Heimskringla - 10.01.1889, Blaðsíða 3

/
Einn af þeim er liingað fluttu
var lierra .Tón Ólafsson læknir, frá
Hornstöðum í Dalasýslu á Tslandi.
Harin settist fyrst að í \\ innijieg o<r
var síðan beðinn að flytja liinjrað
ocr írerast læknir lijer í nýlendunni.
Hann fjekk almenninjrsorð á Islandi
fyrir að vera ^róður læknir, og mun
liann sannarlega liafa átt það. Ilann
liefur sýnt J>að þennan stutta tírtia,
setn liann liefur dvalið í Jiessu
landi, enda hafði verið fullkotnlega
fast sótt eptir lionum úr öðrum ný-
lendum á meðan hann dvaldi í
AVinnipeg. Hann mun því af öll-
nin hafa verið sagður liingað vel-
kominn.
Á safnaðarfundi, er haldin var
16. [r m., var samþykkt af ineiri
hluta, að lhngvalla-söfnuður gengi
inn í hið ev. lút. kirkjufjelag ís-
lendimra í Vesturlieimi. í siifnuð-
Ö
inum eru nú 110 sálir.
Lestrarfjelag er nú verið að
mynda hjer.—Skólahúsið er nú að
iniklu leyti búið, og verður byrjað
að kenna í Jiví seinni part vetrarins.
MI NNE< )TA, MI NN., 30. des. 1888.
[Frá frjettaritara uIIeimskrtnglu”J.
19. þ. m. andaðist í Lincoln
Co. Kristboref Stefánsdóttir frá
llustarfelli i Vojmafirði.—2ö. s. m.
andaðist einnig kona Jons Rogda
(Norðn.aður) af barnsförum; frá því
hún tók veikina og Jiiir til hún dó
liðu að eins fáar mínútur. Ejitir
hana lifa 5 börn, öll á ungum aldri.
Dauða hennar er hjer getið sökum
J>ess, að þau lijón eru mörgum ís-
lendingum að góðu kunn.
í ár höfðu hinir ísler./ku Min—
nisota-búar ekkert jóiatrje sjer;
það var eitt jólatrje fyrir allan bæ-
inn skólatrj eð. Svo var fjölmennt
að trjenu, að maður stóð við mann
iiinan dyra, og lögregluþjónn varð
að liafa strangt eptirlit á að slysa-
laust væri umgengið.
Hinn 18. J>. m. var að tilhlut-
un Sigurbjörns Sigurðssonar Hof-
teigs haldin skemmtisamkoma á heim
ili hans; inngangseyrir var 25 ets.
Ágóðanum verður varið í hag Norð-
urbyggðarsafnaðar. I>ar voru ræð-
ur haldnar, sungið og sjiilað. Sam-
koman fór skemmtilega og siðsam-
lega fram, óg allir fóru lieim til sín
glaðir og ánægðir. i>ar, meðal ann-
ars, hreifði S. S. II. því á samkom-
unni, að nauðsynlegt væri að ís-
lendingar hjer vestan liafs færu að
rita fiokksögu eða [ijóðsögu sitia;
því hefur opt verið hreift hjer áð-
ur, en aldrei á fundi fyrr en nú.
Mjer var falið á hendur að geta
þess í blöðunum, svo að málið yrði
almennt tekið til íhugunar, ekki að
eins í [vessari nýdendu, heldur einn-
ig i öllum nýlendum íslendinga
hjer í landi. • Langa tnálsgrein um
þetta atriði mun jeg ekki að þessu
sinni rita, þvi allir hljóta að sjá
nauðsvnina á því að sagan sje sam-
in. Vjer erum nauðbeygðir til að
gera [>að, fyrst sjálfra vor vegna,
og svo vegna sögu [>jóðar vorrar,
og einnig vegna sögu Ameríku.
V jer viljmu ekki að vor sje getið
i sögu íslands eða Ameríku sem
skríls, er ekkert eða lítið hatí get-
að eðagertfram yfir dýrin. Sökum
[>ess liggur beinast við að vjer segj-
utn sjálfir frá oss, seni sannast og
rjettast, og því er oss bezt að byrja
nú. aFyrsti tími er beztur”. Ljett-
asti vegurinn til að safna skýrslun-
um hygg jeg sje sá, að setja tvo eða
þrjá menn í hverjum hrejipi (town-
shiji) og svo einn í hverri nýlendu,
til að draga skýrslurnar saman í
eina lieild, þar næst einn eða fleiri
til að veita nýlendnaskýrslunum mót-
töku, og búa þær út til fullkomn-
■ nar.
GIMLI, 30. desember 1888.
Helztu frjettir hjeðan eru al-
menu vellíðan og gott heilsufar, sem
og hin milda tfð er vjer liöfum not-
ið það sem af er þessum vetri. Að
eins þykir mönnum snjór of lítill
til að geta ekið heim heyjum sínttm
o. s. frv.
Sveitarstjórnarkosningar fóru hjer
fram 4. og 11. þ. m., eins og lög
gera ráð fvrir. \ oru á nefni-
fundi þanu 4. kosnir án gegnsóknar
Jóhannes Hannesson seni meðráða-
maðiir fyrir 1. deild (endurkosinn).
og Jóiiann Straumfjörð meðráða-
maður fyrir 4. deild, Jóh. Helga-
son gaf ekki kost á að kjósa sig.
Til oddvita voru tilnefndir þeir
bræður Jóhannes og Guðlaugur
Magnússynir, og hlaut Jóhannes
kosningu þanu 11. með 21 atkv.
mun (endurk.). Meðráðamenn í 2.
deild voru tilnefndir, Gfsli Jónsson
og- Kristján Lifmann, hlaut Gísli
kosningu með 8 atkv.mun (endurk.).
í 3. deild voru nefndir til meðráða-
manns, Jón Pjetursson og Nikulás
Snædal; kosningu hlaut Jón ineð
31 atkv.mun (endurk.).
í kringum kosningarnar bryddi
á ofurlitlu kosningafjöri, sem títt er
í landi þessu, og má álíta það sein
vott uin áhuga í alinennum inálum,
einskonar framför f bvgðvorri, eink-
um þar sem úrslitin urðu hejijiileg,
orr snörur eigi dugðu til að leiða
inenn frá sjálfstæði sínu.
Á jóladagskvöldið var höfð jóla-
trjes- samkoma í liúsi Baldvins Árna-
sonar frá Vigri, sem búinn er að
auka Gimli-þorp meðallstóru greiða
söluhúsi. \ ar |>ar samankominn
inúírur oo margménui, karlar, kon—
ur, börn og aldraðir. '• ar svo ti 1—
hagað, að inngangur var seldur 25
cents, en svo fjekk liver seni inn-
göngu keypti að draga um einn
lilut á jólatrjenu og veitingar ó-
keypis. Var því lýst ytir, að ef eiH
hvað yrði afgangs tilkostnaði ætti
það að gefast til uppfræðingar fá-
tækum börnum. Ekki hefur enn
heyrzt hve mikill sá afgangur muni
liafa verið, en vænta má að liann
hafi nokkur verið, [>ar samkoman
var yfrið vel sótt. Ejitir að dregið
fiafði verið um hlutina á jólatrjenu,
voru leiknir allskonar smáleikir og
danzað fram á morgun næsta dag.
l>á ljet kvennfjelagið i norður-
hluta byggðarinnar leika leikritið
^Siyriður Kyj afj arða rsó P ’ þann
28. [>. m. í liúsi Pjeturs Pálssonar.
Var samkoinan allvel sótt og tókzt
leikurinn allvel. Á ejitir var danz-
að alia nóttina, ef danz skyldi kalla
l>að er orðið svo títt lijer sem annars
staðar, að sýna góðan vilja f þeim
efiium, að |>að er næstum metið eins
mikils og að koma á skóluni. En
kvennfjelagið á saiinur [>akkir skilið
fyrir tilgang sinn, sem er sá, að
styrkja göð fyrirtæki, sem ]>að hef-
ur röggsamlega gert, þvf saiiikoinu-
húsin inundu styttra á veg komin,
ef [>au liefðu eigi notið kvennfjelag-
amia. En [>ótt skemuitanir sjeu, [>á
þurfa þær að liafa einhver takmörk,
og reytislan virðist sanua, að eigi
sje niinni ]>i>rf ástjórn við þnu tæki-
færi, þar sem engir skólttr eru.
SPURNINGAR OG SVÖIi,
SFUKNINti: 1. Á ekki liver maður
sem liefur fiorgað fyrirrjett á landl, heim
ild til að fyrirfijó'Sa öðrtun að skjóta dýr
etia kvikindi innan takmarka landsins,
er hann liefur tekið, pó liann sje ekki
fiúinn að fú eignarbrjef fyrir pví?
2. Iíf jeg er búinn að fiorga fyrir rjett-
inn á landinu og farin a*S fiúa á þvi, og
einliver kemur og skýtur dýr innan tak-
ínarka landsins, get jeg pá ekki tekið
dýri'S af lionmn, eía livað mikið getjeg
tekið samkvæmt lögum;
St. <>.
SVAK. Þessum tveimur spurningum
svörunt vjer í einu. Það er ekki svo
vjer vitum lagalegt fyrir einn e‘5a annan
að fyrirbjóöa veiðimanni að skjóta dýr
eða fugla innan takmarka pess lands er
liann hefur tekið, og jafnvel pó liaun sje
fiúinn að fá eignarrjett fyrir því, nema
landi'Ssje uingirt eða dýrin eða fuglarnir
eign landeiganda. Vitanlega getur land-
eigandi eða landseti fjrrirfioðið hverjum
og einum umgang á sinni landeign, en
paS verður hann pá að gera með pví,
að festa upp auglýsingar þaí áhrærandi
á opinfierum stö'Sum, þar sem allir megi
sjá pær. Vjer byggjum þetta á því, að
á hverju ári fara veiðimenn útum fylkið
hvervetna og skjóta dýrog fugla þar sem
þau og þeir flnnast, án þess afS fiiiija um
leyti, og án þess fiam liati [komið fiann
frá einum einasta fiúanda eða landeig-
anda.
Það fiar til á kjörfuudi einum í Nýa ís
landi, þar sem verið var að kjósa oddvita
og meðráðanda í sveitarstjórn, að maður
einn, sem ætlaði aö fara að greiða atkv.,
kom inn í salinti þar sem atkvæða mót-
tökunia'Sur (Returning Oflácer) sat. Ilann
ávarpaði sðkomanda og segir: „Ujer
eru tveir menn sem fijóða sig fram fyrir
oddvita og tveir til meðráðanda”, og
nefnir þá á nafn. AðkomumaíSur svar-
aði: „Jeg lield jeg greiði atkvæði með
þeim sem liýður sig fram fyrir minni
lauu”. Það iná fyrir þessi orð” gellur
einn við sein inni var „gera þig atkvæð-
isrækan eða sekta”. Aðkomumaður
svaraði honuin og segir: „Fyrst þeir er
fundinuin stýra liafa ekki gefiS upplýs-
ingar livernin menn eigi að liegða sjor í
orðum og gjörðum, þá mega þeir sjer
sjálfir umkennajog óvíst er á livorn fellur
þyngri sök, mig eða þá, fyrir afglöp”,
* * *
Vjer höfum veriö fieðnir að skera
vír, hvort kjósandinn sein lijer er um að
ræða liafi gert sig sekan í lagafiroti, eins
og virWst hafa veri'5 skoðun nianns þess,
er talað hafði framm í fyrir liouum.
Svona lítið atriði er nú naumast þess
vert að rreía þatt í blatsi, en liins vegar
megúm vjer segja það álitvort, að kjós-
andinn liafi haft fyllsta rjett til að tala
eins og liann gerði. Þa5 er í kosninga-
lögunum fianna'5 að greiða atkvæði í
þeim tHgangi að liafa af því persónuleg-
an liagnað, og vi5 því liggur fjársekt eða
jafnvel fangelsi. En eptir því sem sjeð
verður af undanfarandi grein, var ekki
um þvíiikt að gera á þessum kjörstað.
Setjum svo a5 maðurinn liefði með sjálf-
um sjer gert sjer grein fyrir, liver liinna
tveggja e5a fjögra sækjanda mundi vilja
vinna fyrir rninnst laun, þá nafngreindi
hann liann ekki, og því ómögulegt að
segja vi5 livern liann átti. Og þó nú ein-
hver einn sækjandinn liefði lofað að
vinna fyrir miuna kaup en annar, og
kjósandinn liefði ætlað sjer að kjósa
hnnn, þá getur það ekki að áliti voru
skoðast persónulegur liagnaður. l>að er
liagnaður fyrir lii5 opinfiera, að emfiættis
menuirnir vinni fyrir )ág laun. Það er
ein grein þeirrar sparsemi, sein allir emfi-
ætta umsækjendur eru æfinlega að stag-
ast á fyrir kosningar að nauðsynleg sje.
Og í því tilliti er skylda almennings að
kjósa þann eða þá, sem lofa að fara spar-
legast með almennings fje. Ilins vegar
er það ekki æfinlega sparnaður að kjósa
þann sem lofar mestu.
Kitst, „Ilkr,",
VOR OG HAUST.
Þa5 var fagur vormorgun. J>að sýnd-
ist eius og tindar fjallanna væru aðíklæð-
n.st eldroðnum geislaskrúða, þegnr liin
filíða morgunsól gægðist upp af svæfli
Ránardætra og firosti við lojiti og iá5i.
Þa5 var eins og í ljóma ltennar leyndist
venju fremur angurblíðu-blnndin gleði.
Það var eins og í skuggsjá morgunfijarm-
ans væri næstum skiljanlega útþýdd hin
eilífa ráðgáta lífs og d.auða,—tíma og
eilíföar. IIa m smáfærðist niður liinar
frjóvsömu lilíðar, eins og hann vfpri að
leita einhverrar Hfandi tilveru, er kann-
aðist við fegurð lians og bliðu, þaö var
líkast því, þegar vonandi lijarta leitar
frjóvsams akurlendis, til að gróðursetja
þar eilífðarfilóm kærleikansogástarinnar.
—Hann eius og samtengdi himin og jörð
með logandi eldhafi, líkt og liann vildi
fienda liinum skynsemisgæddu verum—
ifiúum jarðarinnar, frá dupti hverfandi
tiðar, til hins æ5ra óslökkvanlega ljóss,
er roðar liugsýnilega sæluliústað sáiar-
iegrar tilveru í Ö5rum lieimi. Iiin Jieil-
aga kyrrð og fegurð morgunsins liafði
hrífandi verkanirá meðvitund viðkvæmr-
ar og undrandi sálar, og eins og fienti
iienni, að skygnast lengra áfram, dýpra
inn í htildu ókominna alda—eu munn-
legt auga megnar.
Á morgni þessum var eins og liið
djúpa skyn ársólarinnar fieindi ljósi sínu
að öllum deildum og allri lieild náttúr-
unnar. eins og hún vildi endilega verma
all/,—vekja allt af dvala vetrarnepjunnar.
Það sýndist líka eins og liin vaknandi
náttúra blygðaðist sín fyrir liinn langa
svefn,—lii5 draumlausa dauðans mók lið-
ins tíma,—svo mikluin feimnisroða sló
yfir ásýnd liennar. Hún fireiddi viknandi
faðminn mót uppsprettu liitans og lífsins,
eins og iðrandi æskumaður, er lilýöir á á-
minnandi ræðu elskttver5rar móður og
lofar bót og betrun,—vonar að geta teki5
umskiptum, til farsældar sjer, og liug-
fióar löngunarfullu móðurhjarta.
Það var ein, ung /’ó.y, er fiar af öllum
öðrum blóinum, þeim er mannlegt auga
hafði liti5. liún var gróðursett„i fögmm
dal lijá fjallabláuin straúmi”, í frjófum
jar5vegi, og skjóli grænnar brekku. Hún
fireiddi út litfögru blóinin sín og svalg
frjófgun vorsins eins og vegmó5ur faranda-
maður vatnstrauma tærrar uppsprettu.
Húm óx líka og proskaðist og ilrnur filaða
hennivr angaði í loptinu. Það sýndist
eins og luín áliti blíðu og fegurð náttúr-
unnar fyrir sig eina gjörfa, enda bar liún
langt af öllum blómum jurtaríkisins að
fegur5; og liinir saklausu söngfuglar
svifu í loptinu umkring hana,ogskemmtu
lienni með morguuljó5um sínum. í stuttu
máli: hún var uppáhald náttúrunnar,—
móður sinnar; og þaö var eins og liin-
volduga. náttúra gleddi sig við að eiga
svo fagurt afkvæmi. llún feldi opt lieit
gleðitár þegar hún leit fegurð og sakleysi
þessa inndæla filóms. Og tárin hnigu í
daggmynduðum úða niður á hin grænu
filöð og marglitu krónu rósarinnar, og
glitruðu þar sein draumlegt málverk þeg-
ar ljósstfttir birtunnar firotnuðu á þeim og
köstuðust aptur.
En nnámsnnian var eins og ttírin
breyttust, eptir því sem á de.ginn leið. Það
var eins og í þeim leyndist æ dýpri móður-
viðkvæmni og jafnvel sorg,—sorg líkust
tilfinningu skiijandi ástvinar,-—Það var
eins og hin vermandi álirif táranna rjen-
uðu, eins og anddrag náttúrunnar kóln-
a5i:
I>að var komið hunxt,—andlátstimi
hinna saklausu filóma.
Aptausólin var að liníga til viðar, og
reit með Ijósrúnmn geisla sinna nuinar-
filíða kve5ju á lopt og láð, til ífiúa jarðar
innar. Húu leit enn me5 viðkvæmu
firosi til rósarinnar fögru—með svo und-
urdjúpri angurfilíðu, sesu eins og benti
henni á yfirstandandi æfikvöld—á kvöld,
sem filómi hinna fegurstu rósa yr5i að
hníga fyrir. Hún benti á skammvinnu
lífsins,—á liverfleik jarðneskra unað-
aemda. Ogrósin las hið ófiifanlega lög-
mál náttúrunnar,—Urðarorð lífsogdauða.
—Grænu blöðiu liennar, og filómknapp-
arnir sem áður lilöktuðu og lioppuðu svo
ljettilega í morgunfilænum, visnuðu nú,
og ilinur þeirra hvarf úr loptinu. Hún
laut höf5i og velti í liuga sjer liverfleik
hortínnar æsku. Ilenni fanst hún ekki
enn vera fiúin að standa nema stutta—
of stutta stund í aldingarðí náttúrunnar.
Hún leit viknandi augum til ótal deyjandi
blóma, er liún liafði lifað á meðal alla
sína æfl; og er liún sá, að þau voru fegar
orðin föl og fallin til jarðar, var sem
nístings helkuldi færi gegnum livert
hennar lauf og lim. llún titraði og skalf
á liinuin veika rótarlegg sínum.—-ITún
bliknaði og lineig í skaut möður sinnar:—
Jióxin ruv títíin.
E»i kvöldsólin grjet gulliium tárum
er fjellu í djúp liverfandi tíma;og' er hún
leit hina fögru rós linígna máttvana til
hins kalda vetrarfieðs, var sem geislafiál
liennar málaði liina logandi tengingu
hiinins og jarðar, fieudandí vonar málrún-
um deyjandi lifs— máirúnuni, sem að
eins <>dauðleg *tíl getur dregið útaf vissu
um sælla iíf—um líf eptir dauðaun.
Það var eins og í hinu draumdula letri
dagsljóssins og kvöldskuggans á liimin-
hvolfinu, væri slcýrt loforð um, að ár-
röðull næsta vordags myndi lífga hinar
visnu jurtir og endurgefa þeim Iii5 fyrra
sumarskrúð þeirra. Og þá var sein von-
firosandi ró og ánægja liði um filöð og
blóm rósarinnar. Hún grúfði sig undir
aðsvifanda kafaldsje!, og þótti sem liún
finndi il og líf ókomins tíma gegnum
vetrargaddinn.
J. E.
E Lal > KAININ.
Eptir
CIIARLES UEAD.
(Eggert Jóhannsson, þýddi).
Hún var ekki fyrir löngu farin þeg-
ar njósnarmaður gekk inn í fiúðiua og
sagði Söru í lágum rómi, að hann liefði
þegar fregnað dálítið. Ein af konunum,
er tilheyrði njósnarflokknum liafði þegar
um daginn farið og þefa5 uppi livar
Yarnev var, og orðið þess vísari, um
smugu á þili, er aðskildi þau á matsölu-
búð, að eldhús Söru væri autt á hverju
kvöldi, því vinnukouan sieti á fundi hjá
grannkonum sínum. Yarney liafði farið
inn um eldhúsdyrnar og svo gegnum
liúsið, og þá um nóttina ætlaði liann að
stela peningum úr kassa eða einhverju
læstu hylki.
,En nú’, sagði Steel, vinur l’inders,
því liann var njósnarinn, ,er um að gera,
að koma inínum mönnum inn í húsið áu
þess vinnukonan viti um það, en senda
liana burtu, og svo slculum við sjá, livort
pilturinn sleppur gegnum greipar mínar
og fjelaga minnaj’
I’inder leizt vel á þetta, eu Söru
fór ekki að lítast á filikuna. .<), mig
liryllir við þessu öllu! Þjófar og lög-
regluþjóuar og líklega skammbyssur og
skothvellir!’ sagði liún kvíðandi.
jReyndu að koma lienni fiurtu, eða
allt fer út um þúfur!’ livíslaði Steel að
Pinder. Pinder gerði það, og var hún
fús á að fara upp á lopt með Lucy og
vera þar, þangað til þeir sendu eptir
lienni. Samstundis kallaði Steel á lög-
regluþjón inn í búðina og faldi hanu
vandlega í dagstofunni, en 2 sendi hann
inn í tómt liúskrifli fyrir liandau strætið
og skyldu þeir þaðan sjá livað gerðist, og
standa tilbúuir þegar kalli5 kæmi. Að
þessu fiúnu hleypti I’iuder niður fiúðar-
gluggunum og var þá ekki annað eptir en
að koma Pefiófii úr húsinu.
Pinder fór á fund Söru og spurði
liana livort liún gæti komið systur sinni
fiurtu, og kvað liún já við því. Stundu
slðar kom hún ofan, fær5i Defióru 10
shillings og sag5i liún skyldi ekki láta
hjá líða að kaupa sjer í kjólinn, þó
svona gengi. Debóra var áfram urn
livorttveggja: a5 fá kjólinn og komast út
um stund, svo það leið ekki langt þar til
liún fór, og þeir fjelagar heyrðu liana
skella aptur eldhúshurðiuni.
I>að var orði5 koldimmt úti, en það
var ómögulegt að segja, hvort Varney var
í nánd e5a ekki. Og þó hann liefði verið
þar, þá var allt eins víst að liann fiiði við
svo seni klukkustund, áður en hann
gerði nokkuð. Það var að minnsta kosti
víst að liann mundi fara varlega, og
mátti þess vegna ekki sjást liin minnsta
ljósglæta út úr liúsinu, enda ger5u þeir
fjelagar ráð fyrir öllu í því efni. Þeir
slökktu öll ljósin og drógu hlerann fyrir
glerið á litla ljósberanum, og fóru svo
inn í dagstofuna og földu sigog Sara með
þeim.
.Eii livernig á maðurinn minn að
koinast inn?’ sjiurði nú Sara í lágum
hljóðum.
,Það er nú liœgt’ svara5i einn liinna
ósýnilegu fjelaga. ,Jeg vildi fiara a5
liann kæmi ekki um nœstu 2 klukkutíma,
því þá ónýtir liann allar okkar liolla-
leggingar’.
,Hvað! Viltu ekki að liann komi
lieim til kvöldverðar? Og það er ein-
mitt vissan fyrir a5 hann er ölvaður, ef
hann keniur ekki! Æ, jeg titra og skelf
af einliverjum ónotum!’
.Þey, þey!’
,Hva5 er nú! Eru það þjófarnir?’
s)>ur5i Sara aptur.
,Nei, <-u í <>Ilum bænum, þú mátt
ekki tala neitt. Hann kemur inn liljóð-
lega eins og köttur, það máttti vera viss
um. Þey!’
„flvað er það?’
‘Brauk við eldhúsgluggaun’, ln íslaði
Steele að lienni.
!>ara sagði nú ekkert meira, en svo
var geðshræring hennar mikii, að í kyrð
inni mátti lieyra hana titra. Eptir fá
augnafilik lieyrðist skóhljóð á eldhús
gólfinu, þá þögn og þá brak i gólfinu apt-
nr, og fóru þá fvrirsátarnir að hafa liægt
nm sig. llvað gerðist í eldhúsinu eða
hver kom inn, vissu þeir ekki, en það
var þetta. Það gekk karlmaSur að eld-
liúsdyrunum og opnaði þær hljóðlaust
og gekk inn. Iiann liaf5i með sjer litla
lukt og dró lilerann frá, er hanii kom
inn og leit í kringum slg, opnaði snöggv-
ast dyrnar að dagstofunni og lýsti inn,
en það óttuðust fyrirsátarnir. er liugsuðu
að hann ætla5i að sko5a hvern krók.
Þessi ma5ur liafði ofurlitla svarta grimu
fyrir andlitinu, og þó iiún væri lítil, þá
dugði hún til þess, að liann var alveg <V
þekkjanlegur. Eu augun svo flóttaleg
og grimmdarleg voru hræðileg að sjá í
ljósglætunni í gegnum götin á grímunni.
Er liann liafði lítið inn i dagstofuna og
or'Sið einskis var, læddist liann út að eld-
húsdyrunum og sagði fjelaga sínum að
koma inn, það væri engin fyrirstaða.
(Framhald).