Heimskringla - 04.09.1890, Blaðsíða 3

HKinKKKIIím, WIX^IFKfci, MAM,, 4. 8KPTFÆBKR 1*MK>.
'nýkomið svo sem yflrfatnaði, nstrfatna'Si, yflrhafnir, mansettu-skyrtur, Uragar o.fl.
Vjerskulum gefahðureinsgóðkjör, einsog fjergetið fengið annarsta'Saríbænmn.
Komið þvi og skoðið vörurnar, þó þjer ekki kaupiti, vjer setjum ekkert fyrir það.
MUNIÐ EPTIR HVAR BÚÐIN OKKAR ER,
>10l‘]i i vort (yfir búðardyrunum) ei” IjT SKÆiRI.
U
BLÖCK, 324
II.
i
I*. <& M. vagnstodvmium.
l>oiiiiiiion of Oanada.
IBylisjarflir okeyyis íyrir iljomr maia.
200,000,000 ekra
beint á hvíldarstaðinn minn og jeg j
fór að verða fjarskalega forvitinn. j
•fejr gat ekkert skilið í J>vi, að nokk- j
ur maður skyldi vera á ferð svo j
seint um nótt og það á svona vagni.
Vagninn hjelt áfrarn hægt og liægt
eins og hestarnir væru hjer um bil
nppgefnir og maðurirm, sem gekk j
við hliðina á vagninum, var orðinn j
bj'sna pungstígur.
Tuttui>;u mínótur liðu. Vaeninn
kom nær og nær, þangað til hann
staðnæmdist alit í einu hjer um bil
30 fet frá rnjer; tnaðuritin fór að lit- j
ast um eins o<>- til bess að <yá að |
r> r o
I hvort ekki mundi nú bezt uð bóaet;
| um parna. Einmitt í Jressu ílaug j
| ínjer í luig, að vagninn hafði komið j
j án Jiess nokkur hávaði liefði orðið. j
j Ekkert hafði heyrzt í hjólunum, j
| ekkert fótatf k livorki til manns ega
hesta. Og jrað sem ineira var, Jrað |
I l«it svo ót sem maðurinn hefði ekki
| tekið minnstu Ogn eptir mjer, pó !
j hann hefði hlotið að sjá mig eins
skýrt og jeg sá hann. Hvernig j
| stóð á öllu pessu? Var mig að j
dreynra? Nei, jeg var glaðvakandi.
| Var [>að tnissýning? Nei, pví hund-
urinn minn, sem lrafði vaknað, [>eg-
■ ar jeg reis upp, sneri sjer nú við í
j áttina nrót komumanni og fór að
| urra. Jeg lagði höndina ofan á
! hausinn á honuin og skipaði honum
að hafa hljótt uin sig.
Maðurinn stóð nú við annað fram-
j lijólið og leit inn um tjaldopið og
pó jeg ekki heyrði neitt mannamál,
I [róttist jeg vita, að haun væri að
I tala við einhvern t>ar inni. Síðan
gat verið joriggja ára. Litlu hend-
urnar lvvítu voru krosslagðar á
brjóstinuog langir, ljósgulir lokkar
liðuðust um koddann. Je.P'sá crlöo'crt
andlitið; pað var undur fagur sak-
leysissvipur yfir pví og svo var bros
á vðruuum, nærri [>ví eins og bless-
að litla barnið væri lifandi.
Móðirin var að laga fötin á barn-
inu, sijetta á peim smábrotin
stjróka [>au, og svo
að
sem var 2Ú árum eldri en jeg, farið
með konu sína og eitt barn vestur
eptir eyðisljettunum til pess að finna
sjer nýjann böstað vestur frá. i>au j
unum til að ímynda sjer að hann hefði
framið eXki svo fáa glæpi. Dómararnir
tóku pá dylgjur lians trúanlegar án frek-
ari rannsókna og dæmdu h-um svo til af-
töku líka. Og enginn píslarvottur hefur
j hafði af peim.
o<r
Jeg
fór hón að hlna j frej* unv
atburð.
jvví á allar lurulir, öldungis eins
og nú ætti að loggja ungannn litla
jég hvotki heyrði
sendu brjef og skeyti endruin og i nokkru sinni hlýtt á dóm sinn með meiri
eins, pangað til allt pess konar hætti | fögnuöi en liann.
ailt í einu, og enginn lifandi mað- t>að var fremur sjálfsagt fyrir til-
ur gat frætt okkur á, hvað orðið vi’-í«n eða eigio hagsýni en mannúðartU-
fiiming fangavarSauna, að peir fóru með
j pá fjelaga í sama herbergið og Gallitzin
er ekki og lief aldrei verið Prinz var sem sat lólegur að venju
. ! og var atS skrxfa sitt síðasta sendibrjef.
o skyra fynr nner bennan i , • , .... . ,
* J J 1 i Aldrei hatði hauu po, allt í gegnum
Var pr ð bending frá hæð- J rjettarhaldið, sýnt eius mikla geðshrær-
í rórnið sitt. Þó
ofan
forlög
rnjer nákom
inna? Og ef svo var, pví bar petta
pá fyrir mig pessa nótt og á pessum j
staö? Gat jeg ekki fengið pessa j
bendingu annars staðar en einrnitt
parna? Við skulum láta lœrðu
mennina svara pessum og pvílikum
spurningum—jeg get pað ekki.
stunur nje andvörp til móðurinnar,
sá jeg pó, hvernig brjóst hennar
bifaðist pungan og að tárin runnu
niður eptir kinnum hennar.
Hjónin beygðu nú ki.je og krupu j
niður og kysstu litla barnið og [
grjetu sáran; pó virtust pau í allri |
sinni sorg reyna til að hugga hvort j
annað. Þegar pau voru búin að
pessu, tóku pau litla likið, báru pað
út að gröfiuni og ljetu pað síga
niður í lvsna. Síðan lögðu pau j
græna trjekvisti ofati á litla líkið
og svo var mokað ofan í gröfina. ! , . 1>að Var lengi’ ST0 klllkkustundum
7 ....... B skipti, eptir að munkuv
oioan krupu rrjonin a knje og báo-
mBUilB SIHIUSTI.
Mptír
ALFMED ROOIIEFORT.
(Eggert Jóhannssou pýddi).
ust fyrir á gröfinni.
vel er umhúið.
1 II IX II FRJOVSAIA BGLTI,
í Rauðár-dalnum, Saskatchewan dalnum, Peace River-dalmiin, og umhverfisliggj- J 1
andi sljettlendi. eru feikna miklir fiákar af áyætasta akurlandi. engi og beitilandi j 0<r maðurinn fór nú a<
. sljettlendi, eru
—hinn víðáttumesti fláki í heimi af lítt byggðu landi.
r r
IVXalra - na m n
<3ull, silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv.
eldivitSur því tryggður uin alhvn aldur.
land.
Oinældir flákar af kolanámalandi;
in að litast um, kinkaði hún kollin-
um frarnan í karlmanninn, eins og
, | hún væri að sampykkja eitthvað,
að leysa hest-
aua frá vagninum, sleppti peim síð-
i an og ljet pá fara að bíta. Svo
renndi hann augunum dálítið óróleg-
ur á svipinn eptir veginum, sem
pau voru komin, og pegar banu
var búinn að pví dálitla stund,
hjálpaði hann kvennmanninum út úr
vagninum.
Og svo kom nú nokkuð, sem jeg
Heilnæmt loptslag. '! varð öldungis hissa á- Þau &enKu
i ,T - . , ,. .. , , ... , I fram off aptur oo- lituðust un>, eins
Loptslagið í Manitoba og ISortSresturlandmu er viðurkennt hið heilnæmasta . I o r n _ ’
Ameriku. Hreinviðri og þurrviðri vetur og suinar; veturinn kaldur, en bjartur j °g pau vajru að leita sjer að ein-
og staSviðrasamur. Aldrei pokaogsúld, og aldrei fellibyljireins ogsunnarí landinu hverjum sjefstðkum stað parna úti á
viðavangi. Jeg hef getið pess áður
I að jeg hafði valið injer náttbói í
.1 A 15 5Í A IT FRA HAFl TIL HAFS.
Ganada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi vfS Qrand Trunk og Inter-Colonial braut-
irnar mynda óslitna jámbraut frá öllum hafnstöðum við Atlanzhaf í Canada til
dil<
og
Kyrraháfs. Sú braut liggur um miðhlut frjóvsama beltúins eptir pvi endilöngu og
alegu, tignarlegu fjallaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og um liin
Þó jeg væri viss um, að petta,
sem fyrir mig bar, gæti ekki verið
eðlilegt, var jeg pó fullur með-
aumkunar með hjónunum. En jeg
fór brátt að taka eptir öðru. Jeg
j sá allmarga mannskugga á leiðinni,
I sem hjónin höfðu komið. Þessir
j menn voru riðandi og fóru óðlega
I eins og peir eltu einhvern. Á reið-
; laginu sá jeg aðpetta voru Indíánar.
I Nú skildi jeg ofboð vel í pví, að
; svipirnir höfðu verið svo órólegir,
pegar peir litu aptur. Þessir vesa-
lings eyðisljettu-píiagrímar höfðu
reynt til að nota tækifærið til pess
að grafa dauða barnið sitt og ætl-
uðu svo auðsjáanlega að fiýta sjer
< að liaida áfram ferðinni. En fiand-1 UI
J vi
! rnenmrnir höfðu auðsjáanlega grafið
upp leiðina, sem hjónin höfðu farið
' og eltu pau r.ú sjálfsagt til pess að
ganga af peim dauðum.
Jeg greip í liyssjskaptið mitt til
inn tor út, að þeir
Vladimir og Ruryk sátu pegjandi. Hugs-
anir hvors um sig voru pyngri en svo,
afi pelr gatu talað sjer til skemtunar.
,Við skalum vona’, sagði Viadimir,
um síðir, að morgundagurinn færi okkur
betri frjettir. í miUitíðlnnierrjettast a'5
við reynum atS njóta peirrar hvíldar, er
fengist getur i þessutn klefav Hann var
i pann veginn að leggjast á bekkinn
pegar hann rak sig á böggulinD, er Var-
witch hafSi skilið eptir. ,Já, Rutyk!
Hjerna er maturinn og vínið, sem okkar
góði vinur, munkurinn skildi eptir. Ert
pú ekki svangur T.
,ífei, langt frá’, svaraði Ruryk. ,En
pegar pú hefur drukkið lyst pína af vín-
inu, skal jeg smakka á pvi’.
Vladimir tðk utan af flöskunni, tók
úr henni tappann og bragðaði vínið.
Sag*i hann pá Ruryk að pað væri af-
j bragðs gott, og var svo í þaun veginn, að
! drekka eiturblönduna, pegar rjálaS var
ið hurðina.
,Upp, upp, me5 ykkur’, var kalln'S
úti fyrir. (t>ið eigið að fara burtu hjeðau’.
Vladimir hafði ekki tíma til aS
drekfea ár flöskunni og var rjett búinn
j að fela h-ana tmdir bekknum pegar iykla-
nm hina hrikalegu,
nafnfrægu Klettafjöll Vesturheims.
pess að taka pátt í vörninni rneð ; vörðurinn kom inn.
j hjónunum o<r ætlaði að fara að kalla ! Hvert
til pess að vara hjónin við hættunni, j Vladímir.
pegar mjer allt í einu datt í hujyr, Það veit jeg ekUert
eigum vit! aS fara?’ spurði
SAJIBANHSST.IOKATM / CAXADA
gefur hverjum karlmanniyfir 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem hefur
fyrirfamilíu að sjá
1 (> <> ekrur af landi
skógarrjóðri. I->au voru ýmist í
skugganum eða í tunglsljósiniv, en
alltaf sá jeg allt til peirra, Löksins
Henti konan á stað milli tveggja
trjáa, og pegar maðurinn var búiun
að líta pangað snöggvast, fór hurin
aptur til vagnsins og sótti skóflu.
Með henni markaði hann síðau fyrir
dálítilli jarðarspildu, svo sem
feta breiðri n<> firnm feta
O
og fór síðan að taka par
LENDAN um 20 mílur sutiurfráÞingvaBa-uýlendu, o^ÁLBERTA-NÝLENpAN gröf. En ve.l að merkja gerðist
allt petta í dauðapögn. Jeg liorfði
ajveg ókeypis. Hinir einu skilrnálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki pað.
A pann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi siunar ábýlisjarðar og
sjálfstæður í éfnalegu lilliti.
ÍSI, 11 XZK A II X V L E X l> U R
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú pegar stofnaðar í 6 stöðum.
Þerrra stærst er NÝJA ISLAND liggjandi 45—:80mílur norður frá Winnipeg, á
vestur strönd Winuipeg-vatns. Vestur frá Nýja íslandi, í 30—35 mílna fjarlægð
er ALPTAVATNS-N ÝLENDAN. báSum pessum nýlendum er mikið af ó-
J að petta væri allt saman bara yfir-
J uáttúrlegt og petta væru b«ura svip-
j ir, sem jeg gerði rjettast í að láta
! eiga sig sjálfa. Hunduriwi miiin
j ætlaði enn pá einu sinai að hlaupa
upp, en jeg apti'aði honnm.
Svo virtist sem hjónin við gröfina
tækju ekkert eptir pessari hættu,
I sein yfirpeim vofði, pangað til Tndi
ánarnir voru rjott komnir að peim, j
I en pá stökk maðurtnn upp frá gröf- j
! inni og bjálpaði konu sinni á fætur j
[ lílra; pau litu til vagn&ins sítis, eins j
og til pess að leita par traœts og j m“'tt|
um, en komi'S
pið fljóttP
í því er peir komu fram í móttökusal-
inn komu liermennirnir inn með Helenu
og Varwiteh. Og pó peir fjelagar hefðu
verið dauðir og aptur gengnir hefði
Varwitch ekki getað bliknað meir eða
æðrast eMhaingerði. Hann hefði fall-
ið um sjálfan sig ef hermnðurinn við
hlið hans hef'Si ekki gripið hann og
haldið honum uppi.
um 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. I síðast-
töldu 3 nýlendunumer mikiðai' óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Frekari upplýsingar í pessu efni getur hver sem vill fengið með því að skrifa
«m pað:
hælis. En pað var orðið of seint.
(Eru« þið elcki dauðir?!’ spurði hann
svo og saup ltveijur um leið.
é
Vladimir svaraði engu og ekkiheld-
ur Ruryk, en á Ruryk var auðsjeð að
hann mundi deyja mikiS ánægðaii ef
ná tökum á hálsi Varwitch,
Tliomas Bennett.
Eða
DOM. GOV'T. IMMIGRATION AGENT,
H. I j. Baldwinson, (IslenzJcur umboðsmaður.')
DOM. GOV'T IMMIGRATION OFFICES.
Winnipeg, - - - Canada.
[SYIPIB.
(Frásaga, pýdd úr svensku).
sumarið 1873 var sá, sem petta
ir, 30 ára að aldri. Jeg var hinn
lsuhraustasti og taugar mínar
rkar. Jeg var alveg laus við að
a draugasögum og öllu pess
lar og skoðaði sögur um svipi og
urgöngur eins og hreinaog beina
ieysu. En um pessar mundir
n fyrir mig atburður, sem jeg
a hjer að segja frá. Menn geta
ið um hann alveg eins og menn
a, en eítt er víst, að hann hafði
láhrif .á mig, að jeg hef hætt pví
eg síðan að geragis að slíku.
>að kemur ekki pessari söga við,
skýra frá orsökinni til pess, að
■ var aleinn á ferð í einu af liin-
eyðilegustu lijeruðnm Vestur-
ms. Hesturinn minn, hundurinn
byssan voru allt mitt fylgdarlið.
( fylgdi slóðunum eptir land-
na kerrurnar, sem uxarnir höfðu
gið vestur eptir eyðisijettu-flæm-
im, og bjóst kvöld eitt um í
igarrjóðri nokkiu, paðan sem jeg
ði beztu útsjón yfir eyðilega
ittuflákana.
Sólin var gengin undir. Jeg var
búinn að tjóðra hestinn minn og
pegar jeg var búinn að borða kvöld-
verðinn minn, Kanínu-grey, sem
hundurinn minn hafði náð í, lagð
jeg mig til hvíldar og vafði mig í
náttdúk mínum, einmitt pegar
stjörnurnar voru að koma í ljós á
himinhvolfinu.
Það var langt liðið á nótt, pegar
jeg vaknaði og settist upp. í austri
var tunglið að smáfæraet uppá heið-
skírann himininn og allir hlutir
stóðu eins skýrt fyrir augum mjer
og um hábjartan dag væri.
En mjer átti ekki að auðnast í
petta sinn að fá að skoða pessa
sjaldsjeðu nseturfegurð í ró og næði
Nærri pví í sama augnabliki sem
jeg vaknaði, renndi jeg augunum
út yfir sljettufiákana og tók eptir
einhverju í fjarska, sem færðist á-
fram hægt og iiægt. Þegar jeg
gáði betur að, sá jeg, að pað var
einn af pessum segldúkst-jald-vögn-
um, sem voru svo algengir fyrmeir
pegar engin járnbraut 14 á. milli
austur- og vesturstrandar Vestur-
heims.
Svo leit út
sem vagninn
stefndi
á lifandi ve.rur, sem voru að vinna
verk fáein íet frá mjer og pó h,eyrði
jeg ekki minnstu ögn til peirra í
logninu.
Nú var forritni miu orðin að
hreinni og beinni undtún. Iljer var
sýnilega eitthvað á ferðinni, seffl var
alveg gagnstætt daglegu ’náttúru-
lögmáli. Jeg gat ekki ætlað, að
hjer færi allt tneð felidu; pessar
verur hlutu að vera svipir. Qg pó
skalf hundurinn við hliðina á nijör,
sem var alveg eins vel vakandi og
eptirtektasamur og jeg, af brenn-
andi fíkni eptir að forvitnast um
petta, en jeg hjelt honum fóstum.
Það var haldið áfram að taka
gröfina og af pví jarðvegurinn var
fremur gijúpiir var hún bráðum
orðin fimm feta djúp og pá flegði
maðurinn frá sjer skóflunni. A með-
an á grafartökunni stóð, hafði kon-
an sótt nokkur föng af greinum og
kvistum og borið pau fram á grafar-
barminn. Síðan var nú litia gröfin
með mestu vandvirkni paldn pessu
að innan.
Þegar pað Var búið, stökk maður-
inn upp úr gröíinni, og nú skoðuðu
pau bæð> verk sitt. Síðan renndu
pau órólegum augum til leiðarinnar,
sein pau voru koniin, og gengu svo
bæði til vagnsins. Þau lyptu segl-
dúknum á annari vagushliðinni dá-
lítið frá og tóku par út kodda lít-
inn og lögðu á dúk, sem pau öfðu
breitt á jörðina.
En pað var nokkuð á koddanum.
Tungl var í fyllingu og jeg sá par
líkama dálítillar telpu, sem naumast
j Jeg sá leiptur af skotum og örvar
j tlugu um loptið, en ekkert hljóð
| heyrðist í næturlogninu.
Bæði hjónin urðu óstyrk á fótum,
[ eins og skotin hefðu hitt pau; pau
hlupu hvort í faðminn á bðru, eitrs
í °n [>au vlssu, að pessi faðmlög yrðu
liin sfðustu. Svo var skotið aptur
j og í faðmlögum duttu pau ofau á
] gröfina barnsins síns, bæði dauð.
Indfánarnir vórn nú ekfeí lengi að
taka hestana og npenna pá fyrir vagn-
inn og flýta sjer svo sem mest mátti
verða aptur einsog peir væru lirædd-
ir um, að einhver elti sig. Jeg
horfði á pá, pangað til peir hurfu
mjer sjónum. Svo varð jeg eptir
einn með hugsanir inínar í nætur-
kyrrðinni.
Jeg var nú orðinn pess fullviss,
að jeg liafði hjer sjeð svijú og mjer
var ómögulegt að sofna aptur pað
sem eptir var næturinnar. Eptir
værðarlausan blund vaknaði jeg með
sólaruppkomu og prátt fyrir allt,
sem jeg hafði horft á um nóttina,
j fór j'eg að reyna til að telja mjer
trú um, að petta hefði allt saman
verið bara draumur, og jeg styrktist
í pvf, pegar jeg sá að staðurinn,
par sem jeg hafði sjeð barnið graf-
ið, var ekki skóglaus, heldur vax-
inu runnum og ungtrjám.
Jeg var nú allt um pað svo for-
vitinn, að jeg stökk inn ámillirunn-
anna, beygði trjen til liliðar með
hendinni og liugði vandlega að öllu.
par dálítið leiði og
þ<5' ekki væri nema svo sem svaraði 5-
sekundmn.
10
Og svo fann jeg
sá tvær beinagriiHÍur ofan á leiðinu.
En nú kem jeg
atriðinu í sögunni. i>egar jefe
baru að aldri, hafði bróðir minn
að undarlefrasta
O
Þecrar
,Svo efntdg pú, Helen Radowsky
ert hirigað komln og endar starf pitt í
þdiin stað sem þú iiefur sent svo marga
saklausa’, sag"5i Vladimir.
(Já, það er fyrir misskilning að jeg
er lijeri, svaraði, Heien hlægjandi. (Jeg
verð laus á morgun. Veiztu hvert þú ert
at? faraf
,Nei. Til Síberíu, máskel’
(Ekki líkt pví! Þú ert á leiðiuni til
dómaranna til pess að hiýða á dauðadóm
pinn!’
I
(Því tókstu ekki eitrið, sem jeg
sklldi eptlr hjá pjer’, greip pá Varwitch
ftiim f. (Jeg var vinur, eptir allt saman’
Áður en offiserarnir gátu að gert hafði
svo Warwitch tæmt brennivínsflöskuna
cr hann bar á sjer.
Helen heið ekki eptir að leitað væri
á henni. Hún tíndi fram allt úr vösiun
sínum, peningana, fingravetlingana, klút-
ana, o. pví 1. En þegar hún var leidd inn
f klefanu haf'Si hún lutgti handar fingur
sína fijettaða um skaptið á stinghiiífnum
Oallitzm-naut. Hún haf'51 gleymt aö af-
henda liann.
38. KAP.
Dómararnir sátu í rjettarsalnum, þeg-
ar þeir Vladimir og .Ruryk voru leiddir
inn pangaö. Hinar pýðingarlausu spurn-
ingar vorubornarupp fyrir Vladimirmeð
barbarisku kæruleysi, en par sem hann
hafði ekki einu sinni heyrt kæruna, neit-
aði hann náttúrlega að svara p>eim á einn
eða annan veg.
Iiann eins og prinzinn var aða!s-
maður og pví var honum einnig boðið að
kjósa um byssuna og snöruna, og kaus
hann auðvitað eins og Gallitzin hafði
gert. Haun bað einnar bónar og — hiín
var veitt, en pað var, að liaun fengi aö
ueyja samhliíia prinzinum.
Þá var Ruryk eptir. Hans afbrot
kröfðust kaðalhagga og' fangelsis, en ekki
lífláts. En pá tók hann til a'5 ákæra sig
sjálfur. Dylgdi um að haun væri engu
minna sekur en prinzinu og' kom dómur
ing og þegar hauu spratt upp og faðmaðí
og kyssti vin sinn Vladimir.
((Eisku húsbóndi minn”, sagöi Ruryk
eptir a'5 priiizimi halði heiísað houum,
og um leið prýsti hanu höud hans að
vörum sínuru og laugaði pær í táiunr.
,Jeg sagði pjer að jeg yrði með pjer,
jafuvel í dautianum’.
,Það er satt, kæri, (Ruiyk. Og við
! höfum svo opt suinhliSa hoift á hinar
; holdlausu grauir dauðans, a5 okkur
bregður sjáiisagt ekki nú’.
,Nei, ekki pegar jeg ú von á að verða
j pjónn pinu par uppi’, og Ruiyk rendi
j auguunin til himins.
(Nei, mimi kæii Ruryk’, svaraði prinz-
inn. (Ekki pjónu, heldur jafniugi, jafn-
! ingi minn og jafuingi allra konunga og
keisara, scm koiunir eru á undan og sem
koma munu á eptir. Þar eru allir jaí'uir’.
,Ja, pá verð jeg ekki áuægður í
himuariki. En jeg er viss um að hinn
heiiagi Rjetur lofar mjer líka a5 ráða.
Dauðmn getur ekki breytt mjer, og á
jarðiiki vil jeg heldur vera skósveinn.
Oallitzins en æösti lífvörður keisaraus’.
Þeir hættu svo pessu tali og settnst
svo niður, og sagði pá Vladimir prinzin-
um frá að liann irel'ði horlt á pau Helenu
og Varwitch í böudum, enn fremur frá
fiáfalli Pushkínis, er hann heyrði varð-
menuina tala uin.
(Ræflaruir!’ sagéi priuzinn. (Þauer i
tekin ofseiut til pess iei5rjett verði rang
lætið er pau haia iramið. En við ættuin
ekki að bera i brjósti hatur tii þeirra
á pessari stundu’.
Þeir töluöu pannig aptur og fram til
pess moi'guusólui, væniauiega hin síðasta
er peir mundu sjarcnna upp, sendi geisla-
stati sína inn með giuggatjöiduuum. Þeir
höiðu suætt morguuverö pegar vörðurinn
opuaói dyrnar og pær írú Ruioff, Elizabet,
Alexanaima, Mrs. Cushing ogdóitirhena-
ar Belie puscu inu. Það var íyrir ákafa
lramgöngu Aiexaudrinueiuungis, aö þeim
veittist su uáð að' koma parna inu tii þess
aó kveðja viuinn, bróðuriuu, souiuu, ást-
viuiun, í seiuastu sium.
Eangaviirðuriun mátti ekki fara út
tyrir dyruar, eu iiann íauu að skiluaðar-
kveðja ástviuanua var oi heilög sjóu fyr—
ir augu síu, sueii pvi andiili að veggnum
og hallaðist iram a byssu síua, til þe.ss
engiuu af möimuuum gæti talið hans
eigm sorgartar.
Það var komið logu og hætt að rigna
og himiuiun heiður á stóruni flákum. En
yiir Ejetursborg hvíldi stórt og kolsvart
ský og á bak viö það huldi vorsóiin sig
skómmu eptir upprasiua.
A stiætuuum var ailt á iði og ina
minna gaugrúm eu dagiuu áöur, pví auk
staudaudi liersins i borginni liófðu marg-
ar lierdeildir veriö sendar til borgarinnar
fra kringliggjaudi herstöðvum. A öllum
helztu strætuuum voru fylkmgar af stór-
skotaliði með panu útbúuað allan við
heudiua, að allir máttu sjá að lijer var
alvaraá ferðum eu ekki spaug.
Það hafði borist hermáiastjórniuni
að órói væri í kósökkum og þeirra fyik-
iugum pví tæplega aö treysta. Þær fylk-
iugar voru psi ailar seudar i pá iiiuta
bæjarins par seui pær gatu ekki verid
sjouarvottar að aftoku hius síöasta af
peirra kouuugaætt.
A öllum strætum í grend við aðmír-
álsbygginguna voru tvöfaidar og prefaidar
fyikiugaraðir aí' rtðandi varðmönnum, svo
aó Utiö bil var á inilli og offiseramir
peyttust aptur og fram, til pess aó sjá að
aiit væri i röö og reglu.
Klukkan 10 byrjaði stóra klukkan £
turninum á Rjetursku kjunui að siá dauöa-
siðgin,—eitt dimmt og drungalegt slag á
hverri einui míuútu,—eins og væri húa
að mæiahm siðustu augnablik sakamanu-
auna.
Keisaralegt boð haföi hafði verið birt
um alla borgiua, pess efuis, aö ölium væri
íyrirboðið að huappa sig saman á strætum
uti pa um daginn, en i petta skipti var
skipun keisarans gersamiega i'orsmáð.
Allir stúdeutarnir í borginu, um 3,000, voru
á sileldri ferð aptur og irtim, i smærri og
stærri liópum, euda iitu lögreglupjónaruir
nákvæmlega eptir hverri peirra hreifing.
Þannig var allt róstulegt á svipina
utau huss, en i salnum par sem hinir
dauðaseku menn biðu stuudariunar var
alit kyrð og friður. Það grút'ði dauda-
pögu yfir öllum par samankomnum. Fyr-
ir niiiligöngu Alexandrínu fengu pær
konuruar aó sitja par inni til síðasta
uuguabliksins.
Frú RulofE örinagna og eins og í
draumi sat hjá syni sínum og hlýddi á
bænir haus um aö bera sig vei og missa
ekki móöiun. Við hina hlið hans sat
Alexaudrína pögul og hugsaudi og hall-
aði sjer upp að öxl hans, og svall heipt í
huga til hai'ðstjórnarinnar.
Gallitzin var óbreyttur. Ekki sýni-
] legt að hann iiudi til minnstu geðshiær-
inga, nema hvuð rödd haus var veuju
fremur sorgblandin, er hanu hvíslaði
huggunarorðum að Elizabctu unnustu
sium. llún sat hreiiingarlaus og ljet
heudur síuar hvíia í h&ns og húu hiustaði
meö atliygli á hvert orð er fjell af vör-
um haus. En enginn roöi kom í kiuu-
arnar, ekkert tárí auguu og ekki titringur
á henduruar henuar svo livitar og svo
kaldar. Húu var smámsaman að um-
hverlust í ís, Uudir slögum lík-klukk-
unuar. lljartað baröist æ liægar og
hægar. Þaö var eins og dauðinn ætlaði
uð bera hana burtu áður en kúiurnar
sviptu haua unnustanum.
(Framhaid).