Heimskringla - 08.11.1888, Blaðsíða 3

í llarris, Soii Moinpany.
HÚA TIL OG VEHZLA MEÐ ALLSKONAK
A lv 111* y rltj n-v j e 1 a r
og NÝBYGGJA-ÁHÖLD hverju nafni sem nefnast og sem ekki veröa talin.
AGENTAR og vöruhús í öllum helztu þorpum í fylkinu.
AÐAL-STÖÐ FYRIR MANITOBA OG NORÐVESTURLAND-
IÐ ER í WINNIPEG, MAN.
SST- Sendiö brjef og fái'S yður upplýsingar, veröskrár og bæklinga,
<j. H. Campbell
ALLSIIEIUAR GVFUSKIPA AGEAT.
Selur farbrjef meö öllum fylgjandi gufuskipalínum: Allan, Dominion, Beaver
White Star(hvítu-stjörnu), Guion, Cunard, Anchor. Inman, North German Lloyd,
Hamborg ameríkanska tiutningsfjek, Florio Rubatino (ítölsk lína) o. fl. o. fl.
Selur einnig farbrjef með öllum járnbrautum í Ameríku, frá hafi til hafs.
Farbrjef sendtil annara landa, seld með sjerstökum samningum.
Penitigaávísanir gefnar út og seldar sanngjarnlega til allra staða í Norðurálfu.
471 NAIN STBEET...........WIMIPEtí MAN.
Gr. II. Campbell.
MÁNITOBA & NORTHWESTEIRT GO.
AUKRLANI >
í hinu u frjóva belti ” Norðvesturlandsins.
FKJÓVSAMUR JARÐVEGUR,--GÓÐUR SKÓGUR,--GOTT VATN
—OG—
160 EKBIIB AF LANDINU FYRIR $10,00.
íslendingabyggiSin, u Þingvallanýlendan”, er i grend viö pessa braut, einar
S mílur frá porpinu Langenburg.
Það eru nú pegar 55 íslenzkar familíur seztar að í nýleudunni, sem er
efnkar vel fallin til kvikfjárræktar, par engi er yfirfljótanlegt.
t3g~JCauptð tarbrjefin ykkar alla ieið lil Langenburg.
Frekari upplýsingar fást hjá
A. F. EDEN,
Land, Commissioner, M. é N. W. Il’y.,
622 HAIN STREET WIMIPEU, JIAS.
M. STEPHAIVSflN,
iVIoiiiitaiii. Dakota,
hefur.miklar birgðir af allskonar nauðsynjavörum, svo s»>m:
Matvöru, kryddvöru, munaðarvöru, svo og fötum og fataefni fyrir kon-
ur og karla.
Allar vörur vaydaðar og með vægasta verði.
Allir eru velkomnir, fornir og nýir skiptavinir, til að skoða og kaupa
hinar nýju og vönduðu vörubirgðir.
I. STEPHANSON.
KVENNRJETTURINN.
Upnum fleygir áfram og pað ekki
vvp lítið á ári hverju. Á kvennfjelags-
fupdinum stxirn í New York um dagiun
fiptti forseti fjelagsins, Miss Frances E.
Villard, fyririestur um pað mál og sýndi
greinilegn frain á Iive árlega fjölga pau
ýtUSU embætti, sem konur gegna, en sem
fvrir skömmu Uefði pótt óhæfa atf pær
gegndu, og sem að öllum fjölda pann
dag í dag þykir að minnsta kosti óvið-
kunnanlegt að aðrir en karlmenn gegni.
í pessari ræðu sinni sýndi hún at!
árið sem leið unnu 265,183 konur pá
TÍnnu, er fyrir fáum árum var eingöngu
upptekin af karlmönnum og pá talin
karlmanninum einum helguð. Bkýrslu
pessa liðaði hún sundur og sýndi þannig
hvað margar konur gegndu hinum ýmsu
erabættum, og verður skiptinginjþaiuúg:
Stjórnendur verkstæða og verzlunar-
fjelaga af ýmsri tegundvoru 14,465, pjón-
*r á sjúkrahúsum voru 12,294, bygginga-
meistarar, efnafræðingar og efna-upp-
ieysendur (Assayers) voru 2,136, blaðarit-
arar 288, rithöfundar 320, málarar’(.4rtia<«)
2.061, söegkennarar 13.182, stjórnar em-
bættum gegndu 2,194, skrifstofupjónar á
*>)iinberum skrifstofum 2,171, læknar
2,482, lögfræðingar 75, prestar 165, stjórn-
*'ndur hjarðeignarfjelaga 216, bú-stjórn-
endur 56,809, skólakennarar 154,375.
í pessa skýrslu vantar alveg hina
afarmiklu tölu kvenna,, er gegna verzl-
unarstörfum sem Þjónar, bæði við af-
greiðslu í búSum, bókhald, stílritun o.
p. 1., og hið sama er um Pjónustukonur á
hinum ýmsu skrifstofum hjá lögfræíing-
«m, læknum o. s. frv. Hún dregur fram
að eins hinar opinberu, oða stjórnar-
-krifstofurnar, og á peim er kvennfólk að
jafnatSi tiltölulega fæst. Þetta álítur
Hiss Villard íhugunarverða byltingu, og
álítiir liana fullkomna sðnnun fvrir pví,
að kveunmaðurinn geti gegnt flestum
hinum svokölluðu karlmannsstörfum.
Í8LENDINGAR, ATHUGIÐ!
Þar eð jeg hef heyrt að sumir land-
ar mínir hjer í bænum sjeu óánægðir aö
verzla við mig sökum þess að brauð mín
sjeu ljettari en frá öðrum bökurum í
bænum, pá finn jeg mjer skylt a* leið-
rjetta dálítinn misskilning sem liggur í
pessu. Að öll brauð frá mjer haldi ekki
fullri vigt (2 pundum) viðurkenni jeg
fyllilega, enda veit jeg ekki af neinum
bakara í bænum, sem ekki hafi mismun-
andi vigt á brauðum sinum. Og par eð
jeg bæði hef unnið í inulendum bakarí-
um hjer og par að auki gert mjer far um
að hafa sömu vlgt á brauðum mínum
síöan jeg byrjaði að verzla sjálfur, og
aðrir bakararhjer, pá get jeg ekki ímynd
að mjer annað en að pessi rógburður sje
af illum toga spunninn.
Að brauð mín hati verið ljettari nú
um nokkurn tím, heldur en fyrst þegar
jeg byrjaði, verð jeg einnig að játa, en
ástæðan fyrir pví er sú: Að fyrst pegar
jeg byrjaði að baka fyrir mig sjálfur,
heyrtsi jeg marga tala um pað, att brauð-
in væru ópolanlega dýr, og að bakarar
ættu atS geta selt pau „biilegar”. Þetta
sá jeg að ekki var alveg ástæðulaust, og
af pví jeg sá mjer fært að selja ódýrar en
hinir, l>á gerði jeg pað, bæði til gagns
fyrir sjálfan mig og pá landa mína, sem
purftu ati kaupabrauð; með öðrum orð-
um, til pess að gefa löndum mínum tæki-
færi til að fá þau ódýrari, heldur en peir
annars hefðu getafí. Jeg hjelt og um
leitS að peir myndu fremur láta mig sitja
fyrir öðrum með pví að kaupa af mjer.
Þetta varð til pess, að hinir bakararnir,
eptir ítrekaðar tilraunlr við mig, með
að fá mig til að halda brauðunum í sama
verði og þeir vildu, tóku sig saman um
að koma mjer frá hið allra bráðasta,
með pví að setja brauiSin svo ódýr, að
peir að eins pætu lialditS viö kostnaði á
meðan peir væru að koma mjer fyrir
kattarnef. Af pessu leiddi pað, að peir,
sem höfðn minni kraptinn, sáu sjer ekki
fært aiS fylgjast með og urðu par af
leiðandi að minnka brauðin. Að mjer
veittist full-erfitt með aiS fylgja peim
pá,held jeg enginn geti boritS á móti. Og
hitt get jeg sannfært menn um, að pað,
sem brnuðin ljettust meðan á pessum
spenningi stóð, var alls ekki hjá mjer
einum, og par eð jeg get fært rök fyrir
pví, pá er mjer óhætt að segja, að til jafn
aðar hafa brauð mín haft fyllilega eins
góða vigt eins og frá flest-öllum bökur-
um i bænum.—Jeg skal og geta þess, að
meðan á pessarí keppni stóð, bakatSi jeg
atS eins Fancy Bread, en allir vita að
pað er að eins ein tegund af brautSum,
er bakar eru lagalega skyldir til að hafa
t'ulla vigt á, nefnil. Square Bread.
Jeg vona að petta sje nóg til að
sýna, að þeii, sem mest hafa halditS pví
á lopti að brauð mínt'væru Ijettari en frá
öðrum í bænum, hafa ekki beinlínis haft
reynsluna fyrir sjer, neldur gert pað til
pess að fylla þann flokkinn, sem bezt
starfaði atS pví, að fækka bökurunum í
bænum.
Þess ’skal getið, að par eð jeg álít
ekki heppilegt fyrir mig að selja brauð
mín ódýrar en atírir bakarar í bænum, pá
ætla jeg samt að gera skiptavinum mín-
um betri vilkjör en aðrir, með pví að
gefa þeim prc. af hverju doll.virði, einnig
mun jegsjá um að engin ástæða verði til
að kvarta yfir vigt á brauðum mínum
eptirleiðis.
Winnipeg, 30. október 1888.
Cuftm. r. Þórðarson.
eldraunin.
Eptir
CHARLBS RKAD.
(Eggert Jóhannsson, þýddi).
Hin volduga náttúra læknaði harmasár
dótturinnar metS pví að gefa henni af-
kvæmi í stað föðursins, til að annast um
og elska. Heimillð varö pví brátt eins
skemtilegt og áður. Það var eiginlega
ekki fyrr en á hinu 3. hjúskaparári, ats
ský dró fyrir ánœgjusól Söru, og pað ský
var í l'yrstu svo lítið, ekki stærra en
mannshönd.
Mansell maður liennar hætti smám-
naman að koma heim strax eptir hádegi
á laugardögum- kom ekki fyrr en á
kvöldin. Ástæðan varð skjótt opinber.
Það var brennivinslykt af honum, og pó
hann sýndist ódrukkinn, pá, að meira
eða minna leyti, vaftSist honura opt tunga
um tönn á laugardagskvöldin.
Sarah, sem var skarpsýn, hræddist
petta og talaði um það. Hún mundi ept-
ir einhverju, er faðir hennar—eptirtekta
samur maður—hafði einusinni sagt við
hana, en pað var í pá átt, að í pessari
stjett sje þeir menn, sem kallatSir eru
listfengir liandiðnamenn, ekki ósjaldan
hnegðir til drykkju. En hún var varltár
kona og áleit undir kringumstæðunum
heppilegast að taka ekki fyrir umræðu
neitt pað, sein snerti drykkjusap. Hún
talafíi pví við mann sinn um pörfina, er
hún hefði á hjálp hans við búðarstörfin
á laugardögum eptir hádegi, ösin væri
pá svoóvenjulega mikil, að sjer væri alls-
endis ómögulegt að gegna peim störfum
ein; vildi hann gera svo vel og hjálpa
henni pessa dagstund? Það stóð vitan-
lega ekki á pvi, og uú skipti svo um, að
laugardagarnir urðu henni ánægjuleg-
astir allra daga vikunnar. Og hann sjálf
ur virtist hafa yndi af vinuunni og fje-
lagsskap konunnar.
Eptir að petta hafði gengið um
stund, fór hann aptur á móti að koma
seint heim á mánudagskvöidin, og pegur
hann kom liafði hann öll hiu sömu ein-
kenni og áður hafði hann á laugardags-
kvöldum. Þá fór hún að leggja honum
ráð og biðja hann. en ávítaði hann aldrei.
Hann samsinnti alt sem hún sagði
honum og tók því öllu vel, og pó hans
málstaður væri rangur, og hún væri að
sýna honum að svo væri, pá reiddist hann
ekki eina ögn, Samt sem áður vildi sú
reglan haldast við, að hann kæmi seint
heim einn dag í hverri viku, og ætti þá
örðugt með að mæla skýrt pað mál, sem
sumir kalla drottningar-ensku,—en sem
pó er ekki rjett, pví almenningur held-
ur eflaust pó nokkrum hlutum í mál-
elgniunl.—Nú fór 8arah að verða efa-
blandiu aptur, og ekki frí vi'S ótta, en
hughreysti sig pó með pví, að pað gæti
pó aldrei gengið lengra, hann drykki
aldrei meira en nú væri orðRS. En svo
leið samt einn laugardagurinn, að ekki
kom Mansell til að hjálpa konu sinni í
búðinni. Ilann var jafnvel ekki sýni-
lega nálægur við kvöldverðarborðið, og
hún hafði pó búið til svo yndælan kvöld-
verð fyrir pau. Hún sat vHS gluggann
og liorfði út, áhyggjufull og kvíðandi;
hún gekk yfir tíl dóttur sinnar, er svaf
svo vært í ruggunni, en hún undi par
ekki heldur, svo hún flúði að gluggan-
um aptur. Kvíðahrollurinn hafði gagn-
tekið hana svo að hún hafði einga ró.
Um miðnættisbilið, pegar strætið
var orðið algerlega hljótt og enginn sást
lengur á flakki, heyrði hún skóhljótS á
gangstjettinniúti fyrir. Hún leit út og
sá hvar tveir menn komu og hjeldu uppi
þeim priðja á milli sín, og báruhann atS
hálfu leyti. Hún hljóp pegar að dyrun-
um og opnaði pær, til að veita manui
sínum móttöku frá þessum fylgdarmönn-
um, er báðir voru alveg ódrukknir. Ann-
ar þessara sneri sjer við og gekk greið-
lega burtu, undir eins og Sara kom í
d yrnar. En hún sá hann samt—í fyrsta
skipti um síðustu prjú ár.
Þessi matSur var Jóseph Pinder.
2. KAPÍTULI.
Mansell byrjaði drykkjuskapartíma-
bil sitt með peim einkennum, sem mikið
eru tíðari á Rússlandi en Englandi—með
glaðlyndi og góðlyndi. Á meðan kona
hans var atS tosa honum inn í legubekk-
inn í litlu dagstofunni aptur af búisinni,
er henni með hörkubrögðum tókzt um
síðir eptir ats hafa ýmist ýtt honum eða
dregið hann, sýndi hann ekki hina
minnstu mótspyrnu, en gerði í þess stað
sitt ýtrasta til að vera brosleitur og hhegj
andi. Eptir að húsfreyja hafði nú bisað
manni jsínum inn á legubekkinn, tók
hún af honum hálstauið og pvoði honum
um andlitið i ilmvatni, og hjelt ilm-
salti að nösum hans. Þar sem hann var
í pessum kringumstæðum, og liggjandi
flaturá legubekknum, leið ekki á löngu
áfiur en hann svaf og hraut all-karl-
mannlega og án liins minnsta uppihalds.
En kona hans meö svítSandi hjarta og
sorglega ásýnd sat í hægindastól föður
síns sál. og horfði á pessa sorglegu
mynd.
Fyrst fram eptir nóttunni var hún
hrædd við hinn örðuga andardrátt hans,
og sat pví tilbúin að hlaupa honum til
hjálpar, ef yfir hann skyldi liða. En
er áleið nóttinayfirbugaði svefninn hana.
Hún hrökk á fætur, er geislar morgun
sólarinnar prengdu sjer inn með glugga-
tjöldunum, og fór um hana hrollur, er
lnín leit í kringum sig. í herberginu
var allt í ólagi; í stað hjónasængurinnar
hafSi hún nú sofið 1 hægindnstól föður
síns, en á legubekknum lá maður henn-
ar steinsofandi ogölóður.
,Ef faðir minn vissi í pennnn heim
og sæi mig nú, á sunnudagsmorguu!’ var
hennar fyrsta liugsun. Hún reis á fætur og
kveiktield, fórsvo upi>álopt, pvoði og
klæddi hana litlu dóttursína, ogljet hana
svo hafa upp eptir sjer barnslega morg-
unbæn. Hún vildi ekki láta barnið sjá
föður inn í pvi ásigkomulagi sem hann
var og skildi hana pví eptir uppi. En
sjálf gekk hún ofan, vakti mann sinn og
ljet hann snyrta sig dálitið. HitS fyrsta
orð hans var að biiSja um brennivín.
„Nei, ekki einn dropa!" sagði hún og
horfSi alvarlega í augu hans. En honum
var illt og hann preyttist ekki ats biðja,
svo liún gaf honum aina matskeið, fór svo
og malaði kafli og ljet hann drekka full-
an bolla af heitu og sterku kafti.
Sarah var ekki bráðlynd, svo, p»3
að andlit. hennar lýsti alvöru og sorg, þá
sagði hiín ekkert. Hann sá pví ekki
annað vænna en byrja sjálfur og segir:
„Þetta verður viðvörun fyrir mig”.
„Það vil jeg vona”, svaraði hún ineti
hægð.
uJeg skil annars ekkert í hvernig jeg
fór ats vertSa svona”.
(lÞað er pó auðskilitS. Þú varðst
pannig af pví pú slepptir sjálfum pjer.
Ef pú hefðir verið heiina til að hjálpa
mjer, eíns og mjer var svo áríðandi, pá
hefði betur farið fyrir okkur bæði”.
uJá, jeg skal gera pað framvegis.
Þetta er mjer nægileg vMSvörua”.
Nú fór8arahað linast, ((Ef pú tekur
þetta óhapp pitt pjer svo nærri, pá vil
jeg ekki vera höi ð í dómi. Til hvers er
framhaldandi jag við manninn pegar
hann meögengur brot sitt. En, James,
jeg er hálf örvingluð! Hver heldurðu
að hafi komið pjer heim?” Mansell
reyndi að grufla það upp, en var því vit-
anlega ekki vaxinn. ((Það var sá maður”,
hjelt Sarah áfram, ((er jeg af öllum
mönnum í Liverpool hefði sízt viljað að
hefði orðið til pess. Það var Joseph
Pinder!”
uOg jeg tók aldrei eptir honum! Var
liann pá fullur líka?!”
((Nei! Ef pað hefði verið hefði jeg
ekki kært mig svo mjög. Hann var ó-
drukkinn, en pú .... ”
Mansell skildi ekki meininguna í
pessum ortium konu sinnar og sagði pví
bláttáfram: (lSvo hann var pá beinlíni*
að hjálpa mjer til a-5 komast heim slysa-
laust. Það erhreintekkiafleitur maður!”
Sarali starði á mann sinn, hálf hissa
á pessari blátt áfram skoðun á velgern-
ingi síns gamla vinar. Hún hafði meiri
löngun en flest kvennfólk, undir sömu
kringumstæðum, til að vera rjettlát, en
húnhafði líkavið kvenulegan vanmátt að
stríða í peim söktim. Hún velti fyrir
sjer hans skoðun á málinu um stund, en
gat ekki felt sig við hana og hjelt pví
fram sinni hlið.
((Jeg ætla að vona, atS pú látir aldrei
yfirbugast pannig aptur”, sagtSi hún, l(þú
verður aðhugsatilmín ogbarnsins okkar.
En ef svo skyldi vilja til, pá ætla jeg að
bitSja pig að koma ekki heiin undir um-
sjón pessa sama manns. Ef jeg væri þú,
skyldi jeg fyrr skríða aila leiðina á fjór-
um fótum!”
All right! var lianseina svar við bæn
hennar.
Svo bað hún hann að koma með sjer
til kirkju, pá um morguninn. Þeirri bón
hafði hann æfinlega neitað, fyrr meir, en
nú tók hann pví vel og sýndi nærri að
segja löngun til að fara. ((Þeir verða að
líiSa sem syndga!” sagði hann hróðugur,
hugsandi að hann færi orSrjett meö sögn
einhvers liöfundar er kann rankaði við.
Sannleikurinn var atS hann bjóst við að
heyra sína eigin breytni fordæmda af
prjedikunarstólnum. Ójá! Hvaða prje-
dikunarstóll gerir pessháttar? Nei, prje-
dikunarstóllinn er ekki praktiskur, liann
skiptir sjer lítið af ósiðferðinu eins og
pað er, og ver ósjaldan svo mikiö sem tiu
mínútum sainfleytt til að höndla mets
petta sjerstaka ósiðferði—ofdrykkjuna
—er veltist í öldum yfir allt iandið.
James Mansell sat í kyrkjunni undir
sallaregni af áhrifalitlu almennu ((rövli”,
og kom heim aptur mikið rólegur.
Kona lians var nú miklð ánægð með
inann sinn, og sjerstaklega glaðnaði yfir
henni pegar hann um kvöldið fór i
skemmtigöngu með henni <>g Lucy—
dóttir peirra—, sem pau báru til skiptis.
Fyrst fram eptir hjelt nú Mausell
sjer innan takmarka. Hann fyllti sig
iðuglega en slambraðist æfinlega heim
fylgdarlaust, og smámsaman vandi liann
sig á takmarkaðan drykkiskap á hverj-
um degi vikunnar. Þetta atferli skapaði
hinni góðu liúsfreyju ósegjanlega ógletsi
og sorg, og hin praktisku áhrif óttaðist
hún, hvert heldur sem hún var skoðuð
sem móðir eða verzlunarkona. Mansell
var enn pá einn af beztu málurum, og
verzlunarmenn liefðu pess vegna haldið
áfram að gefa honum atvinnu fremur
en öðrnm, ef peir hefðu mátt treysta
honum til atS fullgera verkið. En hann
gerðist nú svo óviss; pegar hann fór til
miðdagsverðar tafði hann á veitingahús-
unum. Stundum pegar hann hafði á-
kveðifi statS og stund til atS mæta manni
og semja við liann um verk, var hann að
slarka á veitingahúsunum. Með þessu
fældi liann frá sjer einn viðskiptavininn
eptir annan. Af pessu leiddi að tekjur
búsins rýrnuðu, og, eins og vanalega
fylgist að, útgjöldin uxu um leið, pví
pegar Sarah hafði ekki lengur not af
manni sínum við verslanina, neyddist hún
til að taka vinnukonu.
Opt lokaði hún búð sinni snemma á-
kiöldin, afhenti vinnukonnnni Lucy til
umsjónar, en fór sjálf og leitaði uppi
muun sinn á veitingahúsunum. Og eptir
að hún fann hann hætti húnekki fyrr en
hann ljet undan og fór heim með henni.
(Framhald),