Heimskringla - 11.06.1892, Blaðsíða 3

og oldhst 'winsrnsriFEGi-; 11. tttiti 1892
CARLEY BRO’S.
HIN MIKLA KLÆDASOLUBUD
458 MAIN STR. 458
HJER um BIL BEINT í WIOTl POSTHUSINU.
Nú er einmitt sá tími yflrstandandi, er þér eigið að kaupa föt þau
er þér þarfnist fyrir, og auðvitað er sjálfsagt að verzla þar, setn fást bæði
beztar vörur og ódýrastar. Og afþví að vér búum sjálflr til klæðnað þann er
vér verzlum með, getum vér sparað það sem klæðagerðarmenn leggja alment
á verkið, og erutn því fœrir um að selja yðr fötin eins ódýrt og klæðasölubuðir
fá þau í innkaupi. Vér höfum allar mögulegar tegundir af fatnaði svo sem
Haldgóð og lagleg slitfót, og allar tegundir af fínum tízkufötum. Allt með
mjög góðu verði. Hattabyrgðir vorar eru hinar langmestu sem borgin hefir að
bjóða. Vér höfum íslending í búðinni, sérstaklega vegna íslendinga.
Enginn urgangsfatnadur I
Sama vevd íjrrir alla, I
Látið ekki bregðast að koma til
GARLEY BRO’S
,Jeg trúi á fað eins og á sjálfan mig’
aukast meðal þeirra. Þeirerufarn-
ir að safna hagfræðisskýrslum til
stuðnings ákærum sínum og gefa
þær út. Skýrslur hafa verið gefnar
út sem sýna, hve margir hafa verið
teknir af samkvæmt lögum siðastl.
ár í Bandaríkjunum, og hve marg-
ir án dóms og laga. Samkvæmt
þessum skýrslum hafa 123 verið
dæmdir fyrir glæpi og teknir af lífi
og 11)5 verið af lífi teknir án dóms
og laga. Af þeim, sem voru deydd
ir samkvæmt lögum, áttu 27 heima
í Norðrfylkjunum (26 hvítir menn
og einn svertingi) og í Suðrfylkj-
unum 96, 64 svertingjar og 32 hvít-
ir menn. í Suðrríkjunum vóru tekn-
ir af án dóms og laga á árinu 118
svertingjar og 51 hvítir menn, p>ar
með taldir inir ítölsku menn, er
drepnir vóru í New Orleans.
PÓLSKT BLÖD.
(Þýzk-pólsk saga þýdd).
,Jeghefl opt hugsað um pað’ svaraði
hún meí lágri, skjálfandi rödd. En í
hvert skipti, er jeg hefi ætlað svo, hefir
mig skort áræði til þess. Það eru svo
margar líkur gegn mjer, og hvað mundi
Það stoða, þó að jeg þættist vera sak-
laus? Það er sárnar mjer mest, Proczna,
er, að þora ekki aí skýrskota til eðal-
lyndis manns míns, en hann spennir mjer
leiðina með hinni takmarkaliusu tor-
tryggni sinni’. Yar nú sem margra ára
djúp sorg brytist fram í hinni kjökrandi
rödd hennar. ,August Ferdinand treyst-
ir ekki á trúnað nokkurar konu, svo hef-
•r hann einu sinni sagt mjer i reiði sinni
og orð þessi leggjast eins og hönd á varir
mínar i hvert sinn, er jeg finn til ómót-
stæðilegrar löngunar til að fleygja mjer
að brjósti hans og biðja hann að losa
mig úr fjötrum Leonie. En er liklegt að
hann trúi mjer?’ Eptir litla þögn mælti
hún nokkuð vonbetri: ,En nú berst mjer
%ó aðstoð, |er jeg aldrei bjóst við. Þjer
hafið þessj öhappa brjef í höndum y*ar
°?trfilö enda á sakleysi mitt?’
svarSi Proczna.og var sem að hann kæm-
ist við. ,Jeg mundi eigi hugsa eina
stund um að berjast ineS lífog sál fyrir
yöar tign, þar sem jeg einu sinni hefi séð,
hversu óskiljanlegur harmur skein um
augu yðar. Jeg leitaði að orsök hans og
mjer tókst—guði sje lof—að komast
fyrir hverjar ástæðurnar voru. Hjer er
uppspretta sú er barónsfrú Gílrtner hefir
eitrað lif yðar úr. Það eru hin feg-
urstu laun mín, að jeg get fengið yður
aptur blöð þessi’.
(Œ. Proczna! Og yður styggði jeg
svo mikillega ígær!’
(Það voruð ekki þjer, er gerðuð
það. Það var í síöasta sinn að greifafrú
Kany og baronsfrú Giirtner stýra for-
lagaskipl yðar’.
(Hversu get jeg þakkað yöur?’
(Jeg bið yður að leyfa mjer að mæla
nokkur rjettlætingarorð fyrir breytni
mina í gæikveldi’.
(Bíðið snöggvast, bezti Proczna.
Sljer þætti eaman að mega heyra þessa
skýring’. Yarnúmælt á baki hins unga
Pólverja. August Ferdinand gekk nú
fram og rjetti báðar hendurnar að vini
konu sinnar eg fa'Smaði svoönnu Reginu
að sjer og'þrýsti kossi á hið hvita enni
hennar.
Frá sjer numin af fögnuði hallaði
hún sjer upp að honum og horfði i
augu hans og þögul, innileg skýring og
sátt hafði orðið meðhjónunum.
(Jeg hefi verið heyrnarvottur að við-
ræðu þessari og þakka ykkur báðum fyr-
ir hvert það orö, er jeg hefi heyrt’.
Eptir að hann hafði stuttlega skýrt
frá allri þeirri undirferli, er svo lengi
haföi gert lifið þungbært Önnu Reginu,
staðnum og setuliðinu, sló August Fer-
dinand hendinni á enni sjer og mælti:
(Og allt þetta er einni undirförulli
konu að kenna!’
Sneri prinsinn sjer þá brosandi að
Proczna og mæiti: (Það virðist sem að
þjer nær því hafið gert okkargóða sam-
kvæmi dauðhrætt í gærdvelli með upp-
reistarskoöunum yðar og söng!’
(Það var að eins stormur í vatnsglasi,
yðar tign’ svaraði Proczna og hló dátt.
(Jeg er varla slíkur tapaður sauður, sem
sumum kann &ð virðast, og ef að þjer
leytið mjer að hverfa lítitS eitt til hins
kynlega lífs mins, vona jeg að mjer
muni takast að rjettlæta mig í augum
yðar tignar’.
(Talið, þjer uudarlegi maður. Mjer
þykir vænt að kynnast algerlega þeim
manni, er mjer jafnan hefir þótt koma
svo mikið til’.
Proczna sagði nú frá lífsferli sínum
og lauk máli sínu á þessa leið:
(Jeg hefi verið nokkurs konar leik-
ari frá þvi, fr jeg kom í þennan bæ. Mér
var líkt varið og spilamanninum, sem
hættir öllu fje sínu á eitt spil. Ef að
jeg ætlaði mjer að ná nenni, var og nauð-
synlegt að jeg kæmi alvopnaður fram.
Mje.r var kunnugt um alla smámuni hjer
i staðnum. Jeg hefi þegar í tvö ár
reynt að vera ma'öur á móti flestum og
mjer hefir tekizt svo. Og nú get jeg loks
tekið grímuna frá andliti mjer og komið
fram í hinni rjettu mynd minni’.
(En þá uppreistarmannsins?’ Mælti
August Ferdinand brosandi. Á að leika
hinn síðasta þátt í herbúðum uppreistar-
mannanna?’
Proczna hristi höfuðið og brosti
sorglega. (Hinn síðasti partur ætlunar-
verks míns, er leikinn var í gærkveldi
var sambland sögu og skáldskapar’ mælti
hann og leit frjálslega til prinsins. (Jeg
tek eigi eitt orð aptur, þvíland þaö er
faðir minn hætti lífi sínu og blóði fyrir,
land það, er lj> t mig fæðast og um marg
ar aldir uærði rætur ættartrjes míns í
móðurlegu skauti sínu, land það er mjer
kært og heilagt, sem hin sönnu heim-
kynni mín, er stormbyljir lífsins hröktu
migfrá. Já. yöartign, jeg erPólverji,
Pólverji með lifiog sál. Það má gróður
setja teinung hvar sem vera skal, en hann
segir þó aldrei afhendis uppruna sinn.
Og þó að skrítileg örlög hafi sett mig á
takmörk Polens og Þýzkalands, þá liefur
hvorugu þeirra tekizt að rýma hlnu út
úr hjarta mínu. Litir beggja landa hafa
blandast að skínandi íegnboga, merki
friðarins og sáttgirninnar. Fari svo um
örlög Pólens sem guði þóknast, en jeg
mun þó ætíð elska hið frjálsa land, eins
og jeg elska his þjakaða’.
August Ferdinand var nú mjög al-
varlegur og leit vingjarniega á hinn
hreina karlmannlega svip Proczna, er
honum virtist mjög breyttur og líkastur
því, að skýlu hefki verið skyndilega
brugöið af honum.
(Þjer ætlið þannig að ganga í lið
uppreistarmannanna?’
(Nei, yðar tign’svarað Proczna ein-
arðlega. Hjer verð jeg að eins aö biöja
einnar bænar og það er, um frelsi Pólens.
Jeg mun verja öllum eignum mínum og
fje, er jeg hefi aflaö mjer; jeg mun
vernda pólska flóttamenn, jeg mun
hjálpa, gefa og aöstoða svo lengi sem
jeg megna, því jeg er sonur Pólens. En
hversu hreint sem pólskt blóð rennur í
æöum mínum, hefir þó hinni þýzku
stjúpmóður minni tekizt að gróðursetja
e i 11 á hinn annarlega teinung og þaö
er álit mitt á þýzkum sóma og þýzkri
tryggð. Sú hönd, er svarið hefir þýzku
vopni trúnað, getur aldrei boriö annað.
Hversu mikil sem ást mín er til Pólens,
Þá er sæmd öllu öðru æðra’.
Maður önnu Reginu rjetti honum
báöar hendur sínar.
(Guð gefl’ mælti hann, (að regnbogi
sá, er þjer nefnduð, mætti ná út yfir
bæði löndin! Pólskt blóð og þýzkt upp-
eldi mundi til samans göfugt og fagurt
sambland; það hafið þjer sýnt, Proczna’.
August Ferdinand bað stjúpson Dyn-
ar greifa, að vera með sjer það kvöld í
leikhúsinu, svo að hann mætti aptur
komast í sátt við fjelagsbræður sína.
Proczna var á báðum áttum og leit
efablandin til prinsins.
(Jeg minntist með ásettu ráði á dag-
inn í gœr’ mælti hann, (til þess að spila
út hinu síðasta og hæsta spili, er ham-
ingja mín var undir komin. Xenia elsk-
ar mig, en jeg vildi hafahana þaðan sem
hún nú er, jeg vildi forða dýrgrip mín-
um út i hina þögulu einveru, til þess að
stormar líisins eigi of mjög skyldu
lemja niður rós mina. Xenia varð fyrst
að kynnast heiminum, til þess að geta
fellt sig við að leita hamingju sinnar
fjarri honum.
(Flytjið sem fyrst hina töfrandi fest-
armey yðar á vængjum söngsins sem
konu yðar tii hinna öruggu múra hallar
yðar. En hafið tillit til ættar fjárhalds-
mansyðar og gleðjist yflr sigri yðar á
báðum verum þeim, er svo lengi hafa
raskað friðnum í Paradis okaar’.
STÓR SALA A Bankrupt Stock.
Vörurnar nýkomnar frá Montreal.
--SELDAR FYRIR 60cts. Á DOJ.LARNUM í-
BLUE STORE, 434 MAIN STREET.
Fín blá ullarföt, $20 virði, seld fyrir $12,50
Fínskozkullarföt,$18virði, “ “ $10,00
8kozk ullarföt, $8,50 virði, “ “ $ 5,00
Fínar buxur $5,75 virði, fyrir 3,25. | Karlmannaskyrtur 50 cents og yfir
Rubber-regnfrakkar fyrir hálfviröl. | Barnaföt fyrir hálfvirði.
Hattar og alt sem að fatnaði lýtr, og allar aðrar vörur aö sama hlutfalli.
Gleymið ekki staönum : TIEIIE BLTJE STORE.
_____________A. CHEVRIER.______________________
NEW MEDICAL HALL,
563 MAI\ STREET, HORJí A JIcWILLlAM.
-----Ný yf og Meðul,---------
ILMYÖTN, BURSTAR, SVAMPAR, SÁPURETNNIG
HOMOOPATISK MEÐUL.
Lækna forskriftum er sórstaklegt athygli gefið^jgrf
HEIMSÆKIÐ OSS.
Telephono 64». p. O. Box 6»
Offlce and Yard: Wesley 8t. opp. St. Mary St., close toN. P. & M. Ry.Freight Offlces.
Anna Regina leit til hans og rjetti
honum hjartanlega hön i ; .
*
* *
Vængjahurðirnar á Proczna-höll stóðu
á víða gátt. Silfurgeislar tunglsins lædd-
ust blíðlega að hinum ungu hjónum, er
þau gengu arm í arm úti fyrir.
Xenia var búin sorgarklæðum og
andlit hennar, er hallaðist upp að öxlum
hins elskulega manns hennar, var vætt
tárum.
Pólen er fariö. Sómi þess er fótum
troðinn, merki þess er fallið og vesalings
landinu blæðir til ólifis undir fótum
grimmr» óvina.
Janek Proczna lítur upp til hins
heiðrika nætur-himins, þar sem stjörn-
urnar blika eins og trygg ástrík augu.
((Boze cos Polske przez tak liczwe
wieki!” hljómar sem þungt sorgtrand-
varp frá vörum hans.
GEO. H. BROWN & CO,
Timbur, Lath, Spónn, ganl-skíð,
Stólpar, Hælar, Brenni, Kol, &c.
UM&Cl
558 MAIN STBEET.
Næsteftir spurningunni um að prýða
til hjá sór innanhúss, verðr þýðingar-
mesta málið á þessari árstíð um GÓÐA
SKÓ.
GÆÐI og ÓDYRLEIKI verða að
fylgjast að á þessnm tímum, ef aögengi-
legt á. nð vera. Ef þú þarft aö kaupahér
ST GVEL og SKÓ, KOFFORT, og
HANDTÖSKR, þá kemr þú í engabúð,
sem lætr sér nægja eins lítinn söl i-góða,
eins og vor búð, ef þú ertáskrifandi þessa
bla'Ss, segifl oss til, er þér kaupið af oss,
hvort þér lesið þetta blað. Þa fáið þér
bezta verð.
FÍSTEIGNHS0LU-SKRIFST0F4.
D. CAMPBELL & CO.
415 Main Str. Winnipeg.
— S. J. Jóhannesson special-agent. —
Vér höfum fjölda húsa og óbygðra lóða til sölu með allra sanngjörn
ustu borgunar-kjörum, fyrir vestan Isabei tSr, fyrir norðan C. P. R. braut og
uðr að Portage Avenue; einnig á Point Douglas. Nú er bezti tími til að
festa kaup á lóðum og húsum, því að alt bendir á að fasteignir stigi að
mun með næsta vori.
Heyrðist þá gengið um trjágarSinn.
Var það öldungur, snjóhvitur fyrir hær-
um, er studdist við handlegg bónda eins
og dragnaðist að fram kominn yflr að
höllinpi.
TunglssjósiO f jell á tærfia andlitið,
er dauðlun þegar hafði breitt yflr hinn
dimma skugga sinn.
Það er sami maðurinn, sem eittsinn
óveðrsnóttina, sem flóttamaður knúði á
dyr Proczna-hallar. En þá var með
honum barn.
Hann heflr efnt loforS sitt; liann hef-
ir aldrei spurt eSa leitað eptir syni sín-
um. Hann ætlaði fyrst að sækja hann,
þá er dýrð Pólens risi á ný. En á með-
an heflr hann að eins barist fyrir hinni
ógæfusömu fósturjörð sinni. Nú heflr
eldingunni lostið niður og kæft kyndil
uppreistarinnar. Hann flefir nú gerst
gainall og hrumur fyrir skort og þrautir,
en hann lifir enn í voninni. .Hann held-
ur til Póllands og berzt þar sem ungur
væri og leitar sonar síns. Skyldi hann
láta dragast a* koma? Nei, þúsund
Slnnum nei! Janek er sonur hans og
pólskt bló'S segir aldrei afhendis sjer.
Hann fer yfir margan vígvöll og lítur á
andlit dauðra og lifandi, en hvergi finnur
hann son sinn. Harmur og örvænting
hrífa hjarta hans. Særður liggur hann á
laun í kofa hjarðmanns, er þar með
honum Aloizy, hinn forni hestamaður
hans, er hann hafði hitt undir merkjum
uppreistarmanna og nú stundaði hinn
forna húsbónda sinn.
(Til sonar mins! Jeg vil sjá hann
enn einu sinni, áíur en jeg dey, jeg vil
sjá hvort pólskt hlóð getur sagt afhendis
sjer’.
Og tárin runnu nrSur eptir kinnnm
hans, og Aloizy studdi hinn dauðveika
mann með hinum sterku örmum sínum
og gengur með honum marga langa
þreytandi daga, unz þeir koma til Proc-
zna hallar.
.Aloizy’ hvíslar hinn sjúki maSurr
(seg eigi til nafns míns... -í nafni allra
dýrðlinga! Jeg er hjer sem útlending-
ur, vandalaus gagnvart syni mínum!’
(Jeg lofa því, yðar náð. Mætti guSi
þóknast að lýsa sál míns unga herra og
veita hjarta hans þúsund augu að þekkja
yður aptur með’.
(Jeg er pólskur, Aloizy... .og hann’
—og með stynjandi andvarpi llður hann
niður á handlegg hins trygga manns.
(En jeg vil enn þá ekkí deyja... .enn þá
eigi...’.
Þá barst til eyrna hans hljómmikill
hátíSlegur söngur, er borinn var fram
með óendanlegri hrygð—((Boze cos
Polske tak liczwe wieki!”. Þannig get-
ur að eins pólskur maður sungið.
Titrandi rís hið snjóhvíta höfuð og í
hinum dimmu augnatóptum ljómar líkt
og eldsglóð, sem er aíslokkna.
(Aloizy, heyrir þú? „Boze cos
Polske”. (Nær, Aioizy! nær! Það eru
englar guðs, er kalla á mig. Æ, en
hvaða tónar!’
Þeir nálgast hægt ábak til við runn-
ana. Nú eru þeir hjá tiöppunum.
Þar uppi skín siifurbirta tunglsins
yfir tvær persónur. Ung kona hallar sér
upp atS brjósti hallarherrans. Mynd greif
ans fellur skarplega á hinn dimma hallar-
vegg. Sonur hans, sonur hans!
Framh.
Ur frelsisbaráttu ítala.
kvennhetja SYKILEYJAR.
Inn 11. Maí kl. 4 um morguninn lagði
'aribaldi af stað frá Marsala á leið til
I airnero. Hann skifti inum fámenna her
sinum í fjórar sveitir og setti yfir þær
sveitarhöfðingjana Bixio, Ossini, Tiirr og
armi, menn, sem voru þegar kunnir heim-
á<b eu þessi herferð hófst. Það var
e -ki að ástæðulausu, þótt mönnum þætti
kynlegir búningar þessarar sveitar. Um
einkenmsbúning Var ekki að tala. Allflestir
voru klæddir í shirtingshuxur og ullarskyrtr,
ynuslega litar og höfðu ieðrói um mittið.
strfftVai G*nS 1<lmvei'ska sveitin, eldri
nokk lagíU’ Garibalda síð:l11 1848, s<>m höfðu
úrs konar cinkennisbúning, svipaðan
11011,1 sem Garibaldi var í.
Það Ír-8em SÍfelt elU að kHfa á Því, að
^ . 8, einkar áríðandi, að vopn og skot-
111 ”e sarnkynja hjá öllum, hefðu haft
Úr frelsisbaráttu ftala. 29
mikið að setja út á úthúnað Garibaldinga;
hver og einn hafði búið sig þeim vopnum,
er honum bezt líkaði. Þar mátti sjá hyss-
ur með öllu mögulegu lagi, hæði með sting
og stinglausar. Margir höfðu járnslegið
skeftin eða hleyft í þau blýi, því hlaupið
álitu þeir sem aukaatriði. Tvær svonefnd-
ar klettafallbyssur voru og með í ferðinni,
en dráttarfærin á þeim voru í slæmu á-
standi.
,,Ég hefi þær eiginlega með svona til
málamyndar“, sagði Garibaldi, og brosti
framan í Landolfo, sem ekki gat stilt sig
um að ypta öxlum, þegar hann sá þessi
verkfæri. „Þær gera okkr meira gagn áðr
en orustan hyrjar, en meðan á henni stendr,
því þær auka þeim hugrekki, sem hafa þá
trú, að ómögulegt sé að berjast ún þess að
hafa fallbyssur. Stórskota-verkfæri er við-
hafnarhluti', sem ég sjaldan hefi haft efni
á að fií mér“.
Þar var einnig riddaralið, alt í alt
tólf menn, og foringinn var Landolfo, er
sjálfr hafði séð um allan úthúnað á því.
Það vúru alt Sykileyingar, sem þektu hvern
stein og kjarr á leiðinni frá Marsala til
Palmero.
32 Úr frelsisbaráttu ítala.
inni“ fljótt áfram. Bæði var það, að þeir
ui'ðu fegnir að rétta úr sér, því alla ina
löngu sjóleið frá Genúa til Marsala, höfðu
þeir orðið að hýrast undir þiljum niðri í
mestu þrengslum. Og svo á hinn bóginn
langaði þá til að berjast sem fyrst, því
þeim var það fullljóst, að árangr allrar
þessarar herferð^ væri að miklu leyti kom-
inn undir því, hvernig fyrstu atlögunni
reiddi af. Og það vildu þeir fá að vita,
sem allra fyrst. Garibalda-söngrinn hljóm-
aði fjörlega og glaðlega frá vörum þeirra,
og það var líka eini söngrinn sem þeir
höfðu með í forðinni; en það er hægt að
vinna verk með söng og gleði, þótt engum
hljóðfærum só til að dreita.
Garibaldi og mverska deildin hans
var í miðju fylkingarinnar. Hann reið með
syni sínum, Menotti, frá einni sveit til
annarar, og hafði ætíð á vaðbergi hvetjandi
orð við hvern og einn ; hann er víðförull og
talar mörgum tungum. Og þeir sem ekki
skilja orðin hans, skilja þetta augnaráð, sem
boðar sigr.
Síðla um daginn mættu þeir Landolfo
og riddarar hans, sem vóru forverðir liðsins,
stórum hóp af ,,picchiotti“ (námamönnum)
Úr frelsisbaráttu ítala. 25
Það eru víst ekki mörg þau heimili til,
sem ekki eiga mynd af honum. Að Napoleon
I. undanskildum, hefir víst engum manni
verið jafnoft lýst með pensil og penna, eins
og Garibalda. Hann er frægr af sínum miklu
afreksvcrkum, sem vekja undrun og aðdáun
vora; en enn þá frægari er hann fyrir göf.
uglyndi sitt og manndáð, sem er nokkurs
konar lyftistöng fyrir anda vorn. Því verðr
ekki með orðum lýst, hve endrnærandi það
er, að snúa huganum frá þessum heimi með
allri hans hræsni og eigingirni, til einbú-
ans á Capri-eyjunni, þar sem hann er að
dytta að trjánum sínurn og gefa hjörð sinni
—hugsjúkr einungis yfir því, að honum er
meinað að framkvæma alt það góða, sem
hann hefir bæði vilja og mátt til. Ovinir
og öfundarmenn, sem oft eru in einasta
auðlegð mannvinanna, hafa þráfaldlega reynt
að draga þessa mynd niðr í saurinn, en
þeim hefir aldrei tekist það, Það hefir
þvert á móti litið svo út, eins og hún við
hvern nýjan illmælgis-bvotsjó lyfti sór hærra
og hærra upp úr öldunum, eins og nokk-
urs konar viti, til að leiðbeina þeim sem
herjast við vind og myrkr. Það má til
gæ i telja, að hafa lifað á þeim tíma, er