Heimskringla - 05.08.1891, Blaðsíða 3

ÍIKITISJiKIVUK 1. IVl V\1P«M »1 V X
S. AUGUST ÍSUI.
Dominion of Canada.
Áliylisjardir oieypis fyrír miljonir manna
200,000,000 ekra
af hveiti- og beitilandi í Hanit-oba og Yestur Territónunum í Canada ókeypis fyrir
landnema. Djúpur og frábæriega frjóvsamur jarðvegur, nægtS af vatni og skógi
. _ “ * - - . , / , . A fnnlmlnn V. *... S t __2 OA T V. . T
og meginhlutinn nálægt járnbrautum. Afraksiur hveitis af ekrunni 30 bush., ef
vel er umbúið.
ÍHINIJ FBJOVSAfflA BHLTI,
í Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverfisliggj-
andi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlandi. engi og beitilandi
—hinn víðáttumesti fláki í heimi af lítt byggðu landi.
r r
Malm-nama land.
Gull silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv. Ómældir flákar af kolanáinalandi;
eldiv’i«ur pví tryggður um allan aldur.
JABNBBAUT fkv hafi til hafs.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin 1 sambandi viti Grand Trunk og Inter-Colonial braut-
irnar myuda óslitna járnbraut frá öllum hafnstöðum við Átlanzhaf í Canada til
Kyrrahafs. Sú braut liggur um miðhlut frjóvsama beltisins eptir því endilöngu og
um hina hrikalegu, tignarlegu fjailaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og um hii.
nafnfrægu Klettafjöll Vesturheims.
Hellnæmt I o p t s 1 a g .
Loptslagið i Manitoba og Nor'Svesturlandinu er viðurkennt hið heilnæmasta í
Ameríku Hreinviðri og purrviðri vetur og sumar: veturinn kaidur, en bjartur
og staöviðrasamur. Aldrei pokaogsúld, og aldrei fellibyljir eins ogsunnarí landinu.
NA Tl |{A\ÍISST.I Ó KVIV I UAXADA
gefur hverjum karlmanni yfir 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem hefur
fyrirfamilíu að sjá
1 <3 O ekrur :* t' 1 a n d i
alveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki pað.
Á þann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisjarðar og
sjálfstæður í efnalegu iilliti.
ÍSLEIZKAB lÁlESDUR
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú pegar stofnaðar í 6 stöðum.
Þeirra stærst er NÝJA ISLANl) liggjandi 45—80 mílur norður frá Winnipeg, á
vestur strönd Winnipeg-vatns. Vestur frá Nýja Islandi, í 30—35 mílna fjarlægð
er ALPTA VATNS-NÝLBNDAN. báflum þessum nýlendum er mikið af ó-
numdu landi og báðar pessar nýlendur liggja nær höfuðstað fylkisins en nokkur
hinna. AJiOÝLE-NYLENDAN er 110 mílur suðvestur frá Wpg., ÞfNG-
VALLA-NÝLENDAN 200 mílur í norSvestur frá Wpg., QU'Al'l'ELLE-NÝ-
LENDAN um 20 mílur suíur fráÞingvalla-nýlendu, og ALBEliTA-NÝLENDAN
um 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. í síðast-
töldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Frekari upplýsingar í pessu efni getur hver sem vill fengið með því að skrifa
um það:
Núen ef þjer fyrir yðar útvíxluðu 500—
sem leifa yðr í sjóTii................ 500—
innvíxlið frá víxlbeitSanda...........1000—
þá er sjóðryðar................1500—
og hefr aukizt um víxlupphæðina, 500kr
og þjer grætt lOOpc., og þetta er einmitt
upp á hár tilfellið, sem Sighv. segir sje
með innlausn landssjóðs á seðlum sinum
úr ríkissjóði.
Allsendis að ástæðulausu hafið þjer
pannig vænt mig því, að bera ósannindi á
saklausan mann. Það hlýtur að koma
annaðhvort af vísvitandi rangsleitni yðar
eSa af andlegu vanmegni yðar að geta
skilið pað, sem skráð er. En hvort sem
er, er afiferð yðar í luestamáta óritstjóra-
leg og vítaverð.
Cambridge, 1. júlí 1891.
Eirikur Magnútsson.
leysis-deliu. Og að verða að gera
allt f>etta fyrir Uklíkuna” möti betri
sannfæringu! Jeg veit ekki, hvort
Tlöfflas Bennett,
Eða
DOM. GOV'T. IMMIGRATION AGENT
13. I j. I3£il<lwÍnsoiii, {Islenzkur umboðsmaður.)
DOM. GOV'T IMMIGRATION OFFICES.
Winnipeg, - - - Canada.
LAJIDTwKULOGIJÍ.
Allar sectionir með jafnri tölu, nema
og 26 getur hver famiiíu-faðir, eða
hver sem komin er yfir 18 ár teldð upp
sem heimilisrjettarland og forkaupsrjett-
"'“d' IS.VR1TVX.
Fyrir landinu mega menn skrifa sig á
þeirri landstofu. er nxst liggur landlnu,
sem tekið er. Svo getur og sa er nema
vill land, gefið öðrum umboð til pess að
inurita sig, en til pess verSur hann fyrst
a« fá leyli annaðtveggja iunanrikisstjói-
ans í Ottawa eða Dominion Land-umdoðs-
mannsins í Winnipeg. . $10 fiarf að borga
íyrir eignarrjett á landi, en sje pað tekið
áður, parf að borga flOmeira.
SKYLDUBJÍAK.
Samkvæmt núgildandi heimilisrjett-
ar lögum geta menn upplyllt skyldurnar
með prennu móti.
1 Með 3 ára ábúð og yrkmg landsins,
má þá landnemi aldrei vera lengur fra
landinu, en 6 mánuði á hverju ari. _ _
2. Með því að búa stöðugt í 2 ar ínn-
an 2 mílna frá landinu er Humið var.
og að búið sje á landinu í sæmilegu husi
um 3 mánu*i stöðugt, eptir a« 2 arin eru
Jiðin og áSur en beðið er um eignarrjett
Svo verður og landnemi að pliegja: a
fyrsta ári 10 ekrvir, og á öðru 15 og a
priSja 15 ekrur, ennfremur að á öðru arl
sje sáð í 10 ekrur og á priðjaári í 25 ekrur.
3. Með þvi að búa hvar sem vill fyrstu
2 árin, en að plægja á landinu fyrsta ár-
ið 5 og annað árið 10 ekrur og þá að sa
í þær fyrstu 5 ekrurnar, ennfremur að
byggja þá sæmilegt íbúðarhús. Eptir að
2 ár eru þannig liðiu verður landnemi að
byrja búskap á laudinu ella fyrirgerir
hann rjetti sínum. Og frá þeim tíma
verður hann að bua a landtnu í þa« minsta
6 mánuði á hverju ári um þriggja ára tíma.
I JI bigkabbrjef.
geta menn beðið hvern land-agent^ sem
er, og hvern þann umboðsmftim,
ur er til að skoða umbætur a heuniiisrjett
arlándi.
En sex mdnuöum adur en hmdnemi
biður um eignarrjett, verðurhann aö knnn
geraþað Dominion Land-umboðsmannm-
um.
LEIDBEIMMíA umbod
eru í Winnipeg, að Moosomin og Qu’Ap-
pelle yagastöövum. A öIIuih þessuni
stöðum fá innflytjendur áreiðanlegr leið-
beining í hverju sem er og alla aðstoT
og hjálp ókeypis.
Ki:i!OI IIKIMII/I.SRJETT
getur hver sá fengi*, er hefur fengi* eign-
arrjett fyrir landi sínu, eða skýrteini frá
umboðsmanninum um að hann hafi átt að
fá hann fyrir júnimanaðar byrjun 18b7.
Um upplýsingar áhrærandi land stjórn
arinnar, liggjandi milli austurlandamæra
Manitoha fylkis að austan i)g Klettafjaila
að vestan, skyldu menn snúa sjer til
A. ffl. BllRGESS.
I)eijty Mmlfttei* 11 f the Interior.
BEATTT’S TOþK OF THE WOKLD. »
Ex-Mayor Daniel F. Beatty, of Beatty’s
Oelebrated Organs and Pianos, Wash.ngton,
New Jersey, has returned home from an ex-
tended tour of the world. Read his adver-
tiseinent in this paper and send for catalogue.
l»e«r Sir:—W>
returned home
April 9, 1890,
from k tour
iround the
worl.l, vÍBÍting
Europe, Aaia,
(Holy l.and), in-
dia, Ceylon, Af-
rioa (Kgypt), Oce-
anica, (lslaadof
tho Seas,) and
oatern Ameri-
ca. Yot in al 1
our great I ourney
Of 85,974 rutlea,
wc do not reiuetu-
ber o f hearing *
piano or an organ
aweeter In tone
t h a n Beatty’a.
For we believo
wo h a v e tha
From a Photograph taken in London. í 1°,°^
tuglaud, 1889. ^ iD * 1 r u © n ta
made at auy
prlce. Kow to prove to you that thia ataternent in
abBolutely true, wo would llka for any reader of thl
paper to ordcr ono of our matchleaa organs or pianoa
and wo will olfar you a gr»at bargaln. Particuiara Freo.
batiefaction GUARANTKKD or money promptly ro~
fnnded at any tlme withln threo(8) yearo, with Intereet
•teporceut. onflither Plano or Organ, fully warranted
*®n yeari. 1870 we left home apenniiess plo’wrboy:
to-day we have neat ly one hundred thousand of
ty-s organa and pianos in use all over the
‘ ^hey were not good, w® could not have
BOid 80 many. Could wo I No, certainly not.
B,acn and every instrument is fully warranted for
<®n Jeys, to be manufoctured from the best
raateríal market affords, or ready money can huy.
EX-MAYOR DANiKI/ F. BKATTY.
lotograph taken 1
Lugiaud, 1889.
Church, Chapel, nnd Par.
gs^PHHOS
Beantifui Wcddinp, Birth-
|uay or Holiday Presenta.
rr . , _ _ 1 Cataloinie Free. Addreaa
Hon. Damel F. Beatty, Washington, New Jersey.
ORGANS
Hækur á ensku og íslenzku; íslenzk-
ar sálmabækur. Rit-áhöld ódýrnst í
borginni. Fatasnið á öllum stærðum.
Ferpison&Co. 408 Main St..
Winn j
P H •
■ ■ U 8 ■ I 11* < >
BÚ8BÚNAÐARSAH
Harket St. - - - • Winnipeg-
Selur lanvtuui ódýrara en nokkur ann-
ar í öllu NorKvesturlftndinu. Hann hef-
ur óendaniega mikið af ruggnstólmn af
öllum tej-undum, einnig fjarska fallega
muni fyrir stásstofur.
C. II. HTLSON.
LYGA-MERDIRNIR
Löybergs-klíkunni hafa verið í
heilan mánuð (17. jfiní til 15. jfilí)
að fylla Heimskringlu með hálfum
tíunda dálki af lyga-samsetningi
sínum, fitúrdfirum, illyrðum og
rugli.
Jeg ætla nú reyndar ekki að
vera í heilt ár að munnhöggvast við
pá, og J>ví síður að svara öllu slfiðr'
f>eirra, sem mest er uppjetningur af
eldri og áður hröktum lyguin.
Það eru bara tiltölulega fá orð,
sem jeg ætla að svara.
Fyrst Einar garmurinn Hjör-
leifsson. Jeg vona enginn, sem
veit að jeg hef haft mætur á gáfu
hans sern skálds, og pví verið vinur
hans, lái mjer, pótt jeg segi, að mig
hafi tekið sárt, til hans, að sjá pá
fígúru, sem hann gerir í hálfs-arm-
ars-dálks brjefmu, par sem hann er
að berjast við að láta í ljósi í orða-
lagi, sem hvorugan málspart styggi,
að lrann treysti sjer nú ekki til að
muna neitt. Daginn eptir að jeg
fór frá Lögbergi mundi Einar vesl-
ingur svo skelfing vel og nákvæm-
íega, hvað Sigtryggur sagði við
rnig um aktíurnar, og var pó J>á
liðið á 8. mánuð frá því orðitr vóru
töluð, og enginn á peirri tíð athug-
að, að nein sjerleg ástæða væri til
að minnast peirra; en samt mundi
hann pau. Hann ljet f>að í ljósi
bæði við mig um morguninn, og
síðar aptur í áheyrn móður rninnar
og konu minnar. Og hann með-
gengur óafvitandi sjálfur í grein
sinni, að hann hafi þá munað f>au,
með f>ví að hann játar, að hann
hafi sagt við mig, að uþað hafi verið
leitt að hann hafi verið farinn heim
af tundi”, er jeg \ar krafinn um
hluta-upphæðina
H?í var J>að leitt?
Ef hann þá mundi ekkert víst
eða áreiðanlegt, hvaða pj'ðing hafði
[>að pá, f>ó hann hefði verið við og
getað sagt: ltjeg var við, en jeg
man ekkert?”.
Dessi orð, sein hann sjálfur
játar upp á sig, eru næg til að
sýna, að hann mundi þá hvað okk-
ar Sigtryggs hafði milli farið, oy að
pað sem hann þá inundi, staðfesti
núna sögusögn.
En svo eptir að pað kom í
ijós, aö pað er áríðandi að muna,
hver orð okkar Sigtr. hafa tniilj
farið, eptir að Einar fær sterka sið-
ferðisleya hvöt tii að minnast þessa,
[>á, ja þá fer hann að yleyma.
Af því að jeg pekki flestun.
betur, við hverja heilsu og hver
kjör Einar á að búa, tetrið, J>á skil
jeg svo vel, að þetta geti hafa haft
usvekkjandi” áhrif á sálargáfurnar
hjá honum svo sern minnið.
l>að er ekkert gaman fyrir mann, að
berjast við sífelt heilsuleysi, eins og
E.H.; að vera af hjartans sannfær-
ingu innilegur guðlevsingi umeð
efaglott ávörunum”, oghata lfitersku
klíkuna og fyrirlíta alla alþýðu eins
og hann gerir—jeg segi það með
allri virðingu fyrir skoðunum hans-
og verða svo að lifa (við sult og
seyru og svik og pretti, en þó hjara)
á þvi að þjóna lfitersku klíkunni
og smjaðra fyrir þessum fyrirlitnu
löndutn sínuin, og verða, meðal ann-
ars, að skrifa langa lofgrein um
mann, fyrir forustu verkmanna,
mann, sem E. Hjörleifsson sjálfur
hefir sagt injer að aldrei taki hand-
taK, ogaldreihafi nein uvisiblemeans
of support” (sýnilega atvinnu),
og setn hann sjálfur segist aldvei
hafa heyrt mæla annað e,n tóma vit-
•o’J i* ioihbH £(d .ssqiiiBÍ W
* Greinin er sett mðti vilja rit-
stjórans.
það eru margir, sem hjeldu fullum
sönsum undir slíkum Ukringumstæð*
um”. Það er allt til vorkunnar
virðandi, þótt minnið bili.
En það, sem mig tekur sárt til
E. H. fyrir, er það, að það vita all-
ir, að þegar hann varhjer, hungrað-
ur, og átti ekki nema beiningaleiðina
eða hungurdauðann fyrir dyrum, þá
tók Sigtr. J. hann upp af götu
sinni oggaf honum að jeta og drekka
eitt ár, og þegarE. H. flæmdist frá
Heimskrinyiu, þá stofnaði Sigtr.
ineð öðrum lfiterskum safnaðarlim-
um Löybery sem forsorgunarstipt-
un fyrir Einar aumingjann, bæði til
að ljetta af sjálfum sjer eingöngu
óinegðinni, og svo til að fitvega lfit.
klíkunni málgagn.
betta vita allir, því að það er
ekkert leyndarmál. Og því munu
margir hugsa, að Einar hafi hjer
gert sjer upp gleyinskuna hfisbænd-
um sínum í hag, þetta fellur mjer
sárt, af því að jeg er sanufærður
im, að það muni ekki vera, heldur
muni það vera heilsa hans og
Ukringumstæður”, sein eru farnar
að veikja hjá honum sálargáfurnar,
Einar lætur þá fjelaga sína
fræða mig um það, að hann uhafi
verið” og usje góður kunningi”
minn. Dað kann í fljótu bragði að
sýnast undarlegur vottur um vin-
semd hans, að þeir jafnframt lýsa
yfir því, að þar sem E. H. á einum
stað (um upptöku svarsins í Lög-
bergi) segir, að rnig ranyminni, þá
viti lutnn (E. H.) og meini, að jeg
vlsvitandi Ijúyi. Að vísu mætti E.
H. virðast að saniþykkja þessa skýr-
ingu fjelaga sinna, þar sem hann
hefur látið henni ómótmælt í heilan
mánuð. En það mun hvorttveggja,
að hann hefur hvergi fengið að birta
yfirlýsing sína í gagnstæða átt, enda
staðfestir söyusöyn hans sjálfs ein-
mitt berleya þá frásögn mína, sem
hann telur mig misminna: hann/d<-
ar að hann hafi neitað mjer um
þann kafla í svari mínu, sem jeg til
greúidi; hann játar, að hann hafi
gengið á eptir mjer og beðið mig
fyrir sakir kunningsskapar okkar,
að fella fir kaflann—og segir svo á
eptir, að einmitt þetta sje allt mis-
minni úr mjer! Frásaga hans um
þetta er að mestu leyti, að því er
nokkru varðar, rjett, enda kemur
hún ekki í neinn minnsta bága við
það sem jeg hafði sagt.
Geri menn svo vel að lesa
hvorttveggja saman!
Og svo ekki meira að sinni um
Einar Hjiirleifsson, þetta vindþurk-
aða dánumennskunnar fari-roð. Sem
gamall kunningi hans óska jeg
honum að eins þess, að þótt sönsun-
uin og minninu haldi áfram að förla
hjá honum, þá mætti hann sem
sjaklnast yleyrna sjálfstæðinu, sóma-
tdfiiiningunni og drengskapiium.
Þar sein þeir I.ögb. kumpánar
segja, að jeg hafi tekið fje til eigin
brfikunar af fjelagssjóði og uengan
staf skrifað fyrir í sumum tilfell-
um”, þá er það só helberasta og
ærulausasta lýgi; jeg skuldaði mig
t'yrir hverjum peningi sem j*g brfik-
aði sjálfur af fje Lögbergs.
Þeir kutnpánar segjast ha’a ver-
ið uneyddir til” að taka það sem
injer uþóknaðist að láta af hendi
rakna” af skuld minni, uel!a hafa
ekkert”. Þetta er bersýnilega skrif-
að í trausti þess, að lesendurnir sje
bfinir að gleyma fyrsta svari mínu
til þeirra í Lögbergi í vetur. Þar
skýrði jeg frá, að eptirýinsar árang
urslausar tilraunir til að fá nokkurn
reikning frá þeim, sendi jeg þeim
reikning yfir viðskipti mín við Lgb.
og skilagrein, og ritaði þeim jafn-
framt stutt brjef þess efnis, að
biðja þá að láta mig vita sein fyrst,
hvort þeir viðurkenndu reikning
minn rjcttan uí prinsípinu”, eða þá
um, að jeg hermi rjett um þeita,
Allir vita, að þeir mundu prenta
brjefið óðar i bili, ef það vœri öðru
vlsi en jeg seyi.
1 stað þess að svara þessu
brjefi beinllnis, tilkynna þeir
mjer skriflega, að þeir taki
borgun á þeirri upphæð, sem jeg
taldi mjer bera að borga, sem fulla
borgun, og svo borga jeg hana.
Þetta er svo einfalt mál, að
enginn lyga-þvættings ukjaptteins”-
vefur getur klórað yfir sannleikann
í þvi.
Hjer er stuttur og einfaldur
vegur til að leiða sannleikann í ljós,
®f jeg ranghermi; sá vegur er að
prenta brjef mitt það er jeg sendi
þeim með reikningnum.
Annaðhvort lýg jeg eða segi
satt um innihald þess. Ef jeg lýg,
hví taka þeir þá ekki það handhæga
tækifæri, að sýna það með mínum
eigin orðum?
En ef brjefið er þess efnis, sem
jeg segi, þá sannar það að þeir
Ijúga.
Ef þeir enn ekki prenta nú
brjefið, þarf líklega engum að bland-
ast hugur urn, hvorir satt segja og
hvorir ljfiga, jeg eða Lögbergingar.
(Niðurl. næst.)
Jón Ólafsson.
en lætur hana strax aptur og styn-
ur við. r
L----J K
í sama bili slær klukkan.
Uti í hallarganginum heyrðust
fótatök og Ewald gamli kemur inn>
jHerra greifi’------
Greifinn stekkur upp og ætlar
ar þjóta fram hjá þjóninum.
,Er það vagninn? Er það hann’
spyr hann.
(Nei, náðugi greifi’ og Ewald
hristi af sorg gamla gráhærða koll-
inn og lætur sem hann vilji aptra
greifanum að fara lengra. (I>að eru
bara fáeinar flökkukindur, sem berja
hjer að dyrum og biðja um húsa-
skjól í guðs nafni. t>að er karlmað-
ur, druslum búinn eins og sígaun-
ari og kona hans og tvö börn’. Síð-
an lýtur þjónninn gamli áð eyra
hfisbónda síns og hvíslar: (Eptir
öllu útlitinu að dæma eru það pólsk-
ir uppreistarmenn, sem hafa flfiið
yfir landamærin. t>að er með þess
konar fólk eins og tjöruna; það er
bezt að snerta ekki við henni, til
>ess að gera ekki óhreina á sjer
fingurna’.
í sama bili slær haglbyl á rúð-
urnar.
POLSKT BLOD.
{Þýzk-pólsk saya þýdd).
°g
«
Framh.
Síðan stekkur hann upp
hringir óþolinmóðlega.
Hvíthærður þjónn flýtir sjer
inn til hans og beygir höfuð sitt
fyrir honum.
(Er hann Hans ekki kominn
aptur enn þá?’ segir greifinn.
(Ekki enn þá, náðugi greifi.
Jeg er hræddur um, að hann komi
öldungis ekki í svona óveðri’.
Dynar greifi hafði á yngri ár-
um sínum opt og tíðum sýnt ljós
merki þess, hve vel hann kunni að
stilla skap sitt, þegar hann var í
sendiherra-stöðu, en nfi skelfurhann
eins og hrísla í skógi við þessa
frjett.
(Hvað á nfi að gera?’ segir hann
með mestu örvæntingu og kastar
augunum til dyranna að herberg-
inu, þar sem barnsgráturinn hafði
heyrst inni fyrir.
(Greifinnan litla hefur vaknað
aptur hef jeg heyrt’ sagði þjónn-
inn gráhærði í lAgum róm, (en með
guðs hjálp vonast jeg þó eptir, að
konu minni takizt að hugga hana’,
og rneð dyggðar-djarfleik þeim,
sein opt er einkennilegur fyrir gamla
þjóna, leit hann einlægum hollustu-
auguin á hfisbónda sinn og bætti
ið í lágum hijóðum: (Örvæntið
ekki náðugi herra greifi, það er
hungrið, sem að henni gengur-------
en það getur verið, að sfi litla venj-
ist við----og þá þurfutn við enga
læknisdóma og enga brjóstmylkta
barnfóstru og þá eru allar sorg-
ir úti. Gráturinn sá arna lætur
ætíð ver í eyrum, en hann er í raun
og veru’.
Dynar greifi leit til hans eins
og í draumi og gekk inn I hina
stofuna.
Herbergisþerna látnu greifafrú-
arinnar lieldur á viku gömlu barni
þeirra hjónanna í fangi sínu og
reynir til að láta barnið drekka
eitthvað sjertil lífsbjargar úr flösku.
Þar á bak við situr gráhærð kona,
grætur hástöfum og nýr saman hönd-
unum.
Gustaf Adolf greifi tekur sjálf-
ur barnið á handlegg sjer og reyn-
ir til að láta dálítið af mjólk drjúpa
inn um rósfögru varirnar litlu; en
, _ - 1 , ’ 1 ' 1 brennandi roða s!ær á kinnar creif-
hvað þeim þætti að, og lýsti vfir, , ,, , *?
c . I . , , ans og handieggurmn, sem á barn-
þvf að íeg óskaði að sk a af inier - , , , , ” . ,
þvi af! jeg oskhoi ao SKiia at mier
sem fyrst öllu fje, setn Lögb. ætti I
liiínum vörzlum, eða jeg skuldaði
því. Með þessu brjefi f r a m b a u ð
jeg full skil og fulla borgun. Þeir
hafa viðurkennt tilveru brjefsins I
siuum vörzlum, ekki ’neitað efni
þess, en synjað mjer um afskriptaf
þvi á minn kostnað, og þeir hafa
ekki, þrátt fyrir áskorun mína vilj-
að birta brjefið (sem er fáar línur
að eins).
Þetta er f ull viðurkenninyþeirra
- ,iwt« KI*H ,* so cSK Kiotelli/IF.
inu heldnr skelfur eins oo- hrísla.
O
Kveinstöfum vesalings barns
ins Ijettir smátt og smátt, augun
lokast aptui, ein !ág en þung stuna
og svo sofnar litli ui;ginn á hand-
legg föðnr síns.
Nfi fer Dynar greifi að líta ept-
ir vaguinum, sem var á ferð eptir
fóstru handa barninu frá bæ einum,
sam lá tnargar mílur frá höllinni.
Varirnar skjálfa, svo er geðs-
hræringin mikil. Hann opnar bók
.(iij»Bmöion) KOaHAICOÍI & öfíl JHOt, I DedlA i
Dynar greifi snýr að honum
og segir: (Eru börn með, segir þú?
Og jeg ætti að reka vesalings
börn út í annað eins heljar-veður
og þetta er?
Um enni greifans fóru nýjar
hrukkur, hann bandaði þjóninum
frá sjer, svo hann gæti ‘gengið einn
um ganginn.
Eu þá gekk svo fram af Ewald
gamla, að hann lagði höndina áöxl-
ina á hfisbónda sínum og leit til
hans með bænarsvip.
(Sleppið þeim ekki inn í höll-
ina, náðugi herra greifi. t>au hafa
barn með sjer, sem komið er í opinn
dauðann. Hver veitúr hverju barn-
ið er að deyja eða hvaða sjúkdóm
þau kunna að flytja með sjer hingað
inn?— Það er nóg pláss fyrir þau
1 gamla hesthfisinu. Það er svo
sem ekki góðu vant, svona fólk’.
(Barn að dauða komið’ mæ!ti
greifinn og stundi þungan við og
án þess að eiga lengra viðtal við
þjóninn, hratt hann honum til hlið-
ar og gekk fram ganginn og nifur
stigann.
í stóra hallar-fordyrinu var ung
kotia, sem dálitla skýmu rauðleita
bar á frá veggjarlömpunum; hfin
kraup á knje við fótstall einnar
brons-líkneskjunnar og laut niður
yfir ungbarn; hfin reyndi til að
nagga fsköldu litlu limina og grát-
stundi við.
Við hliðina á henni lá karlmað-
ur á hnjánum, berhöfðaður og rneð
klaka í hári og skeggi. Að ofan
var haim búinn skyrtunni einni.
Hann reyndi til með andardrættin-
um að blása yl í litla ungann. Bak-
við lá hjer um bil fjögurra vetra
piltur sofandi í frakkamyndinni af
föður sínum.
Þegar heyrðist til greifans,
sneri ókunni maðurinn sjer við.
Þegar hann sá, hver þar kom að,
stökk hann upp, hljóp í örvæntingu
á móti hallar hfisráðandanum, þvf
hann grunaði að þetta væri hann.
(Er þetta herra greifinn?’ spurði
hann.
Dynar greifi starði eitt atigua-
blik með undrun á þennan ókunua
mann, með náföla örvæntingar-and-
lit’-ð og tinnu-hörðu augun, sem bað
hann á beztu frakknesku um hjálp
og líkn.
Gustaf Ádolf gekk þar að, er
konan lá msð barninu og beygði s’g
niðurað barnslíkamanuin dauðvona.
(Hvað gengur að barninu sagði
liann lágt.
(Það er um það leyti að frjósa f
hel’ kom eins -og óp, fullt sálar-
kvalar og örvæntingar, frá Pólverj-
anum. (Gefið þjer fáeina dropa af
heitri mjólk og eitthvað hlýlegt
utan um það. tá getur verið að
vjer getum náð aptur blessuðu hró-
inu litla, sem er að kveðja okkur
og heiminn’. Svo tók hann grát-
undi barnid upp og kyssti það hvað
eptir annað.
Framh.
nnujuífnniexe ulxnn luleri