Heimskringla - 26.03.1892, Blaðsíða 3

B~!T~ivrptT? R.T'N'Ct-T■ A OG OLDIN WIGNTISri^JEGÍ-^ 2©. 1892.
tegi viö að skella uppyfir sig, pegarhún
var svona alvarleg. Nei, pafi fór fjarri
Því að hann hef*i hœtt sig.
,Þvi ertu svona alvörugefin, Becky
litla?’ var allt í einu sagt við hlið hennar.
Becky sneri sjer að peim sem tal-
aði og var mjög aurnleg á svipinn.
,Æ, kæri góði Proczna. llann hirð-
>r ekki hiíminnstaum mig’.
Procz.na skildi pegar, hver pessi
«hann” var.
,Það er óþolandi. Jeg held jeg verði
að tala lítið eitt einslega við penuan
lierra’.
Becky leit nálf-vantriía til lians.
,Eg hef mikillega móðgaíi hann, en
nijer varB pað óvart’.
(Hver rækallinn! Hvað hafið pjer
pft sagt um hann?’
(Það skal jeg segja pjer á morgun
Þessi liæöni Flandern er að líta hingað
og hlusta’.
,En heyrðu, hvernig pætti pjer, ef
jeg setti dúglega ofan í viS hann, fyrir
meðferðina á Pjer?’
Beeky varð náföl af skelfingu. (Nei,
kæri Proczna; jeg vona að pú gerir pað
aldreii’
(Hví ekki! Eg kai.n jafnvel að snúa
hann úr hálsliðnum’.
(Hví, liann’. Nú hló hún dátt að
pessu,
En Beatrice sá aí petta var allt ein-
tómt spaug.
Ileller-Huningen stóð og sneri upp á
varaskegg sitt, meðan rroczna söng
sorglegt lag um rós og pyrna o. ti. Því
miður skildi furstinn lítið af ðilu pessu,
pví hanu var lítt að sjer í sönglistinni.
Becky stóð í turnherberginu og virtist
vera jafn-kynleg og var sem hinum unga
fursta pætti pað mikil skemmtan.
Hyiiar greifiun, a* öðru nafni Jan-
ek Proc/.na, hafði nú lokrS við söng
sinn og fengið mikið lirós fyrir. Það
virtist sem peim litist hvort á anna-fi, for-
setafrúuni og honum. Xenia varð al-
varlegri og pöguili og virtist stundum
sem hugur hennar væri einhvers staðar
langt á burtu.
Donat fanst sem liann væri kominn
imaurabú. Hann var einn allra lijer, e
ekki kunni neitt til sönglistar. Gekk pá
Proez.na til hans og lagði hönd sína á
herðar hans og mælti:
(Góði Huningen, er pað satt, að pjer
ekki lítið við hinni yndislegu litlu Bea-
trice, en beitið pví er aldrei mun festast
á fiskur?’
(En við hvað eigiti pjer?’ stamaði
Donat einurðarlítið.
merki-
(Le,,gra komst hann ekki, pví kon-
uruar söfnuðust utan umjanek.
(Segið okkur, er pað satt, að keis-
arafrúin sýndi yður mikla velvild, pá er
Pjer voruð í Parisarborg?’ spurði greifar
frú Ettisbasli, mjög einfeidnislega.
,Ekki var nú laust viti pað’.
(Og pjer fenguð nokkur riddara
merki?’
.Nokkur? Jeg felvk eitt á hverjum
morgni með kafíinu’.
(Þjer eruð að gera aK ganmi ySari’
sagíii nú greifafrú Tarenberg og sperrti
upp nefið. (En pað veit jeg, að pjer
Wtuðuð ofn ySar með öllum liinum rós-
rauðu brjefum, er pjer fenguð’.
(Þetta er misskilningur, náðuga frú.
Forlög brjefanna verða miklu
legri’.
(IIversu pá?’
Allir lijeldu nú nitSri í sjer audauum
og hlustuðu.
(Jeg samdi vits Ítalíu konung, að
hita upp Vesúvíus með peim’.
(Nú skil jeg margt, er mjer var áður
óljóst’, greip frú von Hofstraten fram í
og var pá lilegið mikið.
Þjóuarnir opnuðu nú vængjalinrðirn-
arog var pá gengið inn til kvöldverðar.
Barónsfrú Gártner stóð hjá prins-
essunni og hvíslaði nokkrum orðum að
henni.
Anna Regina bauð, með skjálfandi
röddu, Janek að koma til sín.
XIV. KAP.
August Ferdinand leit liíssa og for-
viða á konu sína, ei svo skyndilega
fleygði fyrir borð öllum hirSsrKum.
Er hún leit undan og Reusserk fursti,
er ætRS var vanur að sitja við lilið prins
essunnar, setti á sig ólundarsvip, sneri
prinsinn sjer til hans og mælti brosandi:
(Heifiur peiin er heiður ber, minn
kæri Reusserk! í dag er ekki Marz, eu
Appollo æðstur í ráði guðanna, og 1(pað
sem konan vill, pað vill og guð”, segja
Frakkar. Látum pví hina fögrn lisl sitja
í öndvegi við borð vort ídag’.
Og prinsinn vísaði nú herdeildarfor
ingjanum til sætis við hægri lilið Ónnu
Iieginu, en settist sjálfur gagnvart henni.
milli frú von Drach og greifatrúar Dyn-
ar.
Það var mjög kátt og fjörugt við
pann enda hins skrautlega lagða borðs,
er frú von Hofstraten, greifafrú Ettis
bash og frú von Tarenberg sátu, með
hinum ungu foringjum.
Forsetafrú Gttrtner hafíii sez.t við
hina hli* 1‘roczna og var pað eigi nema
etSlilegt, pó liann sýndi henni mikla al
úð.
Iiljókfæraleikarar Úlanriddaranna
ljeku ýms lög í næsta sal og lieyrðist
pví samtal peirra, er við borKið sátu
fremur óljóst.
Leonie lypti upp höfíi sínu og virt-
ist sem hana væri afi dreyms.
(Eruð pjer hjátrúarfull’, spurði hún
hlægjandi.
(Já, pegar jeg lítinn í ljómandi konu
auga, pykir mjer sem jeg horfi ofan
djúpan, djúpann sjó, er tveir hvítir arm
ar teygjast upp úr, til pess að draga mig
niður til sín’.
Svo virtist sem Leonie eigi heyrtSi
svar hans. Hún hleypti hinnm dökku
augn'abrúnum niður yfir augun og sneri
ósjálfrátt hinu gullna armbandi, er var
haldið saman með punnri keðju um
handlegg hennar.
(Sjáið pjer? Lásinn er i sundur
Hann sprakk um leið og pjer gengu'S að
injer’.
(Og pað á að boða eittlivað óliapp
ætli-S pjer’?
(Er jeg lofaðist, lagöi festarmaður
minn petta armband um handlegg minu
og læsti pví með par til gjöríium lykli,
er hann síðan bar í bandi um hálsinn.
Var pað barnslegur leikur, en pýtiingar-
mikill. Armbandið er í stað trúlofunar-
hringsins. Svo lengi sem pað heldur,
svo lengi er hamingja og ást á heimil-
inu’.
(Leystur fjötur!’ Janek leit skriti-
lega á frú Leonie. (Það er líkt og í kampavinsglas. (Eg skil’. Hver mundi
kvæðinu um vesalings gamla konung- og geta staðist slíkan töframátt og inni-
inn, er tók sjer unga drottningu’ sagði legleik, sem hjer er?
hann hægt fyrir munni sjer. (l’að er
einhver alvarlegur, en pó óendanlega
yndislegur skáldskapur í liinunr fornu
væðum, er tala um bannaðar ástir og
brostinbönd. Sæll er sá hirðsveinu, er
fær að halda uppi kjólslóða drottningar-
innar og rjúfa fjötrana um liandlegg
hennar og deyja með henni’.
Augu Leonie leiptruðu. Þá leið hið
fagra höfuð hennar niður á brjóstið.
(Sæll er sá, er að eins pekkir penn
an skáldskap af kvæðunum einum!’ sagði
hún lágt. (Hvers vegna segja menn
Húu hló nú og mælti:
(Við, konur, höfum ekkert töfravald
yflr hver annari, að minnsta kosti eigi
svo, at( pað megi sín nokkurs. Eins og
hjer stendur, er eigi um annað að gœða
en persónul "ga ytirbur'Si’.
(Það er pá att eins mátturinn, er á að
ráða! En, hve fúslega mundi eigi hver
einn knjefalla fyriryður, barousfrú’.
(Bezti greiti!’ hrópaði nú August
Ferdinand brosandi. (Systir y«ar, greifa-
frú Xenia, stendur á pví föstu, að liún
hafi sem baru liaft eldrautt hár og afi
vesaiings” um hinn gamla konung, pó kveikja hefði mátt á eldspítu við pað.
liann tæki sjer unga drottningu. Ef
að Heiuehefði getað litið i lijarta drotn
ingarinnar, mundi hann vissulega hafa
kennt meira i brjósti um liana, en hinn
aldraða, lijegómlega sjergæðiug, er vildi
prýsta vorinu að brjósti sjer og hugleiddi
eigi, að hvert ástarblóm visnaði fyrir
ísköldnm kossum hans’.
Djúp pýðing lá í orSum forsetafrú-
arinnar, cn enn dýpri í augnarátSi pví, er
hún sendi Proczna. Janek pekkti orð
pessu lík, og liafði opt klappað saman
lófum að peim áhinutn, frakknesku leik
húsum.
Hann tók hægt hið liáa kampavíns-
glas og lypti pví upp.
eg auinka enga konu, sein elskuð
er, og sízthina ungu drottningu, er fann
hirðsvein, nógu ungan og sterkann til
pess að rjúfa fjötra hennar. Jeg drekk
Er petta að eins tilbúningur einn, eða
helber sanuieikur?’
Proczna leit á böfuð Xeniu og yppti
öxlunum.
(Eigi raukar mig við pví, yðar kon
unglega tign, enda er nú svo iangt sRSan
í mínum augum er rault eða ljósleitt hjer
um bil liið sarna. Eg hef pví miður lítið
vit ágermaniskri litblöndun’.
(Barónsfrú! Svo framt at! yður sje
nokkutS vel- til liinna gömlu vina yðar,
pá vona jeg aV pjer leyfið mjer að
drekka yður til’.
Hljóðfæraslátturinn gall nú við Jog
yfirgnæfði hláturinn og háreistina.
Það var eins og ískaidur gustur færi
um kinnar Xeniu, og pó var svo heitt,
salnum að við köfnunlá.
Þvi skyldi Proczna beita sjer fyrir
pví minni framtíðar-söngsins’.—Það var I sigurvagn peirrar einustu manneskju, er
einhver töfrandi kraptur í rödd pessa | Sreifafrú 1)>’nar fyrirleit og hafði and
manns. Þaii var eins og að hann hefði
vafið töfraneti um huga hennar. Og svo
hló hann—svo glatilega og nær pví
gaukslega.
Leonie dró andann djúpt. Hún
skyldi nú að Parisarborg hafði fagnað
pessuin eldlegu augum og að braui
pessa manns haf'Si verið st.ráh eintómum
rauðum rósum. Og hann, pessi nafn-
frægi ma'Kr, sat nú við liliK hennar og
hvíslaði ástarorðum í eyru iiennar.
Hún leit yfir til Xeniu. Hún vissi
stygð á, og er hún sízt allra ann að slíkur
sómi sje sýndur. Ann?—Er pað pá
nokkur heiður eða hamingja að verða
fyrir hylli söngmannsins Janeks Pro<
zna? Hafa hinar stoltu og hrokafullu
konur, er eigi álíta sjer samboðið að
dansa við fótgönguliðs-foringja, snögg-
lega orðið heyrnalausar og blindsr, par
sem pær nú keppa um eitt einasta
ai.gnatillit frá syni hins pólska flótta-
manns.
Nei, pví rjett núna höfðu pær reynst,
að liin köldu augu störðu á hana, hún sál aiif anna® en heyrnalausar, er pær voru
að kinnar greifafrúarinnar lituttust,
Procz.na hóf upp og tæmdi glas sitt.
Brjóst Leouie svall nú af tilfinningu
óendanlegs fagnaðar. Erfiherrann að
Proczna ieit eigi til nokkurar annarar
konu en hennar.
(Þjer œtlið pá aft' standa hjer við um
stund', spurði hún fljótt.
(Að eins partil pjer sjálfkrafa leys-
frá sjer numdar af nokkrum sönglögum
| og hugsunarlaust klöppuðu lof í lófa.
Proczna söng vel, aðdáanlega vel
I en var pá fyrir sakir fárra sönglaga hægt
| að gleyma ætterni söngmannsins? Slíkt
getur ekki greifafrú af Dynar-ættinni.
Hví liann hlær! Og liví les hann
I eigi með leiptrandi nugum orftin á vör
um pessa fríða orms, er situr við hlið
ið mig úr töfraböndum, er pjer hafiftl hansog vefur liann táLsnörnrn daðursins,
fjötrað mig í’, svaraði hann brosaudi.
Anná Regina tekur nú pátt í viðtali
,Þá fer líklega fyrir yður líkt og I peirra. Hið föla andlit liennar verður
Henrik keisara á lisenstein. En vel á rjóðara og eitthvað meira fjör færist yfi
að minnast, ef pjer hafið einhverja ósk, I hana.
er pjer viljið fá framgengt, pásuúið yðnr
til mínogjegskal koma tii leiðar hverju
sem pjer viljið’.
(Þjer eruð alú'Sar vinkona prinsess-
unnar?’
Hálfgert liæðnisbros ljek um 1
baronsfrúarinnar.
(Orðið vinkona er mjög ótiltekin | , ,,
J 6 | miluð var auðsætt.
hugmyud, svarafli húu. (En jeg hef i
flestu talsverð áhrif á pessa einföldu litlu
sál og erjegjafnan, guði sje lof, bú-
in og boðin til pess að vera nokkurs Uqn-
ar forsjón heunar’.
(Það er svo!’ Greifi Dyuar brosti og
starði um stund niður í hið. freyðandi
1 >oitiiuion <>I* Oanada^
Aliylisjarðir okeypis fyrir miljomr manna
<!)0.000 IM>0 ekra
af hveiti- og beitilaiidi í Manitoba og Vestur Territónunum í Oanada ókeypis fyrii
landnema. Djúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, nægf! af vatni og skógi
og meginhlutiun nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush., ef
vel er umbúið.
II I \ I' F H.IOVS VMA KIILTl,
Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverfisliggj-
andi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlandi. engi og beitilandi
—hinn víðáttumesti fláki í heimi af litt byggðu landi.
r r
Malm>nama
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv.
ldivi'Snr pví tryggður um allan aldur.
land.
Ómældir flákar af kolanámalandi;
.1 A K\ II KAIJT FKA HAFI TIL HAFS.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin i sambandi vi-K Giand Trunk og Inter-Colonial braut-
írnar mynda óslitna járnbraut frá öllum hafnstöðum við Atlanzhaf i Canada til
Kyrraháfs. Sú braut liggur um miðhlut frjóvsama beltisins eptir pví endilöngu og
am hina hrikalegu, tignarlegu fjailaklasa, norður og vestur af Efra-vat.ni og um hit.
nafnfrægu Klettafjöll Vesturheims.
Heiliiæmt 1 o j> t s I a j>- .
Loptslagið í Manitoba og Norðvesturlandinu er viðurkennt hið heilnaniasra i
Ameriku. Hreinviðri og purrviðri vetur og sumar; veturinn kaidur, en bjartur
og staðviðrasamur. Aldrei pokaogsúld, ogaldrei fellibyljireinsogsunnarílandinu.
SAHBAX OSST.I OltXIX
CAXAIIA
gefurhverjum karlmanni yfir 18 ára gömlum og hverjuin kvennmanni sem liefnr
fyrirfamiliu að sjá
ÍGO ekrnr af 1 a n cl i
alveg ókeypis. Ilinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki pað.
L pann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisjarðar og
sjálfstæður í efnalegu lilliti.
í SLEX/K A lt \ { I, E \T 1» IT K
Manitoba og canadiska Norðvesturlatidinu eru nú pegar stofnaðar í fi stöðum.
Þeirra stærst er NÝJA tSl.AND liggjandi 45—80mílur norður frá Winnipeg, á
vestur strönd Winnipeg-vatns. Vestur frá Nýja íslandi, í 30—35 milna fjarlægð
ar ALPTA VATN8-N ÝLBNVAN. báðum pessum nýlendum er mikið af ö-
nnmdu landi, og báðar pessar nýlendur liggja nær höfuðstað fylkisins en nokkur
hinna. AItO Ý/.K-NYI.KNliAN er 110 mílur suðvestur frá W'pg., I>/N(!
VAIJ.A-NÝl.MNDAN 200 mílur í norðvestur frá Wpg., QU'APPKiJ.E-NÝ-
LENDAN um 20 mílur suður frá Þingvalla-nýlendu, og ALBKIiíA-NÝLENDAN
um 70 rnílur norður frá Calgary, en urn 900 mílur vestur frá Winnipeg. í síðast-
töldu 3 nýlendunumer mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Frekari upplýsingar í pessu efni getur hver sem vill fengið með pví að skrifa
um pað:
Thomas Bennett,
DOM. GOV'T. IMMIGRATION AGENT
Eða
(Því miður hef jeg lítið vit á ger
maniskri litblöndun!’
Það er eins og liæðnishlátur suði
fyrir eyruir Xeniu. Það ereins og eitt-
hvað bergmál liðins tíme hrópi pessi
orð: (Og livorugt mun sakna hins’.
Nei, nei, hann saknaði hennar eigi, svo
Xenia hálf-hrökk við, er August
Ferdinand sneri sjer að henni og spurði
hana, hvortJanek Proczna væri góður
reiðmaður. Ætlaði liann að bjóða lion-
um á dýraveiðar.
15. I j. Baldwlnson, (Islenzkur umboðsmaður.)
DOM. OOV'T IMMIORATION OEFICES.
Winnipcg, - - - Canada.
NOKKUD NYTT!
Þangað til pann 15. marz næstkomandi seljuin vjer allan vetrarfatnað me
25prc. afslætti, til að fá pláss fyrir nýjar vörur.—Sleppið ekki tækifærinu að fá
kkur billeg föt.
HENSEL, NORTH-DAKOTA
GUDMUNDSON BROS. & HANSON.
Framh.
0. W. CIRDLESTONE,
FIRE AND MARINEINSURANCE. STOFNSETT 1779.
Guardian of England, Höfuðtaóll.$37,000,000
City of London, London, Eng., höfuðstóll.. $10,000,000
North-west Fire ínsurance Co., höfuðstóll. . $ 500,000
Insurance Co. of N. Amer. Philadelphia, U.S. $ 8,700,000
ADAL-UMBOD FYRIR NIANITOBA, NORTH WEST TERRITORY OC BRITISH COLUMBIA.
SKRIfSTOFA 375 00 377 MAIH STREET, - - - WINNIPEC
— 52 —
■V.
[Varðhalds-vist. Frelsi,sem ekki er þeg-
iö. Brjóstgæði Mr. Melvilies.
Frjáls á móti vilja
sínnm.]
Norðmaðrinn sat í vatðhaldi í hæjarfang-
olsinu í uokkra inánuði.
Enginn hauðst til að gúiiga í ábyrgð fyrir
hann, og enginn kom heldr frani með neina
kæru gcgn honum.
Það var heldr tóinlog vist þarna í varð-
lialdinu. Hann varð að vera þar innan um
þjúfa og l’úfa og alls konar illþýði. Þctta
8iuádrap von hans og dug, en jók að sama
skapi greiuju hans, soni sífelt hrann honuin
* ilnga, og stundum blossaði nærri upp som
heiftar-eldr.
Þaina sat hann allan liðlangan ilaginn,
■^uddi höndum að vöngum sér og ölnhogum á
'Uéshaetr, og var að brjóta lieilann yfir inum
toi'skildu ráðgátum tilverunnar. Hann hcið
með óþreyju, að hann yrði yfihoyvðr fyriv
— §3 —
rétti; því að þá þóttist hann viss um að hanú
gæti látið rödd sína hljóma svo snjalt, að hún
næði til inna daufu eyrjla réttvísinnar.
Hann gerði á móðurmáli sínu frumvavp
til ógrlegrar ákæru á hendr lir. Melville,' og
það var ekki fyrri en eftir murga daga að lion-
iim kom það til hugar, að dómstólarnir í þessu
landi þekkja að eins oitt mál, enska tungu.
Nú þóttist hann illa staddr; hann gokk
ttm gólf í klefa sínum og lamdi höfðinu í
veggina, en kendi varla sársauka.
Honum fanst sem hann hefði ekki lengr
meitt vald yfir hugsunuin sínum. Það var
*kki neiua þegar gremjan blossaði sem sterk-
:»st upp í hjarta hans, að hún lýsti svo upp
sál lians, að liann gat hugsað nokkuð í sam-
liengi.
iÞað var einmitt á einu slíku augnabliki,
að hann heyrði lyklinum snúið í lásnum á
klefahurðinni, dyrunum var lokið upp, og inn
koin konsúllinn ásamt fangaverðinum.
“Ég hefi mikil tíðiudi yðr að færa,“
mælti konsúllinn til hans glaðlega, og tók
vingjarnlega í hönd honum. “Þér eruð frjáls
og frí og megið fara hóðan út þegar í stað.“
“Nú—en—yfirheyrslan þá?‘ sagði Andrés
liikiindi og í hálfuin hljóðum.
-56-
sagði konsúllinn euu, og lagði höndina ú öxl-
ina á Andrési.
“Nei, það vil ég ekki!“ þrumaði Norð-
maðrinn nú með drynjandi rödd. “Eg fer
okki lióðan úr þessum fangaklefa óyfiriieyiðr,
og óg þigg engin önnur hoð en minn fulla
rótt.“
Konsúllinn ypti öxlum, leit til fangavarð-
arins, og honti um leið á ennið á sér.
Fangavörðrinn kinkaði kolli, svo som til
að sýna, að hann skildi, hvað hann átti við.
Konsúllinn kvaddi Andrós og fóv út.
Hálfri stundu síðar var Andrós látiuu
út úr fangaklafanum með valdi og hleypt
út.
— 49 -
an glansandi þakti hredða brjóstið á lionum,
þá var haun saunarlega álitlegr maðr.
Glasaglamrið og hnífakliðriun liætti;
smálivískrið og liljóðskvafið þagnaði. Kavl-
mennirnir hölluðust aftr í stólunum ; kveun-
fólkið hagræddi sór, svo að sem bezt fævi
um það, og skvjáfaði nokkuð í dývu silki-
kjólunum.
“Frúr og herrar,“ tók hr. Melville til
máls. “Ég hefi hlýttáræðu vinav míns, herva
Gauntlets, með mikilli ánægju, en jafnfvamt
fundið mjög til þess, hvc óverðv ég ov lofsovða
hans. Eg gevði þó sjálfum móv vangt til, ef
óg neitaði því, að ég liofi úvalt lifað og breytt
samkvæmt því ijósi, sem mér hcfir getíð vevið
af drottni; og ég ev fullsannfærðr um það, að
ólán það, sem ég liefi nýlega ovðið fyrir, liofir
vovið vefsing réttlátrav fovsjónav. Og í þossavi
trú------------“
I þessari svipan heyrðist eins og eitthvað
þungt fólli á gólfið, og vavð titringr svo mik-
ill, að glösin öll hristust á bovðinu. Ilv. MelJ
ville ætlaði að snúa sór við, til að líta eftir,
hvað þetta væri, en í því vav tveim sterkum
iiöndum gripið um kverkar lionum og hásri
rödd hrópað í eyva hans : “Þú lýgv !“ Haiin
sá framan í rnagrt andlit með ljósleitu, úfnu