Heimskringla - 11.04.1889, Qupperneq 3

Jopr Jjykist ganga að f>ví sem
*jálfsOgðu, að J>ótt meirahluta manna
I Nýja íslandi hefði líkað betur að
geta haft skólana óháða i pvílíku
fyrirkomulagi er jeg hef bent á, J>á
verði samt sú reyndin á, að lög-
bundnu skólarnir komist að, eink-
um, ef til vil, af pví, að menn voru
búnir að ákveða að biðja um J>á,
áður en J>eir sáu ritgerð mina um
málið I 7. nr. uHkr.” Verð jeg J>ví
i minni hlutanum, sem vonlegt er,
og geri mjer J>að að góðu, vegna
fjelagsskyldunnar, f>ó jeg hefði un-
.að betur við að skoðun mín hefði
komið svo snemma fram, að hún,
eptir að vera fædd, hefði fallið við
formlegan atkvæðamun. án pess að
^reta nú framar aðgert.
Jeg finn pvi ekki ástæðu til
að ræða f>etta mál lengur. En jeg,
mitt í ósigrinum, gleðst áf pví, að
hafa óhindraða pessa skoðun mina,
|>vi pó gildi hennar sje litið í aug-
um samtiðarmanna minna; pá hafi
hún J>ó sína pýðing fyrir framtiðina.
En J>að dylzt mjer ekki, að verði
enskan námsmálið á skólunum i
Nýja íslandi, f>ar sem ekkert barn-
anna kann nokkuð i ensku, pá verð-
ur lítið úr náminu, nema kennararn-
ir verði íslenzkir; með pvi líka, að
«f kennaramir gætu orðið vel ment-
aðir og pjóðræknir íslendingar, er
kynnu móðurmal sitt vel og rtbjag-
að, J>á gætu peir einnig kennt ís-
ienzkuna sem sjerstaka náms^rein í
skólunum (pó pað ekki væri skyldu-
námsgrein) og væri j>að mikil bót i
máli.
En hver líkindi eru til pess að
kennaramir geti orðið íslenzkir?
Hvað margir skyldu peir vera af
Iöndum minum, sem væntá pess að
geta staðist kennarapróf við hjer-
lendann kennaraskóla, til að takast
á hendur kennslu við löghundnii
skólana i Nýja íslándi? Þeir kunna
að verða nokkrir með tímanum, sem
á pví menntastigi, hafa hvöt til að
vinna fyrir Nýja ísland, en peir
munu vera fáir nú sem stendur.
Jeg ætla nú ekki að fjölyrða
meira um petta mál. En bið al-
menning að gæta pess vel, að allt
sem ritst. uHkr.” hefur sagt um
petta mál, er állt annað en röksemda
leiðsla mót minni skoðun á pví
—hversu fráleit sem hún kann að 4-
iitast . Það er tómur misskiln-
ingur.
Og jeg vil poss vegna virðing-
arfyllst. leyfa mjer að ma'last til, að
hin háttv. ritstjórn uHkr.” og aðrir,
er framvegis kynnu að finna kölluu
hjá sjer til að andmæla skoðunum
mínum, varist áð lesa meiningar út
milli línanna, pegar pær er að finna
annars staðar.
Iiitað í marz 18811.
Steffán II. Jánsson.
J2LD8DÝRKENDURNIH í BOMRAY.
Eldsdýrkendurnir eru upprunalega
komnir frá Persíu. Á rið «57, fiegar Kóm-
es kalíti brauzt þar til valda, gerSi hann
landræka alla pá sem ekki vildu taka
Múhameðs trú. Flnttu hiuir landræku
Persar pá til Indlands og tóku sjer ból-
festu í Bombay, og par er peirra aðal-
aðsetursstaður enn í dag.
Að pví er sitfferði og allt framferði
snertir standa eldsdýrkendurnir næst
Evrópumönnum, en trú peirra er aptur á
móti ærið ólík. Kvöld og morgna krjúpa
eldsdýrkendur niður og tilbiðja hina
nitiurstígandi og upprennandi sól, og trú-
rækinn eldsdýrkari krýpur aö minnsta
kosti sextán sinnum á hverjum degi
frammi fyrir hinnm uhelga eldi”, sem
Prestarnir vitS hnlda nm aldur og oefi í
himim mörgu eldsd/rkanda musterum, er
svo mjög prýtia borgina Bombay, og lesa
par bænir sínar. Þessar bænir læra þeir
í bernsku munnlega, áhinni fornu feðra-
tungu sinni, og er peini aldrei snúið á
nútíðarmál peirra, því síður breytt að
efni eðaorðfæri.
Eiginlega trúa eldsdýrkendur jafnt
á eldinn, á jörðina og á liafið. ÞeBs
vegna mega f'eir ekki vanhelga jörtiina
með pví að grafa í hana fína framliðnu
' nje saurga hafið með pví, að kasta peim
'í dýpið, og elduriun vitaulega er of heil-
agur til pees, að hann megi nota til lik-
brennslu. Það eina er þeir geta gert við
lík frænda sinna og vina er, að leggja
pau á þar til gerða bekki upp á háum
hringmynduðum byggingum, er þeir
kalla „þögula tnrninn”, þar sem líkið
er smámsaman uppetið af hræíuglum.
Fyrir utan borgina er að sjá marga
þessa turna umgirta af háum og traustum
múrum. Undir eins og eldsdýrkari deyr,
er lík hans fært að einum þessum turni
af frændum og vinum. Þar taka prest-
arnir viö, opna hliðið á múrveggnum,
flytja líki-S upp áturninn, afklæða þaö
og leggja svo á einhvern bekkinn, sem
myndar eins og „gallerl” hringinn S kring
efst á turninum, innan múrveggjanna, er
rísa enn hærra frá jörðu en turninn sjálf-
ur. Eptir nokkurn tíma er vitjað um
líkiö, og þegar ekkert er eptir nema
beinin, er þeim kastaö niður í afarmikla
og djúpa gryfju undir öllum turninum,
par sem þau fá að rotna. Þegar þessi
gröf er orðin barmafull af beinum er
hætt að brúka turninn, en annar uýr
byggður í nágrenninu.
Eldskýrdendurnir eru mikið starf-
samir menn, og á meðal þeirra þekkjast
ekki þurfamenn. Skóla hafa peir enga,
en ríkismenn a’lir taka kennara og
hafa á heimili sínu svo árum skiptir, til
þess þar að kenna börnum slnum almenn
ar fræðigreinar.
Aldrei brúka þeir gasljós nje heldur
eldspítur til að kveikja eld eða ljós, og
eiduriun, sem þeir brúka til niatbúnings,
má aldrei slokkna. Og takist svo óheppi-
lega til aö sá eldur deyi, verða þeir að
kveikja hann aptur meö því, a'S fá lánað-
ann matbúningseld frá nágranna sínnm.
Hús sín upplýsa þeir með oliuljósi, og
þann eld má ekki brúka til annars en
uppljómunar. Eitt það ljós verður því
að brenna í hverju húsi allt af nótt og
dag, til þess á kvöldin megi kveikja á öll
um lömpum í húsinu af þeim eina. Deyi
ljósið verður að fá samskonar ljós hjá ná-
búanum, til að kveikja aptur. Ljós sín
slökkva þeir aldrei, heldur logar það þar
til lampinn er þurr. Eldurinn er of heil-
agur til þess að maöurinn megi anda á
hann.
8i«ir eldsdýrdanda eru gagnstæöir
siðum Indverja S því—eins og mörgu
öðru,—að þeir gipta ekki dætur sínar
fyrr en þær eru fullvaxnar—18—20 ára
gamlar.
Trúarbækur þeirra segja frá, hvern-
ig klæðnaö eldsdýrkendur skuli bera, og
er þeim skipunum rækilega hlýtt. Hin
markveröasta af þeim „forskriftum” er
sú ertiltekur, að allir, ungir og gamlir,
konur og karlar, beri næst sjer serk eða
liina „heilögu skirtu,’, eins og serkurinn
er almennt kallaður. Þennan serk má
aldrei leggja af sjer alla æfi, heldur
ganga í honum um daga og sofa í hon-
um um nætur. Serkurinn er venjulega
gerður af •nwnilini og optast skrautbúinu
með bróderingum. Hvert heldur þær
eru úti eða inni eru stúlkurnar með ofur-
litlahúfu á höf'öinu, þar til þær eru um
það hálfvaxnar. þá leggja þær liúruna til
siðu, en binda hvítt klæði ura höfuðið,
svo gersamlega hylur hárið. Þetta klæöi
bera þær um höfuðiö, þaugað til þær eru
fuilvaxnar, af því þær óttast vonda anda,
sem á þessu æfiskeiöi sitja um að grípa í
hár þeirra, ef það einhvers staðar á höfð-
inu stæöi útundan klæðinu. Bæði full-
aldra karlmenn og drengir brúka æfin-
lega húfu á höfðinu, en þegar þe.ir eru
úti á götum bæajrins eða að vinnu, hafa
peir utanyfir henni aðra stærri, strokk-
myndaða húfu (Turban).
Eins og fleiri austurlandaþjóðir hafa
eldsdýrkendur þann sið, að taka af sjer
skóna’ í stað höfuðfatsins, þegar þeir
koma í annarahús, en sjeu þeir svo ríkir
að vera í sokkum undir skónum, þá fara
þeir þó ekki úr þeim, þó aðkomandi sjeu.
Eldsdýrkendurnir eru taldir þeir
einuaföllum þjóðflokkum í austurlönd
um, sem ekki brúka tóbak í oinhverrl
mynd.
„Helsovannen”.
ELDUAUNIN.
Eptir
GUAULES IIEA 71.
(Eggert Jóhannsson, þýddi).
Ferðin gekk greiðlega í 8 daga.
Sjórinn var að heita mátti bárulaus, en
þá kom stórviðri, og sýktist Mansell þá
mjög. Þó lygndi aptur um það er færð-
iöt nœr ströudum Ameriku, og var sljett-
ur sjór, er skipið sigldi inn Langeyjar-
sund, en Mansell náði sjer ekki aptur.
Hann var veiklulegur, fölur, niðurdregiim
ogönugur, þegar þau stigu á bryggjuua í
New Y'ork.
Eins og venja er skildu þau flutning
sinn eptir á tollhúsinu, og sagði þá Man-
sell þeim mæðgum að bíða þar á meðan
hann brigði sjer upp á næsta stræti t>l aö
leita eptir herbergjum—þœgilegum her-
bergjum—er þau gætn leigt. Hún kall-
aði á eptir honum og bað hann að vera
ekki lengi, að gleyma ekki að hún væri
hjer að öllu ókunnug.
,IIann veröur sjálfsagt ekki lengi’.
sagði einn lögregluþjónn, er hjá stóð og
færði henni 2 stóla fyrir þæraðsitjaá.
Sara þakkaði honum og bað Lucy aö
gera hið sama. Og eius og danskennari
hennar hafði sagthenai, tók Lucy 2 stig
áfram og hneigði sig djúpt um leið og
hún þakkaði honum fyrir kurteisina.
Þjónninn, hávaxinn og stórbeinóttur ná-
ungi, vestan úr Iilinois, brosti með ðllum
munninum, hneigði sig kurteislega og
hjelt á meðan hattinum svo langt frá sjer
sem handleggur hans náði.
Sara horfði á eptir manni sinum og
sá hann hverfa til hægrl handar inn á
annað stræti frá tollbúðinni. Þá hætti
hún að horfa, en tók upp verkefni úr
tösku sinni til þess að eyða ekki tíman-
um í iðjuleysi. En Lucy hoppaði um-
hverfis og dáðist að öllu er fyrir augun
bar. Aldrei haföi þessi fallegi bær feng-
ið dóuiara, sem eins vel matti allt sem
hann sá. Vitanlega hafði hún ekki held-
ur enn sem komið var lært eyðlleggingar
siðinn, frádráttinn í þeim efnum, sem
gerir það að verkum, að ekkert er við
okkar hæfi og í ekkert er varið, hversu
gott eða fagurt sem það annars er.
8vo leið klukkutími—tveir klukku-
timar—að ekki kom Mansell aptur. Fyrst
fann Sara til gremju, Svo varð hún hissa
og að siðustu hrædd. Ef hann skyldi nú
hafa farið aö drekka! Ilann sýndist vera
uppgefinn eptir sjóferðina. Eptir að þessi
hræðsla hafði gripið hana var henni ó-
mögulegt að bíöa þnrna lengur, Ilún
bað lögregluþjóninn að vernda dót sitt
um stund, og lagði svo af stað með Lucy
í sömu áttina ogmaður hennar fór. En
þar sem hún varð að ganga fleiri klukku-
tíma áður en hún fyndi fjársjóð sinn,
skulum vjer fara á undan henni inn í á-
kveöið stræti i borginni.
8. KAPÍTULI.
Salómon B. Grace, lögregluþjónninn
sem hafði sýnt Söru þ*‘ssa kurteisi við
toilbúðina, var nö sínu leyti stinn og ófin
planta af sömu kynkvísl og Joseph Pin-
der. Á Ieið sinni til tollhússius eða frá
pvi, stóð hann æfinlega grafkyrr svo sem
2 mínútur á 101. stræti oghorfði yfii- það
pvert á glugga á húsi. er tilheyrði kvenn-
mannb Elísabet. Haynes aö nafni.
Að verja tveimur mínútura á dag til
að liugsa um liðna tíð er ekki groft, og
aWrei hafði pað heldur komizt upp,
að Sálómon gerði það fyrr eu eiun dag,
að húsfreyja sjálf rak auaun í hann, þeg-
ar liún var að láta á sig húfuna frainmi
fyrir speglinum. Og þegar hún kom út
úr húsinu, ferðbúin ofan í bæ, stóð liann
enn kyrr og horfði á gluggana.
Klísabet—Mrs. Haynes- var lagieg
kona, glaðlynd og fjörmikil og á hezta
ald.ri. Hún vissi mikið vel, hvað Saló-
mon varað liugsa uiu, en allsendis orð-
laus viðkvæmni var ekki einn af hennar
eiginlegleikum. ,Ja, ert þaö þú, Mr.
Gracei’ sagði hún, og ljest vera öldungis
liissa. ,Og stendur þarna grafkyrr, eins
og steinrunninn lögregluþjónu! Máske
þú sjert að leita eptir lierbergi?’ Og liún
benti á spjald í gluggauum, þar sem aug-
lýst var afl svefnherbergi fengust leigð í
húainu.
Salómon fyrirvarð sig og vissi ekki
hvað segja skyldi, en segir þó: ,Máske
jeg hafi verið að leita eptir andliti hús-
freyjunnar’.
,Því þá ekki að berjá aö dvrum og
spyrja eptir henni?’
,Því jeg býst ekki við að npturrækir I
biðlar sjeu. velkomnastir gestai’
,Og þvíekki? ef þeir hegða sjer al-
mennilega! Getnrðu imyndað þjer að
nokkurri konu sje illa við inann fyrir :
það, aö hann hefur nnnað henni dálítið?
Næstþegar þú gengur hjer um, skaltu
ekki standa þannig, heldur ganga beint
inn og segja mjer frjettir að vestan’.
,En’ sagði haun og hálfstamaði á orð
unum, ,þú voizt að jeg vil engan ógahg.
En þarna í húsinu er einhver, sem jeg á
bágt með að þola nærri mjer. ITann á
góða eign, en kann ekki að meta hana.
Hann spilar dt öllum peningum þinum
og er aldrei heima. Þú varzt gift góð-
um manni í Illinais, sem bæðl virti þig
ogelskaði. Og hvað það var, sem kom
þjer til að fara til og glftast þessum ó-
kunnuga manni, skll jeg aldrei, þar sem
þú gazt gengið í valií í öllu lllinoisríki’.
,Oengið í valið, að því er snertir Sal-
ómon Grace, sjerstaklega, já. En þú
gleymir því, að jeg sjálf er hjer ókunn-
ug. Jeg tilheyri ekki þínu ríki’.
,8vo er það, en þaö er fyrir yfirsjón
við stjómarskrársmíðiðl’
,Ástæðan til þess’ hjelt hún áfram,
,að biðlar, sem hafa fengið nei, eru stund
um óvelkomnlr gestir, er sú, að þeim
hættir við að hallmæla manninum, sem
við erum giftar. Og níu af hverjum tíu
níða hann niður, þegar hann heyrir ekki
til’
Að gera það, sagði 8alómon, værl í
hæsta máta þrælslegt, og þótti Elísabetu
svo vænt um þá viðurkenningu, að hún
bauð honum að ganga með sjer ofan aö
markaöinum. Hann var yfirkominn og
trúði ekki að henni væri alvara, en hún
hló afi honuin og sýndi honum svo fram
á, að það væri ekkert undravert. ,Held-
urðu’ spuröi hún, ,að jeg vilji’ ekki
i heldur hafa almennilegan karlmann við
liliðina á injer, heldur en að ganga alein
um göturnar? Það er víst stórvægiieg
skynsemi, sem þú gerir ráð fyrir að
kvennmaðurinn hafil Maðurinn, sem þú
ert heitinn eptir, þekkti kvennfólk að
vonum beturl Honum var heldur ekki
þakkandi, þar sem hann haföl 600 konur,
vesalings maöurinni’
,Jeg vildi gefa allar hans fyrir rnína
einal’
.Salóinonl’ sagði hún og ljest verða
reiö. ,Skjallið er banvænt, svo viö skul-
um koma. Jeg stend ekki kyrtil að láta
eitra migi’ Og svo gengu þau af stað,
og Elíaabet var lengi á reiki um bæinn
eptir að Salómon skildi við hana,
*
Sara gekk og gekk aptur á bak og
áfram um öll stræti nærliggjandi bryggj-
unum. Lucy var hin glaðasta, hafði
augun á öllu og orð á öllu, það svo að
móðir hennar þótti nóg um málteðið,
þaugaö til hún svengdist. Sara hafði
ekki á sjer nema einn lítinn silfurpening,
og fyrir hann keyj>ti hún sætabrauðkök-
ur handa Lucy, en sjálf hafði hún enga
lyst á aö borða.
Dagurinn var liðinn og komiö myrk-
ur, neina par sem strætin voru uppljóm--
uð meö ljósnm, og eu var Mansell ófund-
inn. Sárfætt og göngumóð, með sollið
hjarta og særðar tilfinuiugar, dró Sara sig
áfram, þó uppgetin væri, fram og aptur
eptir steiiistrætimuni. Ilvaö háfði liún
til unnið að vera þannig yfirgefin’hvað
eptir annað, aö vera þnnnig yfirgefin af
þeim sem liún treysti bezt? Þannig
spurði hún sjálfa sig, því hún sá ekki al-
sterku iiendina, er studdi hana og beindi
j henni áhina rjettu biaut. Uni síðir, þeg-
| ar máttur henuar virtist þrotinn, stanz-
! aði liún uin stund, og aí því Lucy einwar
! við hendina, fór tiún að klaga ytir lífs-
j kjörum sínum fyrir lieniii. tl>að lýsir
kscringarleysi og illniensku að skilja mig
þannig eptir, þar sem jeg er ókunnug,
sagði liúu. ,(>ví tók liann okkur ekki
með sjer, tll aö leita uppi herbergi? Ó,
Lucy! Jegersvo óttaslegin!’ Lucy, þó
ung væri, vorkenndi mömmu sinni og
stakk upp á að hún settist niður á dyra-
þrep hússins er þær stóðu lijá. Söru
þótti tillagan góð, og settist því niöur, en
ekki sagði hún meira við Lucy. Hugsan
ir hennar voru ekki þær, er hún \ildi op-
inbera. Mansell liafði litið svo vesal-
lega út, svo hann hafði að líkindum að
gömlum vana farið á fund Bakkusar til
að hressn sig, og þá var allt úti. Eptir að
hafa verið án liaua svo lengi, eins og
hannr liafði sagt henni, var ekki viö öðru
að búast en fvamUaldandi drykkjnskap,
ef liaun væri byrjaður aptur. Útlitið var
ekki glæsilegt eptir byrjuniuni aö dæina,
og hún alein í ókunnu landi. Ef haun
iieföi íarið að drekka, yrði liann eflaust
rændur penlngunum, en vel var það, að
hiín saumaði þá í vesti hans. Nú flang
henni í liug aðvöruu Debóru og Pinders!
Því hafði hún sleppt peningunum? Á
meöan hún hjelt þeim, hjelt hún manniu-
um tóstum. Það fór um hana hrollur,
en hún hratt þessafi hugsun frá sjer sem
óveröugri, þrælslegri, og skammaðist aía
fyrir að hugsa þannig eitt augnablik. Ba
svipur hennar lýsti þó hugrenningunua*
svo greinilega, að Lucy, þó óskír værf
birtan, sá breytinguna, og segir þvi hisp-
urslaust og án þess aðslelkja utan af þrí:
(Mamma! Hann er vondur maðuri’
,Nei, nei, barn mitti Hann er
góður maður, og hann er faðir þlnni’
Svaraði Sara, sem ofbauð hvað Lucy
sagði.
,En þá elska feðurnlr okkur ekki
eins og frændurnir gera!" sagöl Lucjr.
„Joseph frændi hefði aldrei sklllð okk-
ur eptir svona. Jeg vildi jeg hefði
ekki farið með þjer hingaði’.
Sara svaraði engu, en stundi þung-
an, og ruggaði sjer þegjandi í sætinu.
í þessu kom húsráðandinn—Elízabet
Haynes— heim til kvöldveröar og faan
þessa gesti á dyraþrepi sínu. Hú*
hjelt fyrst að þær væru betlarar, en sá
strax að það var langt frá. Svtpur
þeirra lýsti allt öðrum kringumstæð-
um, klæðnaðurinn vandaöur og þrifa-
legur, og gull og p«*rlubúningur i eyr-
um og um háls litlu stúlkunnar, er
staröl á húsfreyju öldungis hissa. Húa
spurði því Söru þægilega hvaö gengi atS,
hvert pær væru lúnar. Sara leit þá upp í
fyrsta skipti og svaraði mæðilega að hdn
ætti bágt, hefði týnt mannl smum.
fHvaðI Er hann dáinn’?
,Nei, það gefur guð að ekki er. Við
skildnm i dag á bryggjunni. Hann fór
aö leita okkur að samastað, en kom ekkl
aptur. Jeg veit ekkl hvað jeg á að
hugsa eða gera’.
,Þaö er bágt’ svaraði Elísabet. ,Og
þú ókunnug í bænuin. Og það er oröiö
of framorðið fyrir barnið að vera úti’.
Sara þakkaði henni með augunum
fyrir hugsunarsemina. og dró svo Lucy
aö barmi sínum, til að vernda hana fyrir
kvöldkulinn, og hverskyns hættu. Elíaa-
bet virti þær báðar fyrir sjer, og þess bet-
ur sem hún athugaði svip þeirra, þeas
betnr geðjaðist henni að þeim. Býður
hún þeim svo inn til að hvíla sig og
verma, og sjá svo hverju fram vlndi.
Sara varð fegin og þáði boðlö með
þakklæti, og fór svo inn í húsið. Elíaa-
bet leiddi pær gegnum það og inn i stórt
herbergi í því aptanveröu, par sem van
allskonar samsteypa af htismunum, en
allt lýsti þœgindum. Þar var kringlótt
borö á miðju gólfi með hvítum dúk og
stólum umhverfis, rúm með frönsku lagi
—með bogmynduðum járngrindum yfir,
er klæddar voru með hvítum, fínum blæ-
um—, fatakista, nokkurskonar skápur
fyrir leirt.au, stór, eu bníkaður þwginda
stóll o. fl.
_Tskið þið nú af ykknr liúfurnar og
geriö þið ykkur heimakomiiar’, sagði
Elísabet þægilega og hvíslaði sainstundis
einhverju að þjónustustúlkunni Milli-
cent. Svo tók hún bolla og undirskálar
úr skápnum, þurknði þaö sjálf og setti á
borðið, og hjel* jafnframt upjii óslitnu
samtali við Böru.
Sjerþótti ráöskonunnar gerir fljótt
vart viö sig, ef ástæöa er til aö ætla aö
jafningi í þeirri grein sje í nánd. fvss
vegna, af því Sara hafði útlit fyrir að
liafa átt með sig sjálf, segir Elísabet vid
hann, að hún megi ekki dæma um hús-
liirðingu eptir þessu herbergi, hennar
eigin herbergi sjeu ekki illa til þrifa, en
að liún leigi herbergi, og að núná sje
húsiö svofullt um nætur ða hún verði að
huoða húsmununum í hvern kima. Það
geri líka lítið, hvernig útlit hússins sje,
þegar msðurinn sinn sje ekki heima. Á
þessa ræðu hlustaði Lucy meö mestu
eptirtekt, og segir svo móður sinni þær
fregnir, aö þessi unglingsstúlka sje gipt.
tHeyrum blessað barnið!’ sagði Elísa
bet. tJeg sem er tvígipt! Fyrri maður-
iun minn var Ulinois-maður—indælis-
maður. Seinni maðurinn aptur er Eng-
lendíngur, en jeg get ekki áýnt þjer
hann. Hann er á Enalandi núna að sækja
arf, og þaö útheimtir æfinlega æði tíma’.
tMeð leyfi að spyrja: Ertu fædd og
uppalin í New York?’ spurði Sara, er
Elísabet renndi teinu í bollana. Elisabet
brosti og kvað nei viö, en spurði Söru
jafusnemma aö sömu spurningunni, en
svarar hennl sjálf: tViötöluin báðarsveit-
mál á Englandi og það svo greinilega,
að ekki verður misskilið. Jeg segi þjer
satt, að pú laukst ekki fyr upp munnin-
um en jeg heyröi að þú varst ensk eins
og jeg. Og jeg skildi ekkert furða mig,
ef við báðar værum úr sama hjeraðinu.
Jeg er frá Wiltshire’. (Framhald).