Heimskringla - 02.08.1888, Blaðsíða 3

vr?íi [>íi. »?' I»‘r» tipp á sunnudags-
kvttld bá gerir ]>!*ð ekki svo mikið
til [>ví slikt nrokki dæmalaust í sOgu
sveitar vorrar, nð suunudagsnæt-
uruar <>g kvOldiu sjeu krúkuð til
[>rtirrar athafnar, <>g er jafnvel sum-
staðar orðið að siðvenju. t>að er nít
kanuske ekkert lnegt að liafa :* móti
|>\i. [>ó að j>að sje áiitiun ósiður I
sninum lóndutn seni jeg he* vérið í;
eu af [>ví sem jeg lief svo viða verið
hef jeg rekið mig á sannleik hins
fornkveðna usiiit> er siður í lanili
hverju”.
Fjelagsskapur er í freiuur góðu
lagi lijá okkur. fyrst og fretnst kem-
ur okktir aldrei tnjt'ig illa satiian, og
svo eru mórg fjeli’ig stofnsett fi með-
al okkar, sem öll eiga að hlynna að
cróðu samlvndi og framfóruin. Jeg
vil ftð eius lauslega geta fteirra
liel/tn svo sern kvennfjelaganna, er
stofna til skemmtana, safna jiening-
um og gefa [>á til góðra fvrirtaekja;
tíasnclafjelagsiiis á tiarðar, er suinir
segja að vitini eirigOngu fyrir bænd-
urnar, en jeg held að fleiri njóti
góðs af viiinu [>ess, [>ó [>að sje Uk-
lega fremur konurnar en kaupmenn-
irnir. Yggdrasils og f.eiðarstjðrn-
unnar, er vinna á móti nautn á-
fengra drykkja og sjerstaklega á
mótisölu peirra í opinberuui húsuin;
kirkjufjelagsins sem er lang stærst
og pýðingar inest, og vinnur eins og
allir vita að eflingu guðs ríkis og
velferð meðlima sinna, og Menning-
arfjelagsins sem er yngst peirra allra,
og er mOnntim mjOg ókunnugt um
gjörðir |>ess, en merin segja að
[>ær sjen að rannsaka eitthvað og
muni .vera að vinua að siðferðis-
legri en<lurl>ót inaunkyjisins, en aðrir
Oera pað til baka. bað er pví ekki
hægt að segja neitt ákveðið mn
ííjörðir pess.
Nokkur tleiri fjelOg og tíokkar
eru hjer til, svo sem ísl. demókrata
og repúhlíka-flokkarnir, og eru peir
til margra hluta nytsamlegir, svo
sem að æfa sig að halda langar
rseður af litiu efni, og kunngjöra
heiminum kosti og lesti náunga siuna
o. s. frv..
I>að eru sumir hjer efra í vand-
ræðum með að skilja hvernig að
frjettaritari uLögbergs” og peir
sem með honum komu til Mountain
21. júní gátu orðið ugrænir” eptir
einnar nætur viðureign við flugurnar
f Pemhina Co., jafnvel pó paer að
eðlisháttuin kynnu að vera líkar
Gröndal, en ubláa” litinn pykjast
menn eiga hægra með að heimfæra,
en pó hjá engum sem kom með
frjettaritaranuin. og sá rauði er öll-
um auðskilinn.
Saimarlega væri pað ódreng-
skai>ur af okkur fsl. í Ameríku ef við
Ijetum Jón Olafsson verða fyrir fjár-
tjóui, fyrir [>á sök að hann tók m&l-
stað okkar. Uað mætti ekki tninna
vera en að við haéttmn honum pað
að fullu.—í petta sinn hef jeg ekki
tíma til að rita uin fleira, en hef í
huga seinua meir að geta um ýmis-
legt innsveitis.
.Vornu-(Jesti/r.
TUTTUGl (g; EINS ÁRS.
B'yrsta <lag júlimán. p.á. voru
liðin2l ár frá pvf 4 fylkin af peim
7, er inynda (’anada veldi, voru sam-
einuð undir eina yfirstjórn. Pað
er óvíst að margir hafi athugað að
pessi dagur var pess vegna hinn
merkilegasti af öllum undanförn-
u iii afmælisdögum rfkisins, pvf
pennan dag náði ríkið lögaldri, ef
lögaldur rfkis er iniðaður' við lög-
aldur manns. Á [>essu tfmabili hef-
'lr tíkið framleitt nýja kynslóð.
I>eir, sem fæchlir eru sania ár og
sameiiiingin koinst á, eru nú lög--
altlra menu, verkandi meðlimir f
pjóðfjeUginu. A|(U|r r(ki8ins er
ékki hár. <>g erfiðleikarnir við
áð stríða margir og margbrotnir. í
pessu landi ekki sfðltr en annars-
staðar hefur reynslan sýnt að pað
parf iiiörg ár til að umskapa hugs-
miarliátt einstaklingsins f tilliti til
opinherra mála í víð&ttumiklu landi.
l>ar sern tnifrg sináríki hafa áður ver-
ið til, og.sem allt í einu eru samein-
uð undir eina allsherjarstjórii, lilýt-
ur æfinlega að koma upp meiri og
tninni óánægja á aptir, jafnvel pó
flestir viðurkenni hið nýja stjórnar-
fyrirkomulág betra en hið gamla.
Eitt fylkið pykist skaðast. f pessari
grein, en annað pykist vera Iiaft út-
iindan f pessu eða hinu o. s. frv.
Hv-ert eitt fylkið pykist vera hetra
én hitt og í alla staði æskilegri bú-
Staður fyrir aðflytjeildur úr öðrmn
ríkjum. Paunig lagað kapp gerir
að vissu leyti gagn, leiðir til enn
meiri keppni, en paðgerirlíka stund
u in ógagn. Það kemur ekki ósjald-
an fvrir, að pverlyndir menn, sem
ekki viðurkenna neitt gott nema
paö sent var, hlaupa til t gremju
sinni að lasta eitt fylkið með peirri
hugmynd að peir með pví haldi
frani sínu. Aðrir finnast fljótt, er
vilja gjalda lfku likt, og af pví
leiðir að í stað pess að vinna sainan
að uppgangi hins saineinaða rfkis,
spyrnir hver á mótí öðrum og
sundrar.
Sem sagt, hefur Canadavelai
ekki farið varhluta af pessu, en nú
má pó greinilega sjá að pessi hugs-
unarháttur eróðum að hverfa. Menn
eru einlægt betur ’og betur að sjá
að saineiningin er heppileg. Og
}>au nmskipti eru að mestu að pakka
hinni uppvaxandi kynslóð, sem frá
barndómi hefur lært að meta hið
satneinaða ríki, og vill fyrir hvern
inun viðhalda pví.
Eins og ekki var væntanlegt
gekk pað ekki greiðlega að koma
sambandi fylkjanna á. l>að var
hyrjað að ræða um pað svona óbein-
línis 1808, pegar stungið var upp
á [>ví á Nýjft Skotlands-pinginu, að
sameina pað fylki og Nýju Brúns—
vík. Næst kom petta mál til um-
ræðu í Quebec 1814 og, 1822 kom
tillaga petta inál áhrærandi frá Jóni
Beverly Robinson f Ontario eða
Efri Canada eins og pá var nefnt.
Ritgerð Durhams lávarðar Gover-
nors í Canada, leiddi, óbeinlínis að
minnsta kosti, til sameiningar Efri
og Neðri Canada (Ontario og Que-
bec) 1842, og sú ritgerð einnig
vakti umhugsun um algerða sam-
eining allra austurfylkjauna og hins
ókannaða landfláka vestra og Brit-
ish Columbia. Árið 1861 rak svo
langt að Ný-Skotlendingar sendu
æðsta ráðherra sinn, Joseph Howe,
og 2 menn úr ráðaneyti hans til
Quebec til að bjóða sameining. Og
1864 var pað loksins viðtekið f öll-
um fylkjunum (4), að tilraun skyldi
gerð að sameina allar eignir Breta
í Norður-Ameríku undir eina yfir-
stjórn. Þetta var gert á allsherjar-
fundinum í Quebec í október 1864
par sein saman voru komnir full-
trúar frá öllum fylkjunum. Hinn
29. mar/ 1887 voru grunilvallarlögin
er áður hiifðu verið sampykkt f Ca-
nada, sampykkt á pingi Breta, og
22. inal sama ár voru pau staðfes tog
auglýst gildamli lög. Og 1. dagur
júlfmán. var af Canadatnönnum kos-
inn til pess að birta lögin fonnlega,
og til að halda hátfðlegan fæðing-
ardag hins unga ríkis, er pá saman
stóð af 4 fylkjum. Eptir pað gekk
greitt að fá aöra hluta landsins í
sambandið, og komu hin 3 fylkin
inn eptir pessari röð:
Manitoba, 15. júlí 1870
British Columbia, 20. júlí 1871
Prince Edward eyjan, 1. júlí 1872.
Skjaldarmerki hinna ýmsu fvlkja
eru:
Prince Edward-eyja: Tvö furutrje
á grænuin grunni; annað er stórt
og sterklegt, en hitt u[>pvaxandi,
en lág og grönn hrfsla. A nterkið
eru rituð pessi orð: uParva svb
ingenti”.
Nýja Skotland: sko/.ka pistla-
grasið að ofan og neðan, grænt á
gullmmi grunni, en í miðju gullinn
lax með silfurhreistri, ú diumiblá-
um grunni.
Nýja Brúnsvík: Gullið ljón
á rauöum grimni að ofan, eu að
neðan skip á ljósgiilum gruf.ni og
neðst dimmblátt hafið, en af aptur-
stefni skipsins flýgur fáni Breta.
Quehec: Himinblá lilja ú gulln-
uin grmmi, gulliö Ijóu og 3 sikur-
viðarlauf græu, á gullnutu griinni.
Ontario: Rauður kross á hvít-
um grunni og stórt sikurviðarlauf á
ljósgrænuin grunni.
Manitoha: Rauður kross á hvft-
um grunni og gullinn Vísundur
(Buffalo) á grænurn grunni.
British Columbia: Krónuinerk-
ið brezka á hvftum grui ni og yfir
pví gullna ljónið á hvitum grunni,
en hringinn í kringum hvíta gruun-
inn fljettar sig dOkkgrænt skógar-
lauf.
Á pessum fyrstu 20 árum lief-
ur framför í ríkinu verið mikil
bæði að pví er snertir fólksfjölgim
ver/.ltm og alpýðu velmegun. Það
hættir mörgum við að álíta að fram
farir lýsi sjer svo sem engar, að
allt standi í stað, og gott ef pað
fari ekki aptur á hak. Dessi skoð-
un er sjirottin af pví, aft menn stara
undrandi á hina stóru og framfara-
miklu bræðrapjóð—Bandaríkjainenn
Finnet pvl við augnablikssaman-
anburðinn, að öll önnur rfki standi
í stað. Dað er vitaskuld að fram-
farir nábúapjóðarinnar á pessu
tímabili hafa /erið fjarskalega mikl-
ar, en pað er ekki sönnun fyrir að
pær hafi verið meiri tiltölulega.
Dað er jafuvel óvfst að tiltölulega
hafi pær verið eins miklar og í Canada.
h'járhagsskýrslur stjórnarinnar
sýna bezt hverjar frainfarirnar eru
í peim greinum, er að verzlun lúta
og pær sýna að verzlun við útlönd
Srið 1867 nam...............fS131,927,532
----- 1887 ” 202,408,047
Vöxtur á 20 árum.............. 70.480,515
Bankaseðlar í veltu meðal
almennings
árið 1867..................... 12,102,079
----- 1887.................... 45,502,952
Vöxtur á 20 árum.............. 33,400,873
Eignir almennings í ábyrgð
hjá brunabótafjelögum
árið 1867.................... 188,360,000
----- 1887 .................. 633.523,000
Vöxtur á 90 árum............. 445,163,000
Bankalán gegn veði nam:
árið 1867................... 50,500,3000
----- 1887................... 169,357,000
Vöxtur á 20 árum............. 118,856,700
Almenningsfje á vöxtum á
bönkum og ýmsum sjóðurn
árið 1867.................... 39,127,000
----- 1887................... 175,810,000
Vöxtur á 20 árum............. 136,683,000
Milnatai járnbrauta, hálf-
gerðra og algerðra
árið 1867......................... 2,700
----- 1887........................ 13,000
Vöxtur á 20 árum.................. 10,300
Innborgaður höfuðst. járnbr.
árið 1867................. $163,000,000
----- 1887 .................. 683,773,200
Vöxtur á 20 árum.......... 520,673,200
Þannig mætti halda áfram í
pað óendanlega að tilfæra sannanir
fyrir framföruin á pessum ungdóms-
árum ríkisins, en pess gerist ekki
pörf. Þar sem slíkar framfarir og
hjer eru tilgreindar eiga sjer stað,
par hljóta tiltölulega miklar frarn-
farir í öðrum greinum að eiga sjer
stað, svo sem landbúnaði, málm-
tekju, fiskiveiðuin og verkstæða-
iðnaði. Þó ríkið hafi á bernskuár-
unum haft við ýmsa erviðleika að
stríða og pröngt skoðunarsviðýmsra
manna og p. h., pá liafa framfar-
irnar verið miklu meiri heldur en í
nokkru öðru rfki hins menntaða
iieiins að undanteknuin máske Banda
ríkjunum. Oghvað járnhrautabygg-
íng, banka viðskipti og fjáreign
manna snertir, pá eru Bandarlkin
ekki undanpegin. Dau geta ekki
sýnt pvílíka framför tiltölulega við
fólksfjölda á sama tímabili.
Hvað fraintíðaár ríkisins leiða i
ijós er ekki hægt að segja, en ept-
ir horfunum nú verða framfarirnar
öldungis eins miklar, ef ekki meiri.
Frairitíðin verður innan skamms al-
gerlega í valdi hinnar nýju kyn-
slóðar, sem upj> hefur vaxið siðan
ríkið varð til. Að pví er maðurinn
getur ráðið örlögum sfnum, ráða
peir iniian skainms örlögnni rfkisins,
ráða, hvort fraintíð pess verður eins
fögur ..g menn nú hafa Astæðu til
að vona.
En framtíðin er engu að sfður
í liOiiduin hinna aðflytjandi erlendu
pjóöa. Þær ekki slður en ujipváx-
andi kynslóðin ráða hvort rfkiuu fer
fraui eða aptur. Þess vegna riður
ekki svo lítið á að ná i [>» pjóð-
flokka, sem \ilja og geta samlagað
sig hiuum engil-saxnexka kynpætti,
er hyggir Amerfku. I>að er líka
stefna núverandi stjórnenda lauds-
ins, og pað er heiður fyrir vorn fs-
len/.ka pjóðflokk, að hann er i pess-
ari grein metin jafnt og Þjóðverj-
ar, Svfar og Norðmenn, er álitinn
öldungis eins ej>tirsóknarverður.
Hvers var slíiildin *<*
(LatnUga pýtt ár enskn).
Það var uinhugsUDÍo lim Kmmu mína,
sem stytti mjer stundir á nóttunm svo.
að austurloptið var stundum orðið upp-
ijómað af nýfsedduru degi fyr eun mig
varði. Ilálfsmánaðartima á hverju ári
fjekk jeg a6 heimsækja Emmu; fjelagið
gaf mjer burtfararleyfið, svo 4framarlega
sem jeg vildi kosta förina sjálfur—og
pann hálfa mánuð var jeg glaður og kát-
ur, pó aldrei vseri jeg pað endranær.
Hinar fimmtiu vikur ársins streyttist jeg
vi'5 að lifa til að geta notið pessararhálfs
mánaðarvet/.lu, og taldi timann |mr til
næsta leyfið fengist. Og hvað inann
Emmu snerti, þá tók hann ,mjer æfinlega
þægilega. þó hann væri nokknð óblíður á
stundum, <>g jeg verð að .segja, að mjer
var lieldur vel við hnnn og er enn—að
vissu leyti.
Það var komiim vetur, erfiðasti og
leitfinlegasti timi ársins, þegar þessi saga
gerðist. Jólin voru í nánd. Eins og títt
er um þennan tíma árs var veðrið sagga-
samt, þoka og súld öðru hvoru, oe rann
eins og suddastraumur upp eptir ánni
bæði nótt og dag. Þar var engin endi,
svo suddamökkuriun hvíldi eius og þoka
yfir ánni og stöðvaði þvi að miklu leyti
flutning eptir henni.
Þessa nótt, sem jeg á vifS var þokan
og mistrið yflr ánni svo þykkt, að hin
nafnfræga Eundúna-þoka hefur-aldrei ver
ið þykkri. Útsýnið fyrir mig var jafn-
gott eins og þó jeg hefði verið á lopt-
bát umkringdur af regnskýja bólstrum
eða ljóslaus niður i kolanánm. Jeg sá
sem maður segir, ekki jafnlangt uetinu
á mjer. Þegar jeg stóð kyr, þá heyrði
jeg straumniðinn í ánni, en jeg sá ekki
áua. Og ljósið í rauðu luktinni sem jeg
liafði hja mjer sýndist svo dapurt <>g ó-
skírt í þokunni-—jafnvel þó jeg hefði
þúrkats upp glasið tvisvarsinnum og
tendrað ljósið eins og be/t jeg kunni—
ogsnarkaði allt af í því eins og suddinn
:v5 utan hefði þrengt sjer gegnum heilt
glerið. Þó undarlegt sje, þá var jeg
eins og liálfkveifaralegur, ekki frí við
einliverskonar tiræðslu þessa nótt, og var
þó slíkt óvanalegt. Eptir að jeg hafði
lokaf! liliðinu á veggnum livorumegin við
bryggjuna, er lá rjett undir brúarlivelf-
ingunni og slegið í lás hurðinni fyrir hliti-
iuu við framhlið bryggjanna, fannst
mjer eins og jeg væri búin að loka sjálf-
an mig inn í koldimmum klefa, sem jeg
hefði aldrei komið 5 fyr. Mjer fannst
ljósglætan enn minni en venjulega, jeg
hnaut um hvað eina er fyrir fæti var, og
mjer fannst jeg vera haltari en nokkum
tíma endranair. Stökusinnum var að
lieyra óm af samtali og köllum manna,
er vöktu á flutnings.prömmunuin’, sein
lágu við stjóra út á miðri ánni, en ekkert
sást út úr augunuin fyrir þokunni, sem
einlægt sýndist verða þykkri og sudda-
meiri eptir því sem á nóttina leið. Mjer
kom ósjálfrátt í hug, þegar jeg stóð á
bryggjubrúniuni og horfði á þokuna, að
það væri þó hægðarleikur að ganga í ána
þegar svona aiðraði og berast þegjandi
burtu ineð strauminum, losna þannig við
allt stríðið, <>g það án þess að Emina,
inaður hennar og dætur yrðu nokkurs
vísari, eða syrgðuafdrif min. Og i hug-
anum var jeg alls ekki viss i nema ivS jeg
þá <>g þegar gengi fram af bryggjunni—,
þó það vitanlega væri ómögulegt þar er
liliðiS var lokað—og bryggjusóparnir <>g
kaðaldyngjan virtust mjer færast til <>g
flækjast fyrir fótunum á mjer hvar sem
jeg gekk.
Um siðir þreyttist jeg á göngunni
fram <>g aptur. Jeg settist niður og hugs
aði injer að móka einhvern veginn, það
seni eptir var næturinnar. Til þess
hafði jeg líka góðaog gilda ástæðu, þar
sem jeg sá ekkert frá mjer, jafnvel ekki
rauðu ljóstýruna í fárra feta fjarlægö, og
heyrði engmi umgang og svo þar að auki
eins og jeg var einhvern veginn liálf-
felmtsfullur og ónotalegur. Jeg fann
það á mjer, aS ef eitthvað óvanalegt
skyldi bera við um nóttina, þá lilyti jeg
að verða gersamlega óhæfur til að vinna
nokkuð gagn sjálfum mjer eða öðrum.
Og rjett um það bil, er turnklukkur
borgarinuar slóu e i tt um nóttina, kom
líka þetta óvaualega fyrir, er jeg einlægt
bjóst við. Jeg man gjörla eptir því, að
allt í einu var hlirðin fyrir framhlið
bryggjunnarskekin til ogþað býsna þjett,
er sýndi aS einhver var úti fyrir, sein
vildi komast upp á bryggjuna, og sem
hlaut aS vera ókuunugur bryggjugæzlu,
þar liann hugsaBi ganginn jafngreiðann
á nóttu eins og degi. Mjer varð hverft |
viK þelta, þó annar eins viðburður væri j
ulls ekki óvnnnlegtir, þvi það kom stöku
sinnum fyrir að lögregluþjónn kom til
mín á nóttlinni til afi hvíla sig og skrafa
okkur til dægrastyttingar, og ekki kann j
ske ómögulegt til að vita hvert jeg svlk ;
ist ekki um og svæfi. En i þetta skipti I
datt mjer það ekkl i hug. Vissi lika aB
jeg hefBi heyrt skóhljóð hans, þegar
hann hafði gengið niður eptir steintröpp
unum. Þetta hlaut þvi að vera einhver,
sem haffii læðst ofan fyrir bryggjuna,
ætlatf sjer svo að stelast inn til mín, enn
sem ekki athugaði að hliðln voru harð-
læst að innan.
,Hver er þar?’ kallaði jeg hátt. ,Er
það einhver, sem þarf að finna mig?’
Jeg aufivitað fjekk ekkert svar, bjó/.t
í rau ninui ekki vrS því. Það var eina
líklegt að jeg með kallinu hefði skotið
þeim út i fyrir skelk i bringn engu minni
enhsnnmjer. Þar var ekkert afi heyra
úti fyrir, og fór mjer þá að fljúga i hug,
að þetta kynni máske að Uafa verið ein-
hver örvæntingarfullur vesalingur, sem
heimurinn var búin að drepa úr bæði
manndóm og allt hið góða, og sem hugs-
irSi máske að mi væri meiri fri'S og ró að
finna á botninum á Thames-ánni lieldur
enn í borginni London.
Eptir nokkra stund ojmaði jeg hliðið
og kailaði spyrjandi, hver þar væri, en
engingengdi, og kallaði jeg þó þrisvar
Eór jeg því inn og læsti aptur hliðintj á
eptir mjer, settist niður og gat einhvern-
veginn ekki hugsa-fi um annað en þetta.
Það fór líka svo að tilgáta mín var
ekki fjarri markinu. Að halftíma liðn
um hrökk jeg á fætur vi-5 ógurlegt hljóð
er f j ekk svo mikið á mig, að það sló út
ura mig köldum svita. Og næstum á
s ama augnabliki heyrSi jeg gusuganglnn
í vatninn. Það háfði einhver steyj>t sjer
af brúnni í ána, segjandi mjer hina marg
sögðn sögu af týndri hjervistartíð og
týndri sál. ,Jeg hafði lesið um þetta ó-
talsinnnm og jeg hafði haft vitneskju
um annað eins og það nokkntm sinnum,
þessi mörguár.er jeg hafðiverið bryggju
vfirður. En þrátt fyrir þetta höfðu til-
finningar minar aldrei veriðlikar þvi sem
þær voru nú.
En þetta tilfelli vakti mig upp, i'eykti
burtu ósjálfræðis-þoknnni og færði mjer
nýtt þrek. Á bryggjubrúninni var æfin-
lega geymdur bátur tilbúinn aS lileypa
uiðut á ána með trönu. Jeg rauk út,
kallaði hátt um hjál|>, hleypti bátnum
niður á sama angnabliki og stökk upp í
hann eins ljettilega og tvitugur piltur.
Jeg vissi hvað sjávarfallinu leið upp á
minar tíu fingur og hefði verið lieifirikt
veður <>g onir lítiS stjörnuljós, þá hefði
jeg treyst mjertii að róarjett á blettinn,
rjetta út. höndina og vera viss um að ná
haldi á þeim sem var að drukkna. Eins
og var, gat jeg gert mjer hugmynd um
blettinu, svo framarlega sem maðurina
heffii stokkifi nokku S út fyrir lirúua um
leið og haim hljóp. Jeg reri út á ána,
þangað sem jeg hjelt sviðið vera, hjeit
svo árunum upp og hlustaði. Næstum
á sama augnabliki heyrði jeg eins og ó-
vanalegt gutl í straumnum við bátshlið-
ina svo jeg rjetti aðra höndina út fyrir
borðsstokkinn, og um leið kom jeg vifi
klæðnað einliverrar mannspersónu, og
sem geta má nærri slej>pti jeg ekki tök-
unum. Jeg hjelt dauðahuldi og kallaði
svo sem jeg gat um hjálj>. Þafi sem jeg
gat það gerði jeg til að lypta líkamanum
inn í bátinn, en það var ómögulegt, og
vifi þær tilraunir var jeg hætt kominn að
hvolfa bátnum og drekkja sjálfum mjer.
Hið eina sem jeg gat var að lypta höfð-
inu upp og halda því fyrir ofan vatnsborð
iö, og ljet svo reka upp ána fyrir aðfali-
inu. Allt í einu rak/.t báturinn með
mikln afli á flutnings-jiramma, og hjelt
jeg að þá væri nú allt úti, en köll mín
höfðu vakið mennina á prammanum, er
nú stóðu tilbúuir að rjetta mjer lijálpar -
hönd <>g draga mig og hina hálfdrukkn-
uðu mannskepnu—er jeg á þessu augna-
bliki fann á klæðn:v8inum að var kvenn-
maður—upp á prammann. Þafi mátti
lieldur ekki dragast lengur að hjálpin
kæmi. Jeg var gersamlega uppgeflnn og
vissi ekki af mjer framar fyr enn jeg
vaknaði eins og af svefni og var S hissa,
er jeg sá 10—12 meun standa kringum
mig á tröjijmmim undir brúnni og vera
að lýsa frainan í kvennmann, er lá þar
meðvitundarlaus <>g gegndrepa. Það var
lifsmark með konuuui, og áður enn
menn varði opn aði bún augun og horfðl
með undruu á luktina. er mennimir
hjeldu ats andliti hennar.
(Framhald síðar).
LEIDIUETTING. Þegar jeg hreln
ritaði ræðu lierra Björns Halldórssonar
frá l'mræðufundinum, er birtur var í
28. nr. „Hkr.”, hefurfvrri partur síðustu
setningarinnar fallið úr, og getur það
ollað misskilningi. Innihaldifi í seinni
parti ræðunnar er því á þessa leið: t Hug
myndin um annað lif er greinilegar fram-
borin í Eddu *n i Gamlatestainentinu.
En svo er hin þriðja búk—sú bók liggur
<>|>in fyrir öllum og J'ar er lmgmyndin
um guð sett fram greinilegar ag full-
komnarl en í hvorri hinna, og sú bók er
be/.t og trúlegust, það er bók náttúrunnar
og á þaun guð, sem lnin opinberafii, tryðl
hann”.
Þennan misgáning minn bið jeg hra.
II. Halldórsson <>g alla viðkomandi vin
samlegast að afsaka.
Frjettaritari „Hkr.” á klrkjuþingi
íslendinga 1888.