Heimskringla - 27.11.1890, Blaðsíða 3

HEmSKKI\ttL.A, WINSIPEG, IIAS., *7. JÍOVEMBEB 1890.
TILKYNKINU.
Aldrei fyr höfum rjer verið í jafngó'Sum kringumstæðum til »ð gefa eins góð
kaup og nií. Innkaupamenn vorir liafa verið sex vikur að kaupa inn, og hafa
heimsótt allar ttærstu stórkaupabúðir í Ameriku, bæði í Chicago, New \ork og
Boston, og hafa komizt að miklu betri kjörum en nokkru sinni átSur.
Vjer bjóðum því allar okkar vörur 'svo mikið lægra en allir aörir selja, afi fólk
hlýtur að verða algerlega steinhissa og undrast yflr því.
----------------:o:---------------
EPTiRFYLGJAN D1 SYNIlt 0(i SANNAR t>AÐ SEM Á UNDAN ER
GENGIÐ.
-------------ICOOl-------------
DNITARA-SKOLl.
Eins og lofað var, í auglýsingu í sið '•.
j asta biaði „llkr.”, birtnst hjer nokkrar
skýringar viðvíkjandi liinum væntanlega
Unitara-skóla í Winnipeg.
Skóla liugmyndin er vakin að eins
fyrir skömmum tima. Hún er því aU- í
lítið rædd og hefur enn pá ekki náð
áliti út i frá. En þeim, sem inest
liafa gengist fyrir að skóli þessi kæmizt
á fót, pókti þvriia til skólasetningar vera
komin. Verða því vankvætSi þau, sem
á málefninu enn þá eru, að miklu leyti
kennd tímaleysi.
Vjer seljnm svört karhnannaföt á #3,85, Ijómandi falleg karlmannaföt úr hdlf-
uU fyrir #5,00 og #5,05. Drengjaföt á # 1,87 og #3.00. skyrtur og nærföt
fyrir lægra vevð en nokkru sinui áður, karlm. yfirhatnir frá #3,00 og upp, loðhúfur
loöyjlrhajnir og Fur Fobr.i. Einnig miklar birgðir af floshúfum, sem eru dkufi. bdýrar.
En hingatS og pangað hjer í staðn-
wm ræða menn skólamálið sin á milli—,
það ganga um borgina tvennar höfuð-
spár.
Vjer höfum líka keypt inn 104 pakka af rúmteppum (Blankets) og rúmábreið-
um með mjög nitSursettu verði. Allt þetta hlýtur að seijast.
Vier höfnm vauaiega til þessa verið á undan öllum öðrum í því að selja skótan
ódvrt/en aldrei fyrr hfifum vjer þó hat't það eins ódýrt og gott eins og einmitt nú.
þ>,’ö væú þvi nttersta heimsht sem nokkur gæti gert, að kaupa skbtau sitt annarstaéar
en lijá okkur.-Dry tíoods og malvara er seld hjá okkur með tilsvaraudi lágu
verði og allt annað.
DICKEY BROS.
Og hvernig hljóðandi?
Ja, það er nú lakari sagan:—önnur
spáin segir, að skóla-hugmynd þessi sje
hringlandi-band-vitlaus, verSi því aldrei
framkvænid og þess vegna náttúrlega
j aldrei aö nottun.
I>eir gefa svo út, þrenningar lærdóm.
Hiiniiltoii, Olasston & (íraml Forks
NO RTH-DAKOTA.
S >oiBaÍBiioii of Oanada.
iylisjarðir oteypis ffrlr miljonir manna
>00.000 000 eltra
í fyrsta lagi segja þeir, að kennara
vanti, þarnæst nemendnr og.í þriðja og
síðasta lagi, liitta þeir aö nokkru leyti
naglanu á hauslnn og segja að— ptn-
inga vanti.
Nú, það er alveg satt. Væri lijer um
há-skóla að ræða, þá ditti engum lifandi
manni i hug ats' ana með tómar hendur
út í fnálið; væri um daglega kennzlu
: nð tala, þá þyrfti vitanlega að byrja með
j talsverðu fje. En þetta horfir öðruvísi
| við: Hjer er ekki áforrna'S ak reisa
neinn háskóla og lijer er aðeins í boði
6 klukkustunda kennzla í hverri viku, frá
30. þ. m. til 1. mai næstk.— Fríkennarar
eru þeg„r fengnir, nokkrir nemendur
hafa beiðst inntöku á skólann og svo
lánar Unitara-formaður í Winnipeg skóia
af hveiti- og beitilandi í Manitoba og Vestur Tgrritóriunum í Canada ókeypis fyrir
landneina. Djúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, nægk af vatni og skógi
og meginhlutinn nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bnsh., ef
vel er uilibiíið.
j HINII FKJOV8AM A IÍEI.TI,
i Rauðár-daluiim, Saskatchewan-dalnum, Peace Ilivei-dalnum, og umhverflsiiggj-
andi sljettlendi, eru feikna miklir fláknr af ágætasta akurlandi. engi og beitilandi
hinn viðáttuinesti fláki i heimi af lítt byggðu landi.
r t
Míilni-nanui lund.
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv. Omældir fiákar af kolanáinalandi;
eldlviltur þvítryggður um allan aldur.
.l ÁRNBRAIÍT FRÁ HAFI TI I, II AF8.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin í sainbmidi vis Grand Trunk og Inter-Colonial braut-
irnar mt nda óslitna járnbraiit frá öllum hafnstððum við Átlanzhaf í Canada til
Kyrrahnfs. Sú braut liggur um miðlilut frjóvsawa beltisins eptir því eudilöngu og
um hina hrikalegu, tignnrlegu fjnllaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og um hii
nafnfrægu Klettafíöll Vesturheims.
H e 1 1 n æ m t I o p t s I a <••.
l.optslagið i Manitoba og Norftvesturlandinu er viðurkeunt hið heilnæmast
Ámeríkn. Hreinviðri og þurrviðri vetur og sumar; veturinn kaldur, en bjartur
og stnðviðrasamnr. Aldrei þokaogsúld, ogaldrei fellibyljireinsogsunnarilandinu.
8AMBAX 1I8ST.MHÍXIX I t’AXABA
gefur liverjum karlmanni yfir 18 ára gömíum og liverjum kvennmauni sem liefur
t’yrirfamilíu að sjá
1 O O e li i“ n r a 1* 1 a n <1 i
tiúsiS án endnrgjalds.
l>ess vegna spá þvi hófsagna-menn,
að skólinn muni geta komið „fátækum
löndum” að góðum uotum. í>eira sýnist
þetta Unitara nýmæli ekki svo fjarska-
lega gapalegt.
Sem sagt, liggur aðal-lega í þessari
skólahugmynd sú einfalda, saklausa mein-
ing, að gefa fátækum og fáfróðum ís-
lendingum hægann kost á' þörfu námi,
þær námsgreinir eru þvi til teknar, sem
næst sýndust liggja kröfum almennings,
sem sje: trúfræði, enska og islenzka.
Jeg skal tnka það frain—til pess að
reyna að koma í veg fyrir allan ýmugust
oftrúar-manna á þessari stofnun—, að á
skólanum verður ekki reynt til að ditta
að neinni trú. Það verður bara lesin trú
froröi. Og vitaskuld verða skoSnnir Unit
ara, eins og hverjar aðrar trúarskoðanir
ýmsra trúarflokka, sagðar og skýrðar
þ : iiíi li lla s scm til þess er
ákveðinn.
alveg ókeyiús. Hinir elnu skilmálar eru, að landnemi búi á laudinu og yrki það.
k þaiiri hátt gefst hverjum nianni kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisjarðar og
• jálfstæður í efnalegu iiliiti.
í 8 I. F. \ / K A li X \r I. E X I> II K
Manitoba og cauadiska Norðvesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í 6 stöðuin.
Þeirra stærst er V/./.1 ÍSLAND liggjandi 45—ðQinilur norður frá Winnipeg, á
vestnr stniiid Winuipei. -vatns. Vestur frá Nýja Islnndi, í 80—35 míiua fjariægð
er ALI'TA VATNS-N Ýl.KNDAN. bákum þessum nýlendum er mikið at' ó-
uuindu iandi, og báðar þessar nýlendur liggja nær höfuðstað fylkisins en nokkur
hinna. AHGYLR-NÝLENDAN er 110 mílur suðvestnr frá Wpg., ÞINtí-
VALLA NÝLENDAN 2(10 mílur í nortSvestur frá Wpg., QIPAPDELLE-NÝ-
LKNDAN uin 20 mílur sutiur frá Þingvalla-nýlendu, opÁLllEHTA-NÝI.ENDAN
um 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. í síðast-
(öldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akui- og beitilandi.
Frekari upplýsingar í þessu efni getur hver sem vill fengið með því að skrifa
um það:
Thomas Bennett,
I)OM. GOV'T. IMMIGRATION AGENT
Þar sem nú a i álinu er þokað í
þetta liorf, sen.j hefi sýnt að framan,
þá mundi ekki anngjarnt, að vonast
eptir fylgiog uieSm.clum frá frjálsum,foid-
andi mönnum islenzka þjóðflokksins lijer,
t. d. blaðamönuiinum og öðrum er untia
framfara- og menntamálum.
Það mundi alveg enginn kalla það
neitt ódæði, þó ritstjórar biaðanna, sem
er fullkunnugt um þessa smán skóla-
liugmyn , færu nú að stæ k k a hana og
prýða mett sínum fögrn og vituriegu
tillöguin, á líkan liátt eins og þegar
„The Luteran I demy” var í fæðing-
unni. Um þá s >ru hugmynd þarf ekki
að eyka orðum at! sinni. Ilún stendur
ekki á dagskránni.
Edu 13. l-i. Haldwinson, (islenzkur umboðsmaður.)
DOM. OOV'T lMMIOliATION OEFICES.
Wiiinipeg', - - - Canada.
í öllu falli er þó vonandi, að enginn
vitur ma'Kur vilji reyna að spilla fyrir
svona vöxnu málefni.
J. E. Eldon.
f
stórmiklar birgkir af allskonar
HAIIST O <■ VETRABVARMNGl,
---svo sem:-
Nýjasta efndi iyflrf rakka, og ytribúning karla, allt af nýjasta móöuuni í París,
London og New York.
StórmikiS af tilbúnum karlmannafötum, af ótal tegundum og á öllu verðstigi j
SkoKknr, riiskur og canadÍNknr nærfatnadnr.
Y F I R F R A K K A R O O II Ú F II R Ú R LOÐS K T N N U M
------1 mm i ----
Merkl voi‘l (yfir búðardyrunum) oi*: CwYIjT SKÆRI,
flargrave Bloct 324 Hain Street,
j>'e«iit X. I'. A II. vii)>'iisiodviiniiin.
EPTTRTEKTAVERÐ BÚFRÆÐ-
IS-HUGMYND.
í 40. nr. Hk’. þ. á. stendur frjetta-
kafli úr Víðinesbyggð í Nýja íslandi, er
endar með þessum ept.irtektaverðu setn-
ingum.
„Menn eru hjer hrótSugir yflr 11100-
umim núna. Þau eru ofðin svo kurteis
ogjognuð”. Það er verið að segja að
búið sje að „Sortera” fólkið og aS engir
„grænjaxlar” fái nú lengur að jórtra i
biöðunum. Jeg vildi óska að svona
gengi lengi. Eit.t er þó, sem jeg get að
þeim fundið, og það er, hve fátæk þau
eru af nauðsynlegum búnaðarhugvekj-
um, er kemur sjálfsagt til af því, að í
þau r lekki búfræ'Siagar. Já, væru aliir
ritstj ar orðnir búfræðiugar bæði í and-
legu >g líkamlegu tilliti, þá færi margt
bet ”,
Ef það er rjett að fólkið hafi veri'S
„sorterað”, þá er undravert að annar eins
pistill skuii koma gegnum Ilkr., þar
irS segir sig ijálft, að liðfundurinn hef-
ur verið settur á hekk með þoim út-
vöJdu, þegar „grænjaxlarnir” voru frá-
skildir. Ekki er það svo, að búnaðar-
guðrækni höfundarins sje lastaudi, ef
bak við hana stendur áhugi fyrir mál- !
efninu, enrófulisir greinariimar berasvo -
eiukennilegan blæ, að það er fullkomin
ústæða til tiS imynda sjer hið gagnstæðd.
ÞaS er satt, að Islenzku blððin okkar
flytja lítið af „búnaðar-hugvekjum”, en !
skyldi þa'S ckki eins mikis koma til al j
því, aS allur fjöldi vestur-íslenzkra j
bænda þykist fullnuma í hjerlendum:
landbúnaði, eins og hinu, að „allir rit-
stjórarnir eru ekki búfræðingar bœði i
andlegu óg líkamlegu tilliti”, eins og
þessi útvaldi rithöfundur komst að orði?
Ef svo er, að Ný-íslendingar þykjast |
vera í þörf fyrir „búnaðar-hugvekjur”,
hví liafa þeir þá leitt hjá sjer það sem
blöðin hafa flutt af því efni, allt svo lítið
þaS er? Hví tíndu þeir ekki gullkornin
úr grein Ásgeirs J. IJndals og báru
þau fyrir hann sem hlífiskjöld, þar sem
hann gekk frain á vígvöllinn i mnnnorðs.
stríð sitt og bar nauðungaverjur á móti
spjótadrífunni? Me8 þú liefíu heir óef-
að getað tryggt Ásgeir sein búnaðarrit-
höfund frainvegis, og vísast, að hann
liefói getuó sagt eitthvnð um efnahag og
frainfarir Ný-íslendinga ekki síður en
VTestur-ísleiidinga í lieild. Þafi var
merkilegt, að þau vísindalegu sannleiks-
atri'Si, seinÁsgeir til færði, skyldi svo að
segja látin hlutlaus, enda hefði líklega
orðið erfitt að hrekja þau, svo framarlega
nð kennslan við búnaðarskólana í Ivrist
jania, Kaiipmannhöfn og Vínarborfe er
ekki tómt humbug, og sem hefiir verið
hjartað í búmiðarfra>"f<irum Norðurálf-
unnar nú á sí'Sari árum. Sama gildir uin
þá búiiaðarkennsln, sem faris hefui
fram lijer í landi, og sjerstaklega má
vitna til jurðfræðiunar, sem lesín er við
akuryrkjuskólann í Iowa í Bundarikjnn-
um (The Agricultural College of Ames,
Iowa). Þetta munu margir hjerlendii
námsinenu verða til aS viðiirkenöa, þó
aldrei nema það sje gagustætt núverandi
búnaðarliáttum „nokkura bænd.i i Da
kóta”.
En setjum nú svo afi „nllt færi betur
ef ritstjórarnir væru orðtiir búfræðing-
ingar l>æði í andlegu og likamlegu tilliti”.
í hverju sú velfarnan er innifalin veit
höfundurinn sjálfnr, euda senniiegt að
liugmyudin sje sú að þá yrði ekki skort
ur á „nauðsynlegum búii'.ðarhugvokjum”
og ennfremur að þær kæinu að betri not
| um heldur en ef faðerui þeirra stæði fyrir
ut.m takmörk blaðastjórr ar. Þetta dett-
ur mjer ekki í hug að rengja, meS því
jeg skil heldur ekki vei hverskonar bún-
aðarmeuning hlytl afi liggja til grund-
vallar svo að ritstjórarnir gætu heitis
„búfræðingar bætii í andlegii og iíkam-
legu tiliiti”. Það er sanil ekki fj >rri að
geta þess, a'S fyrir liálfu öðru ári flutti
„Ilkr”. ritstjórnargrein um „búnaðarlag í
Nýja ísl.” Þar vnr nákvaiiulega sýnt
fram á, hvernig hægt væri með fjelags-
skap og litlum fjártillögnm afi ná í styvk
af fje því, sem stjórtýn leggur áilega til
bútiaðar framfara, og það var sízt ástæða
til að efasi uín að lítill fýelagsskapúr væri
inögulegur ejitir því sein fjelagsvindur
inn hefur biásið um þvert og endilangt.
| Nýja ísland. Eptir búnaðar fyriikomu
lagi ogöllum kringiimstæðuni var uaum-
I ast hægt alS hugsa sjer nauðsynlegri hug-
vekju til a5 tiyrja með; en með tive inik-
j illi andakt hún hefurveriti lésin í heima-
liúsuui Nýja íslands vita iiýlendulmar
>• jállir. Allt, sem iim það lielur lieyrzt
er eiti rödd, sem þrumaði gegnum „Lög-
berg” mað þeim orðum: að „lleims-
kringla” iiefði ráðist á Ný ísleudinga
þegar þeir hefðu liaft viö seiu llestu að
snúast. Einhverntíma hefói það þótt
ónot af „Lögbergi”.
Já, liversvegna flytja blötiin svo litið
af greinum, sem gætu verið leiðbeinandi
l'yrir landbúnað vorn, uema af því n'5
artnaö <-r lesendunum geðfeldara? Á
enskri tungu kenilir út á prenti meira og
minna af búnaðarritgeröum í hverri viku,
og.ættl að vera liægtnð þýöa eittlivað af
þvi á vort móðuriuál ef ekkert vn ri liægt
að finna nýtilegt itniaii id-ísleiizUra tak-
mnrka. Gg það þarf ekki að efa að
blirSastjóraruir ráða að einliverju leyti
fram úr því þegar þeir sjá að þiti muni
koiua aS tilætluðum uotuin, þó aldrei
þeir sjeu „búfræ'Singar bteði í andlegu og
líkamiegu tilliti”.
En hvort sem fólkið hefur verið
„sortjerað” eður ekki, svo að grænjaxl-
arnir ekki fái leugur að „jórtra” í blöð-
unum, þá er pað víst að bókmenntalegt
gildi „Lögbergs og „Heimskringlu” hef-
ur iiukist að mun síðau þeir herrar Gest-
ur Pálsson og Jón Olifsson komu vestur
i um liat! Óðinu .
IiVERJTR EIGA AÐ KAUPA
BLÖÐIN?
, MOrgu in Jxíkti vrent um ritstjöru-
j ar^reinina, sem birtist f 190. tOlu-
I blaði Ilkr., |>eini Jjótti liftn svo
; makaiaust frjálsleg; J>að er svo rt •
vanalegt, að ómdnntuð aljiýða sje
hvOtt til að rita í blOðin, liitt er
iniklu tíðara, að hún sje hviitt til
að kaupa Jrau. Það hefur ahlrei ver-
ið sagt af blaða-fitgefeiidiiin, að
nokkur sjeof fáfróður eða of heimsk-
ur t.il að kaupa., jafnvel hin hezt.u
blOð. En hitt hefur heyrzt, að fáir
sjeu liætír að rita í hlOð, nenia liinir
svokOlluðu lrerðu menn, og mOrg
ritgerð er send til ritstjóraiina, er
nldrei birtist sOkum pess, að prer
pykja illa ritaðar—hvað [>á, efpær|
eru illa hugsaðar. Sumir ritstjórar j
eru of latir til [>ess að laga ritgerðirj
aunara, sem eitthvað er ábótavantj
við. Sinnir ritstjórar álíta allt ó-j
nýtt nema Jiað, sein peir og peirra |
líkar rita, liafa máske ekki pekk-
ing neuia á einstl'ku inálefni eða
vilja ekki láta þau inálefiii birtast í i
blöðum sínum, er peim sjálfum eru '
ekki geðfeld. En vorir ísienzku
blaðastjórar í pessu landi eru of
frjálslyndir til að hugsa og gera
slikt, sem sjá má af ritstjórnargrein-
inni: „Hverjir eiga að skrifa í blOð-
in?” og eins af Hthugaseindinni, er
I.ögberg gerir við hana, og gefur
nokkrar reglur peim sein í blöðin
vilja skrifa, og fyrir J>ær reglur
niunu frerri en ella rita i blöðin—má
ske frerri af ritfærari mönntim. Þrátt
fyrir J>að inun pó LOgb. sjaldan frá
vísa ritgerðum, setn ]>ví er sent, en
J>ær virðast vera að fækka ritgerð
irnar, sem sendar eru til islenzku
blaðauna af ólrerðu mOniiunmn—
leikniOumimim. En af livaða á-
streðmn eru leikmenn'riiir, sem rit-
uðu I blöðin bjer framan af, hrettir
að rita? Er J>að af [>vf, að [>eir kyn-
oki sjer við að láta lrerðu ritstjór-
ana, sem níi eru, sjá greinar sinar?
Eða er [>að af |>eirri orsök, að rit-
stjórarnir hafa gert ónotalegar nt-
hugasenidir stundimi við J>að sem
peir iiafa ritað? Nei, blaðastjór-
ai'ii'r okkar erti engir Scots Revie-
tcers, ]>eir eru svo frjálslyndir. að
[>eir bjóða. öllum að rita í blöðin,
sem til j>ess hafa löngun og bjóðast
til að lagfrera pað, sem er ábóta
vant; með pví tnóti verða blöðin
betur keypt.
Þegar jeg las ámimista ritstjórn-
argrein f Hkr., [>á llaug [>essi spurn-
ing í liuga íninn: hverjir eiga að
kaupa blöðin? Og mjer fannst pað
svo setn sjálfsagt, að ef að eins hin-
ir lrerðu niennirnir rituðu í blöðin,
[>á rettu að eins peir að kaupa pau,
sem lærðir eru, pví, ef allir, sem í
blöðin rita, eiga að rita utn pað, er
peir hafa Ijósa hugmynd um og hafa
löngiin til, eins og Lögb. vill, pá
er [>að eðlilegt, að lærðu mennirnir
riti utr, pað, setn ólærðir eða Htt
lærðir menn bera lítið skynbragð á.
Hvaða gagn er pá fyrir hina sfðnr-
nefi'du' að kaupa blöðin? En fyrst
nft al]>ýðfn f heild sinni hefur frt
an aðgang til að rita í blöðin, pá
liggur í auguin nppi, að hún á að
gera sjer fnr um að kaupa pau, svo
pau stai.dist,
Og sjeu nú blöðin svo frjáisleg,
að leyfa öllutn aðgang með polan-
legar ritgerðir, páer paft sannarlegn
| frjálslegt á móti, að allir, sem geta
j lesið pau og liafa ráð til, kaupi pau
i <>g styrki |>mi f peningalegii tilliti.
íslendingar hjermegin hafsius ættu
að láta sjer farast sómasamlega við
[>essi tvö blöð, sem peir hafa; ekki
styrkja annað meira eu hitt, reyna
að kaupa hæði, standa í skiltim við
liæði, ineðan pau lialda áfrani að
vera heiðarleg blöð, sem enginn
parf að efa, Ekki má heldur gleyma
Saineiningmini, [>að hlað er ekki
sfður nauðsynlegt eu hin; pað er
lika leiðinlegt að hafa eitt blaðið
útundan. Ef menn vilja lialda hjer
við íslenzku ]>jóðerni, pá mega
;>eir ekki láta blöðin síu líða undir
lok. Hver íslendingur, sem ástæðu-
laust Hættir að kaupa liiu íslenzku
blöð algerlega, er allareiðu ekki
lengur íslemlingur.
Það eiga allir að kaupa blöðin.
Magntf* Iljarnuson.
Áttiiiigurinii
—eða—
CORA LESIAE.
(Snúið lír ensku).
Verkefni liúsbóudans er ekki neitt
skemmtílegt. TlMnn hleypir Ixrúnnm, er
hann gesnum gengur skjöliu og stnábæt
ir við töluBtafa-dálkinn, sem er orðinn
ægilega langur. Iiptir nokkra stund
kastar hann reikningunum samau i aaug,
varpar mæðilega öndinni, hallar sjer að
stólbrikfnni og sleppir sjer út í óþýtiann
hugsuuarstrau m.
,Um siðir er þá saunleikurinn aug-
ljós’, sagði liann við sjállan sig. ,Engin
von um heimili og kyrrð á Englandi, fyr-
ir haudan hafið hjá Coru, mínueinayndi
í heiminum. Ekkert fyrir hendi anna'S
en umbrot öreigans. Allt, ailt er fari'li.
Og allt þetta er þínum aðgerðum að
kenna Philip Treverton! Þeirra vegna er
jeg nú í þessum kringumstæ'Sum.
Philip Treverton liafði verið fjelags-
niaður Geralds, en hafði fallið í einvigi
viS franskann unglingsnianii einu ári áð-
ur en þessi sagit gerðist. Höfðu þeir
lent í deilum i spilaliúsi og þar af leiddi
einvígið. En þeir Gerald og Philip voru
meira en fjelagsmenn. Þtúr voru einlæg-
ir vinir, og Gerald þess vegna kom ekki
í hug að rengja Philip fr-mur en honum
heiöi komið til hugar að rengja sjálfau
sig. Á meðal skuldanna er hvíldu á fje-
lagsbúiuu var ein, er nam hundiaðþúsund
doiiats. Þa penlhga attí hja þeim mála-
flutningsmaður og okrari í New Orleans,
Silas Craig að uafni, maður, sem allir
höfdu fyrirlitning á, en sem allir eigi að
síður hræddust. Hann rakaði samau fje
ineð öllu rnóti og lánaði gegn afarháuin
vöxtum og var miskunarlaus, ef ekki var
allt gcidið á ákveðinni stund. íljá þess-
um iuauni neyddust þeir fjelagar til að
fá lánaða ofangreinda upphæð gegu
feikna háu algjaldi. Pliilip var óragur
og fremur ógætinn í peniiigasökum og
fannst því ekki til um þetta mál. En því
var ekki þannig varið mefi Gerald. Um-
hugsunin um þessa upphæð lá á honum
eius og torfa, og um ekkert hugsaði hann
jaln iunilega eins og að greiða þá skuld
með vöxtuiii áákve'fiiuni klukkustund, til
þess nð losast úr klónum á Craig. Þessa
peninga hatði hanii og dregið saman áður
en lianu fór að heims<ekja dóttur sína á
Englandi og fjekk þá Philip til geymslu
þangað til á gjalddegi. liann vissi að
Philipspilaði, en liann vissi líka að liann
var mauna ráðvandastur <>g því óhæti aö
trúa ho'iuui fyrir peningumn.
Gerald var því mjög glaður í anda
er lianu lugði af stað til Euglands. Þessir
hundraðþúsund dollars Craigs vori á vís-
um stað og hanu þar af leiðandi laus við
þaun alræmda þorpara. Ilonurn var því
óliætt að telja p.ið sein víst, að i uæsta
skipti er hann legfii austur yfir Atlanz-
lial, þáyrfii það í siðasta sinn; hann gæti
þá sezt að á Euglaudi.
Þegar liaim kom lieim aptur úr
þeirri ferð, Irjetti liauu i'yrst af öllu aö
Treverton var dauður, að hann hefði
fiilliö í einvígi um miðnæturskeiö t af-
kiiua við spilnhús knæpu. Hvertiig það
gekk til vissu eugir. Ytir þeim atvikum
livíidi eiuhver hulda. Það var euginn
vinur við, er liauu ljezt og morðinginu
slapp, eu lík Treveilous fannst nokkrum
dögum síðar í Mississippi-fljótinu. Þetta
voru sorgarlreguir lyrir Gerald. Þeir
Treveiton sem sagt voru vinir, báðir
menutaðir meiin <>g höfðiuglyndir, og
höt'ðu svo ieng: borið hita og þunga
dagsius í samlögum. Það er því erfltt að
á hugsanir Geralds, er hanu stuttu síðar
fjekk saunauir fyrir því, að Treverton
hafði aldrei borgað Craig skuidina. Pen-
mgarnir voru horfnir, en þessi voðalega
skuld var óborguð. Gerald leitaði og
margleituði í öilu skjalasafui hius látua
viuar, en hvergi var að fluna einn ein-
asta staf áluæraudi þessa hundraðþús-
und dollars og því síður móttökuvottorð
frá okraranuin.
Iiiiian viku frá heimkomudegi Ger-
alds kom lika ^ísilas Craig til að iunkalla
peuiugaua og hafði þá Gerald eugin önu-
iir ráð en að gefa honum skriflegt lof-
! orð um að borga skuldina að tólf mánuð-
| um liðnum og að auki alla vöxtu, sem
hleyptu allli u’pphæfiinnt ægilega fram.
Og eimuitt sama dagiini, sem Gerald er
fyr.st leiddur l'ram á svifiið sitjandi vifi
skrii'borð sitt, er gjalddagurínn. Hann
bjóst því við Craig á hverju augnabliki.
Enn þú haffii hann engin ráð til afi
I liorga, hvorki þessa skuld efia aðrar—
því uiargar aðrar skuldir þrengdu nú
einnig' aö hoinim—. llann sá nú, að inn-
an lítils tíuift lilytu allar eigur linns að
seljast og liaiin að standa ept'r öreigi.
Hin eina von hans var, að eignirnar
kynnu að seljast betur, ef hann gæti
dregið söluna, þó ekki væri nema tvegga
máuaðatíina. Það var þess vegna ekki
uui aunafi að gera, aðgöngu hart eins og
það var, en að biðja Craig um lítinn
t rest á ný.
Hanu "ar að brjóta heilann um þetta,
þegar glaðiegur svertingi gekk inn og
sagði C’raig komlnn.
(l.átlfi þjer iianu koina inu C.esar!
svaraði Gerald.
(lim hingaöV spurði svertinginu
litssa.
(Já, inu liiugafi’.
Cæsar fór og kom að vörmu spori
með feitan og klumpslegann mann á
I limtugsiildri, í pilsvífium hvítum buximi,
! vesti og treyju, eins og tííikast á sumruni
i New Orleans. Þessi búniugur, þó poka-
| legur væri, fór inörgum lieldur vel, en
Uaini fór Craig, sem var svo kubbaleg-
j nr, herfilega illa. Kragiiin var of víður
og skyrtan um liálsmálid og leiddi því
rækilega í ljós, rauðan, digrann ognauts-
legaim svíra, er skýrfii eius Ijóslega og
stufir á bók, hið grófa efili mannsins.
Þaö var og nauuiKst liægt afi hugsa sjer
öllu andstyggilegri uiann en Silas Craig
var. Hauu var ekki fríður maður, en
þó var það ekki fríðleiksskoiturinn, sem
gerði hano viðurstyggilegann, iieldur
eitthvað þaðsenihulið er, eu sem ein*
og gægðist fram, hvar sem á haun var
litið. Augun voru iítil og þoku-grá á
lit, muuuuriun víður og variruar þykkar,
liárið rauðgult, og hjekk aflaust niður
með vöugunum. Haun skipti því á
miðju höffii eins og kvennmaður og
kembdi allt frauihárið aptur fyrir eyru.
Þetta kastaði yflr hauu uokkurskonar
guðræktiisblæ tíl að sjá, eu er nær var
komið, gaf andlitið fremur vo't um
holdsfýsn en heilagleik. Silas Craig vildi
líka að ai rir skoðufiu sig sem saunan
guðsnianu. Hann fáraðist mauna mest
yrtr ódyggöunum í heiminum og hve illa
þessi og hinu breytti. Á heígidögum
skipaði fiatin æfinlega sæti uærri ræðu-
; stóliuiin og aidrei var hans vant, er sam-
i komur voru haldn>ir í kirkjum eða þeim
tilarð-. Haim var kirkjumafiur og lj»»t
aldrei miiuia en dollar á samskota-boll-
ami. Með þessu móti ávann hauu sjer
! ytri virðingu, þó hinir sömu menn með
| sjálfum sjer fyrirlitu hann oghefðu nnd-
styggð áhoniun. Það vissu aílir svo vel,
nð þessi skinhelgi hræsnari var muuna
fljótastur að fletta fööurleysingja <>g ekkj-
ur fjármunum, klæðum og skýii.
Framh.