Heimskringla - 25.06.1892, Qupperneq 3

XXEXXÆSBXRIXsTQ-X.A OG OLDIN ‘WIISriTXEEG-; 25. XTJ3STI 1892
Hann óskaöi af alhug að hann gæti
orðiö trúmaðr, en það tókst ekki. Hann
reyndi ýmsar líkamlegar pintingar, en
það haffii engin áhrif; hann gat ekki
einu sinni orðið hrifinn. Einu sinni
hengdi liann upp á vegginn hjá sír spjald
sem á var ritatS með stórum stöfum:
„Komið til Jesú”. Reyndar var dálítið
hæðst að honum fyrir þetta, en pað var
svo lítiö í samanbúrði við það sem haun
hafði áðr ortSiö að þola, aö hann tók
spjaldið niír af veggnum aftr.
* * *
Hann var prestvígðr í dómkyrkjunni
i augsýn foreldra sinna og systkina.
Paðirinn faðmaði hann að sér í kórdyr-
Unurn og kysstihann; mótSirin og syst-
urnar táruðust, en hann sjálfr var rólegr
og kaldr eins og vant var.
Og svo varð hann eftir nokkurn
tíma aðstoðarprestr í sveit sinni.
Söfnuðum hans fellr mjög vel vlð
hann og hann er alment álitinn heið-
virðr maðr og bezti drengr, og hann er
það lika. En aðkomandi fólk úr borg-
iuní, sem hefir heyrt til hans, segir að
hannsé „dauður”!
Þeim feðgum kemr mjög vel sam-
an; þeir tefla á lai’gardagskveldum, og
horða miðdegisverð saman á sunnudög-
Um.
ENDIR.
Margrét.
Sönn saga.
I.Kap.
Það var eitthvert ið fegrsta kveld
á sumrinu 1715, að fjórir ungir
hienn, klæddir eftir nýjustu tízku,
sátu niíirsokknir í spil inni á einu
skrauthýsi í Lundúnaborg. Þeir
sátu allir kringum lítið grænleitt
borð. A borðinu fyrir framan tvo
þeirra lágu gull- og seðla-hrúgur,
e*i hjá inum tveimur var lítið sesn
ekkert af peningum. Húsráðand-
tnn, Antoníus Langdale, sat í önd-
Vegi; hann var yngri sonr foreldra
sinna, yngsti afsprengr gamallar og
víkrar ættar af Cumberland, sem,
þegar saga pessi gerðist, á stjórnar-
árum Georgs I., taldi að eins á lífi
tvo unga menn, Antonlus og Rup-
ert bróðr hans, höfuð ættarinnar, er
var fjórum á um eldri.
Rupert, einn af spilurunum,
sat við hlið bróður slns. ]>eir vóru
nauða líkir ásýndum, bræðurnir, og
Þar að peir ætlð vóru eins búnir,
bax pað ósjaldan að, að menn vilt-
Ust á peim. zindlit beggja vóru
töfðingleg og rétt-falleg, drættirnir
glöggij- 0g ákveðnir; munnrinn bar
vott um dramblæti og J>rek,og hak-
an um einbeittleik, og undir svörtu,
fallegu augnabrununum tindraði í
dökkblá snör augu. Þeir báru ekki
íalskt hár eins og pá var tltt meðal
^eldri manna, heldr sitt eigið pétta,
'^ökkbrúna hár. Allir höfðu peir
dálítinn skeggtopp á hökunni, og
^ver peirra bar á sér skrautlega
^áin neftóbaksbauk. Bræðrnir
vdru, eins og áðr er sagt, alveg eins
klffiddir. Aðal-fötin vóru úr kost-
^*rasta atlaski, og brjóstnálarnar,
sem héldu hálslindunum saman,
vóru með skrautlegum demantshaus-
um ,og kniplingarnir, fínir og fófrekir,
fóllu í fellingum fram á hendr
peirra. En gætti maðr nákvæmlega
að peim, var hægt að sjá dálítinn
mismun. t>að mótaði fyrir hrukk-
um í andlitinu á Rupert og augna-
ráð hans bar vott um preytu eða
hálfgerða llfsleiði, en hvorugt petta
var að finna hjá Antoníusi. Eldri
bróðirinn var auðsjáanlega Lund-
úna-maðr—kvennamaðr, og pótt
yngri bróðirinn slægi ekki hend-
inni á móti lystisemdum pessa heims
pá var eins og hann hefði á sór
pennan látlausahressandi blæ sveita-
lífsins, sem hann hafði fyrir skömu
yfirgefið, til að geta tekið pátt í
unaðsemdum bæjarlífsins.
Gengt Antonlusi sat barón Sir
Basil Loftus, ungr maðr fjörlegr,
með glaðleg augu og yfir höfuð að
tala laglegt andlit. Hann var
frændi peirra Langdæla og átti
næsta höfuðból við peirra, og par
eð allir aðrir ættmenn hans voru
komnir undir græna torfu, hafði
hann, eins og Antoníus, sagt skilið
við sveitalífið og sezt að I borginni.
Inn siðasti pessara fjögra félaga,
sem við eigum eftir að virða fyrir
oss, er liklega allra peirra eftir-
tektaverðastr á að líta; hár, grannr,
laglegr maðr, með hvöss augu, er
virðast taka eftir öllu. Og pað ber
enn pá meira á peR«’im dökku,
dimmu augum, sökum ins bjarta
hörundslitar og gulbjarta hárs, sem
er greitt aftr og hnýtt saman í
hnakkanum. Þessi maðr er Lord
Rovland Trevor, annars onr hertog-
an8 af Castleton, stórrikr maðr.
Hann var bezti vinr Lord Langdale
og pó I raun róttri versti óvinr
hans, pví hann leiddi hann út I
ýmiskonar óreglu, en kom pví pó
alt af svo fyrir, að ekki slitnaði upp
úr vináttu peirra að heldr. Hann
var líka í ljósbláum atlask-fötum,
og [hálsband lians og kniplingar
vóru en kostbærari en hinna, og
fingurnir vóru alsettir demantsbaug-
um. Það var auðsóð að hann var
skartmaðr mikill og bar langt af
Sir Basil Loftus, sem var klæddr
dökkum flöjels fötum og sýndust
pau næstum fátækleg I samanburði
við skrautbúning frænda hans og
vinar.
Herbergið, sem peir sátu I og
húsbúnaðr allr, var inn veglegasti.
Veggirnir voru alpaktir dýrindis
tjöldum og stóðu skrautbúnir stólar
og legubekkir með fram peim
hingað og pangað. Og pað var
heldr engin skömm að tjöldunum,
sem héngu fyrir gluggunum. Lord
Langdale hafði viljað láta bróður
sinn búa hjá sér, en par eð Anton-
lus hafði of-fjár—móðr-arf sinn—,
hafði hann heldr kosið að halda hús
sjálfr og leigði pví pessi rúmgóðu
herbergi í Mayfair. Þessir prlr
herrar vóru pvl I petta sinn gestir
hans. E>eir höfðu borðað par mið-
degisverð, og að honum afstöðnum
sezt að spilum eftir uppásturigu
Lord Treviors. Basil barón og Tre-
vior höfðu upp á síðkastið unnið all
mikið fé, og Trevor varð auðsjáan-
lega gramr, pegar baróninn að lok-
um fleygði spilunum og kvaðst
verða að fara, og einkum pótti hon-
um pað illt vegna pess, að peir
bræðr höfðu upp á síðkastið gefið
spilunum lítinn gaum.
“Það er synd að halda ykkr lengr
við spilin“, sagði baróninn stuttlega.
“Antoníus hefir allan hugann við
pað sem gera skal á morgun“.
Antonlus roðnaði og sagði hálf-
hlægjandi: “Já, pað er alveg satt,
Basil. Það er alvarlegt mál að
setja snöruna utan um hálsinn
á sjálfum sér, pegar maðr er að
eins 26 ára gamall!“
“Já, pað er óðs manns æði“,
sagði Lord Longdale með ákefð.
“Það er of mikill náungans kær-
leiki. Og pað skal aldrei verða
að pú gerir sllkt fyrir mína sök,
Antonlus, gamli vinr!“
“Ég skal gera pað, Rupert“,
sagði Antoníus með alvörugefni.
“Ég var bara að gera að gamni
minu áðan; pað er ekki in allra
tninsta sjálfsafneitun fyrir mig,
mann, sem er alveg frí og frjáls og
hefir aldrei á æfi minni orðið svo
mikið sem “skotinn“.
“En pað getr pú orðið hvenær
sem vera skal“, sagði Rupert og
bar ótt á. “Nei, pað er ekki vog-
andi. Lofum karlfauskinum að
gera pað sem hann hefir hótað. Má
vera að hann hafi ekki hendr I hári
mlnu að heldr“.
“Ekki hendr 1 hári pér? Ja, með
pví móti, að pú lifir hóðan af sem
friðlaus maðr fjarri ættjörð pinni.
Ég segi pór satt, bróðir, brófin, sem
hann hefir í höndum, geta hengt pig
á gálgann strax á mergun“, sagði
Antoníns og fór hrollr um hann.
Lord Langdale varð náfölr pegar
hann heyrði pessi orð, og Loftus
og Trevor, sem höfðu heyrt alt sem
peim bræðrum fór á milli, hrukku
saman.
“Hvað á petta að pýða?“ sagði
Trevor. “Hver hefir hótanir í frammi
við pig, Rupert?“
E>að kom dálltið hik á Rupert,
pví Trevor vissi enn ekkert um alt
petta.
“Viltu heita órjúfandi pagmælsku,
ef ég segi pór um hvað við erum að
tala?“ sagði Rupert nokkuð sein-
lega.
“Lofa að pegja? En vinn pess
dýran eið, að segja engum leyndarr
mál ykkar, hvað svo sem pað er!“
sagði Trevor.
“Hór er öll varúð góð“, sagði
Antoníus og varð fyrri til máls en
bróðir hans. “Þór er pegar kunn-
ugt um, að Rupert dregr taum
peirra manna, sem vilja steypa vor-
um djarfa og virðingarverða kon-
ungi og koma að inum, sem er fyr-
ir handan hafið. Og par eð hann
er ógætinn og ákafamaðr, hefir hann
látið leiða sig út I að taka pátt i
samsæri gegn konunginum, en til
allrar óhamingu hefir brófum um
pað efni verið stolið úr skrifborði
hans, llklega af einhverjum ótrúum
pjóni, sem hefir selt pau í hendr
manni nokkrum, sem beinlínis hefir
pað að atvinnu að sitja á svikráðum
við óvini kongsins. Þessi maðr heit-
ir Jakob Bowen, og er veggjapapp-
irssali I Cheapside. Hann heimsótti
bróðr minn fyrir skömmu og hafði
hálf-kynlegt erindi að flytja. Fyrst
sagði hann honum svona I óspurðum
fróttum, hve dæmalaust mikið sór
pætti varið í að vera með stór-
mennum og eiga eitthvað saman
við pau að sælda, kvaðst hann eiga
17 ára gamla dóttur, forkunnarfagra
og væri sór mikið um pað hugað
að fá hana vel gifta. Sagði sér væri
kunnugt um, að ætt okkar væri
gömul og góð, og rikidæmi nóg.
“Og pess vegna“ sagði hann kulda-
lega “hefir mór komið til hugar að
setja ykkr svolátandi kosti: Annar
hvorykkar bræðragangi að eigadótr
mína, og pegar vlgslan er afstaðin
skulu in hættulegu bróf, er ég hefi
I höndum, á bál borin. Að öðrum
kosti nota óg pau á annan hátt“.
Þannig fórust honum orð, og hann
gaf okkr eitin dag til hugsa ráð okk-
ar. Og nú er svo mál með vexti,
eins og pér er víst fullkunnugt um,
að Rupert, veslingr, er alveg dauð-
skotinn í inni fögru og ástúðlegu
hefðarmey Sibyl Veraker, en óg—
óg hefi steinhjarta I brjósti“.
“E>ey, pey. En ertu pá alveg
búinn að gleyma Miss Prudence
Vane?“sagði Basil ertnislega.
“Þvl pá pað?“ mælti Antoníus
hvatskeytlega. “Viðkynnileg tízku-
stúlka og ágætr dansari—pað er alt
og sumt“ og hann ypti öxlum.
“Og pór er pá alvara með að
taka búðarstelpuna að pór?“ spurði
Trevor háðslega.
“Já, ég býzt við pví“, sagði An-
toníus kuldalega. “Við Rupert höf-
um pjarkað heillengi um petta og óg
bar sigr úr býtum eins og vant er.
Svo kom dánumaðrinn Bowen til
okkar aftr og við sögðum honum að
við gengum að kosti hans, og vild-
um helzt vinda bráðan bug að brúð-
kaupinu. Hann varð glaðr við og
kvað dóttur sína skyldu vera tilbúna
á miðvikudagsmorguninn—á morg-
un. En áðr en hann fór, lót hann
okkr vita kynlegt skilyrði frá hálfu
brúðarinnar, nefnil., að brúðhjónin
skyldu vera I dularbúningi með
grlmur fyrir andliti meðan á vlxl-
unni stæði. Faðirinn ætlar að vera
kominn með ina heiðarlegu mær kl.
11 I fyrra málið, en ég á að sjá fyrir
hringunum og prestinum og pannig
verðum við *ngfrú Margrét pússuð
saman I heilagt hjónaband, án pess
að hafa svo mikið sem sóð hvort
framan I annað“.
“Hún er náttúrlega ljót eins og
sjálfr grefillinn“, sagði Trevor hlægj
andi og snóri tóbaksdósunum milli
handanna, “eða hefir á sór eitthvert
voðalegt andlitslýti. Dað veit ham-
ingjan, að óg öfunda pig ekki
lifandi vitund“.
“Og ég ekki heldr“, sagðiLoftus.
“E>6tt hún aldrei nema sé fögr eins
og engill, pá hlýtr hún pó að vera
pils-vargr, í orðsins fylsta skilningi,
fyrst hún vílar ekki fyrir sór að
stökkva svona í einu stökki inn I
hjónabandið. Þú ert ekki með öll-
um mjalla, ef pú heldr lengra út I
petta mál“.
„Ég er alveg á sama máli“, sagði
Rupert og æddi fram og aftr um
gólfið; „óg óg aftek pað með öllu
og skrifa mannskrattanum pað strax
I kvöld“. [Framh.].
CARLEY BRO’S.
HIN MIKLA KLÆDASOLUBUD
458 MAIN STR. 458
HJER UM BIL BEINT A MOTl POSTHUSINU.
Nú er einmitt sá tími yfirstandandi, er þér eigið að kaupa fbt þau
er þér þarfnist fyrir, og auðvitað er sjálfsagt að verzla þar, sem fást bæði
beztar vörur og ódýrastar. Og afþví að vér búum sjálfir til klæðnað þann er
vér verzlum með, getum vér sparað það sem klæðagerðarmenn leggja alment
á verkið, og erum því fu'rir um að selja yðr fötin eins ódýrt og klæðasölubúðir
fá þau í innkampi. Vér liöfum allar mögulegar tegundir af fatnaði svo sem
Haldgoð og lagleg slitföt, og allar tegundir af fínum tízkufötum. Allt með
mjög g»ðu verði. Hattabyrgðir vorar eru hinar langmestu sem borgin hefir að
bjóða. Vér höfum Tslending í búðinni, sérstaklega vegna íslendinga.
Enginn tii’g-angssíjxtnaclxxi- !
Sama verd fyrir alla I
Látið ekki bregðast að koma til
CARLEY BRO’S
NEW MEDIGAL HALL,
563 JI A 1\ STREET, if HORJí A llcHILLIAII.
----Ný yf og eðul,----
ILMVÖTN,-BURSTAR, SVAMPAR, SÁPUR ;—EINNIG
HOMOOPATISK MEÐUL.
Lækna forskriftum er sórstaklegt athygli gefið
HEIMSÆKIÐ OSS.
Telepliono 649.
P. O. Ko\ 6»
Oflice and Yard: Wesley St. opp. St. Mary St., close to N. P. & M. lty. Freight Qfficet.
GEO. H. BROWN & CO.,
Tiinbur, Latli, Spónn, gard-skíð,
Stólpar, Hælar, Brenni, Kol, &c,
BJALDTTR.
ALÞÝÐUBUÐIN.
Verzlarmeð Dry Goods, tilbúin föt og fataefni skótau, matvöru og leirtau,—Eng
in vandræði aö fá að sjá vörurnar. lOprc. afsláttur af Dry Goods og fötum fyr-
ir peninga út í hönd,—Bændavörur teknar sem peníngar.—KomiöjJeinuJJsinni til
okkar, og pá komllTþlð áfeiðanléga aþtur.’
J. SMITH & CO.
558 MAIN STREST.
Næsteftir spurningunni um aö prýöa
til hjá sér innanhúss, verör þýðíngar-
mesta málið á þessari árstíð um GOÐA
SKÓ.
GÆÐI og ÓDYRLEIKI veröa a»
fylgjast að á þessum tímum, ef afSgengi-
legt á. aö vera. Ef þú þarft afi kaupahér
ST GVÉL og SKÓ, KOFFORT, og
HANDTÖSKR, þá kemr þú í engabúö,
sem lætr sér nægja eins lítinn söla-góöa,
eins og vor búð, ef þú ert áskrifandi þessa
hlatís, segi-S oss til, er þér kaupið af oss,
hvort þér lesiö þetta blaö. Þa fáiö þér
bezta verð.
FÍSTEIGNÍSOLU-SKRIFSTOFi.
D. CAMPBELL & CO.
415 Main Stt- Winnipeg.
— S. J. Jóhannesson special-agent. —
Vér höfum fjölda húsa og óbygðra lóða til sölu með allra sanngjörn
ustu borgunar-kjörum, fyrir vestan Isabel tSr., fyrir norðan C. P. R. braut og
uðr að Portage Avenue; einnig á Point Douglas. Nú er bezti ,tími til að
festa kaup á lóðum og húsum, því að alt bendir á að fasteignir stigi að
mun með næsta vori.
60
TTr frelsisbaráttu ítala.
Úr frelsisbaráttu ítala. 01
64 Úr frelsisbaráttu ítala.
úr frelsisbaráttu ítala 57
MILAZZO-BARDAGINN.
Sjö vikur voru liðnar síðan Palermo var
úhnin. ln fámonna Garibalda-sveit, er hólt
^frain jafnt og þótt og vann hvern sigrinn
fetr öðrum, var nú komin í nánd við
essina, sem er helzta borgin á eyjunni
Palermo undanskilinni; borgin hafði þá
^ Yúrnar 30,000 hormenn, er sátu í svo
ra®gervum kastala, að hann var álitinn ó-
viflnandi. Liðsafli Garibalda hafði aukist
Aíiklum mun. Medici herforingi, einn
iflum allra beztu undirforingjum Gari-
y hafði komið með margar deildir af
eflediskum hermönnum til eyjarinnar, og
e>flnig hafði þoim bæzt heil sveit pemont-
Og þá
var það, að Victor Emanúel
°m fyr8t fram 4 sviðið.
16. 0g 17. Júlí háði herforingi Medici
Krar smáorustur nærri bæjunum Barcellona
Og Dozzo de Gotto við forverði hersvoitar
þeirrar, er Bosco, helzti horforingi Frans
konungs, hafði verið settr yfir í þeim til-
gangi, að varna Garibaldingnm að halda
áfram, er þeir ættu eftir dagleið til Mess-
ina. í smáorustum þessuni höfðu ýmsir oi'ð-
ið ofaná, og að lokum hafði Bosco hörfað
undan og sest að í Milazza, sem er ramm-
lega víggirtr hafnarbær, er stendr á nesi
því, er gengr fram af norðrströnd Sykil-
eyjar, skamt vestr af Messina. Strax og
Garibaldi frótti um orustur þessar og mann-
missi þann, er Medici hafði af þeim hlotið,
brá hann við ið skjótasta og fór af stað
með nokkrar deildir af her sínum sjóleiðis,
og var kominn til Barcellona aðfaranótt þess
20. Hann hafði aðsetr sitt í húskrýli er
stendr rótt við Olivere-áar brúna og tengir
saman Barsellona og Dozzo de Gotto. Land-
^0 þar umhverfis er ið fegrsta á allri eynni.
Útsjónin er dásamlega fögr, og frjósemi jarð-
arinnar verðr ekki með orðum lýst. Enda
segja munnmælasögurnar, að Appollo setjist
þar að, þegar hann langar til að skifta
á unaðsemdum inna ódauðlegu guða og dauð-
legra manna; þar hefir hann staðið yfir
hjörð sinni, þar hefir hann leikið á lýru
treyju og buxum úr sama efni. Var það
ráðsmaðrnn á búgarði Garibalda á Capri-eyj-
unni. Hann hafði ætlað að ná í Garibalda
áðr hann færi frá Palermo, en hafði orðið
of seinn þangað, og hólt því áfram þang-
að tii hann loksins náði honum þarna á
árbakkanum, þar sem Garibaldi liafði stans-
að í þeim tilgangi að hvíla liðið ofrlítið
áðr en hann sameinaðist aðalhernum, er var
skamt frá Milazzo. Andrós—svo nefndist
maðrinn,—hafði meðfevðis bréf til Garibalda
frá dóttur hans og öðrum ástvinum. Þegar
Garibaldi hafði lokið brófalestrinum, lagði
Andrés fram búsreikningana; hann vildi
nota þetta tækifæri til að sýna húsbóndan-
um, hvernig búskaprinn hefði gengið í tjar-
veru hans. Garibaldi leit yfir reikningana
með mestu nákvæmni, enda var það hans
hugðnæmasta iðja, að sjá um bú sitt, sem
reyndar er mjög smávaxið, en gefr þó af
sór það lítið er hann þarf með til lífs viðr-
halds.
„Ég só að síldveiðin hefir mishepnast",
sagði Garibaldi.
„Gufuskipin eru sjálfsagt orsök í því“,
sagði Afldrés. „Það líðr heldr enginn dagr
svo, að þessir dallar sóu okki að busla fram
Þegar ókunni maðrinn var kominn inn
úr dyrunum hitti hann marga kunningja
sína, og samstundis var nafnið Alexander
Dumas á hvers manns vörum.
„Vortu velkominn, Alexandcr! Vel-
kominn !“ hrópaði Garihaldi og faðmaði að
sór inn gamla vin sinn.
Garihaldi var að halda veizlu þarna í
garðinum bæði herforingjum sínum og stjórn-
inni, sem hann var nýbúinn að setja yfir
Palermo. Syrakus-vínið glóði í glösunum
hvar sem litið var, nema bara í einu glasi
—þar var hreint vatn, og það glas stóð
fyrir framan Garibalda. Það virðist svo sem
sá maðr haíi haft alt það til að bera er
mann má prýða. En vinr hans, Dumas,
drakk fyrir þá háða. Skáldum og rithöf-
undum hættir oft til þess. Þeir vilja njóta
allra heimsins gæða.
„Giuseppa", sagði Dumas einu sinni við
Garibalda; „er þér kunnugt um, að inum
volduga keisara mínura líkar als ekki hátta-
lag þitH“
„Ég lield satt að segja að óg gengi út
og skyti mig, ef ég kæmist að því að hann
væri ánægðr með athafnir mínar“, svaraði
alræðismaðrinn á Sykiley. „En við skulum