Heimskringla - 09.10.1890, Blaðsíða 2

imnKKKlXMiA. \VI.\Xll’H(i, HA\., 9. OKTOBIIK 1*90.
ti
JJ
5
kemur út á hverj-
im flmmtudegi.
An Icelandic News-
paper.
Publiííhed every
Útgefenduk: Thursday by
The Heimskrjnola Printing& Publ.Co’y.
Skrifstofa og prentsmiðja:
151 Lombard St.---Winnipeg, Canada.
Ritstjórar: Eggert Johannson og Getf ur Pálsson.
Eggert .Johannson: Managing DlRECTOIt.
Blaðið kostar:
Heill ári’angur |2,00
Hálfur árgangur ... 1,00
Um 3 mánutii ... 0,65
Aðsendum nafnlausum greinum verð
»r ekki gefinn gaumur, en nöfn höf-
nndanna birtir ritstjórnin ekki nema
meðsampykki peirra. En undirskript
ina verða höfundar greinanna sjálfir að
til taka, ef peir vilja að nafni sínu sje
leynt. Ritstjórnin er ekki skyldug til
aK endursenda ritgerSir, sem ekki fá rúm
i blaðinu, nje heldur að geyma pœr um
lengri eða skemmri tíma.
Upplýsimrar um verð á auglýsingum 5
„Heimskringlu” fá menn á skrifstofu
blaðsins, en hún er opin á hverjum virk-
um degi (uema laugardögum) frá kl. 9 f.
m. til hádegis og frá kl. 1,30 til 6 e. m.
Á laugardögum frá kl. 9 f.m. til 12 á hádegi.
t^“ Undireins ogeinhverkaupandi blaðs
ins skiptir um bústað er hann beðinn að
senda hina breyttu utanáskript á skrif-
stofu blaðsins og tilgreina um leið fyrr-
verandi utanáskript.
Utanfiskript til blaðsins er:
TheHeimskrinyla Printing&PublishingCo.
P. 0. Box 305
Winnipeg. Canada.
samtíma-mönnurn sinum heim sann-
inn um jiað, að allar framfarir ojr
öll þroskun væri undir pvl komin,
að mennirnir ljetu sjer skiljast, að
uppruni peirra allra og takmark
væri hið sama og að þeir ættu pess
vegna að taka höndum saman til
þess að vinna hlutverk sín í fjelagi.
Sjerhver maður hefur sína lífs-
byrði að rísa undir, pá byrði, sem
lífið, forlögin—eða hvað menn nú
vilja kalla pað—hafa lagt á herðar
hans. Og pað stendur alveg á
sama hvað lífsbyrðin kann að pykja
ljettbær og lítilfjörleg, pað getur
eða öðrum ljósa grein fyrir, hverju vormn eptir flag í staðinn fyrir
peir áttu að trúa dður og hverju nýja jiirð.
peir eigi að trúa nú.
Og líknr háski getur verið búinn
Ef mennirnir kynnu að liugsa— ýmsum smáfjelögum vorum semhjer
pá væru peir ekki að fordæma hverj- eru stofnuð pjóðflokki vorum til
ir aðra fyrir pað, hnerjn peir trúa | framfara i einhverju efni, af skorti
eða ekki trúa, pví að frá heims- ! á samheldni og fjelagsskap, ef ekki
proskunarinnar og mannúðarinnar j er goldið varhuga við í tíma; menn
sjónarmiði stendur alveg á sama, i í fjelögum verða að láta sjer skilj-
hvort maðurinn er kristinn Gyð- ast, að ekkert
verður gert
ingur eða heiðingi, ef liann að eins i nenia peir haldi saman og sjeu ekki
hefur einhverja lifsskoðun, senT er j að rífast um smáatriðin pangað til
honum sönn, sem er svo sterkur og j aðalatridin, stefna og tilgangur fje-
heilagur sannleikur fyrir lians per- j lagsins, eru fallin í gleymsku og dá.
sónulega innri mann, að hún geti______________ ___________________________
IV. ÁR. NR. 41.
TÖLUBL. 197.
Winnipeg, 9. október 1890.
LE IÐ RJE T TIN G AR.
í 39. blaði ltHeimskringlu”, 25.
f. m., hefur á 4. blaðsíðu misprent-
ast nafn látinnar konu í Dakota,
Helga Sæmundsdóttir fyrir Hðlm-
frlður Sæmundsdóttir.
í síðasta blaði hefur nafnið UJ.
G.” fallið burtu undir greininni
„Svar út í hött”.
í næsta blaði byrjar ný saga,
framúrskarandi skemmtileg og spenn-
andi, sem heitir
O c 1 o r o o ii
eða ÁTTUNGUKINN.
Sagan fer að mestu leyti fram
f Louisiana-ríkinu, rjett áður en
præla-stríðið hófst milli Norður- og
Suðurríkjanna. Sagan lýsir ein-
staklega skýrt og ljóslega meðferð-
inni á Svertingjum og peiin, sem
Afríku-blóð höfðu f æðum sínum,
pó ekki væri nema að áttunda hlut.
Cora L.e«lie (The Octoroon
áttungurinn) er frábærlega vei gefin
stúlka og eptir pví vel að sjer, en
af pví að hún er komin af Afríku-
ætt, pá er farið með hana sem præl
og liún er sel:l við opinbert uppboð.
*
Xj ir kaupemliir aðull eims-
kringlu” frá næsta nýári geta fengið
liana fyr'r eliki Iieitt frá næsta
blaði, eða ineð byrjuninni á pessari
nýju sögu, til loka pessa árs.
Menn gefi sig sem alIralyrst
fram á afgreiðslustofu blaðsins.
enginn risið undir henni og borið I blásið lifsanda I allt pað bezta, sem
hana svo að vel sje, nema hann sam- j til er f honum, svo pað beri ávöxt í
eini krapta sína,
Sjerhvert pjóðfjelag og sjer—
hvert smáfjelag hefur sitt takmark
og sitt starf, sem vinna verður að
með sameinuðum kröptum.
Sjerh ver kynslóð hefur sitt bjarg,
sem hún í fjelagsskap á að lypta
upp í veraldarvegginn, sitt skyldu-
verk, sem hún á að vinna f heiins
proskuniuni.
lífi hans sjálfs og f fjelagslífinti
kringum hann. — —
Ef vjer lítum nú til pjóðflokks
Botafrep.
VO'NIR.
skammast sín fyrir pá, ef pær verða
svo óheppnar að sjá pá aptur.
Dessa skoðun tnálar höf. í pess-
um sögupætti.
E>að er ekki svo að skilja, að
Helga—eða hver önnur stúlka sem
líkt kynni að standa á fyrir—sje
eiginlega illa innrætt eða spilltari
en fólk er flest, hvort heldur er kon-
ur eða karlar. t>að er nú einu
sinni rótgróið í eðli hennar, að
reyna til að fá svo mikið út úr til-
verunui handa sjer sem unnt er;
hún trúlofaðist Ólafi uaf pví að hann
var auðsveipastur, af pví að hún gat
haft jaín-mikið vald yfir honum, eins
og inenn hafa yfir tryggum og pæg-
um hundum”, og sjálfsagt líka af
pví, að hún aumkaðist yfirhann;hún
er ekki sú fyrsta stúlka og verður
jjálfsagt heldur ekki sú síðasta, sem
lætur loksins bugast af meðaumk-
un með karlmanni, sem elskar hana
vors hjer í landi, pá er liarla margt SOguþáUur frá Vesturheimi eptir ,,f a]lri sinni gft] og nllu sínu hu„.
athugavert við fjelagsskap vorn, bæði
við fjelagsskapinn í pjóðflokki vor-
um og fjelagsskapinn í hinuin ýmsu
smáfjelögum vorum.
Einstaklingunum hættir við lijá í
oss ekki síður en öðrum pjóðum að j
Blnar H j o r 1 e i f* » o n.
Rvfk 1890.
Þessi sögupáttur kom út sein-
astliðinn vetur og sumum mönnum
j kann að pykja pað nokkuð seint
að fara að geta hans nú, pegar
samema kraptana.
í lífsstefnu einstaklioganna verð-
smáa stórt, en sjá ekki pað, sem í
} raonog veru er stórt fyrir pokunni,
sem peir búa til kringum sig.
Það vill brenna við hjá oss ekki
síður en öðrum pjóðum, að margur
sannleikurinn slokknar undir fávizku
ur hlykkur við hlykk, af pvf að
kraptarnir vilja fara sinn í hverja j
áttina og ekkert innra afl er til,
sem geti sameinað pá.
í pjóðfjelögunum og smáfje-
lögunum er opt og tíðum fátt gert
til proskunar og gagns, af pví að j
einstaklingunum finnast peir ekki J
sjálfstæðir nema peir segi nei við
flestu pví, sem aðrir segja, og ekki J
frjálsir nema sjálfir peir búi sjer til
leið, sem engir fara nema s;
peir.
í proskunar-byggingu mann- ^
kynsins stendur skarð við skarð, af
| krapta sína til að inna af hendi, ef
pvf að mönnuin getur aldrei komifi [ 1
skoti en—heimtar . ekkert og vonar
ekkert. Hún hugsar ekkert um að
svíkja hann, ekki pá, og pegar hún
er að gera allt, sem hún getur, til
pess að ná út úr honutn pessum
litlu reitum lians, pá er pað ekki til
pess að komast burtu og eiga hægra
með að svíkja hann, heldur bara af
___„ ^ i _____________. i i-i —’ r s meo ao svik a nann, neiuur oara ai
En—pað gengur ofboð erfitt að;A g 8 ’ ' Aestir peir, sem annars hugsa nokk- pvS að hana lan til að komast fit
uinúo afArt an Giá oL' L-i KoA eotn í __ .1 >1 11 x t i o I ‘
uð um skáldskap eða bækur yfir
höfuð, eru búnir að kaupa hann,
lesa hann og gera sjer meira eða
minna Ijósa hugmynd um hann
og gildi hans.
Því skal ekki móti borið, að
pað hefur dregist helzt til lengi að
legu orðaflóði og alvaran verður opt | geta pessa sðgupáttar hj-er s blað_
og tíðum hlægileg, pegar heiini er inu. Til pess eru ýmsar orsakir, sem
beint að smávægilegum og mark— | oflangt yrði að fara út í hjer, enda ars hefði 1,(111 skrifað eða látið skrifa
.. . ... . . ___ • s 5. » * • honnin iititisjitrtiHrliripif. lifin
í heiminn, fá stærri og fjölbreyttari
blett til að leika sjer að lffinu á, pvi
allt lífið er fyrir henni bara leikur,
bara samsetning af óteljandi augna-
blikum með jafn-mörgum tilfinning-
um og jafn-mörgum nautnum. Og
jafnvel eptir að hún er komin til
Vesturheims, pá dett ir henni sjálf-
sagt ekki f hug að svíkja hann, ann-
litlum efnum eða blátt áfrain að getum vjer ekki sjeð, að pað sje
I ,, , , , » x i i • með öllu orðið ofseint enn, bvf bæði
fiokkslegum eða persónulegum lije- j ’ r
j mun töluvert enn eptir af upplaginu,
■ gómaskap. 1 1 °
honutn uppsagnarbrjef. Nei, hún
hugsar víst yfir höfuð ofboð lítið um
harin, og ef hann dettur henni í hug,
pessi leiðinlegi, pögli inaður, með
svo að peir, sem enn kynnuað vilja
Og þó hefurhin núlifandi kyn- eignast uVonir”, geta pað, og auk breiðu fæt.urna lieitu ástina, sem
iiálfir'slóð pjóðflokks vors lijer f lan.li F1088 Kætl veríð, að ritdómur pessi jer að hugsa °fí sfrita nótt
J L fengi skýrt einhverja hlið eða eitt- I 'lafí trl að komast *'• kennar, pá
} fullt og alvarlegthlutverk að vinna,
I hlutverk, sem allir góðir menn og
1 vitrir hjá oss verða að sameina
saman; sumir pykjast ekki vita hvaða \
bjíirg pað sje, sem þessi kynslóð |
vel á að fara.
Það hlutverk er að reisa varan-
eigi að Jypta upp í bygginguua; legan grundvöll undir vist pjóð-
aðrir sjá ekki hvernig eigi að fara flokks vors hjer f landi framvegis,
skýrt einhverj
hvert atriði í pessum sögupætti fyrir ' er
peim, sem pegar eru búnir að lesa
hann.
(Efnið er tekið beint úr livers-
dagslífinu. Það hefði vel getað
| koinið fyrir í fyrra, getur vel hafa
} komið fyrir í ár og gæti vel komið
I fyrir að ári.
að ekki til að hugsa upp I
ráð til að losna við hann, heldur
skoðar hún hann bara sem leiðinda-
fjötur, sem vofir yfir henni, en sem
til allrar hamingju er enn fjærri. Eða,
eptir pví sem liún kenist ineira út
í lífið og finnur meira til sín f heims-
leiknum, fer henni að pykja hann ;;
skuggi á tilveru sinni og svo leitar
Vinnumanns-garmur, jafn-pung- j hún baraaðnæsta sólskinsblett tilað j veru
lífi tveggja mauiia, karls og konu,
í uVonir”.
Það einkennilegasta við ^Vonir’,
er sjálfsagt stíllinn eða formið.
fekáldið vi11 rnála hið innra og ytra
lif persónanna, einkum hið innra,
pví af ytri viðburðum er mjög lftið í
sögupættinum, eiginlegaekkertnema
járnbrautarferðin iun á stöðina i
Winnipeg og fundur peirra Ólafs og
Helgu með peim úrslituin sem par
urðu. Hiðannað, sem par er skýrt,
frá svo sein samdráttur peirra, lán
Ólafs handa Helgu til vesturferðar
o. s. frv. er allt sainan hutrsanir
Olafs, endurminningar sem hann
er að rifja npp fyrir sjer pegar
hann er rjett að pví kominn
að hitta liana aptur í Winnipeg.
Vjer hefðuin nú sjálfsagt fremur
kosið að skýrt hefði verið frá rás
viðburðanna frá byrjun í rjettri röð,
byrjað á samdrættinum heima á ís-
landi og endað á skilnaðinuin í
Winnipeg. Við pað hefðu uVonir”
orðið enn sögulegri en sjálfsagt
nokkuð lengri. En skáldið hefur
sýnilega aldrei œtlað sjer að hafa
uVonir” öðruvísi en svona; fians
íilgnngur hefur bara verið að lýsa
pessum einkennilega fundi og skiln-
aði í Winnipeg og pess vegna heita
uVonir”’lfka sögupáttur ufrá Vest-
urheirni”. I
Vjer sögðum rjett núna að
skáldið hefði viljað rnála hið ionra
°g ytra líf í sögupættinum eða draga
slíkt upp með Ollum peim litum og
litbreytingum, öllu pvf Ijósi og öll-
um peiin skuggum, sem par til
heyra, og honum hefur víðast hvar
tekizt j»að vel, sumstaðar enda prýðis-
vel. Sjerstaklega má benda á fund
peirra Ólafs og Helgu og samtal
peirra. Hugsunar- og sálarlíf Ólafs
er ljóslega skýrt en Helgu aptur
minna. [Af skífrpum sálarlífs-skýr-
inguin, sönnum og gMgnorðum, er
rnikið í pessum söguþætti, svo
stuttur sem hann er.J Vjer skulum
taka hjer fram fáeinar. Þegar menn
eru rjett að segja komnir til Winni-
peg stendur; uEn auk pess var nú
komin í rnenn ópreyjan, eirðarleysið,
sern ávalt fylgir pví að geta ekkert
að hafzt sjálf'ur, en eiga skarnrnt
eptir «ð takmarkinu*”. — Eða peg-
ar Ólafur á að inissa Helgu af landi
>urt: Honuin fannst í raun
°g
eins og hann mundi verða
að pvf að lypta bjarginu og priðji | svo vandaðan, að par sje eptirkom- | ^ ^ ^ ^ j ,,urka skuggann burtu_um stund. j aleinn eptir á landinu pegar hún
klaufalegur til orða og verka, hefur Þegar Ólafur svo loksins kemur ept- j v*r' farln- Uann mundi í svipinn
orðið ástfanginn í vinnukonu, sem jir tvö ár, og húu hittir hann á inn-
Þar til heyrir fyrst og fremst, |tekur honu,n loksins’ ÞeSar hún er flytjendahúsinu og sjer livað hann er j
iu b(,in að kve>jahann °g stinga með framúrskarandi uafkáraléguroghlæg- lslen,llr
flokkurinn, sá fjölmennasti, segir að j andi kynslóðum óhætt að byggja
pað sje ekki til neins að eiga við j ofan á.
nein heljarbjörg, mönnum sje betra
að fara heim oir sofa.
O
} að allt fjelagsltf vort sje stutt svo j .
j nnífnyrðum og háði, og hættir svo
Hvert sem vjer lítum f mann- viturlegum skorðum, að hjerlendir ekk; fyr e„ hún með kossum ogástar
fjelagÍ!iu, hvort sem vjer lítum hátt! menn verði að bera fulla virðingu
eða lágt, hvort sem vjer lítum á hið fyrir oss.
ilegur” i samanburði við nýja heim-
stóra eða smáa, pá sjáum vjer al-
staðar sömu afleiðingar af skorti á
fjelagsanda og samheldni.
inn hennar, pá, og í raun og veru 1
þá fyrst, er hún pess fullráðin að
bindast honuin aldrei. Afkáralegt
og hlægilegt er hennar náttúru og
hennar Iffsstefnu pað andstyggileg-
asta af öllu. Slíkur bóndi hlyti að
svo, að íslendingum peim, sem j eptir tvð ár? pegar liann er búinn að kasta hlægileguin blæ á hana lfka
Þar næst, að menntun og menn-
varma er búin uað sjúga út úr hon-
um hverja ógn, sem eptir er í honum
af vilja og viti” og hann lætur hana
j fá aleigu sína f fargjald til Vestur-
ing Þjððar vorrar h.íer sJe tryRgð | heims; sjálfur fer J.ann á eptir henni
ekki eptir neinni rnanneskju nerna
henrii".* —Eða pegar Winnipeg-
ngar eru að taka móti lönd-
um sínum: uOg peir vilja svo
nnilega hjálpa og leiðbeina og fro-ða
og njóta ánægjwnnar, sem fylgir
pví að fá ápreifanlega sönnun fyrir
pví að pað sjeu til vinir sern eru
lítilsigldari og varnarminni og
grænni en peir eru sjálfir”. Höf
hefði getað bætt við: ,og gleðjast
Af hverju kemur pá pessi óum- j hingað koma framvegis, verði ekki vinna sjer inn fyrir fargjaldinu, kem- ! °g svo sópar hún lionum burtu, al- af I*'1 1 hjarta sínu hvað peir sjálfir
eins og varpað út á andlega eyði- ur t'l Winnipeg, hittir kærustuua veg eins og ryki eða dusti, sem fall- j eru ffoáir lnenn” ~ Eða lýslnSin 4
mörk fyrir pað, pó peir ekki kunni
ensku.
ræðilegi skortur á fjelagsskap?
Það er ekki af pví að mennirn-
ir sjeu svo vondir. Nei, peir eru i
raun og veru frjestir vondir. En
peim hættir við að smávefja sjálfa
sig f hjúp af hræsni, pangað til peirjsvo sem verður fyrir velgei.gni og
íslendinga hjer í
ipeg
prúðbúna, en pá er hún oröiu j ið hefur á kjólinn hennar; hvort
ufín”, skammast sfn fyrir hann—um j tveggja> hann og dustið, kastar blett J frír honu,n f.vri fllllt °g allt:
[Olafi, pegar Helga er hlaupin burtu
geta ekki greint rjett frá röngu. J efnahags-heill
Faein ord
ii ni
ap.
Frá pví að menntun og irienn-
ing fyrst fór að ryðja sjer til rúms
hjá mannkyninu, liafa allir góðir
menn og vitrir á öllum öldiim verið
að brýna samheldni og fjelagsskap
fyrir einstökum flokkum, einstökum
fjelögiim og mannkyninu í heifd
sinni, verið að revna lil að fa.ra
Engin synd í heiminum er eins stór
og lýgin fyrir sjálfurn sjer og eng-
in synd er eins algeng. Mennirnir
hræsna fyrir sjálfutn sjer, pangað
til peir verða heimskir—ef peir
geta orðið heimskari en peir eru að
uPPlagi sumir hverjir.
landi.
Heimskan og hræsnin eru f
raun og veru verstu óvinir mann-
kynsins, en pau eru lang-voldug-
ustu stórveldin í niannlifinu—enn
sem komið er.
Hið eina, sem ha>gt er að gera
til að freista að buga pau, er að
kenna mönnunum að hugsa—peim
sem annars geta hugsað.
Ef mennirnir kvnnu að hugsa—
pá væri ekki verkinannamálið
skammt á veg komið seni pað er
enn; pá væru verkmennirnir farnir
að skilja, að peir gætu haft öll völd-
í heiminum, ef peir að eiris væru
samtaka.
Ef mennirnir kynnu að hugsa-—
pá væri ekki hægt að toga pá frá
Og að endingu, að með fje- j hennar hlið—og kveður hann und-
agsskap og samtökum sje greitt ir eins (’g htm er búin að finna hann
rneð orðunum: uJeg lief andstyirgð
á pjer, durgurinn pinn o. s. frv.”.
Og svo fer hann með alla sína sorg
út á sljettuna í einhverri leiðslu
j og situr par lengi, lengi, pangað til
j friður hennarfær valdyfirhonum.--
Hann togast í sinum drungalega
punglyndishöfga að henni í yndis-
varma æskufjörinu, alveg eptir satna
náttúrulögmáli sem járnið dregst
að segulstálinu.
Eða: Hann er trjedrumbur og
hún er brennigler og svo lætur nátt-
úran af einhverri keskni ástarsóliua
falla gegnuin brenniglerið, pangað
til vesalings trjedruinburinn er orð-
inn að kölduin kolum, en—brenni-
glerið er jafnheilt eptir sem áður.
ást liefur aldrei verið að tala frá j ú bana, annað á fötin og hitt á lffið.
Hún er nokkurs konar Undina—
pað eru til margar teg\jndir af
Hvor sá maður og liver sá
flokkur, sem vinnur í þessa átt—
j hann gerir gott verk,
Og hver sá maður eða hver sá
j flokkur, sem veitir par mótspyrnu-—
hann vinnur illt \vr\t.
í peim efnum á ekki að spyrja um
trú eða flokk. Þar á engin trú og eng-
inn flokkurað vera-bara eln pjóð.
Vjer hjer í landi erum fámenn-
ir, fátækir og kraptalitlir, pegar
borið er saman við hjerlenda menn,
°g ef vjer ekki elskuin svo pjóð-
erni vort og framtíðar-heill, að vjer
getum gleymt. öllum persówilegum-
um eða flokkslegum ágreiningsat-
svo riðum, pegar um pjóðarefnin er að
ræða, og metið almenningsheillina
tneir en persónulegan hjegómaskap
eða flokka-úlfbúð, pá eigum vjer
erfiða framtíð fyrir höndum hjer,
pví pá lætur kynslóð vor öll pau
stórvirki eptir óunnin, sem vjer
getnrn unnið, eigum að vinna og
trúarskoðun til anriarar, án þurfum að vinna ef vjer ætlum
að peir geti gert sjálfu-m
Mannforlögin tvinnast, einmitt
eptir náttúrlegu eðli, stundum svo
skrítilega sainan, að pað væri bara
hlægilegt,—ef sorgarpátturinn væri
ekki alltaf tvinnaður með.
Það hefur um langa hríð verið
skoguii á íslandi,— sein naumast mun
gripin alveg úr lausu lopti,—aí> pað
væri ekki sem heppilegast fyrir trú-
lofuðu mennina að senda kærust- |
urnar á undan sjer vestur um haf;
peim hættir svr> við, Evu-dætrunum,
að smá-gleyitia kærustiinum á vað-
tnálsbux'in m með treflana um háls-
par stóð hann eptir agndofa. Ekki
hryggiir og ekki reiöur, heldur lam-
aður. Það bálaði ekki >'< nokkurri
peiin—, ekki sálarlaus en með sof- fUá >"»>»»>* ekki fremur en
andi sál; sálin getur vaknað einhvern- ! 1j^skersst,llirnil»), sem stóð rjett við
tíina á lífsleiðinni, en hún getur lfka hlið hans”' ()K að en,iillgu I>essi
sofið til dauðadags, ef engin sterk | setning’ ef fil vil> sfl skarplegasta og
ásfríða vekur hana. Helga er pegar
heima á íslandi bara hugsunarlaust
gleði-barn; hún bíður bara eptir lífs-
leiksviði til að geta dansað^á af
sirini' náttúru og fallegum fötum
skáldlegasta af peim ölluin: uOg
! lionuni fannst hann sjálfur verða svo
j lítill og sorgin verða svo stór, svo
allri I ðskaplega stór — llkust ógnarfjalli,
sem einhver óskaplegur andi væri
til að geta dansað í. Og'pegar svo j að .velta ýílr hann’ trl ÞeSS að merja
hvJti kjóllinn með rauðu borða-
lykkjuiium” er fenginn
hvlti ;
hann par sundur saklausan”.
Aptur á inóti kemur pað stund-
hatturinn með rauðu fjöðrinni” °g I uin fyrir, eiiikum við hinar ytri lýs-
Winnipeg til að leika sjer I—pá er ingar, að oss finnast orðin nærri pví
lífsstefuan fullkomin.
j ofmiirg, oss finiist. að myiulin hefði
hún ilmi,
°K
Helga er í raun og veru hvorki stun,lu,n orð,ð lJosari °K skýrari, ‘ef
slæm nje góð. Rósin er ekkert góð pó ,lríett,r,1,r hefðu verið fmrri og skarp-
pyrnirinn er ekkert j an’ l'ðku,n 4,1 dflB,nis 1ýs,1,guria á
Það er allt i kofunum fytir sunnan innflytjenda-
j húsið: UGulhrílu, gráhvítn, sklt-
gráu,* svörtu og svartröndóttu kof-
artiir” o. s. frv. Það er nærri pví
eins og prjú fyrstu lýsingarorðin
purki hvert antiað út, af pví að pau
eru svo lík. Eða til dæniis pessi
setning: uf )g áfram vagast fólkið f
illur pó hann stingi.
saman bara náttúra.
Olafur er vinnumaður, eins og
peir margir gerast á voru gamla
landi íslandi; pað skyldi enginn sjá
af dcyfðar- og dofasvipnum á peim,
að á bftk við pessa dauðalegu mann-
hraunskorpu sknli geta logaðheilagur hitavellunni, undir fatabyrðinni, sem
ástareldur dag og nótt, pangað til
allt er orðið að ösku inni fyrir. Og
pó eru pess dæmi. Olafur er sönn
persóna, pó liann sje engin hvers-
dagspersóna. Ólafur er til, en hann
hittist ekki á hverju strái.
og leðurAó á fót.i
sjei
’, pegar |
ss ekki að skilja eptiikouiendum j pær eru koniimr á livíta kjóla, og að i
Það er mjög vel farið með petta
•fni, peniiini einkennilega pátt úr
utan á pví er, og undir öðrum
byrðura; einstaka inaður með fár-
veika konu í faðniinum, allmargir
með börn, sjúk og grátandi, allur
þorri manna rneð poka f fanginu,
*) I.pfurbrpyt-inítuiia htífum vjpr
Kitrtj-..