Heimskringla - 09.08.1888, Blaðsíða 3

vnr nóg til alira gkipsfarfa, og petta
.jörði vjeliní hjáverkum sínum.
Verítii/gyrii, sem sjest I ýmiskonar
iðnaði og vinnubrögðum manna, sýnir
e.innig framfí'.r menntunarinnar. Iteyk-
húfurinn, sem brennir reykinn aptur;
bújörSin, sem framleiðir allt er bónd-
ínn neytir; jafnvel fangelsið, sem borgar
útgjöld sín og enda gefnr ágóða; sið-
ferSisskólinn, sem gjörir jafuvel fanta
ið gagnlegum og góttum mönnum, eins
og gufnvjelin býr til ferskt vatn úr sjó-
vatni; allt petta eru dæmi upp á við-
leytnina, að sameiua gagnstæð öfl, að
gjöra gott úr illu, og eru merki hærri
menntunar.
Framfiir pessi er nmmyndun mjög
margbiotins likamseðlis. Á höggormin-
um eru allir útlimimir í reyfum, svo
livorki sjást uggar nje vængir, fætur nje
hendur. Á fuglunum og spendýrunum
hefur losnað um lífTæri pessi, og pau
hafa byrja'S að hreyfa sig, en hjá mann-
inum eru pau öll óhindruS og full glað-
værrar hreifingar. Þegar maðurinn af-
klæðist reyfavoðunum skín á hann ljós
skynseminnar, og par meS fær hann
sannarlegt frelsi.
Loplslagið gjörir einnig mikið til að
liæta kjör manna. Hitabeltið er ekki að-
al-aðsetursstaður æðstu menningar. Borg-
aralegt frelsi á fremur heima í peim lönd
um par sem snjór fellur enn par sem
pál mavi'Sur og Banana-tr]e vaxa, par er
líkaminn latur, hinir hærri hæfileikar
mannsins fjötraðir og maðurinn girnda-
fullur og grimmur. Ekki er petta samt
æfinlega svo. Sterk rjettlætis tilfinning
má sin á stundum meira enn hin skað-
legu áhrif loptsins, og snmir hinna ágæt-
ugtu. manna heimsins og sumar hinna
menntuðustu pjóða hafa átt heimkynni
nálægt eða í brunabeltinn, svo sem:
Egyptar, Indverjar og Arabar. Svona
eru pá merki og einkenni menningarinn-
ar, Temprað loptslag er mjög áríðandi
til liærri framfara, pó ekki alveg nauð-
synlegt; pví lærdómur, Iistir og speki,
hafa próast bæði á íslandi og í hitabelt-
inu.
En pað er eitt, sem er alveg nauð-
synlegt fyrir mannkynsins fjelagslegu-
framför, nefnil. gott sibferði.
Það er ómögulegt að há menntun
geti átt sjer stað án gótis siðferðis eða
ráðvendni. Jafnvel pó pað ekki ætíð nefn-
ist pví nafni, heldur einhverju öðru, svo
sem, heiður, eins og lijá miðalda-riddur-
unum, eSa fiiðurjardsást, ei»s og hjá
Spartverjum og Hómverjum, eSa
andagipt og ákafi einhvers trúarflokks,
sem rjettlætir sig af trú sinni, efia pá
leyndardómur stjörnara eða vísinda-
manna, eða fjelagsandi einhvers
flokks eða fjelags.
Ummyndun mannkynsins verður að
vera siðferðisleg, til pess luín geti náð
háu stigi. hún verður að fylgja himnesk-
um lögum, verður að fylgja liigmáli al-
heimsins, verður að vera almenn eða
kapólsk í anda.
Þegar menn purftu að senda skeyti
eða brjef voru hraðboðarnir stundum of-
seinir, urðu til á leiðinni; brutu vagn-
ana, hleyptu ofan í, og í ófærð á vetrutn
foráttu á vorum og hita á sumrum, kom-
ust aldrei áfram. En menn tóku eptir
pví, a« jiirSin var full af rafurkrafti og
hann var allt af á ferðinni, og einmitt á
leið pangað SPm þPjr þUrftu að senda.
Mundi hann nú ekki vilja skreppa með
boð fyriross. Jú, velkomið; hann hafði
ekkert annað að gjöra, gat farið pað á
svipstundu. i>aS var að eins eitt ,1 vegin-
um, hann hafði hvorki tiisku nje sýni-
lega vasa nje heldur hendur nje munn til
að bera brjef í. En eptir margar til-
raunir og mikla hugsun tókzt mönnum
a* ráða fram úr pessu og að gjóra brjefin
svoljettog lítil, að liann gat borið pau í
litlu loft-kynjuðu vösunum sínum, og
allt gekk prýðis vel.
Enn pá undrunarverðari enn ármyln-
urnar eru vjelar pœr, sem mala korn við
sjávarstrendur, par sem öldurnar, flóð
og fjara eru látin hreyfa hjólin, svo mán-
inn sjálfur er brúka*ur sem ljettadreng-
ur til að mala og snúa, pumpa og saga,
mölva grjót og lúa járn.
Þannig synir maðurinn vizku sina í
margvíslegum störfum. Hann lætur
stjörnurnar ganga fyrir kerru sinni og
guðina sjálfa stjana nndir sig. Þess vegna
erum vjer sterkir, að vjer kunnurn að
brúka öfl náttúrunnar. Þyngdaraflið,
ljóslð, rafurafli*, segulaflið, gufuaflið,
eldur, vindur og vatn pjóna oss daglega
og kauplaust.
Stjörnvfrœtiin sýnir ljóslega, hve
mikið ogmargvíslega pessir ágætu pjónar
aðstoða oss. Vjer purfum t. d. að mæla
fjarlægð einhverrar stjörnu, en vor litla
jörð er ekki nógu stór til pess að neinar
tvær athugunar stöðvar á henni sýni
neinn verulegau mismun á afstöðu
stjöruunnar, me* öðrum orðum, sýni
„parallax”* hennar.
En stjörnufræðingurinn setur fyrst
nákvæmlega nitSur afstöðu stjörnunnar í
eitt skiptl, og sro bara bíður hann sex
mánutsi, og á peim tíma hefur hann látið
jörðina flytja sig nærri pví 200 miljónir
mílna frá fyrstu athugunarstöð sinni, svo
að nú pegar hann tekur afstöðu stjörn-
unnar í annað sinn hefur hann fengið
sæmilega langa grunnlínu fyrir príhyrn-
inginn, sem sýnir honum fjarlægð stjörn-
unnar.
í öllum vorum iðnaði og
iistum reynum vjer að verða
herrar náttúrunnar. Vjer getum
að vísu ekki haldið himinöflunum í linefa
en leggjum vjer verkið 1 leiðina
fyrir pau, vinna pan fyrir oss án möglun-
ar. Þau hafa eina staðfasta reglu: að
fara aldrei krók á sig.
Vjer erum ofurlítil dvergvaxin
óðagot, er hlaupa hingað og pang-
að eíns og pjónustu viljug grey, en nátt-
úrnöflin beygja aldrei af forlagabrautum
sínum, hvorki hið minnsta sandkorn nje
hin ljettasta loptbóla víkur frá peim
fremur en tunglið eða sólin á himninum.
(Framhald).
uLitlu verfntr Vöfjtjtir feginn”
Kitari „Ltigbergs” hefur au'Ssjáanlega
orðið feginn, pegarhann var virtur svars
i 80. tölublaði(lHkr.”; enda gengur hann
á pað lagi* og setur nú tvœr greinar i
29. tölublað „Lögbergs”. ðnnur peirra
ei um orSasafnið í 30. tölubl. ((Hkr.”, en
liin á að vera svar til greinar minnar í
sama blaði, og báðar eru greinarnar rjett
eptir höfundinum a* hugsun og rithætti.
Hvað orðasafnið snertir, pá er pað
a* vísti satt að í pví voru ýmsar villur,
en líklega hefði ritara „Lögbergs” verið
einsgott að spara gáfur sínarogvita livort,
pær yrðu ekki leiðrjettar án hans til-
hlutunar.
Iíann virðist annars liafa nokkurs-
konar nkemmtvn af villunum sjálfum,
og er lionum sú skemmtun ekki of góð
og ekki heldur heiðurinn, sem hann á-
vinnur sjer með útásetningum sínum.
En pað er varla láandi, pó að peim sem
ritarann pekkja kynni að stökkva bros,
pegar liann fer að segja til í enskum rit-
hætti eða enskum framburði.
Hin greinin er talsvert skárri. Kit-
arinti kemur par mikið liðlegar fram.
Það hýrnar yfir honum, pegar hann
hugsartil pessaðsjer hafi pó verið svarað.
Það er rjett eins og honum liefði verið
gefin heil púnskolla. Hann liljóðar
upp yfir sig. ((Blaðran sprungin”! Nú
hafði honttm pó tekist pað, sem hann
liafði lengi liarist fyrir, og hann lætur
sjer nú hugnast. En pað er að eins í bráð-
ina, pví ttndir eins kemttr ólundarsvipur
á lianu aptur og hann fer að nöldra við
sjálfan sig, ((en pað var lítið í lilöðr-
unni”. Samt fær liann nóg úr henni til að
fylla meir enn dálk í sinu merkilega
biaði, og pessi ritgjörð er allgott sýnis-
horn af pví, hvernig ritari ((Lögbergs”
fer að sækja eða verja.
Málefnið, sem um erað rreða, snert-
ir liann sem minnst. í fyrra lilaði ((Lög-
bergs” segir hann skýlaust, livað inntak
ræðtt minnar hafi verið; nú gjörir liann
pað ekki, pvt síður færir hann sannanir
fyrir máli sínu, jafnvel pótt sögusögn
hans liafi verið lýst ósannindi. Ekkiheld
ttr játar hann að ltann liafi ranghermt
orð mín, sem hefði pó verið mikhi ráð-
vendislegra af hans hálftt. Hann hvorki
*) Karallax liiminhnattar er mismunur
á afstöðu hans frá tveimur athugunar-
stöðvum; og eptir honum má reikna fjar
iægð stjörnunnar. Þannig er t. d. afstaða
stjiirnunnar skoðuð frá tveimur gagnstæð
um stöðvum á umfejðarhring jarðar-
innar. Mismunurinn á afstöðu stjörn-
unnar er pá parallax hennar, eða hornið
á millum tveggja lína frá pessum tveim-
ur athugunarstöðvnm til stjörnunnar.
Þannig höfum vjer millibil atliugunar-
stöðvanna fyrir eina hlið príhyrningsins
ogsvo tvö horn hansog, getum pess vegna
vitað stærð hinna hluta hans, og pess
vegna fjarlægð stjörnunnar.
sannar orð sín nje viðurkennir að hann
hafi haft rangt fyrir sjer. En hann rjett-
lætir sig með pví, að (hann hafi talab við
ýmsa menn, sem a fundintim voru, og
sem hefðu skilitS ræðu mína á sama hdtí
eins og sá maður, sem skrifaði ágripið
af fundargjörningnum fyrir „Lögberg”,
ogað pe*> muni fúsir að standa við pað
opinberlega, ef á parf að halda'.
Ef ritari ((Lögbergs” meinar anuars
nokkuð með pessu uema að masa eitt-
hvað. pá ætlast hann líklega til að al-
menningur sjái í gegnura petta ryk hans,
að málsgreinin í ((Lögbergi” sje hið sama
og útdrátturræðunnar í fundargjörningn-
um, og að par sem ýmsir hafi skiliS ræð-
una á sama hátt og fundarskrifarinn
skyldi liana, pá sje málsgreinin i ((Lög-
bergi” rjett inntak rcsðu minnar.
En hann ladur vera að sanna að máls-
greinin í „I.ögbergi” sje hið satna og á-
grip rieðunnar ífiindargiörningnum, eða
að álit fundarskrifarans og pessara ýnisu
sje hið sama og meining ræðu minn-
ar. Yill ritari '((Lögbergs” gjöra svo vel
að sanna \>etta hwrttveggja eða pá viöur-
kenna að hann hafi farið með ósannindil
Röksemdir ritarans eru annars merki
legar. Þær eru: að vegna pess að hann
(ritari ((Lögb.” ) hafi talað við ýmsa, sem
hafi skilið ræðu mína á sarna hátt og fund
arskrifarinn, og að p*»r sjeu fúsir að
standa við p a ð (að peir hafi skilið ræð-
una á sama hátt), pá sje málsgrein ((Lög-
bergs” rjett inntak ræðu minnar!
Röksemdaleiðsla hans er pá: að
vegna pess að ((álit ýmsra” (a) sje hið
sama og álit fundarskrifarans (b), pá sje
málsgrein ((Lögbergs” ritara (c) sama
sem inntak ræðu minnar (d)!
Eptir pessu ályktar ritari ((Lögbergs’
að vegna pess a er b, pá er c sama sem d!!
Þetta er víst ný röksomdaleiðsla, sem rit
ari „Lögbergs mun sjálfitr hafa uppgötv-
að og mun einn brúka. V'ildi hann gjöra
svo svo vel að skýra hvernig pessi aðferð
hans kemur lieim við almenna skynsemi,
eða hvort röksemdaleiðsla hans sje bara
vitleysa. Ef svo skyldi vera, væri lion-
um ekki ráðlegra að ganga fáein fleiri ár
á skóla og fá ofurlitla undirstöðu i rök-
semdaleiðslu, eða pó ekki væri nema í
einföldum reikningi. Svona fer pá ritari
„Lögbergs” að sanna (eðá verja) mál
sitt; svona reynir liann að klóra sig út
úr sinni eigin gildru; og (par sem höf-
uðið kemst, par kemst hann allur’.
Við petta sleppir ritari „Lögbergs”
máli pessu, en fer að skrafa um annað
sem hann liefur ritað mjer viðvíkjandi.
Hann gefur í skyn, að „Lögbergi”—
ekki honum sjálfum?—hafi fundist verk,
mitt heldur lítið, sumt ógagnlegt og á-
rangurinn engan veginn góður, og lætur
svona í veðri vnka hver tilgangvrinn hafi
verið. Eu ekki gjörir hann sjer mikið
far um að sýna með dæmum eða sanna
með röksemdum—jaínvel ekki ineð sinni
eigin rökleiðslu-aðferð—,að tilgangurinn
í starfi inínu hafi verið af óæhri livötum
eða verkin ógagnleg og árangur peirra
illur.
En úr pví hann hefur gefið petta í skyn
opinberlega, pá er paö skylda hans að
sýna að hann liafi rjett fyrirsjer, sannn
pað sem hann ber mjer á bjýn, eða þá
að viðurkenna að hann hafi *ært ranga
sök. AnnaK heort eerSur hann að sanna
dkœrnr sinar fyrir ahnenninyi i fia
verba «ð álítast sem strákagaspnr og hann
sjálfur ómerkur.
En hann fræðir menn á pví, hvað
sjer liafi gengið til að rita um mig á
pessa leið, og petta segir hann hafi verið
kurteysil (baunversk kurteysi?) Mun
ekki pessi kurteysi ritari liafa búist við
að sjer yrði liæverskan endurgoldin með
svari, og um leið og liann kæmist í orða-
kast pá færi almenningur eitthvað að
taka eptir sjer eins og öðrum; petta væri
pví óskaráð til að ((slá sjer upp” með.
Ilann getur péss líka að sjer hafi
fundist 'yfir höfud bera iill ósköpin á
mjer'. Þetta mun nú vera aðal-meinið,
sem að ritara „Lögbergs” hefur gengið,
miklu fremur enn kurteysin. Honum hefur
fundist bera helzt til mikið á mjer en of
lítið á sjer. En um hitt efast jeg, að
innlendir menu, sem ensku kunna, liafi
brúkað orðatiltækið((tlie professional Ice-
lander” um mig, pvi pað er—með ((Lög-
bergs” ritara leyfi—ekki einungis ekki
góð enska, heldur á hvergi heima, pví
merking orðanna er: sá sem hefur em-
bætti við pað að vera fslendingnr; sbr.
((the professional faultfinder”, sá sem hef
ur embætti (lifibrauð?) við að finna að pvi
sem aðrir gjöra. Ritari „Lögbergs”
ætti pó að vita svo mikið að pjóðerni get-
ur ekki verið embætti.
En úr pvi ritari ((Lögbergs’
hefur pjáðst svo mjög af pví hve
mikið hefur borið á mjer, pvi bar hann
ekki upp kveinstafi sína fyrr;
og ef honum finnst enn pá bera allt
of litið á sjer, pví kemur hann nú ekki
fram i dagsbirtuna og setur nafn sitt
nndir sínar óviðjafnanlegu ritgjörðir.
Ritari ((Lögbergs” getur nú máske
skílið í hversvegna jeg hef ekki sjeð
pörf á og pvi ekki nennt að svara grein-
um hans i livert skifti; og ef hann hugsar
ögn meir um rjettindi annara má vera að
ritgjörðir hans verði ögn nær sanni og
honum lærist pá einhvern tíma að sjá
menn í fritSi.
Almenning bið jeg að misvirða ekki
að jeg bendi hjer á sumt af pví, sem rit-
ari ((Lögbergs” hefur verið að glósa með
mjer viðkomandi, og um leið skoífi á
hann að færa sönnur á mál sitt, eða að
öðrum kosti pegja.
Frímann B. Anderson.
SPURNINGAR OG SVÖR.
Jeg tók til láns hjá kaupmanni nokkra
dollara og gaf honum nötu að jeg skyldi
borga honum skuld pessa vissan mánaðar
dag. Nú gat jeg ekki borgað á pessum
tiltekna degi. Hvað mikið getur kaup-
maður hækkað skuld sína, og hvað lengi
getur hann hækkað hana, og hefur kaup-
maður rjett á að fasts^tja eigur mínar,
hvar sem hann getur, án pess að gjöra
mjer aðvart áður en hann gjörir pað.
M. II.
SVAR. Hann getur ekki hækkað upp-
hæð skuldarinnar, en hann getur heimt-
að afgjald af fjenu frá peim degi sem
skuldin átti að vera borguð, og hæsta af-
gjald, er hann getur heimtað, er eitt eent,
itm mdnuSinn af hverjum dol/ar, par til
skuldin er borguð. Eignir getur hann
ekki sett fastar og selt fyrirvaralaust
nema hann vilji sverja að skuldunautur
sinn ætli úr ríkinu. Ef hann ekki getur
pað er óvíst að hann hnfi vald til að setja
eignir fastar, en skuldina getur liann
heimtað með málsókn.
11 vers A iir skuldin?
(Lauslega pýtt úr ensku).
((Þá er nú bezt að flytja hana á sjúkra-
húsið undir eins”, var uppástunga ein-
hvers í hópnum, og samstundis var hún
tekin og borin burtu.
(Þetta vona jeg að verði endirinn á
sögmini, að pví er mig snértir, svo að
jeg hafi ekki meira ónæði fyrir hennar
skuld’ hugsaði jeg, er jeg gekk upp á
bryggjuna aptur. Jeg vor nú orðinn
svo gamall að jeg œskti ekki eptir ó-
nœði. Jeg vonaðist eptir að stúlkan
kæmi til og að liún svo hyrfi út í fjöld-
ann, yðrunarfull fyrir yfirsjón sína. í
sambandi við petta lirósaði jeg happi
yfir einu og með fram pess vegna bjózt
jeg við að vera nú laus allra mála, en
pað sem jeg gladdi mig við var pað, að
onginn lögroglupjónn liafði orðið var
við petta, gat pvi ekki tekið niður nöfn-
in nje kallað mig fyrir rjett sem vitni.
En jeg komst brátt að pví að jeg var
ekki laus allra málanna, og jeg komst
líka að pví að lögreglunni var ekki ókunn
ugt iim atburðinn. Klukkan 11 um dag-
inn eptir var jeg vakinn upp af værum
svefni til að vera vitni í máli, er blöðin
kölluðu ((tilraun til sjálfsmorðs”. Og
liver skyldi sitja par inni nema konan, er
jeg hreif úr greipum dauðans nóttina á
undan, er starði nú á mig eins og tröll
á lieiðríkju, en í pví galt jeg lienni líkt
Hún horfði til mín vonaraugum og eins
og biðjandi. Mjer fannst augun segja
að jeg ætti hana nú, fyrst jeg hefði gogg-
að hana upp úr ánni. ((8á á fund sem
finnur, ef enginn finnst eigandinn”, segir
máltækið. Máske pessi vesalingur hafi
verið ætlaður mjer, en hvað átti jeg að
gera við hana? Fyrir pví gat jeg ekki
gert mjer grein. Samt sem áður fannst
mjer jeg eiga eitthvert tilkall til hennar,
að pví leyti að mig allt í einu sárlangaði
til að vera lienni lijálplegur. Hugmynd-
ir mínar á pessu augnabliki urðu fjarska
lega skáldlegar, skáldlegri en svo að jeg
geti komið orðum að peim, en pað var
bæði nýstárlegt og sjálfsagt ills viti.
Þessi kona, sem parna sat á stólræfli,
svo föl og veikluleg, hjet Rakel Seeley,
eða svo sagði hún dómaranum. Með
fram fyrir pað, hve veikluleg hún var,
var liún látin laus, eptir að dómarinn
hafði gefið henni föðurlega áminningu
um að gera slíka tilraun aldrei framar.
Ekki fjekk hún burtfarleyfi fyrir mælsku
sína, pað var frá, Allt sem hún bar fram
var petta: ((Jeg man ekki neitt annað
en að jeg fjell allt í einu í ána, og liann
hjálpaði mjer”.
((Jeg man alveg ekki meira”. Þetta
var hennar eina vörn, ef vörn skyldi
kalla.
Þegar hún sag ði frá minni hlutdeild
íaðhjálpa henni, benti hún vísifingrin-
um á mig, gamla Davíð Habbajam! Og
jeg var náttúrlega ekki lítið upp með
mjer, pegar dómarinn fór að hæla mjer
fyrir eptirtektasemina og hugrekkið—
hæflleikar, sem jeg hef aldrei haft á æfi
minni! Þó jeg væri peningapurfi. pá lá
mjer við að kasta peningunum fyrir fæt
ur hans, pegar liann rjetti mjer 10 shil-
ings úr fátækrakassanum, og var pað
einknm af pví hann jafnframt og hann
hældi mjer, fjasaði svo mikið um hve
gamall jeg væri.
Satt að segja held jeg pað hafi ver-
ik að miklu leyti mjer að pakka að hún
slapp án frekari rannsóknar. Mjer fanzt
ei nhvern veginn að pað væri mjer skylt
að hjálpa henni. Jegnotaði pví pá sögu
hennar, að hún væri utan af landsbygð-
inni, til pess að sýna líkur á að hún
hefði ekkert vitað um hafnareglur, en
hugsað að gufubátarnir gengu alla nótt-
ina. Svo gleymdi jeg ekki að geta um
ba rsmíðið á hliðið, og sýndi pannig fram
á, að pegar hún hefði snúið frá hefði
hún fulliðfram af tröppunum^og pá rek
i* upp hljóðið og kallað um hjálp, er
hún tók kastið. En hverjum sem pað
var nú að pakka, pá slapp Rakel Seeley,
pó ekki gæti jeg sagt að svipur hennar
lýsti nokkrum fögnuði. Andlit hennar,
sem annars var mjög laglegt, lýsti pvert á
móti kæruleysi um pað, hvort hún fengi
lausn eða fangelsi. Hún hneigði sig
kurteislega fyrir dómaranum, en mælti
ekki orð, og er pví óhægt að segja, hvort
heldur hún með pví var að pakka honum
eða sýna pá almennu kurteisi, sem yfir-
völdin fremur öllum öðru álíta sjálfsagt
að sjer sje sýnd. Eptir að við vorum svo
sem 20 faðma frá rjettarsalnum gekk
hún til min, sem var mjög glaður yflr úr-
slitum málsins, rjetti mjer höndina með
pvinguðu brosi, og pakkaði mjer fyrir líf
gjöfina.
(Þú áttir eins víst eins og ekki að
týna pínn eigin lífi með pví að frelsa
mitt’ sagði hún alvarlega, (Og trúðu
mjer, herra Habbajam! að pað hefði
hryggt mig innilega—ef jeg hefði haft
ráðrúm til að liryggjast’.
(Og við skulum nú rkki tala um pað’
sagði jeg hress ; bragði. En jeg vona
að pú komir ekki á sömu slóðirnar aptur’
(Það vona jeg að ekki verði’. Og
eptir stundarpögn bætti hún við: (og held
að pað verði ekki’.
,Því segi jeg petta’ sagði jeg eptir að
við vorum komin fram hjá lögreglupjón,
er gekk sömu leið og við, (að jeg veit
fyrir vissu að petta var ekki óvilja verk
fyrir pjer’.
(Nei, jeg hef heldur ekki sagt að
svo væri’, sagði liún með hægð.
(Svo pað var pá bein akvörðun’?
(BeinIinis ákvörðun!’ sagði hún og
fór um hana eins og hrollur, er hún leit á
mig.
(Það pykir mjer sorglegt að heyra;
svo kornung kona. Þú hefðir átt að vita
beturog hugsa um annað betra, en pa ð’,
sagði jeg.
(Það er æfinlega hægt að prjedika, og
finna að. Er ekki svo’? Sagði hun hálf
kuldalega. ,Svo virðist mjer að minnsta
kosti’ hjelt hún áfram. (Það eru ósköpin
öll sem mjer hefur verið ráðlagt, ósköpin
öll af ráðagóðum vinum, sem mjer hefur
hlotnast. En hversu mikil tímaeyðsla er
ekki innifalin í peim góðu ráðleggingum,
sem optast liafa reynst einskis nýtar og
ætíð munu reynast pannig, 'thvað fjöldann
snertir’.
(Hvað alla af einpykku kvennfólki
snertir. Það er satt’, svaraði jeg.
(Allan fjöldann af konum og k ö r 1 -
um líka. Vertu sæll’!
(Má jeg spyrja pighvert pú ætlar nú’?
spurði jeg.
(J e g ve it p a ð e k k i’! sagði hún
blátt áfram og án umhugsunar og horfði
á mig með lirafnsvörtu augunum sínum
Jeg starði á hana ajitur og af pví hörunds-
litur heunar var svo dökkur fór jeg að
hugsa að liún væri ((Oypsy”.* Eða var
útlit hennar pannig eptir dýfuna um
nóttina og par af leiðandi liræðslu
(Þú sagðist eiga heima að ((Nine
Elms”, sagði jeg.
(Jeg sagði pað, já’.
(Þá máttu vera viss um að lögreglan
er búin að koma pangað og spyrja eptir
pjer, og pá náttúrlega að fræðast um, að
pií liefur ekki sagt alveg satt í morgun’.
(Mikið líklegt! en fólkið vissi ekki
að jeg ætlaði al f ari n’!
(Þú ætlar pá ekki að ((Nine Elms”
aptur’?
(Nei’.
(Og veizt ekki hvert pú ætlar’?
(Ekki hið minnsta!’
(Og vesalings manneskjan!’ sagði jeg!
við sjálfan mig, en svo hátt að hún heyrði
og svarar undireins:
JJypsy" er ttökkupjóð, býr í tjöldum
og pykist segja forlög manna. Er ætlað
að peir i fyrstu sje komniraustan úr Asíu