Heimskringla - 16.03.1892, Blaðsíða 3

OG- OLDIÍT, WILTITIPEG, 16. MARZ 1892.
i
Hinar Uvítu tennur Prooz.na skinu
milli hins dðkka varaskeggs, er hann
svaraði:
Tíminn heíur sjerleg eptirlætis goð,
frú mín, en dagar hans fara svo fram hjá,
að eigi sjer spor eptir. Bætir hann ineð
pv1 úr margri órjettvísi, er liann sýnir
ossíheimi. Þjer munduð að öllum lík-
indum hafa gengið svo fram hjá mjer, að
pjer eigi hefðuð kannast við mig og
pannig svipt mig peirri gleíi að kynnast
yður aptur, en jeg mundi þó hafa pekkt
yður á ný, pví eins breyttur og jeg er,
eins óbreytt eruð pjer, barónsfrú. Fyr
og nú kemur, að pví, er yður snertir, svo
yndislega saman’.
tNÚ eruð pjer að slá mjer gull-
hamra!’ Frú von Drach gleymdi algjör-
lega fyrirhugsun sinui og talaöi út um
allaheimaog geima.
Yður minnir líklega, ali pjer sjeuð
núna i Parisarborg’.
tjá, svo sem hjá Nenon de 1’ Enolos.
Freistingin liggur svo nærri aS haida
pað’.
tí>jcr eruð nú að gera að gamni yfi-
ar. Eg sem á fullorðin börn. Annars
hef jeg viðbjóð á Nenon. Hún var ekki
annað en flenna’.
(l-að held jeg sje nokkuti harður
dómur, náðuga frú’.
,Nú, svo mig fer að gruna hver
smekkur yðar sje’.
jeg tala eigi um undantekningar,
nema almennt, pv.í jeg ætla að hið heizta
ætlunarverk konunnar sje—að þóknast.
Ógeðfeldar og ljótar—jeg á lijer við
ljótleik. er stafar af algerðri vanrrekt
hins ytra—og heimskar konur, er eigi
hægt, ati elska, og þó er pað skylda hverr-
ar konu að láta elska sig. Hið kyrláta,
stðlta og optlega of vandaða eðlisfar hinn-
ar pjóðversku konu, hefur megna óbeit á
öllum brögðum og nefnir slikt daður.
Hún pykist jafnvel aðhafast eitthva'S
rangt, er hún íætnr þennan ís siðvenj-
unnar er liggur utan um sálu liennar,
brá-Sna litið eitt. Það verSur ekki frem-
ur koinist að lienni en likneski dýrlíl-
ingsins, og hvert bros skoðar hún spm
sjerstakanáð’.
(Þjer ætlið pannig aS hin stolta tign
og sómi konunnar eigi haii áhrif á liið
„eilífa karlkynslega?” Frú Clara varð
hálf-hissa og heitur roði stökk fram í
kinnar hennar, erhún vantrúa lirissti liöf
uðið.
jFyiirgeíið, náðuga frú! Eg biðyður
að misskilja migekki. Tign og sómi er
sannarlega liin mesta prýðihverrar konu,
en nægja þó eigi að öllu leyti. Iiugsið
yður petta’.
,Eg skil yður.—En livað skiljið
pjer við „pessi smálirögli”, er við for-
smáum?’
(Hið margvíslega smáskraut, er liin
frakkneska kona þýSir sjálfa sig með.
Henni er mjög annt um búning sinu, og
hún mundi heldur kjósa ak deyja, en a!i
láta nokkurn karlmenn sjá sigv pegar
ver færi, eða miður fatprúða, oghenni
pykir pað alls ekki fyrir neðan sig að
nota ýms smábrögð, ef þau að eins geta
verið sem umgjörð um persónu hennar.
Eg vil taka dæmi: í Parbsarborg þekkti
jeg heldri konu, er giptist á unga aldri
og innan skamms hafði stálpaða dóttur
viðhliðsjer. Þær voru mjöglíkar. Mó*-
urin var í fullum blóma fegurtSar sinnar
og dóttirin var í pann veginn að verða
gjafvaxta. Þjóðversk kona mundi hafa
haldið dóttur sinni til kennslubókanna
og kennara-kouumlar, til þess að hún
eigi of snemma yrði atl þola eiturgust
heimsins. En frakknesk kona Í6r eigi
svona að; til þess er hún of eigingjörn.
Greifafrú de H. setti stúlkuna við hlið
sjer til þess að-geta hrósað tvöföldum
sigri’.
,Tvöföldum sigri?’
Frú Clara sat grafkyr af eintómri
undrun.
jSannarlega, Clara frú! Er til fegn-
ari sjón, en að !íta móður og dóttur, er
ætla mætti att væru systur, eða meiri sig
ur fyrir gipta konu, en það, að villst sje
á henni og barni hennar?’
Frú Clara var nú eitthva'K „tiæst” á
að líta. Ilún lialla'Ki sjer aptur á bak og
leit augunum til liimins, eins og henni
alt S einu ditti í liug ráðning á einliverri
óskiljaulegri gátu; þá liló luín snöggvast.
(Nei, það er ótrúlegt Mjer dettur í
ltug þessar frakknesku konur! Þetta
itefði engum þjóðverskum manni dottið
í hug. Þjer eruð sannarlega skemmti-
legur, bezti Proczna, og þjer verðið að
segja mjer miklu meira tír Parisarborg.
Guð Hkni oss—hjerna í þessari Síberíu
verða menn eigi að öðru en myglu. Þjer
standið líklega dálítið við hjerna?’
Proczna yppti öxlunum og brosti, og
leit um ieið til barónsins, er sat þegjandi
og líkt þvlogelding hefKi slegiK niður
fyrir fótum hans.
(Þar sem nú s"o mörg yndæl blóm
hafa verið vafin saman á einn dregil
mundi verða örðugt, jafnvel fyrir hiK
óróasta fiðrildi, að slíta sig á burtu’.
(IIafið þjer hitt Beatriee?’
(Rjett sem snöggvast og var það
veiðihundi mínum nfl kenna. Plr þjer
náðuga frú komuð inn, hjeltjegað jeg
í annaK sinn stæKi frammi fyrir hinni
litlu vinkonu minni’.
Frú Clara leit til hans, þó eigi mjög
bist og sagði hlægjandi:
(Greifafrú de H., eða hvað?’
(Það gleður mig mjög að standa
frammi fyrir liinni lifandi eptirmynd
hennar’.
(Og hvað mynduð þjer segjá, háð-
fuglinn, ef jeg annatS kveld tæki litlu
Becky meK mjer pg kæmi henni á fram-
færi. Manninum mínum er það mikiKá-
hugamál, en ekki mjer, því jeg er, guKi
sje lof, þýzklunduð móðir —Eða livað,
Drachí’
Baróninn vaknaði sem af draumi:
(Það errjett, góða mín!’
Jo.nek reisáfætur.
(H,’rVS var þaK, sem mjer datt í hug?’
Hann lmeigði sig djúpt og kyssti liina
Htlu hvitu hönd.
(Henreka’, ætti jeg aft lirópa í hjarta
mínn, og aldrei framarsskna Parisar-
XII. KAP.
Milli hinna lauflausu trjákróna glitr
aði hrímfrostið líkt og fíntofinn knipl-
ingsvefur utan um Villa F’lorian. Frá
tiinum lýstu gluggum kastaði rósrauK-
um glampa út yfir hinn snjóþakta garð,
en kiudlar loguðu beggja megin við
grindurnar, þar sem fjórir þjónustumenn
í dýrum skinndregnum Strelitzar klæK-
um hneigSu sig fyrir gestum greifafrú-
ar Dynar.
Vagnarnir komu fyr en varði fram
fyrirhúsdy nar. Það var eins og menn
varla gætu beðið þess tíma, að mega
standa augliti til auglitis gengt þessum
listamanni og töfrast af hljóKfegurð
þeirri, er þegar hafði beitt hálfri ver-
öldunni fyrir sigurvagn lians.
Allt stórmenni í X. var þegar komið
saman löngu fyrir þann ákveðna tíma.
Barónsfrú GSrtner, gmfafrú Kany
og Flandern liðsforingi, höfðu verið
hin fyrstu „forvitnn”, er Xenia tók við
í salnum.
Frú Leonie hafði búið sig betur en
nokkru sinni áfiur og er liún faðmaði
að sjer vinkonu sína ástúðlegar 'en vandi
hennar annars var og kyssti á kinn
greifafrúarinnar, varK henni litiðí hinn
stóra spegil, er sýndi báðar hinar fögru
og tignarlegu konumyndir. Það var eins
og henni hæfði þetta, því um liinar litlu
varir frú Leonie liurfu nú báíiir liinir
skörpu drættir, er ætíK voru merki þess,
að henni líka'Si betur og þóttist bera
liærri hlut.
Frú von Drach, er var á gullbjört-
um silkiklæðum tók við gestunum með
mikilli vinsemd ásamt Xeniu og leiddi
dóttur sína Beatrice fram fyrir frúrnar.
(Þetta er litla dóttir mín, er nú er
orðin hærri að vexti en jeg og 'farið er
að leiðast eptir ljósbirtu og kjólslóða’,
mælti hún brosandi. (Jeg ætla 5 kveld
að biðja prinsessuna um leyfi, aK mega
taka Becky mína á mannfuodi og sam-
sæti, svo að jeg geti i fyrsta sinn komið
fram sem virðugleg mamma’.
(ÞaK er ágætt! ágætt!’ mælti greifa-
frú Kany mjög ástúðlega og leyfði Bea-
trice [að kyssa á híind hennar. (Þjer ger-
ið með því ungu mönnunum mikinn
gieiða, bezta barónsfrú. Það er svo
mikill hörgull á ungum stúlkum meðal
okkar fólks.
Flandern hneigði sig Og brosti mjög
alúSlega.'
(Mjer hefur auKnast sú ánægja, að
vera hinn fyrsti til þess að heilsa ySur,
er þjer komið meSal manna, náðuga
fröken, og lít jeg á það sem góða fyrir-
bending nánari kunningsskapar’.
Becky hneigSi sig eldrsuð í kinnun-
um og frú Leonie tók brosandi i hand-
legg hennar.
(Móðir yð ir er enn þá allt of ung
litla vinkona mín, og sjálf of gefin fyrir
dansleik, til þess áð geta leiðbeint, dóttur
sinni. Jeg sem farin er að eldast, hef
betra næði til þessa og ræð yður þvi að
aðhyllast mig. Jegmun ekki fara í kapp
við yður Becky litla’.
(Volgan sopa og loSna húfu handa
gömlu frúnni’ lirópaSi nú Flandern og
ýtti í mesta flýti frain stól handa „liinni
öldruðu”, en frú Clara hló dátt og tók
uudir iiandlegg dóttur sinnar og gekk
með lienni fram að dyrunum, er greifi
Ettisbash og frú lians komu nú inn um.
Greifafrúin leit forviða á hina fríSu
ásjónu Beatrices, er S hinum hvítu föt-
um með rósrauSu böndunum var yndis-
leg á að líta. og einhver nýbreytni í
þessu samkvæmi.
(Dóttir yðar?’ spurði liún með rnikl-
um eiufeldnisfvip; (er það mögulegt,
bezta Clara? En góKa vinkonn, ætlið
Þjer (nú að hætta dansinúm og gjörast
móðurleg forsjón dóttiryðar? Jeg vona
þó að þetta verSi að eins í kvöld’.
Frú ron Drarh brosti hæðnislega.
(Nei, það er svona, þjer þekkið þá líka
þessar brellur’, hugsaKi hún með sjálfri
sjer, en bætti við hátt: (Nei, bezta vin
kona, mjer hefur komið til hugar að
gerast „stillt”. Beatrice er nú seytján ára
og á þeim aldri var jeg brúður. Þarna
sjáið þjer afleiBingarnar af þvi að gipt-
ast svona snemma. Fyr en varir er kom-
in dóttir. er keppa má dans við, eins og
við systur sína’.
Orð þessi voru tölnK hátt og lieyrðu
því inargir þau. Greifafrú Kany fann
að komiK var við handlegg hennap og
þá er hún sneri sjer við, hvíslaði Leónie
i eyra henuar:
(Hefur þú tekið eptir því, að þær eru
báðar á ljósrauöum fötum?’
Sneri hún sjer þá að baróninum, er
var í fjörugri samræKu við inaun hennar,
og sló honum mjög gullhamra út af þess-
um „tveimur”, er hann nú yrði aK taka
undir föðurlega vernd sína.
Herra von Drach þakkaði mjög al-
úKlega. Það virtist svo sem liann hefði
tínt saman öll riddara-merki sín, til þess
að brynja brjóstið gegn öllu því, er á
þessu kveldi kynni að ráðast að honum
Herra von Hofstraten leiddi konu
sína fram fyrir húsmóðuriná, en fyrir
aptan þau þyrptust saman fjölda marg-
ir Úlanforingjar; var þar fursti Heller-
Huningen, er sló höndunum saman er
hann sá eatrice og mælti:
(8je jeg rjett í fölu skini mánans?
Jeg held jeg þekki þetta ljúfa barn’.
Beatrice lá við a« þjóta upp með
þeim orðum: Jeg er ekki lengur neitt
barn, mundu það!’
Framh.
Unlocks all the elogged avenues of th-
Boweis, Kidneys and Liver, carrying
oif gradualJy without tveakening the sys-
tem, all tho impurities and foul humors
ox tlie scoretions; at the same time COP-
reetingr Aciditv of the Stomaeh,
curing’ Bilioúsness. Dyspepsia,
Headaelies, Dizziness, Heartbupn,
Constipation, Dryness of the Skin,
Dropsý, Dimness of Vision, Jaun-
dice, Salt. Rheum, F.rysipelas, Sero-
fula, Fluttering of the Heart, Ner-
vousness, ar:d General Debility; all
these and many other similar Complaints
yield to the happy influence of BURDOCK
BLOOD BITTERS.
For Salo by all Dealers.
T.MILBURN & CO^PiOp^etors, Toronto.
Bækur á ensku og íslenzku; íslenzk-
ar sálmabækur. Rit-áhöld ódýrust
borginni. Fatasnið á öllum stærðum.
Fergnson A Co. ION .11 a i n St.,
fiiipei, - • - Man,
P. BRAULT & CO.
417 MftiN STR.
WINNIPEG
flytja inn
ÖLFÖNG VÍN
Og
VINDLA.
Hafa nú á boðstólum miklar birgðir
og fjölbreyttar, valdar sérstak-
lega fyrir árstíðina.
Gerið svo vel að líta til vor
Vér ábyrgjumst að yðr líki
bæði verð og gæði.
13oitiíiiíoii of Cauada.
Ábylisjarúir okeypis fyrir miljonir manna
>00.000 000 ekra
af hveiti- og beitilandi í Manitoba og Vestur Territórmnum í Canada ókeypis fyrii
landneina. Djúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, nægti af vatni og skógi
og meginhlut.inn nálægt járnbrautuin. Afrakslur hveit.is af ekrunni 30 bnsh., ef
vel er umbúið.
íllINi: FR.l OV8AMA BELTI,
í Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverfisliggj-
indi sljettlendi, eru feikna miklir fiákar af ágætasta akurlandi. engi og beitilandi
—hinn víðáttumesti fláki í heimi af lítt byggðu landi.
r r
Malm-nama land.
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv. Ómældir fiákar af kolanámalandi;
■íldiviKur því tryggður um allan aldur.
jÁrkbraet fra hafi til hafn.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi viK Grand Trunk og Inter-Colonial braut-
irnar mynda óslitna járnbraut frá öllum hafnstöðum við Átlanzhaf í Canada til
Kyrrahafs. Sú braut liggur um miðlilut frjóvsa/na beltisins eptir því endilöngu og
um hina hrikalegu, tignarlegu f jailaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og um hií.
nafnfrægu Klettafjöll Vesturheims;
H e i 1 n æ iii t loptnlag.
Loptslagið S Manitoba og Nor'Svesturlandinu er viðurkennt hið heilnæmasta í
Ameríku. Hreinviðri og þurrviðri vetur og sumar; veturinn kaldur, en bjartur
og staðviðrasamur. Aldrei þoka og súld, og aldrei feílibyljir eins og sunnar í landinu.
S VIIBA X IISST.l líKNIX I CANADA
gefurhverjum karlmanui yfir 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem(hefur
fyrirfamilíu að sjá
160 ekrur af 1 n n <1 i
iilveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki það.
A. pann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisjarÖar og
sjálfstæður i efnalegu lilliti.
ÍSLEIZKARKÝLEAOVR
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í 6 stöðum.
Þeirra stærst er NÝJA ISLAND liggjandi 45—80 mílur norður frá Winnipeg, á
vestur strönd Winuipeg-vatns. Vestur frá Nýja íslandi, í 30—35 mílna fjarlægð
er AIjPTA VATNS-N ÝLKNDAN. báðum þessum nýlendum er mikið af ó-
numdu landi, og báðar þessar nýlendur liggja nær höfuðstað fylkisins en nokkur
hinna. AJIGYLE-NYLENDAN er 110 mílur suðvestur frá Wpg., ÞLNG-
VAIJjA-NÝIÆNDAN 260 mílur í norðvestur frá Wpg., QU’APPELLE-NÝ-
LENDAN um 20 mílur suKur frá Þingvalla-nýlendu, og ALBERTA-NÝLENDAN
um 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. í síðast-
töldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Frekari upplýsingar 5 þessu efni getur hver sem vill fengið raeð því að skrifa
um það:
Tiiomas fiennett,
DOM. GOV'T. IMMIGRATION AGRNT
Eöa 13. 1j, Baldwinson, (íslemkur vmboösmaöur.)
DOM. GOV’T IMMIGHATION OVFJCES.
Winnipeg, - - - Oanacla.
NOKKUD NYTT!
Þangað til þann 15. marz næstkomandi seljum vjer allan vetrarfatnað me
25prc. afslætti, til að fá pláss fyrir nýjar vörur.—Sleppið ekki tækifærinu að lá
kkur billeg föt,
HENSEL, NORTH-DAKOTA.
GUDMUNDSON BROS. & HANSON.
C. W. CIRDLESTONE,
FIRE AND MARINEINSURANCE. STOFNSETT 1779.
Guardian of England, Höfuðtaóll.$37,000,000
City of London, London, Eng., höfuðstóll. .$10,000,000
North-west Fire ínsurance Co., höfuðstóll. . $ 500,000
Insurance Co. of N. Amer. Philadelphia, U.S. $ 8,700,000
ADAL-UMBOD FYRIR MANITOBA, NORTH WEST TERRITORY OC BRITISH COLUMBIA.
SKRIFSTOFA 375 00 377 MAIN STREET, - - - WINNIPEC.
— 2» —
regluþjónana, sem voru að reyna að sefa
lýðinn og vama spellvivkjum.
Andrós stóð hljóðr og horfði á; það
var titringr á honum öllum.
Það stóð eitthvað óljóst fyrir hugskcts-
sjónum hans, að eitthvert stórslys hefði
hent sig. þetta áfall liafði lamað allan
hans hugsunarþrótt, og það var eins og
eintóm eyða og tómleikr í sálu hans. Hann
hafði þungan höfuðvork og undarlegt magu-
leysi í öllum útlimum. Hann heyrði ópin og
formælingarnar umhverfis sig líkt og maðr
heyri raddir í draumx. Solskinið stafaði
goislum sínum á hann; en það var ekki
lcngr sama sólskinið, som hafði glatt hann
og fjörgað fyi'ir stundv.. Nú var það of-
hirta og hitinn af því svo þungr—það var
eins og þétt skínandi hlæja hroiddist fyrir
sjónir hans með svæfandi þunga.
Mannþvagan fylti nú altstrætið; tveir
eða þrír stoinar þutu með dyn gegu um
loftið og í gluggana á hankanum. Svo
steig maðr á ný upp riðið upp að dyrun-
um; hann stóð fyrir framan dyruar og hað-
aði ákaft höndunum, og virtist vera að tala
til fólksins; en enginn heyrði neitt, hvað
hann sagði.
— 20 -
Ttótt í þessu frnn Andrós sór ýtt áfram
svo knálega, að hann fékk ekki við sporn-
að. Hann heyrði fótatak, sem gengið væri
eftir hljóðfalli; svo heyrði hann nokkur
skammbyssuskot, og svo sá hann mannþyrp-
inguna dreifast skyndilega í ailar áttir út
um nærliggjandi stræti.
Þegar hann kom tii sjálfs sfn aftr, sat
hann á bekk á auðu svæði fram undan
ráðhúsinu. Hann var í þungu skapi og sá
nú með sorglegri glöggskygni afleiðingarn-
ar af óláni því sem yfir fiann hafði kom-
ið.
Hvar var nú heimilið á grösugu slótt-
unum vostr í landi í Hvar var níi fögn-
uðr konu hans og framtíð sonar hans ?
Það vaknaði hjá honum sár gromju-
tilfinning yfir órótti þoim, sem hanu hafði
liðið; og þessari tilfinning var samfara sorg-
in yfir vonbrigðunum, sorgin fyrir hönd
þeirra, sem hann unni heitast; en það var
eins og gremjan yfir óréttinum græfi sig æ
dýpra og dýpra inn í sálu hans. Og þeg-
ar hann rendi nú huga yfir daginn í gær,
mintist þess, hve hátignarlega kaldr og ró-
lögi' þjófrinn hafði verið, og hve auðmjúkr
hann hafði verið sjálfr, þá sárnaði homnu
— 32 —
að hrjótast í höfðinu á Andrési, hafði hann
staðið upp og gongið þvert yfir torgið og
tal'ð upphátt við sjálfan sig; af og til
stóð hann við í söniu sporum og reiddi
kreptan hnefann, eins og frammi fyrir hon-
um stæði oinhvor ósýnilegr fjandmaðr.
Þótt alt ið nýja og óþekta og allr há-
vaðinn og ysinn í inurn ókunna glaum-
sama bæ hefði í fyrstu hálf-gengið fram
af honum og gert hann eins og hálf-rugl-
aðan í svip, þá var hann í rauninni eng-
inn hugleysingi né ráðaleysismaðr, og nú
höfðu ytri viðburðir vakið allan þann sál-
arþrótt, sem í honum bjó, og það var
nú vakinn sá stormr í hrjósti haus, sem okki
leit út fyrir að verða auð-sefaðr aftr
Það var eins og hann sæi alt, sem fram
fór umhverfis hann, í grárri þoku, en innri
sjónin var hvöss og skörp. Mitt í sinni
djúpu sorg fann hann til einhverrar ó-
stjói'nlegiar gleði yfir því, að nú sæi hann
loksins heiminn f sinni sönnu mvnd. Hann
aumkvaði sína fyrri lífssjón og skildi ekk-
ert f, hvernig hann áðr hefði getað látið
sér lynda ktilveruna, svo hrakleg sem hún
væri, þegar maðr sæi hana í sinni sönnu
mynd.
— 25 —
atorkusamr Norðmaði' þurfti til að tryggja
sér rúm í þessu ágæta, anusama landi, það
var að kynnast högum og háttum þjóðlífs-
ins, og sú kynning hlaut að koma með áv-
unum nícrri sjálfkrafa án mikillar fyrirhafn-
ar.
Þetta vóvu auðvitað að eins hugsanir
Andrésar; hann var ukki að húa þæv í orð-
búning, enda óvíst hann hefði valið þeim
einmitt þessi orð. En þetta var efni hug-
leiðiuga hans. Það vakti hjá honum glöð
meðvitund um, að útlenzkúbragrinu mundi
skjótt af sér hverfa, og að hann mundi von
bráðara verða fær um áð mæta keppinaut-
um sínum sem jafniugi í baráttunni fyrir
tilverunni.
Meðan Andi'és gekk f þessum vonsælu
framtíðardraumum, var hanu kominn á horn-
ið á strætinu, þar sem bankahúsið mikla
breiddi gulh'oðna framhlið móti sólu.
En dyrnar á hankauum vóru lokaðar,
og úti fyi'ir þeim var heilstóv þvrping af
óðu og uppvægu fólki; það var sýnilega
mjög æst f skapsmunum ; flest vóru það dag-
launamenu og iðnaðarmeun í haðnnillar vinnu-
fötwm sínum, og konur fátækloga til fara.
Fjórir lögregluþjónar vóru að íeyna að