Heimskringla - 03.10.1889, Page 3

Heimskringla - 03.10.1889, Page 3
og Manitoba jabnbrautin. —HIN— eina Diini-Car-tat til siíars. Framúrskarandi Pullinan-svefnvaanar, afbragðs Dining-Cars, óviðjafnanlegur viðurgerningur. far-brjef —FÁST— til allra staía muan anstnr-Canada, til British Columbia, og allra staða í Bandaríkjum. Lestir pessararar brautar eiga aðgang að öllum sameinutium vagnstöðvum (TJuiofi Devots). Farbrjef fást og til alllra staða eystra yfik storyötxiy metS stórum niðursettu verði. Allur flutningur til staða í Canada merktur „í ábyrgtS”, svo menu komist hjá toll-prasi á ferðinni. F.VKOI’l FVHKIU FF SELD og herbergi á skipum útvegu-S, frá og til Englands og annara staða í Evrópu. Allar beztu „línurnar” úr að velja. HBIKGFERDARFARBRJ ef tll sta-Sa vlð Kyrrahafsströndina fást hve- nær sem er, og gilda um 6 mánuði. Frekari upplýsingar gefa umboðsmenn fjelagsins hvort heldur vill skriflega eða munnlega. H. J. BELCH, f arbrjefa agent - - - 285 Main St. Winnipeg HE'RBERT SWINFORD? aðal-agent----- 457 Main St. Winnipeg. J.M. GRAHAM. aðal-forstöðumaður. NORTHERN PACIFIC & MANITOBA J^RNBRAUTIN. Lestagangsskýrsla í gildi síðan 1. sept. flutn. nr. 55 dagl. nema sd. fólksl nr. 51 dagl. Central (90th)Meridian Standard Time g fólksl nr. 54 dagl. fltn. nr56 dagl nma sd. 12,15e 11,57 f 11,30 f ll,00f 10,17 f 10,07 f 9,35 f 9,00 f 8,34 f 7,55 f 7,15 f 7,00 f l,40e l,32e l,20e l,07e 12,47e 12,30e 12,10e ll,55f ll,33f ll,05f ll,00f 10,50f 2,25t' 4,40e 4,00e 6,40e 3,40e l,05f 8,00f 4,20f járnbr. stöðv. .Wiunipeg. . Ptage Junct’n .. St. Norbert.. ... Cartier.... k. ... St. Agathe... f. .Silver Plains.. .... Morris.... . ...St. Jean.... . ..Letallier.... f. k. „WestLynne... k. f. f. Pembina k. „Wpg. Junc’t.. „Minneapolis.. ...f. St. Paut k... .... Helena.... . ..Garrison... . ..Spokane... . ..Portland... .. „Tacoma ... 0 3,6 9,4 15.4 23,7 32,6 40.5 46,9 56,1 65,3 68,0 9.25 f 9,35f 9,48f 10,00f 10,17f 10,37 f 10,56f ll,09f ll,33f 12,01e 12,06e 12,15e 8,50e 6,35 f 7,05f 4.00e 6,85e 9,55f 7,00f 6.45f e.m. 4,15 4,31 4,54 5,18 5,51 6.27 6,59 7.27 8,00 8,35 8,50 PORTAGE LA PRAIRIE BRAUTIN. Mixed Mixd No. 5 N. 6 dagl. dagl. nema nema sd. sd. 9,50 f . .Winnlpeg.. 4,00 f 9,35 f Ptage J unct’n 4,15 f 9 00 f . .Headingly.. 4,51 f 8,36 f „Hors Plains.. 5,16 f 8,10 f . .Gravel Pit.. 5,43 f 7,51 f . ..Eustace... 6,03 f 7,36 1 .. Oakville .. 6,19 f 6,45 f PortLaPrairie 7,15 f Ath.: Stafirnir f. og k. á wndan og eptir vagnstötSvaheitunum pýða: fara og koma. Og stafirnir e og f í töludálkun- um pýða: eptir miðdag og fyrir mifidag. Skrautvagnar, stofu og Dúu'/iii-vagnar fylgja lestunum merktum 51 og 54. Farpegjar fluttir með öllum almenn- um vöruflutningslestum. J. M. Graham, H. Swinford, a.ðalforstðð umariur. aðalumbod&m. beinn barnaskapur að ímynda sjer. Það ætti pá fyrst að fara að telja íslendingum hjer flest til gildis, ef farið yrði að telja peim þats til gildis hvernig bæði landslag og Joptslag væri hjer í Ameríku, eins og reyndar ritst. (1Lögb.” virKist fuilkomlega gera. Ritst. rengir fullkomlega—eins og reyndar flest annað í grein iniuui—, að' landar piggi bjer sveitarstyrk. Jeg skal því fræða hann nú á því og aKra, sem kynnu aK vera eins fáfróKir um hagi landa hjer eins og hann, að frá því 1 jan- úarmán. í vetur er leið og þangað til jeg ritaði grein mína („L’m efnahag og fram- farir”) í apríl, beiddu 12 fjölskyldur(?) um styrk í Pembina County í Dakota, og munu þser allar hafa fengið einhverjá úrlausn. Ef ritst. skyldi gera sjer í hug- arlund, að þetta væri ekki rjett, þá getur hann spurt herra Jón Jónsson, hjeraðs- stjórnarmann (County Commissioner) í Pembina Co., hvort ekki sje rjett frá skýrt. Hversu margir hafl þegið þenn- an styrk undanfarin ár þar syðra, er mjer ekki kunnugt, en ekki er ólíklegt að hann hafl verið nokkuð svipaKur. Jeg skal enn fremur geta þess, að jeg var einu sinni viðstaddur fundarhald síðastl. vetur í Dakota, þar sem rætt var um ats safna saman dálítilli peninga upphæð handa þeim, sem fundurinn áliti einna fátækastann þar í grendinni. Jeg get sagt ritst. það fyrir satt, að þaK gekk mjöglangur tími í að koma sjer saman um hver meat væri þurfandi fyrir sam- skotin. Að langur tími gekk til þess aiS koma sjer saman um þetta atriði kom auðvitað ekki til af öðru en því, að um svo marga var að gera þar í grendinni, er styrktar þurftu meK. Það kom fram á fundinum, a'5 þaK vœru nokkrir þar í kring, sem mjög lítiK hefðu haft til að lifa af það sem af var vetrarins, og jeg hafði enga ástæðu til að rengja þá, því jeg hef fulla ástæðu til að halda, að þeir menn, sem töluðu þetta á fundinum, sjeu alveg eins miklir merkismenn og (ímerk- ismennirnir”, sem ritst. átti talitS við forð- um, að þeim alveg ólöstuðum. Fuudur þessi var i raun og veru mjög svipaður því sem hreppsnefndarfundir eru stund- um heima á íslandi.—Samskotin urðu á fundi þessum milli 10 og 20 doll.—Rit- stjóranum (lvex ekki íaugum” þessi styrk- veiting—þessi fátækt landasinna hjer, þó honum ((vaxi í augum” engu verra ástand einstakra sveita á íslandi. Aðalástæða ritst. fyrir þessari rjettsýni hans, er, ef- laust sú, aS honum þykir það miklu meira í munni að vera þurfamaður í Ameríku en á íslandi. Ritstjóranum þykir ennfremur ((ástæða til að gleðjast yflr því, hve lítið þurfl á þessum styrk að halda”; en ætli það þyrftu ekki nokk- uð margir ((á þessum styrk að halda” hjer, til þess ritst. hætti ((að gleðjast yflr því”, hve fáir þyrftu hans með? Viðvíkjandi því, að íslendingar í Winnipeg hafi aldrei ((leitað slíks styrks nema einusinni örstuttan tíma úr einum einasta vetri”, get jeg ekki dæmt um af eigin þekkingu, en eptir því sem jeg hef heyrt, mun þetta vera nokkuð mikið orðum aukið, eins og sumt annað hjá ritstjóranum. Þá kem jeg nú a« strokumönnunum. Ritst. álítur það heilaga „skyldu” sína ((að mótmæla” því að þeir eigi sjer stað, í það minnsta að þeir nái því ekki aK kall- ast ((margir”. Jeg vil leyfa mjer að spyrja ritst. a« því, hva« tala þeirra þuríi að vera há, til þess að leyfilegt sje að kalla þá l(marga”? Jeg get a« vísu ekki sagt tölu þeirra fyrir víst, en eptir því sem altalað varí Dakota, hefur tala þeirra( sem álitið era« strokið hafl,or«ið heldur hærri, en tala þeirra, sem jeg gat um a« beKið hefðu um fátækra-styrkinn síðast- liðinn vetur í Dakota. Að tala þessara manna, sem hjer ræðir um, sje of lágtil þess aK nota megi um þá orSið: Margir, get jeg hreint ekki sjeð, og ef að ritst. vtcri aldrei óorKvarari en þetta í rithætti sínum, þá mundi hann vafalaust vera betur þokkaður hjá sumum en hann virð- ist vera—svo mikið get jeg sagt. Ritstjórinn talar um að íslendingar hafi ((orð á sjer fyrir ráúvendni í þessu- landi—að minnstakosti hjernorðanlanda- mæranna”. Út af þessu atriði vil jeg leyfa mjer að benda mönnum á, að þessi stroku- hugmynd, á meðal íslendinga, hefur ekki, að því er sjeð verður, haft upptök sín hjá löndum sunnan ((landamæranna”, heldur virðist hún, eptir því sem bezt verður sjeð af ((Framfara” sáluga, fyrst ryðja sjer til rúms á meðal landa í Nýja íslandi—„norðan landamærauna”. ((Fram- fari” skýrir frá því með berum orKum, að landar í Nýja íslandi, hafi gert fullkomn- ar tilraunir til þess að komast ((leynilega” í burtu úr nýlendunni suður yflr landa- mærin, til þess, eptir því sem blaðiK segir, að komast hjá að borga stjórnarlánið góða, sem margir landar þar voru neyddir til að taka sökum fátæktar. Af þessu sjest glöggt, að þó að íslendingar hafl fengið orð á sig, eptir því sem ritst. segir, fyrir ráðvendni—((a« minnsta kosti hjer norðan landamæranna”, að þá hafa þeir einnig, sumir hverjir, fyrir löngu síðan, reynt að nota þennan innlenda, alþekkta, ósið—að strjúka frá skuldum, og það ein- mitt ((hjer norðan landamæranna”. Sje það nú í alla staði satt og rjett, sem ritst. segir, a« þessir fyrr-nefndu „merkismenn” úr Dakota-nýlendunni hafl sagt sjer, nefnil. þetta: ((Þeir hjeldu þvi afdráttarlaust fram að Dakota-nýlendan stæði alls ekki á baki Argyle-nýlend- unnar”. Og þar sem nú flestum er kunn- ugt a« Argyle-nýlendan er álitin hin lang, lang bezta nýlenda íslendinga í Canada, og svo, ef að Dakota-nýlendan, ekki burðugri en hún er, stendur ((alls ekkiábaki Argyle-nýlendunnar”, þd fer að líta svo út, a« ekki sje allt gull sem glóir i sumum íslenzku nýlendunum í Canada. Jeg kemst þvi að þeirri sömu niðurstöðu sem fyrri, að þar sem að efna- hagur og þar af leiðandi framfarir eru á fremur lágu stigi í Dakota-nýlendunni, já, einmitt i þeirri nýlendu, sem bæði ((merkismennirnir”, ritstjóri ((Lögbergs” og fl. hafa komið sjer saman um að standi, ef ekki fremst, þá meiS langfremstu ný- lendum Islendinga í Ameríku, að þá hafl jeg gert alveg rjett í því að rita grein mína eins og jeg ritaði hana; með öðrum orðum, að þá hafi jeg haft fullkomua á- stæðu og fuilan rjett til þess að álíta, að éfnahagur og framfarir stæKu, yfir höfuð að tala, á lágu stigi í öllum nýlendum ís- lendinga. Og þar af leiðandi álít jeg, að jeg hafi ekki gert hinum nýlendunum neitt rangt til, þó að jeg tæki Dakota- nýlenduna til fyrirmyndar í þessu efni, og miðaði svo ástand allra hinna nýlend- anna við ástaudið í Dakota-nýlendunni. Seinasta grein ritst. til mín (og „ísa- foldar”), er naumast sjerstakra svara verð, en það er farið þeim orðum um mig þar, að jeg álít þa« þó skyldu mina að svara henni með nokkrum orðum, ekki beinlínis sjálfs mín vegna, heldur vegna skyldfólks míns og kunningja heima á íslandi og víða, er lítið sem ekk- ert hafa þekkt til lífskjara minna eða kringumstæSa sí«an að jeg kom til Ame- ríku, og þar af leiðandi gætu, ef til vlll, leiðst útí að trúa ósannindadylgjum ritst. um mig. Grein þessi er annars, yfir höf- uð að tala, dálaglegt sýnishorn af því, hvað ritst. er orðinn leikinn i því, að sverta og hrakyrða saklausa menn, enda raunu þeir, sem vita vel hvað sá maður hefur mest lagt fyrir sig um dagana, og á hverju hann hefur svo að segja ein- göngu lifað síKan hann kom til þessa lánds, alls ekkert undra sig yfir því, þó ritst. sje orðinn dável ((pennafær maður” í þá stefnu. ÞaK lítur annars út fyrir aK ritst. hafl sárnað fjarskalega mikið, að ritst. „ísafoldar” skyldi prenta grein mína í blaði sinu; þó virðist mjer að ritst. ((Lögb.” taki þaK þóenn sárara, að ritst. „ísafoldar” skyldi ekki taka greinar hans, sem hann ritaði móti mjer, í bla'Si'5 líka, og ekki svo mikið sem einusinni að geta þeirra, það var svo afleitt. Jeg fyrir mitt leyti, get ósköp vel vorkennt ritst. ((Lögb.”, þó honura sárnaði þetta, því það eru fieiri en ritst. ((Lögb.”, sem fellur það illa, þegar vel skynsamir menn meta verk hans a« vettugi. Nú þegar ritst. Lögb.” sjer að þessu er öllu þannig varið, hugsar hann að eitthvað verði þó til bragðs að taka (eptir því sem bezt verður sjeð á þessari áminnstu grein hans), til þess að koma í veg fyrir, ef mögulegt væri, að grein mín yrði álitin heima á íslandi eða annarsstaðar, sem sönn, rjett og greini- leg lýsing af högum íslendinga hjer, hann setur því upp á sig spekingssvip og segir, aK grein mín sje ((naumast annað en misskilningur og rugl”,......((að bak vitS þá grein stóK næstum óskiljanleg fáfræði um allan hag landa hjer vestra, að maðurinn var í raun og veru allsendis ekkert, eða því sem næst, farinn að botna í lífinu hjer” o. s. frv. Jeg þykist vera búinn að svara svo ritstjóra-garminum hjer að framan, að þessi orð hans þurfl ekki sjerstaks svars viK, enda eru þau svo hrokaleg, vandræðaleg, að þeim er naum- ast svarandi. Ritstjórinn talar um aK löndum hjer hafi ekki líkað greinin mín vel. Það getur vel verið aK ritst. liafi hjer eittlivað rjett fyrir sjer, sjaldan þessu vant, enda væri það ekkert ónáttúrlegt þó sumum hverjum, í það minnsta, brygfli i brún, við að lesa grein, sem sagði og sýndi mönn- um fram á það, að hjer væri margt, sem endurbæta þyrfti í búnaðar aðferð þeirra og fleiru. Yíð að lesa grein, sem hlífð- ar lítið dróg gallana fram í dagsbirtuna, og yfir höfuð, skýrði hispurslaust og hlut- drægnislaust frá ástandinu hjer. Við að lesa greln, og fuina í uLöghergi", sem þótti nóg um ((vindbelginginn” og „uppblást- urs”-kenningarnar, og yfir höfuK talaSi heldur hlýlega um ((Austur”-íslendinga. Svona löguKum greinum hafa menn ekki átt a« venjast hjer með jafnaði, miklu fremur eitthvaK í þá áttina aK níða flest heima, en hæla flestu hjer (einkum hefur þó ((Lögberg” átt mestan og beztan þátt í því), svo þa« þarf ekkl að furða sig mikið á því, þó sumir yrðu úrillir, þá loksins þeir voru vaktir af sínum fasta og langa meðvitundarleysis-svefni um allan rjettan samanburð á kjörum íslendinga hjer og heima. Jeg skal þó geta þess, að þeir eru samt ekki svo fáir, og það vel skynsamir og menntaðir menn, sem álíta að þessi umtalaKa grein min sje bæði vel- og rjett samin, og með betri greinum sem komifl hafi í uLöghergi". Þá kemur ritst. með þessa sennilegu og vel hugsuðu klausu: ((En þeir sem kunnugastir voru, gátu getið í vonirnar, a« greinin mundi hafa fengið nokkurn lit af örðugleikum þeim sem höfundur- inn haf ði sjálfur átt vi« að stríða”. Svo heldur ritst. áfram á þessa leið: ((Enda fann hann sig og skömmu eptir að greinin var prentuð, knútSan til a« rífa sig upp þaðan, sem hann hafði hafzt við frá því liann kom heiman að, og flytja sig mörg- hundruð mílur burtu”. Viðvíkjandi fyrra atriðinu, þá er mjer með öllu ókunnugtum þessa ((örðug- leika”, sem ritst. segir, eða þessir ((kunn- ugustu”, að jeg hafl ((átt við að striða”, nema ef að hann og þeir telja það með sjerstökum „örðugleikum”, að jeg var vinnulaus dálítinn tíma í fyrrasumar sök- um lítilfjörlegs lasleika í fótum, og ef þeir svo allir draga þá ályktun út af þess- um „örðugleikum” mínum, að jeg hafi a« meir eða minna leyti ritað grein mína, og látið hana ganga í þá stefnu sem hún gekk, vegna þessara „örðugleika”, þá leyfi jeg mjer a« segja, að ritst. og þeir „kunnugustu’* sjeu meir en í meðallagi grunnhyggnir, eða þá aK öðrum kosti á- þreifanlega illgjamir. Hvað síðara atriðiK snertir, að jeg hafi veriK ((Skömmu eptir að greinin var prentuð, knúður til að rífa mig upp” o. s. frv., þá fer ritst. þar með hrein og bein 6- sannindi, auðsjáanlega af ásettu ráði, þvi liann vissi betur en svo að hann hefði þurft að segja það af fáfræði, e«a í ann- ara orða stað. Að þetta er ekki sagt út i bláinn sjest af þessu: Ritstjórinn ritaði mjer brjef, dags. 23. marz þ. á., hvar í liann biKur mig að senda blaði sínu („Lögbergi”) ((greinar um mál, sem í það og það skiptið eru uppi á teningnum”. Sömuleiðis biður hann mig í sama brjef- inu, ((að gerast frjettaritari ((Lögbergs” viK Garðar” o. s. frv. Nú ritaði jeg ein- initt litlu seinna þessa umræddu grein inína (þó það mál, sem hún ræflir um væri reyndar ekki „uppi á teningnum” í ((Lögbergi”), og um leið og jeg sendi ritst. hana, ritaði jeg honum brjef, þar sem jeg skýri honum frá því, að mjer sje ekki hægt að verða við þeirn tilmælum a« gerast frjettaritari lians við Garðar, eingöngu af þeirri einföldu ástæðu að jeg heföi þd áformað að flytja norSur til Canada. Jeg gat þess líka i brjefinu, a« ; eg færi norður elngöngu af þeim ástæK- um, að þar syðra væri opt illt um vinnu og ekkert land hægt að taka þó maflur vildi. Jeg þykist nú vera búinn að skýra þetta atriði svo greinilega, aK hver mað- ur meS heilbrigðri skynsemi hljóti að sjá, hversu merkilegur maður að ritst. ((Lögbergs” er. Hversu vandur hann er að meðulum til þess aí reyna að sverta og svívirSa þá menn, sem hafa að ein- hverju levti öðruvisi skoflanir en hann. Það má annars heita meira en í meðal- lagi fúlmennska, þegar vel er að því gætt, að álíta þaK „skyldu” sína að mót- mæla því, að menn hafl strokið fráskuld- um til annara ríkja, sem allir vita þó a« satt er, en gera sitt ýtrasta til, sjálfsagt sömu skyldunnar vegna, a« gera saklausa menn ískyggilega S augum allra almenni- legra manna; t. d. eins og að gefa það í skyn að jeg hafi jafnvel strokið, e«a að minnsta kosti, á einhvern anuan mjög leiðinlegan hátt, verið ((knúður til að flytja mörg hundruð mílur burtu”. Með öðrum orðum, „skylda” ritst. ((Lög- bergs” virðist vera sú, a« reyna að gera sannleikann að ósannindum, en ósannind- in að sannleika. Ýmislegt er enn ónefnt í greinum ritst. gegn mjer, en flest af því er svo lítil- fjörlegt að mjer sýnist ekki ástæða til að ræð þa«, enda hef jeg mjög lítinn tíma til ritstarfa. Ritstjóri „Lögbergs” verður því að láta sjer nægja með þa« sem kom- ið er—að minnsta kosti í brá'Sina. Ásgeir J. IAndal. VLADIMIR AIHILISTI. Eptir ALFRED ROCHEFORT. (Eggert Jóhannsson þýddi). 5. KAP. Vladimir hljóp niður stigann og náði í öxl prinzins rjett í því hann var að ganga inn í sal til hægri handar inn frá dyrunum. Prlnzinn varð hissa, er hann sá hve fölur og hve hrærður Vladimir var og spurði, hvort honum væri illt. (Já, já! Kondu með mjer! Lofaðu mjer að tala við þig áður en þúfer á fund konunnar!’ .Barátta þín hefur veiklaK þig og gert þig grunsaman, vinur minn!’ sagði prinzinn þægilega og í lágum rómi. (En vertu óhræddur. Það getur ekki verið nein hætta fyrir mig að sjá þennan kvenn- mann. Það er ekkert óvanalegt við það’. (SpurKu mig ekki um ástæður, nje heldur bvaKan jeg hef vitneskju um það 1 sem jeg segi, og álíttu það ekki heila- spuna og sprottið af ótta. Vertu bara viss um þetta, að það er komið upp sam- særi til a« ráða þig af dögnm’. (Að ráða mig af dögum!’ sagði prinz- inn öldungis hissa. (Já, að ráða i>ig af dögum’, endurtók Vladimir. (En hvað hef jeg til saka unnið, að lýðurinn skuli láta sjer koma það i hug. Hverjir eru þeir fyrir norKan Balkanfjöll, semvilja mig feigan?’ (Þeir eru margir!’ svaraði Vladimir og dró prinzinn lengra frá ljósbirtunni, er streymdi út um hinar opnu dyr stof- unnar. (Margir!’ endurtók prinzinn. (Já, margir. Lofaðu mjer því, að halda leyndu alla þína daga, því sem jeg nú ætla að segja þjer, pvi með því að segja þjer þa«, set jeg mitt líf í hættu’. (Því lofa jeg og legg drengskap minn við’, svaraði prinzinn. (Það er myndaður fjelagsskapur’, sagKi Vladimir i eyra prinzins, til að halda auðu embætti Ghourkos með því a« beita hnífnum fyrir. Ush! Ekki eina spurningu! Þú lofaðir mjer að spyrja mig einskis. Auk þessa átt þú einn bitr- an óþreytandi fjandmann!’ (Hvenær eða hvar hef jeg gert nokkr- um mein, svo hann hafi ástæðu til að vera óvinur minn degi lengur?’ (Syndir feðranna koma stundum nið- ur á börnunum, jafnvel á þessari öld. Fa'Sir þinn var hjeraðsstjóri í Póllandi eptir uppreistina 1832, og 5 þeirri stöðu setti hann í fangeli greifa einn, að nafni Radowski, föður konunnar, sem nú bíður þín. Greifinn sat í fangelsi, þar til eptir daga Nikulásar keisara, 1855, þá fór hann til London, og þar fæddist þessi gestur þinn, og þar dó faðir hennar. í erfðir hefur hún fengið ódauðlegt hatur á Gall- itzin-ættinni,—en þetta er nógtil þess, að þú sjert varkár’. Og Vladimir bjó sig til að fara burt. (Viltu ekki bíða þar til hún er farin?’ spurKi Gallitzin. (Það get jeg ekki. Hún má undir engum kringumstæðum vita aðjeghafi verið lijer’. (Þá ætla jeg að finna ykkur um há- degisbilið á ‘morgun. Berðu kæra kveðju mína’. Þeir kvöddust og Vladimir gekk út. Gallitzin var hugrakkur hermaður. í Plevna-orustunui var hann formaður stórskotaflokks og ruddi sjer braut meí hann að herbúðum Osmanns Pasha, og hjelst þar við, þó allir liestar hans og helmingur manna hans fjelli fyrir sverfls- ekkjum æKandi legíóna af Tyrkjum. Það var hann, sem hrauð hernum rúss- iska vegyfir Danube-fljótiK, með því afl reka saman pramma, hrinda honum á flot og sækja að og sökkva herskipum Hobart admíráls. Með hetjuskap sínum færði hann sínum deigustu fylgjendum bæði fjör og þrótt. Þrumuraust fjandmanna fallstykkjanna ljet betur í eyrum hans en samræmasti söngur og hljóðfærasláttur. Ekki það, að hann segði frá þessu sjálf- ur; hann eius og allar sannar hetjur eru, var lítt gefinn fyrir sjálfshól, en allir her- mennirnir báru honum sömu söguna. Þrátt fyrir þetta kom nú yfir hann óvið- ráðanlegur ótti, þar sem hann stóð og strauk skeggið, tilbúinn að ganga inn í stofuna. Og hefði hann mátt k jósa, hefði hann heldur kosið aK stjórna stórskota- liði á vígvelli en að ganga á fuDd þessar- ar einu konu. ÞaK vaknaði upp hjá hon- um óljós endurminning—eins og gamall draumur—um sagnir föður hans af Ra- dowski greifa, er settur var í fangelsi að boði keisarans. (Jeg hold jeg sje að verða að kvennmanni!’ sagði hann við sjálfan sig, .einföldum, hugdeigum kvennmanni, og það áður en jeg tek til starfa í þessari nýju stöðu minni, sem jeg tók að mjer til að geta bætt kjör landa minna. Jeg vildi nærri því að jeghefði verið kyrrá meðal hinna hreinlyndu opinskáu íbúa á vestur- sljettunum i Ameríku og notið þar óhindr- aður hins ómetanlega fr<>lsis. En jeg er nú hjer, og hef skyldum að gegna’. Hann sneri sjer við og skoðaði sig í einum speglinum, er lijekk þar í spegla- röð á veggjum forstofunnar, og gekk svo inn i stofuna. Þar mætti augum hans ung og lagleg kona, er stóð upp þegar hann kom inn. Hann benti henni að sitja og sagðisvo: (Jeg er Gallitzin hershöfðingi’. (Og jeg er ungfrú Helen Radowski’. (KvennmaKurinn, sem jeg fjekk miða frá í dag, þar sem hún lofar mjer áríð- andi upplýsingum, ef jeg vilii finna hana einslega?’ spurði prinzinn. (Framh.).

x

Heimskringla

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.