Heimskringla - 29.11.1888, Blaðsíða 3

kálfar. Alls 73 höfuð. Helztu at-
vinnuverkfæri J>eirra eru: 4 vagnar
2 kerrur, 1 plógur, 1 sláttuvjel og
rakstrarvjel (hrífa).
í Norðurbyggðinni hafa 7 faini-
líur tekið land, er til samans hafa
35 manns fram að færa. Gripaeign
peirra er: 28 kýr, 9 uxar og naut,
41 vetrungur og kálfar. 78 alls. At-
vinnuverkfæri: 3 vagnar, 1 kerra, 1
Dray (tvíhjólaður flutningsvagn),
1 plógur, 1 sláttuvjel og rakstrar-
vjel.
Auk peirra, sem að framan eru
taldir, hafa 3 familfur flutt sig út í
haust, sem eru nú að byggja á ný-
teknu landi sínu hjer í norðurpart-
inum.
Jeg veit ekki betur en að ný-
lendubúar uni vel hag sínum hjer,
og líti vonaraugum til vaxandi frain-
fara á ókomna tímanum. í>að eyk-
ur ekki all-lítið ánægju og vellíðun
í pessu litla byggðarlagi, að allir
eru í einum anda, og hver rjettir
'óðrum bróðurlega hjálparhönd; tveir
byggja saman, heyja saman, annar
vinnur utan nýlendunnar, en hinn
stundar heimilisstörf fyrir liáða.
Meðan petta einingarband getur
haldist, mun vellíðun fara vaxandi.
G. Einarsson.
Nokkrum íslenzkum konum hefur
komið saman ijm að stofna til samkomu
til styrktar herra NíelsM. Lambertsen
til ati stunda til fulnaðar nám sitt i lækn-
isfræði, svo að kann geti aflokið próf í
beirri grein á næsta vori.
Herra Lambertsen hefur atS verðleik-
um náð svo rniklu áliti hinna ýmsu inn-
lendu lækna, er gegna kennslustörfum
á læknaskólanum, að stjórnarnefnd skól-
ans hefur ákvarðað að veita honum ó-
keypis aðgangað hinuin ýmsu fyrirlestr-
nin—300 talsins—, sem iiuttir eru fyrir
lærisveinum á skolanum, og er sú gjöf
um (iO dollars virði, sannkölluð lieiíiurs-
gjöf til herra Lamberstsens. En þó hann
hati pannig aðgang að öllum fyrirlestr-
um skólans, pá er auðvitað að hann get-
ur ekki lært án peirra bóka, sem eru lög
ákveðnar námsbækur fyrir alla læri-
sveina. Lambertsen parfnast nú einmitt
pessara bóka, en prereru 8 aUs, og kosta
að samanlögðu verði ♦45—50. Og arð-
urinn af samkomunni er ætlaður til a«
kaupa allar liinar ofangreindu bækur.
Vjer leyfum oss að minna íslendinga
í Winnipeg á patí, að í síðastl. 3 ár, sem
herra Lambertsen hefur dvalitS hjer á
nieðal vor, hefur hann unnið með sjer-
stakri iðni og ástundan að pví að ljetta
sorg og sjúkdómsbyrfii landa sinna. Og
flegar liann liefur ná-K almennri viður-
kenningu liinna innlendu lækna fyrir
pessi störf sín, og fyrir pá pekkingu, er
hann liefur náð á lækningafræði, pá
virðist ekki ósanngjarnt, að vjer íslend-
ir.gar sjáum sóma vorn í atS rjeSa honum
slíka hjálp, að hann á komanda vori út-
skritizt af læknaskólatium.
Vjer minnuin alla pá, sem herra
Lambertsen liefur veitt ódýra læknis-
kjálp á, aS nú geta peir sýnt honum
pakklætis-viðurkenningu mefi því at(
sækja pessa samkomu. Og vjer leyfum
oss að skora á álla íslendinga í pessum
bæ að sækja vel samkomuna, að sínu leyti
eins vel og konurnar hafa undirbúið allt
til skemmtunar þeim, seni vonast er ept-
ir »ð sæki hana.
þ'vrxtuðuneiruli n.
NÝ-ÍSLENDINGAR, ATHUGIÐ.
Hitst. „Heimskringlu”!
Viljið þjer gera svo vel og ljá eptir
fylgjandi línum rúm í blaði yðar.
Herra H. II. Smith, Dominion Land
Commissioner hjer í bænum, hefur í dag
sagt mjer, að frá )>essum tíma til 1. jan-
úar nMtkomandi verði odda lotin, sem svo
eru nefnd, i Nýja fslandi opin fyrir land-
nemum.
Nú er. pví tækifæri <>g líklega hið
seinasta fyrir nýbyggja, að skrifa sig
fyrir „odda-lotum”, og er áríðaudi að
peir bregfii vlð nú undir etns, eins og
peir líka sjálíir sjft, p!ir seI)i einungis er
um einn mánaðartíma að gera.
l>nð eru pó nokkrir menn í nýlend-
unni, sem sezt hafa að á odda-lotum, en
sem liingað til hafa ekki getað fengið aK
skrifa sig fyrir landinti. Ef pt.ir hinir
sömu ekki bregða við nú þegar, er allt
peirra erflði á því landi til einskis.
Winnipeg, 24. november 1888.
fíestur Oddleifsson.
ÍSLANDS-FRJETTIR.
L an dsy f i r r j ettar dóm u r. Um
vitnaskyldu embættismannaskrifara, að
pví er snertir embættismálefni, kvað
landsyflrrjettur upp tvo dóma í fyrra
dag, hjer um bil samhljóða. Það var í
meiKyrðamálum þeirra mag. Ben. Grön-
dals og Jóns Ólafssonar alpingismanns,
út af svari Jóns gegn vesturfarapjesa
Gröndals. Ilafði Jón talað þar um að-
draganda að því, er Gröndal fekk Iausn
frá kennaraembætti við latínuskólann og
vildi láta skrifarana á skrífstofum amt-
manns og landshöfðingja bera fyrir
rjetti það sem þeir vissu þar að lútandi
af embættisbrjefum af skrifstofunum og
á. Þeir afsögðu að svara tveir (Halldór
Melsteð og Sighv. Bjarnason); en undir-
rjetturinn, bæjarfógetinn í Reykjavik,
skyldaði þá til þess meK úrskurði, þess-
um úrskurði áfrýjuðu þeir bátSir, og
unau þau mál fyriryfirrjetti; hann komst
sem sje aí gagnstæðri niðurstöðu og
felldi bæjarþingsrjettarúrskurðinn úr
gildi og dæmdi stefnda (J. Ó.) ímáls-
kostnað (12 kr. i hvoru málinu).
Segir svo í ástæðum yfirdómsins:
uÞað er allsendis vafalaust, að skrifarar
á skrifstofum embættismanna hafa enga
heimild til aiS skýra frá, hver embættis-
leg skjöl hafi komið á skrifstofuna, nje
hvers efnis þau hafi verið, eða hver mál-
efni og hvernig löguð hafi komið þang-
að undir úrlausn hlutaðeigandi embættis-
manna, nema því að eins, að embættis-
maðurinn sjálfur, er stýrir skrifstofunni
og umráð hefir yfir henni, gefi leyfi sitt
til þess, en þvílíkt leyfi er eigi fram kom
ið i þessu máli. Þessari sjálfsögðu reglu
verður eigi umhverft með því að stefna
hlutaðeigandi skrifstofuþjóni fyrir rjett,
til þess þar að gefa vitnisburð. Eptir
þessu.var áfrýjanda eigi skylt að svara
upp á vitnaspurningar þær, er fyrir hann
voru lagðar í bæjarþingsrjettinum hinn
14. júní síðastl., og verður því að fella
úr gildi úrskurð þann, sem hjer erund-
ir áfrýjun. Það er eptir fiessum mála-
vöxtum rjett, að hinn stefndi greiði á-
frýjanda málskostnað fyrir yfirdómi, að
upphæð 12 kr.
E i n k a 1 e y f i. Fjelagið „The Nor-
mal Company Limited” í Lundúnum hefir
13. júní þ. á fengið konungl. eynkaleyfi
til að viðhafa á íslandi um 8 ára tímaað-
ferð þá, er fjelagið liefir bent á, til að
lialda fiski o. fl. óskemmdum, svo og til
að búa til áhöld þau, er til þess á að
nota. 11. a. m. var sama fjelagi veitt
konungl. einkaleyfi til að við liafa á ís
landi aðferð þá, er þaíS hefir fundið upp
til að hagnýta svo að notum komi hvað
eina, er fellur til af fiskiföngum, hvöl-
um og öðrumsjávardýrum. (Stjtíð.).
Rannsáknnrferð Þorvaldar
Thoroddsens. Herra Þorvaldur kenn-
ari Tlioroddsen er nýkominn heim iir
jarðfræðisrannsóknarferð sinni í sumar.
Hann fór af stað hjeðan úr Bvík 8.
ágúst austur um Flóa, Skeið og Hreppa,
og síðan upp í Þjórsárdal, til aí>' skoða
breytingar þær og byltingar, er þar hafa
orðið á 14. öld, og eignaðar hafa verifi
eldgosi í Bauðukömbum í Forsárdal
1343. Ivomst hann að þeirri niðurstö-Su,
að Bauðukambagos þetta sje eintóm í-
myndun eða tilbúningur; Bauðukainbar
liafi alls eigi gosið nokkurn tíma síðan
land bj’ggfSist að minnsta kosti; muni
byggðin í Þjórsárdal ofanverðum, sem
áður var blómleg, hafa eyðzt 1 Heklu-
gosum, einkanlega um miðja 14. öld.
Síðan ferðaðist liann um Ilreppana,
að skoða þar liveri o. fl', og þaðan, frá
Tungufelli, upp á Hreppamanna-afrjett,
upp undir Kerlingarfjöll lijá Hofsjökli.
Kerlingarfjöll hafa aldrei verið rann
sökuð áður. Það er allmikill fjallgarður
óg mjög merkilegur, allur úr Baulu-
steini (liparit). Þau eru um 4000 fet
liæst, og er þa'San víðsýni mikið og fag-
urt; sá bætii norður og suður af hólman-
anum alla lei'S, suður á Eyrarbakka og
norður yfir Skagafjörð.
Norðan i Kerlingarfjöllum er eitt-
hvert liið merkilegasta hverapláss á iand-
inu, í Hveradölum, sem svo eru kallaðir.
Að vísu vissu menn áður, að þessir
Hveravellir voru til, en enginn nánari
deili á þeim.—Þar eru inörg þúsund
brennisteins- og leirliverir (maccaluba),
líks kyns og gerist við Mývatnog í Krisu-
vík, en bera þar langt af að ýmsu leyti,
svo að óvíst er, að neinstalSar sjeu til
merkilegri nje mikilfenglegri hverir af
þvi tagi.
Þar eru vellamli leirtjarnir og pollar,
bláir, gulir, rau'Sir og grænir. ltýkur
hveragufa upp úr sprungum á óte’jandi
stöðum, með miklum þyt, eins og þegar
hleypter lit guiu iun öryggispípu á gufu-
vjel. L’pp úr einu <>)ii stóð 2—3 maun-
hæða hár guí ustrókur, og fylgdi svo mik-
iðöskur, að ekki heyrðist manns mál,
hvað liátt s<un kallað var. þó ekki væri
nema sv<> sem liálfur faðinur á milli.
Þar er <>g fullt af liellrum, er brennandi
gufu lagði upp úr víöa, og sjóðandi leir-
tjarnir inn ihellrunum. V’i'fi einn liellir-
inn, geysi-stóran, hristist jörðin allt í
kring, <>g heyrðist þar langt niðri i jörð-
inni eins og strokkhljólS ákaflega mikið.
í kringum Hveradalina eru jökul-
fannir miklar, fullar af sprungum, og
heyrist hveraaaul víða upp um sprung-'
urnar, en sumstaðar rýkur upp úr holum
í sköflunum. Víða er svo, ats varla verð-
urstigiðeitt fet óhræddur um að ekki
reki uiður úr leirskáninni ofati í hitann
niðri undir.
Frá Kerlingarfjöllum hjelt lierra
Þorvaldur vestur að Hvítárvatni og skoð-
aði Fróðárdal og Hrefnubúðir, ogskrið-
jöklana, sem gangs niður a^Hvitárvatui;
á vatninu er fullt af hafisjökum, er
brotnað hafa framan úr skríðjöklunum.
—Þaðan fór hann norður fyrir Ilrútafell
og í Þjófadali.
Um allt þetta svæði reyndist Islands-
uppdrátturinn mjög ónákr æmur.
Þá fór hann norður á Hveravelll,
norfSan undir Kjallirauni. Þar hefir eng-
inn ferðamatSur komi'S siðan Ilenderson
enski (1815). ÍVskurlióIshverinn, sein
þar er nefndur í flestum Islands-lýsing-
um, er ekki til lengur: liættur að gjósa.
En fullt er þar af hverum saint, af líku
tagi og Blesi hjá Geysi; yfir höfuð eru
hverirnir þar meiri og merkilegri en
liverirnir i Haukadal, pegar líður Geysir
og Strokk.
Þá skoðaði haun Kjalhraun og fann
gýginn, er það hefir runni'iS úr, lijá Stryt-
um.
Siðan fór hanti noríSur i Bildudal og
þaðan vestur sveitir; skoðaði á suður-
leið Ij'illin fvrir vestan Ilaulu og við
Hreðavatn, og fann á tveim stöðum nýj-
um jurtasteingjörvinga.
MeiðyrtSamá 1 in út af vest
u r f ara-p j esa n u m inilli inag. Ben,
Gröndals og alþm, Jóns Olafssonar.—
Annats þeirra var dæmt í bæjarþingsrjetti
Reykjavíkur 13. sept. út af auglýsingu í
„Þjóð.” nr. 20 þ. á., þar sem J. O. liafði
kallað vesturfarabækling Gröndals „nið-
rit” og sagt, að liann hefði verið „keypt-
ur” til að semja það—á þessn leið:
Hin átöldu ummœli: „niðrit”, og
4lsem keypti Benidikt Gröndal til alS
skrifa níðrit sitt” í 20. tbl. „Þjóðólfs” p.
á. skulu vera dauð og ómerk, og ber
stefnda Jóni Olafssyni alþingismanni, að
greiða 20 kr. sekt í laiidssjóis, eða sæta
einföldu fangelsi í t> daga, ef sektin er
eigi greidd í ákveðinn tíma. Enn frem-
ur greiði stefndi 10 kr. sekt í landssjóð
iyrir l>rot á sáttalöggjöfinni. OrSið uaf-
dankaður” í varnarskjali stefnda á að
vera dautt og ómerkt. í málskostnað
greiði stefndi stefnanda 15 kr. Að full-
nægja o. s. frv.
í ástæðum dómsins segir svo meðal
annars:
„Orðið „níð” merkir last eða illmæli,
sem töluð eru eða ritutS í þeim tilgangi,
af ófrægja eða svívirða þann, sem nídd-
ur er, án tillits til þess, hvort þau eiga
við rök að styðjast eðaeigi. Að það sje
vansæmandi, að niða aðra, hvort heldur í
ræðu etSa nti, virSist því vafalaust, og sá
sem það gjörir, getur eigi notið óskertrar
virSingar samborgara sinna. Samkvæmt
þessu verður að álíta það meitSandi fyrir
stefnanda, er stefndi liefir í opinberu
blaði nefnt rit hans, er hjer um ræðir,
niðrit, og með því að rjetturinn getur
ekki fallizt á, að stefndi, eptir innihaldi
ritsins, liafi haft heimild til að ósekju alS
nefna það „níðrit”, þá ber a!S dæma orð-
ið „niðrit.” dautt og marklaust og sekta
stefnda o. s. frv.
Mælt er, að málspartar ætli atS una
við dóm þenna.
----í liinu málinu, sem er óútkljáð í
lijeratsi, út af vesturfarajijesa Jóns (ílafs-
sonar, liafði atSjunkt Þorvaldur Thor-
oddsen, er kvaddur .var vitnis um kost og
löst á náttúrufræfSislegum ritum Ben.
Gröndals, neitatS að svara þeim spurning-
um, en dómarinn tjáð hann til þess skyld-
an með úrskurði, en liann (Þorv. Th.) á-
frýjað þeim úrskurði tll landsyfirrjettar.
Hr. Þorv. Th. vann það mál þar í fyrra
dag: úrskurður undirdómarans feldur úr
giidi, með því svörin upp á spurningarn-
ar mundu eigi, hvernig sem þau hefðu
orðið, hafa getað haft hina minnstu þýiS-
ingu fyrir úrslit aðalmálsins. Svo var og
mótparturinn, alþm. Jón Ólafsson, dæmd-
ur i 12 kr. málskostnat! fyrir yfirdómi.
(ísafold).
ELDRAUNIN.
Kptir
CHARLES READ.
(Eggert Jóhannsson, þýddi).
Deboru bráviðeinsog kvennmanni,
sem gerð væri af byssupúðri og sem væri
undir yfirheyrslu hjá glóandi báli.
,Jeg að taka nokkuð úrbútSinni fyrir
eldhúsið’?! spurði hún öldungishamslaus.
,Væri það svo mikið? ÞatS er mitt
eldhús, svo það væri að eins að taka úr
þessum vasanum til að láta í hinn’.
En Debora var langt frá ánægð með
þessa útskýringu. ,Jeg að taka nokkuð,
sera jeg á ekki’! hjelt hún áfram. ,Hef
jeg þá lifað til pess að vera grunuð
þannig af minni eigin systir. Fyrri en
jeg stæli með þessari hendi skyldi jeg
sannarlega höggva hana af! Jeg sem
aldrei á æfi minni hef haft eins eyrisvirði
af nokkurri lifandi skepnu, á einn eða
annan hátt.. Sendu mig lieim, eða á
fátækragarðinn! Það má svo ekki trúa
mjer fyrir nokkrum hlut, þegar svo
margir hlutir liggja á víð og dreif. Ó, ó,
ó, ó!’ Og hún fleygði sjer niður á stólinn,
beljandi og grátandi.
,0, sussu, sussu’! sagði Sara og sett-
ist nitSur hjá henni. ,Segðu mjer nú
hvert þjer finnst það hefði verið svo ó-
rjettvíst, þó þú hefðir tekið þessa muni,
þegar það var fyrir mig sjálfa. Og var
ekki rjett uf mjer að spyrja þig áður en
jeg leyfði mjer að gruna annað verra?
Fimist þjer, Debora, að byrði mín sje svo
ljett, að þú þurfir að bæta á hana með
því að gráta og koma mjer til þess líka?
Kemur þjer það þá ekkert við, að jeg er
rænd, auk annars? Hef jeg ekki nóg án
þess? Svona, hættu nú, góða! Jeg skal
gefa þjer ljerept í kjól undireins—í dag.
Annað eins loforð og þetta hlaut að
hrífa, enda liætti Deborr. þegar, þurkaði
augun með svuntunni oghagræddi segl-
um eptir viudi á augnablikinu. ,Ó, ats
jeg hefði liann lijerna, þann, sem rænir
þig’! sagði hún hiess S hugaog teygði úr
haudleggnum og hristi kreptan hnefann.
Það var auðsætt að óbótamaðurinn átti
paðan lítilla griða að vænta.
,Við verðum að vakta búf>ina jafnt
dag sem nótt, mín kæra’! sagði Sara liálf
sorgbitin. Hún var hrygg yfirþessu öllu,
og öldungis eins af því að hafa sært til-
finningar systur sinnar. Hennar eigin
skajilyndi var þannig, að hún gat ekki
undireins gleymt því, er gerst liafði og
atliugaði ekki að lunderni Deboru var
eins og rennnndi vatn, að liún hafði innan
tiu mínútna gleymt öllum hinum snöggu
áhrifum umræðunnar. Sara liugsaði um
þetta allt, og eptir að hún hafði lokað
búðiuni um kvöldið, sat liún einsömul í
litlu dagstofunni, hugsaði um livarf
verz.lunarmunanna, um ástreður sínnr, og
hún leið, þjáðist af angist í einverunni.
Maður liennar, eins og vant var, var ein-
liverstaðar úti, svo móðirin sat sorgbitin
með litlu dóttur sína í keltunni liugsandi
um framtí'S sína og liennar, um það,
livernig allt þetta stríð mundi enda. Svo
mjög reyndu þessar hugsanir hana, að
stundu síðar, þegar Debora kom inn til
hennar, var húti titrandi af ekka, seni þó
var mjög sjaldgæft. En liún var yfir-
buguð, gersamlega yfirunnin í þetta
skipti. Sviðandi, brennandi tárastraumur
fióði nú niður um kinnarnar, en likam-
inu titraði eins og laufblað í vindi.
Debora var svo vel að sjer að þekkja
að þetta var liinn ytri vottur um örmagn-
an konunnar, og liún þekkti kvennlega
byggingu svo v-1, að liún gerði ekki
aniiirlS en sitja lijá systur sinni og iialda
um hendur hennar. Og Sara lijelt fast
um þessar vinarhendur. ,Það er ofmikið
inótlæti fyrir mig þetta, svona allt í einu,
drykkiskapur lijer og stuldur þar. Það
endar líklega áfátœkra-garlSinum! Mjer
pykir væntum að palibi er ekki á lífi!
Vesalings pabbi minn! Er það þá komiS
svo langt, að jeg tali þannig’! Debora
hin skrafgefna, sagði ekki neitt við öllu
þessu, og hafði það þau áhrif að geðs-
hræring Söru smá minnkaði.
En áður en hún næði sjer alveg aptur
vildi svo óheppilega til að Mansell bartSi
aS dyrum. Sara þekktihögghansáhurð-
ina, eins oghún æfinlega þekkti fótatakið
þegar hún heyrtsi það. Það glaðnaði ó-
segjanlega yfir henni og augu hennar
tindruðu af ánægju, því hann kom óvana-
lega snemma lieim í kvöld. Hann var
sjálfsagt ódrukkinn, og hún gat þess-
vegna sagt honum sína nýju raunasögu!
Debora hljóp að hurSinni til að
hleypa honum inn, en Sara stóð innifyrir
og beið brosandi til aS fagna lionum.
Hann álpaðist inn um dyrnar svo fullur
a-S hann naumast gat staðið, klæði hans
sundurflakandi og augu hans sollin og
rauð eins og blóS. Sara beiS ekki leng-
ur. Ilún þreif upp barnið í grimmdar-
æði, k«staði að manni sínum einu augna-
tilliti svo brennandi af viðbjóð og hryll-
ingi, að hann eins ölóður og hann var
hrökklaðist frá henni óttasleginn um leið
og hún snaraðist út úr herberginu, svo
tignarleg mitt í sorginni, með saklaust
barnið í faðmi sínum. Ilann hrökklaðist
þvert yfir gólfið, að arnbríkinni, studdi
sig við hana og hengdi niður höfuðið
skömmustulegur. -
,Þú hefur gert þetta einusinni optar
en má’, sagði Debora með nístingskulda
þar sem hún stóð frammi fyrir honum
með krosslagSar hendurnar og horfði á
hann með allt annað en bliðum augum.
,Skipt þú þjer ekki af mjer, hugsaðu
heldurum þig’, svaraSi Mansell. ,Hvers-
vegna fór hún burtu svona snögglega’.
,Vegna barnsins, og þaS ættirSu að
vita! En við skulum ekki fara að jagast.
,Vi’tu nú kvöldmatinn, fyrst þú ert kom-
inn”?
,Jeg vil engan kvöldmat! Jeg vil
finna konuna, farðu og sæktu hana strax’!
,Debora sá að hann var í illu skapi,
afrjeði því að viShalda friðnum ef kost-
ur vreri, og fór svo og skilaSi boðunum.
Sara var í svefnherbergi sínu og geðs-
hræring hennar var enn svo mikil aS hún
titraði.
,Jeg þori ekki að finna hann’! sagði
hún. ,Jeg er þaonig á mig komin að jeg
væri vís að segja eit*hvað þaS, sem jeg
iðraðist fyrir síðar rneir, því jeg elska
hannenn. Ó, að jeg hefði aldrei sjeS
hann! En jeg elska hann svo! Far þú
systir, og vertu hjá lionum meSan hann
stillist. Jeg ætia að sofa hjerna hjá
dóttur minni’.
Deliora lór ofan aptur og sat þá
Mansell í ruggustólnum, fýlulegur og
meS liefndarsvip. Hún sagði honum
með hægum orðum að Sara væri vesöl
og gæti ekki komið ofan.
,Humbug'\ öskraði Mansell hinn
reiðasti og hljóp á fætur. ,Það eru að
eins láta læti! Jeg skal fara og vita livert
jeg kem henni ekki ofan’! Debora liljóp
fyrir dyrnar og bað Mansell hana með 6-
fínum orðum aS fara frá sjer. í þess
staS tók hún í skyrtukraga hans tveim
höndum og hristi hann svo eins og hund-
ur skekur rottu, og svo allt í einn sleppti
hún kragatökunum, setti báðar hendur
fyrir brjóst hans, gerði á sig snöggan
linikk og liratt honum áfram með sameln-
uðu afli lenda og handleggja og þaS með
svo miklu afli að liann fór undan henni
þvert yfir herliergið, yfir að ruggustóln-
um og kastaðist niður á hann svo snögg-
lega að stóliinn hvolfdist og hann sjálfur,
svo að höfuðiS vissi mót gólfi en fretur
mót rjáfri.
Mansell sat aðgerðarlaus um stund á
eptir og starði á kvennskörungiun öld-
ungis liissa. Hann áleit aS það liefði
sjálfsagt veriðyttrnáttúrlegt afi, er þannig
fór meS hann. Ilann atliugaði ekki að
það er þyngdin, sem gerir mest að mun
við hvort heldur skal gera, draga, eSa ýta
undan sjer. Því síSur athugaði hann að
liiti tenglulega Debora, þó ekki væri á
heniiarlíkama eitt lóS af fitu, óg sjálf-
sagt 25—30 pundum meira en hann, vegna
sjerstaks byggingarlags, sem ekki er
þörf að tilgreina.
,.Ieg legg aldrei höndur á kvennman’!
sagði liann um síðir, þurlega.
,En jeg er ekki svo fín’, sagSi hún og
rjetti sig upp en kreppti hnefana og
studdi þeim á síðurnar, ,að jeg geti ekki
tekið á karlmanni þegar það er honum
fyrir beztu. Jeg hef gert það fyrri en
núna og jeg lief enn ekki fyrirhitt þann
mann, er yfirynni mig, nema með því að
berjast, og það kalla jeg níðingsbragð’!
(Framhald).