Heimskringla - 20.09.1888, Page 2

An
Icelandic Newspaper.
PUBLISHED
eveiy Tnursday, at
The Heimskringua Norse Publishing
House
AT
35 Lombard St......Winnipeg, Man.
Frijiann B. Anderson & Co.
PRINTERS & PuBLISHERS.
Subscription (postage prepaid)
One year........................$2,00
6 months........................ 1,25
3 months.......................... 75
Payable in advance.
Sample copies mailed free to any
address, on application.
Kemur út (að forfallalausu) á hverj-
um fimmtudegi.
Skrifstofa og prentsmiðja:
35 Lombard St.......Winnipeg, Man.
Blaðið kostar : einn árgangur $2,00;
hálfur árgangur $1.25; og um 3 mánuði
75 cents. Borgist fyrirfram.
HALLÆRIÐ A ÍSLANDI.
(Framhald).
Hverjar eru orsakirnar til hallæris?
Meðal sumarhiti íslands er um
8 stig, C. og meðal vetrar kuldi 2
st. í Norvegi er mismunurinn líkur
sumurin lítið eitt heitari og vetrar
kaldari. Líkt er ástatt í suður-Al-
aska en munar pví meiru, sem upp i
landið dregur, svo að við Yukon
fljót í mið-Alaska er vetur fullum
16 st. kaldari enn á íslandi. í Mani-
toba er sumarhiti (18Jj C., eða
10 gráðum meiri en á íslandi, en
meðal kuldi um 3 vetrarmán, des.,
jan. og febr. 18 st. fyrir neðan núll
eða 16 st. kaldari en á íslandi.
I>að er pví ekki vetrarkuld-
inn sem að íslandi er, heldur hitt,
að sumarhitinn er of lítill. Til
pess að korn proskist útheimtist í
pað minnsta kosti 15 stiga hiti, en
hafrar, bygg og rótávextir purfa
ekki svo mikinn hita.
Meðalárs regnfall á íslandi
er um 50 puml., og er
pað líkt pví sem er í vestur-
Norvegi og norður-Skotlandi. A
Englandi er regnfall um 35 puml., í
* * suður-Alaska 90—100, puml. en í
Manitoba að eins 17 puml. og
minna eptir pví sem vestar
dregur, par til kemur vestur
undir Klettafjöll.—Meðal regnfall í
tempruðum löndum er frá 20—60
puml. og útheimtist pað til jarðar-
gróða og pvi meir, pví heitari sem
löndin eru.
Vindar eru allmiklir á íslandi, en
fellibyljir og prumuveður sjaldgæf,
og miklu minni enn í suðrænum lönd-
um. Vindar peir, sem blása um
ísland, eru mestmegnis suðvestan,
og norðaustan vindar, pví
landið er á orustuvelli hinna
norðrænu og suðrænu lopt-
strauma; hinir suðrænu eru raka-
fullir og heitir, en norðan vind-
arnir tiltölulega purrir og kaldir.
f sambandi við petta iná benda á
hafstraumana, peir eru einkum sunn-
anstraumurinn eða Golfstraumur-
inn og heimsskautsstraumurinn. Suð
urstraumurinn er heitur og fellur
upp að landinu sunnanverðu, par
k\ íslast hann og fellur önnur grein-
in norðaustur með austurströndurp
önnur norðvestur með vesturströnd*
um og norður fyrir Horn, og par
mætir Golfstraumurinn heimskauta-
straumnum. Þessi straumur kemur
norðan úr íshafi og flytur
jafnan ís með sjer. Þegar
straumarnir mætast verður pað sem
tveimur fljótum ægi, saman og hafa
ýmsir betur eptir pví sem aðrir
straumar og vindar veita. Þannig er
pað, pegar golfstraumurinn og vind
arnáekki aðhrekja norðanstrauminn
til baka fyllast allir firðir með ís og
verða pá hafpök; en pegar sunnan
vindarnir hjálpa, pá verður ís-
inn að flýja og rekzt pá út í Græri-
landshaf, og paðan vanalega til
Hellulands hins forna og svo suður,
par til hann bráðnar.
Það er að vísu ekki hægt að
gjöra við veðráttunni, en pað er
hægt að ráða nokkuð í, hvernig
viðra rnuni, að minnsta kosti um
stutt tímabil, og pannig búa sig
undir hættuna. Fyrr álitu menn
að veðráttan væri engum reglum
bundin, en nú vita menn að
vindar, regn og hiti, lopts og
lagarstraumar fylgja vissum og pekkj
anlegum lögum. Og mönnum
hefur tekist að gjöra sjer grein fyrir
nokkrum peirra, og er pað til ómet-
anlegs gagns. En enn pá eru
menn ekki komnir svo langt að peir
pekki lögmál pað fyllilega sem vind-
arnir hlýða, eðapeir geti sagt með
vissu um veðurbreytingar fyrirfram
nema til fárra daga. Er pað gjört
eptir veðurathugunum á loptpyngdar
mælir vindhraðamælir og vætu mælir,
og svo reikna menn stefnu og hraða
loptstraumanna eða vindanna. En
pessar hreifingar loptsins eru að eins
smá breytingar stærri loptstrauma,
er sumpart stjórnast af áhrifum tungls
og sólar; og af athugun peirra og
gangi jarðarinnar má búast við frek-
ari upplýsingum. Hafstraumarnir eru
oss lítið betur kunnir, vjer pekkjum
miðbaugsstraum, aðalstrauma og
andstrauma, sunnanstrauma og ís-
hafsstrauma, en straumakerfi jarðar-
innar er enn pá ekki full rannsakað.
Menn hafa tekið eptir pví að ísrek-
inn hefur viss tímabil, en ekki er
mönnum ljóst hvort pað er vegna
pess að ís safnast fyrir við norður-
heimskautið og færist svo suður par
til stórir flákarbrotna af og flækjast
suður um höf. eða breyting haf-
straumanna og vindanna ræður
ísrekanum einsaman, eða pá að hvor
tveggja á sjer stað.
(Framhald).
Svar mót brjefi Einars Iljörleifssonar.
II.
FUNDARMÁLIÐ.
Um þetta fer hra. kandidatinn pess-
nm orðum:
uJeg skal fá fyrst minnast á fundar-
gerninginn í 27. tölubl. Lögbergs, sem yð-
ur hefur verið lakast við. Jeg ætla að
lofa yður að vera einum um að bisa vi*
dæmið ua og b og c og d”. En jeg ætla
í mestu vinsemd að benda ytSur á vottorð-
in, sem koma á eptir pessu brjefi. Þau
eru, eins og pjer munuti sjá, frá þeim
manni, sem fundurinn kaus sjer fyrir for
seta, og frá þeim manni, sem fundurinn
kaus sjer í'yrir skrifara. Jeg heyrði
ekki ræðu yðar á pessum fundi. En jeg
vona aíi pjer misvirðið pað ekki við mig,
þóaðjeg álíti petta heiðariega og sann-
orða menn, og pó mjer detti ekki 1 hug
að rengja framburð feirra viðvíkjandi
ræ-Su yðar. Og ef pjer skylduð misvirða
pað—þá verSur það að hafa það.
Jeg er fyrir mitt leyti hjartanlega
sannfærður um að mennirnir sagi satt, og
eins um það að þeir hati skilið yður rjett
—þó að þjer sjeuS nokkuð torskilinn
stundum—þar sem skilning þeirra ber
svona afidáanlega saman. Og jeg er því
s annfærðari um það, sem jeg hef meira
en grun um að þetta muni ekki vera í
það eina skipti. sem þjer hafið notað
tækif æri, sem boðixt hafa, til að spilla
fyrir Canada, síðan stjórnin þreyttist á
yður til fulls og fleygði yðurí sorpið,
eins og hverjum öðrum handónVtum úr-
gangi”.
Vottorðin, sem hjer greinir setur
hann í enda brjefsins, eins og hann með
þeim vilji reka smiðshökkið á verk sitt.
Þau eru þessi:
„Að gefnu tilefni skal þess hjer mett
getið, að við skildum aðalefnið i ræðu
F. B. Andersons á fundinum 14. f. m. á
sama hátt eins og sá maður, sem ritað
hefur ágrip það af fundarumræðunum,
sem prentalS er i „Lögbergi” þ. 18. f. in”.
Winnipeg 13. ágúst 1888.
8. Christopherson.
S. J. Jóhannesson
(lFnndargernings-ágrip það, sem prent-
að er í 27. númeri ((Lögbergs”, er að
öllu ieyti samhljóða útdrætti þeim og
samþykktum fundarins, eg jegsem fund-
arskrifari ritaði upp á fundi þessum, eins
eins nákvæmlega og mjer var unnt.
Þetta vottast hjer með aft gefnu tilefni”
Winnipeg 14. ágúst 1888.
Þorst. Skúlason.
Þannig fer þá hra. kandidatinn að
sanna að málsgreinin í 27. tbl. (lLögb.”
sje rjelt inntak rceðu minnar; þannig fer
hann að sanna að málsgrein þessi sje hið
sama og ágrip ræðunnar í fundargjörn-
ingnum, og alS i.lit fundarskrifarans og
þeirra, sem með honum vitna, sje hið
sama og mcining ræðu minnar, og þann-
ig fer hann að sanna að hann hafi ekki
vísvitandi ritað ósatt—fariS með lýgi.
Sannar hra.E. H. af sjálfri málsgrein-
inni aS hún sje rjett inntak ræðu minn-
ar? Nei. Sannar hann mál sitt með
sinum eigin fiamburði? Nei. Sannar
nokkurt þeirra vitna, er hann hefur feng
ið sjer til hjálpar, að nefnd málsgrein
sje rjett inntak ræðu minnar? Nei.
Ekkert þeirra hefur haft djörfung eða
skynsemi til að bera það fram, hversu
annt sem þeim er um að fría vesalings
kandidatann því ámæli, að nefnd málsgr.
sje hans eigin samsetningur. Á vottorð
þessi vill hann ((með mestu vinsemd”
benda, ((þau eru,” segirhinn mjúkmælti,
kurteisi kandidat, ((frá þeim manni, sem
boðaði til fundarins, frá þeim manni, er
fundurinn kaus sjer fyrir forseta, og frá
þei mmanni,sem fundurinn kaussjerfyrir
skrifara”, og frá þeim manni, sem ráðin
lagði á og greinina ritaði—heftii hann
óhætt mátt bæta við. En hra. kandidatinn
lætur sem hanu hafl enga hlutdeild í
þessum vottorðum, þau 'eru ekki hans
framburður, heldur annara, og ef nokk-
uðskyldi verarangtí þeim, þáerþað ekki
honum ((að kenna”, heldur verðaþátil-
bera greyin aðgjalda. Þaðeina, semhann
sjálfur þorir að segja er það, að hann
ekki rengi vottorð sinna eigin vitna, og
síer þyki líklegt að jeg hafi talað á þessa
leið!
Hra. E. H. segist ætla að lofa mjer
að bisa við dæmið a og b og c og d.
Þetta ((dæmi”? sem kandídatanum er svo
mein iila við, er ofuriítið sýnishorn af
hans eigin rökleiðslu, sem jeg skýrði frá
í 32. tlb. ((Hkr.” þannig:
((Röksemdaleiðsla hans er þá: að vegRa
þess að ((álit ýmsra” (a) sje hið sama og
álit fundarskrifarans (b), þá sje málsgr.
nLögbergs” ritara (c) sama sein inntak
ræðu minnar (d)!
Eptir þessu áiyktar ritari ((Lögbergs”,
að vegna þess a er b, þá er c sama sem d!”
Svo hra. kandidatinn veigrar sjer við að
((reikna út” þetta litla ((dæmi” upp áhans
eigin rökleiðslu, og ekki hefur hann
heldur þrek til a« gangastvið sinum eig-
in vitleysum, heldur reynir að fá uðra
sjer enn heimskari til að gangast undir
þær.
En fyrst hann vill að jeg eigivi-S
(d æmiS’, þá ætla jeg nú að gjöra honum
svo lítið til þægSar, og reyna aS sýna,
hvernig hann máske gæti með tímanum
((reiknað út”, hvílíkur hugsari og heims-
spekingur hann sjálfur er, og hvílíkar
sannanir hann nú færir á mál sitt.
Ef nú hra. kandídatinn vill gæta að,
livíii ig vöm hans stó8 í ((Blöðru”-gr.,
29. tbl. ((Lögb.”, og ber röksemdir þær,
er hann þar til færir, saman við rök-
semdir sínar í þessari síðustu ritgjörð
si nni, þá getur hann sjeð, aS mál hans
stendur hjer um bil eins.
í 29. tbl. ((Lögb.” segir hann: ((En
vjer höfum talað við ýmsa menn, sem á
f undinum voru, og þeir höfðu skilið
r æðu F. B. Andersons á sama hátt og sá
maður, sem skrifaði agripið af fundar-'
gerningnum fyrir ((Lógb.”. Þetta er vörn
hans þá, og þetta er vörn lians o,ú, að
eins standa nú nöfn þriggja manna auk
hra. E. H. uudir því, sem áður var nafn-
laust. En tvrer persónurnar (SigurNarn-
ir) votta, a« þeir hafi skilið aðalefnið i
ræðunni á sama hátt og fundarskrifarinn
(Þorst.,) en fundars/.rifarinit segir ekkert
um hvernig hann liafi ski7/ð það, etia
hvorthann hafi lagt nokkurn skilning í
það eða ekki. Hans vottorS segir að
eins, alSfundargjörnings ágripiti í ((Lög-
bergi” sje ,samnljó<ia útdrætti’ þeim og á-
lykt unum? fundarins, sem hann skrifaði
upp á tjeðum fundi; en hann fer alls
e kki fram á, að hann hafi sjálfur skililS
neitt af því, sem hann var að fara með.
Þess vegna er ekki hægt að sjá, hvernig
hann eða hin tvö vitnin hafa sk* *7*ð aðal-
efni ræðunnar. Vottorðin sýnaalls ekki
skilning eða áiit vitnanna, og ((dæmi”
kandídatans er því enn þá hið sama og
fyrr. Röksemdaleiðsla hans er því enn þá:
vegna þess að álit ýmsra (SigurSanna) (a)
sje hið sama sem álit fundarskrifarans
(Þorst.) (b), þá sje málsgr. ((Lögb.” (c) sama
sem meining ræðunnar(d)! Með þessari
aðferð gæti hra. kandidatinn ályktað,
að vegna þess Island er eyland, þá væri E.
Hjörleifsson skáld, eða að vegna þess að
((Lögberg” væri níðblað, þá væri hra.
kandidatinn þaungulhöfuð. En nú veit
hann að hvortveggja væri fjarri sanni, og
getur af því sjeð að rökseindaleiðsla sín
er vitlaus,að (dæmið’ er eintóm lokleysa og
hannkannekki að hugsa.. Ogenn þá þarf
hann að eins að koma því heim, að vegna
þess að a er sama sem 1), þá er c sama
sem d! En til þess að leysa úr dæm-
inu þarf hann að finna samband milli
liðanna c og d og annað hvort a eða
b, og sýna það. Ef nú þetta samband
er ekki til, þá hefur hann alltnf verið að
fara með ósannindi, en ef það er til en
hann getur ekki sýnt það, þá verður
hann að játa sig andlegan aumingja; og
hvort heldur sem er þá hefur rökleiðsla
hans hing.TS til verLí> eintómur þvætt-
ingur, og sannar ekkert.
Eins og áður er sýnt byggir herra
kandídatinn vörn sína gegn því að máls-
gr. í 27. tbl. ((Lögb.” sje l(ósönn og ritarans
(E. H.) eigin samsetningur”, eingöngu á
vottorðum þeirra, sem hjer er um getið.
Ef þessi vottorð reynast nú ómerk, þá er
vörn hans í málinu fallin.
Jeg vil því skoða vottorð þessi nokk-
uð nákvæmar.
Vottorð Sigurðanna segir ekkert um
hvort þeir álíti málsgr. í ((Lögb.” rjett inn
tak ræðu minnar, og styrkja það mál
því ekki. ((En við skildum” segja
þeir „aðalefniíi í ræðu F. B. Andersons
á sama hátt eins og sá maður, sem ritað
hefur ágrip af fundarræðunum, sem
prentað er í ((Lögb.”. Þess vegna er nú
að eins um að gjöra, hvernig sá maður,
f undarskrifarinn, hefur skilið aðalefnið
Þetta getum vjer ekki sjeli nema af því
sem hann hefur skrifað; en hans vott-
orð er þetta: Að fundargjörnings-ágrip-
rS í 29. nr. l(Lögb.” sjeað öllu leyti sam-
hljóða ((útdrætti” þeim og samþykktum
fundarins, er hann sem fundarskrifari
ritaði upp á tjeðum fundi.
í vottorði sínu segir liann (Þ. S.) ekk
ert um álit sitt á tjeðri ræðu, eða hvern-
ig liann hafi skili'S hana, og meli því verð
ur vottorð meðvitna hans ónýtt. Ekki
heldur ber hann það fram, að oftnefnd
málsgiein í 27. tbl. ((Lögb.” sje rjett snn-
tak ræðu minnar, en án þess verður hans
eigin vitnisburður að skoSast ómerkur.
En ef menn nú samt skildu álíta vottorð
fundarskrifarans nokkurs gildandi, og
be ntu á að hann vottar, að fundargjörn-
ings-ágribið í 27. tbl. l(Lögb.” sje að öllu
leyti samhljóóa útdrætti þeim og sam-
þykktum fundarins, er hann sem fundar-
ritari skrifaði upp á tjeðum fundi, eins
nákvæmlega og honum var unnt; þá vil
jeg aptur á móti leiða athygli þeirra að
því, að hann tekur hjer meira til að
sanna en hann þurfti, nefnil., heila fund-
a rgjörninginn í staðin fyrir áðurnefnda
málsgr.; að hanu kveður þetta fundar-
gjörnings-ágrip samhljótla útdrætti þeim
og samþykktum, er hann sem fundar-
skrifari ritaði; eins og útdráttur hans
ætti ekki að innifela samþykktir fundar-
ins; og enn fremur, að þó hann hafi nú
skrif að þennan útdrátt eins nákvæmlega
og honum (Þ.S.) var unnt, þá er ekki þar
með sagt að útdráttur hans hafi verið
rjeltur eða mikið nær markinu en þetta
vottorð hans. Að endingu vil jeg benda
á orðið (lsamhljóða”. Það eins ogfleiri orð
í þessu m vottorSum þeirra virðist valið í
þeim tilgangi að skilja megi á fleiri enn
einn veg. Jeg ætla hjer ekki að fara að
elta allar mögulegar þýðingar; en vil
geta þess, a« ef hann raeð þessu vill
telja mönnumtrú um, aðáðurnefnd grein
í 2.7. tbl. l(Lögb.” sje hið sama sem ágrip
það, er hann skrifaði af ræðu
minni á tjeðum fundi, þá vil jeg aptur á
móti sýna með hans eigin framburði í
mína álieyrn og annara viðurvist, að oft-
nefnd málsgr. sje ékkihiðsamasem ágrip
ið er hann skrifaði af ræðu minni á
tjeðum fundi. Þessu til sönnunar set
jeg hjer eptirfylgjandi vottorð:
Hjer með vottast af undirskrifuðum,
a« 22. dag ágúst 1888 viðurkendí hra. Þ.
Skúlason í okkar áheyrn, að málsgrein
sú, semí 27. tbi. ((Lögb.” segir frá ræðu
þeirri, sem hra. F. B. Anderson hjelt 14.
ágúst, væri ekki alveg hið sama sem á-
grip það, er liann (Þ.S.) hefði skrifað ai
tjeðri ræðu í fundargjörning ofan-til-
greinds fundar.
Winnipeg, 11. sept. 1888.
.1. .1. Hördal, M. Jóusson
J. Kristjánsson.
Af þessu geta menn ráðið hve mikið
er að marka það sem hra. fundarskifar-
inn (Þ.S.) segir.
Vottorð fundarskrifarans sannar því
alls ekki það sein það þurfti að sanna
nefnil. að tjeð málsgreiu væri hið sama
sem það ágrip af ræðu minni erhann rit-
aði í fundargjörninginn, nje aðágripiðsje
það sem hann áleit rjett inntak ræðu
minnar. Vottorð hra. fundarskrifarars
(þ. S.) verður því að falla sem ótilreiknan-
legur þvættingur og meS þuí falla einnig
vottorð meðvitna hans ómerk; en um
leið er mál hra. kandidatans ónýtt.
Á störf mín og viðskipti við Kanada
stjórn, er hra E. H. lirærir saman við
vottorð sin, skal jeg síðar rninnast.
Af framanrituðu geta menn sjeð að
vitnaleiðsla hra. kandidatanst hjálpar
ekki máli hans, lieldur gjörir hið gagn
stæða.
En þó aliri vitnaleiðslu sje slept
er hægt að sýna að hra. kandidatinn hef
ur rangt mál að verja.
Af ofangreindri málsgr. í 27. tbl.
((Lögb.” er hægt að sjá, að hún getur
hvorki verið rjett inntak ræðu minnar
nje mín eigin orð; en ef i>essu er svo var-
ið, hlýtur tjeð málsgr. að vera ((ósönn og
ritarans eigin samsetningur”.
Þessl oft umtalaða málsgr. í 27. tbl.
((Lögb.” er þannig:
Frimann Anderson lagði yfir höfuð
heldur á Móti Maflitoba og Norðvestnr-
landinu, það væri of norðarlega, nema
Suður- Manitoba. Fyrir vestan Regina
værieintóm eyðimörk; við Calgary væri
ekkert akuryrkjuland o. s. frv. I Canada
væri gott land og illt land. Nova Scotia,
og Austur-Ontario bezt, og þarnæstBri-
tish Columbia. Nú væri hann ekki að
talafyrir peninga.
Eptir þessu ætti jeg á tilgreindum
fundi að hafa lagt á móti Manitoba og
Norðvesturlandinú, pví það (Norðvland-
i ð) v!Eri °f nor/Sarlega.—Jafnvel þótt allir
sem nokkuð þekkja til landsins viti, að
það li ggur á sama br.stigi og British Co-
lumbia, sem sagt er að jeg hafi hælt:
einnig að jeg hafi'sagt, að Manitoba vœri
of norðarlega, nema Svðvr-Manitoba,
eins og suður-Manitoba væri ekki í Mani-
toba; að fyrir vestan Regina væri ein-
tóm eyðimörk, en hafi samt tekið það
fram, að við Calgary (sem er fyrir vest-
an Regina) væri ekkert akuryrkjuiand o.
s. frv. Enn fremur, að Nova Scotia og
austur-Ontario værubeztn hlutarnir af
Canada; jafnvel þó flestir viti að New
Brunswick er engu síðri að landkostum
en Nova Scotia, og að það er ekki austur
Ontario, heldur Svður On!aríc>, sem er
hjartað úr ríkinu; enn fremur, að jeg
hafl frætt folk á því, að í Canada væri
gottland ogilltland; og svo lokeins, að
nú væri jeg ekki at! tala fyrir peninga.
Öfgarnar og vitleysurnar í ofangreindri
málsgr. geta víst engum með heilbrygðri
skynsemí dulizt. Þær lýsa ekki að oins
blindasta ókunnugleik á Jandinu, heldur
einnig einstökum fábjánnskap eða brjál-
seiní. Eii menn geta naumast ímyndat!
sjer að jeg hafi talað á þessa leið vegna
ók'urtnvgleiVa á landinu, þegar tekið er
tillit til margra ára veru minnar hjer
og starfa ásamt lýsingum mxnum á land
inu, sem hafa koraið á prent. Fxíir nema
ritari ((Lögb.” munu ætla mig þann aula
að tala á þessa lerS, nje heldur er lík-
legt að jeg hafi í það skipti talað af æði
eða brjálsemi, því ritari (lLögb.” myndi
víst hafa geti* þess; ekki er heldur lík-
legt að jeg hafi talaS á þessa lei« af
neinum öðrum ástæðum en lijer er um-
getið. Eptir málsgr. þessari, á aðalefni
ræðu minnar að hafa verið eintómar vit-
leysur, en um leið á inóti Manitdba
go Norftvesturlandinu. En ef ræða
mín var á móti Norðvesturlandinu,
þá gat hún ekki verið eintómar
vitleysur. Með öðrum orðum: Ef jeg
á þessum fundi talaSi ekki afneinu
vi t i, mælandi vitleysur þær, sem í máls-
grein ((Lögb.” standa, þá lagfli jeg ekki
á móti Manitoba og Norðvesturlandinu.
En ef jeg talaði af viti, mælandi á
móti Man. og Norðv.landinu. þá talaði
jeg ekki vitleysur þær, sem i málsgrein
,(Lögb.” standa. En annaðhvort talaði
jeg ekki af viti eða jeg talaði af viti,
þess vegna er annaðhvort þuð ósatt, að
jeg hafi lagt á móti Man. og Norðv.land-
>nu, e«a það er ósatt að jeg hafi talað
vitleysurnar í málsgr. ((Lögb.”. En tjeð
rnálsgr. segir jeg hafi gjört hvorttveggja,
þess vegna hlýtur tjeö málsgr. í ((Lögb.”
«ð vera ósönn.
Málsgreinin ber þess ljósan vott að
hún er samansoðin af einhverjum, sem
er landinu mjög ókunnugur og skortir
skilning til að sjá sínar eigin vitleysur; en
hvorteinneðafleirihafaverið um hituna,
er ekki auðsætt, þó margt virðist bera til
þoss at! fundarskrifari hafi fyrst hraflað
eittlivað saman eptir eigin geðþótta 6n
siðar hafi ritari (lLögb.” dregið úr því,
það sem honuin líkaði og lagfært það.
Þannig sýnir málsgreinin sjxílf að hún er
ekki inntak ræðu minnar heldur ósann-
indi og ritara ((Lögb.” eigin sainsetn
ingur.
En það er liægtað færa fleiri ástæður
fyrir þessu af kringumstæðunum sjálfum.
Ofan nefndur fundur, sem haldinn var
14. ágúst, var haldinn undir umsjón
((Lögberg”-sinna; fundurinn var kallaður
af Sig. C hristófersyni, sem lengi hefur
verið að vifira sig vit! „Lögberg”; fundar-
stjóri var Sigurður Jóliannesson, eiun af
útgefehdum ((Lögb.” og fundarskrifari,
Þorst. Skiilason áhungandi ((Lögb.” Nje