Heimskringla - 24.06.1891, Blaðsíða 1

Winnipeg, Jlan., Canada, 24. juni 1891.
V. ar. Kr. 29.
TÖlubl. 234.
350DOLLABS
I PREMIU
I AG-ÆTIS IMITTIÞTTTLÆ.
„Heimskringla” veitlr þeitn nœstu SOO kaupendum, semborgaað fullu Hkr.
til ársloka (?. á. (þar i taldir einuig þeir, sem pegar eru búnir að borga), fœri á að
verSa liluttakandi á drœtti um neðangreinda ágætismuni:
1. OEGEL ------- $250
2. KTVEJsrJsr-GrTJLXj-XJIR - 40
3. BEDEOOM SET - - - 30
4. MEESKTTMS-Pípu-etui - - 15
5 pi-RT.T A með fjöida mörgum myndum eptir
heimsins frægustu Biblíu-málara _ 12.50
350,50.
Nöfn þeirra, sem borga, verfla auglýstí blaðinu fyrir hverja viku og bók verð-
ur haldin yflr öll nöfnin og númer þeirra. Sjera Jón Bjarnason hefur valið eitt
hvert sjerstakt númer handa hverjum af pessum 5 gripum úrnúmerunum 1--800.
Þessi gripa númer hefur hann lagt í umslag, innsiglað og er pað geymt á banka
'hjeríbænum. ÞaiS verður fyrst opnatS við dráttinn. öll númerin verða dregin
upp, til pess að allir gripirnir gangi út.
Xj ir a»krifeiidur frá 1. maí þ. á. til ársloka, sein greiða fyrir fram
$1.50, verSa einnig þátttakendur í ofangreindum drætti á mununum.
Bandaríkja peningar teknirfullu verði nemaávísanir á banka annarsstaðar en
í Winnipeg.
HINN
SA8KATCHEWAN-
DALUR.
Meti því að jarnbrantir liafa nú þegar veri'S byggðar, bæði frá Calgary
og Kegina. 'þáliafa hin ágætustu búlönd í hinum ordlagda Saskatchewan-dal
nií loksins verið gerð möguleg til ábúðar fyrir innflytjendur.
LandHS þar hefur inni að halda bexta jardvcg, norgd af timbri og kol-
inii, stöðuvötn og ar með tærii vatni, enu fremur ágætt lontMÍag;. Canada
Kyrrahnfs-fjelagiti hefur uú sett lönd sín á þessu svæði til sölu fyrir mjög svo
LAGT VERD með ágætum borgunar-skilmálum. FRI HEIMILISRJÉTTARLOND fást
meti fram átsurgreindum brautum.
Stjórnin hefur opnað SKRIFSTOFU Ked Deer, nálægt ísl. nýlendunni, til að
leidbeina llinnytjeildnm, sem koma til nýlendunnar. Þeir sem vilja fá
nákvæmari UPPLYSÍNGÁR skrifi til aðal-laudumboðsmanns Canada Kyrra-
hafsfjelagsins í Winnipeg.
Fjelagið hefur til sölu lönd hiagað og þangað í hinum beiít byggda hluta
Manitobafylkis og gefur hverjum rnanni allar þær upplýsingar, sem uauðsynlegar
eru, viðvíkjandi verði ogafstöðn, kostnaðarlaust, með því menn snúi sjer til
L. A. HAMILTON,
C. P. R. Land Commissioner,
WINNIPEG.
MIKLI
II.
ÞJÓÐHÁ TIÐ
VESTUR ISLENDINCA,
18. JUNI 1891.
Veður var hið bezta, heiður
himin og hiti all-mikill. Kptir kl.
8 um morp-uninn fðru menn aðsafn-
ast saman á sljettunni norðvestur af
Olarendon Hotel, en ekki var pó
lagt á stað fyr en kl. var töluvert
farin að panga til 10. Slöan var
gengið í skrúðgttngu eptir Portage
Avenue, Main Str. og Alexander
Str. og síðan inn í DufEerin Park.
uCitizens Band” ljek á horn alla
leiðina.
Uin kl. 11 setti forseti forstöðu-
nefndarinnar, kapt. Sigtr. Jónasson,
hátíðina með ræðu á islenzku. Bauð
hann ulla velkomna og skýrði frá
uppruna og tilgangi hátíðarinnar.
Síðan mælti Laun nokkur orð á
ensku til ensku gestanna.
Að svo mæltu var sungið:
Minni Islamls það er hjer feráeptir:
M IN N I
ISLANDS.
Til einskis er að glápa’ á gamlar tíðir
og gráta frægð, sem jiú er orðin
hjóin.
Ilví fá ei skilið dáða-daufir lýðir,
ádauðutrje að vaxa’ ei lífsinsblóm?
Nei, pyngra’ er verkið, landsinslýð-
ir vaki
og leggi’ í stritið alltsittprek og|blóð
til pess að lypta tímans Grettis-taki
og til að skapa röskva’ ogwý/a pjóð.
Sú trú er reist á voru vonar-hjargi,
að verk það takist heldur fyr en síð,
og pjóðin leysist undan fornu fargi
og fagni loksins sinni nýju tíð.
Há fyrst mun vakna lyður landsins
fríða
úr leiðslu-draum ogsnauðum mælg-
is-klið
°gteyga’ iö bezta’ úr brjóstum sinna
tiða
og bæta nýrri frægð f>á gömlu við.
Og hvar sein leið vor liggur vitt um
geima,
pjer, land vort, ei vjer gleymum
nokkra stund,
pví alltaf áttu’ í huga vorum heima,
f háreyst dags og kyrrum nætur-
blund.
Hvort lífsinsblær er ljúfur eðasvalur,
pað landið við oss tengir heilagt band,
f>ví pú ert vorrar æsku unaðs-dalur
pú, okkar bjarta, hjartans, hjartans
land.
G. P.
Síðan ínælti sjera Hafsteinn Pjet-
ursson fyrir Islunclib, pessa leið:
Háttvirti forseti. Heiðraða sam-
koma.
Jeg hef afsökun fram að færa fyr-
ir hinni heiðruðu samkomu. Jeg
er eigi vel við því búinn að tala í
dag. Jeg er preyttur af störfum
næstl. daga. Jeg hef hugann bund-
inn við störf næstkomandi daga.
Uannig er því og varið með aðra
kirkjupingsmenn, sem tala í dag.
Pað hefur verið sagt, að kirkjufjel.
hafi sótt eptir þvI, að íslendinga-
dagur væri haldinn uin kirkjuping-
tíinann. E>að er alls eigi satt. Það
er fremur bagien hagur fyrir kirku-
fjel., aðpjóðhátíð ísl. er lialdin 1 dag.
Það dregur frá starftlma pingsins.
Eri auðvitað er kirkjufjel. ávallt
reiðubúið til að taka þátt i öllu því,
sem leitar eptir beiðri, menning og
mentun ísl. í landiþessu. Þess vegna
er því ljúft að styðja að liátíðahaldi
þessu. Þannig er því og varis með
sjálfan mig. Mjer er ljúft að leggja
fram mína litlu ræðukrapta í dag.
En jeg harma það mikið, að jeg hef
ekkert boðlegt að bjóða þessari
heiðruðu samkomu. Jeg harma pað,
að jeg get ekki leyst vel af hendi
f>að verk, sem mjer er á hendur fal-
ið. Jeg verð pví að biðja hina
heiðruðu samkoinu að taka góðau
vilja fyrir verk unnið.
ísland er pá efni tölu minnar. En
pað er erfitt að lýsa því, sem langt
er í fjarska. t»að er erfitt að setja
það lifandifyrir sjónir manna. Tilað
bæta úr því eru tvö ráð. Annað-
hvort er að sækja f>að, sem utn er
að ræða og setja f>að beint fram á
ræðusviðið. Eða f>á að fara pang-
að sem umræðuefnið er, og láta lýs-
ingar fara fram á sjálfum staðnum.
Fegnir vilduih vjer senda eptir
íslandi, ef pað væri unnt. Fegnir
vildum vjer flytja, ef unnt væri hið
forna ættland vort að ströndum Vln-
lands. Það yrði fögur viðbót við
Vlnland, ef hið fagra, forna fjalla-
land lægi fyrir framan strendur f>ess.
Það yrði eins fagur viðauki við
Vínland og þegar Gefjunn sleit
Sjáland frá Svípjóð og bætti f>ví
við Danmörku. Og f>á yrðu fögur
umskipti fyrir ættjörðu vorri. Því
pá mundu jöklarnir bráðna fyrir suð-
rænni sól og brennheitum stinnan-
vindum. Þá mundu dalirnir vefjast
kafgrasi og hlíðarnar gróa hæðst
upp á fjallatinda. Þá mundu stórar
hjarðir hvítlagðaðra saeða þekjahin
snarbröttu fjöll. Þá mundu og hjarð-
ir hinna frægu íslenzku fjallaheísta
breiða sig yfir öræfi Islands, Þá
mundu og túnin stækka og engjarn-
ar aukast. Og f>á myndu, er tíniar
líðu fram, heiðarnar byggjast. Þá
mundu og hinir fornu akrar aptur
rísa við. Þá mundi aptur mega tala
um bleika akra. Þá mundi aptur
fœrast líf f hinn fornk skóg. Og
skógarbeltin apturhringa sig í kring.
um hin spegilsljettu fögru fjalla-
vötn. t>á væri og haflsinn, liinn eld-
gamli óvinur íslands svo fjarlægur,
að hann gæti alls ekkert mein gert,
Hann gæti pá eigi lengur haldið
landinu í helfjötrum. Hai.ti gæti
þáeigi lengur tálmað ferð örskreiðra
eimskipa. Þau mundu pá í Óslit-
inni röð bruna fram og aptur kring
um strendur landsins. Þá væri ís-
land eigi lengur frá sneitt mennt-
unar og menningar-straum heims-
pjóðanna.
Og pegar ísland snerti Vrínlands-
strönd, pá mundi hinn helkaldi and-
legi hafís hrekjast burt frá landinu
fyrir lífsstraumum hinnarframgjörnu
menntunar og menningar pjóðar, er
Vínland byggir. Þá mundu og
hinir andlegu jöklarnir bráðna. Þá
u-ucdu og andlegu frostböndin leys-
ast. Þá mundi allt andlegt líf leys-
ast úr ísköldum dauðadróma. £>es«-
ir jöklar mundu bráðna. Þessi frost-
strönd mundi leystast, f>egar
frelsissól þessa lands kastaði geisl-
um sínum á pau. Hlýr suðvestan-
vindur mundi pá sópa burt frost-
þokunni af landinu. Þá mundu og
suðrænirandlegir hlývindar blása um
fjöll og dali á ættjörðu vorri. Þá
mundi renna upp nýr frægðar- og
hagsælda dagur fyrir ísland.
En hugsutn eigi um pað ómögu-
lega. Vjer höfmn ekki akneyti
Gefjunnar til að draga á peim ís-
land að ströndum Vínlands. ísland
erofpungt æki fyrir hesta vora. Og
auk pess yrði heldur djúpt á hest-
um vorum í ál pðim hinum mikla,
sem rennur á milli íslands og Vín-
lands. Ef vjer viljum ísland aug-
um llta, pá er hið eiuaráð að fara
heim. Förum heim til Islands á
pessari stundu. Vjer þurfum eigi
að taka farbrjef hjá C. P. R. Vjer
purfum eigi að fá nokkurn flutning
með einhverri Uflutnicgs-línu”. Á
pann h&tt fara vlst fáir af oss heim
til íslands. Á þann hátt b}'zt jeg
eigi við að koma til íslands. En
tökum farbrjef og ílutning hjá vor-
um eigin huga. Hugurinn er fljót-
ur á ferðum. Hann fleygir oss á
einu augnabragði heim til íslanls.
Og látum oss fara opt til íslands á
þennan hátt. Hugsum opt heim til
Islands. Og pegar vjer á örskreiðu
skipi vors eigin hugar komum að
ströndum íslands, þá verður falleg
sjón fyrir augum vorum. Landið rís
úr sjá. Hin eldgömlu, fornu háu
fjöll rjetta sína sjófgu tinda tilhim-
ins. Það er eins og landið dragi
upp fannhvíta fagnaðar og friðar-
blæju til að fagna heimkomu vorri.
Og pegar vjer færumst nær, pá rSsa
fjöllin ávallt liærra og hærra úr sjó,
pá blasa ávalit betur og betur við
fagrar, grösugar sæbrattar fjállahlíS-
ar. Og þegar vjer færumst enn pá
nær, þá opnar landið faðm sinn.
Tveir hávaxn.r fjallaranar ganga út
I sjóinn. ‘Og lygn ogsljettur fjörð-
ur skerst inn á milli peirra. Vjer
höldum inn á fji'rðinn, inn á milli
fjallarananna. Og pað er eins og
landið vefji oss örmum sínum. Hug-
arskip vort flýgur að landi í fjarðar-
botnunum. Upp fráfjarðarbotninum
er fagur og grösugur dalur. Vjer
erum komnir aptur heim á æsku-
stöðvar vorar. Vjer heilsum aptur
blómsturbrekkunum, par sem vjer
ljekum æskuleiki vora. Og pegar
blómin blakta fyrir vindblænum, pá
er eins og paujhneigi höfuðin og
svari kveðju vofri. Vjer heilsum
aptur litla læknum, sein rennurnið-
ur brekkuna, læknum, sem söng
vögguljóðin yfir vöggu vorri, lækn-
um, sem hjalaði við oss í æsku vorri |
og blandaði nið sínum við barna-
söngva vora. Hinn blíði hægHækj-
arniður svarar kveðju vtjrri. Vjer
heilsum hinni ægilegu jökulá. Hún
kemur beljandi undan jökulbrún-
unum. Hún brýzt I gegnum auðn-
ur og eyðisanda, veltur áfram kol-
mórauð með jakaburði og grjótkast.
Að síðustu rennur hún gegnum dal-
inn og tt I fjörðinn. Hún er boð-
beri jöklanna. Hún er sendinorn
öræfanna. Hún heyrir eigi kveðju
vora. Því hún syngur drynjaudi
rómi dauðalög íslands. Vjer lypt-
um upp augum vorum og heilsum
með lotningu fjöllum fjarðarins og
og dalsins. Og pegar vindutinn
hvín í fjallatindunum, pá svara pau
kveðju vorri.
Sorgardrungi hvílir yfir fjöllum
dalsins. Þau standa hrygg og al-
varleg. Hvað syrgja pau? Þau syrgja
liorfna tíma. Þau muna pá tlð, peg-
ar mannhyggð hófst fyrst á ættlandi
voru. Forfeður vorir komu austan
um haf og leituðu sjer bústaðar í
pessum dal. Þeir leituðu hjer frels-
is og friðar. Og frelsisgyðjan leit-
aði sjer einnig um sömu mundir hæl-
is á Islandi. Hún kom til pessa
dals. Hún tók sjer sæti á fjalls-
gnýpunni hægrameginn við dalinn.
Og blómleg byggð frjálsra manna
óx og efldist í dalnuni fyrir neðan
fætur hennar. Árin liðu. pá kom
menntagyðjan Saga til íslatids. Hún
leitaði í frelsislandið. Hún kom
einnig tildalsins. Frelsisgyðjan tók
henni opnum örmum og gaf henni
sæti á fjallsgnýpunni, vinstra meg-
inn við dalinn. Þarna sátu þær
gyðjurnar hverjar gengt annari.
Þær kváðust á yfir dalinn þveran.
Þanniir urðu til hin frægu forn-
kvæði íslands. Þau eru vlxlsöngv-
ar sögunnar og frelsisins. Og gy8j-
urnar breiddu vængi sínayfir dalinn,
svo vængur nam við væng. Og
frelsi, manndáð, menning og mehnt-
un óx og efldist í hinni blóínlegu
dalbyggð. ^Þannig stóð það um
stund. ES^ryðjurnar fengu eigi
lengi aðnjóta næðis á íslandi. Fjend-
ur jpeirra: ófrelsi og vanþekking
komust á snoðir urn hæli peirra.
Þessir óvinir þeirra lögðu svo til ís-
lands. Þeir bjuggu sjer ti skip úr
andlegum hafís og ljetu norðaustan-
næðinga flytjasig til íslands. Fptir
harðan bardaga urðu gyðjumar vipt-
ar völdum af óvinum símnn og
reknar af landi burt. En ófrelsi og
vatipekking tók við stjórnartaumun-
um. Síðan eru liðnar margar aldir.
Gyðjurnar eru enn þá útlægar af ís-
landi. Gömlu fjöllin geta aldrei
gleymt útlögunum. Þau prá ávallt
heimkonm peirra. Þau prá ávallt
forna frelsis- og frægðartíð. En
pau syrgja eigi með vonlausri sorg.
Þau hafa örugga von um heimkomu
útlaganna. Og sú von styrkut ept-
ir pví sem árin líða. Þau eru yiss
um að gyðjurnar koma aptur. Þvl
um mörg ár hafa menn verið í óða
önn að undirbúa komu þeirra. ís-
lenzk skáldog rithöfundar tóku peg-
ar á fyrri hluta pessarar aldar að
undirbúa heimkomn peirra. Þeir
endurreistu hið fræga, fagra forna
feðramál. Þetta sterka sambands-
afl íslenzkrar pjóðar. Með pví lifn-
aði aptur yfir skáldskap og bókment-
mn. Skólar komust á fót. Menntun
og menning óx. Smátt og smátt
hafa og orðið verklegar framfarir.
Búnaður til lands ög sj&var hefur
batnað. Og hin uppvaxandi kyn-
slóð á dálítinn kost á menntun i þeim
greinum. Og fyrir nokkrum árum
var stfgið stórt stig í pá stefnu, er
leiðir til þingbundinnar sjálfstjórn-
ar. Það var sá morgunroði frelsisins,
sem boðar komu hins fullbjarta
dags. Þanniger pá nokkuð að lifna
yfir hinum veraldlega hag íslands,
en töluverðum skugga slær par á
kirkjuhaginn._ En pó hefur á hinum
síðustu árum brugðið par upp veik-
uin ljósbjarma.
Það er eins og pegar myrkrið
pynnistá austurloptinu á morgnana.
Dagsbrúnin gægist smátt og smáft
út yfif sjóndeildarhringinn.
Þannig stöndum vjer heima á æsku
stöðvum vorum og rifjum upp fyrir
oss liðnatíma. Vjer berum allir í
hjarta voru ást og pakklæti við hina
fornu, tignu fjalladrottning, sem ól
oss á brjóstum sjer. Vjer unnuum
allir ættlandi voru. Vjer erum allir
pakklátir við ættjörða vora. Ást
vor og þakklæti vort við ísland
minnkar alls eigi við pað, þótt vjer
höfum orðið að hrekjast af landi
burt. Flestir liafa vlst hálf-nauðug'-
kvatt strönd íslands, pótt burtfttrin
hafi orðið nálcga öllum til góðs.
Flestir hafa leitað vestur un> fc if af
peirri ástæðu, að þeir sáu eigi lífs-
bærilega fraintlð fyrir sig og slna á
íslandi. íáumir hafa ef til vill leitað
vestur um haf af þeirri ástæðu, að
þeim var fyrirmunað að vinna & ís-
landi allt pað g«gn, sem peir vildu
vinna. En þeir saka alls eigi ísland
um petta. Því allt slíkt er venju-
legast að kenna ófrjálsleguin lögum
og rangsleitni valdhafenda. Hvern-
ig séin stendur á fttr vorri vestur um
haf, pá berum vjer öll hlýjan pakk-
lætishug til íslands. Og burtför vor
frá íslandi er ekkert vanpakklætis-
merki.
Og vjer Vestur-íslendingar höf-
um ástæðu til pess að bera lilýjan
þakklætishug til íslands. Á hverju
byggist allur almennur fjelagsskap-
ur íslendinga I landi pessu? Ilann
byggist á pví að vjer erutn íslend-
ingar, börn íslands. ísland hefur
gert oss að sjerstakri pjóð. Það
hefur sett á oss pjóðar merkin. Það
hefur fest á oss pjóðareinkennin.
Það hefur steypt oss í sjerstöku
þjóðernismóti. Það hefur gert oss
að sjerstökum pjóðflokki. Marg-
breyttar eru skoðanir vorar Vestur-
íslendinga í ýmsum málum bæði
andlegum og veraldlegum. Vrjer
veljum oss pví opt stöðu á mótsett-
um ræðupöllum og beinum orðum
vorum hverjir gegn öðrum. En í
dag getum vjer, allir safnast saman
á einn stað. í dag getum vjer all-
ir liver eptir annan staðið á sama
borði liins sania ræðupalis. Og pað
borðið, sem vjer stöndum á, er vort
eigið pjóðerni. Yfir petta borð
taka bræðurnir höndum saman. Yfir
petta borð kyssa systurnar hverjar
aðra. En pjóðerni vort er arfur
frá íslandi. Það er föðurleifð son-
anna. Það er heimanmundur dætr-
anna. í æsku vorri vorum vjer
steyptir í pjóðernismótinu. Styrk-
asta sambandsaflið i pjóðerni voru er
vort eigið móður-mál. Mál vort er
eitthvert hljómríkasta, hreinasta og
fegursta af málum heimsins. Mál
vort hefur slíkar bókmenntir að
geyma fyrir fornöld og sögu Norð-
urlanda, að slíkar eru hvergi ann-
ars staðar til í heiminum. Þetta
mál lærðum vjer í æsku vorri. Þetta
mál verður að eins lært í afdölum
íslands og við brunn hinna fornu ís-
lenzku bókmennta. Sterk eru pjóð-
ernisböndin, sem knýta oss við ís-
land. Og sterk eru pau ástar og
vinabönd, sem, hnýta saman hjörtu
Vestur- og Austur-íslendinga. Marga
vandamenn og vini af hinni íslenzku
pjóð skilur hið ólgandi Atlanzhaf
hvora frá öðrum. Vjer Vestur-ís-
lendingar höfum pví mikla ástæðu
til að minnast bræðra vorra fyrir
liandan hið hyldjúpa haf. Vjer höf-
um ávallt ástæðu til að minnast vors
ættlands. Vjer gerum pað. Vjer
gerum pað með hlýjum hug. Og
velvild vor við ísland og Austur-
íslendinga minnkar alls eigi við fjar-
lægðina. Það er opt gott að fjörð-
ur liggi inilli vina. Og fjörður sá,
sem skilur Vestur og Austur-íslend-
inga, gerir mikið gott, pótt hann
mætti mjórri vera.
Vjer stöndum heima á fornum
æskustöðvum vorum. Þar eru nú
ljósaskipti í andlegu tilliti. Það er
að eins hálfbjart. En það er birta
sem boðar komu dagsins. Ljósið er
að vaxa. Myrkrið er að hverfa.
Morgunroðinn ljómar. Sólin gyllir
fjallatindana. Ljósblettirnir vaxa
og fjölga. Þeir boða komu sólar-
ríks sumardags. Vjer finnum glöggt,
að íslánd á fyrir höndum fagran
frelsis og framfaradag bæði í and-
legu og- veraldlegu tilliti. Vjer er-
um allir vissir um pað. Vjer trú-
um á framtíð íslands. Vjer sjáum
að dagurinn par er að byrja. En
vjer erum opt óþolinmóðir. Oss
langar eptir pví að fullbjart verði.
Og oss finnst stundum, að birtunai
miði svo lítið áfram. Það sje svo
lengi að birta. Vjer höfum tekið
oss heimili í mesta frelsis og fram-
fara-landi menntaðra pjóða. Vjer
eigum heima í landi miklu auðugra
er> ættland vort er. Vjer eigum
heima í landi, sem er að byggjast.
Stórir bæjirpjóta irpp á s\ipstuu lu.,'
Auðar sljettur verða á fáuin áruin
að blómlegum byggðum. Og allar ,
framfarir stika hjer áfram risaskref-
um. Það er pv{ eðlilegt, að vjer
sjeum ópolinmóðir yfir pví, hve öllu
miðar hægt áfram á íslandi. En
vjer sjáum pó, að par miðar ekki
Uaptur á bak” heldur (lnokkuð á
leið”.
Vjerköllum huga vorn aptur til
baka úr íslands-ferð sinni. Vjer
komum hingað. Vjer stöndum á
þessum stað. Vjer minnumst vors
fjarlæga ættlands. Vjer minnumst
vorra fjarlægu bræðra og systra.
Vjer minnumrt þeirra með hlýjum
bróður og systurhug. Vjervinnum
pau heit með sjálfum oss, að vjer
skulum ávallt styðja hag ogheill ís-
lands, hvenær sem vjer getum pví
við komið. Vorir fjerlægu veiku
kraptar skulu ávalltst ðlaað pví, að
frelsi, manndáð, mei.i ing og and-
legar og veraldlegar tr a mfarir vaxi
og proskist á vorri kæru fornu fóst-
urmold. Að pvi sameiginlega tak-
marki viljum vjer allir stefna, hver
eptir sínuni kröptuui og sinni eigin
sannfæring. Hver og einn af oss
vill styðja hag og lieill Islauds á
pann hátt, sem hann álítur sannast
og rjettast. Sú ósk, að íslandi
vegnisem bezt, er sameiginleg allra
Vestur-íslendinga.
Um pessar mundir er dagur lang-
ur á íslandi. Ánorðurodduin lands
ins sígur sólin um pessar mundir al-
drei til viðar. Allan sólarhringinn
er óslitinn dagur. Það er Jónsmessu-
dagur. Hann á sjer ekkert kvöld.
Vjer óskum af öllu hjarta, að sá
framfaradagur, sem nú fer í hönd á
Islandi, verði slíkur Jónsmessudag-
ur. Vjer óskum, að pessi andlegi
og veraldlegi framfaradagur íslands
eigi sjer ekkert kvöld. Vjer ósk—
uin að frelsisog franifarasól ættlands
vors hefji sig hátt á sögúhiminn ís-
lands. Vjer óskum, að hún sfgi
aldrei til viðar meðan heimur stend-
ur.
Falli fyr
fold í ægi
steini studd
en Snælands gæfa.
Lengi lifi ísland.
(Þrefallt húrra).
(Framh. á 4. síðu).