Heimskringla - 08.06.1892, Síða 3

nEi^ÆSKiKinsra-x^ oa- olxdhst ■wiisosrix:,xia-í 8. juzsn 1892
tilbí'.ningi sprengiefna á laun. En
pað útheimtir mjOg nákvæma efna-
fræðislega pekkingu að búa pau til,
og svo er sú vinna mjög hættuleg,
einkum ef hún verðr aðgerast leytii-
lega og með óhagkvæmum verka-
færum. Sá sem býr til pessa voða-
vél, verðr f>á að halda henni leyndri
°g gæta hennar, hafa hana til taks
á ákveðnum tíma og stað, og tendra
hana á þann hátt, að honnm sjálf-
um sé éngiu hætta búin. Anarkist
ar, sá eini flokkr rnanna, sem mundi
fýsa að heyja slíkt stríð gegn mann-
félaginu, hafa engan reglubundin
fólagsskap sín á milli; grundvallar-
reglur peirra ganga í berhögg við
allan lögbundin fólagsskap, öll
hengningarlög, og í stuttu máli alt
fólagsHf. beir hafa enga sameigin
lega t.rú nó nokkurt mannfólagsmið
að stefna að. t>eir eyðileggja að
eins af ást á eyðileggingu, en ekki
til þcs3 að ná neinu sérstöku tak
marki. Ef vér virðum fyrir oss sið
ferðislegar. og vitsmunalegan prótt
anarkista sem heildar, getum ' é:
að eins koinist að peirri niðrstöðu
að aðal-lyndiseinkentii peirra eru
eyðileggjandi fyrir pá sjálfa.
hjartað, er titraðl af ósegjanlegri sorg eins og konu hjarta nokkru sinni hefur
PÓLSKT BLOD
(Þýz7c-pólsk saga þýd<l) ■
Proczna snóri sjer við með miklum
alvörusvip.
(Það er að eins e i 11 lag, ySar tign
erjeg á pessari stund gœti sungið með
nokkuri andagipt’.
,.iæja! Það er ágætt! Látið okkur
heyra pað; gerit! svo vel’.
Greifafrú Ettisbash lypti upp hendi
sinni eins og að hún vildi afstýra þessu.
,En í guís nafni, ekki pennan upp
reistar....’.
Hún þagnaði forvitSa. Hönd Leonie
læstist um liandlegg hennar eins og skrúf
stykki’.
,Herra Proczna hefir sjálfoagt
nægilega velsæmistilflnning til pess að
syngja að eins það, er hann ætlar aðviS
muni eiga í þessu samkvæmi’, mælti hún
hvasslega og gekk um leið fram til
önnu Reginu og hvísiatsi nokkrum orð
um að henni.
Hintignafrú virtist að verða gagn
hrædd. Hún œtlaði sjer að ganga til
Proczna og mæla til hans afsökunarorð
um, en baronsfrú GSrtner gekk i veg
fyrir hana. Einnig hún hvíslaði ein
hverju að honni og prinsessan stað
næmdist efablandin ogundirgeíin og ljet
höfuðið síga niður að brjóstinu.
Foringjarnir voru í bobba staddir
Þeir höfSu, að pvi er virtist, af hendingu
gengið lítið eitt til hliðar og töluðust við
og var svo aSsjá sem þeim væri allskostar
•kunnugt hvað fram fór á næstu grösum
Proczna hafði þegjandi gengið að
píanóinu og hendur hans ljeku eptir
nótunum í stutitu forspili. Heyrðust
fyrstu hægir légir tónar, og þá gall við
hátíðlegur hrífandi samhljómur, sannur
lofsöngur sorgarinnar. En nú tók rödd
hans undir meg lágu kvenn-ópi:- uBozel
alvarleg, hátrSieg áköllun, en smámsam-
an varð hún að sannri andagipt, og tón
ar hennar fjellu sem breunandi tár
yfir hinni þjáðu fósturjörð.—„Boze! Cos
Polske przez tak liczwe wieki! Okryta
blaskiem potege i ohwaiy!”
Tignarleg, meS glóandi kinnum, stóð
Xenia og hlustaði á liinn lirífandi söng.
Var sem eldur þyti um æSar hennar og
innsta hugskot: Já, Janek, þú hafSir
rjettaðmæla. Þettaer Jadwigu sætlega,
banvæni söngguð, er sefur í lijarta mínu.
Þetta eru hin einlægu ættjarðarkvæði,
er jeg drakk í mig við brjóst hinnar
pólsku konu. Nú er hvorttveggja aptur
vaknað til lifs með öllum þeim mætti og
hugarunaS og v.ndraverSu töfrum, er
sönglistin hrífur með sálir mannanna og
nú þýtur hann um hnga minn, sem
fagnandi, hljómandi bergmál.—„Nazza
Ojeryzuezacz nam Wrowic Panie!”
Nú var orðið Uyrt og tómt í salnum.
Varir önnu Reginu höfðu að vísu kippst
viS af hlustarverk, en hin leiptrandi
augu Leonles höfðu miskunnariaust hald-
iðhennií skefjum. Kuldalega og stolt-
lega höftiu flestir kvatt greifafrú Dynar,
og nú er allt pðgult og tómt. Janer
Proczna stendur einarðlegur í mlðjutn
salnum og litur háðslega tíl dyranna, er
nú fyrir fullt og allt reisa skilnaðarvegg
á milli lians og þeirra manns, er nú fyr
ir stuttu hurfu um þær.
Xenia stendur grafkyr á sama stað,
og starir sárreið á andlit hans.
,Veslings Pólen! Kvæði þjer til
heiðurs bannfærir um aldnr og æfí þann
mann, er dirfist að syngja þafS og molar
vináttu manna sem brothætt gler og
sviftir samstundis þann, er fyrir skömmu
var tignaður sem „ódauðlegur” öllum
peim ljóma, og allri þeirri hollustu, sem
því nær í sömu andránni var ausið yfir
hann. Þetta eru vorir vinir, Xenia. En
því staudifi þjer þarna? Hví vísið þjer
mjer ekki út um dyrnar?’
Hun hristi þegjandi höfuðið. Hún
vildi tala, en gat það eigi.
Hann gekk nær ogaugu þeirramætt
ust.
(Heyrið mí hver sá er sem stendur
frammi fyrir yíur. Yfirgefinn af heim-
inum, hrakinn úr samkvæmi því, er yð-
ur er eins ómissandi og loptið er þjer
andið að yður; maður án nafns og stö'Ku,
uppreistarmaður, er af innstu sannfær-
íng er boðinn að ganga þegar undir
merki þeirra; einn af Wloczega-sonum—
Hvað er það, er nú bii,duryður \ið migf
Hví snúið þjer eigi við mjer bakinu, þá
er allir atírir hafa gert svo?’
Var þá, að hljó'K, er eins og liálf-
kafnaði um sjálft sig, heyrðist frá vör-
um hennar.
,Janek!’
Frá sjer numin og gleymandi öllu
því, er hafði skilið þau, fleygði hún sjer
sem knúð af ósýnilegum mætti, að
brjóstl (hans, vafði örmunum um háls
hansog fagnaði og grjet til skiptis.
(Af ,því að jeg g e t ekki fari® frá
þjer, af því at! jeg elska þig Janek
meiraen himin ogjörð, meira en mann-
leg tunga fær mælt!’
Hann faðmaði hana að sjer og kyssti
hana brennheitun kossum og fleyg'Si sjer
svo fyrir fætur hennar og huldi andlit
sitt ífellingum silkiklæðahennar.
,Xenia! Xenia!’
Mynd sú, er liann svo opt hafðilitið
í draumum og þoku, var nú tkki leng <r
hugarburður einn. Hún e 1 s k a ð i
hann, elskaði eins innilega ogeinlæglega
megnað. Já, hún elskaði uppreistar-
mennina, hina bannfærðu menn, er eigi
gátu kallað annað sitt, eu sjálfa sig.
XXVI. KAP.
Janek Proczna gekk iun í fordyri
hallarinnar.
,Veitið hennar konunglegu tign á-
heyrn í dag?’
Þjónuinn gekk fram í skyndi.
,Já, herra greifi. Foringjafrú Gow-
er og frú yfirveiðimannsins hafa nýlega
verið lijer’.
,Hver hirðkonan erhjerí dag?’
,Greifafrú Kany’.
,Það er gott. Jeg geng inn með yður.
Það er líklega óþarfi að segja sjerstak
lega til mín’.
Hin aldraða hirðkona hvíld'stí þægi-
legum hægindastól í forherberginu með
háreista lausalokka á hinum sköllótta
kolli. Hrökk hun upp, sem snortin af
rafurmagni, er dyrunum var hrundið
upp og hún sá Proczna standa frammi
fyrir sjer.
Hún bar augnagler sitt upp að aug-
unum eins og að hún vildi ganga úr
skugga um, að svo væri í raun og veru,
rjetti svo úr sjer og spurði með hvellri
raust:
,Hversu stendur á því, að þjer dirfist
að koma inn til min án þess að fyrst sé
sagt til yðar?’
Proczna hneigði sig kurteislega
,Sakir þess að jeg hefi annríkt, greifafrú,
ogvildiþví biíja yður að segja hennar
konunglegu tign tafarlaust til mín’.
Háðslegt bros ljek um varir hirð-
konunnar.
,Þjer getitS líklega sjálfur sjeð að
eigi er hægt fyrir yður að fara svona inn
til prinsessunnar’.
,Það mun sjást. Bið jeg yður að
gera svo vel að segja henuar kenunglegu
hátign, að jeg beiðist áheyrnar, sökum
mjög áríðanni málefnis’.
Augu greifafrúar Kany leiptruðu
baki hinna rauðu augnaloka.
,Það er mjög leitt. Hennar tign i
lasin og tekur ekki á móti nokkrum
manni’.
,Jeg er viss um, að hin tigna frú
muni gera undantekning, að því er mig
snertir. YiljitS þjer gerasvo vel að segja
til mín?’
Hún virti hann fyrir sjer frá hvirfli
til ilja með fyrirlitningarsvip.
,Nei. Þessar dyr munu ati fullu og
og öllu verða læstar fyrir pólskum upp-
reistarmanni!’
Janek yppti öxlunum.
,Jeg veit að jjrinsessan hefir þegar
veitt áheym og er því búin þvi aðkomið
sje. En ef að þjer skorist undan að gera
skyldu yðar, þá (er ekki annatS fyrir en
að jeg geng inn án þass að sagt sje til
mín’.
Hin aldraða hirðkona þaut í skelf-
ingu að dyranum til þess að verja hon-
um inngöngu. ,Dirfist eigi!’ hvæsti hún.
,Það kynni að verSa,yður fullkeypt. Ef
að þjer viljið fá éheyrn, þá ritið nafn
yðar. Þarna á borðinu eru bækurnar’.
,Þjer fyrirgefi'tS eftilvili, þó a?S jeg
fari að mínum eigin ráðum. Enn einu
sinni: Viljið þjer segja til mín eðaeigi?’
,Nei’.
Proczna rjetti stillilegt út hönd sina,
tók um handlegg greifafrúarinnar og
ýtti henni gætilega til lili'Sar. Lauk hann
svo upp dyrunum og var á næstu andrá
horfinn inn fyrir þær.
Greifafrúin stökk til í bræði sinni.
En í sama svip var sem hann kæmi eitt-
hvað til liugar. Hún ætlaði að til prins-
ins og skýra honum frá því aft Proczna
hefði mælt sjer mót Önnu Reginu. Væri
þá liklegt at! hann mundi reiðast og
þessum óskammfeilua herra mundi verða
flegt á dyr.
Þaut hún nú með hætSnishlátri eptir
göng ínum að herbergi prinsins og i ar
eigi ósvipuð því að óargadýr væriá hæl-
um hennar. Ruddist hún í ósköpunum
inn S herbergi hans.
August Ferdinand var þar mefi Go-
wer foringja. Sneri hann sjer við og
varð mjög forviða, er hann leit svip
hirðkonunnar.
Hvað gengur á greifafrú? Hefir
nokkurt óhapp borið að höndum?’
jÞa? er eitthvað verra en það, yðar
konunglega tign. Janek Proczna hetir
fari'K með valdi inn til prinsessunnar og
er nú einsamall inni hjá henni’.
Andlit prinsins varð náfölt og þung-
ur reiðisvipur kom yfir enni hans.
,Það hefði átt að skýra mjer frá
þessu gætilega og án vitna’, svaraði hann
reiðuglega. Kona mín liættir aldrei
mannorði sínu, enda þótt hún væri ein
með vitstola manni. Staða liennar er
skjöldur hennar og mun ætíð virðing
sýnd’. “'Sneri hann sjer að dyrunum og
benti hirðkonuuni að vera kyrri, er hann
bjó sig til að ganga út með honum. ,Ver-
ið kyrrar! Þjer, bezti Gower, gerið svo
vel að skemmta greifafrúnni á meðan’.
August Ferdinand flýtti sjer eptir
göngunum inn í barnaherbergiK og þar
næst inn í salinn, er var inn af herbergi
konu hans.
Hin mjúku gólftjöld tóku úr fótataki
hans. Nam hann staðar á baki dyratjald-
anna og gat því heyrt hvert orK er talaK
var. Vildi liann hafa vissu sina og var
þetta hið einasta ráisið. En hin skyndi-
lega koma hans gerði uiál þetta enn ó-
skiljanlegraog flóknara.
(Jeg veit, yðar tign, að þjer eruð
hrein og saklaus, eins og liljur þær, sem
guðhræddar sálir leggja á altari Maríu
meyjar. Með nokkrum meinlausum, en
—fyrirgefitS orð mín—liejdur gálauslega
rituðuin orðum, hafilS þjer gefiðyíur á
konu þeirri, er af þessurn orðum hefir
fl.,ettað þá snöru, er þegar hetir haldið
yður bundinni um mörg ár’.
HeyrtSist nú djúpt andvarp.
,Œ, já, jeg liefi orfsið að reyna mik-
ið. Guð einn á himninum þekkir það.
Og eigi stundarfrið! En eigi verður því
lýst moð orðum, hvílíkt kvalræði áts það
var, aðjsjá hversu þessi kona var gjörð
og eigi mega hrinda henni frá sjer með
viðbjóð og fyrlrlitning’.
,En hvers vegna hertuö þjer eigi
upp hugann, yðar tign, og genguts fram
fyrir mann yðar ogskýr'SutS honum hrein
skilnislega frá þessum óhappa misskiln-
ingi og tókutS þannig me1S einu höggi
suudur net það, er yfirgirnd og fúl-
meDnska höfðu vafið um yður?’
SPARID YDR PENINGA
ieð f>ví a« verzla við GUÐMUMDSON BROS. & HANSGN, Canton
N. Dak. Vér erum búnir að fá miklar byrg'ðir af inndælu
sumarkjóla-efni, með úgætu verði. Munið eftir að
búð vor er hin stærsta fatasölubúð í Canton.
Eftirleiðis kaupum vér bæði ull og brenni.
GUDMUNDSON BRO’S & HANSON,
CANTON - - - - N. DAK
ZB^HL.ZDXriR,.
ALÞÝÐUBUÐIN.
Verzlarmeð Dry Goods, tilbúin föt og fataefni skótau, matvöru og leirtau.—Eng
in vandræði að fá að sjá vörurnar. lOprc. afsláttur af Dry Goods og fötumjfyr-
ir peninga út í hönd.—Bændavörur teknar sem peningar.—Komið einu sinni til
okkar, og þá komitS þið áreiðanlega aptur.
J. SMITH & CO.
of Canada.
ibylisjarflir okeyjis fyrir miljonir manna
200,000,000 ekra
af hveiti- og beitilandi í Manitoba og Vestur Territóriunum i Canada ókeypis fyrir
landnema. Djúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, nsegiS af vatni og skógi
og meginhlutinn nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush., ef
vel er umbúið.
ÍHINU FRJOV8AJIA BKLTI,
í Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverfisliggj-
andi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlandi. engi og beitilandl
—hinn víðáttumesti fláki i heimi af lítt byggðu landi.
t
Malm.-nama land.
Ómældir flákar af kolanámalandi;
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv,
sldivi'Sur því tryggður um allan aldur.
j.Árnbraiit fka hafi til
HAF8.
Framh.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandl viis Grand Trunk og Inter-Colonial braut-
irnar mynda óslitna járnbraut frá öllum hafnstöðum við Atlanzhaf i Canada til
Kyrrahafs. Sú braut liggur um miðlilut Irjóvmana beltisins eptir því endilöngu og
um hina hrikalegu, tignarlegu fjallaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og um hit.
•íafnfrægu Klettafjöll Vesturheims.
Heilnæmt i o p t s I a g •
Loptslagið í Manitoba og NorKvesturlandinu er viðurkennt hið heilnæmasta S
Vmeríku. Hreinviðri og þurrviðri vetur og sumar; veturinn kaldur, en bjartur
og staðviðrasamur. Aldrei þoka og súld, og aldrei fellibyljir eins og sunnar í landinu.
NAJIKWBSST.IOKNIX I CANADA
gefur hverjum karlmanni yfir 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem hefur
fyrirfamilíu að sjá
ÍOO ekrur af landi
dveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki það.
A þann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýllsjarðar ott
ijálfstæður í efnalegu lilliti.
ISLESZKAR IYLENDIIK
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í 6 stoðum.
Þeirra stærst er NYJA ISLAND liggjandi 45—80 mílur norður frá Winnipeg, á
vestur strönd Winnipeg-vatns. Vestur frá Nýja slandi, í 30—35 mílna fjarlægð
er ALPTAVATNS-NYLENDAN. bátlum þessum nýlendum er mikið af ó-
aumdu landi, og báðar þessar nýlendur liggja nær höfuðstað fylkisins en nokkur
hinna. AIiOYLE-NTLKNDAN er 110 mílur suðvestur frá Wpg., ÞLNO-
VATjLA-NYLENDAN 260 mílur í norKvestur frá Wpg., QU'APPELLjE-NY-
LENDAN um 20 mílur suíur fráÞingvalla-nýlendu, og ALBERTA-NÝLENDAN
um 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. í síðast-
tðldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Frekari upplýsingar í þessu efni getur hver sem vill fengið með þvi að skrifa
um þaö:
Töoias Benneít
Eda
DOM. GOV'T. IMMIGRATION AGEN1
13. Lj. Baldwinson, (IslenzJcur utnboðstnaður.)
DOif. GOVT IMMIORATION 0VF1CE8.
Winnipeg, - - - Canada.
20 Úr frelsisbarattu ítala.
Úr frelsisbaráttu ítala. 21
24 Úr frelsisbaráttu ítala
Úr frelsisbaráttu Itala. 17
„Evivva Garibaldi!“ hrópaði einhver
niðr við bryggjuna.
„Þá erum við einn gegn 50“, sagði
ýngri herforinginn í hálfum hljóðum.
„Segðu heldr einn á móti hundraði
—það er nær sanni“, sagði inn eldri í lág-
Utn rórni, og snéri scr svo að hersveitinni
°S skipaði henni af stað.
Og þeir snéru við aftr og hóldu til
,a a npp í hæinn, viðhafnarlaust og án
‘"‘"‘K.utto I
”En þegar þeir voru að beygja inn í
’ (r»na’ Seni lá frá höfninni upp í bæinn,
y.g y^gvi undirforinginn við inn eldri :
Sá
eiUlu bráðum tveir á móti þúsund11
ken\ var tajag leit aftr og sá,
1 f'l ^1’®1 hluti allrar hersveitarinn-
ar y S ■ t>eim. Hinir þrír hlutarnir stóðu
kyrrir í eömu
sporum, agndofa, síðan þeir
icyiðu .ið Garibaldi væri kominn.
„Ktnii. hrópaði undirforinginn. „Hvað
þotta að þýða ? Hefir fjandinn tekið við
Þeuu öllum 1“
herm'ð^ ^ ^r*r sagði gamall
saeð ”Það .6r bezt hann eigi a%anginn lika“,
s'1 undirforinginn. „Verið þið sælir !“
Þeir létu ekki segja sér þetta tvisvar,
og að vörmu spori stóðu undirforingjarnir
þarna aleinir eftir.
„Hvað ætlið þér nú til bragðs að taka?“
spurði sá yngri.
„Búa mér til hlíf til varnar gegn þess-
um brennandi sólarhita“, svaraði hinn um
Ieið og hann fcsti vasaklútinn á oddinn ú
sverði sínu.
„Hann er of lítill handa tveimr“, sagði
inn yngri og bjó sér til samskonar sól-
hlíf.
Svo snéru þeir aftr til strandar og veif-
uðu “sólhlífunum“ yfir höfði sér.
Þannig gekk það til við ina heims-
frægu landgöngu „þúsundmanna-sveitarinn-
ar“ á Sykiley inn 11. Maí 1860.
Stærsta gatan í borginni Marsala, að
undanskilinni hafeargötunni, er Via Fritone
gatan, sem liggr eftir endilöngum bænum.
í henni eru allar stærstu verzlunarbúðiru-
<ur, og stærst þoirra allra var þá Viacellis
silkivörubúð Þessi búð var nú lokuð og
hlerar fyrir öllum gluggunum á fyrsta lofti.
annað, sem þoir höfðu átt, og sem enn stóð
þar með sömu ummerkjum og þeir höfðu
skilið við það. Stundum gekk hún í leiðslu
inn í herbergi dætranna, settist ú rúmstokk-
inn, eins og hún svo oft hafði gert áðr,
þegar hún bauð þeim góðan daginn um
leið og kyrkjuklukkurnar í turninum þar
skamt frá hringdu til tíða. Endr og sinn-
um hrökk hún saman; henni fanst hún
heyra stunr og andvörp, veslings konan !
Það voru stunurnrr sem stigu upp frá henn-
ar eigin brjósti! Loksins snéri hún til
baka aftr og stanzaði ekki fyr en i setu-
stofunni.
„Signora !“ var kallað frá dyrunum.
Það brá ofrlitlum gleðiblæ á andlit
henni, er hún þekti rödd málarans.
„Eg heíi reyudar engin huggunartíð-
indi að flytja, noma ef boðskapr hefndar-
innar skyldi geta heyrt undir það. Ég kem
til að láta yðr vita, að Garibaldi er koiu-
inn“.
Ekkjan stóð upp og gekk á leið til
dyranna, en áðr en hún komst svo langt,
vatt Garibaldi sér inn úr þeim.
Það er líklega óþarfi að lýsa hér ná-
kvæmlega þessum óviðjafnanlega manni.
og snéru beina leið til Marsala. Þau drógu
ekki upp flagg, og það leyndi sér ekki að
þau hertu á skriðinu sem mest þau gátu.
„Noi, lítið þið bara á!“ sagði einn af
áhorfendunum, „konunglegu herskipin breyta
stefnunni líka og stýra heint á hin tvö;
þetta er þó skringilegt !“
Landolfo virtist þetta vera laust við að
vera skoplegt. Hann horfði á ensku her-
skútuna, sem í nokkra undanfarna daga hafði
legið fyrir akkerum á höfninni; en, eins og
títt er um allar gamlar nýungar, vakti hún
ekki athygli fjöldans. Og ánægjan lýsti
honum af hvarmi, þogar hann sá hana létta
akkerum og halda í áttina til konunglegu
skipanna.
„Nei, skoðum við til!“ sagði hann við
sjálfan sig. „I þetta sinn stóð mangarinn
líka við orð sín“. Og hann varð auðsjá-
anlega himinlifandi glaðr af þessu.
Skipin nálguðust nú óðum. Herskipin
tvö eltu in ókendu skip. Og eftir örskamma
stund var hægt að sjá af flóðgarðinum að
öll þilförin vóru þéttskipuð mönnum undir
vopnum.
Alt í einu riðu af tvö fallbyssuskot;
var það annað konunglega herskipið, sem