann. Þaunig mætti búa í huginn fyrir
hjúskaparlifið, ef pað bæri cinhvern tínia
atí liötídunum, og panniggæti fjölskyldu-
faðirinn öllu framar notiS ámcgju
af yndislegri sambúð ástinauna sinna,
stundaS eignir sínar sjálfur og notið i-
nægjulegri og frjálslegri æfidaga en
annars. Það er auðvitað að bú einhleypa
mannsius parf að njóta góðrar umsjónar,
og kann því að sýnast uð lianu liafi ekki
hentugleika til að sæta atvinuu hjá öSr-
um, en par eð búast, má við að lsl. fiytji
hingað til iauds meir og miima á hverju
ári framvegis, pá munu jafnan margir
verða til að takalönd ogbúpening til um-
8jónar í fjarveru eiganda með pví að njóta
ágóðans aS nokkru leyti. Það gæti og
orSið bæði eigatida og leiguliSa pægi-
legt, jafnvel pó sjálfshöndin sje hollust
í flestum tilfelluin. ÞaS sýnist gegna
furðu hvað tiltölulega fáir íslendingar
stunda landbúnaðinn, par hnnn stendur
öllum til boða. ÞaS má fullyrða að
hann er ærleg og góð atvinnugrein, pó
nokkrir kunni aS vera svo sinnaðir að
fyrirlíta hana.
Að veia pess hvetjandi að ungir
menn setjist að í bæjum fremur en fari
út á land af peirri ástæðu að peir verSi
kurteysari, er mjög veljmgsað, en pess
mætti geta til, að kurteysi og yfir höfuð
gott siðferði sje ekki á hærra stigi í bæj-
unum heldur en út á landi.
Það dettur engum í hug að álíta ann-
að en menntunar og framfera vilji ís-
lendinga sje á langtum liærra stigi í
Winnipeg en Nýja íslandi. Þar ecu líka
beztu mennirnir af pjóð vorri hjer vest-
an hafs. Þess mretti og geta, aS fátækl-
ingarnir í Nýja íslandi hafa góðann
framfaravilja, pó arðurinn enn sem kom-
ið er sje í mjög smáum stil, en pað er
tíminn, sem vonandi er að sýni hann.
Framfaratilraunum Ný-íslendinga er. svo
margojit búið aö lýsa að þess gjörist
ekki pörf i petta skipti. Um pá má
auSvitaS segja, að peim sje í mörgu á-
bótavant, en ábótavant mun og fleirum.
llinar aðrar nýlendur íslendinga kunna
að vera betur staddar hvað framfarir og
aðrar góðar kringumstæður snertir. Þess
væri líka óskandi. Nýja ísland er eins
og pað er, og ef pað stendur lakast á
vegi í nefndu tilliti, pá mætti pað vera
hvöt fyrir hvern velviljaSan manu af
pjóð vorri til að styðja aS pví, að pang-
aS flytji framvegis peir menn, sem lík-
legir eru til að hjálpa nýleudunui áfram,
að minnsta kosti vekja svo fegurSartil-
finning lijá íbúum liennar, aS landar
pcirra í Winnipeg purfi ekki að fyrir-
verða sig að játa pá af pjóð sinni, peg-
ar peir koma pangað. Reynslan mun
aptur sanna aS óhætt mun að ráða góð-
um mönnum til að flytja til Nýja ís-
lands, pví náttúran launar þar bóndan-
um fyrirhöfn sína ekki síður en í öðr-
um byggðum íslendinga lijer í landi.
Sölvi Þvrláksw‘n.
< >11 to lHclnnond.
Eptir A. F. Grant.
(Eggert Jóhannsson Þýddt).
(Framliald).
Majórinn svaraði engu. Hann var að
atbuga hreifingar aðkomumannsins, sem
nú var kominti að dyrum hússins, staS-
næmdist par fáeinar sekúndur og hvarf
svo inn í pað.
(Norðanspæjarinn er fundinn um síð-
ir og kominn í kvíarnar!’ Þannig hugs-
aði majórinn og hljóp hvatlega eptir
garðinum og upp að pallinum. Þar dró
hann af sjer stigvelin, laumaðist svo upp
á pallinu og aS glugganum og kraup par
niSur. Hann hevrði að cins að einhverjir
töluðu Inni, en orðaskil gat hann ekki
greint, nje heldur pekkt pá, er töluðu.
Ekki heldur gat hatin sjeð inn í liúsið,
pví gluggatjöldin voru uiðri. Þctta var
preytandi, og paS einmitt örfaði löngun
haus til að höudla Dupont. Ekki purfti
nú annað en sprengja ujip hurSina, pá
var hann á sama augnabliki frammi fyi-
ir Láru og inanninuin, er hún var að
skýla, og pannig í senn gat hann hefnt
sín á báSum. Dupont var sjálfsagt að
senda allra beimistu leið til galgans og
I.áru—hvað með hana? Jú, með pví aS
hóta að opinbera hana, var ekki nema
sennilegt aS hann gæti kúgað liana til
aS giptast sjer. Þessar og pvílíkar voru
hugsanir majórsins, meðan liann húkti
úti fyrir glugganum. Dyrunum var vit-
anlega læst að innan; á pví var enginn
efi. Lára var varkár stúlka, er aldrei
steig svo eitt fótmál áfram, að hún ekki
vissi hvar fótur heiiuar kom niður. E]>t-
ir aS hafa í huga sínum gert uppdrátt af
orustusviðinu og atförinni, læddist maj-
órinn fram á pallbrúnina og spyr Svart,
livort hurðin muni standast álilaup.
,Ekki veit jeg aS tarna, herra’ svar
aði Nick. ,Það hefnr aldrei verið reynt,
svo jeg viti. En víst er hurðin gömul
og læsingin ljeleg. Ætlarðu að hefja at-
löguna?’
,.Iá’, var hið eina svar Porsons, er pá
gekk að dyrunum aptur, eiiiráðinn í
hvað gera skyldi. Og samstundis kast-
aSi hann sjer með öllu afli á hurðina, er
pá gekk nf hjörunum með ógurlegu
hraki, en Porson kastaSist mitt inn í her-
bergi, par sem logaði dapurt ljós. En
pó kastJð væri mikið á honum, missti
haun ekki fótanna, heldur hrökklaSist
itin eptir gólfinu og náði jafuvægi sínu
fnrðulega fijótt.
jltvað á petta að pýða’, heyrði liann
karlmann segja mcð pjósti. ,Þctta er
ekki kurteyslegt, lierra miiin'.
JvallaSu paS, hvað sem pjer sýnist.
En vistliefur pað pýðingu’ svaraði maj-
ðrinn, og snuraðist aS peim er talaSi.
’Auðvitað hefur pað pýðingu. Kalpli
Porson! Og pú ert einmitt maðurinn, er
jcg bjóst við að sjá frcmja liúsbrot!’
(Hver pó undsk...’ hrópaði majórinn.
(Grenville!’ Og Porson hörfaði aptur á
bak undan tiinum karlmannlega manni,
er stóð ands])ienis honum og rniðaði á
hann hlaSinni marghleypu.
.Svo er sem pú segir, að jeg er
Grenviile, en ekki Tracy Dupont, sem
pú bjóst við að tinna hjer inni, og hjá
Láru Foxhall’, sagði iæknirinn bæðnis-
lega. ,Þú ert ekki duglegur sporhundur
majór, að rekja pannig slóðir allt annara
en peirra, sem pú parft. að finna. Þessi
kvennmaSur er eins og pú hlýtur að sjá
ekki Lára’.
Porson var nú kominn að raun um
að petta var satt, er Grenville sagði
honum. Dupont var par ekki, og stúlk-
an sá liann að var Fanny, er nú var bú-
in að ná sjer aptur og var nú eins fögur
og hún átti að sjer, og að sjáhin heilsu-
bezta.
,Þú fer villur vegar, ef pú liugsar
pjer að finua Dupont hjer S pessu liúsi’,
sagði Fanny, er pá talaði í fyrsta skipti.
,Að því, er jeg framast veit, hefur hann
ekkistigiS fæti í petta hús síðan jeg kom
til Riehmond. Og Lára sjrstir er ekki
lieima. Þú veizt um eiðinn, erhún vann
ytir moldum föður okkar, að rekja feril
morðingjans. Hún er nú á slóðum lians,
en livar, pað hef jeg enga hugmynd um.
Þú mátt, majór, leita spæjarans annars
staðar’.
(Porson stóð umstund eins og agndofa.
,Jeg hleypti boganum og festi dýr,
sem mjer er til eiuskis gagns’, sagði
hann viS sjálfan sig. ,En pví læðist
Grenville pannig til Fannyar meS peim
merkjum og bendingum, sem ekki má
brúka nema aS kvöidi til, pegar diinmt
er orðið. Það liefði jeg gaman af að
vita’. Hann leit framan í Grenville, og
sá að augnatillit lians var allt aniiaS en
blíðlegt.
,Mjer kom ekki 5 hug að liitta pig
lijer, Grcnville!’ sagði hann.
,Auðvitað ekki. ÞaS er ekki ómögu
legt aS pú eigir eptir að sjá mig í peim
sporum er pú sízt væntir. Hlustaðu nú
á mig eitt augnablik í viðurvist pessarar
meyjar, er hefur rjett á að heyra allt er
jeg segi. Þú hefur, inajór Porson, lengi
álitiS aS jeg væri á valdi pínu. En livers
vi'gna? Af pví jeg gekk inn á aS vera
einvígisvottur pinn fram á evnni
C’uba, ] egar pú myrtir iingan hermaun—
myrtir hann, segi jeg! Við urðum að
flýja af •ynni, og verðum pann dag í dag
teknir fastir fyrir pann glæp. ef viS stíg-
um fæti okkar á eyna. Þú liefur lengi
hótað að ljósta upp mn mig, og liefur
með pví uin tteiri ár haft mig í pinu
valdi. En jeg er nú búinn að rista af
mjer reipið, og er ekki verkamaSur,
præll pinn lengur. Böndin eru brostin
oiz Grenville er niaður í annað skipti, pó
haiín einu sinni væri vottur að morði.
Kalph Porsoti! Sá, sem hefnir morSsins
er á slóð pinni og íurðu nargöngull
liælum (ínum’.
Þrátt fyrir allan kjarkinn, lirökk
hinn harðsvíraði Porson saman viS pessa
aðvöruu. ,Þú getur ekki lirætt mig,
Grenville!’ sagði hann. ,Jeg kæri mig
kollóttann um öll pín svik; jeg undrast
pau alls ekki. Og nú dettur pjer í hug
að hræða migmeð töfrauiyndaf eiuliverj-
um, sem ætli að hefna. ÞaS mun vera
kvennmaður, býzt jeg við að pú segir.
En vertu nú ekki að pessu Grenville !
Þú veizt mikið vel, aS hin eina persóna,
er mundi hefna lians—hún systir hans—
dó stuttu eptir eiuvígið’.
_Þiið er rjett. HiS prælslega áhlaup
pitt um kvöldiS tók ekki eins, heldur
tveggja manna líf. En pú hefur háð
fleiri einvígi en pað á Cuba. Líttu yfir
pau sem snöggvast í liuga pínum; rektu
æfiferil pinn í Louisiana eptir flóttann
frá Cuba’.
Grenville pagnaði, en horfði á Por-
son, er hann sá fölna upp, og pað áður
8U hann liætti aS tala.
.Meinarðu máske að heitmey Barkers
sje að rekja slóð mína?’ spurði Porson.
,Hún litir. Og Dora Mordaunt vill
finna pig, Kalpli Porsonl’
,Svei mjer, ef jeg var ekki búinn að
gleyma henni, stelpunni!’
,Eii hún gleyinir pjer aldrei’ svaraði
Grenville.
,Og pú liefur hjálpað henni við leit-
ina’, sagSi Porson reiðulega. (Ekki á-
nægður með aS svíkja loforð pín á víg-
vellinum á mörkinni, heidur leitarðu ein-
ig upp pessa ungu persóuu og vísar henni
á rjetta slóð’.
,Jeg verndaði Hf heunar, pegar mjer
var hægt að taka pað, en verndu pitt’.
Porson orgaði upp ytir sig eins og
óargadýr og hljóp að Grenville, og hefði
peirtekið saman, ef Fanny hefði ekii
gengið á inilli.
,Þið fljúgist ekki á í minni nærveru,
herrar mínir!’ sagði liún. ,Og pú majór
Porson, gerir svo vel aS fara út úr pessu
húsi á augabragði. Spæjarinn sem pú
leitar aS er ekki hjer. Og pó svo hefði
veriS, pá ináttu eiga víst, að hann hefði
aldrei verið afhentur pjer’.
,Já, burtmeð pig! ESa heilinn, sem
um mörg ár liefur ekki framleitt annað
en vjelræöi og fantaskap, tvistrast um
gólflð, umhverfis blettinn sem pú stend-
ur á!’
Porson leit til Grenville, og er hann
sábeint inn í skammbyssuhlaupið í liönd-
um lians og aS læknirinn hafSi vísifingur-
inn á gikknum, áleit liann lioppilegast
aS eyða ekki fieiri orSum, færðist pv! öf-
ugur að dyrunum og út í myrkrið, og
leit, ekki hýru auga til Fannyar, er fylgdi
honum eptir samliliða Grenville. (YTiS
skuluin sjá hver ber sigur úr býtmn á
endanum’, sagði hann, um leið og hann
skauzt út fyrir dyratrjeS.
.Öngullinn var of veikur fyrir fisk-
inn, eða var ekki svo, herra?’ spurði
svertinginn, er beið úti fyrir. (Þú parft
nauðsynlega að liafa sterkt færi, pegar
pú fer á styrjuveiðar’.
Majórinn svaraði engu, en sneri sjer
aS svertingjanum, er stóð hlægjandi út
undir eyru, og sló liann svo mikiS högg
aS hann hraut út yfir pallinn.
(Þetta er níðingshögg’ var sagt í dyr-
unum. Porson leit viS og sá aS Fanny
stóS í dyrunum.
XI. KAPÍTULI.
í úlfakreppu.
Majórinn fann hest sinn, pnr sem
negradrengnum var sagt að skiija hann
eptir. Steig hann pví á bak og reið
burt liið fljótasta. Ekki liafði hann
lengi farið eptir næsta stræti, pegar
liann sá heilinikiun lióp manna pyrpast
utan um spjald, sem einlægt sinámsain-
an voru á ritaðar allar síSustu fregnir af
vígvellinum. Augnabliki síðar heyrði
hann fagnaöaró]) fólksins, og póttist prí
vita að Lee liefði í augnablikinu mátt
betur. Hann reið nú inn í pyrpinguna
og hlýddi á pað er kallarinn, hár maður
grannvaxinii, sagði, en pað var, að llokk-
ur sá, er Grant hafði sent til að gera á-
hlaup, hafSi verið rekinn á flótta með
miklu mannfalli frammi fyrir virkjun-
um aS Pjetursborg. Þessar fregnir liöfðu
glatt Kichmond-búa, og strætin, sem
fyrir fáum mínútum voru mannlaus aS
kalia, voru nú troðfuil af mönnum, er
æddu fram og'aptur, óskandi hver öðr-
um til lukku. Þó voru nokkrir, sem
óttuðust að fregnin væri ekki áreiðan-
leg, jafnvel pó hún væri ekki ótrúleg,
pví grófir fallbyssudynUir voru alian
daginn i suSaiistti. En yfir iiöfuð færði
fregnin inönnnm nýtt líf; peim datt í
hug að skc inætti, að Grant yrði rekiun
á fiótta, og -ið steinstrœtin í Kichnioud
fengju eun að enduitaka liergönguhljóð
heimt omiuna sigui vegi.ra sinua.
Majóriun var að faiaaf stað aptur,
pegar liann sá nianu ryðj sjer braut út úr
miðjuin hópnuni og ganga hvatlega nið-
ur e])tir strætinu.
(8je jeg rjett’, sagði Porson viðsjálf-
an sig og tók andköf, svodiafði paS mik-
il álirif á hann. Erpwðliann? Hverskyns
örlagadísir eru pað, sem ráða ferSum
iuínuin í kv.ild. Jeg l'er ekki villt núna.
Jeg skal sýna peim Gienvilla og Fanny
að jeg rek ekki æfinlega ranga slóS’. Og
hann snaraSist úr söðlinum, fjekk hest-
inu svertiugjaeinum til gæzlu og fór fót-
gaogandi í humáttina á eptir manuinum,
sem vakið liafSi athygli lians.
Sáer áundnnfórhafSifráleitt nokkra
hugmynd um að spæjari væri á hælum
sjer. llanu leit livorki til hægri eða
vinstri, eu gekk hvatlega áfram eins og
hann væri á ferð til ákveSins staðar.
Þess lengur sem peir gengu pannig,
pess fullviSsari varð Porson um að hann
fór ekki villt í petta skipti; paS var Tra-
cy Dupont og engin annar, sem á undan
h 'imin gekk. Allt í einu snaraðist hanu
til hliðar oj. hvarf inu á mjóau stíg, par
sem engin ljósglæta skein inn. (Ekki
getur skeð að lianu hafi nú farið þarna
inn að eins til aS bíða eptir mjer. Þann-
ig spurði Porson sjálfan sig og staldr-
aði við sem snöggvast. Eu hann liugs-
aði sem svo: að petta væri máske eina
tækifærið til að fiuna spæjarann, svo
hann tók skammbyssu sína, hjelt lieuni
framundan sjer, tilbúiun að hley])a af
oggekkáfram og iun i myrkrið. Stíg-
ur pvssi var stuttur; lá frá strætinu að
úthýsi einu aptur af íbúSarhúsi, sem
lengi hafði staðið autt. Þegar Porson
snaraðist inn á stiginn, lieyrði hann
hurðu skellt aptur, eu maðurinn, sem
haim elti, var liorliun.
(Jeg er viS dyrnar, sem liann fór inn
um samt sem áður’ liugsaði hann með
sjer. (Og svei mjer, ef jeg liætti nú fyrr
eu jeg sje fyrir endann á þessu æfintýri’.
Gekk lianu nú að dyrunum, lypti lok-
unni með hægS og gekk inn og í gegn
um skúrinn. Ekki minnstu ljósglætu
lagði frá húsinu nje strætunum umhverf-
is, en Porson gekk samt rakleiSis áfram
yfir garðinn og að íbúðarhúsinu sjálfu,
er stóð að eins fáa faSma frá Libby-
fangahúsinu, er pá liafði að geyma tteiri
liundruð Norðanmanna, handtekna í
stríðinu.
Porson staðiiæmdist við eptri dyr
hússins og var í efa um, hvað bezt væri
að gera. Húsið vissi liann vel að var í
eyði og hafði verið pannig um marga
mánuði, og par sem pað stóð uokkuS
fjarri öðrum húsum og við fábyggt stræti,
púsá hann aS par var hentugur felustað-
ur fyrir spæjaraun, er ailir í Richmoud
leituðu að. Þetta stóð nú allt opið fyrir
Porsou, en hvernigátti hatin að finna einn
mann, er lial’ði liljótt um sig og var
vel vopnaður, í stóru húsi, sein engin
ljósglæta var í. Það var spurning, sein
Porson var að velta fyrir sjer.
Allt i einu lieyrði hann skrölt nokk-
urt, er líktist liljóSi í frjettafiutningsvjel.
Fór liann nú að lilusta og heyrði innan
skamms að svo var sem lioiium heyrðist.
En hvar var verkstæðið?
(Niðri i kjallara!’ lmgsaði Porson.(Tra-
cy liefur ekki verið aðgerðalaus síSan
liann kom til Richmond. Ilann er bú-
inn að búa út göug fyrir frjettapráð til
árinnar og paðan lagt ftjettapráð til her-
búða Grants. Það getur ekki öðruvísi
verið, en jeg skal binda enda á pennan
leik bráðlega. Jeg hef ekki lært aS
skilja liljóðið í frjettaflutningsvjel til
einskis. Nú skal jeg kúga Tracy til aS
senda pá fregn til Grants, er skýtur mót-
tökumanninum við hinn enda práðsins
skelk í bringu’.
Gekk Porson nú inn, staðnæmdist
um stund og hlustaði, læddist svo áfram
og inn í atinað herbergi og var páskröltið
í vjelinni að heyra beint undir fótum
hans. Nú purfti að halda á varkárni.
Fjöldi herr.ekinna Norðanmanna hafði
nýlega slo])pið úr fangelsi, bæði úr Lib-
by- og Þrumukastalafangelsinu, og voru
margir, sem trúðu því að Tracy Dupont,
er allir hræddust, liefði einn opnaö f}rrir
poim dyrnar. Datt pví Porson í hug, að
eins víst væri að hann hefði lieilan hóp
af bláserkjum umhverfis slg í kjallar-
atium.
(Snmt sem áðlir skal jeg ekki snúa
aptur nú, pegar jeg er kominn svona
langt. Tracy Dupont skal yfirbugaðurí
kvöld, eðu Kalpl) Porson keniur ekki
heill og lifandi út aptur undir beran liim-
in! Jeg hugsa meira um hefndina held-
ur eti hið hálftapaða inálefni Sunnan-
manna. Fregni’i er jeg ætla að senda
Grant lengir máske úthald Sunnan-
mannii um fáa daga, enn pó ekki nema
fáa. Lee er pegar borinn ofurliði, pó
hann máske pvælist fyrir peim um hríð.
(Áf un til RicUmond’ er ekki meining-
arlaust óp í petta skiptl’.
(Framhald síðar).