Heimskringla - 13.01.1892, Blaðsíða 2

HEUlSKEtlNttliA, WIMtffPBH SAM., 13. JAUAB 18»2.
51
.d'nur út á hverj-
, i miðvikudegi.
(íUUUUWlUlU&tu )
An Icelandic N ews-
paper.
Published e v e r y
(J röEFBNDUK: Wednesday by
/íeimskkingla Printing & Publ. Co’y.
Skrifstofa og prentsmiðja:
fjombari 8t.---Winnipeg. ^anada.
Blaðið kostar:
(.'111 árgangur......... $2,00
tíálf ur árgangur......... 1,00
Cm3mánu'5i................ 0,65
Skvifstofa og prentsmiðja:
.ól Lombard St....Winnipeg, Man.
:jff*Uadireins og einhverkaupandi blaðs-
ns sk iptir um bústað er hann beðinn a5
enda hina tyreyttu utanáskript á skrif-
’ofu blaðsins og tilgreina um leið fyrr-
j randi utanáskript.
Aðsendum nafnlausum greinum verð
sr ekki gefinn gaumur, en nöfn höf
undanna birtir ritstjórnin ekki nema
meðsampykki peirra. En undirskript
ína verða höfundar greinanna sjálfir að
til taka, ef peir vilja að nafni sínu sje
leynt. Ritstjórnin er ekki skyldug til
aí endursenda ritgerðir, sem ekki fá rúm
í blaðinu, nje heldur að geyma þær um
lengri eða skemmri tíma.
Upplýsingarum verð á auglýsingum
í „Heimskriaglu” fá menn á afgreiðslu-
tofu olaðsins.
eru: HveUimölunarmylna, er f>eir ‘likindum gerð ný tilraun að fá hag-
McMillan l>ræður hljóta að byggja ^ nýta vatnskraptinn í Assiniboine-
að sumri samkvæmt samningi við j ánni. I>að er ekki ólíklegt að sömu
sve'tarstjórn eina í grend við Win- mennirnir bjóðist til að framleiða
nipeg, er veitti þeim $5000 styrk pann vatnskrapt, sem eru að semja
Uppsögn blaðs er ógild, sam-
kvæmt hjerlendum lögum, nema að
kaupandinn borgi um leið, að fullu,
skuld sína við blaðið.
BUSINESS MANAGER:
Einar Ólafsxon.
Hann er að hitta á afgreiðslustofu
blaðsins hvern virkan dag kl. 9 tii bádeg-
ir og frá kl. I—6 e. m.
Utaraskript til blaðsins er:
Vfie B “Ámskrinyla Printing&PublixhingCo
P. 0. Box 305
Winnipeg. Canada.
VI. ÁR. NR. 3.
TÖLUBL. 2G6.
Winnipeg, 13. Janúar 1392.
Áfram.
Utlitið er að lagast, að J>ví er
snertir vöxt og viðgang Winnipeg-
bæjar. Síðan í frumhlaupinu mikia
hafa engin áramót haft jafn-glæsi-
lega framtíðarvon í tör með sjer,
eins og pessi síðastliðnu. Eptir
hinn langa doðasvefn, er nú loksins
farið að bóla á ofurlitlu lífsfjöri, á
ofurlitlum vilja til að hlúa að bæn-
um og tryggja framtíð hans. Nái,
pessi vilji að vaxa, má búast við
sæmilega miklum umbótum á 2—3
næstu árum.
Um undanfarin 3—4 ár hafa auð-
vitað verið færð upp íbúðarhús svo
nemur mi nriim hundruðum, ank
skrifstofubygginga og verzlunar-
húsa, en þ;n út af fyrir sig er ónóg
og tryggir ekki framtið bæjarins.
Þvt síður fullnægir sú bygginga-
vinna kröfum hins sí-vaxandi fjölda
verkalýðsins. Að frádregnum járn-
brautum og peirra verksmiðjum—
ogí pvf efni er nú bærinn svo bvrg
ur sem verður, á meðan ekki er um
fleiri járnbrautir að gera eru pað
verksmiðjur, sein bráðust nauðsvn
er ft, og" kornhlöður (Elevators), til
pess að tryggja bænum megin-
hveitimarkað fylkisins og norðvest-
urhjeraðanna. Þegar pessi öfl eru
sameinuð á eiiiuin stað, pá draga
pau til sin á stuttri stund þær aðrar
stofnanir, sem viðskiptin útheimta.
Hvað verksmiðjur snertir, pá er
svo talið, að pær sjeu talsins nær
60 í bænum, eu flestar þeirra eru
svo smáar, að þeirra gætir lítið. Nú
hið fyrsta virðist löngun vöknuð til
að bæta úr þessum skorti. Ef ekki
bregðast allar vonir, koniast upp í
bænum ánýbyrjuðu ári að minnsta
kosti 4 verksmiðjur, er til samans
ættu að geta veitt 350—400 manns
stöðuga atvinnu strax í byrjun.
t>etta er auðvitað ekki að byrja í
tröllslegum stíl og þess vegna ekki
til að státa af, en samt er það byrj-
un. Þrífist þessar stofnanir, draga
þær aðrar á eptir sjer og er þá
hnúturinn leystur.
Þessar fyrirhuguðu verksmiðjur
til að koma henni upp í því skyni,
að fá þar sjerstök hlunnindi fyrir
bændur sveitarinnar. Girðisvlr-
verksmiðja, er verður í jafnstórum
stíl að minnsta kosti og sú, sem nú
er til. Og 2 hveitibrandsverksrniðj-
ur, er að minnsta kosti veita 100
manns atvinnu hver. Hver þörf er
á þessum síðasttöldu verkstæðum,
sjest bezt á því, að á síðastl. sumri
þurftu bændurnir í Manitoba að
kaupa nærri 4 milj. punda af hveiti
bandi, er til samans kostaði $569,
278,95. Sjeu norðvesturhjeruðin
tekin með í reikninginn, mun óhætt
að segja, að útgjöld bænda í vest-
urlandinu hafi verið nálægt $750,
000 fyrir nokkuð yfir 5 milj. punda
af hveitibandi. Allir þessir pening-
ar fara út úr fylkinu og koma ekki
aptur fyrr en seint og síðarmeir.
Bæði fjelögin, er hafa í hyggju að
koma upp þessum verksmiðjum, œtla
sjer að byrja á vinnunni svo snemma,
að óparfi verði að kaupa hveitiband
utaufylkis á næstkomandi sumri.
Annað þessara fjelaga er Manitoba-
fjelag, sein nú er í myndun og er
Duncan McArthur, forseti Commer-
cial bankans, einn af formönnum
þess. Höfuöstóll þess er fyrirhug-
aður $500,000, í $10 hlutabrjefum I
fyrstu ætlar pað fjelag ekki að gefa
sig við öðru en að búa til hveiti
band. Hitt fjelagið er grein af
hveitibands- og kaðlagerðar-fjelagi
er hefur aðal aðsetur í Montreal og
ætlar það auk hveitibands að búa
til snæri og kaðla á ýmsri stærð.
Kornhlöður eru hjer engar, að
heitið getur, þó hjer sje aðal-ból
hveitiverzlunarmanna í fylkinu. Um
undanfarin tíma hafa þeir opt talað
um þennan kornhlöðuskort og þar af
leiðandi óþægindi, en aldrei fyrr
en nú hafa þeir rekið sig eins
greiuilega á óþægindin eins og nú
þegar uppskeran er hvervetna svo
mikil og þar af leiðandi tregða á að
koina hveitinu burt. Eru þeir nú
komnir að þeirri niðurstöðu, að þeir
gætu gefif. 2 centum meira fjrir
hvert hveitibush. að jafnaði, ef hiöð-
ur væru hjer, þar sem hveitið gæti
legið yfir veturinn, meðan ís liggur
á stórvötnunum og hlöðurnar í Fort
William ocf Port Arthur eru fullar.
Væru hlöðurnar hjer, neyddust þeir
ekki til að senda hveitið austur til
hafnastaða með járnbraut alla leið,
en sem þeir verða nú að gera, eins
og augsýnilegt er, þegar athugað
er, að til útsölu er um eða yfir 40
inilj. bush. af kornmat, en kornhlöð
urnar að öliu samanlögðu vestan
stórvatna taka að eins 10 miljónir
bush. Hveitikaupmennirnir eru
þess vegna neyddir til að taka þeim
boðum, or austanmenn gera og
senda hveitið l járnbrautarvögnum
alia leið.
Sem sagt hefur opt verið talað
um, að úr þessu þyrfti að bæta, en
umtalið hefur verið á víð og dreif.
Eptir almennu áliti hveitikaupmanna
að dæma, á þetta ekki að ganga
þannig Jengur. Það er nú orðið al-
inennt áhugamál þeirra að fá korn-
lilöður byggðar í bænum, og því á-
stæða til að ætla að á þessu ári verði
hafið það verk, er tryggir Winnipeg
kornmarkaðinn.
Ef hin nýja bæjarstjórn sundr-
ar ekki gerðum þeirrar fráviktiu, að
því er rafmagnsbrautir snertir, verða
10—12mílur af rafmagnsstræta spor
regi byggðir í bænum á yfirstand
andi ári, og á hverju ári framvegis
að sama skapi. Á bak við þetta
fjelag standa rnenn sem hafa afl til
að vinna og vilja til þess, svo fram
arlega sein þeir hafa hugmynd um
arðsainan ávöxt vinnunnar.
Á yfirstandandi ári verður að
um rafmagnsporvegina, að miunsta
kosti sumir : f þeim inönnum. Hvort
það hefur framgang eða ekki, er
einvörðungu komið undir bæjar-
stjórninni. Verfti hún jafn þröng-
sýn eins og fyrrverandi bæjarstjórn-
ir, þá situr náttúrlega alit við sama
keip og nú, á næstu áramótum. Taki
hún þar á móti öftruvísi í strenginn,
kunni hún að veita þann hag, er
bærinn hefur af framleiddu og hag-
nýtto afli árinnar, fyrir aukna at-
vmnu, aukna íbúatölu og aukið verð
skattgildra eigna, þá eru allar líkur
til að á þessu ári verði fyrir alvöru
byrjað á þessu verki, er aðallra dómi
hefursvo mikla þýðingu fyrirframtíð
bæarins. Reynslan hefur sýnt að hvert
hestafl vatnskraptar framfleytir út af
fyrir sig 11 manns. Vatnskraptur
Assiniboine-árinnar einnar er ígildi
3,000—4,000 hestafla þegar vatns-
inagn hennar er minnst. Ef reynsl-
an verður hjer hin saina og ann-
arsstaðar ætti sú atvinna er vatns-
kraptur árinnar framleiðir að fram-
flyta um eða yfir 40,000 manns, auk
núverandi íbúum bæjarins. Að ná
þessu takmarki ætti að vera einlæg-
ur vilji allra 1 bænutn og sjerstak
lega þeirra, er skipaðir eru ráðs-
menn bæjarmanna það og það árið.
Sem stendur er þetta mál, um
hagnýting vatnskraptarins, ekki á
dagskrá, og að því er sjeð, verður
ekki á framfarastigi. Þess vegna
er rjett að telja það ekki sem vott
um framfarir á nýbyrjaðu ári. En
þó því sje sleppt, þá eru hin önnur
verkefni, upptalin að framan, nægi-
Jeg til að sýna og sanna að bærinn
er á framfaravegi og að um langan
tíma hafa ekki verið aðrar eins líkur
og nú til þess, að bærinn taki við-
unarlega stór stig áfrain á þessu ftri.
Munu þá íslendingar, til heitnil-
is í bænum, fylgja með? Að sumu
leyti sjálfsagt. Þeir hafa á um-
liðriu ári gert meira til en nokkurn
tíma áður að eignast bæjarlóðir og
hús og þeir sjálfsagt halda áfram í
sömu áttina. Það er lofsvert, ekki
síður en það verður sjálfum þeim
arðsamt síðar meir. En það út af
fyrir sig er ónóg. Það sem þeim
sjerstaklega riður á er, að komast
að vinnu á verkstæðuin, þar sem
vinnan er stöðug vetur og sumar.
Þeir eru alít of fáir íslendingar, er
hafa lagt sig fram til að ná þess
konar atvinnu að undanförnu. Þar
af leiðandi er fjöldi þeirra neyddur
til að vera í sífellu kapphlaupi uin
hvaða daglaunavinnu sein býðst ,og
sem er óstöðug nema 5—6 inánaða
tima úr árinu og stundum um
skemmri tírna. Að vera atvinnu-
laus meginhluta vetrarins eru og
erða forlög Islendinga, ef þeir ekki
ná í atvinnu á verksmiðjum. Að
ná í slíka vinnu ætti því að vera
þeirra aðal áhugamál, og vilji þeir
fylgja tímanum, verða þeir því að
sækja hart fram, en draga sig ekkí
í hlje, þegar nýjar verksmiðjur eru
stofnaðar.
þeirra eru sönn þjóðlít's myud, þá Jeg segi það, standandi hjer frammi
ann enginn n.aður á Frakklandi fyrir guði °g frelsara inlnum og
, • , vera má fyrir englum og öndum
konu smm og engin kona manni J
hinna dauðu, að ekkert þessara orða
sínum. Allt erað saina skapi. í ransk ,
r ætti að standa Jengur í mnni ensku
ar skáldsögur byrja optast þegar bibHu vorri) j,vi eins Qff vjer nú
hjónabandið er orðið báðum máls höfum vifttekið þau og skilið, þá
pörtum að óbærum fjötrum, og frá eru þau öll ranglega þýdd”.
þeirri byrjun leiðir svo höfundur- * * *
inn lesarann um þá stigu að því tak- Farrar erkidjákni er einn af merk-
marki, er fáir annara þjóða höfund- ustu prestum ensku kirkjunnar.
ar þyrðu að leiða sína lesara. Er (Tekið úr lieligio phil. Journal).
það vlst að þetta sje hin rjetta lýs- _________( m }________
ingin ? Uinþetta er verið að þrátta
og þar á er engin endir sýnilegur
í
enn.
KRISTJÁN HAFLIÐASON.
Drukknaöi í Wínnipegvatni 1891.
í samanburði við frönsku skáld- Atvikast hefur nú efni til hryggðar
sögurnar eru þær ensku og amerík- , elskuðu vinir, þó syrgið með kurt,
önsku flekklausar. Þær byrja al- : mannvaliðeitt innan Mikleyarbygðar
inennast þá er piltur fær ást á stúlku, '»öu»u'u er horfinn, því numin var
rekja svo bann feril áfram geffnum: , (
Allopt J>0 harour sje örlaga-inátinn,
hætturog þrautir, og endar svo er | æfinnar skeiðflot sje hörmunga-láð;
sögnhetjurnar standa saman frammij klökkir þótt syrgjum vjer „Kristján
fynr altarinu og heita hvort öðru j er látinn”,
ævarandi tryggð. Hversu mikla könnumst vjer bljúgir vift alföð ir
náð.
hugmynd fá lesendur enskra skáld-
sagna um að á Englandi sjeu til í
tignarstöðu karlar og konur, sem í
Tilfellið myndaði skarð fyrir skildi;
skaparinn leit það, og sá það vargott.
... _. , . ... Harðýðgi beita þó hann eig’i vildi,
siðferðislegu tilliti eru lafmngar Sir i . . f „ ,
•’ ° heldur sinn miskunar auðsýna vott.
Einatt hann særir, en undina græðir;
örugg er hjálp hans þá torveld er
leið.
Charles Dilks, og annara slíkra, er
telja mætti í hópum ? Og þá hjer
í landi. Hver er hin ríkjandi Jöng
un Ameríku-manna, ef ekki sú að
raka saman auð, og með honum ryðja
sjer veg til upphefðar og valda ept-
ir þeim vegi, sem greiðfærastur er í
myrkri ? Stór miljónareigendur eru
gullkálfarnir sem Ameríkurnann trúa
á fremur nokkru öðru. Að komast
yfir peninga og í samfjelag þessara j Hnípin
hálfguða er sú innilegasta ósk og
Hverjum sem guðræknis þjóðveg-
inn þræðir,
þeim vill hann bjarga í lífi og deyð.
örendur hvílist nú elskaður maki,
eptir þó lifir hans minningin góð.
Starfsama höndin er stirnuð 3em
klaki,
styrkt eigi getur nú mögurnje fljóð.
af söknuði beðjan sjer
barmar,
, , . ,, tt, , i börnin ei skinja hvað hafa þau mist
bæn fjoldans í Ameriku. En hversu i •' r
| talast á vinir með tárvota hvarma,
marcrar af skftldsög'unum amerík- , _ . . .
6 ” I en teyga þá svólun, er gefst fynr
önsku sýna þessa inynd ? Það má
telja þær sögur á fingrum sjer. Af ; 'peija
þessu er auðsætt að skáldsögur Eng-
lendinga og Ameríkumanna eru
langt frá því að vera speglar þjóð-
lífsins.
vantar í myndina, er naumast liægt
að ímynda sjer hina fínni rjetta, og
Krist.
iná skammvinnar skiJnaðar-
stundir,
skriðin júkt er flaustur á alfara-dröfn;
blasamót elskendum aðal-samfundir
Á meðan alla stór-drættina Ödáins-grandar á skínandi höfn.
Allir þeir sannleikann elska af
hjarta,
j athafnir vanda og hugsanir sín,
þó þykjast ensku og ameríkönsku! hljóta þar athvarf í bústaðnum
höfundarnir líka vera realistar og bjarta,
sýna myndir ineð eðlilegum litum. j blfðheims hvar röðull um aldirnar
Hversvegna skyldu þó frönsku skáld-! skín.
sögurnar vera rjettari myndir af ^ arinn til dýrðar á undan oss ertu,
þjóðlífinu franska, enda þótt höf- elskaði vinur’ bíður vor Þar'
UM SKALDSÖGUR.
Ameríkanskir rithöfundar hafa
nýlega verið að þrátta um það, hvert
frönsku skáldsagnahöfundarnir lýs'
þjóðlífinu á Frakklandi eins rjett og
þeir þykjast gera. Söguskáldin þar
>ykjast vera hinir fullkomnustu
námsinenn árealista-skólanum, þykj-
ast úr engu draga og ekkert ykja,
heldur draga upp tnyndir af þjóðlíf-
inu eins rjettar og rjettust mynd
getur fengist af einstaklingnuin hjá
ljósmyndaranum. Segi þeir satt,
er þjóftlífið á Frakklandi spilltara
víðast annarstaðar. Ef sögur
undarair segi að svo sje ?
Niðurstaðan, sem komist verður
að, er óneitanlega þessi. Frönskurit-
höfundarnir hafa lausar höndur og
gera svo drættina stærri og dekkri
en rjett er, með öðrum orðum þeir
fara með öfgar. Ensku og amerík
önsku höfundarnir eru bundnir. Upp
gerftarhæverskan, svo ríkjaudi hjá
báðum þjóðum, heptir pennan í
höndum þeirra, svo drfttturinn verð-
ur ófullkominn og skuggamyndin
ekki nógu dökk, hæverskurödd
þjóðarinnar knýr þá til að draga úr
sannleikanum, En eins og það væri
valt að ímynda sjer þessa uppgerð-
arhæversku órækann vott um alls-
herjardyggð, eins væri það valt að
ímynda sjer hinar litmeiri myndir af
þjóðlífinu franska órækan vott um
allsherjar lesti.
Bræð
urnir samsyngja
Stórmikill fjöldi manna hafa trú-
að á helvíti og eilífa fyrirdæmingu
og margur maðurinn hefndargjarn
og mörgum manninum, er þótzt hef
f)
ii
ekki sleppa úr Jiálinu, sem aldrei
slokknar, en nú hefur hinn nafit
togaði Farrar erkidjákn gengið miJli
bols og höfuðs á helvíti því, er svo
margar milíónir manna hafa um
Janga tíma byggt á orðum ritning-
arinnar, og fer hann um það þess-
um orðum: (lHvað væru hinar ai-
þýðlegu kenningar um lielvíti, t-l'
blessaður
sjertu”,
búin er þrautin, er niðri hjer var.
Ofar en sólkerfin oss mega lýsa,
arftöku fær þú, sem heitin þjer var.
Ljúftþjer nú fellur aðlofa og prísa
lávarðinn þann, sem vorn lcrank-
leika sjer.
Magnús Einarsson.
EITT OG ANNAD.
Eoolscap. Allir sein ensku
skilja, vita hvað “foolscap”—skrif-
pappír er, en þeir eru færri sem vita
hvernig pappírsörkin á þessari á-
kveðnu stærð fjekk þetta nafn, sem
bókstaf lega út lagt þýði r heimskingja-
húfa eða fífls-húfa—fífls-húfupappír-
Frá uppruna nafnsins skýrir
Chicago “ Herald” á þessa leið :
í því skyni að auka telcjur sín-
ar veitti Karl I. Englandskonungur
þeim er um báftu, sjerstök lilunniudi
fyrir ákveðið gjald, og um sum slík
hlunnindi gífurlegt einveldi. Með
al hlunninda, er í rauninni var ekki
.... _ annað en einveldi, var það að hann
ur af eigin rjettlæti, hefur verift.,„i -i,- . . ...
& J ; áskiidi einum manru einungis riett
annt um það, að óvinir þeirra skyldu tjj að búa tH pappír Á pyi græddi
pappírs-smiðurinn, og því græddi
konungur ekki síður. Meðal annara
skylduverka, er einkaleyfinu fylgðu,
var það, að skjaldamerki konungs
skyldi þrykkt á pappírinn í vatnslit.
Á hverri örk var þá að sjá vatnslitt
skjaldarmerlci Englandskonungs. Að
[>essu henti Cromwell og har.s þing-
inenn gaman, og á meðal annara á-
vjer gengjum að eins rólega að því j kvæðft pes3 pin Ilafni minn.
að stnka út úr hinni ensku biblíu jngu Kar,s j tjl srnánar> var sft
þessi þrjú orð: „fjrirdæming”, MheJ- skipuIJ) að skjaldamerki konunff8
víti” og l(eilífur”. Og jeg segi þaft
hiklaust og krefst fulls rjettar tit
að tala með myndugleika þeim, setii;
þekkingin veitir; jeg segi það ró-
legur og með fullri vitund um á-
byrgð þá, er jeg tek mjer á hendur.
skyldi útskafið. en í stað þess skyldi
setja á pappírinn í vatnslit
myndinaaf húfu og bjölluin hirðfífls.
Undireins og Cromwell stjórnin
var úr vöidum, var fíílshúfuinyndin
útskahn af pappírnum, en nafnið
helzt líklega á meðan ensk tunga er
töluð.
Vagnstöðvahús er smíðum "í
Beriiu á þýzkalandi, sein kostar 4
milj. dolí.
Manni einum í Swisslandi hef-
ur tekizt að fótógrafora málaða
glugga og sýna alla litina.
Rafmagnsfræðingar eru að
þreyta við að útbúa svo telefón-
vjelina að hún sýni andlitsmynd
þeirra er talast við og allar breyting-
arásvipnum, er samræðan kann að
hafa.
A llan- gufuskipafjelagið á nú í
förum rúmlega 50 gufuskip síðan
það keypti öll skip “ State ” línunn-
ar, er gjaldþrota varð í fyrra. Höf-
undur þessa fjelags var Alexander
skipstjóri AUan, frá Saltcoats, Ayr-
shire, á Skotlandi. Hann átti eitt
lítið skip “Jean”og flutti á því
vistir til Wellingtons ineðan hann
var í herförum á Spání. Þegar frið-
ur komst á, eptir Waterloo orust-
una, 1815, var atvinna Allans úti.
Datt honumþá í hugað fara eina ferð
til St. Lawrence-fljótsins í Canada,og
tókst sú ferð svo vel, að hann fór
aðra og þriðju, og þá var hann þeg-
ar búinn að ná þeirri fótfestu, að
“ Jean ” hrökk ekki til að flytja all-
an þann varning er bauðst. Innan
fárra ára átti Alexander Allan 3_4
skip í förurn milli Grlasgow og Mon-
treal. Tveir synir hans voru skip-
stjórar, en hinn þriðja, Hugh Allan
(síðarineir Sir Hugh Allan) tók hann
með sjer til Montreal árið 1826, og
setti hann þar til að nema verzlun-
arfræfti, og frá þeim tfma óx fjelag-
ift óðuin. Árið 1853 byrgaði fjelag-
ið að flytja póstin milli Englands og
Canada, og lijetu fyrstu póstskipin:
Canadian, Indian, North A /neri-
can, Anglo-Saxon. Árið 1862 byrj-
aði fjelagið að senda skip til Balti-
more, og á sainaáriljet það skip sín
fara að koina við á Newfoundlandi.
Árið 1876 byrjaði það að senda skip
til Suður—Ameríku hafna, 1879 til
Boston og 1884 til Philadelphia. Á
síðastl. ári náði það fótfestu í New
York, er það keypti State-línu skip-
in. Skipastöð þess í New York er
við West 23rd. Street, og er bryggju
rentan $25,000 á ári.
Inman og (Junard—“linurnar
keppa hver við aðra að eignas
skrautlegust og hraðskreyðust gufu
skip. í sumar er leið byrjaði In
man fjelagið á smíða 2 dreka, e
algerðir eiga að vera uin nýár 189c
Þegar Cunard fjelagið frjetti þett
gerði það undireins samning vi
skipasm í ðisfj elag á Englandi a
smíða 2 skipog hafa albúin í des
emberlok 1892. Hvert þessara skip
fyrir sig á að hafa vjelar með 14
000 hesta afli, og hvort um sig á a>
hafa i úrn fyrir 700 fyrstapláss fai
þegja.
Allslaus rússneskur innflytj-
andi kom nýlega til New York, og
sanikvæint reglunni átti að endur-
senda hann til föðurlandsins. Þeg-
ar embættismennirnir ætluðu að
reka hann út tók hann af sjer belti,
er hann hafði innst fata, fult með
gullpeninga. í því var $26,500
doliara virði af gullpeningum. Klæða
burðurinn er ekki æfinlega vottur
um efnahag.
Skuldir JVew Yovlc bcBjur við
síðastl. árslok voru samtals $97,521
004. Auk þessa hvíla á bænuin
ýmsar smáskuldir, er til samans
nema um $20 milj.
Catarino Garza. uppreistarinanna
foringin í Mexico, er blaðamaður og
mikilsvirtur í norðurhjeruðum ríkis-
ins. Hann er á fertugs aldri, fríðui
sínum, og líkari Bandaríkjamanni
en Mexicana í klæðaburði og í allri
framkomu, og talar ágætlega enska
tungu, enda uppfræddur J Texas.
Ilans löngun, eins og margra annara
í Mexico er, aft ryðja Diaz forseta
úr völdum, þykir hann hafa verið
einráður í meiralagi og dregið sam-
anmeira fje á fáum árum, en nátt-
úidegt sje. Sagt er að prestaflokk
urinn fylgi Garza og hjálpi honum
um peningana er útheimtast til að
hahla uppi óeirftunum. Hermenn
Garzas eru nú um 2,000 talsins.
líókbindari Clir. .1 HcohMcn
er fluttur að 5»8 McWilliam Str.
bindur trútt, setur skinn á horn og
, kjöl.