Heimskringla - 23.08.1888, Blaðsíða 3

*in8 um 4>.» rerli.inilur, eö:* (*inu fjögur-
t»undi afSai-ti landsinsi, ræktuð túngogarö-
>r, t’ó heiniHÍöiid og búfjáiliagar sjeu
saeir eun ti( landsins og liklega mætti
fví yrkjH að minnsta Uosti einn ruttngafcta
pess eða 24» sinnum meir enn re. ,
Kótaræktun er ofurlitil, fo nukið
aiinni enu vera nia-tti, ef vel v;eri um
tiirt. Sama er að segja nn trjánekt, sem
„r mjiig svo áriðandi til húsabjgg-
ínga. skipHsiníðis ojl;' eUlsneytis og
nvo framvegis, ekki að tala um skjól
trjánna og fegurð peirra. Aldina riektun
er alls eugin uje blómstrar*ktun svo
veljaudi sje, K> liklega gætu plómur,
•»g dvergepli og aðrir liarSir áveitir prif-
ist, og vuis smáblóm gætu menn ræktaS i
görPuin sínum og Inisum til prýðis og
heilmeniis. Kn pnS er kornj rkjan, sem
mest áriðandi er, en mest vanrækt,
Það ev lítill eti á | vi u* korntegundir
pter, sem.vaxa í Norvégi, t. d. bygg og
iiafrar gætu proskast sunnsu og vestan-
lands á íslamli, jafnvel í öðrum hluturn
landsins. par loftslag er engu betra um
mið Norveg enn i pessum hlutum Is-
tends. línda var korn ræktaS á ís-
hindi í forniild, meðan nietm höfðu ekki
tapað hug og dug, og það er engiu gild
sönnun fyrir pvi, að tíSaríariS á íslandi
sje verra nú enn pá. hað er að vísu
mögulegt að hafstraumar hatí breytt
veðráttunni liliS eitt, en jafnan erkmeð-
alhiti ársins samur, svo varla munar
einu stigi á löngu timabili. Hugsun sú,
að landiS sje að kólna á einkum rót sína
i óánægju og vaxnndi víli og hugbleyði;
og aðal-orsökin til pess aS jarðyrkja er
ekki betur stunduð eða meiri tilraunir
til pess eruekki gjörðar er sú, að menn
pessarar aldar eru ekki jafn-dugandi og
landnámsinenn. En úr því menn hafa
aú byrjað aS liæta úr pessu með kennzlu
gagnfræðisskólanna og tilraunum búnað-
arskólanna og fyrirmyndarlmuni, þá ættu
peir nú af getn Imldið áfram og bætt
atvinnuvegina svo a'5 ísland ekki að eins
framfæri pað sem mi býr á pví, heldur
pó tífait fleira væri.
Iljer í Ameriku eru íslendingar að
eíiiK nýbyrjaðir að stunda pessa atvinnu-
grein, pegar peir koma liingafl er peim
allt ókunnugt og purfa því allt að læra;
verður flestum pað pá fyrir að peir fara
úfitlr epttr pvi. sem aðrir pjóðflolckar
gjöra. Enda er pað einfaldasti vegurinn.
En pessi eptirlierming getur stund-
um verið varasöm, pví skeð getur að
vinnubrögð innlendra sjeu ekki ætið al-
veg rjett, og að það sem við eina jörð
á henti aunari ekki. Menn verða pví afl
læra fyrst undirstöðu atriði þessarar at-
vinnu sem aunara og sjá svo af reynsl-
unni hvað bezt lientar i hverju sjerstöku
tilfelli, iæra ekki að eins Idtrnig aðferð
in er lieldur livent'egna. Sem vonlegt er
pá eru íslendingar fremur skammt á veg
kotnnir. Samt er jaríyrkja uokk-
ur, vítia töluvarð í nýlendunum, pó
misjafnt sje. Uætii akuryrkju og garð-
yrkja erviða töluverðu, pógarðyrkjan sje
stórum mun miuni en vera ætti. Helst-
ar korutegundir eru ræktaðar ineir og
uiinna, sömuleið s rótávextir, en ekki
eru inenn enn pá fullnuma í ati pekkja
jarðvegi eða jarðvega-hlöndun o. s. frv.
A'dinarækt er mjög lítil og trjárækt og
blómsturrækt eun mlnni.
Kœktun alifugla, býflugua, hiirrækt.
o. s. Irv. eru enn pá lítt eða ekki stund-
aöar. Kigi «ð slður heíur íslepdingum
farið hjer stóruin fram á pessum fáu ár-
um; þeir liala lært hinar ýmsu greinar
jarSyrkjunuai meir og minna. Auövit-
að er petta misjatut, ekki að eins meðal
einstakra manna, heldur einnig heilla ný-
lendna. Þanuig eru suinar nýlendur
komnar lengra enn aðrar 1 akuryrkju og
•umir bændur stauda innlendnm nærri
jafnfætis að kunnáttu. Ekki að eins hafa
rnenn lært vinnuaðferðina, heldureinnig
fært hana sjer í nyt, og eiga nú margir
hverjir stúra nektaða akra umhverfls
Cögur lieituili. Moldarkotinn og.viðar
hreysið eru nu orðin reisuleg hús, Um-
girt snotrum jurtagöröum og blómstur
beðuni, en til beggjs., haada .breiðast
guilakrar og bytgjandi kornstanga-móöur
allt til skrúðgrænna skógarstranda. í
fjarska rísa hæðir og hjarðir á beit, og
fil vatns er að >íta fannhvit segi 0g gUfu-
brunaudi báta.
l’’átiekliugurin« hefur með meginefldri
uiundu snortið jörðina og gjön eyði-
mörkina að ökrttm og -fylgsni, villidýr-
aniia a'5 fagurri byggð.
' (Kraojiialdji
A B C NEMANDÁNS.
Meun hafa lært af reyuslunni.
Smámsaman hefur nmnnkynið stig
ið fet forir fet til meiri (tekkinoar
og betri lifnaðarmáta.
Saga mannkynsins er saga ein-
staklingsins. Það hefur sínn barn-
(lórn, assku og fullorðinsár.
Meðan mannkynið var í bernsku,
var þekkiug þess lítið eða eugu
ineiri en skynlausra dýra og lifn-
aðarhættirnir sarns/arandi. Meun
höfðu hvorki híis nje klæði nje
tieina iðn nje siðu, en reikuðu nakt
ir I skógunuui og lifðu af villi -á-
vöxtum, eða J>eirhöfðust við í hellr
um og fylgsnum og veiddu dýr sjer
til matar.
En smáinsaman lærði skógbfi-
inn að byggja sjer laufskála og
gjöra sjer klæði af laufi trjánna,
og liellisbfiinii að byggja sjer hreysi
og gjöra sjer föt úr dýrafeldum.
Seinna ineir varð hreysið að laglegu
húsi. laufjrlónr og dýrafeldir að
snotrum fötum.
Nú fóru menn að gjöra sjer
vopn og verkfaeri fir steinum. Stein-
vopnin urðu smámsaman vandaðri að
efni og haglegar gjörð, Seinna
fundu menn málinsteina, og úr ]>eiin
bjuggu peir til betri vopn, og loks-
ins tókzt peim að bræða málminn úr
steinunum og lúa hann, við sterkann
hita. I>á hættu menn við stein-
vopn en fóru að brúká málmvopn,
voru pau úr kopar og eir. Þetta
lijelzt um langt tímabil, J>ví enn pá
höfðu menn ekki lært að bræða
járnið sem útheimti miklu sterkari
hita og meiri kunn&ttu.
En með æfiugunni lærðist iiiönn-
utii inálmbræðsla, og smiðjur peirra
og verkfæri urðu betri; tókzt inönn-
um svo um slðir að bræða járnið
úr steinum og lúa |>að. Fundu
inenti pá, að járnið var miklu seigara
og um leið harðari málmur en kop-
arinn og að vopn og veiðifæri úr
járni voru gripa. ágætust. Fór pá
um koparvopnin.sem um steinvopnin,
að pau viku fvrir járnvopnnnum. og
síðan hefur járnið verið brúkaður
m’est allra inálina.
Framför manna í öðru voru að
sama skapi, og pess vegna hefur fraui-
farasögu mannkyusins stundum verið
skipt í samsvarandi tímabil. nefnil.
xteinöld,■ eirðld og járnðld.
Ekki er samt svo að skilja sem
J>essi skipting sje éinskorðuð eða
alnienri; ekkert peirra hefur fast á-
kveðin takmiirk; heldur er pessi
skipting gj'ir að eins til hægðarauka,
og sjerhvert tímabil gengurmeira og
minna inn á svið hins uæsta, eða
jafnvel hinnabeggja. l>annig hættu
menu ekki almennt við steinvopn pó
eirinn væri fundinn, fyrr en eir-
vóptiin urðu svo ódýr, að allir gátu
veitt sjer ]>au, og sumstaðar brúkuðu
menn stéinvopn pegar aðrir voru
farnir að brúka járn. Sömuleiðis
hættu menu ekki við eirinn pó
járnið væri fnndið, heldur notuðu
hanu lengi fram ej>tir öldum, og tll
sumra hluta fram á pennan dag.
Þannig viðhjelzt steinöldiu hjá sum-
um, pó eiröld væri hjá öðrum eða
jafnvel járnöld. Þannig brúkuðil
Iudíáuar steinvojin, pegar hvítir
menn komn Iiingað og löugu síðar;
og sýndi petta menntastig peirra.
Uni leið og nieiin lærðu að
nota málmana og búa sjer betur I
hendur varð peim auðveldara að
fullnægja pörfum síiuun og fór J>á
fram að sama sknjii í öðruni greiii-
uni. ‘ -i /
Atvinnuvegir mynduðust og
urðu sniámsjunaii margbreyttari og
siðirnir betri. Húsin urðu fegurri
og stærri, klæðnaðuritin skrautlegri
og t'æöau hollari, og tnenn sjálfir
hraustari, heilsubetri og siðaðrí.
Menn fóru nú að stunda ýmsar iðnir.
Sumirstunduðu veiðar á landi og
síðar ineir á sjó. P'yrst brúkuðu menu
hola trjeboli fyrir báta eins og Indí-
ánar enn pá gjöra og siðar lærðu
J>eir að smlða skiji og sigla.
Menn fóru nú að temja hin spak-
ari dýr og stuuda kvikfjárrækt, en
ekki liöfðu peir fasta bústaði, held-
ur reikuðu frá einum stað til ann-
ars eptir pvl sem hagarnir bitust,
J>ar til peir ueyddust til að halda
kyrru fyrir og afia fjenaði sínum
fóðurs.
Jarðyrkjan var jafn-einföld að
sínu leyti. Menn plægðu ekki nje
mylduðu jarðveginn, heldur rótuðu
að eins í moldinni með trjedrumbi,
er uxar gengu fyrir, og huldu J>ann
ig útsæðið. En seinnu lærð1
ist peim að rækta ýnisar kornteg-
undir og ávexti.
Aðrar iðnir höfðu líka byrjun,
járnsmfði og trjesmíði gengu á
utidan, svo komu silfursmíði og gull
smíði. Síðar byrjuðuýmsar ípróttir
og listir.
(Framhald).
í ST. AN DS-F1U.ET T I R.
REYK.TAVÍK, 24. júlí 1888.
Kosnir » Þinpvallafund: fyr
ir Suður-Þlngeyjarsýslu Pjetur Jónsson
ú Gautlöndum og til varn Siguröur .Tóns-
son á Vstafelli; Eyjafjartiarsýslu sjera
Jónas Jónasson á Hrafnagili og Friö-
björn Steinsson bóksali; Skagafjarðar-
sýslu sjera Einar Jónsson á Miklabæ og
kand. Jón Jakobsson á Víðimýri; Húna-
vatnssýslu sjera Stefán M. Jónsson á
Auðkúlu og Páll Pnlsson á Dæli; Barða-
strandarsýslu alpm. sjera Sigurður Jens-
son; Dalasýslu Pjetur Eggerts i Akur-
eyjum. f öllum pessum kjíirdæmum
liefur meiri hlutinn verið með pví, að
halda fram stj.skrárbreyt., og hinir
kosnu fundarmenn eru allir úr peim
flokki.
Hafís var eigi við Norðurland
núna um rniðjan mánutiinn, nema ef
vera skyldi í Norður-Þingeyjarsýslu.
B 1 aVSi ð Austri liætti í des. f. á.
»15 koma lít, af pvi að prenturinn, Bald-
vin Stefánsson, veiktist pá og dó á áliðn-
um vetri, en 28. maí hefur eitt tbl. (22.
af 4. árg.) komið út á Akureyri, og er
þur skýrt frá, að haun sje hættur fyrir
fullt og allt.
6 rasvöxtur er ytir höfuð með
lang-lakasta möti víðast hvar eptir pví
sem frjettist með póstum. sem nú eru
nýkomnir.
Tíðarfar svipað annars staðar og
lijer, purviðri mikil og sólskin þv' nær
á hverjum degi.
Eyjaflrði 10. júlí.... „Tíð er allt
af svipuS, sólskin og purkar næstum á
liverjnm (legi, en mikið frost á nóttum,
einkttm til fjalla. Það horfir pvi mjög
illa út með grassprettu; tún eru víða k.y):
in, brunnín eða meir og minna skemmch
og á flestum stöðum mjög graslítil. Samt
ráðgjöra menn að byrja lieyskap um
miðjan pennan mánuð, enda er timi svo
áliðinn, ati ekki er uni annað að gjöra.
Afli var hjer á F.yjafirði uæstliSna viku
mjög gótSur; mí er hann aptur mildð
minni og dreifðari. Aldrei gekk flskur-
inn nema yzt á fjörðinn, enda teppa
menn gönguna met! nóta-bátfiski ognið-
urburði á stöku bát, sömuleiðis með ógn
arlegum færafjölda og linulengdnm. Há-
karlaskipin hafa verið að koma inn þessa
dagana met! frá 40—OOtunnaafla. ís er
enginn hjer á flrðinum, en skammt útl
fyrir epfir pví sem skipin segja”.
((Þjóðólfur”.
8PURNINOAB OG SVAi:.
8PURNING. »•
HVAD ER Á MÓTI ÞVÍ,
Að hin fáu íslenzku fjelög hjer í Winnl-
peg, t. d., „íslendingáfjelag”, „Þjóðmenn
ingérfjel.”, „KvennfjeK", „íslundsdætra-
fjel.” o. g. ffv. o. s. frv., bindindisifjel.
og stúkur peitra og söfnuöirnir með-
tahlir hjeldu eina almennilegH skemmti-
fer5 (erruTKÍon) meðeimle.st eða gufubáti
mefian tunglsskinið og blíðviðrið helzt?
Þá mundi margur syugja;
(lHvað ar svo glatt sem góðra viua fund-
ur",
Fjelagsmaður.
SVAR.
Spyrjiö pjer fjelögin.
II vers var skuldinV I
(Lav*l«go pýtl úr entlcu).
(Framhald).
,Þetta er nu afbragð’! sagði jeg.
Raunar vissi jeg ekki hvað jeg
meiuti með þessu svari, en á augnablik
inu datt mjer ekki annað í liug. Aallan
(laginn gat jeg ekki hugsað um aimað
en pessi orð lienuar, og nóttina eptir gat
jeg ekki sofið fyrir pessari umhiigsiiu.
Það var eitthvað svo óvanalegt fyrir mig
að hevra að nokkur hugsaði uin mig
að iindaiiskilinni Kmmu minni í Devon
shire, að jeg gat ekki annað en liugsað
um pað. Jeg gat ekki—eptir pví sem
fram hafði kornið viK mig, imyndað
mjer að nokkur veitti fráfalli minu ept-
irtekt nema máske hnnn Bill*Hump,
pegar hann á morgnana kæmi ofan á
bryggjuna til vinnu og sæi mig hvergi,
og aldrei framar. Þessi orð Rakelar
lýstu svo miklu pakklæti og tilflnning,
að jeg gat ekki annað en fagnað yfir a5
mjev í petta skipti var ekk( ekið burtu
dauðum. Og pegar loksins jeg var orð-
inn fær til að vera áflakki.og byrja á
vinnu aptur, pá pótti mjer þú énn vænna
um að heyra hana einusinni segja við
sjálfasig: „Gufii sje lof!” eins og pessi
bati minn væri nokkuti, sem hún hefði
innilega beðið um. IIugsi'5 yður ein-
hvern biðja fyrir gamla, „dapra Davíð!”
Ef a'5 barnsleg tár hefðu ekki fyllt á
mjer augun, pegar jeg heyrði petta,
hefði jeg getað hlegið að pví, pað var
svo óvanalegt og pess vegna kátlegt.
Jafnvel pójeg væri fjelagimi íhæsta
máta þakklátur fyrir að taka mig i pjón
ustil sína aptur, pá fannst mjer einhvern
veginn að starf mitt vera óbærilega leit!-
inlegt og prevtandi. Það var i mjer ein
hver ópolinmæöi, og pó jafnfrMint fannst
mjer hálft um liálft eins og jeg hefði
aldrei liaft verulegt heimili írá pví kon-
an min ljezt fyrr en nú. Æflnlega, peg-
ar jeg kom heim í herbergi mitt, var
allt tilbúið, sem jeg meðpvrfti. Það
stóð aldrei á nokkrum hlut og allt var í
reglu, hreinlegt og herbergit! sjálft sönn
ímyndun pægilegheitanna. Og petta var
RakeTaö pakka. Hún rirtist fyrir fram
geta sjeð upp á hár hvað mig mundi
helzt langa eptir í þetta og Irftt skiptið,
og jafnsnemma og lienni datt pað í liug
var pað framkvæmt. Já, Rakel var í
sannleika óaðgreinanlegur partur af
heimili mínu, og án hennar hefði mjer
pótt pað kalt ogleiðinlegt.
Jeg efast ekki um, a5 lesurinn er
nú farinn að sjá hvaðan vindurinn stend-
tir, farinn að sjá, að jeg sjálfur var far-
inn aö elska Rakelu, sem pó var svo
ung að hún gat vel verið dóttir min.
Ilann er eflaust búinu að sjá, að jeg er
orðinn að gömlum heimskingja, og af
öllum tegundum heimskingja eru 4lgaml-
ir lieimskingar" eiuna vestir viðureignar.
Það hef jeg sjálfur reynt og veit pess
vegna hvað jeg segi!
Um liálfsmánaðar tiina hugsaöi jeg
eingöngu um petta vandrieða atriði. Og
sannast að ségja sýndist mjer stundum
eins og jafnvel rauða ljóstýran mín depla
augunuin (ef paivliefðn verið til) tram-
an í mig og hlægja, rjett eins og pað
segði: l(.Þú ert pokkalegur kauði, Habba
jani”.
Eptir nokkra umlnigsini fór jeg iv5
tala utau að pessu við Rakel. Jeg sagði
henni óvenju buttiness-lega, að jeg sæi
eugaástæðu, er gæti liindrað okkur l'rá
að steypa saman búnnnm. Það yrði
báðum þægilegra, og í fjárliagslegu til-
liti væri pað stór áviuningur, pvi að við
hæði pyrftum ekki meiri ofnliita en við
sitt í hvoru lagi pyrftum nú, og sama
væri hvati húsaleigu snerti m. in. Svo
sýndijeg henni frant á að við bæði sýnd-
umst at! vera að viísu leyti út lír veröld-
unni, pað spyrSi enginn eptir okkur og
liugsaði enginn um okkur, ekki um mig
að, miunsta kostl nema hún Kmma, og
hún væri íullar 200 rnílur liurtu og bund-
in viö heiinilið; gæti pvi lítið aðgert fyr-
ir mig. Ef lienni væri ekki heinlinis
illa við mig eða beföi óbeit á mjer, þá
sýndist rnjer pað óskaráð að hún hugs-
aði um petta og svaraði mjer við tæki-
t'æri.
Uakel hlustaði ofur róleg á ræðu
uiína. Og mjer er sem jeg horfi á hana
nú, par sem hún sat. með spenntar greip-
ar og starblíudi á þæv alla ræðnna í
gegn áu pess henni brygöi hið minnsta.
Hún leit út eins og maður mundi gera,
ef lionum væri boðið embætti, sem
hvovki er pess vert að þyggja eða neita.
((Svo pií heldur þú, herra Habbajam,
að pti yrðir ámegður með mig”. spnrði
hún um síðir meö hægfi.
((Jeg er sannfærður uui pað".
(lÓg pii heldur að jeg gæti gert her-
bergi petta svo að pað bæri heiiniHsblæ?”
(-8»nnarIega".
i (,Að pví ev mig snertlr, er mjer sama
—jeg er algerlega kærulaus um sjálfa
*) Kill er stnttuet'ni tyrir WilHem
; —Yijhjilin.
’ N •' i
mig—, og ef þú heldur pað yrði betra
og pægilegrs fyrir okktir bæð!, pá hef
jeg ekkert á móti pví’.
Þetta sagði hún svo kærulauslega, að
puð hindraði mig frá aö liljóða npp yfir
inig af gleði.
(Eiumitt pað! I>akkn pjer fyrir Ra-
kel, pessar undirtektir pínar’.
(IJf mitt er að vissu leyti pin eign’,
sagöi hún mjfig þægilega, ,og paf! er vel
komið að pú tileinkir pjer pað. Þar til
hefur enginn jafnan rjett. Og að pví er
mig snertir, pá skal jeg reyna til að
breyta svo, að þú fáir aldrei ástæðu til að
yðrast eptir pessu boði. Kn ”,
Þar þagnaði liún, og er jeg horfði á
hana fannst mjer hún enn fölari á svip'
inn enn vaualega.
(Eu hvað?’ spurði jeg.
(Enn pú mátt ekki spyrjti mig óparfa
spurninga um mina undanförnu æfl. Þú
verður að gera pig ánægðan með pann
partinn sem pú þekkir. og eins og jeg- ,
ef mögulegt er, hugsa aldrei um fyrri
part æfi mijinar. Um eitt máttu vera
fullviss og' pað er: aö jeg ann éngu
mannsbarni i heiminum, pvert á móti,
jeg hata heiminn m*ö öllu sem í honurn
er, og i sama máta máttu hugsa að jeg
hafi verið allt annað eii góð’.
(Nei, nei, Rakel! Jeg er sannfærð-
ur um, að pú varzt æfinlega góð’.
(Þú veizt Dgvíö, að pað eru ekki
gúðttr manneskjur, sem ganga til árinn-
ar í sama tilgangi og jeg í desembermán.
i vetur. Þess vegna er það ekki góö
kona, sem pú gefur nafn pitt—í öllum
bænum athugaðu pað- , heidur úrkast,
semjafnvei guð sjálfursr ekki líklegur
til að fyrirgefa.!'
,Ó, sussu, sussu, bam! Talaðu ekki
pannig. Allir, sem ySrast yfirsjóna
sinna, eiga vísa fyrirgefningu’.
,Jú, mjer hefurverið sagt pað’ sagði
luín hálf-kuldalega.
(Og hefurðu pá yðrast?’
(Ó, pað veit gti'5, að jeg hef gert sann
arlega. Ef jeg einungis gæti apturkall-
a<! unnin verk—ef jeg einungis gæti lif-
að nokkur ár upp aptnr. Ó, að jeg gæti
gleymt pví umliðna!'
Jeg starði á hana öldnngis hissa.
Jeg hefði aldrei búist viö að sjá hana
lát» í ljósi svona ákaflega mikla geöshrær
ingu nje sýna hve mikrS hún leið á sál
uuni, eins og svo var augljóst á hverjum
drætti andlitsins. En geðsliræringin varði
ekki lengi. Hún hefnr held jeg fundiö
eitthvað pað í tilliti mínu, sem sefafii
hinar æstu tilflnnlngar henmir, pví undir
eins og hún sá að jeg starði á liann varfi
hún aptur svo liæglát og sagði með
mestu rólegheitum:
(En jeg skal verða pjer góð kona, pó
jeg vilji pví að eius verða pað, afi pað
sje pin eigiuleg ósk, pví lieldur vil jeg
vera eins og mi er, ef pjer er pafi sama'.
(En jeg er fastráSinn i pessari fyrir-
ætlan, RakelP
(.Ia, ja, pá segi jeg ekk! meira’.
Þaö var mi afráðiS að vifi skyldum
giptast; og afi hennar undanfaraa æfi
skyldi ætíð liulin mimim og heimsins
aiigum. Jeg lofafii hátíðlega að spyrja
aldrei tun hið liðna, en gera mig ánægð-
au með nútíðina. Það var lika auðvelt
fyrir mig, pví jeg var aldrei forvitinn
maður, en unni Rakelu innilega.
Eptir nokkurn tíma tölnöum við um
brúðkaupsdaginn, og pað var einkenni-
legt að okkur skyldi kotna saman um að
hofu hann samu dnginn i desemeber og
þaun góða, árinu áður. Jeg stakk upp á
pvi fyrst, fremur í spaugi en alvöru, og
pó pað í svipinn færi um bana eins og
hrollur, pá sagði hnn:
(Því ekki þafi? Það er injer minn
isstæður dagur og verður enn iueir svo
í framtíðinui. Frá peiin degi get jegtal
ið æfiár mín sem heifivirö kona, er pjer
verður að pakka Davið!’
Um leið og hún sagði þetta tók
hún um báðar heudur miuar og horffii
á mig pakklátum augum, sem tárin
glóðu í, pó húu méð liarðneskju aptr
aði þeiiu framrásar.
Eptir pví sem dró nær brúðkaups-
deginum varð hún pögulli og þreytulegri
Það var eins og hún væri hrædd og kviði
fyrir hverjnm degiuum öðrum meir.
Og optar en einusinni kom hún til mín
og spurði mig livort jeg ræri nú alveg
viss uin að jeg hefði ánægju at tilvon-
andi sambúAokkar, og hvort jeg mundi
elíki yðrast þessa spors einhvern tíma.
Og pegar hún spurði pannig virtist mjer
að hún mundi hafa fagnað yflr heitrofi.
(l»að er ekki min vegna Davíð’ sagði
hún einu sinni. (En jeg óttast svo, að
pú yðrlst eptir öllu saman síöar meir’.
(Framhald síðar).
LEIDR,1ETTING. í siðasta tölublafii
((Hkr.", 2. bls. 2. dlk. 0. 1. stendur: að,
les: etf. 1 Tilraun Emersohs um menntun,
2. bl». 4. dlk. 5. málsgreln R. 1. staodur:
nje heldur, les; beUht:.