Heimskringla - 14.12.1888, Blaðsíða 3

hliða, ákaflega stórar og fornlegar, sem
sneru eins og á'Surnefndblóttópt. Lengd
peirra vcrfíur lijer ekki nákvœmlega á-
kveðin, pví að fjárhús hefur verið bvggt
pv-rt ytir eystri enda tóptanna. Að öll-
um líkindum eru petta fornar bæjartópt-
ir; miklu fleiri merki eru á Höfða um
pað, að par hafl stórmenni búið í fornöld.
Siðan fór S. V. yfir á Þingeyri og
paðan út i Haukadal. Á ferð sinni par
1S82 gat hann ekki með fullkomnum rök-
um synt lcngd skálans á Stebóli, sakir
hinna miklu veikinda pá (tnislinganna);
en iengt tóptarinnar hafði hann pá á-
kveðið 100 fetað utanmáli, pví að með ná-
kvæmri eptirtekt sást votta fyrir bátSum
gaflhlöðunum. Þetta reyndist og nú sem
næst því rjetta, pví að báðar innri undir-
stöðuhleðslttrnar i gaflhlöðunum eru nú
fundrar alveg óhaggaðar; og pegar nú
pykkt gaílhlaðanna er hæfil. ákveðin, pá
reyndist nú skálinn að hafa verið 98 fet á
lengd; og verður maðnr að segja að 1882
fór S. V. nærri, án pess að geta grafið
par niður. Höfuðdyr tóptarinnar eru
eins og pá var ákveðið. Að pví er snert-
ir fjóstóptina, sem 8. V. nefndi í Árb.
Fornleyfafjel. 1883, reyndist hún full-
komlega eins stór og hann til tók þar.
Þaðan fór 8. Y. til Hrafnseyrar í
Arnarfirði; síðan 1888 liafði par veritS
byggður nýr bær og rifnar burtu gamlar
tóptir og veggjabrot, svo að nú var
hægra að sjá par kennimerki; austur
undan kálgarðinum, sem nú er par, sýnd-
ist votta fyrir ettdanum á mikilli og
niðursokkinni tópt á þeim stað, sem sagt
er í Árb. 1883, að skáli Rafns muni ltafa
staðið. Þetta er og samkvæmt Sturlungu,
því að pað er beint upp undan hinui
fornu kirkjutópt. Að öðrtt leyti verður
ltjer ekki skýrt frá þessu nákvæmar.
Niður við sjóinn á Ilrafnseyri, á eyrinni
spottakorn fyrir utan naustin, sem nú
eru höfð, er naust eitt ákaflega mikið og
íornlegt og hið stærsta, sem S. V. hefur
nokkurn tíma sjeð; það er niðttrgrafið í
sljetta grttnd, djúpt að innan, en hígt jið
utan, og, eins og það lítur nú út, um 90
fet á lengd, og á breidd 24 fet; en með
því að gallhlaði'K ltefur hlaupið itm og
undan brekkunni, þar sem nnustlö er
svo mjög niðurgrafl'S, sem áður er sagt,
þá rná álíta að naasti'S ltafl tipprunalega
varið 100 fet á lengd eSa meira. Og
mætti þar af álykta, at! þar hefííi staðit!
skip, sem ekki liafi vorið styttra en itjer
ræðir um.—í Vatnsfirði vortt 8. V. einnig
sýnd forn naust, sein vorn stór, en |>ó
nokkuð ntinni en þetta.
Forn naust eru lieinhver hinn bezti
mælikvarði fyrir skip frá fornðld; par
getur eigi munað netna fáum fetum.
Naustið á Ilrafnseyri kemur því vel
heima við það, er Sig. Y. ltefur fyrir
löngu sagt í fyrirlestrum um fornskipiu,
að þau hafskip, sem menn fórtt á hingatt
til íslands, liafi verið um 100 fet eða
meira á lengd, t. d. knörr sá undir Eyja-
fjöllum, er var 27 rúm (Landn., bls. 328)
og stærstu skip landnámsmanna. Aptur
kemttr þetta lakar heim vit! það, sem N.
E. Tuxen, direktör vit! Orlogsværftet i
Kaupmannahöín segir í ritgjörð um (lde
nordiske Langskibe’, (Aarböger 1886, 1.
b., 1. h.). Hann heldur, að knerrir eða
skip, sem landnámsmenn fóru á ltingað
til íslands, liafi ekki verið stærri en um
eða lítiö yfir 50 fet á lengd etSa um 20
fetum minni en Gokstadsskipið, sem var
ekki nenta 16 sessa og um 77 fet á iengd.
Margt er fleira mjög athugsvert í ritgerð
hr. Tttxens, sem hjer er ekki rúm til að
tala um.
Frá Ilrafnseyri fór Sigttrður Vigfús-
son inn í Geirþjófsfjörð til að rannsaka
bæ AirSar nákvæmar en hann ltafði föng
á 1882 (sbr. Árb. Fornleifafjel. *1883);
þótti iionum sjerstaklega þý'Singar miki-S
að rannsaka það, sem allar sögurnar af
Gísla Súrssyni segja, að liann hafi haft
jarðhús undir rekkju sinni, og þegat ó-
kunnir komtt, ltafi AtrSur jafnan gengi'S
til dyra, en Gísli legit! í rekkjujsinni; ltafi
hún þá beint raust, ef hann þurfti að
varast. S. i1Ug^j jarðhúsið vera af-
húsið litla í niitsju tóptarinnar, sem sýnd
eríArb. Fornleifafjel. 1883, III. plötu
3 mynd; itann grót þvtj niðttr í afltúsið;
það var allt umltverfis að inuanverðu
hlaðið vandlega upp úr grjóti, og voru
þar hvergi dyr á; gólflð var allt steinlagt,
og mikil gólfskán á því, koiaaska o. fl.;
steingólfiðí afhúsinu lá miklu dýpra en
gólfið í bá-Sum tóptunum til beggja hliða,
og telur þó S. V. víst, að steingólf þetta
ltafi verið mikltt dýpra áður, en gengið
upp af frosti. Þar sent afhúsið var dyra-
laust, getur það engin önnur bygging
verið en jarðhús það,semsagan talar um;
er.líklegast, að flatreft liafi verið yfir það
og þaki'5 á því verrS gólfið uudir rekkj-
unni, sem sagan talar ttm, og get'ur að
skilja, að undir rekkjunni hefur verii! op,
til að fara utn niður í jarðhúsið. Eptir
því, sem það er nú, er dýptin á því ttm
og ytir 3 fet, en hefur þó getað verið
miklu meíri, eins og áðttr er sagt; lengd-
in er 16 fet, en breiddin sem svarar full-
kominni rúmbreidd.-^S. V. athugaði enn
að nýju fylgsniS fyrir innan ána við
kleifarnar og sá að nýju, aí! gólfið haftsi
allt verið steinlagt; fann þar og enn bút
úr áreítinu úr eik.
Eptir það fór S. Y. til Bildudals og
þaðan til Tálknafjarðar. Á milli Bakka
og Sellátra að austanverðu við fjörðinn
var honum sýnt tnannvirki eitt, grjót-
girðing ákaflega mikil og niðursokkin,
15 faSmar á lengd og 10 fatímar á breidd,
á háu hoKi hrjóstuguog langt frá bæjum-
í itorni girðingarinnar er ltleðsla eins og
grjótstallur. Einkennilegast við þetta
er, ati í norðanverSri girðingunni er
steinn einn ákaflega mikill, um 3 áln. á
hæð ofanjarðar, en 7 áln. á lengd, að
nokkru leyti sem liúsmyndaður, með
nokkuð hvassri rönd að ofan á einum
stað, og endarnir nokkuð uppdregnir.
Það er vandi, að ákveða að svo komnu,
livað þetta hafi veri-S, en S. Y. telur lik-
legast, að hjer sje fttndinn nokkurskonar
blótstaður eða hörgur í einni sinni forn-
ustu ntynd, en vill þó ekki fullyrSa neitt
um þetta fyr en fleira finnst til saman-
bui'Sar.
SMÁ ATHUGASEMDIR
við það sem áður var komið viðvíkjandi
meðferð á hænsum.
Marglr hafa spurt mig að því, itvað
mundi koma til þess að hœrtsin vatru liætt
jtð verpa um það leyti sem fyrst iiefur
farið að kóina, seint í september eða
snemma í október, en segjast þó fara
mæta vel með þau. Jeg hef ekki vel
getað st'ara'S því, en þegar jeg hef sjeð
húsnæðið sem þau hafa liaft og ýmsa til-
högun í því, þá hef jeg getað svartvS því.
Þau hafa ýmist verið króirS af íeinhverju
liorninu á fjósinu, oSa þá liátt uppi, svo
þau hafa ortSið að neyta allra krapta til
að kornast upp á grindurnar, og það svo
í loptlausu og litlu plássi að það hefur
ekki verið fyrir fleiri en 10 ltæns, en
verið þó æt.lii'S 30—40, og þar ofan í
kaupið aldrei verka'S undan þeim, svo
það voru mestu undur aS þau skyldu
halda iífi. llreiðrin sem þau áttu að
verpa í vorit jafn óhrein innan sem utan,
svo það var rjett santa iivert þau áttu ats
verpa þar eða á mykjuna i flórnum.
Hæns ættu helzt aldrei að ganga neitt
iunan um fjós, því það er of blautt, en að
ltafa sem mestan liita úr fjósintt það er
ágætt.
Hver tnundi láta sjer detta í hug að
kýraar gerðu mikið gagn ef fjósið væri
aldrei verkað í svo sem 6 mánuði og
mættu bæði liggja niðri i.þessum óþokka
og ganga bæði út og inn og kannske
sjaldan geflð að drekka. 8ama er um
hænsin. Það verður að fara vel ineð þau
eins og hverjar aðrar skepnur til að hafa
þeirra fitllkomin not. Margir itafa hætt
við að eiga þau og sagt að það væri ekki
nema einbær skaði aö eiga þau; þau gæfu
engin egg allan veturinn og þá væri
kostnaðurinn einna mestur og þau væru
alltaf at! deyja úr einliverskonar veiki,
sem heíur líklega verið af vankirðingu.
Síðan jeg eignaðist hæns fyrst hafa þau
orpi'S allan veturinn. T. d. næstliðinn
vetur fjekk jeg 7 tylftir minnst ámánuði;
það var í janúar, og var jeg þó jafnt vau-
kunnandi eins og aðrir sem aldrei ltafa
vitað neitt um ltæns á'öur. En jeg reyndi
til að hirða þau eins vel og jeg“gat og láta
þau ekkert vanta. Það er eitt sem verður
að passa með ö'ttru fleira, að láta þau
hafa nýtt, hreint vatn á hverjum degi,
sumar og vetur. Á húsi þeirra verður að
hafa gat niður viö gólfið með renniloku
fyrir, scm dregin er frá á morgnana,
svo þau geti gengið út og inn þegar þau
vilja. Líka er gott að draga glugga frá
atS sumrinu þegar gott er, til að hafa
lireint og gott lopt inn í húsinu. Ekki
má þakið leka fyrir nokkra muni, því það
er þeim skaðlegt að leki ofan á þau.
Þegar er orðið svo áliðið sumars að mað-
ur vilji ekki láta hænur unga út lengur,
en þrcr viljn ekki yfirgefa hreiðrin og
iiggja þat alltaf, þá er bezt að láta þoer í
grindakassa sem rjett er tilbúinn. Er
bezt að hann sje svo stór að 10 hænur
hafi nóg rúin, ef svo margar kynnu að
vilja liggja i einu. Hann þarf ekki að
vera hár, að eins svo að þær hafi rúm að
ganga. Láta þær vera þar inni í tvo daga
í senn og gefa þeim ekkert nema vatn,
hleypa þeim svo út eptir hverja tvo
daga, en setja þær svo inn aptur. Þetta
að ganga allt þangað til þær hætta að
fara í hreiðrið. Ivassinn verður að vera
svo þjett rimaðurað þær komi einungis
höfðinu út á milli rimauna og er be7.t að
láta kassann standa þar sem öniiur hæns
eru inest í kring unt hann, til að gera
meiri óróaí þeim. Þetta skemmir enga
hœnu, en sumt annað, sem brúkað hefur
verið af sumuiti, er bæði skaðlegt og
þrælslegt, eins og þegar þær t. d. hafa
verið teknar gló'övolgar upp úr hreiörinu
og haldíð lengi niðri í ísköldu vatni, það
er rjett til að drepa þær en ekki til aö
fæla þær frá að liggja í hreiðrinu. En
hitt ráöið er að öllu leyti skaðlaust, þeg-
ar þær fá að jeta öðruhverju. Það tekur
auðvitað kannske heila viku eða meir
þangað til þær hætta. Jeg hef áður getiö
um aö það ætti nð gefa þeim tvisvar í
viku, í annaö skiptið rauöan pipar og
brennistein en í liitt skiptið iauk og engi-
fer, en ef hænsin eru heilsugóð og farið
er vel með þatt þá mun það duga að gefa
þeim þetta einusinni í riku, sitt meðalið
íhvert skiptiö. En þessi meðöl þarf
ekki að gefa þeim nema að vetrinum,
nema þau sjeu veik, því að sumrinu liafa
þau ýmislegt úr jörðinni í þess stað,
bæöi orma og gras, sem þeim er holt.
Aö vetrinum er ágætt að gefa þeim alls-
konar kálmeti, rófur og kál saxað smátt
og soöið, svo það sje eins og þykkur
grautur, og þá er gott að gefa þeitn þessi
fyrrnefndu meðöl í þessum graut og
hræra allt vel saman. Ef fariö er vel
eptir ölltt því ofanritaða, þá munu menn
hafa gott gagn af hænsum sínum, bara
að í fyrstunni sje fengin góð hrons, annars
ekki.
G. ú.
ELDKAUNIN.
Eptir
CHARLES READ.
(Eggert Jóhannsson, þýddi).
llinn uppgeröi kæruleysissvipur
Söru hvarf á sama augnabliki og Pinder
hvarf fyrir húshornið. Hún hljóp að
stigaopinu og kallaði svo liátt sem hún
gat á mann sinn. Iíað hann koma ofan
strax; ltún færði honum svo góðar
frjettir.
tAU right' sagði liann dræmt og hálf-
sofandi.
,En ltvaða ástæðu haföir þú til aö
hlaupa til og segja að hann væri 1 rúm-
inu?’ sagði hún við Ilebóru.
,Sannleikurinn vr sagna beztur’ svar-
aði Debóra þrákelknislega.
Málsliættir eru æfinlega illir viður-
eignar, svo Sara braut upp á öðru. ,Eins
og jeg er lifandi ertu með mína húfu!’
sagði liún.
Debóra hafði ekki handbæran neinn
málshátt, er rjettlretti það að hafa í leyfls-
leysitekið annarar konu húftt, svo hún
auðmýkti sig. ,(3, Sara! mjer var ótnögu-
legt að gera við því! Hann er svo lag-
legur piltur! Þú getur ekki liðið hann
nálægt þjer, en ,sínum augum lítur hver
á silfrið’. En lielduröu aö hann komi
nokkurn tima aptur? Ef hann gerir það,
þá má jeg til að leggja net mitt fyrir
hann!’
,Já, en ekki mitt net!’ sagði ^Sara,
sem nú var í sjerstaklega góðu skapi, og
þreif húfuna af höföi systur sinnar.
,Ó, ó! ekki þarftu að taka hárið líka!
Jeg á þaö þó æfinlega!’ sagði Debóra
önulega.
,Þá fylgdurðu þó ekki móðnum!’
sagði Sara hlægandi. ,En kondu nú De-
bóra! Það er komið nóg af þessu rugli.
Þetta er starfsdagur og gleðidagUr svo
mikill, að við ættum að geta sökkt minn
ingunni um síðastl. kvöld í eilíft óminnis
haf. Og nú, góða mín, fiýttu þjer nú og
búöu til kafti ltanda manninum mínttm—
gott og sterkt kaffl’!
,Það skal jeg gera’.
,Og bustaðu skóna hans áöur en hann
fer út’.
,Það sem verður að vera, viljugur
skttl hver bera’, sagði Debóra. Ilún
hafði aldrei getað sjeð, hvttða ástæöa er
til þess, að kvennfólk endilega þurfi að
busta skó karlmanna.
,Og viðraðu skirtu fyrir hann að
fttra í’.
,Er þá allt upptalið?’ spurði Debóra,
og Ijest vera hissa.
,Allt í bráðina!’ svaraði Sara, heldur
þurlega.
,Hvað! Hefur ltann þá enga sokka
sem þarf að gera við eða þarf ekki að
skera hár hans eðr verka úr tönnum
hans?’
,Áfram heldur þú með gamla stríö-
ið!’ sagði 8ara hlæjandi, og gerði sig
líklega til að ráðast á systur sína með
borðbustanum, það lá svo vel á ltenni.
En viðskiptamennirnir fóru nú að tínast
inn í búðina og fór hún þá að gegna
þeim og hætti því viö systur sína. Fptir
litla stund sá hún mann sinn koma ofan
stigann og hljóp hún á móti honum inn í
dagstofuna. Hún minntist ekki með
einu orði á ttndanfarið kvöld, en breiddi
faðminn móti honum og kyssti hann
langan koss um leið og hún brosandi
sagðist færa honum gleðifregnir.
Hanntók henni með þreytandi kulda
og kæruleysi. ,Jaja! Hvað stendur til?’
spurði hann.
Hún fann kuldann, en ætlaði ekki að
gefast upp aö svo stöddu. ,Trúirðtt því,
góði minn! að það bíðtir þín vinna á
prestssetrinu og þúfær fyrir hana .£30!’
,Þrjátíu pund! Það verður æði
langvarandi vinna!’
Þetta líkaði henni miður. ,Og hvað
að því, þó það verði nokkuð langvar-
andi. En það er ekki upp á daglaun,
þessi vinna, og ef jeg væri jafnvel að
mjer og þú ert í þinni iðn, þá skildi
jeg ekki láta það veröa laugvarandi
vinnu. Kondu! Hjer kemur Debóra
með gott kaffl og nýsteykt brauð! Borð-
aðu nú góðan morgunverð og faröu svo
af stað. Hjerna systir! Kondu og láttu
matinn hjerna á búðarborðið; jeg hef
svo mikla ánægjtt af aö sjá itann boröa,
og þaö er ekki nema tímatöf að setja á
borð’.
Þegar Manscll var nú þannig aö-
þrengdur, tók hann kafflbollann, bar að
vörum sjer, en setti hann svo á borðið
aptur og kvaöst ekki gata drukkið kaffl.
,Reyndu það, kæri! reyndu það! Það
gerir þjer gott’, sagði Sara.
,Jeg get það ekki, Sara! Mjer er
illt, mig snar-svimar, og það er eins og
jeg sje eitt eldliaf aö innan, ó, ó!’ Og
hann hallaði sjer fram á borðið og vein-
aði; svo illa bar hann sig að Sara varð
lirædd og bað Debóru aí sækja læknir
En Debóra var ekki á því. Hún
stóð grafkyr og var aö sínu lcyti eins ró-
leg eins og sjúklingurinn var órólegur,
,Læknir!' sagði ltún, starði á Man-
sell og krosslagði liendurnar framan á
sjer. ,Lreknir mundi gera ltann veikan
virkilega. Eitt einasta hár af hundinum,er
beit hann, er ltinn eini lreknir sem hann
þarfnast í þetta sinn’. Þetta var uppá-
stunga, er samsvaraði kröfum tímans, en
svo þótti húsfreyju ekki, því hún spurði
Debóru þegar, hvort hún þyrði að koma
með þetta.
,Já, Debóra, í öllum guðanna bænum,
einn lítinn dropa af brennivíni!’ bað nú
sjúkl ingurinn veinandi.
Ef Debóra heföi nú verið húsfreyja,
itefði hún orðið við bæn ltans á vörmu
spori, en af því það var ekki leitaði liún
að eins ráða í augum systur sinnar, og
sögðu þau ltenni, svo ekki var liregt að
misskilja: ,Ekkí! ekki ef þú ert mín
systir’! En þetta er vegurinn: að drekka
þangaö til maður veröur veikv.r, og
drekka þá til þess að verða frískur apt-
ur. Og eptir að þetta lag er komið á, að
ltalda áfram þessari hringferð með fleygi
ferö eptir þessari braut, sem leiðir til
örbirgðar og fyrirlitningar! Enn upp-
hátt sagöi hún með alvöru: ,Þetta kaffl
verðuröu nú að drekka, án þess að eyða
fleiri orðum, og fara svo og vinna fyrir
lienni dóttur þinni! llana nú!’
Hún tók nú bollann og hjelt lionum
upp að munni hans og var hin yfirvalds-
legasta, en lijarta liennar barðist hart og
tltt eigi aö síður. Rjett í augnablikintt
var maöur hennar auðsveipur og kjark-
laus, aö hann tók við bollanum og saup
á honum. í þeim svifum kom maöur
í búöina, og þurfti Sara að gegna hon-
um. Ett henni var allt annað í ittig en
aö láta undan í þetta skipti, svo lnin
skipaðí Debóru varðmann og sagði lienni
að sjá svo til, að hann drykki hvern
dropa úr bollanum. Debóra teygði úr
sjer, krosslagði hendurnar og setti á sig
alvörusvip og horfði svo á atlögu hús-
bóndans á kaffið. Ilann komzt af með
tvo þriðju hluta úr honum, sýndi henni
það sem eptir var með svo aumkunarleg-
um svip, aö hjarta hennar komst við.
Hún rjetti fram annan handlegginn, tók
við bollanum og tók inn í einum teig það
sem eptir var og fjekk houum svo boll-
anntómann. Þetta gerðist svo tijótt, að
Sara vissi ekki betur en að maöur sinn
hefði drukkið úr ltonum einn, og var því
hin ánægðasta, er hann setti tóman boll-
ann á borðið frammi fyrir henni. Þann
ig notuðu þau traust hennar.
,Drengilega gert’ sagði hún brosandi.
,Það er sagt að kaffi sje gagneitur, og
vinnan er önnur tegund þess, svo nú
skaltu fara strax af stað til prestssetursins,
og vinna til hádegis. Þá veröur Debóra
búin að matreiða góðan og hollann mið-
dagsmat handa þjer’. Fór hún nú og
fjekk honum málaraáhöld hans og bust-
ana alla, er hún ajálf hafði verkað upp.
Um það að bustarnir voru tárhreinir,
þótti honum vænt, og var sein ofurlítill
þakklætisneisti hefði hroöið sjer veg inn
í hauskúpu hans, á milli timburmann-
anna. ,Þú ert ltugsttnarsöm, og þess
vegna er injer fremur ánægja aö vinna
fyrir þig’, sagði Hann.
,Og dóttur okkar’, tók hún undir.
,Hugsaðu um okkur báðar, ef þú hugs-
ar um aöra. Ef þú leiðist í freisting apt-
ur, Jimmy minn góður! þá hugsaöu um
það, hvort þeir, sem freista þín og leit-
ast við að eyðileggja þig, eiska þig eins
heitt og við gerum’.
,Segðu ekki meira Sara! Jeg skal
nú snúa við blaðinu. En geföu mjer nú
einn koss hjerna yfir búðarborðið!’
Þau föðmuðust nú og kysstust yfir
borðið, en Debóra stóð og horfði á og
gat ekki að því gert nö segja blátt áfram:
,Þaö kemur vatn í munninn á mjer, þeg-
ar jeg sje á þetta. Aumt er að vera
ekkja!’
,Jeg skal nú lofa, góða mín!’ sagði
nú Mansell um leið og hann gekk aptur
af stað, ,að bragða ekki vín fyrr en jeg
hef afhent þjer þessi £30’. Og með það
sama gekk hann út.
Sara fór á eptir honuin, að sjá ltann
fara niöur strætið, kom svo áptur og
ljek viö hvern sinn fingur. ,Guð blessi
hann!’ sagði hún. ,Á öllu Englandi er
ekki betri vinnumaður, betri eiginmaður
eða betri maður en hann, einungis ef
hann drekkur ekai. Er það ekki satt?’
,0, Sara! Hvað veit jeg um það.
Jeg hef ekki enn sjeð hann ódrukkinn
6 dagasamfleytt! En þú segir að hann
eigi að sjer að vera góður eiginmaður.
Og því skyldi hann ekki geta verið það
enn, einungis að hann haldi nú orð sín’.
,Og liann gerir það! Hann er ekki
líklegur til að rjúfa loforð sín; og ,því
síður eiða sína. Hann snýr við blaðinu
nú í dag, og jeg er hin sælasta kona
aptur!’
,Jæja, jeg skal hafa miðdagsmatiun til á
mínútunni, ekki skal standa á honum!’
Og með þaö fór Debóra fram í eldhús,
og mátti stundu síðar lieyra hana blístra
og syngja á víxl ýmiskonar almúga-
söngva. Hvorki járnsmiður eða plóg-
drengur mundi standa sig betur i þeirri
íþrótt en ltún.
8ara hafði nú innan skannns ærinn
starfa í búðinni. Matreiðslukona koni
inn og keypti 3 pund af reyktu svíns-
tlesti, fyrir 8 penee pundið, fyrir hús-
móöttr stna, og 2 pund af osti fyrir 11
pence pundið, fyrir eldaskálann heima,
en sem í húsreikningi sínum sást ekki aö
kostaði meira eu 8 penee pundið, en
fleskið aptur á móti varð þá 11. Um
leið borgaði hún vikuúttekt fyrir luismóð
ur sína og heimtaði svo sinn bitling fyrir>
og borgaði 8ara henni hálfa krónu (60
cents), ella lief ði bún tapaö viðskiptum
húsmóður hennar. Þá kom inn vinnu-
kona og keypti pakka af stósvertu, 7 pd.
af soda, 2 af sykri, 1 sápustykki og skó-
svertudósir. Þetta gekk, allskonar við-
skiptamenn komu inn, fjöldi barna, sem
trauðlega voru jafnhá búðarborðinu, og
sum þeirra lieyrnar- og mállaus, sem
ekki gerðu annað en sýna koparskilding-
inn, en Sara varð að geta á hvað fyrir
hann skyldi koma. Hún var lika orðin
svo vön að eiga viö þau, aö hún sá á svip
þeirra og á skildingnum, ltvað þau vildu.
Einu fjekk hún tóbaksbita fyrir föður
þess, öðru kerti með pappír vöfðum um
miðjuna og hinu þriðja 1 únzu uf brjóst-
sykri, o. s. frv. ' (Framhald.)