Heimskringla - 03.10.1889, Blaðsíða 3

og Manitoba jabnbrautin.
—HIN—
eina Diini-Car-tat til siíars.
Framúrskarandi Pullinan-svefnvaanar,
afbragðs Dining-Cars, óviðjafnanlegur
viðurgerningur.
far-brjef
—FÁST—
til allra staía muan anstnr-Canada,
til British Columbia, og allra staða í
Bandaríkjum. Lestir pessararar brautar
eiga aðgang að öllum sameinutium
vagnstöðvum (TJuiofi Devots).
Farbrjef fást og til alllra staða eystra
yfik storyötxiy
metS stórum niðursettu verði.
Allur flutningur til staða í Canada
merktur „í ábyrgtS”, svo menu komist
hjá toll-prasi á ferðinni.
F.VKOI’l FVHKIU FF SELD
og herbergi á skipum útvegu-S, frá og
til Englands og annara staða í Evrópu.
Allar beztu „línurnar” úr að velja.
HBIKGFERDARFARBRJ ef
tll sta-Sa vlð Kyrrahafsströndina fást hve-
nær sem er, og gilda um 6 mánuði.
Frekari upplýsingar gefa umboðsmenn
fjelagsins hvort heldur vill skriflega eða
munnlega.
H. J. BELCH,
f arbrjefa agent - - - 285 Main St. Winnipeg
HE'RBERT SWINFORD?
aðal-agent----- 457 Main St. Winnipeg.
J.M. GRAHAM. aðal-forstöðumaður.
NORTHERN PACIFIC & MANITOBA
J^RNBRAUTIN.
Lestagangsskýrsla í gildi síðan 1. sept.
flutn. nr. 55 dagl. nema sd. fólksl nr. 51 dagl. Central (90th)Meridian Standard Time g fólksl nr. 54 dagl. fltn. nr56 dagl nma sd.
12,15e 11,57 f 11,30 f ll,00f 10,17 f 10,07 f 9,35 f 9,00 f 8,34 f 7,55 f 7,15 f 7,00 f l,40e l,32e l,20e l,07e 12,47e 12,30e 12,10e ll,55f ll,33f ll,05f ll,00f 10,50f 2,25t' 4,40e 4,00e 6,40e 3,40e l,05f 8,00f 4,20f járnbr. stöðv. .Wiunipeg. . Ptage Junct’n .. St. Norbert.. ... Cartier.... k. ... St. Agathe... f. .Silver Plains.. .... Morris.... . ...St. Jean.... . ..Letallier.... f. k. „WestLynne... k. f. f. Pembina k. „Wpg. Junc’t.. „Minneapolis.. ...f. St. Paut k... .... Helena.... . ..Garrison... . ..Spokane... . ..Portland... .. „Tacoma ... 0 3,6 9,4 15.4 23,7 32,6 40.5 46,9 56,1 65,3 68,0 9.25 f 9,35f 9,48f 10,00f 10,17f 10,37 f 10,56f ll,09f ll,33f 12,01e 12,06e 12,15e 8,50e 6,35 f 7,05f 4.00e 6,85e 9,55f 7,00f 6.45f e.m. 4,15 4,31 4,54 5,18 5,51 6.27 6,59 7.27 8,00 8,35 8,50
PORTAGE LA PRAIRIE BRAUTIN.
Mixed Mixd
No. 5 N. 6
dagl. dagl.
nema nema
sd. sd.
9,50 f . .Winnlpeg.. 4,00 f
9,35 f Ptage J unct’n 4,15 f
9 00 f . .Headingly.. 4,51 f
8,36 f „Hors Plains.. 5,16 f
8,10 f . .Gravel Pit.. 5,43 f
7,51 f . ..Eustace... 6,03 f
7,36 1 .. Oakville .. 6,19 f
6,45 f PortLaPrairie 7,15 f
Ath.: Stafirnir f. og k. á wndan og
eptir vagnstötSvaheitunum pýða: fara og
koma. Og stafirnir e og f í töludálkun-
um pýða: eptir miðdag og fyrir mifidag.
Skrautvagnar, stofu og Dúu'/iii-vagnar
fylgja lestunum merktum 51 og 54.
Farpegjar fluttir með öllum almenn-
um vöruflutningslestum.
J. M. Graham, H. Swinford,
a.ðalforstðð umariur. aðalumbod&m.
beinn barnaskapur að ímynda sjer. Það
ætti pá fyrst að fara að telja íslendingum
hjer flest til gildis, ef farið yrði að telja
peim þats til gildis hvernig bæði landslag
og Joptslag væri hjer í Ameríku, eins og
reyndar ritst. (1Lögb.” virKist fuilkomlega
gera.
Ritst. rengir fullkomlega—eins og
reyndar flest annað í grein iniuui—, að'
landar piggi bjer sveitarstyrk. Jeg skal
því fræða hann nú á því og aKra, sem
kynnu aK vera eins fáfróKir um hagi
landa hjer eins og hann, að frá því 1 jan-
úarmán. í vetur er leið og þangað til jeg
ritaði grein mína („L’m efnahag og fram-
farir”) í apríl, beiddu 12 fjölskyldur(?)
um styrk í Pembina County í Dakota, og
munu þser allar hafa fengið einhverjá
úrlausn. Ef ritst. skyldi gera sjer í hug-
arlund, að þetta væri ekki rjett, þá getur
hann spurt herra Jón Jónsson, hjeraðs-
stjórnarmann (County Commissioner) í
Pembina Co., hvort ekki sje rjett frá
skýrt. Hversu margir hafl þegið þenn-
an styrk undanfarin ár þar syðra, er mjer
ekki kunnugt, en ekki er ólíklegt að
hann hafl verið nokkuð svipaKur. Jeg
skal enn fremur geta þess, að jeg var
einu sinni viðstaddur fundarhald síðastl.
vetur í Dakota, þar sem rætt var um ats
safna saman dálítilli peninga upphæð
handa þeim, sem fundurinn áliti einna
fátækastann þar í grendinni. Jeg get
sagt ritst. það fyrir satt, að þaK gekk
mjöglangur tími í að koma sjer saman
um hver meat væri þurfandi fyrir sam-
skotin. Að langur tími gekk til þess aiS
koma sjer saman um þetta atriði kom
auðvitað ekki til af öðru en því, að um
svo marga var að gera þar í grendinni, er
styrktar þurftu meK. Það kom fram á
fundinum, a'5 þaK vœru nokkrir þar í
kring, sem mjög lítiK hefðu haft til að
lifa af það sem af var vetrarins, og jeg
hafði enga ástæðu til að rengja þá, því
jeg hef fulla ástæðu til að halda, að þeir
menn, sem töluðu þetta á fundinum, sjeu
alveg eins miklir merkismenn og (ímerk-
ismennirnir”, sem ritst. átti talitS við forð-
um, að þeim alveg ólöstuðum. Fuudur
þessi var i raun og veru mjög svipaður
því sem hreppsnefndarfundir eru stund-
um heima á íslandi.—Samskotin urðu á
fundi þessum milli 10 og 20 doll.—Rit-
stjóranum (lvex ekki íaugum” þessi styrk-
veiting—þessi fátækt landasinna hjer, þó
honum ((vaxi í augum” engu verra ástand
einstakra sveita á íslandi. Aðalástæða
ritst. fyrir þessari rjettsýni hans, er, ef-
laust sú, aS honum þykir það miklu
meira í munni að vera þurfamaður í
Ameríku en á íslandi. Ritstjóranum
þykir ennfremur ((ástæða til að gleðjast
yflr því, hve lítið þurfl á þessum styrk að
halda”; en ætli það þyrftu ekki nokk-
uð margir ((á þessum styrk að halda”
hjer, til þess ritst. hætti ((að gleðjast yflr
því”, hve fáir þyrftu hans með?
Viðvíkjandi því, að íslendingar í
Winnipeg hafi aldrei ((leitað slíks styrks
nema einusinni örstuttan tíma úr einum
einasta vetri”, get jeg ekki dæmt um af
eigin þekkingu, en eptir því sem jeg
hef heyrt, mun þetta vera nokkuð mikið
orðum aukið, eins og sumt annað hjá
ritstjóranum.
Þá kem jeg nú a« strokumönnunum.
Ritst. álítur það heilaga „skyldu” sína ((að
mótmæla” því að þeir eigi sjer stað, í
það minnsta að þeir nái því ekki aK kall-
ast ((margir”. Jeg vil leyfa mjer að
spyrja ritst. a« því, hva« tala þeirra þuríi
að vera há, til þess að leyfilegt sje að
kalla þá l(marga”? Jeg get a« vísu ekki
sagt tölu þeirra fyrir víst, en eptir því
sem altalað varí Dakota, hefur tala þeirra(
sem álitið era« strokið hafl,or«ið heldur
hærri, en tala þeirra, sem jeg gat um a«
beKið hefðu um fátækra-styrkinn síðast-
liðinn vetur í Dakota. Að tala þessara
manna, sem hjer ræðir um, sje of lágtil
þess aK nota megi um þá orSið: Margir,
get jeg hreint ekki sjeð, og ef að ritst.
vtcri aldrei óorKvarari en þetta í rithætti
sínum, þá mundi hann vafalaust vera
betur þokkaður hjá sumum en hann virð-
ist vera—svo mikið get jeg sagt.
Ritstjórinn talar um að íslendingar
hafi ((orð á sjer fyrir ráúvendni í þessu-
landi—að minnstakosti hjernorðanlanda-
mæranna”. Út af þessu atriði vil jeg leyfa
mjer að benda mönnum á, að þessi stroku-
hugmynd, á meðal íslendinga, hefur ekki,
að því er sjeð verður, haft upptök sín
hjá löndum sunnan ((landamæranna”,
heldur virðist hún, eptir því sem bezt
verður sjeð af ((Framfara” sáluga, fyrst
ryðja sjer til rúms á meðal landa í Nýja
íslandi—„norðan landamærauna”. ((Fram-
fari” skýrir frá því með berum orKum, að
landar í Nýja íslandi, hafi gert fullkomn-
ar tilraunir til þess að komast ((leynilega”
í burtu úr nýlendunni suður yflr landa-
mærin, til þess, eptir því sem blaðiK segir,
að komast hjá að borga stjórnarlánið
góða, sem margir landar þar voru neyddir
til að taka sökum fátæktar. Af þessu
sjest glöggt, að þó að íslendingar hafl
fengið orð á sig, eptir því sem ritst. segir,
fyrir ráðvendni—((a« minnsta kosti hjer
norðan landamæranna”, að þá hafa þeir
einnig, sumir hverjir, fyrir löngu síðan,
reynt að nota þennan innlenda, alþekkta,
ósið—að strjúka frá skuldum, og það ein-
mitt ((hjer norðan landamæranna”.
Sje það nú í alla staði satt og rjett,
sem ritst. segir, a« þessir fyrr-nefndu
„merkismenn” úr Dakota-nýlendunni hafl
sagt sjer, nefnil. þetta: ((Þeir hjeldu þvi
afdráttarlaust fram að Dakota-nýlendan
stæði alls ekki á baki Argyle-nýlend-
unnar”. Og þar sem nú flestum er kunn-
ugt a« Argyle-nýlendan er álitin hin
lang, lang bezta nýlenda íslendinga í
Canada, og svo, ef að Dakota-nýlendan,
ekki burðugri en hún er, stendur ((alls
ekkiábaki Argyle-nýlendunnar”, þd fer
að líta svo út, a« ekki sje allt gull sem
glóir i sumum íslenzku nýlendunum í
Canada. Jeg kemst þvi að þeirri sömu
niðurstöðu sem fyrri, að þar sem að efna-
hagur og þar af leiðandi framfarir eru á
fremur lágu stigi í Dakota-nýlendunni, já,
einmitt i þeirri nýlendu, sem bæði
((merkismennirnir”, ritstjóri ((Lögbergs”
og fl. hafa komið sjer saman um að standi,
ef ekki fremst, þá meiS langfremstu ný-
lendum Islendinga í Ameríku, að þá hafl
jeg gert alveg rjett í því að rita grein
mína eins og jeg ritaði hana; með öðrum
orðum, að þá hafi jeg haft fullkomua á-
stæðu og fuilan rjett til þess að álíta, að
éfnahagur og framfarir stæKu, yfir höfuð
að tala, á lágu stigi í öllum nýlendum ís-
lendinga. Og þar af leiðandi álít jeg, að
jeg hafi ekki gert hinum nýlendunum
neitt rangt til, þó að jeg tæki Dakota-
nýlenduna til fyrirmyndar í þessu efni,
og miðaði svo ástand allra hinna nýlend-
anna við ástaudið í Dakota-nýlendunni.
Seinasta grein ritst. til mín (og „ísa-
foldar”), er naumast sjerstakra svara
verð, en það er farið þeim orðum um
mig þar, að jeg álít þa« þó skyldu mina
að svara henni með nokkrum orðum,
ekki beinlínis sjálfs mín vegna, heldur
vegna skyldfólks míns og kunningja
heima á íslandi og víða, er lítið sem ekk-
ert hafa þekkt til lífskjara minna eða
kringumstæSa sí«an að jeg kom til Ame-
ríku, og þar af leiðandi gætu, ef til vlll,
leiðst útí að trúa ósannindadylgjum ritst.
um mig. Grein þessi er annars, yfir höf-
uð að tala, dálaglegt sýnishorn af því,
hvað ritst. er orðinn leikinn i því, að
sverta og hrakyrða saklausa menn, enda
raunu þeir, sem vita vel hvað sá maður
hefur mest lagt fyrir sig um dagana, og
á hverju hann hefur svo að segja ein-
göngu lifað síKan hann kom til þessa
lánds, alls ekkert undra sig yfir því, þó
ritst. sje orðinn dável ((pennafær maður”
í þá stefnu.
ÞaK lítur annars út fyrir aK ritst.
hafl sárnað fjarskalega mikið, að ritst.
„ísafoldar” skyldi prenta grein mína í
blaði sinu; þó virðist mjer að ritst. ((Lögb.”
taki þaK þóenn sárara, að ritst. „ísafoldar”
skyldi ekki taka greinar hans, sem hann
ritaði móti mjer, í bla'Si'5 líka, og ekki
svo mikið sem einusinni að geta þeirra,
það var svo afleitt. Jeg fyrir mitt leyti,
get ósköp vel vorkennt ritst. ((Lögb.”, þó
honura sárnaði þetta, því það eru fieiri
en ritst. ((Lögb.”, sem fellur það illa,
þegar vel skynsamir menn meta verk hans
a« vettugi. Nú þegar ritst. Lögb.” sjer
að þessu er öllu þannig varið, hugsar
hann að eitthvað verði þó til bragðs að
taka (eptir því sem bezt verður sjeð á
þessari áminnstu grein hans), til þess að
koma í veg fyrir, ef mögulegt væri, að
grein mín yrði álitin heima á íslandi eða
annarsstaðar, sem sönn, rjett og greini-
leg lýsing af högum íslendinga hjer,
hann setur því upp á sig spekingssvip og
segir, aK grein mín sje ((naumast annað
en misskilningur og rugl”,......((að bak
vitS þá grein stóK næstum óskiljanleg
fáfræði um allan hag landa hjer vestra,
að maðurinn var í raun og veru allsendis
ekkert, eða því sem næst, farinn að botna
í lífinu hjer” o. s. frv. Jeg þykist vera
búinn að svara svo ritstjóra-garminum
hjer að framan, að þessi orð hans þurfl
ekki sjerstaks svars viK, enda eru þau svo
hrokaleg, vandræðaleg, að þeim er naum-
ast svarandi.
Ritstjórinn talar um aK löndum hjer
hafi ekki líkað greinin mín vel. Það
getur vel verið aK ritst. liafi hjer eittlivað
rjett fyrir sjer, sjaldan þessu vant, enda
væri það ekkert ónáttúrlegt þó sumum
hverjum, í það minnsta, brygfli i brún, við
að lesa grein, sem sagði og sýndi mönn-
um fram á það, að hjer væri margt, sem
endurbæta þyrfti í búnaðar aðferð þeirra
og fleiru. Yíð að lesa grein, sem hlífð-
ar lítið dróg gallana fram í dagsbirtuna,
og yfir höfuð, skýrði hispurslaust og hlut-
drægnislaust frá ástandinu hjer. Við að
lesa greln, og fuina í uLöghergi", sem þótti
nóg um ((vindbelginginn” og „uppblást-
urs”-kenningarnar, og yfir höfuK talaSi
heldur hlýlega um ((Austur”-íslendinga.
Svona löguKum greinum hafa menn ekki
átt a« venjast hjer með jafnaði, miklu
fremur eitthvaK í þá áttina aK níða flest
heima, en hæla flestu hjer (einkum hefur
þó ((Lögberg” átt mestan og beztan þátt í
því), svo þa« þarf ekkl að furða sig
mikið á því, þó sumir yrðu úrillir, þá
loksins þeir voru vaktir af sínum fasta og
langa meðvitundarleysis-svefni um allan
rjettan samanburð á kjörum íslendinga
hjer og heima. Jeg skal þó geta þess, að
þeir eru samt ekki svo fáir, og það vel
skynsamir og menntaðir menn, sem álíta
að þessi umtalaKa grein min sje bæði vel-
og rjett samin, og með betri greinum
sem komifl hafi í uLöghergi".
Þá kemur ritst. með þessa sennilegu
og vel hugsuðu klausu: ((En þeir sem
kunnugastir voru, gátu getið í vonirnar,
a« greinin mundi hafa fengið nokkurn
lit af örðugleikum þeim sem höfundur-
inn haf ði sjálfur átt vi« að stríða”. Svo
heldur ritst. áfram á þessa leið: ((Enda
fann hann sig og skömmu eptir að greinin
var prentuð, knútSan til a« rífa sig upp
þaðan, sem hann hafði hafzt við frá því
liann kom heiman að, og flytja sig mörg-
hundruð mílur burtu”.
Viðvíkjandi fyrra atriðinu, þá er
mjer með öllu ókunnugtum þessa ((örðug-
leika”, sem ritst. segir, eða þessir ((kunn-
ugustu”, að jeg hafl ((átt við að striða”,
nema ef að hann og þeir telja það með
sjerstökum „örðugleikum”, að jeg var
vinnulaus dálítinn tíma í fyrrasumar sök-
um lítilfjörlegs lasleika í fótum, og ef
þeir svo allir draga þá ályktun út af þess-
um „örðugleikum” mínum, að jeg hafi
a« meir eða minna leyti ritað grein mína,
og látið hana ganga í þá stefnu sem hún
gekk, vegna þessara „örðugleika”, þá
leyfi jeg mjer a« segja, að ritst. og þeir
„kunnugustu’* sjeu meir en í meðallagi
grunnhyggnir, eða þá aK öðrum kosti á-
þreifanlega illgjamir.
Hvað síðara atriðiK snertir, að jeg
hafi veriK ((Skömmu eptir að greinin var
prentuð, knúður til að rífa mig upp” o. s.
frv., þá fer ritst. þar með hrein og bein 6-
sannindi, auðsjáanlega af ásettu ráði, þvi
liann vissi betur en svo að hann hefði
þurft að segja það af fáfræði, e«a í ann-
ara orða stað. Að þetta er ekki sagt út i
bláinn sjest af þessu: Ritstjórinn ritaði
mjer brjef, dags. 23. marz þ. á., hvar í
liann biKur mig að senda blaði sínu
(„Lögbergi”) ((greinar um mál, sem í það
og það skiptið eru uppi á teningnum”.
Sömuleiðis biður hann mig í sama brjef-
inu, ((að gerast frjettaritari ((Lögbergs”
viK Garðar” o. s. frv. Nú ritaði jeg ein-
initt litlu seinna þessa umræddu grein
inína (þó það mál, sem hún ræflir um
væri reyndar ekki „uppi á teningnum” í
((Lögbergi”), og um leið og jeg sendi
ritst. hana, ritaði jeg honum brjef, þar
sem jeg skýri honum frá því, að mjer sje
ekki hægt að verða við þeirn tilmælum
a« gerast frjettaritari lians við Garðar,
eingöngu af þeirri einföldu ástæðu að jeg
heföi þd áformað að flytja norSur til
Canada. Jeg gat þess líka i brjefinu, a«
; eg færi norður elngöngu af þeim ástæK-
um, að þar syðra væri opt illt um vinnu
og ekkert land hægt að taka þó maflur
vildi.
Jeg þykist nú vera búinn að skýra
þetta atriði svo greinilega, aK hver mað-
ur meS heilbrigðri skynsemi hljóti að
sjá, hversu merkilegur maður að ritst.
((Lögbergs” er. Hversu vandur hann er
að meðulum til þess aí reyna að sverta
og svívirSa þá menn, sem hafa að ein-
hverju levti öðruvisi skoflanir en hann.
Það má annars heita meira en í meðal-
lagi fúlmennska, þegar vel er að því
gætt, að álíta þaK „skyldu” sína að mót-
mæla því, að menn hafl strokið fráskuld-
um til annara ríkja, sem allir vita þó a«
satt er, en gera sitt ýtrasta til, sjálfsagt
sömu skyldunnar vegna, a« gera saklausa
menn ískyggilega S augum allra almenni-
legra manna; t. d. eins og að gefa það í
skyn að jeg hafi jafnvel strokið, e«a að
minnsta kosti, á einhvern anuan mjög
leiðinlegan hátt, verið ((knúður til að
flytja mörg hundruð mílur burtu”.
Með öðrum orðum, „skylda” ritst. ((Lög-
bergs” virðist vera sú, a« reyna að gera
sannleikann að ósannindum, en ósannind-
in að sannleika.
Ýmislegt er enn ónefnt í greinum
ritst. gegn mjer, en flest af því er svo lítil-
fjörlegt að mjer sýnist ekki ástæða til að
ræð þa«, enda hef jeg mjög lítinn tíma
til ritstarfa. Ritstjóri „Lögbergs” verður
því að láta sjer nægja með þa« sem kom-
ið er—að minnsta kosti í brá'Sina.
Ásgeir J. IAndal.
VLADIMIR AIHILISTI.
Eptir
ALFRED ROCHEFORT.
(Eggert Jóhannsson þýddi).
5. KAP.
Vladimir hljóp niður stigann og náði
í öxl prinzins rjett í því hann var að
ganga inn í sal til hægri handar inn frá
dyrunum. Prlnzinn varð hissa, er hann
sá hve fölur og hve hrærður Vladimir var
og spurði, hvort honum væri illt.
(Já, já! Kondu með mjer! Lofaðu
mjer að tala við þig áður en þúfer á fund
konunnar!’
.Barátta þín hefur veiklaK þig og
gert þig grunsaman, vinur minn!’ sagði
prinzinn þægilega og í lágum rómi. (En
vertu óhræddur. Það getur ekki verið
nein hætta fyrir mig að sjá þennan kvenn-
mann. Það er ekkert óvanalegt við
það’.
(SpurKu mig ekki um ástæður, nje
heldur bvaKan jeg hef vitneskju um það 1
sem jeg segi, og álíttu það ekki heila-
spuna og sprottið af ótta. Vertu bara
viss um þetta, að það er komið upp sam-
særi til a« ráða þig af dögnm’.
(Að ráða mig af dögum!’ sagði prinz-
inn öldungis hissa.
(Já, að ráða i>ig af dögum’, endurtók
Vladimir.
(En hvað hef jeg til saka unnið, að
lýðurinn skuli láta sjer koma það i hug.
Hverjir eru þeir fyrir norKan Balkanfjöll,
semvilja mig feigan?’
(Þeir eru margir!’ svaraði Vladimir
og dró prinzinn lengra frá ljósbirtunni,
er streymdi út um hinar opnu dyr stof-
unnar.
(Margir!’ endurtók prinzinn.
(Já, margir. Lofaðu mjer því, að
halda leyndu alla þína daga, því sem jeg
nú ætla að segja þjer, pvi með því að
segja þjer þa«, set jeg mitt líf í hættu’.
(Því lofa jeg og legg drengskap minn
við’, svaraði prinzinn.
(Það er myndaður fjelagsskapur’,
sagKi Vladimir i eyra prinzins, til að
halda auðu embætti Ghourkos með því a«
beita hnífnum fyrir. Ush! Ekki eina
spurningu! Þú lofaðir mjer að spyrja
mig einskis. Auk þessa átt þú einn bitr-
an óþreytandi fjandmann!’
(Hvenær eða hvar hef jeg gert nokkr-
um mein, svo hann hafi ástæðu til að
vera óvinur minn degi lengur?’
(Syndir feðranna koma stundum nið-
ur á börnunum, jafnvel á þessari öld.
Fa'Sir þinn var hjeraðsstjóri í Póllandi
eptir uppreistina 1832, og 5 þeirri stöðu
setti hann í fangeli greifa einn, að nafni
Radowski, föður konunnar, sem nú bíður
þín. Greifinn sat í fangelsi, þar til eptir
daga Nikulásar keisara, 1855, þá fór hann
til London, og þar fæddist þessi gestur
þinn, og þar dó faðir hennar. í erfðir
hefur hún fengið ódauðlegt hatur á Gall-
itzin-ættinni,—en þetta er nógtil þess, að
þú sjert varkár’. Og Vladimir bjó sig til
að fara burt.
(Viltu ekki bíða þar til hún er farin?’
spurKi Gallitzin.
(Það get jeg ekki. Hún má undir
engum kringumstæðum vita aðjeghafi
verið lijer’.
(Þá ætla jeg að finna ykkur um há-
degisbilið á ‘morgun. Berðu kæra kveðju
mína’. Þeir kvöddust og Vladimir gekk
út.
Gallitzin var hugrakkur hermaður. í
Plevna-orustunui var hann formaður
stórskotaflokks og ruddi sjer braut meí
hann að herbúðum Osmanns Pasha, og
hjelst þar við, þó allir liestar hans og
helmingur manna hans fjelli fyrir sverfls-
ekkjum æKandi legíóna af Tyrkjum.
Það var hann, sem hrauð hernum rúss-
iska vegyfir Danube-fljótiK, með því afl
reka saman pramma, hrinda honum á flot
og sækja að og sökkva herskipum Hobart
admíráls. Með hetjuskap sínum færði
hann sínum deigustu fylgjendum bæði
fjör og þrótt. Þrumuraust fjandmanna
fallstykkjanna ljet betur í eyrum hans en
samræmasti söngur og hljóðfærasláttur.
Ekki það, að hann segði frá þessu sjálf-
ur; hann eius og allar sannar hetjur eru,
var lítt gefinn fyrir sjálfshól, en allir her-
mennirnir báru honum sömu söguna.
Þrátt fyrir þetta kom nú yfir hann óvið-
ráðanlegur ótti, þar sem hann stóð og
strauk skeggið, tilbúinn að ganga inn í
stofuna. Og hefði hann mátt k jósa, hefði
hann heldur kosið aK stjórna stórskota-
liði á vígvelli en að ganga á fuDd þessar-
ar einu konu. ÞaK vaknaði upp hjá hon-
um óljós endurminning—eins og gamall
draumur—um sagnir föður hans af Ra-
dowski greifa, er settur var í fangelsi að
boði keisarans. (Jeg hold jeg sje að verða
að kvennmanni!’ sagði hann við sjálfan
sig, .einföldum, hugdeigum kvennmanni,
og það áður en jeg tek til starfa í þessari
nýju stöðu minni, sem jeg tók að mjer til
að geta bætt kjör landa minna. Jeg vildi
nærri því að jeghefði verið kyrrá meðal
hinna hreinlyndu opinskáu íbúa á vestur-
sljettunum i Ameríku og notið þar óhindr-
aður hins ómetanlega fr<>lsis. En jeg er
nú hjer, og hef skyldum að gegna’.
Hann sneri sjer við og skoðaði sig í
einum speglinum, er lijekk þar í spegla-
röð á veggjum forstofunnar, og gekk svo
inn i stofuna. Þar mætti augum hans ung
og lagleg kona, er stóð upp þegar hann
kom inn. Hann benti henni að sitja og
sagðisvo:
(Jeg er Gallitzin hershöfðingi’.
(Og jeg er ungfrú Helen Radowski’.
(KvennmaKurinn, sem jeg fjekk miða
frá í dag, þar sem hún lofar mjer áríð-
andi upplýsingum, ef jeg vilii finna hana
einslega?’ spurði prinzinn. (Framh.).