Heimskringla - 26.09.1889, Blaðsíða 3

I
s. frv., sem f>eir f>ykjast fullnuma í,
en gætum f>ess að f>eir fá líka bók-
legar æfingar í f>ví, sem tilheyrir
námi f>eirra. Skólinn gæti einnig
átt verk námsmeyja f>ó pau að ein-
hverju leyti stæðu í tilbúningi á
klæðnaði. Námssveinar hljóta að
kosta nokkru fje til að laga föt sín
og ætti skólinn að geta notið peirra
peninga. Við óvandaða tógvinnu
ætlumst vjer ekki til að námsmeyj-
ar sjeu látnar sitja, f>ví bæði kunna
f>ær að líkindum eitthvað til p>ess og
svo ber sú vinna fremur lítinn arð.
Hjer parf auðvitað góða ker.nslu
konu og gæti f>að ef til vill verið
bústýra, en hún hlyti f>á að vera full-
komnari til verka og hafa hærra
kaup. Ef skólastjóri getur kennt
4;—5 st. á dag og stjórnað búinu
með aðstoð námssveina, pannig ætti
og bústýra að geta kennt náins-
meyjum pað, sem f>ær purfa að læra
1 verklegu tilliti og haft á hendi
innanbæjarstjórn með aðstoð peirra.
Eins og námssveinar taka hlutdeild
í fjárhirðing, sjá um heygjöf á kúm,
semja mjólkur- og fóðurtöflur, gjöra
vérkaskiptitöflur, hafa verkstjórn á
hendi með umsjón yfir jarðyrkju-
verkfærum og áhöldum, þannig ætl-
umst vjer og til að námsmeyjar læri
að semja hagfræðisleg reikninga- og
töfluform yfir ýmislegt, sem pær
hafa hönd yfir, og að f>ær hefðu til
skiptis umsjón yfir matreiðslu f>jón-
ustu o. s. frv.eins og áður er getið.
Við burtfararpróf fengju pær svo
einkunnir fyrir bóklega og verklega
kunnáttu, og sjerstakar einkunnir
fyrir iðn og hegðun, sem allt væri
nákvæmlega tilgreint með burtfar-
arskýrteini undirskrifuðu af kennur-
urn og prófdómendum.
Fyrirkomulag pað, sem hjer hefir
verið bent á er hugsað með f>ví
augnamiði að kostnaðarauki verði,
sem minnstur, en verði J>ó að not-
um. En ef f>að pykir ógjörningur
að piltar og stúlkur taki kennslu i
sömu deild, J>á er ekki framar um
f>að að ræða, en f>að mætti samt
sem áður hugsa að stúlkur fengju
kennslu við búnaðarskóla með f>ví
fyrirkomulagi, sem tíminn og kring-
umstæðurnar sýndu að bezt ætti við
Og pað, sem vjer álitum gott við.
pað er petta:
Með pví stunduðu fleiri nám við
skólann, og pekkingin breiddist par
af leiðandi fljótar út meðal alpýðu.
Fjelausar stúlkur ættu kost á áð
afla sjer menntunar, sem pær annars
færu á mis við.
í stað f>ess, sem ýmsir óttast fyrir
að af pví fæddist ósiðsamlegt fram-
ferði við skólann, álítum vTjer að pað
vrði pvert á móti til að leiða göf-
ugri hugsunarhátt inn í heimilislífið.
Námsmeyjar, sem ættu von á að fá
vitnisburð fyrir siðferði, myndu
vanda framferði sitt öllu betur en
ef pær væru sljettar vinnukonur.
E>að mætti einnig búast við að pilt-
ar kæmu kurteyslegar fram i heim-
ilisumgengni, ef á aðra hlið væru
menntaðar og siðprúðar stúlkur, og
pá yrði skólinn fyrst fyrirmynd í
raun og sannleika. Sameiginleg
hluttekning karla og kvenna í mennt-
un myndi vekja hjá hverjum flokkn-
um fyrir sig ogbáðum sameiginlega:
fegurðartilfinning gagnvart sjálfum
sjer, velferðartilfinning gagnvart
-jálfum sjer og sinni f>jóð, og á
pann hátt leiða menningarinnar og
siðgæðisins lýsandi og vermandi sól-
arljós inn í hvert einasta heimili,
Þannig skoðum vjer ávöxt mennt-
un. arinnar.
KVEÐJUSENDING FRÁ FRÓNI.
Hvað er svo glatt sem CTÓðra vina
fúndr”?
Ið góða skáldið fyrrum sauna vann.
Ilvað er svo þungt sem bönd pau
bresti sundr,
Er binda sönnum kærleik inann við
mann?
Því, eins er pá og öll sú bvgging
. hrynji,
Sem óska draumar lífsins vefast af,
Og því ereins og ýmsa stórum kynji
Á öflum peim, erdraga oss vestr haf.
Vjer sjáum f>ó, hvert tákn vors tíma
stefna
Og trihan f>vl að andi vor sje frjáls.
Hvl dylst oss þái hvað eitt er hjer til
efna,
Það eitt, að draga fjötrvoru til báls;
Því fjötr sá, sem hefr heft oss lengi,
Er harðráð stjórn og ónáttárubönd.
Og er f>á kyn f>ó fýsi frjálsa drengi,
Að freistagæfu’ I auðsæl Vestrlönd?
Þú litla sveit, svo frjáls og föst I
anda!
Er fluttir f>ig um set á betri stað.
Var gullvægt spor—pví ltnjótið
heilir handa!”
Og hverja af yðr skyldi yðra f>að?
En pó er betra’ í brjóstum heima-
pjóðar,
Að bautastein pú hefr reistann pjer,
Því oft f>jer rjettið rausnarhendr
góðar
Og ráðið oss til f>ess, er betr fer.
Og því er spáð, að börn vor síðar
sanni,
Að synir vorir fyrir vestan haf,
Þeirverði f>ar aðmiklu frægri manni
En móðrjörðin fær f>eim skapað af;
Því einmitt þarer lítsins lœrði skóli,
Er laðar hvern á pjóðmenningar-slóð
Og aðeins hvar? Á heimsmenningar
bóli
Mun heill með frelsi dafna hverri
pjóð.
Og f>ví er raunar rjett I alla staði,
Að ráðast I að flytja sig úr stað,
Því eitt jeg veit, að herrann há-
launaði,
H-ann Hákr karlinn leyfir okkr pað.
Jeg veit pað og, pó álmr fíflsku
gjalli
Um eigin pjóð, af boga lygarans,
Að vjer ei flýjum fret úr glamr-karli,
En fyrirlltum skjaldarmerki hans.
En hitt er satt, vjer förum ferða
vorra,
Og flugurit pó skúmr semji góð,
Er engin minkun pjóðar vorT-dTþorra,
En preföld smán i höfundarins sjóð;
Og hvað pjer mælið, roælt pjer aftr
fáið
í mynd og líking sömu’ og gulduð
F>jer>
Þvl eðli mannlegs anda er skylt og
náið,
Að endrgjalda líkt og tilgjört er.
*
* *
En dáð og friðr sje pjer æ I anda
Vor unga pjóð á Vestrálfu lóð!
Vjer óskum pess af hjarta hverjum
landa
Og heill með auði falli I yðar sjóð,
Og frægð og heiðr hlaðist kringum
yðr,
Svo hátt og vltt sem bygð er sjer-
hver storð!
Svo móðir hver og bróðir, faðir, biðr.
Að boði peirra flyt jeg pessi orð.
í júlí 1889.
Ó. J. B.
J.RIT.,
Þinrjtíðindi stór-stúku
Islands, þriðja dr
þing, lialdið í Reykja-
vík 25, 21 og 28. maí 1889", eru út komin i
ísafoldar prentsmiðju, 24 bls. í 8 bl. broti,
og kosta 50 aura. Fást hjá St.-Rit. Magn-
úsi Zakaríassyni, Reykjavík.
Af skýrslam framvísuðum á pinginu
sjezt að 1. febúar 1889 voru alls 17 Good-
Templarastúkur á ísiandi, par af 4 ung-
lingastúkur. Fjelaga-talið var þá alls
1,402, þar af I unglingastúkum 406, haf ði
áárinu aukizt um 146 af hundraði. Á ár-
inu hafði fjelaga lala fulloríinna aukizt
um 50 af huudraiSi.
HANDAN YFIR HAFIÐ.
Jeg hef œtlað mjer srSan jeg kom
hingað i vor, að senda (íHkr.” nokkrar
línur um ferð mína og ýmislegt, sem við
hefur borið á henni. En eins og hinar
ófrjálsu meyjar, hef jeg látið daginn líða
ónotaSann hjá, svo þegar nóttin kemur
og enginn fær erflðað, tek jeg að knýja
á náðardyr liinna forsjálu, þ. e.: að reyna
aiS bæta upp hina mörgu misstu daga á
fáum mínútum,—því nú er jeg á sjóleið
•norður á Skagaströnd til systur minnar,
og lendi þar innan skamms—, og ávextir
þessara fáu augnablika verða línur þessar.
Og fyrst og frernst eiga þær að fœra vin-
um inínum og kunningjum vestan hafs
kæra kveðju.
Bók mín—Eldny—er komin á gang
—þa-5 er ati segja 10—12 arkir af henni—
og verður hún að líkindum um eðayfir
40 arkir að stærð. Er það mun meira
en jeg hafði tilætlazt, enda verSur hún
mjer talsvert kostbær. Jeg vonast til að
geta sent hana með síðustu fer«um I
haust, og vona jeg einnig að vinir mínir
vestra veiti henni eins góðfúslega við-
töku og væri jeg þar sjálf vi-5 hendina til
að rjetta hverjum einum sitt eiutak, því
í sannleika verð jeg andlega nálœg.
Meira leyfir tíminn mjer ekki að ræða
um þetta efni. En, kæru iandar! það er
annað sem jeg vildi minnast á.
Um borð á Thyra er skáldift Matthías
Jochumson og hef jeg verið að skemmta
mjer við að tala við þann mikla merkis-
mann, sem, þrátt fyrir margvísleg lifs að-
köst, hefur heppnazt að halda hjarta sínu
vi5kvæmu fyrir eymdum líðandi með-
bræðra—það hef jeg sjeð á þessari'ferð—
og þakklátu hjarta við skaparann fyrir
hvern meðlætisblæ, sem hin margvíslegu
atvik lífsins færa með sjer. í stuttu
máli, honum hefur heppnazt a5 halda
eptir hinu háleita og fagra, en sem niarg-
ir yngri og minna mæddir ekki skeyta um
að gera. „Lýður”, hi5 litla blað hans, á
nú að hætta að koma út eptir næsta nýár.
Það ermjögslæmt, ef svo vertSur, því, er
ekki blað hans frjálslynt og gott? Auk
þess eru hin meistaralegu ljóð hans svo
samgróin hjarta íslenzku þjóðarinnar, að
höfundur þeirra á sannarlega þakkláta
viðurkenningu skilið, eins vel þeirrar
ameríkönsku íslenzku þjóðar, eins og
þjóðarinnar hjer á íslandi sjálfu. Og
skáldum og andans mönnum verður a5
hjálpa í lifanda líti. Eptir dauíann þurfa
þeir engrar hjálpar »>e5, og ekki einu
sinni þeirrar mikiu æru að nafni þeirra
sje haidi'S a lopti,—því þá er tíminn og
hjegóminn liðin uudir lok.
Eptir sögn er hagur sjera Matliasar
sá, að hann er ekki öfundsverður, þó
ekki sje maðurinn sorglegur á svipinn.
„Hvort bíður vor vegur bjartur eða ó-
greiður,
að berast vel er lífsins stærsti heiður”,
sagði jeg einu sinni. Hann hugsar víst
eins. En, kæru landar! Jeg ávarpa
ykkur í iníuu eigin nafni, og bið ykkur
drengskapar ykkar vegna að rjetta þess-
um afbragðsmanni lijálparhöud, áður en
liann fellur S valinn fyrlr örlög fram.
Útvegið honnm í svip svo sem 200 nýja
kaupecdur að blaði hans, sem borgu5u
það fyrir fram svo sem 2—3 kr. (eða $1).
Þið hafið gert annað eins og þetta, landar
góðir, og getið gert það enn.
Jeg tileinka einkanlega hinu göfuga
íslenzka kvennfólki í Winnipeg línur
þessar, og bið þær a5 gera fljótlega eitt-
hvað I þessu efni. Það er líka verðugt,
því hver hefur kveðið betur um kvenu-
fólkið og upphafið það rneira enn hann?
„Fósturlandsins Freyja” o. s. frv. Er
það ekki fagurt? Og margt fleira eptir
það skáld mætti tiU'æra. Systur mínar í
Ameríku! Sendio honum nú bautastein
þann I lifanda líti, sem hann hefur svo
dyggilega verðskuldað.
Yðar
T. Þ. Holm.
[Um bor5 á Thyra, út af Húnaflóa
í ágústmánuði 1889].
D E M Ó K R A T A - R Ö D D
er f>að sannarlega sem lætur til sín
heyra í 16. nr. A. VI. árg. uFjallk.”
Blaðið segir greinina senda frá
Bankaríkjum, og af f>ví deinókratar
eru allmargir meðal ísl. í Dakota,
og af f>ví hinar fyrstu ríkisstjórnar-
kosningar I Dakota eru nálægar,
álítum vjer ekki nema sanngjarnt að
f>eir af ísl. demókrötum, sem máske
ekki lesa uFjallk.”, fái að sjá hvað
einhver þeirra á meðal (?) hefur að
segja um deiluefni flokkanna.
Greinin er sem fylgir:
„Nýlega eru mikil kosningasvik upp
k >min í St. Louis, Missouri. Þjóðveldis-
menn (rep.) fluttu þangað sæg af svert-
ingjum úr öðrum ríkjum og ljetu þá
gœiða atkvæði,—ekki einu sinni, heldr
sex sinnum. Auk þess ljetu þeir flækinga
og dauða menn hundruðum saman kjósa
og gáfu stórhópum borgararjett móti iög-
um, og jafnframt gengu meinsæri úr öll-
um skoríum. 2000 sviknafna fundust á
kjörskránum og seðlakassarnir voru alla-
vegasviknir. Aðaldeilan milli þjóðveldis
(rep.) og lyðveldismanna (dem.) er nú út
af verndartollunum, sem liggja á allri
verslun lauds. Þjóðveldismenn lögðu
hann á fyrir nærfelt 30 árum, og nemr
hann 47% a5 meðaltali á öllurn tolluðum
vörum, ends er hann talinn 1000 milj. d. á
ári, og leggi 200 doll. gjald á hvern með-
albónda (þar fyrir utan eru ýms önnur
gjöld). Þjóðveldismenn segja tollinn ó-
missandi til uð vernda innlendan iðnað
fyrir útlendri keppni, en arðrinn af hon-
um rennr mestmegnis í vasa auðmanna.
<4 af tollinum er talið að lendi I ríkisfjár-
hirzlunni, og er af þeim hluta greiddr
allr stjórnarkostnaðr sambandsins, enn
ár!egr afgangr svo mikill að horfir til
vandræða,—hinir flmm sjöttu renna í vasa
verksmiðjueigenda og einkaleyfismanna,
sem fjölga árlega, vita varla tölu miljóna
sinna, og geta spent gullgrelpum allt
landið, borið fje í allar kosningar og
múta5 þingmönnum. Þessi toll-lög hafa
mjög dregið fje úr höndum bænda; 1860
var helmingr þjóðarinuar bændr og áttu
hálfan auð landsins; 1880 vóru bændr enn
helmingr þjóðar, en áttu a5 eins auðs-
ins. Toll-lögin hafa og hnekt stórkosÞ
lega siglingum Bandamanna. Fyrir 1860
fluttu þeir sjálflr 92)4% af verslun sinni
vi5 aðrar þjóðir, enn 1884 var það að eins
17%, og hefrstöðugt minkað síðan. Þetta
kemr af því, að lögin banna öllum skip-
um, sem eigi eru smíðu5 innanlands og
að öllu leyti eign innlendra, að sigla
undir verslunarflaggi ríkjanna, enn leggja
feikna-toll á allt skipasmíðaefni. Svo
þnngr tollr er líka á öllum efnum til járn-
brautarlagningar, að hver brautarmíla er
3000 d. dýrari í Bandar. enn ICanada:
sem aftr kemr ni5r á flutningnum. Auð-
mannavaldið me5 verndartollinum o. fl.
kostar Bandaríkin miklu meira enn pó
hvert ríkið fyrir sig hefði konunglega
fjölskyldu fyrir að sjá. Það er nú mark
og mið lýðvaldsmanna (demókrata), að
hrinda þessum ókjörum af þjóðinni”.
VLADIMIR AIUILISTI.
Eptir
ALFRED ROCHEFORT.
(Eggert Jóhannsson þýddi).
Hinn stutti dagur var nærri li5inn.
Þó kl. væri að eins 3)4 e. h. voru verzlun-
armennirnir farnir að kveikja, í búðar-
gluggunum. Hin hallalausu stræti, úm-
girt af háum, flatreptum stórhýsum voru
æði drungaleg og uinfarendurnir, í síð-
um kuflum með margfalda trefla um
hálsinn og loðhettur dregnar niður fyrir
eyru, lýstu ekki minnstu gleði. Þa5
hvíldi drungalegur svipur yfir öllu í
liálf-rökrinu, er Yladimir gekk inn I
hlýtt og snoturt hús fá skref frá vetrar-
höllinni, afhenti snyrtilegri þjónustukonu
nafnspjald sitt og kvaðst vilja hafa tal af
ungfrú Radowsky. Hann var leiddur
innT snotra dagstofu me5 þægindastólum
og legubekkjum hvervetna. Steinkola-
eldur brann í arninum og skrautlegur
ljósahjálmur lýsti upp salinn, en myndir
af keisaranum, föður hans Nikulási, og
fleirum af keisaraættinni, hjengu áveggj-
unum. Hann hafði skamma stund setið
þegar hann heyrði skrjáfa í kvennkjól
fyrir aptan sig. Hann leit við og sá unga
konu á tvitugsaldri, smávaxna og mefl
barnslegum svip og yfirlit, er lýsti þó
járnslegnum ásetningi, einkum I dökk-
mórauðum augum.
Jvondu sæll, professor Ruloff! Jeg
bjóst við að sjá þig I dag! Hvernig líð-
ur þjer?’ Þetta sagði hún lágt og þægi-
lega, en gat þó ekki dulið að röddin var
hin sama og (Hjartadrotningarinnar’ á
fundinum kvölaið á undan. Eu röddina
átti ungfrú Helen Radowsky, er kenndi
þýzku börnum og rettingjum keisarans.
Eptir a5 hafa talað um hitt og þetta litla
stund, og fengift vi»su fyrir að enginn
heyrði til þeirra, spurði Vladimlr:
,Hefurðu lesi5 ,stjórnartí5indin’ í dag’?
.Hvaða grein áttu við’?
,Þá er snertir Gallitzin prinz’.
,JáP
,Og trúirðu enn að hann verði eptir-
maður Ghourkos’?
,Yíst geri jeg það’!
,Það geri jeg þá ekki!’
-lafnvel keisarinn getur ekki bannað
mönnum að hafa ólikar skoðanir!’ Og
Helena hlóg.
En Yladimir lijelt áfram og ljet sem
hann heyrði ekki: ,Jeg get ekki trúað
því. Gallitzin er ekki enn sá maður, að
gera nokkuð það, sem ekki er heiðarlegt
og hverjum góðum dreng sæmaudi.
Hann er kominn af ættlegg sem frægur er
fyrir drenglyndi’.
.Bíddu við Yladimir Ruloff! Jeg hef
enga löngun til að hindra þig frá að opin-
bera hugrenningar þínar—hamingjan veit
þú hefur ástæðu—en jeg er ófáauleg til
að leyfa þjer a5 lesa upp fvrir mjer sögu
Gallitzinættarinnar. Veiztu a5 jeg er
fædd IPóllandi’? Og hún laut áfram og
horfði á hann með tindrandi augum.
,Nafn þitt virðist benda á póllenzi an
uppruna’, svaraði Ylaðimir.
,Og a5 rjettu. Til ársius 1832 var
R;idowsky-ættin eins tignuð á Póllandi
eius og var Ruloffs-ættin í Rússlaudi
þangað til fyrir einu ári síðau. Afl minn
barðist gegn skiptingu rikisius og fjell
með hinum ódauðlega Radzivil. Faðir
minnbar í hjarta sínu von um endurreisn
og fre’.si þjóðarinnar. Honum var leyft
að halda eignum og völdum feðra siuna
til þess 1832, að ávaxtalaus uppreist átti
sjer stað. Þá var það, að Gallitzinn prinz
—faðir þessa nýja njósnara keisarans—
var sendur til Póllauds. Haun tók föíur
minn og kastaði í fangelsi, og þar var
honum haldií í 22 ár, til þess Alexander
keisari tók vi5 völdum og vildi ávinna
sjer hrós me5 því að höggva ánauðar-
hlekkina af einstöku mönnum. árií 1855.
Faðir minn fjekk iausu, þá orðinn gamall,
en eignir hans gerðar upptakar og
familía hans eyfSilögð. Hann flutti til
Loudon, og giptist franskri konu, og dróg
fram lííið i 10 ár með því a5 kenna ýms
tungumál. Móðir mín dó fyrir þremur
árum síðan, og þá strax fór jeg liingað, og
náði um síðir þeirri stöðu, sem jeg held
nú. Það er auðskilið að jeg ann keisara-
ættinni, að jeg ann hlnni tignuðu heiðar-
legu Gallitzin-ætt! En í nótt dreymdi
mig að Galitzin fjell fyrir stingjarni í
kvennmannshendi áður en hann hafði
verið sólarhring í embættinn! Væri það
ekki hræðilegt, ef draumurinn rættist?’
,Hræðilegt væri það víst. En þetta
er að eins draumur. Það er skrítið, að I
aótt er leið dreymdi mig hann líka. Mjer
FÓtti hann hafa útvegað föður mínum
frelsið aptur, og var jeg svo glaður að
jeg gekk honum á hönd með lífi og sál!’
svaraði Yiadimir.
,Allir draumar eru heimskulegir’,
sagði Helena og hló. En þiun er þó enn
heimskulegri en minn!’
í þessu kom vinnukonan með nafn-
spjaid annars komumanns. En I því
Vlaðimir reis á fætur til að fara hvíslaði
hann að henni: ,Leyfðu mjer að heim-
sækja þig kl. 10 í kvöld’.
,Ómögulegt!’
,Því er það ómögulegt’?
,Því, að þá er ákvarðað a5 jeg hitti
Gallitzin prinz að máli’. Hún hnegði sig,
og Vladimir gekk burtu.
Eptir að hafa dvalið kl.stundí ,Ame-
ríku-búðinni’, eins og stórt verzlunarhús
við ,Stórsiðu-strætið’ var kailað, gekk
Yladimir yfirá hið skrautlegasta af öli-
urn Evrópu-borgarstrætum: Kevskoi Pro-
speet. Nú eins og endra nær var þetta
fagra og breiða stræti alveg fullt af
skrautbúnum og selspikuðum gæðingum,
er ekkirjeðu sjer fyrir fjöri, en til beggja
hauda voru hallir aðals-mannanna upp-
lýstar með marglitum ijósum. Hann
nam staðar nálægt takmörkum þess hluta
strætisins, er kallaður er Sjóflotadeildin
hin ,önnur’, hjástórhýsi einuen ólíku hin-
um að því leyti, að þar var ekkert ljós nje
líf a5 sjá, nema hvað dimma birtu lagði
gegnum litað gler I bogamynduðura
glugga yfir stórum og breiðum dyrum.
Vladimir hringdi dyrabjöllunni og kom
Ruryk til dyra.
,Er prinzinn inni?’ spurði Vladimir.
,■Hershöfðinginn, Gallitzin prinz, bíð-
ur þín’, svaraðj Ruryk, sem ekki vildi láta
draga af titlunum. Og svo fór hann fyrir
Vladimir inn og upp stiga. Þar mætti
prinzinn honum, er heilsaði honum mjög
vingjarnlega og leiddi hann svo inn í ve
búið herbergi, er I þetta sinn var hvor-
tveggja I senn, hergagnabúr ogdagstofa.
Fyrst spurði prinzinn eptir líðan
þeirra mæðgna, og roðinn sem flögraði
yflr hinar veðurteknu kinnar hans þegar
hann nefndi Elízabet á nafn sýndi gjörla
að hann bar til hennar hlýrri hug en blátt
áfram vinátta framleiðir.
,Jeg sá ,stjórnartiðindin’ í dag og jeg
óska þjer til hamingju á þessu nýja og
hærra herþjónustu stigi’ sagði Vladimir.
,Það er held jeg ekki óverðskuldað.
En hvað heldurðu um það, að jeg er kjör-
inn til .... Prinzinn þagnaði, en Vladimir
bætti við:
,Til að gegna þeim skyldum er Ghour-
ko hafði?’
,Eitthvað í þá átt’, sagði Gallitzin og
roðuaði. ,Mjer er þa« kuunugt, að þú
hefur ekki ástæðu til að uuua þeim
manni, nje heldur hef jeg löngun til að
gegna hans starfi. En mjer hefur komið
í liug, að jeg gæti máske hagnýtt mjer
stöðuna til þess á einn eða annan hátt að
i æta kjör hinna óánægðu, án þess að van-
rækja skyldu mína gegn ríkinu og keis-
aranum’.
,Jeg vildi þjer tækist það-, svaraði
Vladimir, niíursokkinn í eigin hugsanir.
,.Jeg hef hugsað mjer’ hjelt Gallitziu
áfram, ,að hafa mál föður þíns tekið
fyrir og rannsakað á ný og það undir
eins. Staða míu gefur mjer vald til
þessa og þvilíks, og jeg má fulivissa þig
um, að það var eina ástæðan til þess að
jeg tók boðinu’.
,Guð blessi þig!’ sagði Vladimir og
hnegði sig hrærður um leið og hann tók
hönd vinar sín>.
I þessu kom Ruryk í dyrnar og sagði
kvöldverð tilbúinn. Máltíðin var eins
einföld og hermanna máltíð á vígvelli—I
raun og veru einfaldari, því ekkert vín
var á borðinu. AS máltíðinni lokinni
fóru þeir iun í dagstofuna aptur og ræddu
einkum um viíreisn Ruloffs greifa og
lögðu ráð sín saman um meðhöndlun
málsins. Svo viss var Gallitzin um aö
allt mundi vel gauga, að hann vildi eudi-
lega lána Vladimir 1000 gull-rúbla. kvað
greifann fúsan á að endurgjalda þá hjálp
með rífleeum vöxtum og þa6 innan árs.
Þannigræddu þeirtil þess klukkur borg-
arinnar liringdu 10. o>: I því liringdi
klukka innanhúss og Ruryk gekk inn
með nafnspjald og afhenti prinzinum.
Jec verð aðbi5já þiga5 afsaka mig
Vladimir’, sagði ]>rinzinn, eptir a5 hafa
lesið oafuið. ,Jec hef lofak að hitta
kvennmann, einmitt á þessum tíma. Hún
hefur mikilsvarðaudi levndarmál að
kunncera og þess vegna" lofa5i jeg að
veita henni vfðtal’.
Ivvennmaður? í guíSsbænum farðu
ekkí á fund hennar! Gerðu það fyrir
mig. Það er eins víst samsæri! Lofa5u
mjér í það minnsta að fara með þjer’,
sagði Vladimir, ogrjetti út hendina til
að ná I prinzinn, eins og vildi liann halda
honum ai>tur.
En prinzinn heyrði ekki, annars
hefði hann sjálfsagt stanzað. Vladimir
sáhann hverfa og heyrði hann ganga of-
an stigann. Hann rak upp hljoð og
hljóp á eptir honum. (Framh.).