Heimskringla - 29.04.1891, Síða 2

HEIMSKRIXULA, WISXIPKW MAX., ‘49. APRIL 1H»1.
((
11
1
kemur nt á hverj-
am miðvikudecri.
An IcelandicNews-
paper.
Pnblished every
Útgefknduh: Wednesday by
The Heimskkinola Priuting & Publ. Co’y.
Skrifstofa og prentsmiðja:
Loinbard St. - - - Winnipeg Canada.
Biaðið kostn-:
Heill árgangur............. $2,00
Háifur árgangur............. 1,00
Um 3 máDivSi................ 0,65
Skrifstofa ng prentsmiSja:
151 Lombard St......VVinnipeg, Man.
ÖPUndireins og einhverkaupandiblaðs
Ins skiptir um bústað er hann beðinn alí
senda hinn breyltu utanáskript á skrif
atofu biaðsins og tilgreina nm leið fyrr-
tnrandi utanáskript.
Upplýsingarum verð á augiýsingum
5 „Heimskringlu” fá menn á afgreiðslu
stofu iilaðsins.
RITST.JORI (Editor):
Geatur Pdlaaon.
Hann er að hitta á skrifstofu blaðs-
Ins hvern virkan dag kl. 10—12 f. h.
BUSINESS MANAGER:
Þoratemn Þórarinsson.
Hann er að hitta á afgreiðslustofu
blaðsins hvern virkan dag kl. 9 til bádeg-
is og frá kl. 1—6 e. m.
Utanáskript til blaðsins er:
The Heimskringla Printing&PublisliingCo.
P. 0. Box 305
Winnipeg. Canada.
V. IR. NR. 18.
TÖLUBL. 226.
Winnipeg, 29. apríl 1891.
HVITIROCSVARTIR
ÞRÆLAR.
Hinn alfiekkti Afríku-fari, háskóla
kennari í Lundi, barón H. von
Schwerin, hefur um Jiessar mundir
látið prenta fáein exemplör af ritl-
ingi, sem hann kallar Uprældómur
og prælaverzlun í Afríku”.
Sem einkennilegt fyrir ritling
pennan skulum vjer tilfæra endann:
Þjóðirnar í Evrópu eru fjærsýn-
ar; paer pykjast hafa pvílík skelfileg
ósköp af meðaumkun með prautum
manna í öðrum heimsálfum, en sjá
ekki hina óumræðilegu og ópreyt-
anlegu neyð í kringum sjálfan sig
heima. Bretar, sem eptir pví sem
eitt merkt skáld peirra sjálfra hefur
sagt, Uvælu-tilfinningin drýpur af’
einmitt pessir Bretar, sein eru svo
hreyknir af peirra eigin frelsi, geta
daglega horft á pað, að petta marg-
iofaða frelsi í peirra eigin föður-
landi, er opt og tiðum einungis
fólgið í pví, að fá að deyja úr
hungri. Milljónum punda sterling
er á hverju ári safnað á Knglandi
til kristniboðs meðal heiðingja, en á
götunum. í sjálfum höfuðstaðnum,
London, eru ifinaðar-telpur púsund
um saman að dauðakomnar af hungr-
og almenningur á írlandi er svo
djúpt sokkinn í eymd og volæði,
að ekki tekur tárum; par, í dýra-
verndundarinnar fyrirheitna landi,
gleyma menn optast nær vesalings
meðbræðrum sínum. Öll un'liyggj"
an er borin fyrir negrunum, sem
menn halda að sjeu vansælir, en
hugsa varla um aumingja námugraf-
arana, nema stöku sinnum, pegar
eitthvert stórkostlegt námuslys verð-
ur, og pað frjettist að slysið hafi
orðið hundruðum manns að bana;
pað er enginn að hafa á móti að
negrum og Indíánum purfi að hjálpa
en pað sem næst er, er næst. £>etta
mannúðar-uhumbug” og pessi rangi
mannkærleikur hefur á hinum síð-
ari tímum gert vart við sig í flest-
um löndum. Margur maður gefur
sinn síðasta skilding til heiðingja-
kristniboðsins, en lítur ekki við pví,
pó nágranui hans veslist upp í eymd
og volæði. Hvernig getum vjer lát-
ið beygjastaf meðaumkun með negr-
unum í Afríku og geta ekki litið
með minnsta miskunnarauga til
hvitu prælanna, sem eru að volkast
kringum oss á hverjum degi? Þræla-
verzlunin er svívirðingarblettur á
mannkyninu, pað er satt. En pví
beinum vjer ekki hugum vorum og
starfsemi til verzlunarinnar, sem rek-
in er með hvíti menn? Er pessi
svívirðilega mannverzlun ekki rekin
með hvíta manninn? Ákveða ekki
auðkýflngarnir kaup fátæklinganna
fyrir lægsta verð, sem hægt er að fá
á markaðinum, og er petta ekki
mannsal fyrir lengri eða skemmri
tíma. Sá, sem atvinnunnar beiðist,
verður opt og tíðum bara að kyssa á
höndina á peim, sem kaupir hann:
haun á annars enga úrkosti, ef til
vill nema dauðann”.
Og pegar menn standa
á milli dauðans og prælalífsins,
pá kjósa flestir prælalífið heldur
en dauðann. Húsbændurnir toga
menn eins og præla til kosn-
ingarborðsins og skipa peim að
kjósa pann, sem húsbóndinn vill,
og ef peir ekki hlýða, pá verður
peim optast vísað úr vistinni. Og
petta er dagleg saga í Ufrjálsustu”
löndum heimsins. Og svo er alltaf
verið að prjedika, hvað kosningar-
rjetturinn sje dýrmæt gjöf og hvað
pau löndsjeu öfundsverð, sem eiga
slíkan dýrgrip í stjórnarskrá sinni,
hinn frjálslega kosningarrjett. En
auðurinn gerir pað allt saman ónýtt.
Þegar öllu er á botninn hvolft, pá
eru stórveldin í heiminum ekkí eins
mörg og margir telja, pau eru bara
eitt—auðurinn. Með honum má
kaupa sálir manna og samvizkur,
skoðanir í trú og pólitik og að end-
ingu allt lífið. Það er til annað,
sem kalla rnætti stórveldi, að minsta
kosti hefur pað miklu til vegar
komið í heirninum og marga góða
hugmynd og mikla framtakssemi
gert að engu; pað er heimskan.
Og auðurinn er að eins ríkasta
stórveldið, af pví að næst stærsta
veldið er heimskan.
hann upp úr skýjunum; peir köll-
uðu hann landsins prýði og allrar
sýslunnar máttarstólpa”.
Öldungis eins og Lögberg, sem
lætur yrkja um sig lof bæði i bundn-
og óbundnu máli!
Það eina sem Jóni greyinu pótti
leiðinlegt, var pað, hvað liann var
einfaldur og lítilmótlegur að nafn-
inu til og svo kallaði hann sig Jó-
hann Sólskjöld.
Öldungis eins og Lögberg póttist
lítilmótlegt, fyrir pað, hvað pað var
smátt, og bljes sig svo út eins og
froskur, pangað til pað var orðið
tvöfalt,en pekkingin og andagiptin
var sú sama hjá stóra froskinum og
peim litla.
Öll dýrð Jóhanns Sólskjölds (Jóns
Veigusonar) endaði með pví, að
hann vaknaði af allri dýrðinni:
(1hann rak höndina á sjer í fjósstóð-
ina og hrökk upp úr svefninum;
öll hans lukka hafði ekki verið nema
draumur; hann lá enn í karbættu
og rifnu úlpunni sinni, sársoltinn, í
sama moðbás og hann hafði snarað
sjer niðurí kvöldinu fyrir”.
Hjer skilur með peim Jóhanni
Sólskjöld og Lögbergi. Jóhann
Sólskjöldur gamli vaknaði pó loks
ins af allri vitleysunni í draumum
hans, en pað er ekki útlit fyrir, að
• hinn nýji Jóhann Sólskjöldur vakni
bráðlega.
Hann Jón Veiguson okkar hjerna,
öðru nafni Lögberg, liggur enn í
karbættu og rifnu úlpunni sinni, sár-
soltinn, í sama moðbás, sem hann
hefur lifað í alla sína uvergangs”-tíð.
Nei, ekki enn pá, enn einhvern-
tfma veltir hann sjer pó svo nærri
sinni fjósstoð, að hann vaknar af
upphefðar draumum sínum eins og
nafni hans forðum.
Allir Jónar Veigusynir, allir Jó-
hannar Sólskildir, eiga nefnilega
sömu forlögin fyrir höndum, hvað
dýrðlega sem pá kann að dreyma:
að reka höndina í fjósstoðina yfir
moðbásnum sínum og—vakna.
II.
I PP IR?
WEI.
[Hjer fyrir neðan setjum vjer tvö kvæði, er sungin voru á siðattliíinn fimmtu-
dag, sumarduginn fyrsta, á samkomu á Albert Hail].
I.
VORVISUR.
Sjá brostin klaka-bönd;
svo frelsis-styrkur streymir nýr
um storð, og andi hlýr
fer yfir ljósbleik lönd,
Tra la la la
Og upp hann stelst að ungri kinn
með ástarkossinn sinn.
Sjá brostin dauðans bönd
svo lífið drekkur langan teyg
af ljóssins guða-veig,
er fyllir lopt og lönd
Tra la la la
Því gerist allt hið gamla nýtt,
hið gretta Ijúft og frítt.
Sjá brostin vetrar-bönd
svo klakabreiðan pykk og pung
hún pykist orðin ung
og arkar út um lönd.
Tra la la la
Hún fleygir sjer í fjörgum straum
með flyssi og æsku-glaum.
Sjá brostin dauðans bönd.
Hið unga fræ, er fjötrað lá
í frosti’ og hvitum snjá,
pað leysir lífsins hönd.
Tra la la la.
Það upp f sólar-ylinn grær
°g upp mót sólu hlær.
Svo bresta’ og hugar-bönd.
Hvert sannleiks-fræ, hver frelsis-prá,
er fjötruð áður lá
í mæddri mannsins önd.
Tra la la la
nú leysist hún af lífsins mund
um Ijúfa vorsins stund.
GAMAN-GREINAR
UM
LÖGBERG.
—I—
JOIIAW SOLSKJÖLIHR
og
LÖOBERO.
Sólskjöldur, Sólskjöldur minn,
Sólskjöldur, náðugi herra,
vaknaðu, vaknaðu við, o. s. frv.
Það er til saga gömul í Kvöld-
vökunum, sem heitir uSagan af Jó-
hanni Sólskjöld” og hefur hún opt
E. H.
II.
SUMAR-VISUR.
Faðminn sinn sumarið blíðastan breiðir,
bíður nú jörð allri’ að koma í hann.
Fram yfir heiminn pað ljósið sitt leíðir,
Lffgandi, blómgandi jarðlífsins rann.
Liknandi bræðir pað lifsvetrar snjó,
ljómandi græðir pað foldina’ og sjó.
Tími’ er nú sorgum að glata’ og gleyma,
gleðjast við nýfætt hvert einasta blað.
Tími’ er að elska og tími að dreyma,
tími að yngjast við vorlífsins bað.
Sumarið blessaða, signdu nú alla,
sveipaðu lífhjúp hvern aumastan rann;
reistu hvert mauns-strá, sem rjett er að falla,
reistu hvern fáiækling, blessaðu haun.
Vermdu hvert hjarta, er lífspreytan lýr,
Ljómaðu bjartast, pars auminginn býr.
Nú er pvf tím:, að vinna og vaka
verk sinnar kiillunar, dýrmæt og skýr,
tími að líkna peim, lífshríðir pjaka,
látum nú sjá hvað vor mannást er dýr.
G. P.
dottið oss í hug um pessar mundir, lnn’ sle’ktur og skafinn, alveg eins
og nýtrúlofaður maður. Þar var
pvf að pað er svo tnargt líkt með
skyldum, herra Jóhanni Sólskjöld
sálugaog Lögbergi, sem enn er á lífi.
Vjer setjum hjer fáeinar-líkingar
ttHann var dæmdur á alla sýsl-
una (og almennt kallaður Jón
Veiguson); hafði pessi allan sinn
aldur á vergangi alizt, verið hortug-
ur, skrafinn og ópekkur”.
öldungis eins og Lögberg.
4lHonum varð víða illa til greiða
og fekk sjaldaninr.i f bæjarhúsum
að vera”.
Öldungis eins og Lögberg.
Svo komst nú Jón Veiguson í
upphefð, auðæfi og metorð.
öldungis eins og Lögberg, peg-
ar pað náði haldi í stjelinu á frakka-
lafinu hans Greenways!
44Hvert sem hann Jón Veiguson
gekk inn'eða út, var sveinamergðin
óteljandi. sem allir kepptust hver
við annan um að vera fyrstir t'l að
útrjetta, hvað helzt er hann henti
lil”.
Öldungis eins og Lögberg, pegar
pað fjölgaði svo iiiöiiiiuiii í vistsinni
að enginn fekk neitt uð borða!
UH ver sá i sýslurini, sein var slfku
fær orti um h.inn lofsálma og hófu
Það var ekki smáræðis l4p»ósessia”
um bæinn, hjerna á dögunum, peg-
ar sjö vitringar Lögbergs gengu í
hátíðagöngu upp til skrifstofu Lög-
bergs til pess að ráðgast um pað
merkismál, hvort hægt mundi, að
draga Lögberg upp úr, sem, eins og
lesendum Hkr. er kunnugt, datt
ofan í kosninga vilpuna hjerna á
dögunum og hefur legið par síðan.
Presedentinn setti fundinn á há-
tíðlegan hátt og svo tókust langar
umræður. Ritstjórinn stóð par mitt
á meðal lærifeðranua, preytulegur
á svipinn og með efaglott á vörum,
út af öllu pessu fyrirtæki. Við
hlið hans stóð Business Manager,
eitis og nokkurskonar djákni stjórn-
arnefndarinnar, með svarta hringi
stóra kringum bæði augun og
klumbunef í miðju andliti, prúðbú-
En ekkertgekk. Kapteinninnsagð-
istsíðarhafa trúað 6 eða 7 af vinkon-
um sínum fyrir pvf, aðpettastarf sitt
með ölluin veraldarinnar fullkomn-
ustu verkfæriun hefði verið sitt 1 je-
legasta verk á æfinni, pví par hefði
engan heiður verið að fá.
Presfdentinn bað nú hljóði og
spurði, hvort nokkur sæi nú nokk-
urt ráð. Allir urðu ráðprota. Loks
ins hjelt Business Manager langa
ræðu og snjalla, sýndi fram á, að
nauðsyn bæri til, að sett væri eitt-
hvert sýnilegt merki við Lögbergs-
vilpuna, stakk upp á að reistur yrði
500 álna staur, og ritstjórinn haf-
inn par upp á, og hann látinn tala
paðan til fólksins. Þetta hefði ver-
ið siður ýmsra ágætisnianna kristinn-
ar kirkju á fyrri öldum. öllum
pótti petta snjallræði nema ritstjór-
anum, sem yppti öxlum við að hefj-
ast svona hátt; hann sagði með
sínu vanalega lítillæti, að hann væri
nú kominn svona 44hátt f hlfð” og
svo 44hefðar nærri tindi”, upphefðiu
í veröldinni væri ekkert eptirsókn-
arverð og sig langaði ekkert til að
hefjast um 500 álnir svona í snöggu
bragði. En par stoðuðu engin mót-
mæli. Ritstjórinn fjekk að eins pað
skilyrði sitt sampykkt, að Business
Manager skyldi nótt og dag húka
undir staurnuin til að styðja hann.
Svo var 500 álna langur staur
reistur með vjelakrapti kapteinsins
og ritstjórinn hafinn par upp á.
Hann baðaði öllum öngum á leið-
inni upp, dálítið hræddur af lopt-
hæðinni og sundlinu, en með efa-
glottið á vörum, um pað hvort allt
petta umstang mundi nú borga sig.
Og Business Manager settist á
hækjur sínar undir staurnum til að
styðja hann.
Og ritsjórinn baðaði út báðum
höndum og talaði til fólksins, en
enginn heyrði til hans, pví hann var
kominn svo liátt yfir heim mennskra
Allir
fuglar
Þarnæst fer frjettarit-snillingurinn
nokkrum meðal-kurteislegum aríum um
spilaborð (Billiard Table) og segir, a«
Mountain byggð muni að öllum líkind-
um sú eina af íslendinga byggðum hjer
vestra, sem leggi slíka snöru fy.ir ung
menni sfn. Ef lir. Th. hefM verið gædd-
ur jöfnum hæfileikum til eptirtekta, sem
eigmleikum til aðfinninga, pá hefki hann
hiotið ati vita, atS varla er til svo lítilfjör-
legur bær eða forp hjer í landi, að þar
sje eigi 1 eða 2 spilaborð, og dettur þó
engum hvítum manni í hug að finna að
fiví, nema Mountain frjetta-ritaranum.
Sögu hr. Th. um, að skóiakennar-
inn á Mountain-skóla hafi um skólatím-
ann orðið að sækja námssveina inn að
spilaborðinu, hlýtur að vera afkvæmi
vitfirringar eKa illgirni.
Svo jeg ieggi þetta út á betra veg fyr-
ir hr. Th., þá ætla jeg að slá því föstu að
liann hafi fengið affsvif, að skynsemi
hans hafi liðitf í dvala og að orsökin
hafi verið ofreynzla hugans í baráttunni
fynr hinum mest-árfðandi veifertfarmál-
um þjóðarinnar. Þatf er óh„gsan<ii að
hann jafn andríkur maður—hefM—
ef heilbrygður á sönsum—farið með ann-
að eins tilhæfuiaust buii, ogsvo hjelt jeg
hr. Th. svo kunnugan á Mountain, að
hann vissi a* þar er að eins 1 kennari á
barnaskólanum. Hvað vi*víkur sókn
skóladrengja inn að spilaborðinu, þá
skora jeg á hr. Th. að færa sönnur á sögu
sína, þvi allt svo lengi hann eigi gerir
fað, neytfist jeg til að lýsa hann ósann-
indamann.
Að endingu vil jeg ráðleggja hr. Th.
aðnæst þegar hann tekur rekustúfinn til
að moka frjettum í Hkr., þá er honum
betra að kasta af heuni sannleiks-kekkj-
um, en hætta við að sletta ósanninda-
deilu og óliróðri um náungann, því slíkt
verðurhonum naumast til mikilssóma.
S. A. Anderson.
Syar
til
Sölva Þorldk8sonar.
talað og par var pagað, mest pó tal-
að. Úrslitin urðu, að menn gengu
aptur í prósessíu til vilpunnar til
að leita að iljunum á Lögbergi, og
svo tók nefndin kapteininn með sjer,
ef vera kynni að hafa skyldi gufu-
vjelar einhverjar eða önnur fádæmi
til að draga upp úr.
Menn fundu vilpuna og sáu ilj-
arnar á Lögbergi með spriklandi
tánum í aur leðjunni. S\o komu
peir færi um fæturna og fóru að toga
í, vitringamir sjö, ritstjórinn og
Business Manager. Kapteinninn
stóð hjá og herti á og sagði fyrir
verkum. Allir tóku í tveim hönd-
nema einn af vitringunum sjö, sem
að eins tók í með annari hendinni;
hinni studdi hann öfugri og flatri á
lend sjer og sagði pað væri siður í
Greenway-stjórninni að hafa pað
svona.
Nú var togað og togað af öllum
lífsins kröptum en ekkert gekk.
Allir hættu Joksins lafmóðir.
Nú tók kapteinninn við. Hann
beitti alls konar gufuvjelum, bæði
pessum smáu, sem hann hafði stýrt
á Winnipegvatni, svo stórum og
góði|ui, sem hann hafði sjeð i Tor-
onan, og loksúis liiimm stórkostleg-
tislu og beztu, sein veröldin á til,
og sem kapteiiininn liafði sjeð og
sannprófað í Chicago.
flykktust að pessum nj'ja, skrítna
fjelaga sínum og ljetu falla í a.ndlit
honum og á hann allar smá-kleS^-
ur í virðingarskyni og vináttu, svo
ritstjórinn varð fyrst stálgrár, svo
gráflekkóttur og seinast alhvítur.
En pað bar stundum við, einkum
fyrst og á nóttum, að BusinessMan-
ager hætti við að dotta dálitla ögn.
svo að staurinn hallaðist og ritstjór-
inn æpti og var nærri pví dottinn
ofan af staurnum og orðinn eiiis og
aðrir menn.
Nú stendur ritstjórinn, parna alhvít-
ur frá hvirfli til ilja, affuglavinsæld-
um, baðar út báðum sínum æru-
verðu höndum og talar til mannaiiua,
en—enginn heyrir.
Og Business Manager situr á
Iiækjum sínum undir staurnum, með
stóra, svarta bauga kringutn bæði
augun og kiumbunefið sitt í miðju
andliti, en prúðbúinn, sleiktur og
skafinn, alveg eins og nýtrúlofaður
maður.
[Vjer niinnum lesendir „Heims-
kringiu” á, að undir „Raddir frá almenn-
ingi” er það ekki ritstjórn blaðsins, sem
talar. Hver ma*ur getur fengið færi á
að láta þar í ijósi skoðanir sínar, þótt
þær sjeu alveg gagnstæðar skoðunum
ritstjórnarinnar, en menn verða að rita
sæmilega og forðast persónulegarskamm-
ir; auk þess verða menn að rita um
eitthvert það efni, sem almenning að
einhverjuleytivarðar].
í 12. nr. 5. árg. Hkr. stendur frjetta-
grein frá Mountain, N.-Dak., rituð af hr.
Th. Thorfinnssyni. Sökum þess að
frjettaritarinn hefur í nefndri grein smá-
villst útaf brautsannleikans, eða af ein-
hverjum ástæðum farið á hlið við hann,
og af því þessir ósanninda-kaflar í grein
hans snerta inig persónuiega, þá vii jeg
biðja hina heiðruðu rltstj. Hkr. að ljá
eptirfylgjandi athugasemdum rúm í blað-
inu.
Hr. Th. segist hafa gleymt að geta
þess, er hann næst áður sendi ílkr.
frjettagrein, að snemma [í vetur hafi ver-
ið hyggt „Town Hall” áMountain af S.
A. Anderson járnsmið.—Það væri skatti
fyrir lesendur Hkr., ef hr. Th. iðulega
gleymdi að færa þeim jafn áríðandi og
sannar frjettir. Annars væri fróðlegt og
sjálfagt skemmtilegt, ef frjettaritarinn
vildi rökleiða þennan sannleika tinn; en
til þess að skýra málefnið bæiSi fyrir hr.
Th. og lesendum blaðsins, þá vil jeg geta
þess, að jeg hef ekkert, „Town Hall
byggt. Saunleikurinn er sá, að jeu flutti
smiðju inína frá Hallson til Mountain og
setti liana þar iiiðui-; eu að jeghaíi byggt,
„Town llall” þ»r eru ósanniiidi.
Jegbjóst nú hjartanlega við því, að
vinur minn, hr. Sölvi Þorláksson, mundi
reyna að bera hönd fyrir höfuð sjer og
svara einhverju grein minni í Hkr. 216.
tbl. og einnig bjóst jeg við, að hann
mundi geta sagt eitthvað meira um mál-
efnið, sínu máii til stuðnings, og jeg sje
það, að hin fyrri von mín rætist að því
leyti, a« ail-langur greinarstúfur kemur
eptir hann, sem lesamá iHkr. 220. tbl.
En hitt hefur mjer hrapariega missýnst 5,
að hann mundi bæta nokkuð málsta«
sinn með nýjum og betri uppástungum.
Nei, aumingjamaðurinn hefur fitjað upp
á sig, orðið reiður við mig 'fyrir ó-
svífnina, að jeg skyldi ekki taka uppá-
stungu hans góða i g gilda, og sem þati
fullkomnasta meistarastykki, sem nokk-
ur maður hef ði áður eptir sig látiS sjást á
prenti; rýkur hann því til í bræði sinni
og skrifar þessa iofsverðu og sann.girni.—
legu grein, sem jeg nú í auðmýkt og
undirgefni vil lítillega yfirfara og sjá
hennar mikla gildi.
Jeg hef góðar og giidar ástæíur til
að segja, að enginn hafi vogaS að gera at-
hugasemdir við fyrri grein hr. Sölva, og
jafnvel hef jeg ástæður að segja það með
þá siðari, alit svo lengi, að engar athuga-
semdir birtast í biöðunum, en þó að ein-
hver maður (privat) skrifi honumbrjef og
segi honum þar álit sitt á málefninu;
það get jeg hreint ekki tekið til greina;
mjer skilst að svo muni vera, að einhver
hafi skrifa* honum um málið, þar sem
hann segir svona: „ef svo er a# enginn
hefur vogað sjer að gera athugasemd við
grein mína”. Þetta bendir til þess, að
einhver hafi gert athugasemd við hans
fyrri grein; en fyrir því mun hann ekki
gera neitt af þeim uppskátt, að þær munu
ekki hafa veritf honum hli-Shollari en at-
hugasemdir mínar.
Mikið megum við vera hreyknir yfir
því Ameriku-íslendingar, að annar eins
rithofundur skuli vera á meðal vor, sem
hr. Sölvi er, 0g það er víst óhætt um það,
að hann þarf ekki að vera að skrifa nafn
sitt vi# krakka sína, því þeir munu sverja
s’g í ættina, og ætíð sýnast mjög fagrir.
Þó það sjeu nú pennafærir menn í Nýja
íslandi og pennafærari menn en jeg, þá
veit jeg það, að það hefur komið margt
úr þeirra pennum, sem hvorki hefur ver-
ið betur stílað eða lausara við frekju en
einmitt mín grein. Mjer dettur i hug,
að hversem hefðisvarað hr. Sölva, hefði
eklti átt upp á pallbor'Sið hjá honum, því
maðurinn þolir tiltakanlega iítið af því
er menn kalla mótblástur, eða að nokkur
hafi a#ra skoðun en hann, því vesaling-
urinn er bæði sjervitur og hefur ákaf-
lega mikið álit ásjálfum sjer. Það virð-
ist einsoghr. Sölva sje ekki or#ið um
sel með þetta blaðamál, sem iiann er þó
sjálfur „potturinn og pannan” að; hann
fer að gremja sig yfir því, að honum
skuli hafa verið svarað úr Nýja íslandi
og kallar að þetta biaðamál komi þaðan,
og þaðersatt, aö biaðamál geti það ekki
lieitið fyr en búið var að svara Iiontim
eða gera athiigasemdir við greiri hans.