Heimskringla - 29.06.1892, Blaðsíða 3

HIEIIMISIKIIRHISrGtXj A OC3- OEIDIIT WHsTNIPEG- 29. JTT3STI 1092.
nada, 0g að Mr. Sifton [jolir engan
samanburð við liann. Og blaðið
Free Presi segir um [)íi:
‘‘Sé Hagel ekki betri og vandaðri
maðr en Sifton, [>á viljum vór vinir
hans leiða hann íit og slíi hann af“.
Um Greenway, “manninn tilfinn-
'ngarlausa og samvizkulausa“ er
Það að segja, að meðal allra f>ing-
ffannaefna mótstöðuflokksinser eng-
lnn, sem mundi vilja þola pá sví-
virði
^auða.
ng, að liita jafna sér við j>ann
Margrét.
Sönn saga.
»Nei, þú lætr það nú vera!“ sagði
Aatoníus hiklaust og rólega. „Ég
er alveg staðráðinn í að halda áfram.
Uegar óg spurði sómakarlinn hann
föður hennar, hvernig á pví stæði,
a*5 stúlkan væri svona viljug á að
eiRa mig, alveg óþektan manninn,
Sagði hann hálfglottandi: „Eruð þér
ekki svo kunnugr kvennpjóðinni,
að þór vitið, að fáar eru þær kon-
nr til, er ekki vilji selja sál og
iikama fyrir upphefð og auðæfi.
Éftir [,essu svari að dæma er pað
auðsætt, að ungfrú Margrét verð-
^eggr mig nógu hátt, til þess að
Vllja eiga mig. Ég hefi gaman af
að taka eftir eiginleikum manna, og
^g skal svei mórlæra að þekkja upp-
'ag konu minnar, og fyrst henni er
Sv° mikið um að gera, að ná í
tlfil og per.inga, þá er bezt að hún
fái það, og þó óg sjálfr verði eig-
'nlcga ekki með í kaupinu, þá
görir það ekki svo mikið til“.
Antoníus tala-gi þessi orð með
Sv° mikilli glaðværð og þó svo
einbeittlega, að bróðr hans hægð-
lst talsvert um hjartarætr. Trevor
rátti að honum tóbaksbaukinn með
uPpgerðarbrosi og Loftus hristi
höfuðið og kallaði hann „skemti
lega flón“.
„Ég vonast eftir að sjá ykkr
aHa aftr á morgun“, sagði Antoní-
Us um leið og hann fylgdi þeim
til dyra. „Hugsið ykkr bara þraut-
lna, sem liggr fyrir mór að vinna!“
„Þú mátt reiða þig á mig, kunn-
lngi“, sagði Basil vingjarnlega.
„Þótt óg treysti mér varla til að
^blla mig um að gægjast undir
gr*mu brúðarinnar“.
„Ég skal koma“, sagði Trevor
slælega, „þótt það só reyndar al-
Veg Óþolandi að fara svo snemma
k fætr“.
Núpert gat engu orði upp kom-
Hann kreisti að eins hönd bróð-
Ur síns, til þess að láta einhvern
Vegin í Ijósi það setn honum bjó
j bfjósti, og svo gekk hann á eft-
lr inutn hlæjandi fólögum sínum.
„Veslings Rúpert!“ tautaði Ant-
0t*íus á leiðittni inn í herbergið og
,leygði sér á stól við opna gluggann.
„Hjarta hans grætr blóðugum tár-
Uln yfir mór, en það er alveg ó-
^ynirsynju41, bætti hann við hálf-
l^jandi. „Ég hafði ekki áðr mikla
trú á kvenfólki, og nú hefi óg það
enn síðr. Hjartað í mór! Ja, það
er líklega úr blágrýti. Og þó“,...
nú tók hann að stika stóruin fram
og aftr. „Fallega stúlkan, sem ég
sá á búgarðinum gamla í sumar setn
leið—óg er alveg viss um að hún
hafði líka steinhjarta! t>ey, hvað
get ég annars sagt um það? Eg
sá hana að eins tvisvar sinttum, og
svo hvarf hún eins og ósýnileg dís.
Já, écr er asni! Hún mundi líka
hafa elskað nafn og peninga. Morg-
an—það var þjónninn, sem hólt á
silfr-ljósastjaka—ertu kominn til að
láta mig vita að það er orðið fram-
orðið? t>að var róttgert, óg ætla svei
inér ekki að vera að hanga hór lengr,
ég á svo tnikið að vinna á ntorgun“.
*
* *
í skuggalegri, dimmri búð íCheap-
side haftsi Jakob Bowen bækistötiu sína.
MatSr purfti ekki lengi að virða fyrir sér
þetta har'Shnjóskulega andlit, sem eigin-
girnin og mannhatrið skein svo undr-
samlega út úr, til þess að komast ati
þeirri niðrstöðu, afS þar byggi sál, sem
ekki hugsaði um annað en „business” og
peninga. Um nokkurn undanfarinn tíma
hafði hann halað margan skilding á ati
njósna um atferli Jakobíta. Yegna stötiu
sinnar hat'ði hann talsvert tækifæri til
að kynnast mönnum, og þegar hann
lsomst í kynni við einhvern, sem var á-
litinn grunsamlegr, reyndi hann að
sleikja sig inn á hann, lézt vera flokks-
maðr hans, og narraði þannig upp úr
honum ýmis trúnaðarmál flokksins, sem
hann svo seldi við afarverði mótstöðu
mönnum þeirra. Hann hafði um nokk-
urn undanfarinn tíma verið settr Lord
LangdaJe til höfuðs, en aldrei tekizt að
ná i neinar sannanir gegn honum, fyr en
hann af sórstakri heppni gat komizt yfir
bróf þau, er áðr er ávikið. Undir eins
og hann hafði lesið þau og glatt sig yflr
þeim með sjálfum sér, spratt hann upp,
setti aflóga, þristrenda hattinn á höfutS
ið ogbjóst að fara samstundis með þau
til húsbænda sinna, en um leið og hann
var að fara út úr setustofunni, varð hon
um litið á mynd, sem hékk á veggnum,
hann lagði frá sér hattinn og staflnn og
krosslagði hendurnar yfir um brjóstið
og starði á myndina tímakorn.
„Og hvers vegna ekki?”tautaði hann
í hálfum hljó'Sum, eins og hann væri a$
berja ni'Sr einhverja samvizku-mótbáru
„Bara ég getí nú unnið stelpuna á mitt
mál. En bíðum við. Mér dettr i hug
ráð, sem mun hrifa, ef hún skyldi þrjósk
ast: Að hræða hana með Stefáni”. Svo
sneri hann sér að dyrunum og kallafii
„Manga!”
„Ég kem”‘ heyrðist svarað meti inn
dælli rödd, og að vörmu spori kom Mar
grét Bowen inn í herbergið. Það var ó'
neitanlega falleg stúlka þetta. Allir and
litsdrættirnir samsvöruðu sér einkar vel
augun vóru grá og greindarleg, hárið
mikið og svart, bundið saman aftan
hnakkanum, vöxtrinn tígulegr og hendr
og fætr smáar. Og það var svo undar
legt að sjá hana stauda þarna í litlu
dimmu, óþrifalega búðarkompunni, sem
var í ákjósaulegasta samræmi við ið stná-
sáiarlega og hatursfulla útlit karlsins
atS maðr freistaðist til að halda a1S hún
væti einhver yndisleg konnngsdóttir, er
forlögin af jeinhverjum dutlungum eða
í ógáti hefðu fleygtí illvættabæli. Mynd
in, sem hékk á veggnum, var ekki nterri
því góð. Hana skorti ið blíða og þó
toltlega í auguaráðið, höfuðið hefði get-
að snúið enn betr fyrir, og munninn
vantaði inu einbeitta og þut glyndislega
drátt.
Þótt Margrét væri ungað árum, þá
vissi hún samt vel, hvatS það er að líða
og stælast viðsorgina. Fyrir tveim ár-
um síðan hafði hún mist sína elskulegu
inóðr, inn eina trúnaðar- og forráðamann
sem hún átti í víðri veröld. Og það
varð henni enn tilfinnanlegra, sökum
þess, að hún upp frá þvt hlaut að halda
sig meira að föðr sinum, þessum föðr,
sem taldi eftir henni alt, sem hún þurfti
á að hdda, jafnvel inar allra nauðsyn-
legustu lífs-þarfir. En það var ekki nóg
með þa«. Bróðirinn—ið eina syskin, er
hún átti, laglegr og skemtilegr piltr,
hafði orðits að flýja úr föðrhúsum, bæði
sökum óþjállyndis föðr sín og fyrirlitn-
ingar þeirrar, er hann hafði á háttalagi
hans. Einn góðan veðrdag liafði hann
\
horflð gersamlega og enginn vissi livar
hann var ni'Sr kominn. A'S eins einu
sinni hafði hann gert vart við sig sítSan
—þegar mó'Sir hans lá banaleguna. Faðir
hans var þá ats heiman. Hann stóð að
eins víS tæpa klukkustund hjá þeim
mæðgum, og fór svo burt aftr, án þess
að segja þeim livar hann væri etSa hvað
hann hefðist a*. Allr þessi dulleiki, er
athafnir hans snerti, jók því mæðgunum
mikillar áhyggju, einkum vegna þess,
að hann—maðr, sem fór alslaus úr föðr-
garði—var nú vel til fara og haftsi þrjá
dýrindis hringi á fingrunum.fcÞegar fað-
irinn frétti um lieimkomu souarius varð
hann bálvondr, og fyrirbauis strauglega
að nefna nafn haes þar í húsi framar.
Sorgin, stríðið og vökurnar við
banasæng móðrinnar, lagði Margrétu í
rúmið skömmu eftir dauða hennar; hún
lá nokkrar vikur milli heims og helju og
fór svo a?S smá batna, og komst loks á
fætr aftr, en kraftarnir vori' litlir og
hún var eins og skuggi i samanburði
viti þa'S, semhún hafði álSr verið; faðir
hennar tók þá það til bragðs, eftir langt
stríð vit! sjálfan sig út af kostnaði þeim
er það hafði í för metS sér, að senda hana
til systr konu sinnar, sem var bónda
kona á Cumberland, því hann var dauð
hræddr um að hún mnndi leggjast aftr,
ogþábaka sér enn meiri útgjöld. Mar
grét fór því út á land til frænku sinnar,
og kom ekki til baka aftr fyr en liún var
orðinheil heilsu.
Þegar Margrét var komin inn
hvesti faðlr hennar á hana augun með
svo mikilli áfergju, að hún roðnaði og
spurði hann hálf-feimnislega hvað hann
vildi sér.
„Ég œtla bara að láta þig vita, að ég
er búinn að sjá út mann handa þér, og
þér er því bezt að fara að búa þig undir
brúðkaupið”, sagði hann hryssingslega.
„Mann?” tók hún upp eftir honum
eins og í leiðslu. „Æ, nei, góði pabbi!:
„Ekkert slúðr, ungfrú Margrét!:
sagði karlinn og hleypti brúnum. „ÞatS
er betra gjaforð en ég hefi nokkru sinni
búizt við að þú mundir fá; það er að
segja, ef ég get nú hrætt hann til þess”.
„Hrætt hann til þess!” sagði hún og
brann eldr úr augum hennar. „Er það
svo að skilja, að þú ætlir að neySa hann
til að giftast mér?”
„Já, svo erþað, dúfan mín!” sagði
hann illmannlega. „Ég hefl í vörzlum
mínum bréf, sem geta koinið honum
snöruna strax á morgun. Ég er nú ein
niitt í þanti veginn að fara til hans og
ét datt í httg að segja við hann á þessa
ið: „Ef þú tekr dóttr inina þér fyrir
kon og ketnr henni í tíginna manna
stöðu, þá skal ég brentia þessibiéf”.
„Faðir mintt!” æpti Margrét og brá
hendinn fyrir andlitið til að hylja blygð-
unarroðaun. En von bráðar lét hún
hendina sígn, horfði einbeittlega i augu
fötSr síns og sagíSi seint og hægt: „Ég
geng aldrei að þesstt. Eg læt ekki selja
mig nokkrum matini, hvort sem liann
er kotungi eða konungr!”.
Það er svo!” öskraði kariinn bál-
vottdr og greip járntaki um úlfli'S henn-
„Jæja, en taktn nú eftir!” og hann
fór með ntunninn fast uyp að eyranu á
henni, „ef þú þrjózkast, býzt ég við að
bróðir þinn þuríi ekkiað kvíða ellinni!”
„8tefán? Pabbi, er þér alvara?”
„Já, fullkomnasta alvara. Stefán er
eins sannarlega Jakobiti eins og eigandi
bröfanna, sem ég hefi í höndum. Það er
lafhegt fyrir mig, að koma upp um hann’
hvenær sem vera skal. Og taktu nú fljótt
annan hvorn kostinn, ungfrú góð: Að
gefa samþykki þitt til ráðahagsins, eða
hengja þinn eigin bróðr!”
Margrét hrökk aftr á bak við þessi
orfi, og hljókaði upp yfir sig. „Svo
harfihjartaðr getrðu ekki veritS!”
„Ég bæði get og skal vera það. Mér
er alt af illavi'S strákinn síðan ég komst
að því, að hann hafði skömm á minum
ráðvandlega fjárafla. Og ég læt þig enn
þá „inu sinni vita það. að ef þó þver-
skallast, læt ég strax taka þá báða fasta,
og þeir skulu tóðir hengjast á sama
gálga”.
„Hver er hinn maðrinn”, spurði
Margrét eins og í leiðslu.
„Sir Langdale af Cumberland”.
„Hvað segirðu!” hljóðaði hún upp
yfir sig. „Friðr maðr,bláeygr með dökk
brúnt hár?”
„Já,einmitt” sagði fa'Sir hennar hálf-
hissa.
Hún ýmist bióðroðnaði, eða varð föl
sem nár.
„Ég get ekki—mér er það lífs-ó—
mögulegt”, sagði hún.
„Jæja, þá það”, sagði faðir hennar,
tók hatt sinn og sneri á leið afS dyrun-
um, „þú hefir kveðið upp dauðadóminn
yflr honum og bróðr þínum”.
„Ég—ég—samþykki”,lhgði hún svo
altí einu í þreytulegum sinnuleysisróm
En þegar faðir heílnar heyrði þetta, rak
hann upp skellihlátr og flýtti sér út úr
dyrunum. „Hamingjan hjálpi mér til að
bera þessa vanvirðu. En ég vona að
hann taki þetta ekki í mál. En skyldi
sú von bregðast, þá verS ég að reyna at!
sætta mig við það. Mér er óinögulegt afi
vera orsök í dauða þeirra—etSa þessa
unga manns. En, drottinn minn, hvað
skyldi hann liugsa um ntig, þegar hann
heyrir þessa kosti föður míns”? Og yflr
komin af blygðun og sorg, lét hún fali-
ast niðr á stól og huldi andlitið grátandi
í höndum sér.
* * *
Eftir nokkurn tíma kom Jakob aftr
með þær fréttir, að Lord Langdale hefði
tekið þetta til íhugunar og mundi segja
af eða á næsta dag.
„Aldrei get ég héðan af liti'5 frjáls-
lega upp á nokkurn mann”, tautaði Mar-
grét við sjálfa sig.
[Framh.].
með
SPARID YDR PENINGA
því a« verzla við GUÐMUMDSON BROS. & HANSGN, Canton
N. Dak. Vór erum búntr að fá iniklar byrgðir af inndælu
sumarkjóla-efni, með ágætu verði. Munið eftir að
búð vor er hin stærsta fatasölubúð í Canton.
Eftirleiðis kaupum vór bæði ull og brenni.
GUDMUNDSON BRO’S & HANSON,
CANTON - - - - N. DAK
u.m&ci.
558 MAIN STREET.
Næsteftir spurningunni um að prýða
til hjá sér innanhúss, verðr þýðingar-
mesta málið á þessari árstíð um GÓÐA
SKÓ.
GÆÐI og ÓDYRLEIKI verða að
fylgjast að á þessumtímum, ef a-Sgengi-
legt á að veia. Ef þú þarft a'X kaupa hér
ST GVÉL og SKÓ, KOFFORT, og
HANDTÖSKR, þá kemr þú í engabúð,
sem lætr sér nægja eins lítinn söl j-góða,
eins og vor búð, ef þú ertáskrifandi þessa
blaís, segilt oss til, er þér kaupið af oss,
livort þér lesið þetta blað. Þa fáið þér
bezta verð.
Dominion oí* Canada.
Mylisjarflir okeypis iyrir mljomr maia
200,000.000 ekra
af hveiti- og beitilandi í Manitoba og Vestur Territóriunum i Canada ókeypis fyrii
landnema. Djúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, nægl? af vatni og skógi
og meginhlutinn nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush., ef
vel er umbúið.
í
HIN U FR.IOVSAJIA BKLTI,
í Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverflsliggj-
andi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlandi. engi og beitiiandi
—hinn víðáttumesti fláki í heimi af lítt byggðu iandi.
r
Malm-nama land.
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv. Ómældir flákar af kolanámalandi;
eldivRSur því tryggður um allan aldur.
jÁbkbkaiit fra hafi til hafs.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi vi'S Grand Trunk og Inter-Colonial braut
lrnar mynda óslitna járnbraut frá öllum hafnstöðum við Atlanzhaf S Canada ti!
Kyrrahafs. Sú braut liggur um miðhlut frjóvsama beltmns eptir þvi endilöngu op
um hina hrikalegu, tignarlegu fjallaklasa, norður og vestur af Efra-vatni otr um hiL
nafnfrægu Klettafjöll Vesturheims.
Heilnæmt loptslag.
Loptslagið í Manitoba og Nor'Svesturlandinu er viðurkennt hið heilnæmasta i
Ameríku. Hreinviðri og þurrviðri vetur og sumar; veturinn kaldur, en bjartur
og staðviðrasamur. Aldrei þokaog súld, og^aldrei fellibyljir eins og sunnar í landiuu.
SAMBANÐSSTJORJTOÍ I CAKAIIA
gefur hverjum karimanni yflr 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem hefur
fyrirfamilíu að sjá
1(50 ekrnr af landi
alveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að iandnemi búi á landinu og yrki það.
Á þann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisjarðar og
sjálfstæður í efnalegu lilliti.
ISLEKZKAR KYLEKDIJR
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í 6 stoðum.
Þeirra stærst er NTJA ISLANB liggjandi 45—80 mílur norður frá Winnipeg, á
vestur strönd Winnipeg-vatns. Vestur frá Nýja slandi, í 30—35 mílna fjarlægð
er ALPTAVATN8-NYLENDAN. báSurn þessum nýlendum er mikið af ó-
numdu landi, og báðar þessar nýlendur liggja nær höfuðstað fylkisins en nokkur
hinna. ARGYLE-NYLENDAN er 110 mílur suðvestur frá Wpg., ÞING-
VALLA-NYLENDAN 260 mílur í norlSvestur frá Wpg., QU’APPELLE-NT -
LENDAN um 20 mílur sirXur fráÞingvalla-nýlendu, og ALBERTA-NÝLENDAN
um 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. f síðast-
töldu 3 nýlendunum er mikið af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Frekari upplýsingar i þessu efni getur hver sem viil fengið með því að skrifa
um það:
Thomas.Bennett
DOM. GOV'T. IMMIGRA TION AGEN')
Eda
C15. I Baldwinson, (Islenzkur umboðsmaður.)
DOM. GOVT IMMIGRATION OFFICES.
Winnipeg, - - - Canada.
68
Úr frelsisbaráttu ítala.
Úr frelsisbaráttu ítala. 69
Bölrrtar fyrir þjóð sína, sé einnar millíónar
virði?‘<
Andrós glápti steinhissa á þessa tvífœttu
Aillíón og hristi höfuðið. Það var auðséð
'A hann var alt annað en ánægðr með
Pessa peninga-tegund.
„Láttu það okki fá á þig, Monteleono
mini1, þótt karlinn láti sór fátt um finnast“>
Sagði Garihaldi og hló dátt; „hvað sem því
1 r> þá er liann Messinisti í húð og hár, og
Pað er efst í honum að álíta mig liðhlaupa
því mér þykir vænt um Yictor Emanuel.
n hann er mór alt í öllu heima á Capri,
°S óg mundi ekki horfa í að leggja út
°ina millíón fyrir hann, ef á þyrfti að halda“.
„Corpo di Bacco ! Ég léti það aldrei
Vlðgangast“, mælti inn óánægði ráðsmaðr.
>>í>ey! hvað er þetta 1“ hrópaði Garibaldi
°g stökk að gluggannm. „Fallbyssuskot—og
anhað til ! Þeir oru aldrei sparsamir þess-
lr konunglegu herrar I Nú er Milazzo-or-
Ustan kyrjuð. Á hostbak 1“
Hann girti sig sverðinu í snatri og
Sr*araði skykkjunni á herðar sór.
Milazzo-orustan var einhver in grimm-
asta er háð var í öllum þessum frelsisleið-
angri. Herforingi Bosco hóf hana. Hann
hafði dregið að sór alt vopnfært lið frá
Messina, svo að hann hafði 20,000 manns
á að skipa, auk stórskotaliðsins. En Med-
ici hafði að eins 5000 manns. Basco var
kunnugt um, að Garibaldi var á leið
þangað og var því um að gera að sæta færi
og strádrepa her Medici áðr þeir Garibaldi
næði saman, og þóttist hann hafa ráð Med-
ici í hendi sór, þar sem liðsmunr var svo
mikill. Og tækist það, væri Sykiley með
einu einasta höggi leyst undan—frelsinu
....og ofrseld—ævarandi kúgunarvaldi. Það
er sjaldan skortr á þeim mönnum, er kepp-
ast eftir að ávinna sór samskonar frægð
og Hagnau*.
Medici skipaði strax mostöllu liði sínu
í einfalda röð, og lagði ríkt á við þá að
*) Hagnau, austrrískr herforingi, fæddr
1786, dáinn 1853. Hann er nafnkunnr fyrir ina
dýrslegu grimd, er hann hafði í frammi, þeg-
ar hann var að brjóta á bak aftr uppreistina
í ’ Ungarn og Breseia, og þá ávann hann sér
auknefnin: „Breseia hýenan“ og „Böðuli Ung-
verjalands".
72 Úr frelsisbaráttu ítala.
hókk í taug um háls honurn. Og menn
geta verið fullvissir um, að það var ekta
romm í flöskunni.
Það liggr í augum uppi, að lierforingj-
ar hafa annað þýðingarmeira að sýsla, en
að slátra sjálfir, því að aðalstarf þeirra er
að leiða aðra fram til slátrunar. Og Bosco
herforingi hefir líka verið þeirrar skoðun-
ar, því að hann snóri von bráðar undan
til þess að geta aftr tekið að sér umsjón
bardagans. En Capt. Peard var auðsjárn-
lega ekki á sam máli, því hann mi&ti alla
sína vanalegu stillingu, og varð svo hams-
laus af reiði, að hann þeytti á eftir her-
foringjanum öllu, sem hann gat við sig los-
að, sverðinu, skammbissunum og seinast
rommflöskunni—og það gat hann aldrei fyr-
irgefið sjálfum sér.
Medici herforingi knúði nú líka hest
sinn sporum, og reið meðfram fylkingar-
arminum, og sá þá skjótt, að konungsher-
inn hörfaði undan, eins og hann ætlaði
sór að komast aftr upp á hæðirnar, sem
hann var á, þegar orustan hófst. Þessi hreyf-
ing var svo skipulog og alls ólík flótta,
að Medici lét það boð út ganga, að liðið
skyldi fylgja hægt og gætilega eftir, og
Úr freísisbaráttu Itaía 65
bg aftr með ströndinni...og svona gengr það
enn, þótt þór séuð fjarverandi.
„Ostrinn hefir selst vel“ hélt Garibaldi
áfram.
„Ojú, við höfum flutt hann yfirum til
meginlandsins, því hann er þar í miklu
afhaldi“, svaraði Andrós drýgindalega.
„Andrós minn!“ sagði Garibaldi. „Þú
hefir enn ekki sagt mór neitt af Esmeraldu!
Hvernig víkr því við?“
„Satt að segja líðr honni afleitlega“,
svaraði Andrés. “Það máheita að engin
ögn já eftir af öllu hennar mikla skeggi.“
„Hvernig stendr á því 1“
„Öllurn gestum sem koma til eyjarinnar
er vel kunnugt um, að Esmeralda er uppá-
haldsgeitin yðar, og sækjast því eftir hver
um annan þveran að ná í eitthvað til menja
um hana. En langverstar cru þó þessar
ensku kvensur! Skömmu áðr en ég fór nð
heiman kom ég að einni þeirra rótt í því
hún var að búa sig til að skera stykki úr
öðru horninu ágeitinni“.
„Hún hefir ekki verið með öllum mjalla!‘,
Jiagði Gaaibaldi. „Hún hofði þó átt að
vita að það er engu betra fyrir geitrnar
að vera án skeggsins og hornanna heldr