Heimskringla - 17.01.1889, Side 3

n 0 AðVERTISERS!
* PoRacheck for$20wftwlllprintatftn-linea<iver
tlsement ln Or'eMJUionissuesof leadlng Amerl
can Mewanapergandcomplete thework withlu ten
daye. Thls is at therate of ouly one-flfth of acent
eiine, for l.COO Circuiatioa! Ifce advertlsement
wlil appear ln but a single iesueof anypaper, and
consequeutly will bo placed bofore OneMlilion
different newspaper purchasers; or Frva Millios
Rkadehs, if it ls truc, as is aometlmee stated, that
everynet------ ....
an avera*.
■words. A.ddref.3 with copy o
jwnd 30cents for Book of 236 pagos.
QKO. P. ROWELL & CO., 10 Sprucœ St., Nkw York.
We have iust lssued a now edition of our
Sook called r* News.paper Advertising.” It has 25Í
Ítages, and among íih contcnts niay be nained the
ollowing Lists and Catalogues of Mewgpapers:—
DAILY NKWSPAPERS IN NEW YORK CITY,
with tholr Adverti.Jirg Ratos.
DAILY NEWSPAPERSlM CITIES HAVING more
than 150.0<X> populatlon, omlttlnflr all l>ut the best.
DAILY NBW8PAPERSIN CITIES HAVINO more
than 20,000 populatlon, omittlug allbut tho best.
A SMALL LIST OF NEWSPAPEP.3 IN whlch to
•dvcrtlse evpry oectiou of the country: belng •
choice selection rnade up wlth great care, gulaed
by lop(rexm*rlenco.
ONE NEWSPAPERIN A STATE. Thebest one
toran a<lvcrtlácr to ti«eif hewlll usebvitone.
BAROAIN3 IN ADVERTISING IN DAILY Newg-
papcrs In many prlnclpal cities and towns, a Llst
whlch offers pecuilar inducements tf/iome adver*
tlsers. é
LARGKST CIRCULATION8. A V#vp1ete list of
»U American papers issuing regularly morethan
25,000 copies.
ÍTIIE ÉV.ST LISTOE LOCAI. NEWSPAPERS, oor-
•ering ev\*ry towu of over
>5,000 population and every
lniportníit.Cf urvtv scot.
SELECTI.ISTorLOCAL
KEWSPAPER3, 1 í whlch
advertlferuonts aro iusert-j
ed nt lialf prlce. L
G.472 VIT.TaAGE NF.W8-1
PAPERS, in whlch miver-
tisemf?n:sare iusertoil for
•42.15 a llne and appearin
the whole Iot—one half of
the Amerlcan Week lles ___
Book,en -dJreaaforTIIIRT Y CENTS.
INNSIGLUÐ BOÐ, send undirrituðum
Aiginprkt: ,'lauhrfur Induttrial School,
St. PanVs Afanitoba”, verða á rc-ssari skrif-
stofu meðtekin fangað til á hádegi á
mánudaginnj |28. janúur 188!), um hln
3'msu ,verkj álirærandi bygging iðnaðar-
akóln að St. Paul’s, Manitoba.
U'iipdrœttir <>g skilmálar verða til sýnis
á skrifstofu opinberra starfa í Ottawa, og
á skrifstofu opinherra starfa í Winnipeg,
á mánudaginn 7. jnnúar 1889, og upp frá
þeim^degi. Kngum hoðuin verður geíinn
gauniur neina þau sje á þar til «tluðum
eyðubldðum og með eigin liandar undir-
skript bjóðanda.
Gildandi ávísun á banka, árituð til ráð-
herra opinherra starfa, ígíldi einn finnnta
«t þein-i ■"pphcri, er bodi/l dvíxar, verður
að fylgja liverju boði. Þessari upp-
liæð glatar bjóðandi ef hann neitar að
takast verkið í fang, eða ef liann full-
gerir t'að ekki. Verði ho-Sið ekki þegið
verður ávísunin endursend.
Stjórnardeildin bindur sig ehhi tj] ag
Þiggja lii'S lægsta boðið, nje nokkurt
Þeirra.
í umbo'Si stjórnarinar,
A. Gobkii,
skrifari.
Department of Public Works (
Ottawa, 28th, Desember, 1888. \
Giptincrar eru alltíðar hjer um
pcssar mundir; ekki færri en sex
pör voru gefin í hjónaband nokkru
fyrir jólin hjer á Mountain. Eptir
öllum líkindurn að dæma, eru hjer
iniklu fleiri, sem eru í pann veginn
að fylgja peirra eptirdæmi.
Vjen óskum, að JVorna Gestur
eða einhver annar vilji láta oss
heyra frá sjer áður lángt líður, pví
pað er ekki rjett, að aldrei sjeu rit-
aðar helstu frjettir hjeðan f blöðin,
par sem pessi nýlenda er lang-fólks-
tlest og öflugust af hinum íslenzku
nýlendum.
X. Y.
ÚR NÝJA ÍSLANDI.
Haust petta hefur verið eitt af
peim beztu, sem vjer höfum lifað í
Nýja íslandi; tiðarfar ágætt, frost-
leysi og snjóleysi hefur haldizt í
hendur. Höfum vjer verið vel á-
nægðir með hið fyrra, en ekki er
trútt um að möglað hafi verið um
hið síðara. Lífið hefu. geugið líkt
sem að undanförnu, heilbrygði I
betra lagi, afli góður í haust á sum-
um stöðum, en á öðrum mjög rýr.
Veiði upp um ís fremur lítil, og
hvítfiskur hefur lítið aflast norður
með vatni.
Vjer erum famir að ímyr.da
okkur að vjer sjeum pólitiskir, og
Ijetum sjá pá framför vora. með pví
að hafa kosningar pann 11. p. m.;
var ekki laust við að pólitiskt blóð
rynni pá í æðum sumra vor á meðal.
En af pví jeg kenndi ekki pess liita,
pá læt jeg par um úttalað.
Snjóleysið hefur gert oss stór-
ann ógreiða, pað hefur bannað oss
að seðja gripi vora og sjálfa os«,
svo rnest öll vinna vor hefir gengið
1 að ná heim heyjuin; og kaupmenn
vorir gátu eigi attað oss vista peirra,
er peiin bar að sjá oss fyrir.—Þann-
ig leið fram undir jól, aö inenn vant
aði mjölmat; niunnarnir stirðnuðv.
af kaffi- og tóbaksleysi og nefin
skrælnuðu! Svona paufaðist tíminn
áfrain, nema hvað bænarandvörp
utn meiri snjó liðu út af vörutn
manna, eitthvað út í geiminn, en lít-
ill er árangur peirra eim sem koniið
er, en meira frost styrkti svo ísinn á
Wiunipeg-vatni og Rauðá, að bót
varð að allmikil, og sveitarstjórnar
kosningarnar færðu dálítið líf 1 hina
tilbreytingarlausu náttúru vora.
Nú leið fram undir jólin, kosn-
insrahitanum slotaði, hvítfisksveiða-
menn heilsuðu konum og börnum,
hverra sambúðar peir eigi höfðu not-
ið sex til átta vikur; verzlunarmenn-
irnir færðu að vörur, til að bæta úr
virkilegum og ímynduðum pörftnn
uugra sem aldraðra. Höfðu pá all-
ir nóg að starfa; liændur utan af
landsbyggðiimi færðu kaupmönnuni
kj<>t, peir er nær vatninu búa lögðu
inn fisk, einir lofuðu hvítfisls inn—
leggi og sumir höfðu peniuga á
reiðum höndum, og pannig fjekk
liver einn pörf sína bætta að meira
eða minna leyti, og ámeðan á pessu
stóð, var fjör og líf í kauptúninu,
svo aö hver er par kotn gat íinyndað
sjer að hann væri stadilur S dálitl—
um bæ I hinni starfsömu Ameríku,
einkum par hann sá allmörg snotur
liús í kringum sig, sem iiann liafði
ekki orðið var við árið áður á pess-
um stað. Svo bjuggust menn við
að pessu fjöri mundi linna, pá er
jólahátiðin ryiiui upp, og með pví
að lognið og blíðan eins og líindi
sig við mann hið ytra og andleg
molla hið innra, pá fanst mönnum
vel til fallið, að sýna fæðingarhátíð
trúar- og siðabótarinannsins, sem
borinn var í heim penna fyrir 1888
árum síðan, ofurlitla viðhöfn; hann
kynci enn að liafa gaman af pví að
mennirnir hefðu andlegar og lik-
amlegar leikfimis-sefingar, og nytu
lífsins eins og kristnum mönnum
sætnir, fyrstpeir annars voru kristn-
ir. Það væri öldungis ópolandi að
lýsa ekki yfir slíku, með pví, að
koma margir sanian og snúa hver
öðrum í hring; pað sýndi pó æfin-
lega, að menn væru líkamlega lif-
amli, og við snúninginn kynni and-
iun að vakna til saiiuarlesís lífs.
Nú, til að koma pessu í framkvæmd,
pá var byrjað á ungri grenieik í
tleinhverjum skógi”, eins og Bene-
dikt Gröndal kemst að orði. Nátt-
úrlega var hún hún færð úr átthög-
um sínum og til mannheima, par
sem kallast Baldurshagi. Var hún
par gróðursett beint á móti vilja
sínum, enda breyttist nú eðli henn-
ar, pví gróði liennar varð nú nokk-
ur kertaljós, rúsínur, epli, bollapör,
hálsbindi og ótal fleira, sem of langt
yrði upp að telja. En sá sem gyrnt-
ist að komast innfyrir vjebönd Bald-
urshaga á jóladagskvöldið 1888 varð
að inna af höndum inngör.gutoll, að
upphæð 25 cents. En sá er .pað
gjald hafði innt af höndum átti
heimting á að neyta af skilnings-
trjenu góðs og ills, sem petta
kvöld var plantað í Baldurshaga, og
að pví afstöðnu að gleðja sig með
pví, að sveiflast í hring í faðmi
einhvers sannkristins systkynis o. s.
frv., o. s. frv.
27. deseniber 1888.
X.
ENN UM MÁL JÓNS ÓLAPSSONAK.
Það lítur út fyrir að „Lugberg” hafi
tekrS sjer það nærri, að jeg skyldi mis-
skilja Jóns Ólafssotiar sektamálið. Það
má vel vera að jeg hafi ekki brúkað þau
orð er bezt áttu viS í það skiptið, en
engu að síður, hið grundvallarlcga spurs
mál er eitt og hið sama. Herra Jón Ólafs-
son hefur verið sektaður 20 kr. fyrir að
kalla rit B. Gröndals wníðrit”, hvort sem
liann gaf því það nafn í varnarritinu eða
í gegnuin prentsvertu „Þjóðólfs”; mis-
munurinn er enginn. Dómstólarnir hafa
sagt: „Þvidæmist rjett að vera, að hinn
stefndi greiði 20 kr. í sekt”o. s. frv.; þarer
enginn vegiirtilnefndurelSa undanþeginn,
svo það sýnist liggja í augum uppi, ats hver
og einn, sem er innan takmarka dómstól-
anna, það er á fsiandí—annars staðar get-
ur ei dómsvaid þeirra náð til—geri sig
sekan í lagabroti og skyldantil að grei'Sa
20 kr. í sekt, ef linnn segir, að þetta um-
talaða rit Grönilals sje „nlðrit”, á hvaða
liátt og undir livaða kringumstæðum
sem orSið (níðrit) birtist opiuberlega.
„Lögb.” retti ekki að taka hart á mjer
fyrir misskilninginn, enda þó það kynni
að hafa sannfæring fyrir því, að orð mín
vreri misskilyiingur og ekkert annað, því
öll mín frnnisögn í þessu máli er ein-
göngu byggti á greinarstúf, er birtist í
47 nr. þess. Eptir einhvers konar rósamál
um „ísafold” og einhveru ]>rest, stendur
þar skrifað, og liljóSar sem fylgir:
„Að það var alls ekki „níðrit”, sem B.
Gröudal ritaði um Yesturheimsferðir í
fyrravetur, og dómstólarnir á Islandi
sögðu aS það kostaði euda 20 kr. að
kalla það því nafni, og sjeu nú ekki þess
ar 20 kr. borgaðar” o. s. frv...
Þar sannar „Lögb.”, ef það sannar
nokkuð, att dómur hefur verið feldur í
tje'Kll máli, og að 20 nr. sekt liefur verið
kveðinn upp yfir þeim, er kallaði rit 11.
OröndcUs, um VestHrlieims-ferdir, nlflrit.
Þar er ekki eitt orð um „Þjóðólf” eða
„auglýsingu”, ekki lieldur er nafn lierra
Jóns Olafssouar nefnt. En Hestum sem
hafa lesi'K þennnn greinaistúf, mun hafa
fiogið hið saina i hug og mjer, að lijer
væri meitit til lierra Jóns Olafssonar, því
aðrir en liann liafa ekld tekið svari voru
á þann hátt að gera sjálfa sig líklega til
fjársekta.
Enn fremur vil jeg segja „Lögb.” það
með allri vinsemd, að jeg tek ekki eitt
orð, ekki einn staf til baka viðvíkjandi
(lómstóluiiiim lieiina. 8je þaf! satt, að
þeir hafi felt slíkan dóm, er „LOgb.”
skýrir frá, þá lmfa þeir ekki látið sig án
vitnisburðar.
Minneota, l.janúar 1889.
G. A. Dalinann.
STEINGERÐUR SKÓGUR.
Eitt moð pví markverðasta nú
á tímum er áreiðanlega liinn stein-
gerði skójrur í Arizona, alpekktur
af nafiiinu Calceilon-skemmtigarður-
inn (Calcetlon J’ar/i), sem pó í
raun rjettri ekki getur heitið skemti-
garður neina að nafniuu til, par illl
hin risavöznu trje, sem áður stóðu
par, eru fyrir langa lilngu fallin
uni koll og umbreytt í atjut og aðr-
ar merkilegar steiua tegundir.
Hinn svo kallaði skeuimtigarð-
ur liggur 8 enskar inílur í suður
frá Corriza, sem er járnbrautarstöð
á Atlanz- og Kyrrahafsbrautinni í
Arizona og 24 mílur í suðaustur frá
Holbrook. Stærð garðsins er álit-
in að vera um 1000 ekrur, og hvar
sem maður leitar á pví svæði finn-
ur maður *trjen undir frá 20—30 :
feta pykku lagi af ösku og hraun-
leðju, sem breiðzt hefur ofan á pau
við eldgos. og sem ljósast verður
sjeð í sprungum og lækjarfarvog-
um, par sem vatn hefur grafið sjer
farveg gegnum jaoðlögin.
Ummyndun trjánna hefur að
miklum líkindum gengið fyrir sjer
a pann hátt sem nú skal greina:
Trjen hafa kollvarpazt hvert ofan
á annað við eldgos, og pannig hulist
ösku og hraunleðju, hinar heitu kís-
il-kenndu vatnslindur, er mynd-
uðust sem orsök eldsumbrotanna, er
kollvörpuðu trjánum, ruddu sjer far-
veg gegnuin ösku og hraunleðju og
náðu lokshinum efst liggjandi trjám
um le4ið og pær kólnuðu, og pann-
ig gerðu að verkuin, að ummynd-
anin gat hægar átt sjer stað. Raki
eða væta, sem verið hefur í hraun-
leðjunni, og máske regnvatn, sem
síast iiefur i gegnum hana, hefur ef
til vill orsakað rotnun að nokkru
leyti, en um leið hefur pó miíiið af
kisil gengið úr sambandinu. og
samlagast vatninu; pannig hefur
vatnið orðið að kísil-kenndum vökva|
Dessi kísil-skenndi vökvi hefur pá
smátt og smátt síast inn í trjen, og
með tímalengdinni fyllt hverja holu
og ker (Celle) í peim með kísil-
sýru.
Umbreytingin hefur pó hlotið
að vera mjög sein, par trjen hafa
dálítið verið farin að rotna, sem hef
ur leitt af sjer, að pau hafa verið
meðtækilegri fyrir kísilsýru-vökv-
ann. Ajat og.Jaspis tóku einnig
smátt og smátt að prengja sjer
gegnum hliðar keranna (Cellers) og
trjátauganna ásan.t liitiu gagnsæa
Ivvarts, sem settisteinnig að,sjerstak
lega par, sem rotnuiiin var byrjuð.
Þar, sein sketnmtigarðurinn ligg-
ur liæst, er hann 200 fet-yfir jafn—
sljettu, og á peiin stað er liægast að
skoða hin öskugröfnu trje. Mörg
peirra eru frá 150 til 200 fet á
lengd og 5—10 fet í pvermál. Bút-
ur úr einu pessu trje var grafinn
upp, sem /ar 10 fet á lengd og 8 í
pvermál, en vóg fleiri tons. Dað
trje hefur áreiðanlega verið 200
föt á lengd.
Það er alveir undravert, hvað
bygging pessara trjáa hefur lialdið
sjer vel gegnuin jafnlaugann tíina;
árshringarnir eru svo auðsæir, að
pað er óinögulegt að efast um
bvsrii'iuir eða hversu hið orsraniska
ásin'koinidau' Þeirra hefur verið.
O I
Dr. D. li'. Dauley I New York
hefur rnnnsakað ýms stvkki af pess-
um trj&in með sjónauka (Mikro-
skop), og hann befur komizt að
peirri niðurstöðu, að pau tilheyri
trjátegund peirri, sem araucuria
heitir. Hann segir, að sama trjá-
tewTind Arnvcariu H.veclsn seni til
O 1
er á eynni Norfolk f Suður-Kyrra-
hafinu, verði frá 150—200 fet á
iiæð. Byggiug pessara trjátegunda
sem sje injiig einkennileg, segir
lianti að svari til bygging ofan-
nefndra trjáa.
Allt virðist benda til pess að,
trj&tegund pessi hafi vaxið og prosk
azt undir niildu loptslagi. Augljóst
merki pess eru árshringarnir, sem
táknaðir eru af einni eða fleiri sex-
liliðuðmn eða hringinynduðum ker-
um (Cellers), ekki á sama hátt <>g
trje, sem vaxa í hinum norðlægari
lömlum.
í flestum búðuin í Ameriku, pa
sem skartmunir eru seltlir, gnllstáz
og p. h., eru til plötur eða
skffur úr trje pessu, sljettar og
fægðar, og pað er áreiðanlegt að
eptirsóknin eptir pví fer óðum vax-
andi, jafnvel pótt pað sje enn mjög
dýrt. J>að er t. <1. lftil plata, að
eins 5 til 0 pumb á hreidil og J til
1 puml. á pykkt, kostar frá 0 ti I
10 dollars.
ETiDRAUNIN.
Eptir
CHAIiLES READ.
(Eggert Jóhannsson, þýddi).
Kom sá inn og vildi sá er inni var
að hann tæki viiS ljósinu.
,Nei”, sagtSi hinn. Jialt þú á ljós-
in. . fáðu mjer lyklana’.
i- óru þeir nú beint inn í búðina og
að peningakassa Söru, er hjekk á veggn-
um, Tók þá sá er fyrr hafði komið inn
spánýan lykil, er augsýnilega hafði verið
tilbúínn til þessa verks. Tók sá vifS lykl-
inum, er síðar kom inn, og opnaði kass-
ann fyrirstöðulaust. Hann hljóðaði upp
yflr sig af fögnuði, stakk svo hendinni
inn í kassann. Heyrðu þá fyrirsátarnir
í dagstofunni hringla í peningakassanum
og risu þeir þá úr fylgsnum sínum.
,Það munar um að tarna!’ sagði sá er
opnaði kassann. Ivondu og teldu í bróð-
erni. Jeg er viss um að þn'tS er yfir £50!’
haun kastatSi peningunum í byng á borð-
ið, en í því opnuðust dagstofudyrnar og
streymdi skær birta frá öðrum ljósbera
inn á hann og varð hann meira en hi::- a
og stóð agndofa. Hinn tók á rás að eld-
húsdyrunum og opnaði þair, en þar v>r
fyrir enn annar geisli frá ljósbera. Iíljóp
hann þá fram í búðiua aptur og að fram-
dyrunum. Þær voru opnar, ef Man-
sell kynni að koma lieim, og opnaði nú
þjófurinn þær með hraða, en þar var
lúnn þriðji ljósberinn fjrrir og risavaxinu
lögregluþjónn, er kom inn, en bað fje-
laga sinn að bíða úti fyrir.
ÞatS var nú orðið nokkurn veginn
bjart í búðinni, og geislar hinna mörgu
ljósbera brotnuðu nú á liinu stolna gulli,
er lá í hrúgu á borðinu, og lýstu upp
hinar fölu kinnar húsbrotsmannanna, er
stóðu agndofa og leizt ekki á blikuna.
Steele stóð hinn ánægðasti og virti fyrir
sjer mýsnarí gildrunni, og vissi að flótti
var ómögulegur.
tJæa, Dick Varney! Nú ertu kom-
inn í króna, og jeg þarf þín með. Setjið
þiS hespurnar á hann piltar!’ Sá, sem
opnað hafði kassann, hreifði sig ekki
hi« minnsta, og voru þá hespurnar
spenntar um úlnliði hans. ,Seg1Su
mjer nú’ sagíi Steele, ,hver fjelagi þinn
er. Jeg þekki hann ekki í þessurn bún-
ingi. Kondu kunningi og tnktu af þjer
grími’.nn!’ sagði nú Steele við þaun sein
þá var laus. (Veittu okkur þá ánægju
a!S sjá þíua fögru ásýnd!’
Steele retlaði nú atS hjálpa lionum til
að taka af sjer grimuua, en liinn kærSi
sig ekki um það, heldur greip upp lmíf-
sveðju, er Debóra hafði skilið eptir á
búðarborðinu, og mælti með hárri röddu.
(Snertu mig, ef þú þorir!’
,Sv<> það er þá fyrirætlanin!’ svar-
aði Steele, <>g sagði mönnuin sínum að
draga barefli sín úrskeiðum,
,En þjer, kunningi, rúðlegg jeg að
reyna ekki þentian leik við mig. Flegðn
hnífnum á gólfiS strax og lilýddu lógun-
ttm, eða iiggurðu á gólfinu sjálfur heila-
klofinn á næsta augnabliki!’ Hann kast-
a'Si hnífnum, því ekki var álítlegt að
þrjóskast, og spurði þá Steele liann í
annað skipti að nafni.
Maðurinn svipti af sjer grímunni i
brreði ogsagSi ilrendiilega: ,Jeg er hús-
hóndinn iþessu húsH'
Við þessi orð hevrðust stunur og
vein innan úr dagstofunni.
,Ekkert gabb’! varð Steele að orði.
.Spurðu Dii-k Varney, spttrSu Pin-
der þarua, eðahvern sem þú vilt’, svaraði
maðurinn.
,Spurðu engan nnnan en mig, lierra
Steele!’ sagði nú vesalings Sara. ,Hann
er maðurinn minn. Guð lijáli>i mjer!’
^Heyrurðu það!’ hrópaði nú skelm«
irinn, skammarlegur á svipinn, en þó
jafnframt upp með sjer af sigrinum
Heyrurðu það, að þetta liús er mitt, að
þessi búð er min, þessi kona min <>g þess-
ir peningar niinir peningar! Og slepptu
nú þessum mauni, minn góði lögreglu-
þjónn!’ sagði hann dremliilegur um leið
og hann sópaði öllum gullpeningunuin
af borðinu og lj<>t í buxnavasa síua.
,6já, það er ósköp líklegt. að við
sleppum þjóti, sem staðinn er að verk-
inu’ svaraði Steele.